Rozdział LV / Kawa z Hermioną Granger

To już jest koniec, nie ma już... nic? Ta, chcielibyście, co nie?
Kochani w pewnym sensie żartuję, a w pewnym nie. To naprawdę jest ostatni rozdział bieżącego opowiadania i wasze prośby nie zmieniły mojej decyzji. Z jednej strony przykro mi, że rozstaniemy się na tak długo, ale z drugiej, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Dzisiejszy rozdział, ostatni rozdział, ma formę, w której zawsze chciałam go przedstawić. No, może nie do końca, ale nie chciałam robić z tego długaśnego zakończenia, a raczej coś lekkiego, a czym jednocześnie będę mogła wyjaśnić kilka spraw. Robię to właśnie w rozdziale, jakby mojej prywatnej kawie z Hermioną, ponieważ wszyscy wiemy, że wypocin autora przed treścią główną raczej się nie czyta. Mam nadzieję, że będziecie zadowoleni i wiadomości, o których rozmawiałam na końcu z Hermioną uczynią wasz dzień piękniejszym.

Ja się z wami niestety żegnam, co robię z ogromnym bólem serca i pragnę wam wszystkim podziękować za słodko-gorzkie chwile, które ze sobą spędziliśmy przez te dwa i pół roku. Dziękuję za wszystkie komentarze, za wsparcie, jak również za negatywne słowa; dziękuję, że zawsze ktoś z was przy mnie był, mimo że historia najwyższych lotów nie jest, a moje pióro stępiło się przez ostatnich kilka miesięcy. Wybaczcie mi wszystkie błędy i złe słowa, które czasem zdarzyło mi się ku niektórym z was kierować. Wracajcie do tej historii, odświeżajcie ją i nie zapomnijcie o mnie, a czemu, o tym dowiecie się na końcu dzisiejszego rozdziału.

Co do drugiej historii, którą tworzę, to nieprędko się z nią zapoznacie, ale obiecuję wam, jako Realistka, że dnia 25 grudnia 2016 roku na blogu będzie na was czekał pierwszy rozdział nowego opowiadania o nazwie "Zagadki Ciemnej Miłości". Mówiłam wam już kiedyś, że w ten pomysł zamieszany jest Lorca, więc poszperajcie trochę po internecie, jeśli chcecie choć w minimalnym stopniu dowiedzieć się, jaki kształt będzie miało nowe opowiadanie. Zachęcam was do tego, a teraz naprawdę już się z wami żegnam i widzimy się w święta kochani. Do zobaczenia!

Realistka

* * * * *

            Spotykam się z Hermioną w miejscu, gdzie obie czujemy się komfortowo i gdzie nikt nie będzie nam przeszkadzał. Mimo że na dworze od rana siąpi deszcz, a słońce nie wychyliło się zza chmur nawet na moment mój gość jest w zadziwiająco dobrym humorze. Patrząc na nią mam wrażenie, że bije od niej niesamowite światło, którego trochę jej zazdroszczę, ale też odrobinę mnie drażni. Na nasze spotkanie zrezygnowałyśmy z wystawnych kreacji i obie postawiłyśmy na wygodę, a żeby rozmowa była przyjemniejsza Hermiona upiekła owsiane ciastka, za którymi przepadam. Stawiam dwa kubki na stoliczku i siadam obok niej na niewielkiej sofie; to drugie moje prywatne spotkanie z panną Granger i muszę przyznać, że jestem miło zaskoczona jej zmianą.

            - To twoja druga wizyta u mnie, ale już widzę, że czujesz się znacznie lepiej niż w trakcie pierwszej. Co się zmieniło w tobie tak ogólnie od tego czasu? – Choć wydawało mi się, że będzie skrępowana i niechętnie odpowie na moje pytania, o dziwo uśmiecha się do mnie radośnie, mieszając małą łyżeczką z kubku z herbatą owocową. W międzyczasie dostrzegam, że kątem oka zerka na regały z książkami, których stosy piętrzą mi się w pokoju. Przypominam sobie, że za pierwszym razem dość nieśmiało sięgnęła po jeden egzemplarz powieści Stephena Kinga i szybko odłożyła go na miejsce, gdy do niej dołączyłam.

