Rozdział XXXII

Witajcie!
Przepraszam, że rozdział pojawia się tak późno, ale wcześniej nie miałam za bardzo czasu. Nie wiem, czy mnie za niego zlinczujecie, bo akcja może nie przypaść do gustu, czy może tym razem trafiłam i wszystko jest tak, jak być powinno. Ja jestem z niego zadowolona, a w komentarzach z chęcią poznam Waszą opinię.

Rozdział 33 ukarze się 4 października. Po tym terminie, jak zapowiadałam i uprzedzałam, nieodwołalnie wracam do systemu publikacji co dwa tygodnie. Wybaczcie, ale mam tak potworny plan na pierwszy rok studiów, że nie mogę zmienić decyzji. Wciąż mnie nosi, że we wtorki będę kończyć po godzinie 20.00 i nie mam ani jednego dnia wolnego, podczas gdy moi przyjaciele i rówieśnicy z liceum mają wolny jeden dzień w tygodniu. I gdzie tu sprawiedliwość?

Jak zdążyliście zauważyć, a jak nie to właśnie kierujecie swój wzrok w kierunku zakładek, pojawiła się nowa zakładka: PYTANIA DO MNIE I O MNIE. Została stworzona właśnie po to, by pytać, o której pojawi się rozdział, czy w ogóle się pojawi, etc. Możecie zadawać tam najróżniejsze pytania począwszy od bloga, a kończąc na moim życiu prywatnym. Oczywiście w granicach rozsądku ;) Więcej informacji znajdziecie w samej zakładce, a mnie nie pozostaje nic innego, jak czekać na nurtujące Waszą ciekawość pytania i zaprosić do czytania.

Realistka

P.S.: Dziękuję za oddane do tej pory na mojego bloga głosy w konkursie na bloga miesiąca :) Pamiętajcie, że konkurs kończy się 30 września, więc jeśli macie ochotę zagłosować to jest jeszcze ku temu sposobność.

* * * * *

            Strach to normalne uczucie i towarzyszy każdemu człowiekowi. Ludzie boją się różnych rzeczy – pająki, węże, ciemność, zamknięte pomieszczenia. Czasem udaje się nad strachem zapanować, żyć z nim i nie dać sobą kompletnie zawładnąć. Zdarzają się jednak momenty, że fobia jest od człowieka silniejsza. Nagły paraliż ciała, bijące szybciej serce, głos utkwiony w krtani, praktyczny bezdech. Jeśli takie objawy ma rodzący się strach, to jak odróżnić go zatem od miłości, której oznaki niczym się nie różnią?

            Stała przed Malfoyem i czuła, jakby spadała w ogromną przepaść. Słowa Yves doprowadziły ją na skraj urwiska, ale obecność arystokraty pchnęła ją w ciemną głębinę. Nie było szans, żeby się z niej wydostała. Strach okazał się tym razem o wiele silniejszy niż dotychczas. Przeszłość wróciła. Zacisnęła długie i wąskie palce na jej szyi i dusiła ją do utraty tchu. Palące spojrzenie Dracona zadawało podobny ból. Bała się. Bała się jak nigdy dotąd, że teraźniejszość ją przytłoczyła, a przeszłość tylko czekała, aby znów wróciła w jej ramiona i dała się bez reszty wciągnąć depresji. Nie mogła złapać oddechu, a serce w tym czasie nie ustępowało i biło ze zdwojoną siłą. Wszystkie mięśnie jakby zastygły w bezruchu włącznie z głosem utkwionym w gardle. Nie mogła zrobić nic. Przytłaczało ją życie, w którym się znalazła, a w szczególność obecność Malfoya, którego spojrzenie trzymało ją w potrzasku. Dostrzegła w nim to, przed czym uciekała i czego tak bardzo się bała – swoje własne uczucia.

             Hermiona w tym momencie nie różniła się niczym od przerażonego zwierzęcia, które niechybnie miała spotkać za chwilę śmierć. Draco wyczuwał jej paniczny strach, który napierał na dziewczynę z każdej możliwej strony. Jego bolało od samego patrzenia na stan, w którym znalazła się kobieta, a co dopiero, gdyby sam się w nim znalazł. Postawił niepewnie krok w jej stronę. Kasztanowłosa nie zareagowała na niego, więc postanowił zrobić kolejny. Im był bliżej niej, tym mocniej odczuwał paraliżujący dziewczynę strach. Jeszcze nigdy z czymś takim się nie spotkał. Nie wiedział, czy aby na pewno postępuje dobrze, ale nie mógł w tym momencie odpuścić. Jeden gwałtowniejszy ruch, a Granger ucieknie niczym spłoszone zwierzę. Postawił kolejny krok, stając tym samym przed wystraszoną Hermioną. Emocje widoczne w jej bursztynowych tęczówkach zmieniały się z zatrważającą szybkością. Widział w nich ból, smutek, żal, cierpienie, rozpacz, ale przede wszystkim lęk, który zdecydowanie królował w kobiecie. Powoli wyciągnął w jej kierunku rękę. Wtedy kasztanowłosa cofnęła się gwałtownie do tyłu, prawie potykając się o własne nogi. Widok przerażonej dziewczyny działał na niego niczym płachta na byka, ponieważ wiedział, że znalazła się w tym stanie przez członka jego rodziny. Usłyszał jej przyduszony i cichy głos.

            - Idź stąd, Malfoy. Proszę, idź stąd. – Zbliżył się do niej powoli bojąc się, że dziewczyna ucieknie jak przed chwilą, mimo że nie bardzo miała gdzie. Patrzył w jej przerażone oczy i nie mógł znieść tego widoku. Kiedyś napawałby się jej stanem i długo gnębił, dopóki by się nie popłakała. Teraz nie potrafił. Gdy patrzył w jej bursztynowe tęczówki smutek w nich zawarty przechodził również na niego. Tak jakby byli z Granger połączeni i odczuwali emocje drugiej osoby. Hermiona cofała się wraz z każdym kolejnym krokiem blondyna, aż wpadła na ścianę i przylgnęła do niej całym ciałem. Gdy Draco stanął blisko niej zamknęła oczy i odwróciła głowę w lewą stronę. Przypominało mu to scenę z filmu, gdzie występowała przemoc domowa. Granger zachowywała się niczym sponiewierana żona, która czeka na policzek, który wymierzy jej pijany mąż. Ten widok ścisnął mu serce tak boleśnie, że głos ugrzązł mu w gardle. Wyciągnął w jej kierunku rękę, ale w połowie drogi zawahał się. Nie wiedział, jak zareaguje dziewczyna. Była w takim stanie, że bał się, iż każdy jego ruch zinterpretuje jako próbę agresji. Zacisnął z bezsilności wargi i opuścił dłoń. Wściekłość brała nad nim górę z każdą kolejną sekundą patrzenia się na kasztanowłosą kobietę. Jakim człowiekiem trzeba być, żeby zrobić ze szczęśliwej dziewczyny w przeciągu piętnastu minut wrak człowieka? Podświadomość szybko dała mu odpowiedź, nie bawiąc się nawet w najmniejszą delikatność. Trzeba być Malfoyem. Yves dowiodła mu, że niewątpliwie należy do jego rodziny i to w wyjątkowo brutalny sposób. Nie musiał pytać Hermiony, o czym ciotka z nią rozmawiała. Jak na dłoni było widać, że ugodziła w najczulszy punkt dziewczyny, a mianowicie śmierć jej dziecka. To nawet nie było podłe, a po prostu bezlitosne. I pomyśleć, że dostrzega to osoba, która jeszcze niedawno gnębiła ją na każdym kroku. Ta myśl poruszyła Dracona, wprawiając jego serce w szybsze bicie. Najdelikatniej jak potrafił położył jej dłonie na policzkach i obrócił powoli w swoją stronę. Hermiona wciąż miała zamknięte oczy, jednak pod wpływem jego dotyku i subtelnego gładzenia powieki zaczęły ustępować, aż skrzyżowała swe zlęknione spojrzenie ze srebrnymi oczami Malfoya.

            - Nie bój się, Granger. Nic ci nie zrobię. – Nie odpowiedziała, a jedynie rozchyliła lekko wargi. Oczy arystokraty były przepełnione troską. Miała wrażenie, że zatraca się w nich bez pamięci. Ich głębia uspokajała ją, choć wciąż czuła mocne uderzenia serca, jakby chciało wyrwać się z jej wątłego ciała. Malfoy zbliżył się do niej jeszcze bardziej, a ona odkleiła się od ściany, w której szukała ratunku. Na jego ustach dostrzegła zarys uśmiechu, a po chwili usłyszała jego cichy głos.

            - Chodź tu do mnie. – Jej ciało zareagowało błyskawicznie. Wtuliła się w Dracona, chowając twarz w jego klatce piersiowej, a po chwili poczuła mocne ramiona mężczyzny, oplatające ją w talii. Czuła i słyszała, jak serce blondyna bije szybko i mocno, zupełnie tak jak jej. Malfoy oparł swój podbródek o jej głowę i delikatnie gładził ją po plecach. Tylko jego dotyk działał na nią tak uspokajająco. Tylko przy nim potrafiła się wyciszyć tak szybko i zapomnieć o niedawnym koszmarze. Nie wiedziała, jak udało jej się wydusić z siebie głos, ale nie czuła już strachu. Nie takiego, który trzymał ją w swoich sidła jeszcze minutę temu.

            - Nie odchodź. – Ta błagalna prośba budziła w nim uczucia, których jeszcze nigdy nie doznał. Bycie w tym momencie przy Hermionie było dla niego punktem honoru. Nie mógł jej zostawić. Nie w stanie, w którym się znajdowała. Yves otworzyła ranę jej przeszłości z taką agresją, że serce dziewczyny krwawiło, rozpadając się na miliony kawałeczków, a przy tym także i jego. Niewysłowiony ból, który teraz czuł paraliżował całe jego ciało. Objął kasztanowłosą kobietę jeszcze mocniej, zamykając na chwilę oczy i rozkoszując się jej subtelnym zapachem. Jak zwykle pachniała konwaliami.  Nie potrafił jej puścić, mimo że powinien. Była tak krucha i delikatna, że bał się, iż zrobi jej krzywdę, gdy przytuli ją jeszcze mocniej. Czuł kręgosłup i żebra dziewczyny pod swoimi palcami i nie mógł opanować rodzących się w nim żalu i wściekłości. Depresja po śmierci Fredericka zrobiła z niej chodzący szkielet. Nie dopuści, aby jeszcze kiedykolwiek stała jej się taka krzywda.

            - Nigdzie się nie wybieram. – Oparł swój policzek o czoło dziewczyny i gładził ją wciąż po plecach, walcząc ze sobą, aby nie zacząć na nią krzyczeć. Nie mógł prawić jej teraz kazań o zdrowym trybie odżywiania. Hermiona doznała w swoim życiu tak wiele krzywdy, że jego krzyk pogorszyłby jedynie jej stan. Zdał sobie sprawę, że znalazł się przy niej w odpowiednim momencie. Gdyby do niej nie przyszedł z pewnością wylewałaby morze łez i zamknęła się w sobie na kolejne długie miesiące. Nie potrafił tłumaczyć się ciekawością. Cholera, on się po prostu o nią martwił! Od początku wiedział, że Yves nie ma czystych intencji wobec Granger. Czuł, że coś się święci i nie pomylił się w swoich przypuszczeniach. Nie miał jedynie pojęcia, że ciotka jest zdolna posunąć się do czegoś tak obrzydliwego. Ogarniała go czysta furia, gdy tylko pomyślał o starszej kobiecie. Nie odpuści jej. Nie po tym, co zrobiła Hermionie. Jego myśli zostały przerwane przez ledwie słyszalny głos kasztanowłosej kobiety.

            - Obiecaj. – Najczulej jak tylko potrafił uniósł jej podbródek i spojrzał w bursztynowe oczy. Kąciki jego ust uniosły się prawie niezauważalnie i obdarzył ją czymś na kształt uśmiechu. Pomimo ogólnego stanu kobiety był z niej dumny. Nie uroniła ani jednej łzy, a spodziewał się, że będzie płakała niczym dziecko. Pogładził ją po policzku, a uśmiech na jego twarzy poszerzył się.

