Rozdział 6

Halko, halko!

Witam Państwa w ten pierwszy dzień kwietnia. Mam nadzieję, że siedzicie grzecznie w domkach, uczycie się, nadrabiacie zaległości, szukacie bądź rozwijacie swoje pasje, czytacie książki, katujecie Netflixa, czy po prostu wegetujecie na mięciutkich kanapach. W każdym razie ogromnie liczę na to, że pozostajecie w swoich czterech kątach i dbacie o siebie najlepiej, jak tylko potraficie.

Słuchajcie, sprawa jest poważna i chyba każdy wie, jak obecnie wygląda sytuacja w naszym kraju. Nie będę inna i też będę prosić was o przestrzeganie wszelkich restrykcji, których z dnia na dzień nam przybywa. Dlaczego? Dlatego, że moja mama jest lekarzem, który w tym momencie walczy o życie nie jednej, a kilkudziesięciu osób zarażonych koronawirusem.

To cholerstwo nie ma litości i jak trafi na podatny grunt, to tak naprawdę wszystko może szlag jasny trafić w każdej minucie. A nasza służba zdrowia, niestety, powoli traci już siły.

Kto nie chce, wcale nie musi tego czytać. Ja też mam już dość codziennego zasypywania informacjami o tym dziadostwie, więc zrozumiem, jeśli przeskoczycie od razu do rozdziału. Chcę was jednak prosić o rozsądek i rzeczywiste pozostanie w domach. Z pewnością nie jest to jedyna metoda walki, ale na pewno pomoże zmniejszyć rozprzestrzenianie się wirusa i możecie dzięki temu ochronić nie tylko siebie, ale również zdrowie innych ludzi.

Proszę was również, żebyście nie dali się zbytnio manipulować mediom w tym wyjątkowo ciężkim dla nas wszystkich okresie. Zwłaszcza szanownemu panu ministrowi zdrowia, który kazał pielęgniarkom nosić jedną maseczkę przez cały dzień, ponieważ… tam ta da dam… mamy deficyty!

Rozumiem, że brakuje pewnych środków. Każdy to rozumie. Ale, do jasnej cholery, nie oszczędzajmy kosztem zdrowia osób, które mają ratować ludzkie życie.

Słuchajcie, to jest paranoja i płakać mi się chce z tych bzdur wygadywanych przez ministerstwo. Moja mama kilka godzin temu wróciła z sześćdziesięciogodzinnego dyżuru, ponieważ w szpitalach nie ma wystarczającej ilości personelu. Pielęgniarki i lekarze masowo są wysyłani na kwarantannę, brakuje rąk do podstawowej pracy, tak naprawdę nie rozróżniają już, kto jest lekarzem, a kto pielęgniarką. Wszyscy pracują na równi i dają z siebie jeszcze więcej, niż mogą, by uratować życie zarażonych i wszystkich potencjalnie noszących wirusa. A my dalej chadzamy na spacerki, rodzinki z małymi dziećmi idą do sklepu na zakupy spożywcze, starsze babcie wychodzą na pogaduszki z sąsiadkami przed blokiem, bo przecież pimpusia trzeba wyprowadzić na spacer…

I wiecie co? Nie wytrzymałam dziś / wczoraj. Byłam w sklepie po tygodniu siedzenia w domu, bo czekają mnie kolejne dwa tygodnie przymusowego siedzenia na dupie. Potrzebowałam zrobić podstawowe zakupy spożywcze, ponieważ wiem, że moja mama nie dałaby rady, a i tak musiałam jechać odebrać ją z dyżuru. Mimo że mieszkam z bratem i dziadkami (których na szczęście odseparowaliśmy i wywieźliśmy do wujków, którzy od miesiąca pracują zdalnie i praktycznie nie wychodzą z domu), to przez myśl mi nie przeszło, by zabrać go ze sobą na wycieczkę do sklepu. A co zobaczyłam, jak weszłam do środka? Szczęśliwą, młodą rodzinę z dwójką dzieci, jedno w wózku, a drugie ledwo przebierało tymi małymi nóżkami, chcąc nadążyć za rodzicami. Rodzina zupełnie normalna, nie jakaś patologia (choć odnoszę wrażenie, że obecnie ta patologia ma najwięcej rozumu w głowach, bo ich w ogóle nie widzę). Nie potrafiłam pojąć, dlaczego tak bezmyślnie narażają życie swoich dzieci.

Możecie uznać, że źle zrobiłam. Może się to wam nie podobać, ale podeszłam do tej dwójki i zapytałam, czy po zakupy nie mogło pójść tylko jedno z nich, bo nie widzę przeciwwskazań, by tylko jeden z rodziców poszedł do sklepu. Byli zdziwieni i nie rozumieli, o co mi chodzi. Oni uważali, że to nic złego, bo tutaj na osiedlu nikt nie jest zakażony. A ja mówię, że to jest nadal sklep, miejsce, przez które dziennie przetaczają się setki osób i nie są wyłącznie z tego osiedla. I nie widzę różnicy w tym, czy to żona pójdzie na zakupy, czy jej mąż, który byłby zmuszony do samodzielnego wyboru ziemniaków czy (o zgrozo) podpasek bądź pieluch. I nie rozumiem, do czego są im w tym sklepie potrzebne dzieci, które przez głupotę ich własnych rodziców, osób, które powinny się o nie bezgranicznie troszczyć, zostają brutalnie narażone na złapanie wirusa. Dziecko powinno się chronić, zostać z nim w domu, a drugi z rodziców w tym czasie robi zakupy. Jeśli są tak głupi, że nie potrafią tego pojąć, to współczuję przyszłości ich dzieci, które mając tak bezmyślnych rodziców wcale nie będą od nich mądrzejsze.

Kobieta próbowała się wykłócać. Twierdziła, że wtrącam się w nieswoje sprawy, że przesadzam i jakim prawem zwracam im uwagę. Zamknęła się po tym, jak jej powiedziałam, że zwracam uwagę wyłącznie kretynkom, które nie ufają swoim mężom w samodzielnym robieniu zakupów, a własne dzieci świadomie zabierają w największe siedliska zagrożenia. Mężczyzna się nie odzywał. Pokornie stał obok z dziećmi, od czasu do czasu bąkając pod nosem, że „właściwie ma pani rację”.

Byłam po prostu wściekła, bo przez taką właśnie bezmyślność moja mama dziś wygląda jak śmierć, a na dodatek okazało się, że ma wynik dodatni i jest zarażona koronawirusem. Po czterdziestu ośmiu godzinach dyżuru dopiero pobrali od niej wymazy, a na wynik testu czekała kolejne dwanaście godzin, wciąż będąc na nogach i zajmując się pacjentami. Nie jest załamana, nie ma żadnych objawów, jest po prostu zmęczona, a odbierając ją spod szpitala widziałam, że praktycznie nie była w stanie ustać na nogach. Do samochodu wrzucałam ją, jak worek ziemniaków.

Jedyną pozytywną rzeczą były dziś / wczoraj dla mnie podziękowania kasjerów z biedronki i kilku osób przysłuchujących się mojej tyradzie w sklepie. Naprawdę zrobiło mi się o wiele lepiej, gdy usłyszałam, że dobrze postąpiłam i może w końcu do ludzi dotrze, że nie idzie się na zakupy całą rodziną, bo dziecku trzeba pokazać nowe zabawki na półkach, a mąż na pewno będzie pamiętał wyłącznie o kupnie piwa lub weźmie wszystko za drogie. To naprawdę podniosło na duchu i pozwoliło jakoś przetrwać ten fatalny dzień.

Dlatego proszę was, zostańcie w domach. Jeśli musicie z jakiegoś powodu wyjść, róbcie to świadomie, ale na pewno nie całą rodziną bądź gromadą znajomych. To, co się obecnie dzieje we Włoszech, Hiszpanii czy Francji, to są skutki braku rozsądku i rozmawiając ze znajomymi z tych krajów, po prostu nie jestem w stanie zbyt długo z nimi wytrzymać, ponieważ łzy lecą im ciurkiem, jak tylko zaczynają opowiadać, że samochody wywożą już tysiące ciał zmarłych. A to wszystko na oczach pozostałych ludzi, którzy przypatrują im się z okien. Nie powielajmy tych błędów.

