Rozdział XVII

Witajcie!
Po ostatnich komentarzach śmiem twierdzić, że jesteście w stanie wybaczyć mi zepsucie urodzin Pansy. Końcówka wyszła pod wpływem chwili, z początku miało jej nie być, ale widzę, że to właśnie ona najbardziej się Wam spodobała. Cóż, nie pozostaje mi nic innego jak pisać pod wpływem impulsu ;)

Rozdział 17 nie wnosi zbyt wiele. Przez ostatni tydzień mocno się rozchorowałam i wena razem ze mną. Notka nie jest zbyt produktywna, to raczej takie gdybanie i w dużej mierze rozmowy o wszystkim i o niczym. Ni mniej ni więcej ufam, że ją również przyjmiecie z życzliwością jak wszystkie dotychczasowe.

Kolejna część opowiadania z góry zapowiadam, iż będzie poświęcona dwójce naszych emerytowanych nauczycieli. Dawno nic o nich nie pisałam, a nie chcę kończyć tego wątku na dwóch rozdziałach. Także za dwa tygodnie - 15 lutego dowiecie się, co postanowił nasz ukochany Severus w związku z Rolandą, i co mu z tych planów wyszło.

Na koniec zapraszam Was wszystkich do czytania i oczywiście do komentowania :)

Realistka

* * * * *

            W mieszkaniu Dracona dało się słyszeć głośny trzask charakterystyczny dla teleportacji. Po chwili w pomieszczeniu pojawił właściciel domu we własnej osobie, a pierwszym co zrobił było mocne uderzenie pięścią w ścianę. Blondyn miotał się po całym pomieszczeniu, naparzając w Bogu ducha winne sprzęty, które stanęły mu na drodze. Malfoy był wściekły. Chorobliwie wkurzony na samego siebie i na swoje idiotyczne zachowanie. Co mu do łba strzeliło, że powiedział coś takiego Granger?! Jeszcze jakiejkolwiek innej kobiecie to okey, ale na miłość boską to była Granger! Przemądrzała Gryfonica z Hogwartu, która zjadła wszystkie możliwe książki! Co się więc do jasnej cholery stało?! Blondyn chwycił za starą i bardzo drogą wazę, która stała akurat pod jego ręką, ale w momencie, gdy miał rozebrać ją na części pierwsze przy użyciu siły fizycznej i ściany, coś go powstrzymało. Odłożył naczynie na miejsce i szybkim krokiem podążył w kierunku kuchni. Miotał się po niej, jakby nie wiedząc, czego tak właściwie szuka. Jedna szafka, druga, trzecia – nigdzie nie było tego, na czym w tym momencie mu najbardziej zależało. Trzasnął mocno drzwiami od lodówki i oparł się rękami o blat kuchenny, zamykając przy tym oczy. Oddech miał szybki i urwany, jakby wbiegł przed chwilą na dwudzieste piętro, a na dodatek przed oczami zamajaczyła mu postać Granger. Jej tęczówki, których kolor zmieniał się jak w kalejdoskopie. Od głębokiej i ciemnej czekolady po złocisty bursztyn. W uszach zaczął dudnić mu jej perlisty śmiech z dzisiejszego spotkania. Zakrył je dłońmi, ale to nic nie dało, jednak gdy otworzył oczy doznał nagłego olśnienia. Dorwał się do małej szafeczki w kącie kuchni i wyciągnął z niej tabliczkę czekolady. Nie zważając na instrukcję otwarcia rozerwał opakowanie i zatopił w ciemnej słodyczy zęby. Gdy poczuł na języku jej smak osunął się leniwie na podłogę z błogim uśmiechem. Już dawno nic nie wprawiło go w stan niebiańskiego szczęścia, a nie spodziewał się, że uczyni to taka mała i słodka rzecz. Kostka za kostką lądowała w jego buzi rozkosznie rozpływając się na podniebieniu. Z reguły gardził czekoladą i wszelkimi odmianami słodyczy, ale dzisiaj, w tym momencie nie był w stanie oprzeć się tej przyjemności. Mniej więcej w połowie tabliczki jego ręce znieruchomiały. Popatrzył się na trzymaną kostkę czekolady i obejrzał ją dokładnie z każdej strony. Była taka jak zawsze – kwadratowa i ciemna. Jednak jego mózg nie spoglądał na nią, jak na kawałek czegoś słodkiego, ale jak na kobietę o kasztanowych włosach i orzechowych oczach. Zdał sobie sprawę, że pochłonął tak bardzo znienawidzony produkt, myśląc o równie znienawidzonej osobie, jaką jest panna Granger. W ekspresowym tempie zgniótł resztę czekolady i wyrzucił ją do kosza.

