Miniaturka 9 / Kawa z Narcyzą Malfoy

Witajcie kochani!
Dziś dwie rzeczy skumulowały nam się w jedno, czyli miniaturka i spotkanie z panią Malfoy. Ja nie chciałam, naprawdę nie chciałam ich ze sobą zestawić, ale tak po prostu wyszło i proszę, miejcie na uwadze, że postać Narcyzy z miniaturki W OGÓLE nie jest powiązana z Narcyzą z głównego opowiadania, z którą się dziś spotykacie.

Co do samej miniaturki, to jest ona bardzo krótka, ale taka po prostu ma być. To nie jest historia, której chcecie, ale ja ją chciałam, napisałam w trakcie pobytu w Hiszpanii i chcę ją wam pokazać, nawet jeśli nie ma dobrego zakończenia. Mam nadzieję, że ten jeden wyjątek jesteście w stanie przełknąć, a jeśli nie, to zapraszam do zadawania pytań pani Malfoy. Zresztą i bez tego je zadawajcie :)

Do zobaczenia za tydzień - 16 listopada na kawie z Ginny, a 25 zapraszam na ostatni rozdział głównego opowiadania.

Realistka

* * * * *

Kopciuszek – niespełnione marzenia

            Ślub jak z bajki; jaka dziewczynka o nim nie marzy? Biała suknia ciągnąca się po ziemi, niczym u księżniczki, która dumnym krokiem kroczy ku księciu stojącemu przy ołtarzu. Kaplica wypełniona po brzegi gośćmi – rodziną, przyjaciółmi, znajomymi, którzy uśmiechają się do panny młodej, składając jej po drodze szczere gratulacje i życząc szczęścia na nowej drodze życia. Stojąca w pierwszym rzędzie matka ociera łzy chusteczką, nie mogąc pohamować wzruszenia; prowadzący pod rękę ojciec, który oddając córkę przyszłemu mężowi nie odpuści sobie ostatniego upominającego spojrzenia ku panu młodemu. Cudownie przystrojony kościół, dźwięki organów rozbrzmiewające w świątyni, gdy narzeczeni staną się w końcu małżeństwem, a na koniec wspaniałe wesele, które trwa w pamięci aż po kres dni. Każda dziewczynka marzy o bajkowym ślubie, każda chce być dla ukochanego mężczyzny księżniczką, którą będzie nosił w ramionach i przypominał o wielkiej miłości, która ich złączyła. Czasem jednak wystarczy kilka minut, by zmienić przebieg bajki, a z księżniczki uczynić Kopciuszka bez szczęśliwego zakończenia.

            Komnata, którą przeznaczono na pokój przygotowawczy dla panny młodej znajdowała się w zachodnim skrzydle Malfoy Manor, jak najdalej od miejsca, w którym miała odbyć się ceremonia, a zarazem od pomieszczenia, w którym urzędował pan młody. Stojąc przed olbrzymim oknem, za którym roztaczał się cudowny, zimowy krajobraz, Hermiona nigdy w życiu by nie pomyślała, że jej ślub odbędzie się w Boże Narodzenie, a za kilka godzin przyjmie nazwisko Malfoy. Bo przecież ona i Draco? Kto mógł to przewidzieć? A jednak stało się. Niedługo po Hogwarcie spotkali się na weselu Rona i Pansy, potem wpadali na siebie coraz częściej w Ministerstwie, gdzie oboje pracują, w końcu zaczęli się spotykać i poznawać na nowo, aż zakochali się w sobie, a teraz mają zostać małżeństwem. Za kilka godzin stanie się żoną Dracona i będą najszczęśliwszą rodziną, jaką tylko mogli sobie wymarzyć. Wszyscy przyjaciele są przy niej i wspierają ją z całych sił, mimo ciągłych uprzedzeń do jej przyszłego męża; Ginny oczywiście została druhną i niestrudzenie pomagała jej przygotować się do ślubu, co wcale nie było takim łatwym zadaniem. Od rana układała jej włosy, podpinała wsuwkami i spryskiwała lakierem, starała się, aby makijaż był w jak najlepszej kondycji od początku aż do końca wesela, a nawet pomogła jej wcisnąć się w przepiękną suknię, z której zapięciem miała niemałe problemy. Efekt końcowy naprawdę był powalający i przeglądając się w lustrze Hermiona nie mogła uwierzyć, że przyjaciółce udało się zrobić z niej najprawdziwszą księżniczkę. Drżącymi palcami dotykała szyby, którą od dworu pokrył szron, tworząc na niej cudowne wzory, w które również został przyozdobiony materiał kreacji ślubnej; na serdecznym palcu lewej ręki migotał pierścionek zaręczynowy z niewielkim szmaragdem, przypominając o wszystkich wspaniałych chwilach, które spędziła z Draconem. W ciągu czterech lat trochę się tego nazbierało, a tak wiele jeszcze przed nimi. Uśmiechnęła się do siebie w momencie, gdy usłyszała pukanie do drzwi od komnaty. Była pewna, że to ukochany przyszedł się z nią zobaczyć, choć stanowczo mu tego zabroniła, jednak kiedy obróciła się ku wejściu nie dostrzegła narzeczonego, a jego matkę.