Na koniec może coś trochę przyjemniejszego. Zapowiedziałam, że nowy rozdział pojawi się w kwietniu i pewnie wtedy blog zacznie stawać powoli na nogi. Nie wiem, czy tak się do końca stanie, ale publikuję dziś dość skromny, jak na mnie, rozdział, w którym pomału zaczynamy poruszać się do przodu. Czy coś jeszcze pojawi się w kwietniu? Możliwe, nie mam pewności i nie wyznaczę żadnej konkretnej daty, lecz coś mi chodzi od jakiegoś czasu po głowie, więc musicie być czujni ;) Jeśli nie, wyczekujcie cierpliwie maja, wtedy na bank zamieszczę kolejny rozdział.

Na dziś to wszystko, żegnam się z wami w tej nieco przygnębiającej atmosferze. Choć chciałabym jeszcze podziękować wszystkim, którzy skomentowali poprzedni rozdział. Bardzo dziękuję za wasze wsparcie, jesteście niezastąpieni, a wasza wiara, otucha i wyrozumiałość są najlepszymi motywatorami. Dziękuję, że wciąż tu ze mną jesteście. Obdarzyliście mnie niesamowitym kredytem zaufania, którego postaram się nie zmarnować :*

Trzymajcie się i pamiętajcie o pozostaniu w domach, #zostanwdomu

Wasza Realistka

Dramione – miłość to dwie dusze w jednym ciele

Rozdział 6

co z nami będzie kiedy centra handlowe

księgarnie kawiarnie zastąpią to bogactwo

trzydrzwiowych dostawczaków furgonetek

i innych aut? czy pozostanie to samo napięcie

twojego brzucha pot usta sposób w jaki się obejmujemy

kiedy nie będziesz czuła delikatnego dotyku tapicerki

kiedy będziesz mogła uciec przed moją potrzebą?

P. G. Casado, Peryferie, (tłum.) M. Kurek

* * * * *

Nie sądziła, że jej życie skomplikuje się kiedykolwiek do tego stopnia, że nie będzie wiedziała, jak powinna postąpić. Czuła się, jakby balansowała na krawędzi urwiska. Wystarczyłby jeden śmielszy ruch, bardziej zdecydowany, a spadłaby w czarną otchłań roztaczającą się pod stopami. Wystarczyłby mocniejszy podmuch wiatru, chwila nieuwagi, a porzuciłaby wszystko, co do tej pory stanowiło jej fundamenty egzystencji. Tylko czym tak właściwie one były?

            Wypuściła ciężko powietrze, które pokryło mgłą szybę autobusową. Była brudna i mokra przez rzęsisty deszcz spływających z chmur na szare londyńskie ulice. Utkwiła wzrok w swym odbiciu, które przyglądało jej się przygaszonymi i zmęczonymi oczami. Nie dostrzegła w sobie choćby krzty radości, już nawet nie pamiętała, jak to jest się uśmiechać. Tak bez powodu, swobodnie, bez jakiegokolwiek przymusu. Odnosiła wrażenie, że mięśnie jej twarzy zamarły i nie potrafiły przypomnieć sobie ruchów unoszących kąciki ust. Zupełnie jakby nigdy się nie śmiała.

            Kierowca skręcił w boczną ulicę, a autobusem lekko rzuciło, przez co kilku pasażerów podskoczyło na swych miejscach. Podróżujących nie było zbyt wiele, zaledwie garstka bez trudu mieszcząca się w przedniej części pojazdu. Mimo to czuła się osaczona, wręcz stłamszona przez ludzi, którzy nawet jej nie znali i nie zwracali na nią uwagi.

            Zaczęło robić jej się duszno, szalik zbyt mocno ściskał szyję, a na domiar złego powieki nieustannie sunęły w dół, chcąc złączyć się ze sobą na dłuższą chwilę. Znała ten stan i zawsze się go obawiała. Bała się błogości, jakiej zaraz zacznie doświadczać całe ciało, podobnie jak częstego ziewania i nagłych zimnych potów spływających wartkim potokiem w dół pleców. Wiedziała, że musi wysiąść, nim nastąpi pierwsze ziewnięcie. Po nim nie będzie już odwrotu. Jednak coś ją kurczowo trzymało na siedzeniu, jakaś niewidoczna siła przygwoździła ją do oparcia, unieruchamiając jej nogi. W mętnym odbiciu brudnej szyby dostrzegła niebieskie tęczówki, a w nich czyste i nieokiełznane przerażenie.

            Czy naprawdę tak bardzo bała się omdlenia? A może były to zwykłe urojenia? Czego w rzeczywistości się obawiała?

            Autobus zatrzymał się gwałtownie na jednym z przystanków, a przez otwarte drzwi wpadło nieco zimnego powietrza, które uderzyło w bladą twarz Pansy. Lodowaty podmuch poruszył sunące niespiesznie po głowie myśli, które nie opuszczały jej od dłuższego czasu. Były zapętlone, jedna nieustannie goniła drugą, nie dopuszczały innych rozważań do głosu, choćby chwilowego.

            Mówiąc szczerze, była już tym wszystkim zmęczona. Miała dość powielających się schematów, z których nie umiała wybrnąć. Potrzebowała pomocy, potrzebowała kogoś, kto ją zrozumie, zwyczajnie wysłucha, otoczy ramieniem, nawet pozwoli się wypłakać. Tym kimś powinien być jej mąż. To Harry powinien być teraz przy niej, zapewnić ją, że wszystko będzie dobrze, że nie powinna martwić się na zapas, ale po prostu mu zaufać. Znalazła się jednak w punkcie, w którym nie potrafi zawierzyć samej sobie, a co dopiero komuś, kto wielokrotnie ją zawiódł. Jej ścieżki przestały krzyżować się z drogami Harry’ego i prócz nazwiska oraz dzieci już nie mają ze sobą nic wspólnego.

            Ilekroć myśli koncentrowały się na rozwijającym się w jej łonie dziecku, nie potrafiła odgnić od siebie uczucia wewnętrznego rozdarcia. Tworzący się w niej dysonans stawał się coraz cięższy do udźwignięcia i zdawała sobie sprawę, że to zaledwie kwestia czasu, nim wszystko w niej runie i pogrzebie ją w gruzach oraz pyłach błędnych decyzji. Zbyt dobrze rozumiała, że Harry ma pełne prawo wiedzieć o dziecku. Wciąż jednak tkwiła w przekonaniu, że jego niewiedza wyjdzie wszystkim na dobre. Jednocześnie była świadoma, że ukrywanie ciąży nie ma najmniejszego sensu. Nawet jeśli się rozejdą, nie zabroni Harry’emu widywać się z Lilly, więc siłą rzeczy dowie się o drugiej ciąży. Mimo to uczepiła się decyzji, iż lepiej mu o tym nie mówić, choć na dobrą sprawę nie przemawiały za nią żadne logiczne argumenty.

            Autobus ponownie się zatrzymał, a Pansy poczuła, jak wypita w pośpiechu kawa podchodzi jej do gardła. Podniosła się z zajmowanego miejsca i wyszła na zewnątrz niemal w ostatnim momencie, gdy zamykające się drzwi musnęły ją po materiale płaszcza. Nie czuła się najlepiej i zapewne nie wyglądała zbyt dobrze, o czym świadczyły zaniepokojone spojrzenia stojących na przystanku ludzi. Ostatnim, czego było jej dziś trzeba, to pytania o jej samopoczucie.

            Oddaliła się czym prędzej od przystanku i zaczęła iść wąskim chodnikiem, na którym nie było zbyt wielu przechodniów. Znała tę drogę tak dobrze, że nie potrzebowała nawet podnosić głowy. Nic się na niej nie zmieniło. Włącznie z samochodem Harry’ego zaparkowanym po przeciwległej stronie ulicy.

            Przyspieszyła nieco kroku i weszła do niewysokiego budynku, po cichu modląc się, by nie spotkać żadnego z sąsiadów. Nie miała ochoty na czcze rozmowy, zresztą nigdy za nimi nie przepadała, a w szczególności chowała się przed wścibskimi mieszkankami kamienicy. Aż nadto miała własnych problemów, nie potrzebowała na dokładkę cudzych.