            - Dużo tego jest. Zaczynając od wyjścia z depresji, z którą pożegnałam się dzięki Draconowi. Jestem inna, ale nie zmieniłam się tak bardzo, jak wszyscy oczekują. W środku dalej jestem starą Hermioną, która uwielbia się uczyć i dowodzić swej inteligencji.

            - Mówisz w środku, to jaka jesteś na zewnątrz? Jak opisałabyś siebie, nie kierując się opinią przyjaciół i otoczenia? – Uśmiecha się i zakłada kosmyk włosów za ucho. Nie jest to jednak ten smutny uśmiech dający do zrozumienia, że nie chce dalej odpowiadać na pytania. Jest pogodny, może odrobinę wstydliwy, a do tego wyjątkowo zaraźliwy.

            - Jestem odważniejsza, ale są momenty, w których się waham, a wiem, że dawna Hermiona od razu wiedziałaby, jak powinna postąpić. Nie boję się odezwać, nie boję się o coś prosić i potrafię postawić na swoim, jednak gdzieś tam ciągle mam obawy, że to ciągle za mało. Codziennie uczę się siebie na nowo, przekraczam granice, do których dawniej nawet bym się nie zbliżyła.

            - A tak prywatnie, to chciałabyś być dawną Granger, czy jednak wolisz siebie obecnie? – Widzę, że chwilę się zastanawia, więc sięgam po drugi kubek i dmucham na gorącą herbatę. Hermiona mówi spokojnie, jakby długo myślała nad doborem słów, w czym nie ma dla mnie nic dziwnego. Wciąż jest ostrożna, ale nie jest już tak nieufna, co bardzo mnie cieszy.

            - To trudne pytanie. Zarówno dawna, jak i obecna Hermiona mają swoich zwolenników i przeciwników. Nikt nie jest idealny i ja też nie jestem, ale życie, w którym uczestniczę teraz w moim osobistym odczuciu jest lepsze, bardziej wartościowe niż poprzednie, choć wiem, że można by się w tej kwestii spierać.

            - Czy patrząc na siebie z czasów depresji i tygodni, gdy starałaś się wrócić do normalności  nie jesteś na siebie trochę zła? – Ucieka wzrokiem, co dla mnie jest oczywistym, że najchętniej nie mówiłaby o tej części przeszłości. Pytam jednak dalej, lecz Hermiona nie jest zrażona. – Mam na myśli, czy gdybyś miała spędzić ze sobą tamte miesiące, to nie miałabyś siebie dość momentami? Nie denerwowałabyś się na swoje zachowanie?

            - Nie wiem do kogo byłoby mi bliżej w takiej sytuacji. Ron był przy mnie cały czas i choć wiedziałam, że jestem dla niego ciężarem, to nie zostawił mnie. Nie wiem, czy umiałabym wytrwać przy sobie tyle czasu. Bezpiecznie zachowywali się też Harry i Ginny. Znosili moją depresję w ciszy, zajmowali się mną, gdy tylko mogli. Dopiero Pansy zadziałała na mnie na tyle, że wychodząc z depresji nie bałam się iść dalej.

            - A co z Draconem? On nie był miły i nie głaskał cię po głowie. Potrafiłabyś podejść do siebie z takim nastawieniem czy jednak wolałabyś trzymać się na dystans i mieć święty spokój? – Hermiona podkula pod siebie nogi i opiera jedną rękę na oparciu kanapy.

            - Draco był chyba pierwszą osobą, która powiedziała mi, że zachowuję się samolubnie i próbuję wzbudzić we wszystkich współczucie. On mną wstrząsnął, można powiedzieć, że kopnął leżącego, bo ja raczej nie umiałabym dołować kogoś, kto ledwo stanął na nogi i zarzucać mu egoizm. To niemal brutalne działanie, ale jak widać pomogło najbardziej ze wszystkich. – Uśmiecha się nieśmiało i sięga po kubek z herbatą, upijając z niego kilka łyków. Zastanawiam się, czy powinnam pytać ją o obecne stosunki z Malfoyem, ale po chwili nie mam już wątpliwości.