            - Co tylko zechcesz.

            - Obiecaj, że już jej nie zobaczę. – Spojrzał w jej oczy i nie mógł nie przystać na jej prośbę. Zresztą w ogóle nie brał odmowy pod uwagę. Zamierzał trzymać Yves jak najdalej od Hermiony, a zarazem wszystkich, którzy mogliby skrzywdzić ją choć w minimalnym stopniu.

            - Nigdy, Granger. Masz moje słowo. Nie zbliży się do ciebie nawet na krok. – Czuła jak ogarnia ją błogi spokój po słowach Malfoya. Miała wrażenie, jakby jego ramiona odgradzały ją od bolesnej przeszłości. Przy nim potrafiła radzić sobie ze śmiercią syna, iść do przodu i nie oglądać się za siebie. Zdała sobie sprawę, że arystokrata jest jedyną osobą, która jest stanie w pełni ją ochronić. Gdy był w pobliżu potrafiła się śmiać, cieszyć się każdym dniem i żyć pełnią życia. Napełniał ją nieznaną jej dotąd siłą. Mobilizował ją do działania, a przy tym czuwał nad każdym jej ruchem, jakby wiedział, że z nim zajdzie o wiele dalej, niż bez niego. Słowa Yves odeszły w niepamięć. Zaczęła patrzeć na to z zupełnie innej perspektywy. Oboje są dorośli, sami podejmują decyzje i mierzą się z ich skutkami. Draconem nikt nie steruje i nikt nie wybiera za niego, a tym samym nikt nie ma prawa ingerować w jego życie. Nawet jego ciotka. To on będzie decydował, czy ich znajomość ma szansę przetrwać i przede wszystkim, czy oboje na siebie zasługują.

            - Ona powiedziała, że chce tego miejsca. – Draco patrzył w bursztynowe tęczówki Hermiony i na rodzące się w nich rozgoryczenie. Zaskoczyły go słowa kasztanowłosej. Bo niby po co Yves świeżo otwarta czekoladziarnia? Nie zdążył jednak zadać kobiecie tego pytania. – Powiedziała, że i tak je dostanie. Ja nie mogę… Nie chcę jej go oddawać.

            - Spokojnie, Granger. Niczego jej nie oddasz. Nie dopuszczę do tego. – Nie miał najmniejszego pojęcia, jakie plany miała Yves. Coś mu jednak mówiło, że nie bez przyczyny wybrała akurat kawiarnię Granger. Będzie się musiał tego wszystkiego dowiedzieć, o ile wcześniej nie udusi tej starej baby. Nie zamierzał puścić w niepamięć tego, co zrobiła Hermionie i słono mu za to zapłaci. Objął jej twarz unosząc nieco wyżej. Poczuł dłonie kasztanowłosej nieśmiało dotykające jego szyi.

            - Nie wolno ci się jej bać, rozumiesz? A jeśli dowiem się, że odezwała się do ciebie choćby słowem gwarantuję, że gorzko tego pożałuje.

            - Wybierzesz mnie zamiast rodziny? – Pokręcił przecząco głową i oparł swoje czoło o jej. Gdy się do niej odezwał mówił z taką stanowczością i chłodem, że trochę się przeraziła. Zacisnęła swoje palce nieco mocniej na jego karku i przysunęła się do niego tak blisko, na ile starczyło jej miejsca. Między ich ciała nie wcisnęłaby się nawet szpilka. Czuła ciepły oddech Dracona, który drażnił jej wargi. Jego palce na policzkach paliły żywym ogniem, a jednak to uczucie było tak przyjemne, że zatraciła się w nim bez reszty.

            - Ona nie jest moją rodziną. Nie ma prawa się nią mianować. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby cię przed nią ochronić i każdym, kto zechce wyrządzić ci krzywdę, rozumiesz? – Kiwnęła ledwo zauważalnie głową, a usta Dracona znalazły się dosłownie milimetr od niej. Rozchyliła lekko wargi, ale nie odważyła się sięgnąć do jego ust. Mimo szaleńczo bijącego w jej piersi serca i urwanego oddechu czuła, że nie powinno dojść między nimi do takiego zbliżenia. Nie potrafiła się jednak od niego odsunąć, ani tym bardziej go odepchnąć. Usłyszała przepełniony troską głos mężczyzny, a jego ciepły oddech muskał jej wargi, doprowadzając do obłędu.

            - Ufasz mi? – Od tego jednego słowa zależało, czy mury między nimi zostaną zburzone. Tylko to jedno słowo dzieliło ich od siebie. Czas przestał dla nich istnieć. Nie liczyło się kompletnie nic, a jedynie pragnienie bliskości drugiej osoby. Oboje tego chcieli i nieświadomie wyczekiwali. Mieli wrażenie, jakby znaleźli się na pograniczu dwóch światów. Nawet dźwięk wchodzenia po schodach nie oderwał ich od siebie. Stali wpatrując się w swoje oczy i czekając na to jedno upragnione słowo, które zmieniłoby między nimi wszystko. Wszelkie bariery runęłyby z kretesem. Draco ponowił swoje pytanie w tym samym momencie, gdy ktoś zapukał do drzwi.

            - Ufasz mi? – Jego usta musnęły wargi Hermiony. Cudem nad sobą panował, a powstrzymywało go jedynie jej przyzwolenie. Widział iskierki pożądania w jej oczach, czuł jej gorący oddech mieszający się z jego własnym, szaleńcze bicie serca w jej piersi, ale bez tego jednego słowa nie mógł zrobić niczego. Postawił wszystko na jedną kartę, wszystko zależało od kasztanowłosej kobiety w jego ramionach. Pukanie ponowiło się, a oni wiedzieli, że czas kurczy się nieubłaganie. Emocje w nim wprost szalały, ale obiecał sobie, że nie podejmie za Hermionę decyzji. Tylko to jedno słowo, którego oczekiwał dzieliło ich od siebie. I gdy kasztanowłosa już prawie je wypowiedziała, drzwi nagle się otwarły, a oni spojrzeli na nie, gdy usłyszeli dobiegający z ich strony głos.

            - Mog… - Pansy stanęła w progu salonu jak sparaliżowana. To co zobaczyła odebrało jej mowę, a Hermionę i Dracona sprowadziło na ziemię. Momentalnie jakby otrzeźwieli i odsunęli się od siebie, jednak wciąż byli na tyle blisko, że stykali się ze sobą ciałami. Pani Potter zamknęła za sobą drzwi i patrzyła na nich surowym wzrokiem. Jej twarz stężała, a głowę miała uniesioną nieco wyżej.

            - Widzę, że przyszłam nie w porę. – Panna Granger poczuła się, jakby dostała w twarz od przyjaciółki. Lodowaty ton jej głosu przeraził ją i uświadomił, że czarnowłosa jest pełna pogardy dla sytuacji, w której ją zastała.

            - Pansy to nie tak. – Pansy uniosła jednak rękę na wysokość swojej twarzy, dając Hermionie do zrozumienia, że nie ma ochoty słuchać jej tłumaczeń. Patrzyła raz na nią, raz na Dracona, ale z jej twarzy nie dało się wiele wyczytać. Po chwili odchrząknęła znacząco, jakby chciała coś powiedzieć, jednak Malfoy ją wyprzedził.

            - Możesz dać nam minutę na osobności? – Pani Potter prychnęła w odpowiedzi i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej.

            - Nie ma takiej opcji. Wychodzisz w tej chwili i nie chcę cię tu więcej widzieć. Czy wyraziłam się wystarczająco jasno? – Draco był zaskoczony postawą przyjaciółki. Jej wściekły wyraz twarzy świadczył tylko o jednym. Nie podobało jej się to, co przed chwilą zobaczyła, a gdyby weszła sekundę później wybuchłaby na miejscu. Nagle jednak twarz Pansy zmieniła się i dostrzegł na niej coś na kształt cynizmu. Zmrużyła gniewnie oczy i oparła się o drzwi. – Choć właściwie zostań. A ty, Hermiona, na dół. I lepiej gdybym nie musiała sprawdzać, czy aby na pewno tam dotarłaś.

            - Pansy wytłumaczę ci. – Panna Granger ostatni raz spróbowała wpłynąć na swoją przyjaciółkę, jednak ta była nieugięta. Otworzyła drzwi, o które jeszcze przed chwilą się opierała i wskazała je oszołomionej Hermionie. Kasztanowłosa spojrzała na stojącego obok niej Dracona, który przytaknął jej głową. Z duszą na ramieniu i opleciona rękami wyszła z pomieszczenia, spoglądając ostatni raz na Pansy. Bez wątpienia była wkurzona, ale wyglądała również na zawiedzioną. Spuściła wzrok i wyszła na korytarz. Tak jak prosiła czarnowłosa zeszła do kawiarni, nie oglądając się ani razu za siebie.

            Kiedy tylko drzwi za Hermioną się zamknęły, Pansy usiadła na fotelu z niezadowoloną miną. Nie odzywała się, a jedynie wbijała swoje spojrzenie w Draco. Arystokrata stał wciąż w tym samym miejscu z rękami w kieszeniach i przyglądał jej się uważnie. Pansy nigdy nie denerwowała się bez powodu, a teraz wprost kipiała z wściekłości. Nie ukrywał, że wolałby, aby to przyjaciółka zaczęła rozmowę. Pani Potter jednak siedziała i nie wyglądało, aby miała odezwać się choćby słowem. Draco westchnął głośno i przestąpił z nogi na nogę. Postanowił pierwszy zacząć temat, choć wiedział, że wpakuje się tylko w większe kłopoty.

            - Wiem, co widziałaś, ale to nie jest tak…

            - To nie jest tak jak myślę. – Pansy dokończyła za niego wzburzonym głosem, a następnie wskazała mu ręką kanapę, dając mu do zrozumienia, że ma usiąść. Draco jednak nie zamierzał być do końca uległy i nie zrobił tego, czym jeszcze bardziej rozjuszył czarnowłosą, która rozpoczęła swoją tyradę.

            - Miałbyś w sobie choć na tyle odwagi, aby się przyznać i nie wykręcać się ten jeden raz. Co ty myślisz, że ja oczu nie mam? Ciekawe, jak się chciałeś tym razem tłumaczyć. Chciałeś poćwiczyć pierwszą pomoc, jakby ją ugryzł wąż? W górną wargę? Masz tupet, Draco. Naprawdę jesteś mistrzem w okręcaniu sobie kobiet wokół palca. Brawo! – Kobieta klasnęła w dłonie i spojrzała na arystokratę z ironią. Mężczyzna jednak wydawał się być nieprzejęty jej postawą, choć wewnętrznie gotował się ze złości. Starał się jednak trzymać nerwy na wodzy i nie dać się ponieść emocjom, jednak przychodziło mu to z wielkim trudem.

            - Możesz mieć każdą laskę w tym kraju, bo jeśli chodzi o panienki masz najlepsze CV w Anglii. A ty musiałeś wybrać akurat ją. Dokładnie wiesz, przez co przeszła, a mimo to chcesz ją mieć na swojej liście zaliczonych kobiet. Ale nie ma tak łatwo. Nie przy mnie takie numery.

            - Nic nie rozumiesz, Pan. – Chciał powiedzieć przyjaciółce, że wcale nie chce przespać się z Granger. Owszem, pociąga go i to cholernie, ale zraniłby ją na wskroś, gdyby  to zrobił. Nie myśli o niej, jak o panience na jedną noc. Zbyt wiele dla niego znaczy, żeby w ogóle próbować myśleć o niej w takiej kategorii. Obiecał, że nie pozwoli nikomu wyrządzić jej krzywdy, a to się tyczy także i jego. Pansy jednak nie chciała go słuchać i nie dała mu dojść do słowa.