            - Widzę, że jesteś gotowa. – Skinęła Narcyzie głową na przywitanie i podeszła do obitej ciemnym zielonym aksamitem kanapy, na której usiadła starsza kobieta. Pozwoliła sobie zająć miejsce obok niej, na co przyszła teściowa ściągnęła lekko usta z niesmakiem, odsuwając się nieznacznie. Jej zachowanie odrobinę zdziwiło Hermione, ponieważ nigdy wcześniej Narcyza nie odnosiła się do niej z abominacją, o co z początku mocno ją podejrzewała. Teraz była zupełnie inna niż kobieta, którą znała; sztywna i wyniosła, a do tego spoglądała na nią z niesmakiem, jakby odstręczała ją jej obecność. Momentalnie poczuła się nieswojo, a do tego chłód bijący od pani Malfoy potęgował w niej owo uczucie. Nawet jej głos był przepełniony niechęcią i zgorszeniem, co już nie tyle dziwiło, a smuciło dziewczynę. – Chciałabym o czymś z tobą porozmawiać, jeśli pozwolisz. To nie zajmie dużo czasu, a jest dla mnie bardzo ważne.

            - Oczywiście, proszę. – Poprawiła nerwowo materiał sukienki, starając się unikać wzroku Narcyzy. Nie chciała patrzeć w przepełnione odrzuceniem oczy, które wcześniej skrywały w sobie tyle ciepła i matczynej miłości, której tak bardzo jej brakowało, od kiedy nie miała kontaktu z rodzicami. Wzdrygnęła się, gdy poczuła zimną dłoń na skórze, a kiedy odruchowo spojrzała na kobietę nie dostrzegła na jej twarzy wcześniejszej niechęci, a smutek spowity płaszczykiem troski. Od razu wyczuła, że coś jest nie tak, ale nie miała pojęcia, że można tak dobrze ukrywać prawdziwe uczucia. W przypadku pani Malfoy ta nieczuła maskarada, którą darzyła ją przez blisko cztery lata była istnym dziełem sztuki.

            - Wiem, że bardzo kochasz mojego syna, ale ja po prostu nie mogę tego zaakceptować. – Narcyza nawet nie zająknęła się, nie zadrżał jej głos, gdy mówiła słowa, które przeszyły Hermionę na wskroś. Na wąskich i pomalowanych ciemną czerwoną szminką ustach pojawił się blady uśmiech, na widok którego odrzuciło dziewczynę, aż wyrwała bezpardonowo rękę z uścisku kobiety. Ta jednak nie wyglądała na poruszoną, czy dotkniętą jej zachowaniem. Przyglądała jej się z niekłamaną satysfakcją, a z ust płynęły zdania nienawiści, atakując bezbronną pannę Granger z każdej strony. – Znosiłam to przez te wszystkie lata. Tolerowałam cię i nie ingerowałam w wasz związek, ale teraz wiem, że źle robiłam. Nie miej do mnie żalu, bo chcę chronić Dracona, jak każda matka ochrania swe dziecko, ale ten ślub nie ma prawa się odbyć.