            - Spotkałam się kiedyś z opinią, że zachowujesz się jak mimoza. Czy dzięki Draconowi nie jesteś już taką niemotą, czy to wyłącznie dzięki sobie? – Śmieje się pod nosem na przypisane określenie i upija kolejnych kilka łyków. Ja zerkam na swoją herbatę niemrawo, aż w końcu odstawiam naczynie na stolik i siadam obok niej wygodniej. Przesuwa się trochę, robiąc mi odrobinę więcej miejsca.

            - Chciałabym powiedzieć, że wcale nie zachowywałam się jak sierota, ale niestety to nieprawda. Do większości decyzji potrzebowałam czyjejś pomocy. Ktoś musiał mnie nakierować i nierzadko pchnąć ku właściwemu wyborowi, a najczęściej robił to właśnie Draco. On nie bał się stawiać mi warunków i uparcie dążył do swego. To banalne, ale gdyby nie on, pewnie nie byłabym tą Hermioną, którą jestem obecnie.

            - Jest coś, co mnie teraz zaciekawiło z punktu, który przedstawiłaś. Rzeczywiście było tak, że Malfoy często na ciebie naciskał z podjęciem jakiejś decyzji. Trwało to dłużej lub krócej, ale potrzebowałaś czasu, jak zawsze się przed nim tłumaczyłaś. To jak to było z propozycją wspólnego mieszkania? – Czuję ogromną satysfakcję, widząc zarumienioną twarz Hermiony. Chętnie wypytałabym ją o jej obecne stosunki z Draconem, ale wiem, że niewiele by mi powiedziała. – Odpowiedź dałaś mu natychmiast, a nie jak wcześniej. Czy jest możliwość, że podświadomie byłaś już na ten krok gotowa i chciałaś z nim zamieszkać, czy był to zwykły impuls pod wpływem chwili?

            - Jestem przekonana, że gdyby Draco zadał mi to pytanie później odpowiedziałabym mu to samo. Czy byłam na to w pełni gotowa nie wiem, ale chyba chciałam już stanowić dla niego stałą część życia i dlatego tak szybko się zgodziłam. Teraz od czasu do czasu czuję wątpliwości, ale nie są one tak silne, żeby trzymać go znów w niepewności i skomleć o odrobinę czasu na dokładne zastanowienie się nad tym, czego dokładnie oczekuję.

            - A jak ci się mieszka póki co z Draco?

            - Nie powinnam ich porównywać, ale zupełnie inaczej niż z Ronem. Draco szanuje moją prywatność, a ja jego i nie naciska, gdy chcę się wyciszyć po dniu spędzonym w czekoladziarni. Oczywiście wiele rzeczy robimy wspólnie. Na przykład jadamy razem śniadania, czego Ron niestety nie robił, ponieważ albo wcześniej wychodził do pracy, albo był padnięty po treningu bądź meczu i chciał trochę odespać, co mnie w ogóle nie przeszkadzało. Miło jednak wstać rano i zobaczyć, jak Draco krząta się po kuchni, choć gotowanie nie jest jego najmocniejszą stroną. – Ponieważ obie znamy talent kulinarny Malfoya śmiejemy się w tym samym momencie. Intuicja mi jednak podpowiada, że wspólne życie z Draco wcale nie jest słodką sielanką, którą kreuje przede mną Hermiona.

            - Macie jakieś swoje przyzwyczajenia, które was denerwują? On w końcu mieszkał dość długo sam i nie wierzę, że twoja obecność choć odrobinę nie zachwiała mu rytmu dnia. – Po jej twarzy widzę, że mam rację i znów czuję niesamowitą satysfakcję. O dziwo nie stara się wcisnąć mi bajeczki, że tak naprawdę wszystko jest cudownie.

            - Jest dość pedantyczny, a wiadomo, że nie zawsze wszystko jest idealne. Denerwuje go, gdy gotuję, a w zlewie zaczynają piętrzyć się brudne naczynia, a przecież to zupełnie normalne, gdy przygotowuje się obiad. Zawsze się coś ubrudzi. I stanowczo nie potrafimy dzielić się jedną kołdrą. A jak jeszcze do łóżka właduje się Dulce, to Draco jest w stanie zaanektować tylko poduszkę.

            - Kłócicie się często czy raczej sporadycznie?