            - Rozumiem i to aż za dobrze. Wykorzystałeś fakt, że Hermiona potrzebuje wsparcia. Kręciłeś się obok niej, dopóki nie trafiłeś na moment, że znalazła się w potrzebie, a ty ofiarowałeś swoje ramię do wypłakania. Jak się okazuje nie tylko ramię. Mamiłeś jak każdą, że zawsze może na ciebie liczyć, że staniesz w jej obronie, gdyby stało się coś złego, prawda? Tak bardzo się natrudziłeś, tak długo musiałeś zdobywać jej zaufanie, a gdy byłeś już u celu, żeby „pocieszyć” ją fizycznie i zostawić, musiałam wpieprzyć się w twój misterny plan. Ja to jednak nie mam wyczucia czasu. Nosz kurcze!

            - Dasz mi coś powiedzieć, czy będziesz oceniać mnie z perspektywy moich podbojów seksualnych? – Złość zaczęła brać nad nim górę. Nawet nie zwrócił uwagi, że podniósł głos na swoją najlepszą przyjaciółkę. Zacisnął ręce w pięści i wbił w Pansy wściekłe spojrzenie. Kobieta nie ustąpiła jednak i nie przestraszyła się jego postawy. Oparła ręce na kolanach pochylając się do przodu i patrząc na Dracona spod byka.

            - Ja cię nie oceniam. Ja po prostu wiem jaki jesteś, Draco. I jak do tej pory nie obchodziło mnie twoje życie i nie ingerowałam w to, z kim dzielisz swoje łóżko, tak teraz nie będę siedziała z założonymi rękami i nie pozwolę ci skrzywdzić Hermiony.

            - Myślisz, że byłbym do tego zdolny? Wiedząc, co przechodziła po śmierci dziecka? Jej nie jest łatwo, a ja wbrew pozorom…

            - Już nie udawaj, że cię to obchodzi! Ty zawsze myślisz tylko o sobie!

            - Obchodzi! – Nie panował już nad sobą. Wszelkie hamulce puściły, a on nie zamierzał się w żaden sposób powstrzymywać. Nie obchodziło go, czy Pansy mu uwierzy, czy też nie. Wściekłość, którą w sobie gromadził wybuchła niczym wulkan. Już dawno nie ogarnęła go taka furia, ale nie potrafił nad sobą zapanować. – Nawet kurwa nie wiesz, jak bardzo mnie to obchodzi! Jak boli, gdy patrzę w jej pełne łez oczy! Gdy widzę, że ktoś znowu ją zranił! Byłaś przy niej kiedykolwiek, gdy musiała kolejny raz zmierzyć się z przeszłością?! Widziałaś, jak się wtedy zachowuje?! Jest jak zwierzę! Zaszczute i bezbronne zwierzę! A ty nigdy nie musiałaś tego oglądać i nie wiesz, jak to boli! Nie masz pojęcia jak ona cierpi, bo nie zrobiłaś nic, żeby zrozumieć jej położenie!

            - Przestań robić ze mnie potwora! – Pansy podniosła się gwałtownie z fotela i stanęła naprzeciwko Dracona. Niemalże w ostatniej chwili rzuciła na pokój zaklęcie wyciszające. Oboje znajdowali się w takim stanie, że nie uda im się porozmawiać bez podnoszenia na siebie głosu. Mierzyli się przez chwilę spojrzeniami, aż Pansy odezwała się, a raczej krzyknęła do blondyna.

            - Hermiona to nie zabawka! Przestań bawić się w jej przyjaciela i nastawiać ją przeciw mnie! To ty nie masz pojęcia o jej bólu, bo nie potrafisz współczuć! Człowiek pozbawiony serca nigdy nie zrozumie drugiego człowieka! – Wbiła oskarżycielsko palec w jego lewą pierś obdarzając go wściekłym spojrzeniem. Draco czuł, jakby właśnie wbito mu nóż w plecy. I zrobiła to na dodatek jego najlepsza przyjaciółka, a przynajmniej do tej pory ją za nią uważał. Pod wpływem słów czarnowłosej kobiety wyraz jego twarzy jakby złagodniał. Czuł się podle. Nie sądził, że Pansy kiedykolwiek powie do niego, że nie ma serca. Owszem, nie był zbyt wylewny w uczuciach, ale czy to od razu znaczyło, że jest ich w ogóle pozbawiony? Odezwał się do niej dopiero po dłuższej chwili, jednak nie poznawał swojego głosu. Był jakby przyduszony i łamał się, gdy chciał powiedzieć coś głośniej.

            - Zawsze myślałem tak jak ty. Zawsze robiłem wszystko, żeby wyjść na gnoja. I choć wiem, że nie uwierzysz, to tylko przy Granger potrafię się otworzyć. Tylko, kiedy ona jest blisko czuję, że jednak posiadam serce, i że pierwszy raz w życiu zależy mi na kimś bardziej, niż na samym sobie. – Widziała w przepełnionych żalem oczach blondyna, że nie kłamie. Mówienie prawdy zawsze przychodziło mu z trudem i słyszała, że bał się powiedzieć do niej te słowa. Draco od zawsze uciekał przed uczuciami i nie pokazywał swej człowieczej strony. I choć wiedziała, że powinna mu uwierzyć, nie potrafiła tego zrobić. Zbyt dobrze go znała, żeby po takim wyznaniu zaufać mu bez reszty. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i uniosła dumnie głowę, patrząc w jego szare oczy. Pierwszy raz musiała zranić przyjaciela. Wierzyła jednak, że robi to, co właściwe i dzięki temu ochroni zarówno Dracona, jak i Hermionę.

            - Jeśli ci na niej zależy, to zostaw ją w spokoju i nie mieszaj się do jej życia. Ona nie przeżyje kolejnej straty, a ty zapomnisz o niej przy pierwszej możliwej okazji. Dlatego nie zbliżaj się do niej nigdy więcej.

            - Czemu nie wierzysz, że mogłem się zmienić? Czemu skreślasz mnie i podejmujesz za nią decyzję?

            - Bo cię znam, Draco i staram się ją chronić. Ty prujesz przez związki jak piła łańcuchowa przez szczeniaczki, a ona nie zasłużyła sobie na takie traktowanie. Skrzywdzisz ją bardziej, niż wszyscy ludzie, przed którymi chcesz ją obronić. Dlatego wyjdziesz w tej chwili i nie pokażesz się jej więcej na oczy. Skoro ci na niej zależy, to zrobisz to ze względu na nią. – Stał niczym słup soli i nie ruszył się jednak z miejsca. Emocje rozsadzały go od środka, miotał się w nich i nie wiedział, jak powinien postąpić. Pansy nie dawała mu żadnych szans. Mało tego, zrobiła z niego jeszcze większą szumowinę, niż był nią do tej pory. Jej słowa raniły prawie tak samo, jak patrzenie na nieszczęśliwą i zdruzgotaną Hermionę. Jeszcze nikt nie potraktował go tak podle, jak najlepsza przyjaciółka. Nie dostrzegała w nim żadnej pozytywnej cechy i jakby nie dopuszczała do siebie myśli, że mógł zmienić się pod wpływem Granger. A on był mimo wszystko inny niż dotychczas. Przejmował się kasztanowłosą kobietą jak nikim innym w swoim życiu. Czemu? Bo mu na niej cholernie zależało i obiecał, że będzie ją chronił. Zapomniał jednak o jednej osobie, przed którą obrona sprawi mu najwięcej trudności, a mianowicie o samym sobie. Skąd mógł mieć pewność, że gdy Hermiona wróci w pełni do życia nie zostawi jej i nie wróci do bycia dawanym sobą? Na przyszłość nikt nie ma wpływu, nie można jej zaplanować, bo jest nieprzewidywalna. A on nie może jej obiecać, że już nigdy jej nie skrzywdzi, bo nie ma na świecie osoby, która byłaby tego pewna. Nawet on sam tego nie wiedział. Pansy myślała natomiast zapobiegawczo i wolała dać mu szybciej do zrozumienia, że nie jest odpowiednim kandydatem na anioła stróża dla byłej Gryfonki. Zrobiła dokładnie to, co musiała zrobić najlepsza przyjaciółka. Jak mógł ją winić za cokolwiek? Z tą myślą spuścił głowę i wyszedł bez słowa pożegnania, trzaskając za sobą drzwiami. Zbiegł po schodach prowadzących do czekoladziarni, zabrał swój płaszcz oraz szalik i skierował się od razu do wyjścia. Gdzieś po drodze zamajaczyła mu postać kasztanowłosej kobiety. Przystanął na sekundę, aby ostatni raz spojrzeć w jej bursztynowe oczy. Z początku widział w nich niezrozumienie, które po chwili przeobraziło się w głęboki żal. Nie mógł znieść dłużej tego widoku. Wyszedł z kawiarni ze spuszczoną głową, nie oglądając się za siebie ani razu, a jego serce krwawiło w tym momencie jak nigdy, zadając mu dotkliwy ból, który z każdym kolejnym krokiem zaczął rozprzestrzeniać się po całym ciele.

            Stała przy stoliku, ale nawet nie słuchała składanego przez klientów zamówienia. Wciąż miała przed oczami srebrne tęczówki Malfoya, które błagały ją o wybaczenie. Dostrzegła po chwili schodzącą postać Pansy po schodach. Przyjaciółka miała nietęgi wyraz twarzy. Była wręcz niesamowicie blada i przybita. Gdy ich spojrzenia się spotkały, Hermiona dostrzegła u czarnowłosej nieme przeprosiny. Tego było już dla niej za wiele. Rzuciła notesem o najbliższy stolik i niemalże zerwała z siebie fartuch. Z szaleńczo bijącym sercem ruszyła w kierunku drzwi wyjściowych. Po chwili usłyszała głos Pansy, która do niej dobiegła i chwyciła ją stanowczo za rękę, obracając gwałtownie w swoją stronę.

            - Hermiono proszę. On nie jest tego wart. Nie zasługuje na…

            - Dosyć, Pansy! – Czarnowłosa puściła rękę przyjaciółki i stanęła jak wryta. Jeszcze nigdy nie widziała na twarzy Hermiony takiej determinacji. Chciała coś do niej powiedzieć, ale było już za późno, gdyż kasztanowłosa niczym tajfun wybiegła z kawiarni, a drzwi wyjściowe głośno się za nią zamknęły. Pansy wpatrywała się w nie przez moment, by zamknąć po chwili oczy i opaść z bezsilności na pobliskie krzesło. Nawet nie zauważyła, że przysiadł się do niej mocno zaintrygowany zaistniałą sytuacją Blaise.

            - A im co się stało?

            - Coś, czego oboje będą długo żałować.

* * * * *

            W każdym domu jest jedno miejsce, gdzie spotykają się wszyscy domownicy. Emanujące rodzinnym ciepłem, zachęcające do wejścia unoszącym się od progu aromatem kochającej się familii. Tu wszelkie rozmowy przebiegają zupełnie inaczej. Tak jakby aura tego pomieszczenia pozwalała patrzeć na sprawy logiczniej, bardziej wyrozumiale i nakierowywała na właściwe tory. Tu rozstrzygane są najczęstsze rodzinne spory, tu ludzie cieszą się swoim towarzystwem i śmieją do upadłego. To jedno pomieszczenie jest ważniejsze niż wszystkie inne. Jest sercem i duszą domu. A mowa właśnie o kuchni – miejscu, gdzie najmocniej odczuwa się magię rodzinnej więzi.

