Rozdział XXIII

Witajcie!

Oto nadszedł wyczekiwany przez nas wszystkich 7 dzień czerwca, powszechniej znany jako dzień dodania nowego rozdziału po prawie dwumiesięcznej przerwie :) Brakowało mi Was strasznie, pierwsze tygodnie nie skupiałam się na nauce, aby wycisnąć z książek ostatnie możliwe ilości wiadomości, a na tym, o czym będzie kolejna notka. Nie wiem, czy mnie to zgubiło, ale nareszcie życie znów nabrało sensu i mogę cieszyć się tą odrobiną szczęścia, jaką daje mi pisanie dla Was tego opowiadania.

Na koniec garstka wiadomości.
Rozdział 24 pojawi się na blogu 21 czerwca, tradycyjnie w godzinach wieczornych. Notka będzie poświęcona drugoplanowej parze, czyli Severusowi i Rolandzie. Nie zniechęcajcie się, jeśli nie przepadacie za tą częścią opowiadania. W niej również nie zabraknie humoru i odrobiny dramaturgii ;)

Planuję dodać nową zakładkę na bloga, gdzie będziecie mogli zapoznać się z naszymi bohaterami również wizualnie i spojrzeć na nich z perspektywy autora, czyli mojej. Myślę, że w przyszłym tygodniu dowiecie się już, jak wygląda między innymi wścibski Kefler, Samantha pracująca z Zabinim i Malfoy'em oraz ulubieniec całego bloga, czyli Dulce ;)

Nie przynudzam już dłużej i zapraszam serdecznie na 23 rozdział, którego wszyscy nie możemy się doczekać :D

Wasza Realistka

P.S.: Dziękuję Wam wszystkim za cierpliwość i wytrwałość :)

* * * * *

Grudzień. Ostatni miesiąc roku. Zima, śnieg, święta, Sylwester i oblewanie Nowego Roku. Dookoła dzieci jeżdżące na sankach, rzucające się śnieżkami i lepiące bałwany ze śniegu. Nocą zamrożone i przystrojone najrozmaitszymi wzorami malowanymi przez szron okna domów i mieszkań. Do tego zimno, wieje i pada. All inclusive… Z takimi myślami Hermiona przedzierała się przez pozostałe zaspy śniegu, co chwilę lądując w nowej lub wpadając w powstającą na ulicach Londynu chlapę. Uwielbiała zimę, nie miała do tej pory roku żadnych zastrzeżeń, ale znacznie bardziej preferowała grudzień ze śniegiem i mrozem, aniżeli deszczem ze śniegiem i gołoledzią. Na potwierdzenie swoich słów, chcąc jak najszybciej przejść na drugą stronę ulicy niespodziewanie poślizgnęła się na zamarzniętej kałuży, lądując prosto na plecach. Jedyne, co panna Granger była w stanie w tym momencie zarejestrować to potworny ból kręgosłupa, a najbardziej kości ogonowej. Ta część szkieletu ludzkiego była tak samo użyteczna jak słuchawki głuchemu. Jedyne do czego służyła człowiekowi był piekielny ból po upadku przez kolejne trzy dni. I właśnie ten promieniujący ból, który zaczynał rozchodzić się po całym ciele dominował w głowie kasztanowłosej, która zapomniała o całym świecie, nie próbując nawet się podnieść. Nagle usłyszała nad sobą męski głos, który z wielkim trudem do niej dochodził.

- Nic się pani nie stało? Może pomogę? – Hermiona rozejrzała się dookoła na tyle, na ile pozwalała jej pozycja leżąca i dostrzegła nad sobą nieznajomego mężczyznę, który patrzył na nią z góry z wyciągniętą ręką w jej kierunku. Dziewczyna pokręciła przecząco głową, czując jak zaczyna się czerwienić na twarzy. Nie interesował ją teraz ciemnowłosy facet, który chciał jej pomóc, a jedynie fakt, że leży na środku ulicy i zrobiła z siebie totalne pośmiewisko i zapewne pożywkę dla rozwścieczonych kierowców, którzy trąbili na nią z każdej możliwej strony.

- Ja sobie poradzę. – Hermiona zdała sobie sprawę, że jej głos nie brzmi zbyt pewnie, gdyż nieznajomy nadal miał wyciągniętą dłoń w jej kierunku i wyraźnie czekał, aż ją chwyci i pozwoli sobie pomóc. W końcu zrezygnowana złapała ją i zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć stała obok jej pomocnika. Uśmiechnęła się delikatnie w podziękowaniu, co nie uszło uwadze mężczyzny, który nie spuszczał z jej twarzy wzroku.

- Dziękuję. – To było jedyne słowo, na które w tym momencie kasztanowłosa była w stanie się zdobyć. Chwilę potem usłyszała przeraźliwy dźwięk klaksonu samochodowego, jednak to również nie zadziałało na nieznajomego. Wpatrywał się w jej oczy, a ona z każdą sekundą czuła się coraz bardziej nieswojo.

- Te! Zakochańce pojebańce! Spieprzać z drogi! – Hermiona poczuła jak nieznajomy ciągnie ją za rękaw płaszcza, a po chwili zorientowała się, że stoi na chodniku z dala od tłumu rozwścieczonych kierowców. Chciała podziękować również za to mężczyźnie, ale nie była w stanie wydobyć z siebie choćby szeptu. W głowie wciąż jej się kręciło, a niezręczna sytuacja, w której według niej się znaleźli nie pozwalała skupić myśli na niczym innym, jak na stojącym obok niej osobnikowi.

- Tu jest znacznie lepiej. Nic się pani nie stało? Uderzyła pani dość mocno o ziemię. – Kobieta zamrugała parę razy oczami, uświadamiając sobie, że mężczyzna coś do niej mówi. Była jednak tak zaabsorbowana tym, że nieznajomy jej się przygląda, że nie była w stanie sklecić strzępków jego wypowiedzi w spójną  i logiczną całość. I kolejny raz dzisiejszego dnia zdała sobie sprawę, że wyszła na totalną idiotkę, czerwieniąc się przy tym jak przysłowiowy burak.

- Ja… cóż… tak… właściwie to tak. Dziękuję i przepraszam za kłopot. – Ależ z ciebie krasomówca. Wewnętrzny głos w głowie Hermiony był dzisiaj wyjątkowo złośliwy i nawet teraz nie odpuszczał, a kasztanowłosa miała ochotę zapaść się pod ziemię, gdy nieznajomy roześmiał się cicho w odpowiedzi na jej słowa. Normalnie czułaby gniew, ale teraz jedynie zażenowanie własną elokwencją dominowało w jej sferze emocjonalnej.

- Żaden kłopot. Po prostu pomogłem pięknej kobiecie podnieść się z ulicy. A tak w ogóle to się nie przedstawiłem. Ethan Turing, miło mi panią poznać, pani…

- Granger. Hermiona Granger. Mnie miło również jest. – Składnia zdania na ocenę celującą. Szkoda, że w systemie niemieckim. Wewnętrzny głos królujący w podświadomości dziewczyny był wyjątkowo nieugięty i wprost pławił się w rozkoszy, jaką dawały mu uwagi ociekające złośliwością. Hermiona coraz bardziej żałowała, że ludzie posiadają coś takiego jak podświadomość, a najbardziej była wściekła na swoją własną, gdyż nie dawała jej się na niczym skupić. Dostrzegła wyciągniętą dłoń mężczyzny i bez większego zastanowienia delikatnie za nią chwyciła. Przeszło ją dziwne ciepło w momencie zetknięcia ze skórą bruneta, chociaż jego dłoń była zimna jak lód.

- Masz strasznie zimne ręce. – Ethan zaśmiał się krótko i schował po chwili dłonie w kieszeniach kurtki. Hermiona nie mogła się nadziwić kolorem jego oczu. Pierwszy raz spotyka kogoś, kto ma tak intensywnie brązowe tęczówki. Dopiero po dłuższej chwili uświadomiła sobie, że wpatruje się w nie niczym sroka w błyskotkę. Hermiono przestań. Jeszcze ci mało robienia z siebie idiotki?

- Spieszyłem się do pracy i zapomniałem rękawiczek. – W tym samym momencie mężczyzna spojrzał na zegarek i zmarszczył delikatnie brwi. Panna Granger domyślała się, co zaraz nastąpi, ale jakaś drobna jej część nie była z tego faktu zadowolona. W sumie nie bardzo wiedziała czemu. Ethan nie był jakoś specjalnie przystojny, zamienili ze sobą może ze trzy słowa, a ona zachowuje się, jakby co najmniej oberwała piorunem. To normalny facet, Hermiono. Pomógł ci, podziękowałaś, a teraz idzie w tylko sobie znanym kierunku. Przestań się patrzeć jakby ci zabrali lizaka! Ona przecież również była umówiona, ale dziewczyny z pewnością wybaczyłyby jej spóźnienie.

- Pewnie musisz już iść. – Brunet spojrzał na stojącą przed nim Hermionę i uśmiechnął się do niej przepraszająco.

- Niestety tak. Przepraszam Cię, chętnie bym zabrał Cię gdzieś na kawę, ale obowiązki wzywają. Gonią mnie terminy, a mój szef jest obecnie na urlopie i cała firma bez niego wariuje. – Panna Granger pokiwała głową na znak, że rozumie i uśmiechnęła się promiennie do mężczyzny. Jednocześnie zaczęła się głęboko zastanawiać, czy gdyby Ethan zaprosił ją jednak na kawę, to czy powinna przyjąć jego zaproszenie, czy lepiej by było je odrzucić.