            - Zamierza pani do niego nie dopuścić? Zamknąć mnie w pokoju? – odezwała się do Narcyzy rozeźlona, na co ta zaśmiała się krótko i bezgłośnie, krzyżując nogi w kostkach, jak na prawdziwą damę przystało. To jeszcze bardziej rozjuszyło dziewczynę, która nie mogła uwierzyć, że tak łatwo zaufała podłej żmii, która od samego początku darzyła ją nienawiścią. A ona głupia myślała, że Malfoyowie ją zaakceptowali. Merlinie, gdzie miała przez cały czas oczy? – Proszę wybaczyć, ale nie wiem, co chce pani teraz osiągnąć. I szczerze? Brzydzę się panią, bo nie myślałam, że jest pani tak fałszywą osobą.

            - Nie jestem – zaprzeczyła – tylko ty źle odczytywałaś moje intencje. Sądziłaś, że tak po prostu zgodzę się na ślub jedynego syna z mugolaczką?

            - Sądziłam, że zmieniła się pani, tak jak Draco. – Spojrzała na nią hardo, lecz twarz Narcyzy nawet nie drgnęła. Najwspanialszy dzień w życiu zmieniał się powoli w koszmar, którego wykonawczynią była matka ukochanego. Chciała mieć już tę rozmowę za sobą, wysłuchać żali i uprzedzeń kobiety, a potem nie zobaczyć się z nią nigdy więcej. Nie miała jednak pojęcia, że gdy wizyta pani Malfoy dobiegnie końca dalsze losy wspaniałego dnia potoczą się zupełnie inaczej.

            - Posłuchaj, Hermiono – wyraźnie zaznaczyła imię dziewczyny, robiąc krótką pauzę, jakby potrzebowała zebrać myśli. Gdy znów się odezwała w jej głosie nie słychać było lodu, który przeszywał pannę Granger, a smutek i rozgoryczenie, co zdezorientowało nieco przyszłą pannę młodą. – Nie życzę ci źle, więc nie myśl o mnie w ten sposób. Szanuję to, że Draco jest dla ciebie tak ważny, ale zapytam wprost. Czy uważasz, że życie u jego boku sprawi, że będzie mu się wiodło lepiej?

            - Co to ma do rzeczy? – warknęła, jednak w myślach analizowała słowa starszej kobiety. Nie rozumiała, co Narcyza chce jej przekazać; spędziła przy Draconie kilka lat, więc ich dalsza przyszłość różniłaby się czymś od przeszłości? Nie wydawało jej się, że coś się może zmienić; już mieszkają razem, spędzają ze sobą wolne dni, dzielą się obowiązkami, żyją po prostu jak rodzina, a teraz chcą ten związek zwieńczyć ślubem, ponieważ się kochają. Jak niby wspólne życie sprawi, że będzie im gorzej? – Kochamy się, mieszkamy razem, więc co się niby zmieni?

            - Mogłam się domyśleć, że osoba spoza kręgu arystokratycznego tego nie zrozumie. – Hermiona chciała odpowiedzieć coś odnośnie kultury i etykiety panującej w wyższych klasach, ale ugryzła się w język i w spokoju czekała, co Narcyza ma jej jeszcze do powiedzenia. Nie trwało to zbyt długo, ale dla dziewczyny były to najgorsze sekundy oczekiwania. – Dopóki żyjecie razem bez ślubu wszystko jest w porządku, choć nikt tego nie pochwala. Małżeństwo sprawi, że od Dracona odsunął się bardzo ważne osoby. To nie będzie życie, które znasz. Płatki róż, w których obecnie broczysz zamienią się w ciernie i będziesz nienawidzić się z każdym dniem coraz bardziej, widząc jak Draco cierpi. Naprawdę tak bardzo pragniesz jego nieszczęścia?