            Narcyza wraz z Lucjuszem siedzieli przy stole kuchennym wpatrując się w stojące przed nimi filiżanki herbaty. Atmosfera była raczej grobowa. Małżeństwo nie odzywało się do siebie, ale nie wyglądali, jakby przed chwilą przeszli dramatyczną kłótnię. Byli zamyśleni, nieobecni, żyli w swoich umysłach, nie kwapiąc się o rozmowę z drugą połówką. Jednak zarówno pani, jak i pan Malfoy byli skupieni na tym samym, a mianowicie na członku ich rodziny – Yves. Kobieta wprowadziła w ich życie niemałe zamieszanie i sprawiała same kłopoty. Była nieznośna, zrzędliwa i arogancka, a do tego na każdym kroku zarzucała im upadek rodu Malfoy. Przebywała w Londynie zaledwie kilka dni, a już zdążyła dać się wszystkim ostro we znaki. A co najgorsze, nie zapowiadało się, aby miała w najbliższym czasie wyjechać. Lucjusz unikał jej jak ogień wody. Robił wszystko, byle nie przebywać z ciotką w jednym pomieszczeniu. W przeciwnym wypadku jedno z nich straciłoby głowę. W najlepszym wypadku zęby. Obecność Yves działała na niego niczym płachta na byka. Wystarczyło przez ułamek sekundy zobaczyć jej wykrzywioną w dumnym i cynicznym uśmiechu twarz, aby ciśnienie arystokraty niebezpiecznie wzrosło. Ciągle coś jej nie pasowało, wciąż była z czegoś niezadowolona. A to wystrój domu, a to temperatura w sypialni, a ostatnio nawet zrobiła awanturę o nakrycie do stołu, które jej zdaniem nie było nieodpowiednie do przygotowanego obiadu. Innymi słowy Lucjusz był niczym tykająca bomba zegarowa. Jeden niewłaściwy ruch i bum! Rzeź niewiniątek przy jego awanturze byłaby jedynie słodką i niewinną zabawą. Od rana czekał, aż Yves rzuci w jego kierunku jakąś kąśliwą uwagą. Niestety ciotka zniknęła zanim zdążył się obudzić, a Narcyza również nie wiedziała, gdzie upierdliwa cząstka rodziny poszła. Popołudnie minęło mu zatem w dość przyjemnej atmosferze przy udziale małżonki, która również mogła przez chwilę odetchnąć od bycia prywatnym skrzatem starszej kobiety. Oboje nie rozumieli, dlaczego Yves w tak dużym stopniu wysługuje się nimi, skoro przywiozła ze sobą skrzatkę. Stworzenie było na każde jej zawołanie, ale potrafiła odesłać je do kąta i zażyczyć sobie natychmiastowej obecności jednego z Malfoyów. Narcyza twierdziła, że brakuje jej towarzystwa. Lucjusz nie był już tak delikatny – uważał, że to z czystej złośliwości. Nie wiedzieli, że oboje mają odrobinę racji. Tak samo nie wiedzieli, dlaczego ciotka po powrocie nie odezwała się do nich ani słowem. Siedziała w salonie zupełnie sama i nawet nie zawołała o herbatę. Była milcząca, jakby coś pochłonęło ją bez reszty i była na tym wyjątkowo skupiona. Mężczyzna nie ukrywał, że jej zachowanie jest niepokojące i nie podoba mu się ani trochę. Była niczym nieznośna cisza przed burzą. Nikt jednak nie odważył się jej zapytać, o co chodzi i czym jest tak zmartwiona. Choć nie sądzili, żeby ciotkę coś kwapiło. Była raczej rozjuszona, bo najprawdopodobniej ktoś nie liczył się z jej zdaniem. Taki stan zawsze zwiastował najgorsze, o czym Lucjusz przekonał się, gdy był jeszcze dzieckiem. Ktoś zalazł za skórę Yves na tyle mocno, że kobieta nie popuści tej zniewagi do końca życia. Nie miał jednak bladego pojęcia, że tą osobą był jego własny syn. Oderwał się od swoich myśli, gdy usłyszał cichy głos Narcyzy dobiegający z drugiego końca stołu.

            - Może idź do niej, co? Lucjuszu? – Nie silił się nawet na wściekłe spojrzenie, złośliwy uśmiech czy sarkastyczny głos. Westchnął jedynie w odpowiedzi i podparł głowę na ręce.

            - Jeszcze nie wybieram się na drugi świat. Sama do niej idź, jak tak cię martwi, co jej jest.

            - Przecież wiesz, że znasz ją lepiej niż ja. Nigdy nie widziałam jej w takim stanie.

            - Tak wygląda żmija czająca się na swoją ofiarę w krzakach. – Narcyza wywróciła w odpowiedzi oczami i upiła łyk herbaty. Prawda była taka, że poszłaby do Yves, aby z nią porozmawiać, jednak nie miała w sobie na tyle odwagi. Starsza kobieta potrafiła być naprawdę złośliwa i nie przejmowała się swoimi słowami. Owszem, dobierała je bardzo uważnie, ale nie interesowało ją, że może nimi kogoś skrzywdzić, a Narcyza wolała trzymać się od takich sytuacji z daleka. Co innego Lucjusz. On był cięty na Yves tak samo, jak ona na niego. Jej obelgi i szydercze uwagi spływały po nim jak po kaczce i potrafił dopiec jej równie mocno, co ona jemu.

            - Coś ją męczy, więc nie powinna cię obrażać na każdym kroku. Spróbuj z nią porozmawiać. Może potrzebuje wsparcia od rodziny? – Pani Malfoy próbowała wpłynąć na małżonka z każdej możliwej strony. Lucjusz pałał do ciotki czystą nienawiścią, ale wciąż była częścią ich rodziny, a on rodzinę stawiał na pierwszym miejscu. Może i zagrała paskudnie, ale inaczej nie przekona męża, aby poszedł do starszej kobiety.

            - Wsparcia? – Lucjusz prychnął pod nosem i wyprostował się na krześle, krzyżując ręce na klatce piersiowej. – Niech się oprze o ścianę. Będzie lepszym wsparciem niż ja, a na pewno stabilniejszym. I ściana nie będzie pyskować w odróżnieniu do mnie.

            - Daj już spokój. Przecież nie jesteś taki zły. A każdy potrzebuje czasem porozmawiać od serca, nawet ona.

            - Żeby rozmawiać od serca, najpierw trzeba je mieć. Nigdzie nie pójdę. – Spojrzał na siedzącą naprzeciwko niego Narcyzę i machinalnie odwrócił wzrok. Żona niemalże błagała go, aby się zlitował i poszedł do siedliska jadowitej żmii. Z jednej strony była to propozycja nad wyraz kusząca, gdyż wreszcie będzie mógł dopiec Yves. Ale z drugiej, gdy kobieta odzyska rezon, nie odpuści mu i będzie jeszcze gorsza, niż do tej pory.

            - Lucjuszu… - Narcyza przeciągnęła imię męża i wbiła w niego proszące spojrzenie, uśmiechając się przy tym słodko. Lucjusz zerknął na nią kątem oka i widziała, jak na jego twarzy pojawia się grymas niezadowolenia i jak jęczy cicho pod nosem w wyrazie cierpienia. Po chwili odwrócił się w jej stronę i westchnął głośno, unosząc jednocześnie obie ręce na wysokość twarzy. Uśmiechnęła się do siebie w duchu. Jak zwykle wygrała.

            - Dobra! Poświęcę się. Ale robię to tylko i wyłącznie dla ciebie. – Wstał z zajmowanego miejsca i wybił z oddali palec wskazujący w Narcyzę. Kobieta posłała mu całusa i uśmiechnęła szeroko. Takiego Lucjusza właśnie kochała. Przekładającego dobro rodziny nad wszystko inne.

            - Nie wiem, czy to szaleństwo, czy geniusz.

            - Jedno jest zdumiewająco bliskie drugiemu. – Lucjusz westchnął jeszcze raz i z wysoko uniesioną głową opuścił kuchnię razem ze swoim pozytywnym nastawieniem do życia. Zatrzymał się przed wejściem do salonu i zerknął z ukrycia na siedzącą na kanapie Yves. Ciotka wyglądała, jakby chciała wypalić dziurę w ścianie. Miała skupiony wzrok wbity w jeden punkt, a na jej twarzy nie było widać żadnych emocji. Takiego obrazka bał się właśnie zastać. Mimo apatycznej postawy wewnętrznie Yves wprost szalała z furii. Wsadził ręce do kieszeni spodni i wszedł do salonu, nie zaszczycając kobiety wzrokiem. Nie liczył, że ciotka na niego spojrzy i ku jego uciesze nic się takiego nie stało. Wydawało mu się, że nawet nie zwróciła uwagi, że ktoś wszedł do pokoju. Doszedł do obszernego barku postawionego w rogu pomieszczenia i wyciągnął z niego butelkę Ognistej Whisky oraz dwie kwadratowe szklanki. Yves w odróżnieniu do większości kobiet nie gardziła wysokoprocentowymi napojami, a wręcz za nimi przepadała. Podobnie jak za papierosami, które na całym świecie są produkowane wyłącznie dla niej. Nalał bursztynowego płynu do szklanek napełniając je wcześniej kostkami lodu i podszedł z hardym wyrazem twarzy do starszej kobiety. Stał chwilę przed nią z wyciągniętą w jej kierunku szklanką, ale Yves nie zwróciła na niego uwagi. Dopiero, gdy usiadł obok niej jej twarz drgnęła w grymasie niezadowolenia, który zniknął po chwili tak szybko, jak się pojawił. Lucjusz nie garnął się do rozmowy, ale obiecał Narcyzie, że pogada z ciotką, więc nie mógł tylko siedzieć i gapić się jak ona w ścianę. Odchrząknął nieznacznie i upił łyk alkoholu ze szklanki, który przyjemnie zaczął go łaskotać w gardło, dodając mu jednocześnie odwagi. Raz kozie śmierć.

            - Jak ci się podoba w Londynie? – Najgłupsze pytanie, jakie mógł zadać, ale od czegoś trzeba było zacząć. Ku jego zdziwieniu, Yves nie zaczęła od kąśliwej uwagi, a odezwała się głosem pozbawionym emocji, odbierając od niego szklankę z whisky.

            - Nie narzekam. Narcyza cię przysłała?

            - Nie ukrywam. Martwi się o ciebie. – Starał się jak tylko mógł być w miarę sympatyczny, ale przychodziło mu to z wielkim trudem. Yves prychnęła w odpowiedzi i pociągnęła mocno ze szklanki, wypijając z niej połowę alkoholu. Nie skrzywiła się przy tym ani odrobinę.

            - Niepotrzebnie. – Zdawkowe odpowiedzi kobiety utwierdziły Lucjusza w przekonaniu, że Yves jest niewyobrażalnie wściekła. Nie chciałby znaleźć się na miejscu osoby, która ją do tego stanu doprowadziła. Wiedział, jak ciotka potrafi być mściwa, a właśnie teraz w jej głowie rodził się plan zniszczenia tej osoby. Kobieta wypiła resztę alkoholu i wyciągnęła w jego kierunku rękę z pustym naczyniem. Lucjusz bez słowa wziął ją od niej i napełnił kolejną porcją whisky. Ma babsko spust. Gdy wrócił, Yves zdążyła już zapalić papierosa i wydmuchiwała kłęby dymu, patrząc się wciąż w jeden punkt przed sobą.

            - Nie przywykłam do zainteresowania moimi problemami i wolę, aby tak zostało.

            - Chcesz czy nie i tak jesteśmy rodziną, a co w rodzinie, to nie zginie. Twój humor psuje mi zdrowie, więc lepiej jak dojdziemy szybko do porozumienia. – Prawa brew Yves powędrowała prawie niezauważalnie do góry. Zaciągnęła się mocno papierosem i wypuściła dym w górę, rozciągając się na sofie. Ściągnęła swoje pantofelki i położyła nogi na niewysokim stoliczku. Lucjusz patrzył na nią z niemałym zaciekawieniem. Jeszcze nigdy nie widział, tak wyluzowanej ciotki.

            - Skoro nalegasz, nie będę protestować.

            - A niby od kiedy? – Pierwszy raz od początku rozmowy Yves na niego spojrzała. Z jej twarzy nie dało się wyczytać kompletnie nic, tak jakby całkowicie była wyprana z wszelkich emocji. Po chwili odwróciła głowę i wypiła cały alkohol, który znajdował się w jej szklance. Lucjusz odruchowo spojrzał na swoje naczynie, z którego praktycznie nie ubyło bursztynowego płynu. Był zaskoczony poczynaniami Yves. Wyglądała, jakby się chciała upić, ale z autopsji wiedział, że ciotka ma mocniejszą głowę, niż niejeden mężczyzna. Po chwili usłyszał jej zachrypnięty głos dobiegający do niego z lewej strony.