- Rozumiem. Dziękuję jeszcze raz za pomoc i do widzenia.

- Mam nadzieję, że nic ci się już dziś nie stanie. Cześć! – Kasztanowłosa pomachała jeszcze oddalającemu się mężczyźnie i pognała w kierunku zejścia do metra. Z niewiadomych przyczyn czuła, że palą ją policzki. Miała nadzieję, że to tylko i wyłącznie przez to, że zrobiła z siebie kretynkę przed naprawdę sympatycznym facetem. Bądź co bądź znaleźć takowego w dzisiejszym świecie nie jest łatwo. W szczególności, że większość przedstawicieli płci męskiej widzi w kobietach wielofunkcyjną maszynę, która będzie im sprzątała, gotowała, prała skarpetki, a najlepiej, gdyby jeszcze posiadała wyłączoną funkcję ,,boli mnie głowa” na wypadek, gdyby mieli ochotę postawić namiot w nocy.

Gdy weszła do kawiarni zdziwił ją nieco widok Pansy i Ginny siedzących przy stoliku, jednak najbardziej była zaskoczona tym, że rudowłosa przyjaciółka prawie leżała na blacie stolika, a Pan głaskała ją po głowie niczym matka. Podeszła do obu, ściągając w drodze płaszcz i usiadła obok nich na wolnym krzesełku.

- Cześć. Coś się stało? – Czarnowłosa spojrzała na Hermionę i pokręciła przecząco głową, co miało oznaczać, żeby dziewczyna nie drążyła tematu. Kasztanowłosa przytaknęła głową i pozbyła się reszty swojego wierzchniego odzienia w postaci szalika i czapki.

- Cześć. Nie, tak tutaj tylko sobie siedzimy. Dziś nie jest chyba najlepszy dzień do pracy.

- To jest gówniany dzień, a moje życie to jedna, wielka czarna kupa. – Ginny mówiła w blat stołu i nawet nie podniosła swojej głowy, aby spojrzeć na przyjaciółki. Hermiona uniosła brwi ze zdziwienia, a Pansy patrzyła na nią wzrokiem, który mówił: a nie mówiłam?

- Ginny już ci mówiłam, że wszystko się ułoży. Może on ma jakiś problem po prostu?

- Taaa… Zapewne ma długie nogi, tlenione blond włosy, cyce jak donice i uśmiech niczym z reklamy pasty do zębów. Ja już znam te ich męskie problemy. – Panna Granger zerkała raz na Ginny, raz na Pansy i próbowała się domyślić, dlaczego przyjaciółka ma takiego doła. Mówiła o mężczyźnie, więc zapewne chodzi o Blaisa, ale co ma do tego jakaś blond włosa kobieta? Postanowiła delikatnie zapytać o to Ginny, a jeśli nie wyjdzie, to wypyta o wszystko Pansy, gdy zostaną same.

- Ginny, czy masz podstawy, aby twierdzić, że Blaise cię zdradza? – Rudowłosa podniosła się gwałtownie z pozycji leżącej i wbiła swój rozwścieczony wzrok w kasztanowłosą kobietę.

- Od dwóch tygodni wraca po nocach, nie odpisuje na esemesy i nie odbiera moich telefonów, w szczególności wieczorem, a gdy już jest w domu to cały czas trzyma telefon przy dupie i coś na nim pisze, albo wychodzi na balkon, aby odebrać połączenie. Zamyka się w swojej pracowni na resztę godzin i w ogóle ze mną nie rozmawia, nie mówiąc już o dotykaniu. Ostatni raz seks uprawialiśmy dwa i pół tygodnia temu na wypadek, gdybyś miała mnie o to zapytać. – W głosie Ginny wyraźnie było słychać wściekłość i rozgoryczenie. W końcu każda kobieta to czuje, gdy dowiaduje się z pośrednich źródeł, że jest zdradzana. Schemat wydawał się być oczywisty, ale Hermiony jakoś nie przekonywał. Wewnętrzna kobieca intuicja jej mówiła, że Blaise nie byłby zdolny do zrobienia swojej ukochanej takiego świństwa. Postanowiła interweniować, choć wiedziała, że w tym stanie do przyjaciółki nie dotrze choćby najtrafniejsza argumentacja.

- Uważam, że nie powinnaś ocieniać książki po okładce. Pansy ma rację moim zdaniem. Blaise ma jakiś problem i nie chce cię nim zadręczać.

- Ale to znaczy, że mi nie ufa, a jeśli mi nie ufa, to jak mogę wyjść za niego za mąż? Przecież o to chodzi w małżeństwie! O wzajemne wsparcie i pomoc! – Hermiona westchnęła głośno i złapała przyjaciółkę za rękę. Ginny jednak zmarszczyła jedynie nos i ponownie położyła się na stoliku, chowając twarz między rękami. Kobiety wiedziały, że rudowłosa czuje się potwornie, ale obie nie wiedziały, co mają z tym zrobić. Nie mogły pocieszać jej od tak i obiecywać, że za kilka dni wszystko wróci do normy, bo jak nie wróci, to Ginny będzie im to wypominać do końca życia.

- Na dodatek powiedział, że wyjeżdża pod koniec grudnia i ani słowem nie wspomniał o tym, że zabiera mnie ze sobą. Zapewne ma zarezerwowane miejsca dla siebie i dla tej jego nowej cizi. Pewnie! Po co trzymać stary, wysłużony model, skoro można go zamienić na nowy, lepszy i nieużywany. – Pansy wywróciła oczami i podniosła się z zajmowanego miejsca. Wskazała Hermionie palcem zaplecze i odkaszlnęła nieznacznie, żeby upewnić się, że Ginny nadal ma je obie w głębokim poważaniu.

- To ja może zrobię nam wszystkim po czekoladzie. Pomożesz mi Hermiono?

- Jasne, już idę. – Kasztanowłosa wstała z krzesła i udała się na zaplecze, które przed chwilą wskazywała jej czarnowłosa.

- Pewnie, utopmy smutki w filiżance czekolady. – Ginny podniosła jedną rękę i unosząc kciuk do góry zaakceptowała pomysł Pansy, która kolejny raz wywróciła swoimi oczami. Potrzebowała porozmawiać z Hermioną w cztery oczy, a przy rudej się po prostu nie dało. Przynajmniej nie w stanie, w którym się obecnie znajdowała. Gdy Pansy doszła na zaplecze od razu podeszła jak najbliżej kasztanowłosej, aby Ginny nie słyszała ich rozmowy.

- Co jej jest?

- Podejrzewa, że Blaise ją zdradza. Ja twierdzę, że ma jakiś problem ze zleceniem w pracy, bo nie wierzę, żeby miał kobietę na boku. On nie jest do tego zdolny, a wiem to, bo trochę go znam. – Hermiona przytaknęła głową i skrzyżowała ręce na piersiach. Popierała zdanie Pansy w stu procentach, ale tak samo jak ona wiedziała, że do Ginny można dzisiaj mówić i mówić, a ona i tak będzie widziała tylko swoją wersję wydarzeń i w nią uparcie będzie wierzyć.

- Ja twierdzę to samo, ale sama widzisz, że ona jest głucha na to, co się do niej mówi.

- Nie mam pojęcia, co z nią zrobić. Jest taka od rana. Myślałam, że jak ty przyjdziesz to się jej polepszy, ale w ogóle się na to nie zanosi. – Pansy spojrzała w kierunku stolika, przy którym siedziała załamana przyjaciółka i pokręciła z politowaniem głową. Hermionie było żal rudowłosej, ale na obecną chwilę nie widziała żadnego wyjścia z sytuacji. Będą musiały przeczekać okres depresyjny. Innej rady na to nie ma.

- Nie wiem już, co robić. Próbowałam wszystkiego, ale ona myśli tylko o tym, żeby pozbawić Diabła narządów rozrodczych. – Nagle do głowy kasztanowłosej wpadł niekonwencjonalny pomysł. Może trochę głupi i ryzykowny, ale zawsze jakiś, a musiały coś zrobić, bo inaczej Ginny zafunduje Blaisowi pogrzeb zamiast wesela.

- Trzeba dowiedzieć się u źródła i zapytać Zabiniego. – Pansy rozszerzyła oczy ze zdziwienia i zamrugała nimi parę razy.

- Że co? I myślisz, że tak po prostu nam powie? To mężczyzna, oni nigdy nie mówią o swoich problemach, nawet jeśli wyżerają im one wątrobę z nerwów.

- Możliwe, ale może jak Blaise się dowie, że Ginny myśli, że ją zdradza to przejrzy na oczy i powie nam o wszystkim. Bo przecież niemożliwe, żeby miał kochankę. – Pansy musiała przyznać, że pomysł do najlepszych nie należał, ale był jak najbardziej skuteczny. W końcu, czego nie robi się dla przyjaciół?

- Zgoda, ale musimy to zrobić dzisiaj. Najlepiej teraz, bo nie wytrzymam z nią do końca dnia.  – Panna Granger przytaknęła głową i obie kobiety wróciły do stolika, przy którym zostawiły przyjaciółkę. Gdy Ginny usłyszała dźwięk odsuwanych krzeseł podniosła głowę i spojrzała na Pansy i Hermionę, które zakładały na siebie płaszcze i szaliki.

- A wy gdzie?