            Spokojnie brnęła przez kolejne piętra, ściskając w kieszeni klucze od mieszkania. Nie miała obaw, serce nie łomotało jej gwałtownie w piersi, ani razu się nie zawahała, nie pomyślała o cofnięciu się. Po prostu szła, choć nie miała pewności, czy w ogóle uda jej się zastać Harry’ego w domu. Nie było zbyt późno, ale też niezbyt wcześnie. O tej porze Harry powinien zbierać się do wyjścia do pracy, ewentualne powinien wracać z nocnego dyżuru.

            Stanęła przed drzwiami do mieszkania i westchnęła cicho na widok metalowej plakietki na ścianie z ich nazwiskiem. Przesunęła po niej delikatnie palcami, jakby spodziewała się, że tyle wystarczy, by usunąć wytłoczone litery. Niestety nazwisko nie zniknęło, a ona zaczęła się zastanawiać, czy już zawsze będzie jej towarzyszyć uczucie osamotnienia, ilekroć na nie spojrzy.

            Jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywała się w plakietkę, jednak zmitygowała się po chwili i umieściła klucz w zamku od drzwi. Gdy próbowała go przekręcić napotkała niespodziewany opór, który wywołał na jej twarzy niezrozumienie. Szczerze wątpiła, by Harry wymienił zamki, to było po prostu do niego niepodobne. Spróbowała więc ponownie, ale i tym razem zatrzaski nie ustąpiły. Na domiar złego ze środka nie dochodziły żadne dźwięki.

            Zrezygnowana westchnęła głośno i odwróciła się ku schodom. Kiedy miała skierować się do wyjścia, przypomniała sobie, że nie sprawdziła jeszcze jednej możliwości. Niespiesznie chwyciła za klamkę i pociągnęła ją w dół, a drewniane drzwi ustąpiły pod naporem i wpuściły ją do środka. Dopiero wtedy poczuła, jak serce zabiło jej dwa razy mocniej, a gardło zostało nieoczekiwanie mocno ściśnięte przez towarzyszące jej rozdarcie.

            Weszła powoli do mieszkania. Już od progu poczuła charakterystyczny zapach stęchlizny, który ewidentnie świadczył o braku przewietrzenia i jakiejkolwiek dbałości o higienę. Tym bardziej nie zdziwiły jej walające się po przedpokoju buty Harry’ego, leżąca na komodzie kurtka, a także portfel i klucze rzucone niedbale na podłogę.

Zdjęła płaszcz i odwiesiła go na wieszak. Tak samo postąpiła z odzieżą męża, a obuwie ustawiła równo pod ścianą. Sięgnęła po portfel chcąc odłożyć go do szuflady, lecz nieoczekiwanie wysypały się z niego pieniądze, a każdy z nich pognał w tylko sobie znanym kierunku. Pansy się tym jednak nie przejęła, gdyż jej uwagę przykuło wnętrze portfela, w którym znajdowało się niewielkie zdjęcie całej ich rodziny. Przesunęła palcami po plastikowym okienku, za które wetknięto fotografię, i poczuła, że cała fasada, którą do tej pory budowała, nagle zaczęła się chwiać.

Lilly była bardzo malutka, miała olbrzymie oczy, w których widać było iskierki dziecięcej ciekawości, a drobna rączka wyciągała się ku obiektywowi od aparatu. Harry’ego natomiast nieco ucięło, kadr nie obejmował mu całej twarzy. Było jednak widać na niej szczęście, którego dowodem był szeroki uśmiech.

Pansy spojrzała na siebie na zdjęciu. Ta kobieta była do niej tak niepodobna, że z trudem mogła w niej siebie rozpoznać. Uśmiechnięta, spełniona, kochana, w otoczeniu najważniejszych osób w jej życiu. Być może miała wiele rozterek, być może w jej głowie wciąż krążyły nierozwiązane problemy, ale w tamtym momencie była od nich wolna i liczyła się dla niej wyłącznie rodzina. Natomiast teraz ten obraz był tak daleki od rzeczywistości, był tak idylliczny, że aż przekłamany w starciu z czarnym fatalizmem, który obecnie jej towarzyszył.

Zamknęła portfel i wrzuciła go niedbale do szuflady, którą zatrzasnęła z hukiem. Dopiero wtedy usłyszała niewyraźne dźwięki dochodzące z sypialni. Czym prędzej się do niej udała, jednak obraz, który stanął jej przed oczami, był daleki od wizji, którą spodziewała się zobaczyć.

Pościel na łóżku była skotłowana, gdzieniegdzie dostrzegła na niej różne plamy. Poduszki walały się po podłodze między pustymi butelkami po piwie i niektórych mocniejszych alkoholach. Wśród nich dostrzegła rozgniecione chrupki, paluszki i inne słone przekąski, a nawet pudełka po daniach na wynos bądź odgrzewanych w mikrofalówce. Między nimi zaś leżały odłamki szkła.

Jej wzrok mechanicznie spoczął na dużym lustrze z szafy, po którym zostały jedynie pojedyncze kawałki trzymające się ramy. Reszta znajdowała się na panelach ubrudzonych krwią. Pośrodku tego okrutnego pobojowiska leżał zaś Harry, kurczowo przyciskający do piersi album ze zdjęciami, którego niegdyś liliowa okładka obecnie była pokryta zaschniętą krwią.

Pansy stała w progu sypialni, nie bardzo wiedząc, co powinna zrobić. Szok był zbyt duży, by mógł być prawdziwy. Nie sądziła bowiem, że Harry tak ciężko radzi sobie z rozłąką. Ilekroć się spotykali czy rozmawiali przez telefon nie w sposób było dostrzec bądź usłyszeć, jak bardzo sobie nie radzi. Nie spodziewała się, że po jej wyprowadzce z mieszkania zostaną jedynie zgliszcza. Jednak czy na pewno była aż tak bardzo zaskoczona? Jeśli Harry zrujnował ich rodzinę, czy mógł inaczej postąpić z ich wspólnym domem?

Kolejny raz westchnęła i podeszła do niego niespiesznie. Kucnęła przy nim i dostrzegła jego poharataną rękę, która ściskała okładkę albumu ze zdjęciami. Mężczyzna nawet się nie poruszył, gdy odgarnęła mu włosy ze spoconego i rozgrzanego czoła. Wzdrygnęła się nieco, gdy poczuła od niego charakterystyczną woń alkoholu i papierosów. Tych drugich raczej sobie nie szczędził, ale nie przypominała sobie, by kiedykolwiek tyle pił.

Z lekkim przestrachem spojrzała na stertę butelek ustawioną pod ścianą oraz na część leżącą na panelach. Gdy udała się do kuchni i odkryła, że w lodówce znajduje się również sam alkohol oraz kawałek żółtego sera, poczuła się kompletnie wybita z rytmu. Zrozumiała, że nie tylko jej życie się wali, nie tylko ona ledwie sobie radzi z rozłąką. Harry jednak poszedł o krok dalej, jego świat całkowicie pokrył się gruzami i nie zostało mu nic, na czym mógłby go odbudować.

* * * * *

Niewielki ogródek na tyłach domu przywodził na myśl obraz po katastrofie naturalnej. Nie było żadnych śladów po trawie, gałęzie kilku drzew pozostawały kompletnie ogołocone, nawet w karmniku na próżno było szukać choćby jednego wróbla. Nie było to specjalnie zadziwiające, gdyż wiosna w Anglii zaczyna się dużo później, głównie przez wszechobecne deszcze i nieco niższą temperaturę. Nie zmieniało to faktu, że patrzenie na suchy i pusty ogród wywoływało ciarki.

            Zabini stał spokojnie na werandzie, paląc niespiesznie papierosa i przypatrując się wydmuchiwanemu dymowi mieszającemu się z parą wodną. Nie miał na sobie płaszcza, jedynie cienki sweter, a pod nim koszulę, jednak nie było mu jakoś szczególnie zimno. Wpatrywał się w pustą przestrzeń z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

            Jeszcze kilka tygodni temu widział oczami wyobraźni, jak roztaczający się przed nim domowy ogródek przekształca się w rodzinną oazę spokoju na świeżym powietrzu. Widział huśtawkę przytwierdzoną do gałęzi dużego dębu. Wyobrażał sobie siedzącą na niej Ginny wraz z ich dzieckiem. Trawa wesoło kołysała się na wietrze, po niej biegał mały chłopczyk z drewnianym samolotem w ręce. Potykał się o swoje nóżki, jednak nie poddawał się. Wstawał i pędził ku rodzicom skrytym między gęstwiną tuj.