            - Dolej ciotce, a najlepiej przynieś całą butelkę. Nie będziemy się rozdrabniać.

            - Wiem, że lubisz mocne alkohole, ale żeby aż tak? – Yves zaśmiała się krótko i z kpiną, zaciągając się papierosem. Lucjusz jednak nie protestował. Podniósł się z kanapy i wyciągnął z barku butelkę Ognistej Whisky. Patrzył się przez chwilę na pojemnik z bursztynowym płynem i pokręcił z dezaprobatą głową. Sięgnął po jeszcze jedną butelkę na wszelki wypadek, jakby Yves nie zamierzała poprzestać na alkoholu, który pozostał w pojemniku. Usiadł obok niej i napełnił szklankę po brzeg. Kobieta rzeczywiście nie zamierzała się rozdrabniać. Za jednym zamachem opróżniła połowę naczynia i wyciągnęła się jeszcze bardziej na kanapie, odchylając głowę do tyłu i opierając ją na wezgłowiu sofy.

            - Z racji, że nie masz w domu heroiny wezmę od ciebie wszystko, co jest wysokoprocentowe.

            - Aleś się zawzięła. Kogo masz na celowniku? – Lucjusz wolał przejść szybko do sedna sprawy i nie bawić się z ciotką w podchody. Yves z resztą była przyzwyczajona i uwielbiała bezpośredniość. Nie było sensu zatem rozmawiać z nią o pierdołach. Usiadł wygodniej na kanapie i upił łyk whisky, obserwując bacznie twarz starszej kobiety, która wykrzywiona była w grymasie złośliwości. Usta miała lekko wydęte, a jej lewa brew uniesiona była nieznacznie w górę. Do tego niebezpieczne ogniki w oczach. Wszystko to składało się na obraz kipiącej z wściekłości Yves.

            - Kogoś wyjątkowo zlęknionego i ważnego dla pewnej osoby, która bezsprzecznie będzie mi przeszkadzać. – Prawa brew mężczyzny powędrowała w górę. Do głowy przychodził mu Minister Magii, ale Kingsley nie był strachliwy. Próbował odszukać w umyśle osobę, która pasowałaby do opisu ciotki, ale nikt nie przychodził mu do głowy. Na dobrą sprawę podane przez kobietę informacje pasowały do dużej liczby osób. Każdy w końcu ma kogoś, kto jest dla niego ważny i poświęciłby dla niego wszystko. Po dłuższej chwili milczenia wzruszył ramionami, a Yves zapaliła kolejnego papierosa. Uśmiechnął się szyderczo na ten widok i zamieszał alkoholem w szklance.

            - I zapewne nie odpuścisz, co nie? – Ciotka obdarzyła Lucjusza wyniosłym uśmiechem, a następnie wypiła całą whisky, która jeszcze pozostała w szklance. Mężczyzna sięgnął po butelkę, aby dolać kobiecie, ale ta była od niego szybsza i sama wypełniła naczynie bursztynowym płynem.

            - Nie.

            - Czym ci ta osoba zawiniła? Odważyła się oddychać tym samym powietrzem, co ty? – Malfoy senior nie potrafił całkiem darować sobie odrobiny złośliwości. Jak do tej pory Yves była do zniesienia, nie wywyższała się, nie rzucała w prawo i lewo kąśliwymi uwagami, a wręcz dało się z nią normalnie porozmawiać. Jednak była to jedynie cisza przed burzą i to wyjątkowo rozszalałą. Lucjusz znał swoją ciotkę na tyle dobrze, że wiedział, iż nie tyle zatruje życie osobie, która ośmieliła się ją znieważyć, a wręcz je zniszczy doszczętnie, że nawet nie zostaną zgliszcza, na których można by było coś odbudować. Ta kobieta jest przesiąknięta złem jeszcze bardziej niż Voldemort.

            - Jest w posiadaniu czegoś, a raczej kogoś, kto jest mi wyjątkowo potrzebny. Jeśli nie odda mi tej osoby dobrowolnie, zniszczę wszystko, co udało jej się osiągnąć.

            - Zawsze wiedziałem, że masz nierówno pod sufitem. – Yves parsknęła śmiechem i zaciągnęła się papierosem. Lucjusz zdziwił się nieco, gdy zobaczył paczkę nikotynowych używek wyciągniętą w jego stronę. Z grzeczności wziął jednak jednego papierosa i zapalił go przy użyciu różdżki. Po chwili poczuł wyjątkowo gryzący i drapiący go w gardło dym.

            - Uznam to za komplement.

            - Nie był nim. Znam cię na tyle dobrze, że te małe kurwiki w oczach wróżą komuś niechybną zgubę.

            - Jednak się czegoś ode mnie nauczyłeś. Gratuluję. Bierz przykład z lepszych, a daleko zajdziesz.

            - Ta pycha cię kiedyś zgubi. Skrycie liczę, że na zawsze. – Ciotka nie skomentowała wypowiedzi mężczyzny. Zapadła nieznośna i męcząca cisza, ale obydwoje nie garnęli się, aby ją przerwać. W głowie Lucjusza myśli wprost szalały. Chciał wiedzieć, kim jest osoba, która tak bardzo zaszła za skórę starszej kobiety. Yves jest zdolna do wszystkiego i nie cofnie się przed niczym. Wyznaje zasadę, że zawsze dostaje to, czego chce. Po trupach do celu i to wręcz dosłownie. Miał złe przeczucie, co do słów ciotki, a on rzadko się mylił. Coś mu mówiło, że w to wszystko zamieszany jest Draco, ale ciężko mu było w to uwierzyć. Jego syn posiadał jedynie firmę architektoniczną, jego oczko w głowie, ale nie sądził, aby ciotce na niej zależało. Sprawa była o wiele grubsza i bardziej skomplikowana, a o tym, jak bardzo miał się przekonać w najbliższym czasie. Z zamyślenia wyrwał go głos Yves, która trzymała w ręku metalową szkatułkę, a na jej ustach czaił się cyniczny uśmieszek. Doskonale znał ten pojemnik.

            - Zagramy? – Przytaknął głową i zgasił niedopałek w popielniczce. Yves nie odmawiało się gry w blackjacka. Nigdy i pod żadnym pozorem.

* * * * *

            - Malfoy! – Słyszał wołanie biegnącej za nim Hermiony, ale nie odwrócił się, ani nie zatrzymał. Przyspieszył jedynie kroku i ścisnął mocniej ręce w kieszeniach płaszcza. Kobieta jednak nie zamierzała tak łatwo odpuścić. Nie wiedziała, skąd w niej tyle siły, ale puściła się szaleńczym biegiem za arystokratą, aż w końcu wpadła na niego, powodując tym samym, że mężczyzna się zatrzymał. Stanęła naprzeciw niego dysząc ciężko i patrząc w jego oczy. Panująca w nich pustka przeraziła ją. Zrobiło jej się momentalnie zimno i bynajmniej nie było to spowodowane padającym śniegiem i temperaturą poniżej zera. Chciała go dotknąć, ale wiedziała, że nie powinna. Zdecydowała się podejść do Malfoya jak najbliżej, ale uniemożliwiła jej to wyciągnięta dłoń mężczyzny, który ją przed tym powstrzymał i pokręcił przecząco głową.

            - Wracaj Granger do środka i zapomnij o wszystkim, co kiedykolwiek do ciebie powiedziałem. Najlepiej zapomnij po prostu o mnie. – Wyminął ją, choć serce wołało do niego, że nie może odejść. Nie doszedł za daleko, gdy usłyszał za sobą przepełniony goryczą głos Hermiony.

            - Obiecałeś. – Zatrzymał się w połowie kroku, jednak nie obrócił się w jej stronę. Bał się tego, co może zobaczyć i swojej reakcji. Zamknął jedynie oczy i spuścił lekko głowę, wsłuchując się w słowa kasztanowłosej kobiety. – Powiedziałeś, że nie pozwolisz, żeby ktoś mnie skrzywdził, a sam to zrobiłeś. Dlaczego?

            - Idź stąd, Granger.

            - Nie! – Głos Hermiony pełen był smutku, ale i zdecydowania. Podeszła do Dracona i obejmując się rękami stanęła naprzeciwko niego. Mężczyzna od razu odwrócił głowę, by nie musieć patrzeć na jej wykrzywioną z bólu twarz. Wiedział, że ją rani, ale nie mógł postąpić inaczej. Im dłużej ze sobą przebywali, tym szybciej Hermiona nabierała znaczenia w jego życiu. Stała się jego ostoją, chęcią do życia, bo wreszcie miał kogoś, na kim mu zależało. Ale ten stan nie mógł trwać wiecznie. Pansy ma rację. Nie powinien dłużej dawać Granger nadziei. Prędzej czy później wróciłby do nienawiści lub oziębłości, a tego kasztanowłosa by nie przeżyła. I im szybciej to zrozumie, tym lepiej dla nich obojga.

            - Jeszcze niedawno mówiłeś, że nie bawisz się w mojego przyjaciela. Co się w takim razie zmieniło? Kłamałeś od początku, aby mnie jeszcze bardziej skrzywdzić? Tego właśnie chciałeś? – Słyszał łamiący się głos kobiety i jej walkę z łzami. Jeśli teraz na nią spojrzy, pęknie i nie zostawi jej w spokoju, o co prosiła go Pansy. Przymknął na moment oczy i zobaczył przed sobą zlęknioną, zapłakaną i kompletnie bezbronną Hermionę. Widział przerażenie w jej bursztynowych oczach, które wylewały morze łez. Szybko uchylił powieki i owionął go lodowaty wiatr. Nie potrafił znieść tego widoku. Obraz cierpiącej Granger był niczym nóż w serce i rozrywał je na miliony kawałeczków. Wiedział, że musi jednak się przemóc i zapomnieć o kasztanowłosej kobiecie. Jeśli zrobi to teraz, łatwiej będzie im żyć dalszym życiem. Zrani, ale nie będzie to tak bolesne, jakby opuścił ją znacznie później.

            - Zaufałam ci, a ty perfidnie to wykorzystałeś. Nienawidzę cię, Malfoy! – Był przygotowany na siarczysty policzek, ale nic takiego nie nastąpiło. Machinalnie spojrzał więc na Hermionę i czuł, jak wszystkie hamulce puszczają, wszelkie zapory zostają złamane  i nie liczy się już nic poza głębią tęczówek kasztanowłosej dziewczyny. Z głowy wyparowały mu słowa Pansy, jakby kompletnie o nich zapomniał, bądź rozmowa między nimi w ogóle nie miała miejsca. Patrząc na czerwone i przepełnione rozgoryczeniem oczy kobiety poczuł wstręt so samego siebie. Jak on mógł jej coś takiego zrobić? Po zapewnieniu, że nikt już nigdy jej nie skrzywdzi? Poddał się nad wyraz łatwo, a wystarczyła krótka wymiana zdań z przyjaciółką, aby odpuścić. Teraz jednak nie potrafił odejść. I choć wiedział, że będzie tego w przyszłości żałował postanowił ostatni raz zawalczyć. Niech się wali i pali, niech Pansy łamie go nawet kołem, ale nie zrezygnuje. Zrobił nieznaczny krok w kierunku Hermiony, chcąc ją chwycić za ramiona. Kobieta jednak zrobiła unik i wbiła w niego spojrzenie pełne nienawiści.

            - Nigdy więcej tego nie rób. Nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj i nie baw się moimi uczuciami.

            - Nigdy się nimi nie bawiłem. Nigdy nie zgrywałem twojego przyjaciela. Nigdy nie chciałem wykorzystać twojego zaufania.

- Przestań! Nie chcę tego słuchać! – Hermiona zamknęła oczy i zakryła uszy dłońmi. Już dość się nacierpiała, a Malfoyowi najwidoczniej było ciągle za mało. Pławił się w jej agonii i robił wszystko, aby w niej jak najdłużej pozostała. A ona myślała, że może mu zaufać! Dała się ślepo nabrać na głupie teksty o trosce i opiece, o tym, że będzie ją chronił i nie pozwoli jej więcej cierpieć. Czym ją tak omamił? Poczuła silne ręce Dracona na ramionach i zaczęła się szarpać, chcąc mu się jak najszybciej wyrwać. Blondyn był jednak za silny i nawet przez przytknięte do uszu ręce dochodził do niej jego podniesiony, ale mimo wszystko spokojny głos.