- Zapomniałam odebrać szkieł, w których będą stały wypieki na wystawce. Pansy powiedziała, że mnie zawiezie, bo będzie tego dosyć sporo, a nie chcę się z tym tłuc metrem. – Hermiona na poczekaniu zmyśliła w miarę wiarygodne kłamstwo i oplotła się do końca zielonym szalikiem. W duchu błagała Merlina, aby przyjaciółka  jej uwierzyła i nie drążyła więcej tematu.

- To pojadę z wami.

- Nie! – Pansy i Hermiona krzyknęły niemalże w tym samym momencie, wprawiając Ginny w zakłopotanie. Rudowłosa skakała wzrokiem od jednej do drugiej i szukała na ich twarzach cienia podstępu, ale niczego takiego nie mogła się dopatrzyć. Usiadła więc z powrotem na krześle, ale coś jej mówiło, że przyjaciółki mają zgoła inne plany, niż wypad po jakieś szklane pojemniczki na ciastka.

- Dobra, nie wiem, czy chcę wiedzieć, o co chodzi, ale zostanę tutaj i spróbuję umyć podłogi i meble, a przy okazji poużalam się jeszcze trochę nad swoim marnym losem.

- Praca dobrze ci zrobi, Ginny. Wracamy za godzinę. Tylko nie powieś się na frędzlach od mopa, dobrze? – Ruda wywróciła jedynie oczami i pomachała przyjaciółkom, gdy te znalazły się już poza kawiarnią. Pansy i Hermiona odetchnęły z ulgą, gdy wyszły na zewnątrz. Nie chciały, aby przyjaciółka zadawała niewygodne pytania i było im wyjątkowo na rękę, że zrezygnowała z wypytywania ich o wszelkie szczegóły. Wsiadły czym prędzej do samochodu i ruszyły główna ulicą w kierunku budynku, gdzie pracował Blaise.

- Mało brakowało.

- Mało? Dziewczyno, ja się w przeciągu tych dziesięciu sekund spociłam jak dzika świnia! – Pansy wrzuciła wyższy bieg i wyjechała z New Cawendish Street. Hermiona w tym czasie zapinała pasy i głęboko myślała nad tym, co powiedzą Zabiniemu, gdy znajdą się u niego w biurze.

- Dokąd tak właściwie jedziemy?

- Do United Architect. – Na dźwięk firmy, do której zmierzały kasztanowłosa czuła jak sztywnieją jej wszystkie mięśnie, a krew odchodzi z twarzy. To musiał być jakiś koszmar.

- Powiedz, że się przesłyszałam. Na pewno powiedziałaś United Architect?

- Miona ja wiem, że tam pracuje również Draco, a ostatnią rzeczą, na jaką masz ochotę jest spotkanie z nim, ale zrozum, że to jedyne wyjście. Przy dobrych lotach Draco nawet nie zorientuje się, że byłyśmy. – Hermiona wywróciła oczami i skrzyżowała ręce na piersiach. Szczerze wątpiła w słowa przyjaciółki, gdyż ona miała ten typ szczęścia, które nie zawsze było dobre i częściej przysparzało jej samych kłopotów. Czuła, że ta wizyta nie zakończy się pomyślnie, a przynajmniej nie dla niej. Dwa tygodnie nie widziała Malfoy’a od tego feralnego wydarzenia w jego mieszkaniu. Nie miała ochoty widzieć człowieka, który chciał ją zaciągnąć do łóżka z wdzięczności za pomoc w opiece nad psem. Przynajmniej przez ten czas nie spotkała go ani razu i nie musiała wracać do tamtego wieczoru. Malfoy zapewne pławił się w rozkoszy z faktu, iż doprowadził ją do takiego stanu. Nim Hermiona zdążyła na dobre zagłębić się w uczucia, które towarzyszyły mężczyźnie z radości z upokorzenia jej, Pansy parkowała pod dużym i oszklonym budynkiem, a ona czuła jak zawartość żołądka podchodzi jej do gardła.

* * * * *

            Pierwszy dzień grudnia nie zapowiadał się zbyt obiecująco. Przynajmniej nie dla Dracona Malfoy’a. Spadkobierca fortuny Malfoy’ów siedział już jakieś dobre pół godziny na łóżku, wpatrując się z uporem maniaka w panele podłogowe. Nie przeszkadzało mu, że Dulce ciągnie go za nogawkę spodni. Nawet było to przyjemne. Maluch próbował ruszyć go miejsca ze wszystkich sił, ale on nie garnął się do tego za bardzo. Przeszkadzał mu dość istotny fakt, że już dobry miesiąc nie był w United Architect, a doktor Spinner umówił go na kolejną wizytę i nie zanosiło się na to, aby jeszcze w tym roku miał pojawić się w biurze. A musiał! Jeszcze kilka dni, a zwariuje i pojedzie do firmy, nie zważając na zalecenia lekarza. Jeszcze ta cholerna Granger… Ledwo udało mu się o wszystkim zapomnieć, a ona znów musiała mu się wpakować do głowy. I tak było codziennie. Od felernego spotkania minęły dobre dwa tygodnie, a ona dzień w dzień pojawiała mu się przed oczami i nie mógł nic zrobić, aby pozbyć jej się z myśli. Najgorsze, że nie przypominał sobie o niej, gdy nic nie robił. To były najzwyklejsze czynności, jak wyprowadzanie Dulce na spacer, czy też czytanie książki. Wtedy wszystko czym się zajmował nie miało żadnego znaczenia. Jego myśli kręciły się tylko i wyłącznie wokół Granger, a on sam czuł, że popada w coraz większą paranoję.

            Z letargu wyrwał go dopiero dzwonek do drzwi. Podniósł gwałtownie głowę, ale w pokoju ujrzał jedynie Dulce, który zajęty był gonieniem własnego ogona. Może mu się po prostu przewidziało? Kiedy człowiek jest zamyślony często mu się wydaje, że słyszy i widzi różne rzeczy. Jednak wątpliwości Dracona zostały szybko rozwiane przez kolejny dźwięk dzwonka. Nieco dłuższy niż ten poprzedni, a to oznaczało przybycie tylko jednego gościa. Draco podniósł się niechętnie z łóżka i ospałym krokiem wyszedł z sypialni. Nie miał ochoty na żadne odwiedziny, a już tym bardziej nie miał ochoty na kolejną jałową rozmowę ze swoim ojcem. Kwiaty, łopaty, rabaty… typowy stary. Mężczyzna doczłapał się w końcu do drzwi i otworzył je bardzo niechętnie, przywdziewając na usta w miarę możliwości serdeczny uśmiech. Lucjusz nie wyglądał na ucieszonego, a wręcz przeciwnie. Przypominał Draconowi rozwścieczonego smoka, który szykował się do pożarcia swojej ofiary i biada temu, kto ośmieli się stanąć mu na drodze. Malfoy senior wszedł do mieszkania swojego syna niczym burza nie czekając na żadne zaproszenie. Jego czarna peleryna łopotała za nim, wydając dość niezidentyfikowane odgłosy, aż po chwili ucichła, gdyż jej właściciel rozsiadł się wygodnie na sofie w pokoju gościnnym. Draco z duszą na ramieniu kroczył za swoim ojcem, a gdy znalazł się w salonie oparł się o najbliższą ścianę, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Panowie nie odzywali się do siebie przez dłuższy czas, aż w końcu Lucjusz zdecydował się zabrać głos. Przyszedł do swojego syna, o dziwo!, nie w celu skarcenia go, jak to miał w zwyczaju, ale prosić o radę, od której zależało tak naprawdę jego życie. No może nie życie, ale kariera w ogrodnictwie bez wątpienia wisiała na włosku.

            - Synu wiesz jak bardzo cię kocham i szanuję. – Oczy młodego Malfoy’a omal nie wyleciały z orbit. Jeśli jego ojciec zaczyna rozmowę od takich słów to znaczy, że chce zbudować zaufanie, a jeśli chce zbudować zaufanie, to znaczy, że ma do niego jakąś idiotyczną sprawę. Draco modlił się w duchu, żeby nie wiązała się ona z ogrodem. Błagał wszystkie bóstwa, jakie tylko znał, żeby problem ojca dotyczył na przykład wyboru miejsca na kolację z matką.

            - Dlatego musisz mi pomóc i musisz… Co? To? Jest? – Wzrok Lucjusza przeniósł się z Dracona na coś, co znajdowało się zapewne za nim. Młody Malfoy rozejrzał się wokół siebie i dostrzegł u swojej nogi Dulce drapiącego się za uchem tylną łapą. Spojrzał na ojca, który obserwował psa i zapewne nie miał bladego pojęcia, skąd zwierzę wzięło się w domu jego syna.

            - To? To Dulce. – Draco odpowiedział, jakby fakt posiadania psa w domu był oczywistą oczywistością. Podniósł przy tym malucha, który nieco urósł od znalezienia go i pogłaskał go po łbie. Dulce zamknął oczy i wystawił język, dysząc przy tym i wyciągając głowę w kierunku dłonie swojego pana. Uwielbiał takie pieszczoty z jego strony. Lucjusz natomiast odstawił swoją laskę obok sofy i przyglądał się poczynaniom syna.

            - Pies u ciebie w domu? Czy masz świadomość, że zwierzę to ogromna odpowiedzialność? Trzeba… - Draco jednak nie dał ojcu dokończyć swojego wywodu, wchodząc mu w zdanie i jednocześnie odstawiając Dulce na podłogę. Pies od razu podbiegł w kierunku Lucjusza i usiadł obok jego nóg, wlepiając swojego brązowe ślepia w nowo-przybyłego gościa.