            Strzepnął popiół z papierosa i kolejny raz się nim zaciągnął. Jego plany wypalały się równie szybko. Obecnie, patrząc na roztaczającą się przed nim pustynię, nie był w stanie dostrzec choćby skrawka uśmiechu na twarzy Ginny. Już niczego sobie nie wyobrażał, nie wybiegał myślami do przodu, bo to po prostu nie miało sensu.

            Ilekroć starał się zapewnić ją o swojej miłości, opiekował się nią i martwił o nią na każdym kroku, tak za każdym razem uświadamiał sobie, że dziewczyna coraz bardziej się od niego oddala. Praktycznie z nim nie rozmawia, nie zwierza mu się, o nic nie prosi, wręcz ogranicza się od niego na każdy możliwy sposób. I jak jeszcze jakiś czas temu serce mu pękało, gdy Ginny go odrzucała, tak teraz nie czuł już niczego. Był pusty. Niczym roztaczający się przed nim ogród.

            Rozmasował pobolewający kark i westchnął głęboko, unosząc oczy ku niebu. Nie wiedział, jak powinien postąpić i czy w ogóle powinien coś robić. Nie miał żadnych wątpliwości, że kocha Ginny, ale ile jeszcze zniesie jej niepewność?

            Z dnia na dzień coraz ciężej przychodziło im znieść swoją obecność. Zachowywali się jak obcy, mimo że jeszcze nie tak dawno temu świata poza sobą nie widzieli. Obecnie nie są w stanie utrzymać nawet dłuższego kontaktu wzrokowego. Codziennie się mijają, wydzielili nawet własne tereny, jakby nie chcieli więcej obecności drugiego w swoim życiu. Ostatecznie Blaise zaanektował salon, Ginny zaś sypialnię. Wolną strefę stanowiła jedynie kuchnia, gdyż łazienki były dwie i nie musieli się nimi za bardzo dzielić.

            Zgasił papierosa, wydmuchując resztki dymu w przestrzeń. Samotność za każdym razem uświadamiała go, że tak naprawdę jest mu dobrze. Nie czuł więcej potrzeby starania się o cokolwiek. I choć walczył z tym przeświadczeniem bardzo długo, to w rzeczywistości już zdążył się z nim oswoić, a to przerażało go bardziej, aniżeli myśl, że Ginny może go już nie kochać. Do tej pory bowiem był przekonany, że dopóki jedno z nich trwa w łączącym ich uczuciu, to zawsze jest szansa na jego odnowienie. Jeśli jednak druga osoba straci wiarę w miłość, czy jest sens cokolwiek ratować?

            Wzdrygnął się pod wpływem porannego chłodu i wsadził ręce do kieszeni spodni. Nie miał za bardzo ochoty iść do pracy, zwłaszcza po wczorajszej wizycie z udziałem Malfoya. Niestety dziś przyjeżdżają kolejni kontrahenci i byłoby dużym nietaktem odwołać spotkanie zaledwie kilka godzin przed ich przybyciem. Chcąc nie chcąc Blaise musi czuwać obecnie nad wszystkim, co dzieje się w firmie. Być może to go trochę przytłoczyło, odebrało mu nieco swobody, którą dysponował do tej pory po pracy. Nie czuł jednak zmęczenia firmą. Marazm przychodził dopiero po powrocie do domu.

            Odwrócił się ku rozsuwanym drzwiom, przy których ujrzał opatuloną w gruby szlafrok Ginny. Dziewczyna nie była zaspana, wręcz wyglądała, jakby przez całą noc nie zmrużyła oka. Jej potargane i pozbawione blasku włosy, a także nieco przygaszone oczy były tego najlepszym dowodem. Miedziany warkocz spoczywał na barku, muskając zdecydowanie sporych rozmiarów brzuch.

            – Wejdź do środka, bo się przeziębisz. – Nic innego nie przyszło mu do głowy. Dziewczyna jednak nie posłuchała i zamiast wrócić do mieszkania opatuliła się szczelniej szlafrokiem i podeszła do mężczyzny. Blaise odruchowo zagarnął ją w ramiona, jednak nie czuł w sobie ani ciepła ani spokoju, których zawsze przy niej doświadczał.

            – Blaise – odezwała się cichutko, wtulając się w jego szeroką klatkę piersiową. – Jestem już tym wszystkim zmęczona.

            Znajome ukłucie bólu rozeszło się po jego piersi na dźwięk tych słów.

            – Czym konkretnie?

            – Sobą – odparła, ściskając go mocniej za materiał swetra. – Byciem balastem dla was wszystkich.

            Odsunął ją od siebie delikatnie i odgarnął jej splątane kosmyki z czoła. Chciał się do niej uśmiechnąć, ale prawda była taka, że on też już był wszystkim zmęczony.

            – Nie mów tak – odpowiedział, całując ją w chłodne czoło i ponownie zamykając w ramionach. – Nie jesteś dla nikogo ciężarem.

            – Nie widzisz, co się dzieje? – Spojrzała na niego, a w jego oczach dostrzegła dokładnie to, czego tak bardzo się obawiała. Pustkę. Brak przekonania. Bezsilność. Raniły bardziej, niż wszelkie słowne obelgi. – To wszystko jest bez sensu. Ja już nie potrafię być taka, jaka byłam wcześniej. Naprawdę tego nie widzisz?

            Owszem, widział to bardzo dokładnie i bardzo boleśnie doświadczał, a mimo wszystko nie poddawał się. Lecz teraz wola walki w nim opadła. Miał wrażenie, że stoi przed nim zupełnie inna dziewczyna, niż ta, w której tak mocno się zakochał.

            Odsunął ją od siebie i westchnął cicho. Ginny nawet nie próbowała go zatrzymać. Po prostu stała przed nim, nie siląc się nawet na jakikolwiek cieplejszy odruch. On zaś miał już dość wszechobecnego chłodu, którym go obdarzała.

            – Teraz chcesz o tym rozmawiać? – zapytał, choć wiedział, że tylko próbuje odwlec w czasie to, co nieuniknione.

            – O czym? O nas? – Odbiła pytanie z lekką kpiną w głosie, choć wiedział, że jest fałszywa. Bez trudu potrafił rozpoznać jej kłamstwa. – Nas już nie ma, Blaise. Nie ma nas, bo wszystko zaprzepaściłam. Nie chcę, żebyś do końca…

            – Skończ – przerwał jej stanowczo, starając się spojrzeć jej hardo w oczy. Wciąż jednak było to dla niego zbyt trudne.

            – Blaise, ja naprawdę…

            – Powiedziałem dość. – Uniósł nieco głos, jednak tym razem nie odwrócił od niej wzroku. Po prostu stał i patrzył na nią, ale żadne dźwięki nie chciały wydobyć się z jego ust.

            Minął ją i rozsunął drzwi od mieszkania, jednak nie wszedł do środka. Zawahał się w ostatnim momencie, jakby wiedział, że jeśli teraz wyjdzie bez słowa, to naprawdę wszystko będzie między nimi skończone.

            Obrócił się ku niej niespiesznie, spoglądając w jej przekrwione i szkliste oczy. Ten widok boleśnie ścisnął go za serce, ale jednocześnie był zbyt słaby, by go do niej pchnąć. Miał wrażenie, że właśnie wszystko się między nimi rozsypało i zamieniło w drobny pył.

            – Będę dziś spał u Malfoya – rzucił, ściskając z całych sił framugę. – Zrobisz, co będziesz chciała.

            Wyszedł z domu najszybciej jak potrafił. Nie oglądał się za siebie, nie chciał myśleć o tym, co się przed chwilą stało. Nie chciał również powiedzieć Malfoyowi, że zaledwie w ciągu dziesięciu minut zaprzepaścił kontrakty na kilkanaście milionów funtów.

* * * * *

Mieszkanie Malfoya z pewnością było duże, jednak nie sądziła, że może liczyć aż tyle metrów kwadratowych. Dzięki kilku prostym zaklęciom architektonicznym mężczyzna zwizualizował przed nią wirtualny obraz domu, pozbawiając go wszystkich mebli i zbędnych urządzeń. Przed Hermioną roztaczał się czysty szkielet, którym mogła dowolnie manewrować.