            - Poradzimy sobie bez względu na wszystko – odparła hardo, choć nie czuła siły, która powinna płynąć w wypowiedzianych przed chwilą słowach. Wręcz przeciwnie; miała wrażenie, jakby oszukiwała nie tylko siedzącą obok niej Narcyzę, ale i samą siebie. Nie jest z ukochanym dla jego pozycji czy pieniędzy, daleka jest od trwania przy kimś z tak błahych powodów. Ale co zrobi, gdy Draco straci to wszystko? Czy samo zapewnianie go, że ułoży im się i będzie dobrze wystarczy? Może przez jakiś czas tak, ale z pewnością nie do końca życia.

            - Oczywiście, że tak – rzekła z nieukrywanym cynizmem, który był kolejnym ukłuciem w bolące serce Hermiony.

            - Poradzimy sobie – powtórzyła, jakby chciała zapewnić kobietę, że będzie tak, jak mówi, choć bardziej była to próba odgonienia od siebie czarnych scenariuszy wspólnej przyszłości.

            - A jeśli nie? – Spojrzała na Narcyzę, u której tym razem nie dostrzegła pogardy czy złośliwości. Była to raczej zwykła ciekawość, ale wystarczyła, by obudzić w niej obawy, którym tak bardzo starała się zapobiec. – Co zrobisz, jeśli krzywda waszej przyszłości zostanie zrzucona na ciebie? Masz siłę, by żyć z tym ciężarem?

            - Draco tego nie zrobi. – Usłyszała krótki śmiech pani Malfoy, która nie odpuściła sobie współczującego uśmiechu. Wierzyła, że ukochany nawet by nie pomyślał, żeby obarczać ją czymkolwiek, a już tym bardziej stratą dotychczasowej pozycji. Gdyby mu tak bardzo na niej zależało, nie oświadczyłby się i nie pragnąłby założyć z nią rodzinę. Przez te kilka lat zmienił się diametralnie, tak że czasem go nie poznawała. Jednak jest taki, bo wciąż ma wszystko, czym zawsze się otaczał; jaki będzie gdy zostanie mu to odebrane? Bała się. Bardzo się bała, że Draco wróci do starych nawyków tylko dlatego, że jego pozycja społeczna zostanie zachwiana, a może nawet zrujnowana, bo gdyby nie ona, gdyby nie ślub wszystko byłoby tak jak dawniej. Czy będzie w stanie żyć z tym ciężarem? A jeśli tak, to jak długo?

            - Za bardzo mu ufasz, Hermiono. – Ciarki przeszły jej po plecach na dźwięk współczującego głosu pani Malfoy. Spuściła wzrok na drżące ręce, których palce zacisnęły się na materiale śnieżnobiałej sukni, tworząc na nim mało eleganckie zagniecenia, ale nie przejmowała się nimi. Wygląd nie miał już żadnego znaczenia, toteż gdy w kącikach oczu zaczęły gromadzić się pierwsze łzy nawet nie próbowała ich zahamować. Narcyza musiała je dostrzec, gdyż ujęła delikatnie jej dłoń i lekko po niej pogłaskała; taki sam ruch wyczuła na odsłoniętym ramieniu, lecz mimo niechęci do kontaktu z kobietą, nie odsunęła się od niej nawet o centymetr. – Draco to wspaniały chłopak i doceniamy, że na niego wpłynęłaś, ale czasem to nie wystarczy. Wasze pochodzenia są różne i choć wy się kochacie, nikt tego w pełni nie zaakceptuje. Zawsze będziesz słyszeć, że chciałaś wyjść za niego dla pieniędzy. Będziesz żyć z ta upokarzającą opinią, której nie uda ci się zmienić. Oboje będziecie nieszczęśliwi przez szczęście, do którego dążyliście. Tak bardzo tego chcesz?