            - Tak, tak. Trzeba go karmić, wyprowadzać na spacer, kąpać, zajmować się nim, pilnować wizyt u weterynarza i tym podobne rzeczy. Jak na razie idzie mi dobrze, nie wygląda na zagłodzonego, brudnego i umierającego od jakiejś choroby.

            - Zadziwiasz mnie mój synu. Za każdym razem, gdy do ciebie przychodzę spotyka mnie jakaś niespodzianka. Co następnym razem? Może doczekam się wnuka? – Młody Malfoy wywrócił jedynie oczami, ale nie skomentował wypowiedzi ojca. Lucjusz jednak nie wyglądał na niezadowolonego. Wziął Dulce na ręce i posadził na swoich kolanach. Maluch zaszczekał głośno i polizał starszego mężczyznę po otwartej dłoni. Podobało mu się, że znajduje się w centrum uwagi.

            - Choć na dobrą sprawę to już go mam. Mała włochata dzidzia. – Lucjusz podrapał Dulce za uchem, a zwierzak po chwili przewrócił się na grzbiet, żeby ułatwić gościowi dostęp do swojego brzucha. Malfoy senior uśmiechnął się szeroko i zaczął drapać psa w jego ulubionym miejscu. Draco natomiast przyglądał się zaciekawiony rozgrywającej się scenie. Było mu akurat bardzo na rękę, że Dulce przyszedł do salonu, gdyż dzięki niemu ojciec najwyraźniej kompletnie zapomniał, po co do niego przyszedł.

            - Mój syn ma pierwszego syna. Jak matka się o tym dowie, to nie da ci spokoju i będzie ciągle tu przychodzić.

            - Więc na razie jej o tym nie mów. Mogę cię o to prosić?

            - Prośba! Właśnie! – Draco miał ochotę uderzyć się czymś ciężkim w głowę. Że też takie błahe słowo musiało przypomnieć jego ojcu o celu dzisiejszej wizyty. – Draconie, ponieważ jest grudzień, a do maja zostało pięć miesięcy chciałbym cię prosić o zaprojektowanie altany ogrodowej za naszym domem.

            - Po co?

            - Altana będzie zwieńczeniem mej ciężkiej pracy i potu wylanego w utrzymanie ogrodu. Będzie idealnie harmonizować z całą przyrodą wokół Malfoy Manor.

            - Przyznaj się, że chcesz dokopać staremu Nottowi w nadchodzącym konkursie na najlepszy ogród, a ta cała altana ma  go tylko pogrążyć. – Lucjusz uśmiechnął się złośliwie w odpowiedzi. Natomiast Draco pokręcił z politowaniem głową i pomasował się po czole. Ojciec znany był z dziwnych, żeby nie powiedzieć irracjonalnych pomysłów, ale jeśli chodzi o ogród jego pomysłowość zakrawała często o absurd. Jak choćby jego początkowy wymysł o wodospadzie. Nie to, że nie podobała mu się ta idea. Ludzie często stawiają różne rzeczy w swoich ogródkach. Ale na brodę Merlina, jak jego ojciec wyobrażał sobie postawienie trzykilometrowego wodospadu na tyłach Malfoy Manor? Altana przy tym to był niegroźny pikuś, ale Draco przeczuwał, że ojciec i tak ma co do niej jakieś ukryte intencje.

            - Nottowi udało się raz, a ja więcej do tego nie dopuszczę! Złota konewka należy się tylko i wyłącznie mnie!

            - Przecież masz już dwie, po co ci następne?

            - Bo ta jedna rąbnięta przez Notta to kolejnych dziesięć zwycięstw dla mnie. Nie popuszczę! – Młody Malfoy szukał wsparcia w oczach Dulce, jednak pies był bardziej zajęty wylegiwaniem się na kolanach jego ojca i przyjmowaniem kolejnych pieszczot z jego strony. Nawet mój własny pies ma mnie głęboko w poważaniu. Kątem oka Draco spojrzał na zegarek na swoim nadgarstku. Miał niecałe dwadzieścia minut do spotkania z doktorem Spinnerem, więc ma jakieś pięć minut, aby pozbyć się ojca z domu. Szkopuł tkwił jednak w tym, że Malfoy senior nie odpuści tak szybko tematu ogrodu, a jeśli Draco się nie zgodzi na jego szaloną altankę, to może zapomnieć o dzisiejszej wizycie lekarskiej.

            - Zgódź się Draco. Z twoim projektem wygraną mam w kieszeni.

            - Ojciec puknij ty się w łeb. Ile razy mam ci powtarzać, że nie jestem architektem krajobrazu? Altanki, place zabaw, ogródki czy parki to nie moja branża.

            - Ale murowane altanki już tak. – Lucjusz uśmiechał się tryumfalnie w stronę swojego syna, a Draco miał ochotę zrobić mu jakąś krzywdę. Czuł w kościach, że ten pomysł ma jakieś drugie dno, i że nie dane mu będzie wywinąć się z niego tak szybko.

            - A co ma mur do altanki?

            - Będzie murowana z elementami drewnianymi. Liczyłem na jakieś trzydzieści metrów kwadratowych. Do tego rozsuwany dach i poddasze, skąd będzie można oglądać gwiazdy w nocy. Całość porośnięta artystycznie pnącym bluszczem, który będzie tworzył malowniczą scenerię. Co ty na to? – Młody Malfoy trawił otrzymywane informacje i załamywał coraz bardziej ręce z bezradności. Wyglądało na to, że Lucjusz ma już wszystko zaplanowane, ale jago koncept w ogóle nie uwzględniał odmowy Dracona.

            - To już lepiej postaw szklarnię.

            - Ty wiesz, że to nie głupi pomysł? – Draco klepnął się głośno w czoło i kolejny raz pokręcił z dezaprobatą głową. Dał się wciągnąć w tę chorą rozmowę z ojcem, a na domiar złego podał mu jeszcze gorszy pomysł. Nie miał pojęcia, jak się z tego bagna wywinąć.

            - Owszem głupi. Tato dziś nie jest  dobry dzień na tę rozmowę. Idź do domu, przemyśl sobie to wszystko jeszcze raz na spokojnie, zapytaj mamy, co o tym sądzi i przyjdź do mnie za jakiś czas.

            - Synu, za jakiś czas to będą święta, potem coroczny bankiet twojej matki, a za chwilę przyjdzie nowy rok. Proszę cię tylko o drobną przysługę. Nie zajmie ci to wiele czasu przecież.

            - Bankiet? Jaki… o kurwa…

            - Uważaj na słowa synku w mojej obecności. – Draco był wściekły. Nie na ojca, ale na samego siebie. Jego matka co roku wyprawiała huczny bankiet z okazji nowego roku, a on, że był jej synem musiał na nim być. Zazwyczaj przychodził na kilka godzin, napił się szampana, wzniósł toast, przeczekał do dwunastej w nocy i zmywał się z jakąś panną u boku lub nie. W tym roku sprawa nie zapowiadała się zbyt dobrze. Kefler wisiał nad nim niczym miecz Damoklesa i chciał się z nim spotkać pod koniec roku. Dla Dracona było jasne, czemu biznesmen wybrał akurat tę porę. Nie zamierzał dać jednak za wygraną, jednak coroczne przyjęcie jego matki komplikowało jego plany. A jeśli nie pojawi się na bankiecie to matka nie wybaczy mu tego przez dobrych kilka lat. Oj tak, pierwszy dzień grudnia nie był z pewnością ulubionym dniem Dracona.

            - Chyba nie zapomniałeś o corocznym przyjęciu twojej matki?

            - Nie! Oczywiście, że nie. Ja po prostu… - Młody Malfoy już miał zamiar tłumaczyć się, gdy spojrzał na zegarek i dostrzegł na nim 10.50. Za dziesięć minut ma być u doktora Spinnera, a on nie zdążył pozbyć się ojca, nie jest ubrany, a podjazd zapewne jest zasypany po kolana śniegiem. Mokrym warto dodać, gdyż od rana pada deszcz ze śniegiem.  – Ojciec mam dziś mało czasu. Szczególnie teraz. Zrobię ci tą altankę, szklarnię czy co tam sobie wymyślisz jeszcze tylko błagam, idź już do domu, bo ja zaraz muszę ze swojego wyjść.

            - Widzę, że rodzice zawsze mile widziani. Mam nadzieję, że nie wyganiasz mnie tylko dlatego, że umówiłeś się z jakąś niewiastą na małe randez vous? – Lucjusz odstawił leżącego na nim Dulce na podłogę, zabrał swoją laskę i zaczął kierować się w stronę drzwi wyjściowych. Draconowi spadł kamień z serca, że chociaż ta jedna rzecz idzie po jego myśli i stary nie upiera się, aby został w domu.

            - Niestety kobiety ostatnio mi nie w głowie. Będziesz miał ten swój projekt jeszcze przed końcem roku. Masz moje słowo.

            - Chwilunia. Od kiedy kobiety ci nie w głowie? Jesteś chory? Masz gorączkę, czy nabawiłeś się choroby wenerycznej?

            - Do widzenia tato!

            - Ale Dr… - Niestety Draco zdążył już zamknąć swojemu ojcu drzwi przed nosem, a teraz pędził prosto do garderoby, aby ubrać się w cokolwiek i zdążyć do doktora Spinnera na wizytę. Padło na zwykłe ciemne dżinsy i granatowy sweter. Nie w głowie mu było szukanie jakiegoś innego zestawu kolorystycznego. Wypadł z pokoju niczym tajfun i wpadł prosto do garażu, gdzie stał zaparkowany jego samochód. Modlił się tylko, aby śniegu nie było zbyt wiele, i żeby się nie zakopał. Ku jego szczęściu wyjechał bez większych problemów i miał nadzieję, że Londyn oszczędzi mu o tej porze korków.