            - Niech cię szlag Granger.

            W tym samym czasie, gdy młody Malfoy umilał sobie życie porcją czekolady, na balkonie nadal stała Hermiona, tępo wpatrując się w miejsce, które jeszcze przed chwilą zajmował mężczyzna. Jej szare komórki kompletnie odmówiły współpracy, a ona nie wiedziała jak ma je zmusić do ponownego działania. Chciała zrozumieć, co pokierowało chłopakiem do powiedzenia takiej rzeczy. Próbowała rozpatrywać jego zachowanie na różnych płaszczyznach. Może się czegoś naćpał i w wyniku stracił kontakt z rzeczywistością? Albo chciał się z niej najnormalniej w świecie ponabijać? Koncepcję o dobrym wychowaniu i powiedzeniu komplementu z nieprzymuszonej woli odrzucała na wstępie, ale jak na złość tylko ona jej pasowała. ,,Bo mi się podobają”. Hermiona zaczęła przypuszczać, że nie dosłyszała słowa ,,nie” w zdaniu Malfoya, ale mężczyzna mówił bardzo wyraźnie i musiałaby być głucha, aby w coś takiego uwierzyć. Pozostało jej w takim razie żyć z faktem, iż blondynowi rzeczywiście podobał się jej zapach. Co prawda nie widziała niczego specjalnego w woni konwalii i bergamotki, ale ten zadufany w sobie arystokrata najwidoczniej tak. Oparła się o balustradę układając głowę na prawej ręce. Wciąż wiał porywisty i zimny wiatr, ale ona zdawała się tego nie zauważać. Czuła, jak jej policzki wprost płoną, ale nie wiedziała za bardzo, z jakiego powodu. Miała do wyboru dwie opcje. Pierwsza była taka, że najnormalniej w świecie była wściekła na swoją niewiedzę. Bądź co bądź było to wysoce prawdopodobne. Druga nie przedstawiała już się tak realistycznie, bowiem zakładała, że to właśnie osoba Malfoya doprowadziła ją do takiego stanu. Przez głowę kasztanowłosej przebiegło nagle jedno słowo – pożądanie. Czy to możliwe, że miała już tak namieszane w głowie, że zaczęła ją pociągać osoba Malfoya? Okey, może nie czuła się dzisiejszego dnia najlepiej i lekko pobolewała ją głowa, ale raczej umiała rozróżnić mężczyznę od skretyniałego gnojka. A tym pierwszym szanowny pan arystokrata od siedmiu boleści z pewnością dla niej nie był. W głowie Hermiony odbywała się prawdziwa zażarta kłótnia między jej podświadomością, rozumem, a sercem. Każde z osobna miało swoją własną teorię, rządzącą się innymi prawami, a ona stała jak pod ścianą do odstrzału atakowana przez kolejne argumenty. Zawsze wybierała rozum, czasem łączyła go z sercem, ale dzisiaj była bliższa swojej podświadomości. Malfoy to dupek i nic tego nie zmieni. Koniec i kropka. Dlaczego w takim razie wciąż siedzi na tym zakichanym balkonie i myśli o tym blond ignorancie, zamiast wziąć się do jakiejkolwiek roboty?