            - Oj bardzo często! – Skąd ja to znam, myślę i słucham jej dalej, mimo że na usta cisną mi się już kolejne pytania, które tym razem nie są tak radosne jak poprzednie. – To nie są walki, jakie toczyliśmy w przeszłości. Raczej dziecinne sprzeczki, z których na końcu oboje się śmiejemy. Gdy jednak mamy inne zdania na jakiś temat staramy się wypracować kompromis, co według mnie jest bardzo ważne.

            - Skoro mówisz o kompromisach, to czy byłabyś w stanie pójść na ugodę i wybaczyć Ginny fakt, że ukryła ciążę z twojego powodu, czy to jednak zbyt silny cios, żeby tak łatwo o nim zapomnieć? – Jest zmieszana moim pytaniem, a radosny uśmiech momentalnie opuścił usta. Wzdycha głęboko i pociera lekko czoło, gdy ja czekam na odpowiedź. Nie poganiam jej jednak, ponieważ mam świadomość, że jest jej ciężko mówić o Ginny. – Może inaczej. Czy wasza wieloletnia przyjaźń nie jest w stanie załagodzić sytuacji, w której obie się znalazłyście? Ginny jest twoją przyjaciółką, więc nie wydaje mi się, że byłabyś w stanie tak łatwo wymazać ją z życia.

            - Nie chcę wymazywać jej z życia, ale to, co zrobiła, nie jest zepsuciem ulubionej zabawki. To bardzo boli i uraza pewnie zostanie ze mną jeszcze bardzo długo. Problemem jest to, że obie nie czujemy się zobowiązane do przeprosin.

            - Ale Ginny przeprosiła cię za to – zaprzeczam, z czego wyraźnie nie jest zadowolona. – Bała się odrzucenia przez ciebie, jeśli wyjawi ci prawdę, co się spełniło. Uważasz, że tylko ona jest winna? Czy może gdzieś tam w środku czujesz, że nie jesteś bez skazy i coś w tobie musiało mieć wpływ na kłamstwo przyjaciółki?

            - Jak dla mnie Ginny mogła się bać i miała do tego pełne prawo, ale stanowczo przesadziła ograniczając powód ucieczki i ukrycia ciąży do mnie i mojej reakcji. To w zasadzie był jedyny powód, który podała i dlatego tak bardzo mnie to ubodło.

            - Poczułaś się dotknięta, jakby zrobiła z ciebie najgorszego potwora. – Przytakuje głową, sięgając po kubek z herbatą i mieszając nim pomału. – Jednak chcesz jej wybaczyć i chcesz, żeby była dla ciebie dawną przyjaciółką. Co cię blokuje? Czy to może zwykłe uniesienie się honorem dla zasady i czekasz aż pierwsza wyciągnie rękę do zgody.

            - Tak naprawdę to nie wiem, na co czekam. Myślę po prostu, że obie potrzebujemy wyciszyć się i przemyśleć to, co jest między nami. Oczywiście, że mam do niej żal, ale nie taki, by nie móc jej wybaczyć. Moje poczucie winy jednak nie jest wystarczająco silne, bym to ja doprowadziła do konfrontacji.

            - Przeskoczmy teraz do tematu, którym będą cię męczyć inni goście, z którymi niedługo się zapoznasz, a mianowicie do ciąży i dziecka. Wiem, że na tym etapie nie możesz powiedzieć, czy chcesz być żoną Draco i mieć z nim dzieci, ale ciekawi mnie, czy kiedyś choć raz przeszła ci taka wizja przez głowę.

            - Nie przeszła. – Nie jestem zaskoczona jej dopowiedzią, ale Hermiona widocznie oczekiwała po mnie innej reakcji, gdyż zaczęła się obszernie tłumaczyć. – Temat dziecka jest dla mnie bardzo trudny i nie wyobrażam sobie, że mogłabym tak szybko zapomnieć o Fredericku, gdybym zaczęła marzyć o byciu w ciąży z Draco. Ta część mnie jest wciąż niestabilna i prawdopodobnie nigdy nie będzie. Bycie żoną to co innego, ale nie jestem przekonana, czy małżeństwo jest nam pisane.

            - Ale chcesz z nim być, kochasz go. To normalne, że wizja małżeństwa któremuś z was lub z waszych przyjaciół przetoczy się przez myśl.