Draco wszedł, a raczej wpadł cały zdyszany do gabinetu lekarza. Udało mu się dotrzeć w ostatnim niemalże momencie. Nie miał najmniejszej ochoty tutaj być. Nie lubił tego miejsca i nie krył się też z tym. O wiele bardziej odpowiadało mu siedzenie w domu i skupianie się na błachych rzeczach, jak na przykład pranie, sprzątanie czy gotowanie. Przynajmniej wtedy nie myślał o biurze i o goniącym ich terminie. Łudził się jednak, że dzisiejsza wizyta przyniesie jakieś małe korzyści i lekarz pozwoli mu wrócić do pracy chociaż na jeden tydzień. Doktor Spinner nie zmienił się w ogóle od ostatniej wizyty. Nadal przypominał Draconowi poczciwego staruszka, który za wszelką cenę chce go uziemić na stałe w domu. Uśmiechnął się do niego od niechcenia i usiadł na krześle na przeciwko doktora, który już zdążył otworzyć swój charakterystyczny czerwony kajet i zanotować w nim parę rzeczy. Draco nie spieszył się za bardzo i nawet było mu mocno na rękę, że doktor nie zwraca na niego uwagi. Nie miał dziś ochoty na rozmowę z kimkolwiek, a już na pewno nie chciał rozmawiać o swoim samopoczuciu i o tym, że zaczyna wariować bez pracy. Po dłuższej chwili doktor Spinner odłożył długopis i spojrzał zza okularów na siedzącego przed nim Dracona.

            - Proszę mi wybaczyć, panie Malfoy. Musiałem napisać szybką listę zakupów, gdyż po pracy muszę udać się do sklepu. - Blondyn próbował nie patrzeć się na doktora wzrokiem typu: serio? Wydawało mu się, że jest to notatnik służbowy, a tymczasem służy on również za podręczną listę zakupów i zapewne Merlin wie jeszcze czego. Draco pomasował się po czole i westchnął głęboko. Miał nadzieję, że dziś obejdzie się bez dziwnych zadań ze spinaczem i krępujących pytań, ale znając doktora Roba nie mógł mieć stuprocentowej pewności.

            - Czy coś się stało, panie Malfoy? Nie wygląda pan najlepiej.

            - I tak też się czuję. - Starszy mężczyzna uśmiechnął się w odpowiedzi i złożył dłonie jak do modlitwy, opierając na nich podbródek. Draco natomiast czuł, jak z każdą kolejną sekundą głowa zaczyna go boleć coraz bardziej.

            - Znajdźmy zatem tego przyczynę. Niskie ciśnienie? Libacja alkoholowa wczorajszego wieczoru,  przeziębienie, a może jakiś inny powód? - Blondyn z wielkim trudem skupił się na słowach doktora. Tak na prawdę chciał je wpuścić jednym uchem, a drugim wypuścić, ale jak na złość zostawały mu w głowie na dłużej, która pulsowała coraz mocniej od nadmiaru informacji. Nie uszło to uwadze doktora, który uśmiechnął się jeszcze szerzej i wyciągnął jakiś szklany pojemnik z szuflady w biurku, a następnie postawił go przed Draconem.

            - Co to?

            - Tabletki na ból głowy. Mogą się panu dzisiaj przydać. - Mężczyzna spojrzał na buteleczkę, a następnie na doktora. Nie wyglądał mu na seryjnego mordercę, więc postanowił zażyć jedną pastylkę. Ostrożnie otworzył pojemniczek i wyciągnął jedną tabletkę. Była okrągła, mała i biała. Nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek brał coś podobnego. Mimo wszystko włożył pastylkę do ust, a po chwili poczuł mocny smak mięty.

            - Mam nadzieję, że jest już panu trochę lepiej, a teraz przejdźmy do rzeczy. Ma pan jakieś plany na święta bożego narodzenia, albo na sylwestra? Plany na nowy rok również mile widziane.

            - Nie wiem. - Draco był zaskoczony pytaniem doktora. Spodziewał się, że jak ostatnio będzie chciał wiedzieć, jak sobie radzi bez pracy, czym się zajął i tym podobne rzeczy. On tymczasem pyta go o jego plany na przerwę zimową. Czy ten facet w ogóle posiada jakiekolwiek uprawnienia lekarskie?

            - Mamy pierwszy grudnia. Nie zastanawiał się pan nad tym?

            - Że mamy pierwszy grudnia? Jakoś nie bardzo. Dzień jak każdy inny. Nie wiem, co jest w nim wyjątkowego. - Dopiero po chwili dotarł do niego sens pytania doktora, gdy ujrzał jego twarz wykrzywioną w szerokim uśmiechu, a na policzkach i wokół oczu pojawiły się liczne zmarszczki. Zapewne często się uśmiecha - przebiegło przez myśli Dracona.

            - Przepraszam doktorze. Jakoś ciężko mi się dzisiaj skupić.

            - To już zdążyłem zauważyć. Zakochani młodzi ludzie są jak knury, patrzą tylko przed siebie.

            - Że co?

            - Takie japońskie przysłowie. No więc, jak plany na bieżący miesiąc? Może narty w górach?

            - Jeszcze się nad tym nie zastanawiałem. Nie mam jakoś ochoty na żadne wyjazdy.

            - Na żadne? Chce pan zatem zostać w zasypanym śniegiem Londynie. Dobrze rozumiem? – Draco przytaknął głową, a doktor Rob zaśmiał się krótko i zapisał jego odpowiedź w zeszycie. Czasem blondyna denerwowało zachowanie specjalisty. O ile doktora Spinnera można było nazywać specjalistą. Jak na razie zadawał mu idiotyczne pytania w trakcie wizyt i kazał wykonywać równie głupie zadania.

            - Ja z małżonką w tym roku wybieramy się do Aspen. Żona uwielbia tamtejsze stoki. Mnie ich powietrze dobrze robi na płuca, więc nie narzekam. Ale młodzi ludzie patrzą innymi kryteriami. Dzisiejsza młodzież chce tylko napchać się jedzeniem i uprawiać miłość.

            - Co?

            - No niech pan nie mówi, że nie uprawia z partnerką seksu. W pańskim przypadku uznałbym to za bardzo poważny objaw jakiejś choroby.

            - Jaką partnerką? – Doktor Spinner spojrzał na Dracona zza okularów i uśmiechnął się delikatnie, ,,mrugając” przy tym do niego brwiami. Blondynowi coraz mniej podobała się dzisiejsza wizyta i chciał stąd jak najszybciej zwiać. Może on ma po prostu akurat okres godowy? Przecież ma żonę, nic mi nie zrobi. Siedź spokojnie i nie wykonuj gwałtownych ruchów.

            - Widzę, że w tej sprawie stawia pan ambitnie na atak. To dobrze. Ja w pańskim wieku też lubiłam mieć dużo gąsek w zagrodzie. - Staruszek poprawił okulary na nosie, a w tym samym momencie zadzwonił telefon komórkowy Dracona. Blondyn dziękował wszystkim bóstwom, że ktokolwiek do niego dzwonił wybawił go z krępującej sytuacji. Wyciągnął komórkę z kieszeni spodni i ujrzał na wyświetlaczu numer Blaise'a. Odrzucił połączenie i wyciszył telefon, a następnie wsadził go z powrotem do kieszeni.

            - Mógł pan odebrać. Mnie to zupełnie nie przeszkadza, a pańska partnerka zapewne martwi się o pana.

            - Że kto? - Draco spojrzał ze zdziwieniem na lekarza, czekając w między czasie na odebranie przez Diabła połączenia. Doktor wyciągnął się w swoim fotelu i wbił wzrok w sufit. Malfoy wolał nie zagłębiać się w sens wcześniejszych słów i skupił się na sygnale połączenia w telefonie. Po jakiś trzech czy czterech usłyszał głos Zabiniego.

            - Przyjeżdżaj. Nie jest dobrze. Kefler tu jedzie i chce się z tobą spotkać.

            - Powiedz mu, że nie mogę. Zajmij się nim.

            - Tyle, że to nie jest takie proste. On chce się widzieć tylko z tobą i z inspektorem budowlanym, który będzie obecny na budowie. - Draco czuł jak krew odchodzi mu z twarzy. Inspektor budowlany, czyli największa szuja jaka może się kręcić po placu budowy i wtykać nos w projekty. To właśnie przez inspektorów prace wydłużają się o kolejne miesiące, bo zawsze mają coś do powiedzenia. A on zapomniał! Zapomniał wysłać wszystkie projekty do zatwierdzenia i nawet nie ma żadnego inspektora na stanie, który mógłby zatwierdzić wstępne szkice, nie widząc ich dokładnie na oczy.

            - Halo? Smoku jesteś tam? - Głos Diabła dochodził do Malfoy'a jak przez wodę. Myślami był już w biurze i szukał szybkiego rozwiązania z tragicznej wręcz sytuacji, w której się znaleźli. Kątem oka spojrzał na doktora Spinnera, który uśmiechał się do niego życzliwie i machał ręką, aby sobie nie przeszkadzał. Draco postanowił grać na zwłokę. Im więcej czasu wygospodaruje tym większe szanse, że Kefler nie wycofa swoich udziałów z inwestycji, a on znajdzie inspektora budowlanego, który zaryzykuje i zatwierdzi mu wszystkie projekty.

            - Ile mamy czasu?