- Granger! Proszę posłuchaj!

- Nie! – Szamotała się jeszcze przez chwilę, dopóki Malfoy niemalże brutalnie ściągnął jej dłonie z uszu i zamknął w swoich objęciach. Z początku chciała się z nich wydostać, ale po zaledwie kilku sekundach jej ciało uspokoiło się, a ona wtuliła się w Dracona i wsłuchiwała się w jego przyspieszone bicie serca. Czy tak zachowuje się osoba, której zależy tylko i wyłącznie na zadaniu bólu? Przełknęła głośno ślinę i oparła się czołem o tors blondyna. Czuła jego lodowaty policzek na swojej głowie i oplatające ją jego silne ramiona, jakby bał się, że wyrwie mu się przy pierwszej możliwej okazji. Ale nie zamierzała tego robić.

- Nienawidzę cię. Jak ja cię cholernie nienawidzę, Malfoy. – Mamrotała w jego klatkę piersiową, czując jednocześnie wypływający na usta arystokraty uśmiech. Jego dłoń gładziła ją po plecach, jakby chciał ją uspokoić, niczym małe dziecko. Wdychała jego zapach, od którego zaczynało jej się kręcić w głowie, a serce wrzuciło jeszcze wyższy bieg. Nie czuła jednak nienawiści, a jedynie spokój i bezpieczeństwo, które zapewniały jej ramiona Malfoya. Usłyszała jego cichy głos tuż przy uchu i owionął ją jego ciepły oddech, powodujący przyjemne dreszcze na całym ciele.

- Przynajmniej to nas łączy. – Nie mogła zapanować nad delikatnym uśmiechem wypływającym na jej usta. To zadziwiające, jaką moc mają ludzkie ramiona. Jeszcze przed chwilą oddałaby wszystko, żeby Malfoy zniknął jej sprzed oczu. Była na niego wściekła, czuła ogromny żal do niego i najchętniej potraktowała go jakąś paskudną klątwą. Teraz wszystko uległo zmianie. Jej uczucia, myśli, reakcja ciała, wszystko jakby odwróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Nie było w niej ani grama gniewu, który odczuwała jeszcze przed chwilą. Frustracja i rozgoryczenie zniknęły tak szybko, jak się pojawiły. Liczyło się jedynie, że Draco jest blisko. Reszta nie miała już dla niej żadnego znaczenia.

- Czemu zawsze to robisz? Czemu, gdy już jest dobrze zmieniasz się w podłego i nieczułego Malfoya? – Wyczuł zawód w jej głosie, czego tak bardzo się obawiał. Bo co miał jej odpowiedzieć? Zwalić całą winę na Pansy? Jest jego przyjaciółką tak samo, jak Hermiony, a przyjaciół nie obarcza się swoimi winami. Przymknął na moment oczy i zaciągnął się zapachem kobiety. Konwalie od razu go uspokoiły i pozwoliły zapanować nad sobą. Odsunął Granger odrobinę od siebie, jednak wciąż stykali się ciałami. Pozwolił sobie na złośliwy smirk, ale dziewczyna wydawała się go nie zauważać.

- Nie zmieniam się, Granger. Taki już po prostu jestem. – Panna Granger spuściła głowę i westchnęła prawie niedosłyszalnie. Jednak Draco nie zamierzał pozwolić jej zostać w takiej pozycji. Uniósł delikatnie, aczkolwiek stanowczo jej podbródek, tak że bursztynowe oczy kobiety zderzyły się z jego szarymi. - Przy tobie jednak łagodnieję i nie potrafię sobie z tym jeszcze poradzić.

- Walczysz z uczuciami?

- Bronię się tak samo, jak ty. Są mi obce, nigdy nie miałem z nimi styczności. Musisz to zrozumieć, Granger. – Hermiona nie zamierzała protestować i tłumaczyć Malfoyowi, że ona nigdy nie ucieka przed emocjami. Zdała sobie sprawę, że skłamałaby, bo tak naprawdę robi to od dłuższego czasu. Wypiera się ich, szuka wymówek i sama siebie próbuje oszukać. Niczym w tym wypadku nie różni się od arystokraty. Oboje błądzą w sieci iluzji utkanej przez uparty rozum. Nie dopuszczają do siebie myśli, że zbliżyli się do siebie przez ostatni czas i kiełkuje w nich zarodek uczucia, do którego nie chcą się przyznać. Przygryzła lekko wargę i objęła się ramionami, jakby chciała się przed czymś obronić. Nie uszło to uwadze Dracona, który w okamgnieniu ściągnął swój płaszcz i włożył go na ramiona Hermiony. Odwzajemniła mu się nieśmiałym uśmiechem.

- Dziękuję. – Przez moment zaległa między nimi nieznośna cisza. Draco myślał, czy powinien powiedzieć Hermionie o tym, co mówiła mu Pansy. Panna Granger zaś myślała, czy powinna go zapytać o przebieg tej rozmowy. Wiedziała, że przyjaciółka nie była zadowolona z tego, co zobaczyła w salonie. Wiedziała również, że niedawne zachowanie Malfoya jest sprawką pani Potter. Nie miała w sobie jednak na tyle odwagi, aby poprosić blondyna o wyjaśnienie. Mężczyzna również się do tego nie garnął. W głowie wciąż głośnym echem odbijały mu się słowa czarnowłosej kobiety. Czuł, jak napierają na niego z każdej strony, odcinając drogę ucieczki. Pansy dość jasno dała mu do zrozumienia, że jego znajomość z Granger nie ma racji bytu i osobiście dopilnuje, aby tak pozostało. Nie chciał się przeciwstawiać przyjaciółce, ale pierwszy raz czuł, że serce zdecydowanie wzięło górę nad rozumem i logicznym myśleniem. Nigdy nie słuchał nikogo, zawsze podążał wyznaczoną przez siebie drogą. Ale czy teraz też powinien nią pójść? Ryzykował wiele razy, mając często dużo do stracenia. Teraz nie chodziło jednak o niego, a o Hermionę. To nie do niego należy decyzja, a do niej i to ona wybierze ścieżkę, którą obierze najbliższa przyszłość. Z tą myślą zebrał się w sobie, spinając wszystkie mięśnie, co nie uszło uwadze Hermiony. Od razu dostrzegł w jej oczach troskę i coś jakby zakłopotanie. Po chwili usłyszał jej nieśmiały głos.

- Co się stało, Malfoy?

- Będziesz chciała mnie wysłuchać? – Panna Granger przytaknęła w odpowiedzi głową. Czuła stres u mężczyzny i od razu naszły ją obawy, jednak nie zamierzała przerywać wypowiedzi blondyna. Słowa płynęły z niego nieprzerwanym ciągiem i słyszała w nich mieszaninę różnych emocji. – To, co się stało w twoim salonie nie powinno mieć miejsca. Nie wolno nam było posuwać się tak daleko. Jesteśmy z dwóch różnych światów i wiesz to tak samo dobrze, jak ja. Nie pasujemy do siebie nawet jako przyjaciele. I długo w to wszystko wierzyłem. Długo wmawiałem sobie te słowa i się do nich przekonywałem. Coś jednak pękło, coś sprawiło, że widzę, jakim byłem idiotą, że tak długo się oszukiwałem.

- Ty nie byłeś, a jesteś idiotą. – Hermiona przerwała mu wściekle i wbiła w niego rozjuszone spojrzenie. Jej postawa świadczyła o rodzącym się w niej gniewie i goryczy spowodowanej jego słowami. Nieświadomie skrzyżował ręce na piersiach i pochylił się w kierunku jej twarzy, a oczu panny Granger zmrużyły się w przejawie złości.

- Nie przeginaj, Granger i miałaś mnie wysłuchać. – Był zaskoczony oschłością swojego głosu. Na kobiecie jednak nie zrobiło to żadnego wrażenia. Uniosła nieco wyżej głowę, tak że prawie stykali się ze sobą nosami.

- Po co mi to wszystko mówisz?

- Bo kiedy myślałem, że wszystko już się ułożyło, że oswoiłem się ze swoimi uczuciami, Pansy musiała w nich znowu namieszać. – Dostrzegł w oczach Hermiony błysk niepokoju. Wiedział, jakie pytanie zada mu kasztanowłosa.

- Uświadomiła ci, że te emocje są kłamstwem, prawda? – Zawód. Tylko tyle słyszał w głosie Granger. To wystarczyło, aby zadać mu bolesny cios w samo serce. Złapał kobietę delikatnie za ramiona, nie przestając patrzeć się w jej oczy.

- Pansy podjęła za ciebie decyzję. Nie chce, abym miał z tobą cokolwiek wspólnego. I zrozumiem, jeśli poprzesz jej zdanie. Chcę to usłyszeć po prostu od ciebie, Granger.

- Więc słuchaj uważnie, Malfoy. – Wbiła w jego klatkę palec wskazujący, przysuwając się do niego jeszcze bardziej. – Nikt nie ma prawa decydować o moim życiu. Nikt, rozumiesz? I choć zawdzięczam Pansy bardzo dużo, to jej zdanie nie ma teraz dla mnie żadnego znaczenia. Chcę ci powiedzieć tylko jedno, Malfoy. Dziwię się, że tak łatwo dałeś się komuś przekonać do jego racji, bo zawsze byłeś upartym osłem i nie rezygnowałeś tak szybko. Zawsze musiałeś postawić na swoim i udowodnić wszystkim dookoła, że się mylą, choć to ty często byłeś w błędzie. I takiego Malfoya pamiętam. Walczącego o własne zdanie i broniącego go ze wszystkich sił. Nie tchórza i słabeusza, który niczym potulny piesek robi to, co się mu każe.

- Pansy chce cię chronić. Nie rozumiesz tego? – Starał się mówić spokojnie, ale tracił pomału panowanie nad głosem. Nie spodziewał się, że Granger będzie tak zawzięta, a tym bardziej nie sądził, że to z niego zrobi kozła ofiarnego.

- A ty tak po prostu się na to zgadzasz, tak? – Skrzyżowała ręce na piersiach unosząc brwi wysoko w górę i patrząc na blondyna kpiącym spojrzeniem. – Pozwalasz, żeby mówiła ci, co masz robić? Chcesz, żebym podjęła decyzję, bo nie zgadzasz się z opinią Pansy, a sam godzisz się na sterowanie swoim życiem przez przyjaciółkę. Nie sądzisz, że to paradoks?

- Nie zaczynaj, Granger.

- A właśnie, że będę. – Od Hermiony biła determinacja i stanowczość. Nie zamierzała teraz odpuścić, gdy powiedziała tak dużo. Szczerze mówiąc była poirytowana słowami blondyna, a jeszcze bardziej zachowaniem przyjaciółki. Pansy zawsze była jej oparciem i wspierała ją w jej wyborach. Dlaczego teraz staje na drodze jej znajomości z Malfoyem? To przy nim czuje się bezpiecznie, to przy nim jest szczęśliwa, to on potrafi rozjaśnić jej dni. Nie zrezygnuje z tego, bo Pansy ma takie kaprys. – Będę, bo to ty zawsze mi powtarzasz, że nie wolno się poddawać. Dlaczego sam to robisz?

- Nie poddałem się. Ja po prostu… - Kasztanowłosa kobieta weszła w zdanie arystokracie nawet nie starając się dać mu dojść do słowa. Jej frustracja musiała znaleźć jakieś ujście, a najlepszym sposobem na to było wygarnięcie Malfoyowi całej prawdy prosto w twarz.

- Poddałeś, Malfoy i nie zaprzeczaj. Gdyby tak nie było, nie wyszedłbyś bez słowa wytłumaczenia. Pozwoliłeś Pansy zadecydować za siebie i mało tego! Oczekiwałeś, że ja również poprę jej zdanie. Tak by było najlepiej, prawda? Uwolniłbyś się od pokrzywdzonej Granger, która wciąż użala się nad swoim życiem.