            – Jeśli ustawimy je w ten sposób, to nie będzie odpowiednio dużo światła. – Przesunęła ręką nad makietą, wyczarowując w ten sposób sztuczną łunę mającą imitować padanie promieni słonecznych.

            – Bo to strona wschodnia, więc najwięcej światła będzie tylko do południa – odparł, powiększając wybrany fragment kuchni i odseparowując go od reszty szkieletu. Robił to bardzo sprawnie, kompletnie bez trudu, używając tylko jednej ręki. W drugiej bowiem trzymał kubek z poranną kawą.

            – A gdyby ustawić je po przeciwległych stronach? – Nałożyła prowizoryczne szafki na plan, obracając go w kierunku mężczyzny.

Draco spojrzał leniwie na zagospodarowanie przestrzeni, upijając łyk gorącej kawy. Bardziej bowiem był zainteresowany entuzjazmem Hermiony, aniżeli odpowiednim rozłożeniem mebli. Już nie pamiętał, kiedy ostatni raz widział ją tak podekscytowaną.

– Chcesz zrobić coś w rodzaju korytarza świetlnego? – Przekręcił makietę, dokładając do niej kuchenną wyspę.

– Chcę wpuścić więcej słońca do środka. – Zaczęła ponownie przestawiać szafki w taki sposób, że w wirtualnym pomieszczeniu zrobiło się o wiele jaśniej. Zabrała bowiem niepotrzebne meble, odsłaniają całe okno, naprzeciw którego Draco ustawił wcześniej kuchenną wyspę. Dołożyła do niej kilka krzeseł i zakołysała się radośnie na łóżku, gdy w końcu osiągnęła efekt, na którym jej zależało.

– O to mi właśnie chodziło! – wykrzyknęła radośnie, wpatrując się w swoje dzieło z wypiekami na policzkach. – Trzeba będzie zdjąć te szafki i powiesić je po bokach. Światło z okna nie będzie się na nich blokowało, przez co będzie jaśniej. A wyspę można obrócić, żeby…

Draco nie ukrywał, że jest mu wszystko jedno, jak Hermiona umebluje dom. Liczyło się dla niego, by była w nim szczęśliwa, a jeśli dostawienie kilku kwiatków czy wywrócenie kuchni do góry nogami mają sprawić, że już zawsze będzie taka promienna, to nie chciał ingerować w jej zamiary. Od jakiegoś czasu bowiem chodziły mu po głowie zupełnie inne plany, jednak póki co nie chciał się z nimi zdradzać.

Pociągnął dłuższy łyk kawy nieustannie wpatrując się w podekscytowaną twarz dziewczyny. Lubił, gdy była czymś przejęta, ale sprawiało jej to radość. Oczy jej wtedy bardzo jaśniały, a na bursztynowych tęczówkach tworzyły się delikatne złote punkciki.

– Możemy nie zmieniać koloru? – Dopiero po jakimś czasie dotarło do niego, że Hermiona o coś go pytała. Zamrugał kilkukrotnie oczami, odstawiając kubek z niedopitą kawą na podłogę.

– Słucham?

– Czy możemy zostawić białe ściany? – powtórzyła, uśmiechając się do niego delikatnie.

– Nie chcesz jakiegoś koloru? – odparł, uginając nogę w kolanie i przysuwając się do niej bliżej. Zauważył, że rumieńce na policzkach dziewczyny nabrały jeszcze dojrzalszych kolorów. I nie ukrywał, że bardzo mu się ten widok podobał.

Hermiona na moment spuściła głowę, a niesforne kosmyki opadły jej na czoło. Nie przestawała się uśmiechać, co Draco uznał za dobry omen. Odgarnął jej włosy z twarzy i przerzucił na ramię skryte pod lekko opadającym swetrem.

– Wiesz – zaczęła dość cicho i jakby nieco nieśmiało – moi rodzice byli zwolennikami stonowanych kolorów, jak błękity czy przybrudzone róże. Z kolei państwo Weasley uwielbiali żywe barwy, nasycone żółcie, zielenie. Ale ja jakoś nie potrafię pójść w żaden z tych kierunków. No i też przyzwyczaiłam się do tej bieli.

– Skoro ci się podoba, to ją zostawmy – odparł ciepło, nachylając się w jej kierunku. Hermiona jednak odwróciła się od niego w ostatnim momencie, sięgając po swój kubek z herbatą. Przeszło mu przez myśl, że zrobiła to celowo. Tym bardziej, że ponownie zaczęła unikać jego wzroku.

Odchylił się na łóżku, wzdychając ciężko ku sufitowi. Nie miał bladego pojęcia, dlaczego kobieta za każdym razem się płoszy, gdy chce jej dotknąć. Robili już wiele znacznie śmielszych rzeczy, a ona mimo to ucieka przed takimi delikatnymi czułościami.

– Dzięki niej jest czysto, przejrzyście – dodała po dłuższej chwili, w końcu podnosząc na niego wzrok. Iskierki w jej bursztynowych oczach nie przygasły, jednak Draco miał nieodparte wrażenie, że skrzą się ku niemu jakoś lżej.

Przechylił nieco głowę, patrząc na nią pod kątem. Zauważył, że dziewczyna ściska mocno kubek z herbatą, od czasu do czasu gładząc go po powierzchni. Wyprostował się niespodziewanie, zabierając od niej naczynie, a następnie pchnął ją najdelikatniej jak potrafił na materac, wisząc nad nią i znacznie ograniczając jej pole widzenia do swojej osoby.

Ciało Hermiony zapadło się w pościeli, zaś sweter zsunął się z nagich ramion. Poczuła, jak zasycha jej powoli w gardle, a serce uderza boleśnie o klatkę piersiową, jakby chciało się z niej wyrwać. Malfoy ją osaczył, zresztą nie pierwszy raz, jednak z dnia na dzień robił to coraz śmielej, ale ona nie potrafiła odpowiedzieć mu z podobną intensywnością.

– Granger – wycedził jej nazwisko, nachylając się ku niej coraz bardziej – jesteś niemożliwa.

Policzki zaczęły jej płonąć żywym ogniem, gdy Draco subtelnie muskał ją ustami. Odruchowo i bez pomyślunku wyciągnęła nieco szyję, by dać mu do siebie większy dostęp, a oddech zaczął stawać się znacznie płytszy i cięższy. Bała się jednak jakieś odważniejszej reakcji, mimo że czuła gdzieś głęboko, że w tym momencie dotyk Malfoya jest jej o wiele bardziej potrzebny do życia, aniżeli tlen.

Prawdopodobnie nie była to najlepsza chwila na jakiekolwiek dywagacje, jednakże nie potrafiła powstrzymać wirujących jej w głowie myśli, że powinna w końcu zdobyć się na odwagę i chociaż częściowo wyjść naprzeciw oczekiwaniom mężczyzny. Problem bowiem polegał na tym, że dotyk Dracona działał na nią do tego stopnia, że aż ją paraliżował. Chciała od niego więcej, jednak nie umiała go o to poprosić. Tak jakby ktoś dał jej lizaka, ale nie pozwolił zdjąć z niego papierka.

Gdy poczuła na odsłoniętym obojczyku lekki pocałunek mężczyzny jej ciało zaczęło powoli odpływać. Wtedy poczuła, że nie chce już dłużej czekać.

Nieoczekiwanie uniosła się lekko na łokciu, a wolną ręką przyciągnęła do siebie Malfoya, by po chwili wpić się w jego rozchylone wargi. Nie musiała długo czekać na jego odpowiedź, całował ją bowiem zachłannie, a przy tym wyjątkowo czule, przez co miała wrażenie, że zaraz zacznie roztapiać mu się w ramionach. Cały czas chciała jednak więcej.

Uniosła się jeszcze bardziej, obejmując go drugą ręką za kark. Usta Dracona smakowały kawą, były lekko gorzkie, ale gdzieś w środku tej goryczki pojawiała się nieoczekiwanie nuta słodyczy, która zachęcała ją do pogłębienia pocałunku. Nie protestowała, gdy dłonie Malfoya zaczęły przesuwać się po jej talii, przyciągając ją do jego klatki piersiowej. Zresztą nie była do końca pewna, czy to mężczyzna przybliżał ją do siebie, czy może sama naparła na niego, domagając się tym samym śmielszych pieszczot.