            - Wstępnie jakieś czterdzieści pięć minut. Nie wiem czy nie mniej. Dopiero wyszedł z lotniska.

            - Cholera jasna. Postaraj się go zatrzymać na co najmniej godzinę. Postaram się coś wymyślić.

            - Ale przyjedz... - Niestety Draco zdążył już się rozłączyć i zaczął zbierać się pospiesznie do wyjścia. Doktor Spinner przyglądał się jego poczynaniom i nie próbował nawet ukryć szerokiego uśmiechu na swojej starczej twarzy.

            - Przepraszam panie doktorze. Ja muszę jechać, sprawa niecierpiąca zwłoki. Jeśli za chwilę mnie tam nie będzie mogę się już więcej nie pokazywać na oczy ludziom.

            - Zatrzymać dziecko w łonie matki na godzinę nie jest łatwo, ale wiem, co pan przeżywa. Moja małżonka również by mnie uśmierciła, gdybym nie był przy narodzinach naszego syna. Swoją drogą nic pan nie mówił, że spodziewa się z partnerką dziecka. Moje najszczersze gratulacje. - Z każdym kolejnym słowem zdziwienie na twarzy Dracona pogłębiało się. Nic nie rozumiał z tego, co mówił do niego starszy mężczyzna. Jaka partnerka? Jakie dziecko? Jaka ciąża? Przecież on nie ma żony, więc skąd te dziwne insynuacje?

            - Co? Nie! To nie to! Firma mi się wali i muszę tam być za pięć minut.

            - Firma? Cóż, to zmienia postać rzeczy. - W oka mgnieniu ton głosu lekarza zmienił się nie do poznania. Tak samo jak wyraz twarzy. Doktor Rob z uśmiechniętego i radosnego staruszka zmienił się w chłodnego i urzędowego pracownika izby lekarskiej. Podniósł się ze swojego fotela i uścisnął dłoń Dracona, jednak nie było to tym razem przyjemne doświadczenie. Następnie otworzył swój czerwony notes i przewrócił w nim parę kartek.

            - Następna wizyta za trzy tygodnie, panie Malfoy. Do widzenia. - Blondyn aż podskoczył, gdy mężczyzna przybił głośno pieczątkę w kajecie. Nie przypominał sobie, żeby robił to wcześniej. Widząc jednak stan doktora uznał, że chyba mu się naraził rozmową o pracę, a już na pewno tym, że przerwał wizytę, bo musi jechać do biura. Wybąkał jeszcze ciche i niepewne "do widzenia", a następnie wyszedł z gabinetu i puścił się biegiem prosto do samochodu. Ma niecałą godzinę, aby załatwić inspektora i zbyć Keflera. Jeśli plan chociaż w połowie się powiedzie będzie mógł nazywać siebie szefem doskonałym.

* * * * *

Pansy i Hermiona stały w windzie nie odzywając się do siebie ani słowem. Zarówno dla jednej jak i dla drugiej sprawa nie była zbyt przyjemna. Nic i nikt nie dawał im prawa, aby wchodzić w życie prywatne ich przyjaciół. Obie były tego w pełni świadome, ale wiedziały również, że jeśli nie załatwią tej sprawy osobiście, to Ginny prędzej czy później odejdzie od Blaisa, a na to pozwolić nie mogły. Hermiona jednocześnie zmagała się z własnym problemem, którym był Malfoy, zapewne obecny w firmie. W duchu miała głęboką nadzieję, że życie tym razem oszczędzi jej tej przykrości i nie spotka go, a najlepiej by było, gdyby on w ogóle się nie dowiedział, że była w tym budynku. Ich ostatnie spotkanie nie należało do w pełni udanych i w gruncie rzeczy kobieta nie chciała mieć ponownego kontaktu z mężczyzną. Oczywiście, że ciekawość o Dulce wprost zżerała ją od środka, ale miała w sobie na tyle godności, żeby nie kontaktować się z Malfoy’em i wolała żyć w przeświadczeniu, że zwierzak otrzymuje należytą opiekę. Jednak przeczuwała, że nie chodzi tylko i wyłącznie o psa. Bardziej zaabsorbowało ją zachowanie mężczyzny, który do tej pory daleki był od prowadzenia z nią konwersacji typowej dla normalnych ludzi. Zazwyczaj wystarczyła wymiana prymitywnych inwektyw, ale tamtego razu ona naprawdę dała się wciągnąć w rozmowę z Malfoy’em i musiała przyznać, że nie jest tak odpychający jakie stwarza wrażenie. Na wspomnienie o przytuleniu przez blondyna Hermiona poczuła jak na jej policzki wypływają dwa rumieńce. Odwróciła delikatnie głowę, aby Pansy tego nie widziała. Miała szczęście, że czarnowłosa opierała się o ścianę windy z zamkniętymi oczami. Inaczej kolejny raz musiałaby się jej spowiadać. Kasztanowłosa czuła niepomierną ulgę, a zarazem złość na samą siebie, że tak reaguje na zwyczajne wspomnienie o dotyku ciała Malfoy’a. Owszem, jest bardzo przystojnym mężczyzną i z pewnością niejeden zazdrości mu sylwetki, a kobiety wprost obmacują go wzrokiem, ale nadal pozostaje zakochanym w sobie po uczy narcyzem z przerośniętym ego i widzącym jedynie czubek własnego nosa. Jednak myśl, że to właśnie Malfoy chciał ją pocałować wywróciła jej cały światopogląd o nim do góry nogami. Twardo wierzyła w to, że chciał ją najzwyczajniej w świecie wykorzystać. W końcu jaki inny cel mógłby mieć w stosunku do niej Malfoy? Wsparcie? Pocieszenie? Nie, to do niego po prostu nie pasowało. Upokorzenie i drwina już bardziej, jeśli nie na pewno. Wolała obstawać przy swojej wersji zdarzeń, niż łudzić się bardziej prawdopodobną otrzymaną przez Pansy.

Winda zatrzymała się i dało się w niej słyszeć dźwięk dzwoneczka oznaczający dotarcie na wybrane piętro. W tym samym momencie Pansy otworzyła oczy i obie wysiadły z windy, aby ociężałym krokiem udać się w kierunku biura Blaisa. Na piętrze panował zgiełk i totalny chaos. Co chwilę z drzwi umieszczonych po jednej i drugiej stronie korytarza wybiegał ktoś z naręczem papierów i wbiegał do innego pokoju, nie zaszczycając ich choćby najmniejszym spojrzeniem. Hermionie to pasowało, a najbardziej odpowiadało jej to, że jest w miarę daleko od Malfoy’a, którego biuro znajdowało się na samej górze budynku. Pansy tymczasem szła pewnie przed siebie, omijając zgrabnie kręcących się pracowników, a gdy dotarła do interesujących ją drzwi weszła przez nie do pomieszczenia, które zapewne było biurem Zabiniego. Jego gospodarz stał przy obszernym blacie kreślarskim z ołówkiem w jednej ręce, a w drugiej trzymał puszkę Redbulla. Swoją drogą było ich już całkiem sporo w pomieszczeniu. Pansy podeszła do niego i klepnęła go w ramię. Mężczyzna ocknął się z letargu i niemal w ostatnim momencie chwycił puszkę napoju, która wyleciała mu z ręki prosto na rozłożony przed nim projekt budowlany.

- Na Merlina, Pan! Czy ciebie do reszty pogrzało? Mogłem to wylać! – Pansy wywróciła jedynie oczami i wyciągnęła mu z ręki energetyka, stawiając go na komodzie stojącej w rogu biura. Zabini tymczasem wrócił do projektu i zagłębił się w nim całkowicie. Kobiety stały przez chwilę i czekały aż zareaguje na nie w jakiś sposób. Nic jednak takiego nie nastąpiło i zrezygnowana Hermiona usiadła na najbliższym krześle przy biurku Blaisa. Pansy jednak nie była aż tak tolerancyjna i usiadła na rozłożonym przed mężczyznom projekcie. Dopiero to odwróciło jego uwagę.

- Pansy proszę. Muszę to dokończyć, a jestem dopiero w połowie i mam jeszcze niecałe pół godziny na skończenie.

- Możesz nam poświęcić w takim razie chociaż pięć minut? – Zabini spojrzał z niezrozumieniem w oczach na Pansy.

- Wam?

- Cześć, Blaise. – Blaise obrócił się gwałtownie w kierunku, z którego dobiegał głos i uśmiechnął się zmieszany. Hermiona próbowała nie okazywać swojego zakłopotania. Tym bardziej, że zaczynała mocno się denerwować, gdyż wizyta u Zabiniego przedłużała się, a ona nie miała dzisiaj w planach spotkać Malfoy’a, a sądząc po zamieszaniu, jakie panuje w budynku musiał w nim być.

- Przepraszam cię, Hermiono. Po prostu cię nie zauważyłem. Projekt, sama rozumiesz.

- Właśnie problem w tym, że my rozumiemy, ale Ginny raczej nie do końca.

- A co ma do tego Ginny? – Pansy kolejny raz wywróciła z politowaniem oczami i skrzyżowała ręce na piersiach. Miała nadzieję, że nie będzie musiała tłumaczyć Blaisowi od deski do deski w czym tkwi problem, ale najwidoczniej przeceniła siły intelektualne swojego przyjaciela na co wskazywał wyraz twarzy mężczyzny.

- Myśli, że ją zdradzasz. – Zabini odwrócił się ponownie w kierunku Hermiony i spojrzał na nią z jawnym zdziwieniem. Potem spojrzał na Pansy, ale na jej twarzy również nie znalazł żadnych oznak, jakoby kasztanowłosa stroiła sobie z niego żarty.

