Życie mi jedzie w dół, jak Adam Małysz na nartach.

Cześć,

jak domyślacie się po tytule, nie mam ostatnio lekko. A raczej w ogóle nie jest łatwo i wszystko się rozpada z dnia na dzień. Nie chcę się użalać, ale komuś się po prostu muszę wygadać, a wiem, że zawsze mogę na Was liczyć.

Słuchajcie, w tym tygodniu nie będzie rozdziału, ponieważ praktycznie nic nie napisałam. Wiem, że miałam aż 4 tygodnie, to zdecydowanie zbyt dużo i coś powinnam mieć dla Was przygotowane. Jednakże od kiedy znów zaczęła się gorączka i nagonka na koronawirusa, w moim życiu zaszło wiele zmian.

Moja babcia z dnia na dzień bardzo źle się poczuła. Fakt faktem, to nie jest najinteligentniejsza kobieta na świecie i nie piszę tego w obraźliwym tonie. Bardziej chcę przez to powiedzieć, że może nie błyszczy książkową mądrością, ale, jeśli ma siedzieć w domu i nie wałęsać się po sklepach / przychodniach / kościołach, to zostaje w domu i nie naraża się niepotrzebnie. Jednakże przeszło 2 tygodnie temu zaczęła się źle czuć. Bolało ją serce, bardzo ciężko oddychała, każdy gwałtowniejszy ruch wywoływał zawroty głowy i niesamowite bóle. Nie było więc innej rady, jak zabrać ją do szpitala, gdy zemdlała w łazience. Od tego czasu nie mamy z nią zbyt wiele kontaktu, no bo przecież koronawirus szaleje i nie można wchodzić na oddziały.

Jeśli chodzi o rodzinę, zwłaszcza o dziadków, to jestem dość emocjonalna i naprawdę nie jestem w stanie sobie poradzić w świecie, gdy babci nie ma obok, a raczej jest, ale ja nie mogę nic dla niej zrobić, nie mogę nawet jej odwiedzić. Chodzę roztrzęsiona, mam nerwobóle, codziennie chce mi się płakać i chyba tylko praca sprawia, że jako tako jeszcze funkcjonuję.

Testy wykluczyły u babci koronawirusa, ale póki co nikt nie wie, co jej może być. Raz czuje się lepiej, a następnego dnia nie jest w stanie sama podnieść się z łóżka. Każdego dnia boli ją coś innego, prześwietlana była z każdej strony i teoretycznie jej organizm jest zdrowy. W tym tygodniu zaczęła mieć poważne problemy z oddychaniem. Miała wielokrotne bóle serca i w końcu podjęto decyzję o umieszczeniu jej pod respiratorem. A ja mam łzy w oczach, jak tylko o tym myślę.

Nie zrozumcie mnie źle. Starałam się coś napisać, ale to dość kiepski moment na radosną twórczość własną. Dlatego w tym tygodniu rozdziału nie będzie, bo nie byłam nawet w stanie zmusić się, by coś więcej napisać. Będę Wam dawać na bieżąco znać, co się dzieje i kiedy coś zamieszczę na blogu. Za ten tydzień musicie mi, proszę, wybaczyć.

Trzymajcie się mocno i trzymajcie kciuki za moją babcię, by w końcu wyszła ze szpitala. To silna kobieta w olbrzymią wiedzą życiową, mimo że tego nie pokazuje. I choć może tego za bardzo nie widać na pierwszy rzut oka, to kocham ją nad życie i serce mi pęka, że nic nie mogę dla niej zrobić.

Ściskam każdego z Was i odezwę się niedługo :*