Cicho jęknęła w usta Malfoya, gdy zaczął podsuwać jej koszulkę od piżamy w górę, a zwinne i długie palce poczęły muskać ją po rozpalonej i wrażliwej skórze. Wtedy przylgnęła do niego całym ciałem, nacierając na jego barki z dużo większą śmiałością. Oboje byli sobą tak pochłonięci, że nie zauważyli stojącego w progu Blaise’a, który dopiero po dłuższym momencie zdecydował się dać znać o swojej obecności.

– Wybaczcie, że przeszkadzam wam w przecudnej sielance.

Dla Hermiony zaskoczenie wywołane niezapowiedzianą wizytą Zabiniego było tak silne, że nieopatrznie ugryzła Dracona nieco mocniej w dolną wargę. Mężczyzna syknął cicho, zaciskając dłonie na jej pośladkach, do których udało mu się dotrzeć w tej samej w chwili, gdy Diabeł zdecydował się otworzyć gębę.

– Ale widzę, że nie tylko w moim życiu wszystko się pieprzy.

– Blaise wyrażaj się – zrugał go Malfoy, zgrabnie zagarniając Granger do przodu i obejmując ją delikatnie, gdy w końcu udało jej się jakoś normalnie usadowić między jego nogami. Kątem oka dostrzegł, że policzki dziewczyny pokryły się obfitymi rumieńcami koloru dojrzałych piwonii.

– No tak – odburknął ewidentnie niezadowolony Zabini. – Bo to przecież tylko poranna joga była.

Draco spojrzał na przyjaciela z dezaprobatą, unosząc lekko lewą brew ku górze. Poczuł, jak Hermiona splata palce swoje dłoni z jego i delikatnie je na niej zaciska.

– O, no proszę, jeszcze się w dom bawicie. No cudnie, moi kochani, lodzio miodzio normalnie – warknął jeszcze bardziej poirytowany, wskazując od niechcenia na magiczną makietę domu lewitującą tuż obok Malfoya i Granger.

Arystokrata od razu pozbył się wyczarowanego planu, jednocześnie odwzajemniając uścisk dłoni dziewczyny. Miał bowiem wrażenie, że dzięki temu prostemu gestowi jakoś łatwej mu nad sobą zapanować.

– Co się stało, Blaise? – zagadnęła go Hermiona, odgarniając grzywkę z twarzy. Nadal była mocno zawstydzona, jednak próbowała jakoś przywrócić się do normalności. – Czemu jesteś dziś taki ponury?

– Nie miałeś mieć dzisiaj spotkania w sprawie budowy nowego centrum technologicznego w Bergen? – Przyłączył się Draco.

– Miałem – odparł, podchodząc powoli do dużego okna, skąd rozpościerał się widok na niewielki ogródek, a raczej na powoli zieleniący się plac. – I nawet szło całkiem nieźle, ale ostatecznie wszystko poszło się jebać.

– Musisz tak bluzgać? – Malfoy ponownie upomniał przyjaciela, ponieważ nie przypominał sobie, by Diabeł kiedykolwiek tak często używał wulgaryzmów. Owszem, każdemu się zdarzało, ale Zabini z reguły nad sobą panował i nawet jeśli był wściekły, nie folgował sobie z nieadekwatnym słownictwem.

– Nie muszę, ale chcę – warknął, a Draco zauważył, że ramiona Hermiony spięły się w tym samym momencie. Ewidentnie coś było na rzeczy. Nie wiedział tylko, co dokładnie.

– Zresztą to już nie ma znaczenia – odparł nieco spokojniej, odpinając guzik od kołnierzyka koszuli, którą miał pod swetrem. – Larsen podarł kontrakt, a Undset wyszedł z hukiem, pozdrawiając cię środkowym palcem. Raczej nie był to międzynarodowy znak pokoju.

Podrapał się po karku na dźwięk słów przyjaciela. Interesy z Norwegami były bardzo korzystne i z reguły należały do tych przyjemniejszych. Undset był już bowiem poczciwym staruszkiem, ale nadal miał rękę do biznesu, wyprowadzenie go z równowagi praktycznie graniczyło z niemożliwym. Dlatego tym bardziej zmartwił się, gdy Blaise opowiedział o ich nieudanym spotkaniu.

– Randolf też stwierdził, że nas pierdoli, a Madson powiedziała, że będzie rozmawiać wyłącznie z tobą.

– Co jej powiedziałeś? – zapytał, choć w zasadzie nie miał większych nadziei.

– Że ma się pierdolić.

Malfoy zamknął na moment oczy i zacisnął ze złości szczękę. Nie pomagał mu już kojący dotyk Hermiony, która patrzyła na niego z dużym niepokojem. Bardziej jednak martwił ją Zabini, a raczej co spowodowało jego niecodzienne i wulgarne zachowanie.

Spojrzała na opierającego się o szybę czarnoskórego, dostrzegając w jego oczach ogromną pustkę. Patrzył się apatycznie przed siebie, bynajmniej nie przejmując się, że zaprzepaścił kilka ważnych kontraktów. Strofowało go coś zupełnie innego, praktycznie pożerało go od środka.

Przypomniała sobie, że już kiedyś znalazł się w podobnym stanie. Podobnym, ponieważ znosił go trochę lepiej niż obecnie, jednak był równie przybity. Wtedy zrozumiała, skąd w mężczyźnie tyle złości, a zarazem bezradności.

– Do kurwy nędzy – wymsknęło się Draconowi przez zaciśnięte zęby, co nie uszło uwadze panny Granger.

– Uspokój się. – Obróciła się delikatnie ku niemu, kładąc mu dłoń na lekko zarośniętym policzku.

– Jak mam być spokojny, jeśli właśnie straciłem możliwość podpisania umów z najbardziej intratnymi ludźmi w całej Norwegii? – mówił zdecydowanie podniesionym głosem, który dudnił w uszach dziewczyny donośnym echem. Spięła się momentalnie, wyprostowując się w jego ramionach niczym napięta struna. Nie zdążyła jednak zareagować, gdyż uprzedził ją równie wzburzony Zabini.

– I co z tego? Mało masz kontrahentów? – warczał do Malfoya, wbijając w niego poirytowane spojrzenie. – Nie wystarczają ci te pierdyliardy pieniędzy wpływające na konta? Bo jak tak, to rusz dupę i może sam się tym zajmij, bo ja mam już tego, kurwa, serdecznie dość!

– Dobrze wiesz, że gdybym mógł… – zaczął Draco, lecz Blaise nie dał mu dokończyć.

– To co?! – wykrzyknął, a Hermiona miała wrażenie, że od jego głosu cały dom trzęsie się w posagach. – Myślisz, że jestem bardziej spokojny od ciebie?! To powiem ci jedno. Gówno wiesz, a ja z tym kończę.

Wymierzył palec wskazujący w arystokratę, dysząc ciężko z wściekłości. Przez chwilę w sypialni panowała przytłaczająca cisza, której nikt nie był w stanie przerwać. Blaise przez targające nim nerwy, Draco z szoku, zaś Hermiona ze zwykłego strachu.

Nie rozumiała, co się właśnie dzieje i z jakiego powodu. Kompletnie nie wiedziała, jak ma zareagować, gdy Zabini wybiegł z wściekłością z pokoju, a Malfoy w tej samej chwili zerwał się z łóżka i starał się go dogonić. Została sama, czując oplatający jej ramiona chłód, które przed chwilą rozgrzewał ciepły dotyk arystokraty.

* * * * *

Udało mu się złapać Blaise’a przed domem, chwytając go za ramię i obracając agresywnie ku sobie. Spodziewał się dostrzec na jego twarzy wściekłość, jednak zamiast niej zobaczył zionącą z oczu pustkę, a w jej środku nieme błaganie o pomoc. Wszelka złość momentalnie z niego wyparowała, a w jej miejscu pojawiło się jawne zmartwienie.

Obaj milczeli, jakby zabrakło im słów. Patrzyli jedynie na siebie, oczekując, że któryś w końcu wykona pierwszy ruch. Blaise jednak nie miał na to już sił, a Draco po raz pierwszy nie wiedział, jak powinien się zachować. Wyciąganie z kogoś problemów i pocieszanie go nigdy nie było jego najmocniejszą stroną.