- Ponoć nie odbierasz od niej telefonów i nie rozmawiacie, bo cały czas pracujesz.

- Pracuję, ale nie bez przerwy. – W głosie mężczyzny słychać było bezradną próbę zaprzeczenia, co Pansy skwitowała powątpiewającym wzrokiem. Zagubiony Blaise nie bardzo wiedział, co powinien zrobić. To, o czym mówiła Hermiona było prawdą, ale jak Ginny mogła pomyśleć, że ma kochankę?

- Dobrze, może w ostatnim czasie poświęcam pracy trochę więcej czasu, ale dziewczyny uwierzcie, nie mam nikogo na boku. – Kasztanowłosa zerknęła na przyjaciółkę, która hardym wzrokiem wpatrywała się w bruneta. Pansy wierzyła Blaisowi, co do tego nie było żadnych wątpliwości, ale chciała wiedzieć, dlaczego przyjaciel poświęca aż tak wiele uwagi pracy.

- My ci wierzymy Diable.

- Domyślam się, że jest jakieś ,,ale”.

- Blaise, ona naprawdę cierpi. Użala się nad sobą cały dzień i z nikim nie chce rozmawiać. – Zabini spojrzał na siedzącą na krześle Hermionę i nerwowo przełknął ślinę. Nie miał usprawiedliwienia na swoje zachowanie w stosunku do ukochanej i rzeczywiście za bardzo do serca wziął sobie wykończenie za wszelką cenę projektu, jeśli Ginny myśli o nim w taki sposób.

- Chyba, że rozmowa będzie się sprowadzała do obrzucenia cię inwektywami.

- To co ja mam zrobić? – W momencie, gdy Pansy miała udzielić przyjacielowi odpowiedzi drzwi do biura otworzyły się i stanął w nich niewysoki brunet w okularach z plikiem kartek w dłoni. Wyglądał na mocno zdenerwowanego, a do tego praktycznie nie mógł złapać oddechu, czego przyczyną był zapewne szaleńczy bieg w kierunku biura Blaisa. Gdy mężczyzna wszedł do pokoju oczy Hermiony rozszerzyły się nieznacznie i wyprostowała się na krześle, jakby coś ją ugryzło.

- Kefler jest już niedaleko biura. Powiadomić Malfoy’a? – Blaise wyglądał jakby się zapowietrzył. Przeskakiwał wzrokiem po zgromadzonych w pomieszczeniu, szukając jakiejś wskazówki. Niestety, sądząc po wyrazie twarzy Pansy, kobieta niewiele rozumiała z tego, co powiedział nowo-przybyły mężczyzna. Hermiona z kolei wyglądała jakby dostała czymś ciężkim w głowę, a brunet był chodzącym kłębkiem nerwów.

- Zabini błagam decyduj się szybciej. On tu zaraz… - W połowie zdania wzrok mężczyzny spoczął na siedzącej na krześle Hermionie, która była równie zaskoczona ponownym spotkaniem, co on sam. Po chwili drzwi do biura otworzyły się ponownie, jednak tym razem z nieco większym impetem, a stał w nich nie kto inny, jak dawno nieobecny prezes Draco Malfoy. W przeciwieństwie do reszty zebranych wyglądał na wyjątkowo spokojnego, jednak wprawne oko szybko by dostrzegło, że były to tylko pozory.

- Diable rób coś, Kefler jest już w… - W chwili, gdy Draco przekroczył próg pomieszczenia jego wzrok padł na siedzącą naprzeciwko niego Hermionę, a następnie na Ethana, który najwyraźniej również potrzebował pilnej konsultacji z Zabinim, a po którym ślad zupełnie w owej chwili zaginął.

- Granger? – Hermiona odwróciła swój wzrok od Ethana i czuła, jak cała krew odchodzi jej z twarzy.

- Malfoy?

- Hermiona? – Panna Granger spojrzała na bruneta, który przed chwilą wymówił jej imię, zaś na całą tę scenę z zaciekawieniem spoglądała Pansy i Blaise.

- Cześć, Ethan. – Na usta Hermiony wypłynął delikatny uśmiech, a na jej policzkach zaczęły pojawiać się subtelne rumieńce. Na ten widok brwi Dracona podjechały pod samą górę, a oczy rozszerzyły się do wielkości piłek do tenisa.

- Ethan? Skąd wy się znacie? – Blondyn skakał wzrokiem od kasztanowłosej do bruneta i próbował zrozumieć całą sytuację. Ona go znała, a on najwyraźniej ją również. Pytanie tylko, skąd? I dlaczego w ogóle mnie to obchodzi? Niespodziewanie drzwi do biura otworzyły się ponownie i wpadła do niego niewysoka osóbka o rudych włosach związanych w wysokiego kucyka oraz Samantha, która pracowała w rejestracji. Po malującej się na twarzy pierwszej kobiety wściekłości i temperamencie można było strzelać w ciemno, że była to Ginewra Weasley, której widok zaskoczył całe obecne zgromadzenie, a najbardziej Blaisa.

- Przepraszam Blaise, ale pani koniecznie chciała… - Nikt jednak jakoś specjalnie nie zwrócił uwagi na Samanthę, gdyż wszyscy byli zaskoczeni nagłym przybyciem Ginny, która wyglądała, jakby chciała ich tu wszystkich rozszarpać.

- Miona? Malfoy? Pansy? Co wy tu robicie? A pan to… - Kobieta zwróciła się w stronę Ethana, jednak mężczyźnie nie dane było odpowiedzieć, gdyż przerwał mu zdziwiony obecnością narzeczonej Zabini.

- Ninny? – Rudowłosa odwróciła się w stronę bruneta i zmrużyła gniewnie oczy niczym żmija szykująca się do ataku, wbijając dodatkowo z oddali palec wskazujący w pierś ukochanego. Reszta obecnych spoglądała na nich, czekając na rozwój wydarzeń, który ostatecznie może mieć opłakane skutki.

- Ty skończony, mały, niewdzięczny… - Rudowłosa zbliżała się powoli, acz sukcesywnie w kierunku mężczyzny, zaś Blaise odsuwał się od niej w stronę ściany z rękami uniesionymi na wysokości linii swoich barków. Nie ośmielił się nawet szukać wsparcia w reszcie zgromadzonych, gdyż bardziej bał się tego, że gdy oderwie wzrok od narzeczonej, to ta pozbawi go jakiejś części jego ciała.

- Ninny proszę. Daj mi wszystko wytłumaczyć.

- Ty mi się nie będziesz tłumaczył, ty od razu zawiśniesz na najbliższej gałęzi.

- Ginny błagam cię. Jesteś moją narzeczoną. Powinniśmy sobie ufać.

- Jeszcze nie twoja! Ja taka pierwsza, lepsza tirówa nie jestem! – Oczy Dracona rozszerzyły się nieznacznie. Wiedział, że z młodą Weasley, gdy jest wkurzona nie ma żartów, ale nie spodziewał się po niej takich tekstów. Skrzyżował więc ręce na klatce piersiowej i stanął obok Pansy, czekając jak wszyscy na rozwój wydarzeń. No, może prawie wszyscy. Draco dostrzegł kątem oka, że Ethan wpatrzony jest w Granger jak w obrazek i wcale mu się to nie podobało. Ktoś tu jest zazdrosny. Jego podświadomość jak zwykle musiała mieć w takich sytuacjach swoje własne zdanie. On wolał obstawać przy wersji, że w biurze pracownik ma wykonywać swoją pracę, a nie mizdrzyć się do kobiety. Nawet jeśli ta kobieta była wyjątkowo intrygująca.

- Co ty myślałeś? Że ja się nie dowiem? Ja?! Jak w ogóle mogłeś po tym wszystkim przychodzić do domu i pokazywać mi się na oczy? Ja ci nie wystarczałam? Musiałeś sobie poszukać jakiejś na boku?

- Ninny, słońce, błagam, nie wydawaj pochopnych osądów. To nie jest…

- To nie jest tak jak myślę? A niby jak? Przychodzę do ciebie, bo chcę z tobą w końcu o wszystkim porozmawiać, a jakaś czarna siksa zatrzymuje mnie w recepcji, bo ty nie masz teraz czasu, po czym leci za mną, jakby jej się grunt walił pod nogami i jeszcze próbuje się tłumaczyć przed tobą, że nie mogła mnie zatrzymać. Łapy precz lafiryndo od mojego mężczyzny! – Przy ostatnim zdaniu Ginny odwróciła się z rządzą mordu w oczach w stronę Samanthy. Pansy przyglądała się całemu zamieszaniu z otwartymi ustami, podobnie z resztą Hermiona. Jedynie Draco nie wyglądał na specjalnie przejętego. Pochylił się w kierunku Pan i szturchnął ją lekko w ramię. Kobieta omal nie zleciała z zajmowanego miejsca prosto na podłogę.

- Stawiam dziesięć galeonów, że będą zapasy w kisielu. – Czarnowłosa spojrzała na blondyna ze zdziwieniem w oczach, a zarazem głębokim zniesmaczeniem. Dla niej nie była to wesoła sytuacja, a Draco jak zwykle miał ubaw po pachy. Choć w sumie patrząc na rozwścieczoną Ginny mogła się spodziewać wszystkiego, nawet wymienionych przez przyjaciela zapasów.