            - Nie – wyszeptała z wielkim trudem, gdyż ściśnięte gardło skutecznie uniemożliwiło jej odezwanie się pełnym głosem. Tak naprawdę słowa Narcyzy nie miały już dla niej znaczenia; przepływały przez głowę i natychmiast z niej wylatywały, nie raniły już w ogóle, gdyż skupiona była wyłącznie na sercu, które pękało z nadmiaru miłości, która nie będzie mogła się ziścić. Brzydziła się sobą za myśli o nieskończonym uczuciu, które jedynie zrani Dracona, nawet jeśli przez chwilę będzie szczęśliwy. Zawsze patrzyła na siebie; nie zwracała uwagi na jego potrzeby i nawet przez moment nie pomyślała, że swoją samolubnością szkodzi ukochanemu. Od początku bowiem szargała jego dobre imię i wysoką pozycję społeczną. Powinna wiedzieć, że ich związek nie ma przyszłości; karmienie się ułudnymi marzeniami o pięknym życiu u boku Dracona było bezcelowe, ale dopiero teraz to dostrzegła. Nigdy nie wybaczy sobie egoizmu, którym się kierowała, nigdy nie zostanie jej to wybaczone. Już zawsze będzie za to pokutować.

            - Wiem, że go kochasz i wiem także, że nienawidzisz mnie za to, o czym teraz mówię, ale wasza przyszłość nie będzie cudowna. – Pierwsze łzy zleciały na biały materiał, zostawiając na nim czarne drobinki tuszu do rzęs. Bajka, w której miała się znaleźć zaczęła się rozpadać, a dobra wróżka okazała się macochą w przebraniu. Czy można jeszcze mówić o szczęśliwym zakończeniu? – Będziesz wymagać od niego zbyt wielkiego poświęcenia, a przyjdzie w końcu dzień, kiedy Draco nie da już rady i nie będzie w stanie sprostać twoim oczekiwaniom.

            - Dość. – Narcyza na dźwięk głosu dziewczyny zabrała rękę z jej ramienia. Hermiona nie wiedziała, ile uda jej się jeszcze wytrzymać, ale czuła, że nie ma już sił na dalszą walkę. Zresztą już dawno się poddała. Teraz chce to po prostu zakończyć z godnością, którą matka Dracona postanowiła jej odebrać. – Już dość, pani Malfoy.

            - Hermiono – zwróciła się do niej nieco ciszej, lecz ta uniosła rękę, dając jej do zrozumienia, że nie chce jej już więcej słuchać. Narcyza jednak nie zrezygnowała, na co panna Granger przełknęła kolejne gorzkie łzy i podniosła się ociężale z sofy. – Jeśli naprawdę kochasz go tak bardzo, to wiesz, co sprawi, że rzeczywiście będzie szczęśliwy.

            - Powiedziałam dość. – Podeszła do toaletki z kosmetykami i perfumami, o którą oparła się drżącymi rękami. Nie była w stanie spojrzeć sobie w oczy po tym wszystkim, co wydarzyło się w tym pokoju. – Wygrała pani.

            O tym, że Narcyza opuściła pomieszczenie poznała po cichym skrzypnięciu i zamknięciu drzwi. Przez dłuższą chwilę oddychała jedynie ciężko, trzymając się z całych sił drewnianego blatu. Łzy płynęły ciurkiem po twarzy zlatując na przepiękną suknię, w której miała wyglądać jak księżniczka. Zamiast cudownego balu otrzymała jednak kominek z popiołem, z którego miała wyjąć ziarenka grochu. Jak Kopciuszek uciekł od księcia, gdy zegar wybił północ, tak i ona opuści ukochanego, gdy z serca zostanie jedynie proch. Nie zostanie po niej szklany pantofelek, nie będzie gorączkowych poszukiwań, a jedynie palące łzy i ból w piersi, których królewicz nie będzie w stanie dostrzec. Już zawsze będzie spowita w sadzę i zakopie w popiele marzenia o wiecznej miłości, której tak bardzo pragnęła. Bo książę nie mógł poślubić Kopciuszka; tylko głupcy wierzą w szczęśliwe zakończenie tej baśni.