W końcu jednak przemógł się i zwolnił uścisk na ramieniu przyjaciela. Przełknął ślinę, która z wielkim trudem przeszła przez suche gardło, a następnie spojrzał na niego pokrzepiająco.

– Co się dzieje, stary? – odezwał się bardzo spokojnie, obserwując uciekający przed nim wzrok Blaise’a. – Nigdy się tak nie zachowywałeś.

– Po prostu… – zaczął, lecz urwał w połowie, przelotnie spoglądając na twarz przyjaciela.

Tak naprawdę wcale nie chciał tu być, ale nie bardzo wiedział, gdzie ma się podziać. Rozumiał, że emocje za bardzo go poniosły, przez co niepotrzebnie wybuchnął, nie tylko naskakując na Malfoya, ale przestraszył również Hermionę, która nie była przecież niczemu winna. Nie chciał się jednak tłumaczyć ze swego zachowania.

Westchnął ciężko, załamując ramiona z pogłębiającej się bezradności. Wszystko było dziś przeciw niemu, wszystko się waliło i zasypywało go stertami gruzów. A on stał samotnie pośrodku tego pobojowiska, nie potrafiąc ruszyć się z miejsca. Wiedział jednak, że im bardziej będzie szedł w zaparte, im bardziej będzie starał się siebie okłamać, tym ciężej przyjdzie mu w przyszłości wydostać się spod zwałów dotychczasowego życia.

Obrócił się bardziej ku Malfoyowi. Przez chwilę patrzył się na niego, jakby oczekiwał, że mężczyzna zrozumie go bez słów i nie będzie musiał niczego mówić. Zmitygował się jednak w ostatniej chwili, wypuszczając ciężko powietrze z ust.

– Rozstałem się z Ginny. – Nie sądził, że wypowiedzenie tych słów przysporzy mu aż tyle bólu. Prawda jednak była nieunikniona i musiał się w końcu z nią zmierzyć.

Tak jak podejrzewał, Draco nie wiedział, jak ma się zachować. Dolna warga lekko mu opadła, a brwi nieznacznie zmarszczyły, tworząc wraz z intensywnym spojrzeniem mieszankę wyrażającą czystą konsternację. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili. Tym samym jego stanowczy uścisk na ramieniu zelżał, przeobrażając się w przyjacielską próbę podniesienia na duchu.

– Przykro mi, choć wiem, że cię to nie pociesza. – W głosie nie było już śladu po niedanym poirytowaniu. Myśli w głowie mężczyzny zaczęły się krystalizować, wyjaśniając mu wszystkie poprzednie wybuchy i cierpkie słowa Zabiniego.

Czarnoskóry westchnął ciężko, spuszczając przy tym głowę. Nie miał ochoty rozmawiać o swoim związku. Tak naprawdę na nic nie miał już siły i chęci.

– Nie pociesza – odparł w końcu cicho, wpatrując się w kostkę brukową pod stopami. – Zwłaszcza, że to ona podjęła taką decyzję.

Draco zmarszczył nieznacznie brwi na odpowiedź przyjaciela. Wiedział, że ostatnimi czasy Ginny zaczynała coraz bardziej fiksować. Praktycznie w ogóle nie rozmawiała z narzeczonym. Przestała też wychodzić z domu, stawiała się jedynie na wizyty w szpitalu z powodu ciąży. Reszta stosunków międzyludzkich wymarła, a Blaise, mimo że starał się jak mógł, był jednocześnie osobą, której panna Weasley unikała najbardziej.

Zatrzymał się na moment przy dziecku, którego para się spodziewała. Chciał zapytać o to Zabiniego, jednakże był świadomy, że prawdopodobnie nie jest to najlepszy moment na tę rozmowę. Zresztą, co miałby mu powiedzieć zaledwie kilka godzin po rozstaniu?

– Nie dała mi nic powiedzieć – kontynuował cierpko –, tak jakby już wymazała mnie z życia, jakbym jej zawadzał, rozumiesz?

Malfoy był jedynie w stanie przytaknąć mu głową. Ciężko mu się patrzyło na przybitego Blaise’a. Zawsze miał w sobie odrobinę optymizmu, nawet w najbardziej dołujących chwilach. Tym razem nie dostrzegał w nim choćby cienia nadziei.

– Tak po prostu to skończyła – dodał z dużo większym spokojem. – Przekreśliła wszystko, wspólną przeszłość, przyszłość, małżeństwo, dziecko. Cokolwiek bym powiedział, nie miałoby dla niej znaczenia.

Draco walczył ze sobą. Chciał zapytać Blaise’a, co teraz będzie, ale jednocześnie wiedział, że to jedno z najgorszych pytań, jakie mógłby mu w tym momencie zadać. Bo niby jak miałby mu odpowiedzieć, skoro nie ma nawet pewności co do kolejnego dnia? Jak ma mu odpowiedzieć, jeśli właśnie zawiódł się na najważniejszej osobie w swoim życiu? Na osobie, którą kocha?

Nie było sensu stać dłużej przed domem i dywagować. Poklepał Zabiniego lekko po ramieniu, wskazując na wejście do domu, jednak w tej samej chwili, gdy podniósł wzrok, dostrzegł stojącą w progu Hermionę, a tuż obok jej nóg nieco zaspanego Dulce. W jej bursztynowych oczach zobaczył smutek oraz współczucie. Po tym wiedział, że słyszała ich rozmowę.

Podeszła powoli do Blaise’a, który zmieszał się na jej widok.

– Przepraszam, Hermiono. – Dziewczyna pogładziła go pokrzepiająco po ramieniu. – Nie powinienem był tak na was zaskakiwać. Zresztą w ogóle nie powinienem był tu nawet przychodzić. Macie własne sprawy i niepotrzebnie…

– Daj już spokój – przerwała mu, przytulając go ciepło. Draco nieświadomie spiął się na ten widok, choć wiedział, że dziewczyna robi to wyłącznie ze względu na przyjaźń i chęć podniesienia Blaise’a na duchu. – Nie musisz się nam tłumaczyć. Lepiej wejdźcie do środka, bo się jeszcze przeziębicie.

– Granger ma rację – zawtórował jej Malfoy. – Poza tym i tak pewnie spędzisz u nas kilka najbliższych dni, więc nie ma sensu stać przed domem.

Zabini wtoczył się do mieszkania za gospodarzami, głaszcząc po drodze łaszącego się do niego dobermana. Uśmiechnął się do niego, gdy polizał go po wierzchu dłoni. Wiedział jednak, że nie ma w tym uśmiechu choćby krzty radości. I coraz bardziej zdawał sobie sprawę, że właśnie tak będą wyglądały jego najbliższe dni – szare i smutne, powoli wysysające z niego resztki dotychczasowej energii.

* * * * *

Obudził się z niesamowitym bólem głowy, który rozniósł się po czaszce chwilę po tym, gdy udało mu się uchylić obie powieki. Miał wrażenie, że wszystko w niej napęczniało i próbuje wydostać się ze środka. Ciężko mu się myślało, a na pewno jeszcze ciężej będzie mu egzystować przez kilka najbliższych godzin.

            Poruszył się dość niemrawo, chcąc przetrzeć zaspane oczy, lecz wtedy uświadomił sobie, że nie leży na podłodze, a na łóżku, do którego z pewnością nie udało mu się wczoraj dotrzeć. Gwałtowne uniesienie się z pewnością nie było najlepszym posunięciem, ale był w takim szoku, że za bardzo nie myślał nad tym, co robi.

            Rozejrzał się zamglonym wzrokiem po sypialni, która nie przypominała pokoju, który udało mu się zapamiętać. Nie widział nigdzie butelek po piwie, a leżało ich tu przynajmniej kilkanaście. Również po szkle nie było choćby najmniejszego śladu, zaś pościel była czysta i pachniała kwiatowym płynem do płukania tkanin. Dopiero wtedy spojrzał na rękę, którą pokaleczył wczoraj kawałkami połamanego lustra; jedynie ono pozostało w niezmienionej postaci, to znaczy jego resztki trzymały się ramy przytwierdzonej do szafy naprzeciwko łóżka.