- Ale ja…

- Co ty? Co ty do jasnej cholery?! Już ci powiedziałam raz, że masz się odpieprzyć od mojego faceta, bo inaczej urwę ci łeb, bo przyrodzenia nie masz! – Samantha stała bezradnie w drzwiach gabinetu Blaisa i nie ukrywała, że bardzo by chciała wiedzieć, czemu narzeczona Zabiniego oskarża ją o romans z nim. Rudowłosa była jednak tak rozwścieczona, że nie chciała nikogo słuchać, ani też dopuścić do głosu. Chciała załatwić całą sytuację z Diabłem raz a dobrze i nie będzie słuchała marnych wymówek i kłamstewek, że oni są tylko przyjaciółmi z pracy i pomagają sobie w wykończeniu projektu.

- No, to ile już się tak spotykacie i pracujecie razem, co? Może to ja zawsze byłam ta druga, a tak naprawdę to ona była miłością twojego życia?

- Przeszliśmy z fazy ,,darcie mordy” do fazy ,,wbijanie szpili”. – Pansy spojrzała na rozbawionego Dracona i zapragnęła mu przyłożyć. Jej się jakoś żarty nie trzymały, nawet jeśli cała sytuacja przypominała parodię dramatu obyczajowego. Kątem oka spojrzała na Hermionę, która również wyglądała na zagubioną. Kręciła się na krześle i skubała materiał swojego swetra, ale najbardziej zaintrygował ją ten cały Ethan. Nie miała pojęcia skąd Miona go zna, ale facet wyraźnie był nią zauroczony. W tym samym momencie przyszedł jej do głowy szatański pomysł.

- Co to za jeden? – Ponieważ Draco był nieco bardziej zaabsorbowany wymianą zdań między Ginewrą a Blaisem nie zwrócił z początku uwagi na pytanie zadane przez Pansy. Zorientował się, że coś do niego mówi dopiero, gdy kobieta szturchnęła go w ramię i ponowiła pytanie.

- Ethan Turing, jeden z pracowników, zajmuje się wykończeniami instalacji elektrycznych. Czemu pytasz?

- Tak jakoś… - Pansy specjalnie nie dokończyła wypowiedzi. Liczyła, że Draco złapie haczyk i podejmie rozmowę. W końcu nie tylko ona zauważyła, że Ethan pożera kasztanowłosą wzrokiem i miała nadzieję, że uda jej się coś wyciągnąć z przyjaciela odnośnie jego relacji z panną Granger, gdyż nie wierzyła do tej pory, że Draco mógłby ją wykorzystać w tak perfidny sposób, przy którym obstawała kasztanowłosa.

- Ty mi lepiej powiedz, skąd on zna się z Granger. – Pansy uśmiechnęła się do siebie w duchu. Plan zadziałał, a jej pozostaje jedynie pociągnąć Dracona za język. Tym bardziej, że słyszalna w jego głosie zazdrość mocno ją zaintrygowała.

- A zna?

- A nie?

- Czemu tak twierdzisz?

- Bo przywitali się po imieniu, a na dodatek gapi się na nią non stop i obmacuje wzrokiem.

- Ty też obmacujesz kobiety wzrokiem. Nie wiedziałam, że u kogoś może ci takie zachowanie przeszkadzać.

- W przeciwieństwie do niego robię to dyskretnie i nie wlepiam oczu jedynie w biust. To jest niesmaczne. Mógłby się trochę pohamować. Granger w końcu nie jest pożywką seksualną. – Czarnowłosa starała się ukryć swój złośliwy uśmiech najlepiej jak umiała. Na dobrą sprawę nie musiała tego robić w ogóle, bo Draco nawet się na nią nie patrzył. Jego wzrok utkwiony był w Ethanie, którego oczy z kolei wlepione były w Hermionę. I Pansy musiała przyznać, że faktycznie robiło się to pomału niesmaczne. Tymczasem Blaise i Ginny kłócili się zawzięcie, nie zwracając nawet uwagi, że nie są sami, i że słyszy ich całe biuro. Tak właściwie to krzyczała jedynie rudowłosa, bo Diabła nie dopuszczała praktycznie do głosu. W najgorszym położeniu znalazła się tak naprawdę Samantha.

- Jaki ty masz tupet! Kłamiesz w żywe oczy!

- Ninny daj sobie coś wyjaśnić.

- Nie potrzebuję twoich wyjaśnień! Wystarczająco dużo widziałam.

- Nie ma między nami niczego! Samantha jest tylko moją znajomą, a zostawałem po godzinach i dzwoniłem cały czas do Dracona! To z nim się spotykam! – Nagle wszystkie głosy w pomieszczeniu zamilkły i wszyscy zgromadzeni wpatrywali się naprzemiennie w Malfoy’a i Zabiniego. Ginny natomiast wyglądała jakby dostała obuchem w głowę. Na zmianę zamykała i otwierała usta, a jej oczy omal nie wyleciały z oczodołów. Na ziemię sprowadziło ją dopiero ciche odchrząknięcie Pansy,  która szturchnęła stojącego obok niej Dracona, gdyż ten nawet nie zdawał sobie sprawy, że jego osoba została włączona do rozmowy.

- Malfoy? Czy ty masz mi coś do powiedzenia? – Blondyn spojrzał zdziwiony na Ginewrę, która utkwiła w nim swoje zszokowane spojrzenie. Nie wiedział, czego chce od niego ta mała ruda bomba, która w każdej chwili może wybuchnąć, gdyż Blaise zdążył odpalić już jej lont. Rozejrzał się po pokoju i zorientował się, że wszyscy zgromadzeni patrzą się na niego i oczekują od niego jakiejś odpowiedzi.

- Eee… Sądzę, że to Blaise powinien ci wszystko wytłumaczyć.

- Przez ten cały czas… gdy cię nie było… byłeś…

- Z Draconem. To jest prawda Ginny, nigdy nie umówiłbym się z żadną inną kobietą. Czy teraz mi wierzysz?

- Wierzę? Cóż, mogłam się po tobie spodziewać wszystkiego, ale tego, że jesteś gejem, a na dodatek, że twoim partnerem jest Malfoy w życiu bym się nie domyśliła. Gratulacje dla ciebie Blaise, że udawało ci się ukrywać to przede mną przez cały nasz związek. Życzę wam udanego życia! – Ginny wybiegła z biura, nie zaszczycając nikogo poza Blaisem choćby najmniejszym spojrzeniem. Draco z kolei wyglądał jakby oberwał czymś mocnym w brzuch. W sytuacji bynajmniej nie pomagało mu pięć par wpatrzonych w niego oczu.

- Draco? – Pierwsza głos zabrała Pansy. Malfoy jednak nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi. Wpatrywał się niczym spetryfikowany w ścianę za Blaisem i rozpaczliwie szukał na niej wskazówki, która pomogłaby mu wyjść z twarzą z zaistniałej sytuacji.

- Smoku… ja… - Zabini przełknął głośno ślinę, a następnie zamilkł. Zdał sobie sprawę, że czegokolwiek nie powie na swoje usprawiedliwienie będzie to brzmiało, jakby się tłumaczył, dlaczego wydał ich ,,związek”. Wolał siedzieć cicho i nie odzywać się w ogóle, niż powiedzieć znowu o parę słów za dużo.

- Malfoy? – Draco oderwał wzrok od ściany i przeniósł go na Hermionę, która patrzyła na niego z niedowierzaniem, ale również z wyraźnym rozbawieniem. Dopiero jej głos sprowadził go na ziemię i pozwolił jako tako zebrać myśli do kupy. Próbował uśmiechnąć się  dla rozluźnienia sytuacji, ale domyślił się, że wyszedł z tego jakiś grymas, który jeszcze bardziej go pogrążył. Pansy tymczasem przyglądała się dwójce swoich przyjaciół i nie kryła zaciekawienia, jak potoczy się cała sytuacja. Intrygowało ją to, co jest pomiędzy tą dwójką, a że od nich niczego i tak by nie wyciągnęła, co najwyżej stek bredni, to wolała przyglądać się tej dziwnej relacji i próbować wysuwać trafne wnioski. A bez wątpienia coś między tymi dwoma uparciuchami było.

- Nie jestem gejem, Granger. Wyrzuć to w ogóle z głowy.

- Ale Blaise powiedział… - Rozkojarzony nieco Ethan postanowił włączyć się do rozmowy, ale przerwał mu rozjuszony wzrok Dracona i jego palec wskazujący wbijający się z oddali w jego pierś.

- Tobie nic do tego, Turing. W ogóle nie powinno cię tu być. Wynocha do biurka i won od panny Granger. – Pansy uśmiechnęła się w odpowiedzi na słowa blondyna. Natomiast Hermiona nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Stan, w jakim obecnie się znajdowała nie można było określić nawet szokiem. To był paraliż niemalże. Ethan spojrzał na swojego przełożonego, jednak widząc jego spojrzenie powstrzymał się od wszelkich protestów i szybkim krokiem opuścił biuro Blaisa. Nagle w pomieszczeniu dało się słyszeć dźwięk dzwoniącego telefonu. Szybko okazało się, że dochodził on z kieszeni spodni Samanthy, która wyciągnęła z niej komórkę i odebrała połączenie. Reszta obecnych przysłuchiwała się rozmowie w milczeniu.

- Co? Ale jak to? Już? Jasna dupa! Dobra! Już działam! – Samantha rozłączyła się i drżącymi rękami schowała telefon z powrotem w kieszeni spodni. Wszyscy widzieli, że była niespokojna, a to nigdy nie oznaczało niczego dobrego.

- Odłóżcie kwestię bycia gejami na później. Kefler właśnie wszedł do United Architect.