            - Na razie jest dobrze tak jak jest i nie chcę myśleć o tym, co może być kiedyś. Małżeństwo i dziecko to bardzo odległe tematy, do których ja podchodzę z dużym dystansem. Draco pewnie też i nie myśli o nich w ogóle póki co. – Także drodzy czytelnicy i przyszli goście, gdybyście chcieli zapytać Hermionę czy chce zostać żoną Malfoya i mieć z nim dziecko, to znacie już odpowiedź.

            - Tu akurat masz rację. Powiedziałaś jednak, że nie wyobrażasz sobie zapomnieć o Fredericku przez marzenia o ciąży z Draco. Ja wiem, że o nim nie zapomnisz, nawet jeśli zajdzie w waszym wspólnym życiu wiele zmian. Skąd jednak w tobie taka obawa?

            - Frederick żyje w mojej pamięci, ale gdy coś jest nienamacalne czasami bardzo szybko potrafi zniknąć. Boję się tego, bo to mój syn i zawsze będę go kochać, nawet gdybym została drugi raz matką. Strach przed choćby chwilowym zapomnieniem jest ogromny i możliwe, że z tego powodu nie chcę myśleć i dalszej przyszłości. Ale powiedziałaś coś, co mnie tym razem zaciekawiło i chciałabym cię o to zapytać. – Kiwam potwierdzająco głową, dając przyzwolenie na pytanie. Wiem, o co chce zapytać i nie mogłam się doczekać tej chwili. – Wiesz, że nie zapomnę o Fredericku, ale skąd? Historia jest zakończona, choć ma bardzo dużo niedomówień. Skąd masz pewność, że zajdą jakiekolwiek zmiany w relacji mojej i Draco? Oczywiście jeśli nie jest to zbyt wścibskie pytanie.

            - Nie jest wścibskie i długo na nie czekałam, ponieważ póki co tylko pierwsza część historii jest zakończona. Pełna niejasności i kontrowersyjna, wszystkie wątki stanęły w punktach, gdy czytelnicy chcą wiedzieć więcej i akcja powinna się rozwijać ku szczęśliwemu zakończeniu. Pierwsza część tak się nie kończy, a dopiero druga rzuci światło na wszystkie tajemnice.

            - Czyli to znaczy, że planujesz jeszcze pisać?

            - Nie inaczej. Pewnie druga część nie będzie tak obszerna jak pierwsza, ale to w niej czytelnicy doczekają się właściwego zakończenia. Co będzie z trzecią jeszcze nie wiem, ponieważ skupiam się na zupełnie innej historii, ale chciałabym, żeby z obecnego opowiadania wyszła trylogia.

            - Zdradzisz, o czym będą kolejne części?

            - Druga to wyjaśnienie niedokończonych spraw z pierwszej części i zakończenie całości. Natomiast trzecia to moja słodka tajemnica póki co. – Zerkam odruchowo na zegarek z wizerunkiem Salvadora Dalego. Jest dość późno, więc zanim się obejrzę przyjdą pierwsi goście na kawę z Hermioną. – Czas goni niemiłosiernie i na tym skończymy, jeśli nie masz nic przeciwko. Nie zostawiam cię na długo samej, bo zaraz będziesz miała kolejnych gości, którzy będą cię pytać o znacznie przyjemniejsze rzeczy niż ja.

            - A dużo ich będzie? – W momencie zadawania przez Hermionę pytania w mieszkaniu odzywa się dźwięk dzwonka do drzwi. Uśmiecham się do niej pokrzepiająco i klepię lekko po ramieniu. Oj się dziewczyna zdziwi.

            - Więcej niż sobie wyobrażasz. – Odstawiam kubek z niedokończoną herbatą i idę otworzyć drzwi. Rzeczywiście w progu stoi znacznie więcej osób niż przypuszczałam, a przywitanie się z wami wszystkimi graniczy z cudem. Przepraszam was za nie wyjściowy strój, ale tak mi jest po prostu wygodnie. Zapraszam do salonu i nie tykać moich książek o Lorce, bo zabiję, jak którąś przestawicie lub zniszczycie. Aha! I nie dotykać mojego kota, bo gryzie i nie lubi obcych.