            Dłoń bolała, co do tego nie miał wątpliwości, jednak została starannie opatrzona, a jemu z pewnością brakowało wczoraj sił, by przynajmniej ją zdezynfekować. Bandaż bardzo dobrze zabezpieczał rany. Nie był też nigdzie przesiąknięty krwią, co znaczyło, że ktoś zajął się nim całkiem niedawno. Nagle dotarły do niego ciche szmery dobiegające z wnętrza domu, a także przyjemny zapach domowego jedzenia. Momentalnie zaburczało mu w pustym żołądku, który od dłuższego czasu marzył o jakimś treściwym posiłku, nie o chińskich zupkach czy gotowych daniach do mikrofalówki.

            Wygrzebał się z czystej pościeli, zauważając jednocześnie, że nie ma na sobie wczorajszych ubrań. Ktoś go przebrał w zwykłą koszulkę, zapewne jedyną niewybrudzoną rzecz w szafie. Ostatnimi czasy chodził bowiem w jednym dresie, nie bardzo przejmując się jego stanem, który ewidentnie domagał się choćby odświeżenia w pralce.

            Dość chwiejnym krokiem wydostał się z sypialni, lecz każdy kolejny krok powodował nieopisany ból mięśni, nie wspominając nawet o głowie, która pulsowała tak szaleńczo, że miał wrażenie, że lada chwila, w wszystko w niej wybuchnie. Z wielkim trudem przeszedł do korytarza, a z niego do kuchni, sąd dochodziły do niego przyjemne zapachy gorącego obiadu. Gdy stanął w progu, nie wiedział, czy bardziej jest zaskoczony, czy też szczęśliwy. Przy kuchence dostrzegł bowiem Pansy, a serce poderwało się w nim do szaleńczego biegu.

            – Pan? – zawołał ją, jakby nie wierzył, że ją widzi. – Co ty tutaj robisz?

            Kobieta odwróciła się ku niemu, nie przestając mieszać w zawartości niewielkiego garnka. Na jej bladej twarzy dostrzegł zmęczenie. Pod oczami roztaczały się spore sińce, a skóra była bardzo szara, zupełnie jakby przechodziła jakąś ciężką i nieuleczalną chorobę.

Nie uśmiechnęła się do niego. Nie przywitała się. Po prostu wskazała mu na stół i wyłączyła palnik pod garnkiem. Następnie wyciągnęła z szafki jeden talerz i nalała do niego zupy. Gdy zauważyła, że Harry nadal stoi w progu, postanowiła się do niego odezwać.

– Usiądziesz? Czy będziesz tak stał i się na mnie patrzył? – Nie chciała zabrzmieć tak oschle, jednak wiedziała, że im mniej emocji okaże teraz, tym łatwiej jej będzie załatwić to, po co przyszła do męża.

Potter podszedł niemrawo do stołu, jednak nie usiadł przy nim. Złapał krzątającą się po kuchni kobietę i przyciągnął ją do siebie, zaglądając głęboko w oczy. Z początku dostrzegł w nich złość, jednak była ona wyłącznie przykrywką dla pokładów zagubienia i bezradności, które kotłowały się w Pansy.

– Puść mnie – zażądała stanowczo, lecz gdy mężczyzna nie zwolnił uścisku, wyszarpnęła mu się z niego. Przez chwilę mierzyła go wzrokiem, jakby zaraz miała rzucić mu się do gardła. Zamiast tego odwróciła się ku szafkom i wyjęła z szuflady ze sztućcami czystą łyżkę, którą położyła przed Harrym. Następnie stanęła jak najdalej od niego, obserwując, jak powoli zajmuje miejsce przy stole.

Milczeli. Żadne nie zamierzało wykonać pierwszego ruchu. Pansy była przekonana, że Harry jest zbyt oszołomiony jej nagłą i niespodziewaną wizytą. Potter z kolei myślał, że żona nie odzywa się do niego ze złości. Nie mieli jednak pojęcia, że cisza, która między nimi zapadła, jest spowodowana zwykłą niepewnością.

Potter spojrzał na talerz gorącej zupy, której domagał się przegłodzony żołądek. Gdy jednak podniósł wzrok na Pansy, zobaczył, że jest gdzieś daleko myślami. Wzrok ma pusty, utkwiony w przestrzeń za oknem. Ten widok wywołał w nim bolesne ukłucie, które zaczęło rozchodzić się po całym ciele. Najbardziej zaś promieniowało od serca.

– Niech to szlag – zaklął najciszej jak umiał i podniósł się gwałtownie z krzesła, a następnie zagarnął żonę mocno w ramiona, przytulając ją tak, jakby nie widzieli się latami. Zamknął mocno oczy, gdy kobieta oplotła go nieśmiało za plecy i odwzajemniła uścisk. Po chwili jednak przełożyła dłonie na jego klatkę piersiową i lekko go odepchnęła.

– Harry – odezwała się spokojnie –, musimy porozmawiać.

Odsunął się od niej na kilka centymetrów, jednak nie wypuścił jej z ramion. Bał się, że jeśli teraz to zrobi, to straci ją na zawsze.

– To może ja zacznę – odparł, wbijając w nią spojrzenie. Kobieta jednak pokręciła przecząco głową, na moment zaciskając lekko usta.

– Nie – odrzekła, podnosząc na niego wzrok i ponownie wskazując mu na krzesło przy stole. – Im szybciej to załatwimy, tym lepiej.

Harry nie rozumiał, o czym mówi do niego żona. Usiadł jednak posłusznie przy stole, a Pansy zajęła miejsce naprzeciwko niego. Zachęciła go lekko głową do jedzenia. Dostrzegł, że twarz jej nieznacznie pojaśniała, gdy sięgnął po łyżkę i nabrał na nią trochę zupy. Gdy tylko jej posmakował, nie potrafił się dłużej powstrzymać.

Pansy wiedziała, że postępuje nieuczciwie, wręcz skłoniła się do tak brudnej zagrywki w stosunku do męża, że powinna się za siebie wstydzić. Właściwie w ogóle nie powinna kontaktować się z Harrym, mogłaby po prostu do niego zadzwonić lub wysłać krótką wiadomość. Zamiast tego zdecydowała się na bez pośrednią konfrontację. Zupełnie jakby chciała się ukarać za podjętą decyzję. Wiedziała bowiem, że po tej rozmowie będzie cierpieć jeszcze bardziej, niż dotychczas.

Mniej więcej w połowie posiłku Harry podniósł na nią wzrok i uśmiechnął się do niej ciepło. Widziała w jego oczach miłość, zupełnie jakby ostatnie miesiące w ogóle nie miały miejsca, jakby nie traktowała go chłodno i nie trzymała na dystans. Przypomniała sobie jednak, że zawsze tak na nią patrzył, gdy siedzieli razem przy stole. Normalnie po jedzeniu zebrałby talerze i wstawił do zmywarki, a następnie podziękowałby jej za posiłek długim pocałunkiem. Dziś jednak miało być zupełnie inaczej.

Gdy położyła na stole dłoń, dostrzegła, że lekko się trzęsie. Harry też musiał to zauważyć, ponieważ przestał jeść i odezwał się do niej z niepokojem.

– Pan? – zawołał ją, a ona podniosła na niego wzrok. Zrobiła to nieco zbyt pospiesznie, jakby głos męża ją płoszył. Szybko jednak się zreflektowała i uspokoiła na tyle, na ile pozwalały jej zszargane nerwy. – Co się dzieje?

Westchnęła ciężko, jednak na tyle cicho, że Harry nie był w stanie tego usłyszeć.

– Chciałam z tobą porozmawiać – odparła, czekając na jakąś reakcję z jego strony. Mężczyzna jednak milczał, przyglądając jej się z niepokojem. – O tym, jak teraz będzie wyglądało nasze życie.

Twarz Pottera lekko pojaśniała. W słowach żony usłyszał bowiem nadzieję dla ich wspólnej przyszłości. Prawie zerwał się z krzesła, żeby ją przytulić i pocałować, lecz kompletnie nie był przygotowany na to, co Pansy powiedziała zaledwie chwilę później.

– Harry – zaczęła spokojnie, lecz stanowczo. Nie przestawała przy tym patrzeć mu w oczy. – Chcę rozwodu.