- Nie chcę się uwalniać. – Draco przerwał wywód Hermiony cichym i raczej niepewnym głosem. Dziewczyna zamilkła w pół słowa i rozchyliła delikatnie usta przypatrując się twarzy arystokraty. Malfoy był opanowany, a błyszczące z ekscytacji oczy wypalały w jej sercu dziurę. Wyglądała, jakby nie wierzyła w jego słowa. I z początku chciała mu to powiedzieć, ale nagle jej złość opadła i nie była w stanie zaprzeczyć. Poczuła jak arystokrata niepewnie ujmuje jej ręce i unosi delikatnie w górę. Ten czuły gest przyprawił ją o niewytłumaczalne dreszcze i gorączkę w całym ciele. Głos mężczyzny był ciepły i pozbawiony wszelkiej złośliwości, którą tak często w nim słyszała. Miejscami łamał się, jakby Draco bał się jej reakcji na swoje słowa.

- Granger… Wiem, że to wygląda, jakbym się poddał, ale… Robisz z moim życiem coś… dziwnego. Przy tobie… zmieniam się, otwieram, ja… - Przełknął nerwowo ślinę i spuścił wzrok na jej trzęsące się dłonie. – Czuję rzeczy, których nigdy nie doświadczyłem. I ta zmiana… zacząłem się do niej przyzwyczajać, a Pansy… Wciąż jestem egoistą, Granger.

- Nie jesteś. – Pokręcił przecząco głową, ale nie uniósł na nią wzroku. Patrząc na jego zakłopotanie, Hermiona sama zaczęła je odczuwać. Przygryzła nerwowo wargę, próbując jednocześnie zapanować nad drżeniem ciała. Niestety dotyk Dracona był od niej silniejszy i rozbudzał w niej tak skrzętnie ukrywane uczucia.

- Potrzebuję cię tylko dlatego, że dzięki tobie moje życie zaczęło nabierać barw. Zmieniło się…. Ja się zmieniłem. Nie chcę, żebyś znowu cierpiała. Nie chcę patrzeć na twój ból. Przywiązujesz się do mnie z każdym dniem coraz bardziej, a kiedy… - Panna Granger zamknęła oczy i zacisnęła wargi, czekając na słowa Malfoya. Mężczyzna jednak milczał, jakby bał się wypowiedzieć słowa, których oczekiwała. Serce łomotało w piersi jak za każdym razem, gdy jej dotykał i był blisko. To dodawało jej odwagi i zebrała się w sobie, aby przerwać nękającą ich ciszę.

- Kiedy odejdziesz znów pogrążę się w rozpaczy. To chcesz powiedzieć? Czy też może to powiedziała ci Pansy? – Draco milczał. Nie był w stanie spojrzeć Hermionie w oczy. Jednak kiedy poczuł jej ciepłe dłonie na swoich policzkach, co się w nim ruszyło. Kasztanowłosa uniosła jego głowę, aby móc na niego spojrzeć. Dostrzegł na jej ustach blady uśmiech, który z każdą kolejną sekundą stawał się wyraźniejszy. – Gdybyś był egoistą, nie przejmowałbyś się, co się ze mną stanie, gdy twój świat nabierze wszystkich barw. I może faktycznie będzie mi ciężko, gdy odejdziesz, ale upaść to przecież nic złego, a wstać z kolan nic trudnego. I choć jestem słaba, nie poddam się, bo dałeś mi siłę, aby walczyć.

- Nic nie rozumiesz, Granger. Ja…

- Rozumiem. I jestem świadoma swoich wyborów i idących za nimi konsekwencji.

- Masz zbyt wiele do stracenia. – Twarz Hermiony pojaśniała i wykrzywiła się w pogodnym uśmiechu. Nie przestawała patrzeć w szare oczy Dracona, który niepewnie położył ręce na jej talii.

- Nic nie mam, więc nie tracę nic. Dzięki tobie przeszłość mnie nie przeraża i potrafię z nią normalnie żyć. Nie chcę od ciebie cudów, Malfoy. Nie chcę, żebyś się zmieniał, żebyś udawał kogoś, kim nie jesteś. Chcę po prostu, żebyś mnie wspierał, jak do tej pory, bo gdy jesteś obok potrafię poradzić sobie z każdą przeszkodą.

- Nie rób ze mnie rycerza w lśniącej zbroi. – Uśmiechnął się do niej z lekką kpiną i przyciągnął do siebie jeszcze bliżej. Na policzkach kobiety dostrzegł wykwitające rumieńce, które stawały się intensywniejsze z każdą sekundą. Jej dotyk rozpalał go do granic możliwości, a miękkość jej dłoni rozbudzała iskierki pożądania w szarych tęczówkach. Słodki i subtelny zapach konwalii mącił mu w głowie, a patrząc w bursztynowe oczy i na pełne, malinowe wargi tracił kontakt z rzeczywistością. W życiu by nie pomyślał, że tak rozpaczliwie będzie potrzebował jakiejś osoby. Ale od kiedy Hermiona jest tak blisko niego potrafi poradzić sobie ze wszystkim i nie zwariować przy tym. Wprowadza w jego życie niewytłumaczalny spokój, a do tego wystarczy jej ciepły uśmiech, aby odnalazł w sobie nieznane pokłady energii. I ty chcesz z tego zrezygnować? Jego podświadomość zadała trafne pytanie. Bo czy powinien pozwolić Granger, aby stała się częścią jego życia? Czy powinien walczyć o każdą sekundę jej obecności? Znał odpowiedź, ale zaraz przed oczami stawała mu nieugięta Pansy. „Ona nie przeżyje kolejnej straty.” A kto powiedział, że straci? Właśnie, kto? Z tą myślą położył ręce na zarumienionych policzkach Hermiony i oparł się o jej czoło swoim, przymykając na moment oczy.

- Nie mogę cię do niczego zmusić. Nie mam do tego prawa. I choć potrzebuję cię jak powietrza do życia, to nie ośmielę się prosić, abyś została. Nie masz pewności, Granger, ile przy tobie będę, ile będę cię wspierał. Ale postaram się być przy tobie jak najdłużej i pomóc ci, kiedy tylko będziesz mnie potrzebować.

- A jak odejdziesz?

- Na razie nigdzie się nie wybieram. – Jego ciepły oddech muskał jej wargi powodując palpitacje serca. Zsunęła dłonie na jego szyję, wyczuwając wyraźnie przyspieszone tętno. Chciała czuć to zawsze, chciała zawsze być tak szczęśliwa jak teraz. Widzieć całą gamę emocji na twarzy Dracona. Nie tylko złośliwość i pogardę, do których się przyzwyczaiła, ale zakłopotanie, radość, troskę, współczucie, czułość. To wszystko chciała mieć zawsze przed oczami i dowiadywać się każdego dnia nowych rzeczy. Pragnęła poznawać Malfoya od nowa, uczyć się go, jakby wcześniej go nie znała. Pierwszy raz serce i rozum dawały jej szansę. Pierwszy raz mówiły jednym głosem. A ona zamierzała ich posłuchać i nie dać przeszłości sobą zawładnąć.

- Malfoy? – Otworzyła oczy w tym samym momencie, co Draco. Bursztyn zderzył się ze srebrem uderzając w nich ze zdwojoną siłą. Jeszcze nigdy przyciąganie między nimi nie było tak mocne. Nie było mowy o zaufaniu. Wierzyli w siebie nawzajem i byli świadomi tego, co zaraz nastąpi. Malfoy był już przy ustach Hermiony delikatnie muskając je swoimi. Ich oddechy mieszały się ze sobą, a kłęby pary tworzyły coś na kształt zasłony dymnej. W ostatnim momencie postanowił podroczyć się z kasztanowłosą, choć pożądanie rozrywało go od środka. Wiedział, że kobieta już mu nie ucieknie. Przestał się bać, że ją straci, gdy spojrzał w jej spowite mgłą namiętności oczy.

- Tak? – Leniwie przeciągnął samogłoskę drażniąc ustami wargi panny Granger. Hermiona przełknęła ślinę i rozchyliła nieco szerzej usta, patrząc na arystokratę zza wpółprzymkniętych powiek. Mogła się wycofać. Jeszcze był na to czas. Ale ona była głucha na głos swojej podświadomości, która mówiła, że gorzko tego wszystkiego pożałuje. Wciągnęła ją srebrna toń tęczówek blondyna, które zawładnęły nią całą i pchały na nieznane i coraz głębsze wody.

- Potrzebuję cię. – Nie wiedziała, jak udało jej się skończyć zdanie. Poczuła opadające na jej wargi usta Dracona, których miękkość i ciepło zawróciły jej w głowie. Jej ciało zareagowało błyskawicznie. Przylgnęła do niego, obejmując go za szyję i oddając pocałunek. Malfoy całował ją z pasją, ale jednocześnie tak czule, że miała ochotę się rozkleić. Atakował jej wargi z nadzwyczajną namiętnością zamykając ją w swoich objęciach rozkoszy, by po chwili doprowadzać ją do szaleństwa delikatnością i subtelnością pieszczot. Czuła gamę niezliczonych emocji, które arystokrata przelał w ten pocałunek. Pragnienie bliskości wzięło nad nimi górę i zamknęło na otaczający ich świat. Nie liczyło się nic poza nimi. Wplotła nieśmiało palce w jego platynowe włosy, a Draco niemalże niezauważalnie rozchylił jeszcze bardziej jej malinowe wargi i wtargnął w jej usta językiem. Eksplodowała pod wpływem gorąca mężczyzny, gdy ten prześlizgnął się po jej podniebieniu. Pogłębiła pocałunek splatając swój język z jego i łącząc je w zażartym tańcu namiętności. Kompletnie zatraciła się i utonęła w pożerającym ich ciała ogniu pasji. Draco wpijał się w jej wargi, jakby chciał wyssać z nich całą słodycz. Jeszcze nigdy nie czuł tak wiele, jak w trakcie tego pocałunku. Skumulowane w nim emocje wybuchły z siłą mu dotąd nieznaną. Podświadomość darła się do niego z tyłu głowy, próbując przemówić mu do rozsądku. Wiesz, czemu zakazany owoc smakuje najlepiej? Bo jest kuźwa ZAKAZANY! On nie słuchał. Był głuchy na te słowa i kompletnie je ignorował. Liczyło się jedynie, że Hermiona jest blisko niego, że czuje to samo, co on. Pragnął jej do szaleństwa i zdał sobie z tego sprawę, gdy poczuł smak jej ust na swoich. Zatracił się w niej całkowicie i chciał ją mieć zawsze przy sobie. Być jej pomocą i wsparciem w najtrudniejszych chwilach. Pokazywać, jak wiele jej bliskość dla niego znaczy. Dopiero teraz uświadomił sobie, jak niewiele w życiu posiadał. Był ślepy na prawdziwe wartości, które nie mają ceny. Nie można kupić drugiego człowieka. Nie można zapłacić za jego zaufanie. A Hermiona zawierzyła mu pierwszy raz od ich spotkania po latach. Z każdą kolejną sekundą ich pocałunku otwierała się przed nim coraz bardziej, dając mu dostęp do skrywanych dotąd przed nim uczuć. Było ich tak wiele, że obrona przed nimi nie miała żadnego sensu. Przelała w ten pocałunek całe pragnienie bliskości, wypełniając jednocześnie dotychczasową pustkę jego serca. Z wielkim trudem i olbrzymią niechęcią oderwał się od jej warg, walcząc o każdy najmniejszy oddech. Hermiona oparła się o jego czoło własnym i zamknęła oczy również starając się zaczerpnąć odrobinę powietrza. Gęsta atmosfera namiętności wciąż trawiła ich ciała w ogniu pożądania. Jeszcze nigdy nie zatracili się tak mocno w drugiej osobie. Świat, czas, ludzie, to wszystko nie miało żadnego znaczenia. Liczyło się tylko, co jest między nimi.

- Zaufałaś. – Draco odezwał się zachrypniętym głosem wciąż starając się uregulować swój oddech. Przeniósł dłonie z twarzy kobiety na jej talię i zagarnął ją w swoje ramiona. Panna Granger objęła go niczym małe dziecko, chowając się w jego klatce piersiowej. Jej zduszony głos dochodził do niego jak przez mgłę.

- Pierwszy raz od dawna. – Odnalazł jej dłoń i splótł jej palce ze swoimi. Hermiona uniosła na niego wzrok i zobaczyła czający się na jego ustach promienny uśmiech. Nie umiała go nie odwzajemnić.

- A zaufasz drugi? – Wspięła się na palce, aby sięgnąć ust Dracona, lecz w tym samym momencie poczuła mocne szarpnięcie w okolicy pępka. Odruchowo zamknęła oczy, a gdy jej nogi z powrotem poczuły twarde podłoże otworzyła je gwałtownie i rozejrzała się po okolicy. Nie rozpoznawała budynków i nazw ulic na nich. Nigdy wcześniej nie znalazła się w tej części miasta. Spanikowana spojrzała na uśmiechniętego Malfoya, który wciąż trzymał ją za rękę.

            - Dobieram – Magiczny rozdajnik wyrzucił w kierunku Lucjusza jedną kartę. Mężczyzna spojrzał na nią mętnym wzrokiem i uśmiechnął się z kpiną. Prawdę mówiąc ledwo widział jaki ma układ kart, gdyż alkohol przyjemnie szumiał mu w głowie, a świat zaczynał pomału wirować niczym na karuzeli w wesołym miasteczku. Pociągnął spory łyk ze szklanki z whisky i czekał na ruch ciotki. Yves zaciągnęła się głęboko papierosem i wydęła śmiesznie usta, wydmuchując przy tym kłęby dymu.

            - Stoję. – Lucjusz zerkną na dwie karty starszej kobiety. Dama, czyli dziesięć punktów. Druga była zakryta. Żeby wygrać, Yves musi zdobyć jeszcze jedenaście punktów. Nie dobiera kart, więc zapewne zakryta musi być asem lub jedną z figur. Jeszcze raz zerknął na swój układ i skrzywił się nieznacznie. Ma tylko czternaście oczek, nie wygląda to za dobrze. Usłyszał przesiąknięty alkoholem i dymem papierosowym zachrypnięty głos ciotki.

            - To jak, Lucjuszu? Ryzykujesz? – Zerknął na kobietę spod byka, a jego prawa powieka zaczęła niebezpiecznie drgać. Przegrał już z nią dzisiejszego wieczoru siedem razy, co daje wartość ponad trzydziestu tysięcy galeonów. Czy powinien trwonić rodzinny budżet na takie głupoty? Ale na gacie Merlina! Jest mężczyzną, a gry hazardowe to działka mężczyzn! Honor wręcz nakazuje mu zagrać dalej i podjąć ryzyko! Bo czy to ważne, że przegra kolejne pięć tysięcy?

            - Kto nie ryzykuje ten nie zyskuje. Dobieram. – Kolejna karta poleciała w kierunku mężczyzny. Lucjusz złapał ją w locie i uśmiechnął się złowieszczo. Los widocznie się do niego uśmiechnął, gdyż właśnie otrzymał kartę swoich marzeń – 6. Lewa brew Yves powędrowała w górę i pokiwała głową z podziwem. Lucjusz widząc reakcję kobiety wyszczerzył się do niej w szerokim uśmiechu i padł na podłogę, waląc rękami o kolana i unosząc je od czasu do czasu, jakby tańczył jakiś ciężki do opanowania układ breakdance. – Ha! No i co teraz?! Co teraz?! Jestem królem! Królem blackjacka! Nie królem całego świata! A ty! Możesz paść mi do stóp i całować je w ramach nagrody! Znaj łaskę swojego pana!

            - Dwadzieścia jeden. – Szalone podrygi Lucjusza przerwał niezbyt głośny głos Yves. Wytrzeszczył oczy, jakby ściśnięto go z całej siły za brzuch i na kolanach podreptał w jej kierunku. Skakał wzrokiem od jednej karty do drugiej, by po chwili złapać się za głowę i rwać sobie z niej włosy. Ciotka patrzyła na niego z pełnym politowaniem niczym na wariata paląc w spokoju papierosa.

            - To niemożliwe! Tak nie można! Ósmy raz z rzędu?! Ty patologiczna alkoholiczko z nałogiem hazardowym! Chcesz mnie puścić z torbami?! Przyznaj się, że to zemsta za obsikaną garsonkę, gdy miałem cztery lata. – Yves pociągnęła zdrowo z karafki z Ognistą Whisky pławiąc się w dramaturgii Lucjusza. Następnie zebrała karty ze stołu i włożyła je do tasownika, spoglądając kątem oka na klęczącego przy jej nogach mężczyznę. Malfoy senior wyglądał niczym zbite przed chwilą przez rodziców dziecko. Wargi miał wykrzywione w podkówkę i rozchylone, jakby zaraz miał zacząć płakać, a przygnębione oczy świadczyły o pogłębiającej się rozpaczy. Wywróciła na ten widok oczami i zagasiła niedopałek w popielniczce, słysząc głośne westchnięcie z podłogi.

            - Nienawidzę hazardu.

            - Zakłady z tobą, Lucjuszu to nie hazard. To inwestycja. – Lucjusz zmrużył gniewnie oczy i podniósł się z podłogi. Sięgnął gwałtownie po paczkę papierosów leżącą na stole i wyciągnął jednego, zapalając go zwykłą zapalniczką. Yves bawiła się wyśmienicie patrząc na jego wyraźnie poirytowaną postawę. Jego zachowanie nakręcało kobietę do dalszych docinek, a tym samym do kontynuacji zgubnej dla mężczyzny gry. Do rana jego konto w banku zostanie wyczyszczone, a jeśli ciotka rozkręci się na całego zostawi go jeszcze z długami. Świetnie, lepszego sposobu na przerżnięcie pieniędzy nie mógł sobie wymarzyć.

            - Czyli czterdzieści dwa tysiące galeonów dla mnie. Masz ochotę jeszcze zagrać ze starą cioteczką? – W pierwszej chwili arystokrata chciał zaprzeczyć i już prawie kręcił głową w wyrazie swej niechęci, gdy wpadł mu do głowy iście szatański pomysł. Dużo ryzykuje, wręcz prawie pięćdziesiąt tysięcy, ale jeśli jakimś cudem uda mu się ograć Yves zdobędzie informacje o osobie, którą kobieta chce zniszczyć. Nurtuje go to od samego początku ich rozmowy, ale ciotka nie wyjawi mu tego dobrowolnie. Musi użyć podstępu, żeby chociaż nakierowała go na właściwe tory. Przegrał już ósmy raz, może poszczęści mu się za dziewiątym? Z tą myślą postanowił kolejny raz spróbować swych sił w potyczce karcianej z Yves. Usiadł na kanapie i zaciągnął się głęboko papierosem, obserwując jej wykrzywioną w cynicznym uśmieszku twarz.

            - A co powiesz na moje warunki zakładu? – Uśmiech zszedł z ust kobiety, a jej twarz wykrzywiła się w oznace zaintrygowania. Upiła kolejny łyk alkoholu i sięgnęła po papierosa, nie przestając obserwować Lucjusza.

            - Chcesz negocjować? Słucham zatem twej propozycji.

            - Pertraktowanie z diabłem mnie nie interesują, ale mam pewną ofertę. – Yves bacznie przyglądała się mężczyźnie, jakby wyczuwała podstęp w jego słowach. Lucjusz kontynuował zaś wyraźnie pewny, że ciotka przystanie na jego propozycję. – Zagramy o łączną stawkę w puli i tożsamość osoby, która zaszła za twą gadzią skórę. Co ty na to?

            - Ślepota przychodzi z czasem, z głupotą trzeba się urodzić, Lucjuszu. Ale przystaję na te idiotyczne wręcz warunki. – Lucjusz uśmiechnął się z wyższością i satysfakcją, unosząc odrobinę wyżej głowę. Nagle dostrzegł wyciągniętą rękę Yves i jej uniesiony w górę palec wskazujący. Na ustach kobiety czaił się złowieszczy uśmieszek. To nie znaczyło nic dobrego, a Lucjusz czuł, że będzie żałował swojej propozycji.

            - Jednakże mam kilka zastrzeżeń. – Oczy mężczyzny zwęziły się w szparki i pochylił się w kierunku ciotki.

            - Gadaj wstrętna żmijo. Uodporniłem się na twój jad.

            - Zagramy o podwojoną sumę w puli. Jeśli wygram, zachowuję wcześniejsze czterdzieści dwa tysiące, a dodatkowo oddajesz mi osiemdziesiąt cztery tysiące galeonów. Jeśli jakimś cudem pokonasz mnie wtedy ja przeleję na twoje konto sto dwadzieścia sześć tysięcy. Stoi?

            - Ostro pogrywasz. – Yves wykrzywiła usta w uśmiechu triumfu i pociągnęła spory łyk z karafki z alkoholem. Lucjusz patrzył na nią z jawnym obrzydzeniem i pogardą, ale wypita whisky dodawała mu odwagi i pchała w ramiona ryzyka. Miał dziwne przeczucie, że tym razem Fortuna mu sprzyja i nie dopuści do kolejnej przegranej. Mimo wprowadzonych do krwiobiegu procentów arystokrata potrafił jeszcze w miarę logicznie myśleć i nie dał się tak łatwo podejść ciotce.

            - W ostatniej rozgrywce byłaś krupierem, zatem teraz ja nim będę, tak? To przewaga dla ciebie, więc się nie zgadzam. – Ciotka wzruszyła ramionami i sięgnęła do swojej torebki zawzięcie czegoś w niej szukając.

            - Pójdę ci na rękę nieudolny karciarzu i będę grać na pozycji krupiera. – Malfoy szukał na twarzy kobiety oznak podstępu, ale niczego takiego się nie dopatrzył. Coś mu jednak mówiło, że Yves ma jeszcze asa w rękawie i nie zawaha się go użyć. Zaciągnął się końcówką papierosa i strzyknął palcami, zwracając tym samym uwagę starszej kobiety.

            - Coś kręcisz babski Belzebubie. Gdzie haczyk?

            - Zagrany czterema taliami kart. – Dla potwierdzenia swoich słów włożyła do tasownika wyciągnięte z torebki trzy talie.

            - To nie fair! Ledwo radzę sobie z jedną! – Większa liczba talii oznacza przewagę kasyna, w tym wypadku Yves, więc nie było mowy o wygranej Lucjusza. Mężczyzna wyraźnie rozdrażniony uderzył rękami o kolana i wbił w ciotkę wściekłe spojrzenie. Kobieta prychnęła z kpiną krzyżując ręce na piersiach.

            - To nie mój problem. Grasz lub nie. Decyduj popaprańcu. – Mężczyzna patrzył chwilę na Yves zaciekle, podobnie ona na niego. Ryzyko było olbrzymie. Szczerze mówiąc tylko głupiec bądź prawdziwy farciarz zgodziłby  się na takie warunki gry. Nie miał najmniejszych szans na wygraną z ciotką. Gra czterema taliami kart zdecydowanie przekraczała jego zdolności. Mimo wszystko chęć zdobycia informacji o osobie, którą starsza kobieta miała na celowniku było silniejsze od racjonalnego myślenia. Uderzył mocno ręką w stół i skrzyżował swój wściekły wzrok z iskrzącymi się od ekscytacji oczami Yves.

            - Szykuj się na porażkę cioteczko.

            - Aż się cała trzęsę. – Maszynka przetasowała karty i wyrzuciła po dwie w stronę graczy. Takiego dobrego rozdania Lucjusz nie miał przez całe swoje życie. Lata doświadczenia w obyciu z ciotką nauczyły go jednak przesadnej przezorności. Yves dopiero miała mu pokazać, na czym polega prawdziwy i zacięty blackjack i jak duże doświadczenie w tej grze posiada.