            - Dość. Mam tego dość. – Hermiona złapała się za głowę i potrząsnęła nią parę razy na prawo i lewo. Nie pomogło to jej jednak w żaden sposób pozbyć się z niej Malfoya, a wprost przeciwnie. Wraz z zamknięciem oczu jego obraz jeszcze bardziej się wyostrzył. Nagle drzwi balkonowe się otworzyły i stanął w nich Blaise. Panna Granger podskoczyła ze strachu, ale w miarę swoich możliwości szybko się uspokoiła. Zabini wyciągnął z marynarki paczkę papierosów i zapalił jednego, opierając się na barierce balkonu tuż obok Hermiony.

            - Przepraszam cię Granger, ale musiałem zapalić. Bardzo ci to przeszkadza?

            - Spokojnie, Malfoy wypalił przy mnie bez żadnego zapytania chyba z pół paczki.

            - Darujmy sobie temat jego osoby. Jak na jeden dzień wrażeń nam wystarczy. Ale na pewno ci nie przeszkadza? – Hermiona pokręciła przecząco głową i stanęła bliżej Blaisa. Z tej odległości mężczyzna mógł dostrzec jej spuchnięte i czerwone od płaczu oczu.

            - Płakałaś. – To nie było pytanie, a stwierdzenie faktu i kasztanowłosa dokładnie o tym wiedziała. Nie było sensu zaprzeczać. Blaise i tak widzi w jakim jest stanie, więc ściemnianie mu, że to przez chociażby urojoną alergię i tak nic nie da. Pokiwała więc twierdząco głową i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej.

            - Wiesz co, Granger? Powiem ci coś jako facet i jako jego przyjaciel. Nie warto wylewać łez na takiego skurwysyna. – Zabini zaciągnął się głęboko papierosem, a następnie wyrzucił prosto przed siebie niedopałek, wypuszczając kłęby dymu z ust. Hermiona spojrzała na niego z dezaprobatą w oczach, choć sama nie wiedziała, co pchało ją ku temu, aby stanowczo zaprzeczyć wypowiedzi czarnoskórego.

            - Mówisz tak, aby mnie pocieszyć?

            - Nie. Gdybym chciał cię pocieszyć to próbowałbym go jakoś wytłumaczyć, a ja po prostu widzę jego zachowanie w stosunku do ciebie i mówię, co myślę.

            - To nie twoja wina Blaise. Malfoy już po prostu taki jest. – Zabini zaśmiał się krótko i z ironią, uśmiechając się przy tym cynicznie i z pogardą.

            - Taki jest? Kobieto, zamiast ustawić go wreszcie do pionu to my pieprzymy się z nim jak matka z łobuzem, pozwalając mu dosłownie na wszystko. – Hermiona nie bardzo wiedziała jak ma reagować. Przyznać rację? Mogłaby, a wręcz powinna, ale jakaś mikro cząstka w niej podpowiadała, że nie tędy droga. Dziwić się też nie mogła, choć nie byłoby to złe posunięcie, gdyż słysząc z ust Blaisa takie słowa o swoim najlepszym przyjacielu nie pozostawało jej nic innego. Najgorsze w tym wszystkim było zaprzeczenie. Bo niby w jakim celu miałaby to robić? Ale jeszcze gorszy był fakt, że właśnie to chciała zrobić – zaprzeczyć i stanąć w obronie Malfoya.

            - Dla każdego jest szansa, nawet dla Malfoya, ale on jej chyba nie dostrzega.

            - Dostrzega, ale broni się rękami i nogami. Niby dorosły, a wystarczyło, że zobaczył ciebie i znowu zaczął zachowywać się jak skończona świnia. Chociaż nie, czekaj. On zawsze był skończoną świnią. – Zabini czuł się dosyć niekomfortowo. Znali się z Draconem od dziecka, powinien jako jego przyjaciel poruszyć niebo i ziemię, aby nie był postrzegany w złym świetle. Tymczasem on szuka w umyśle najwymyślniejszych obelg pod jego adresem, aby móc wypuścić z siebie resztki kumulowanej agresji. Ale czy zachował się nieodpowiednio? Czy zrobił źle, stając w obronie Granger, mimo że Draco był jego kumplem?

            - Powiedz mi Hermiono, czy zachowałem się tak, jak powinien zachować się przyjaciel? – Panna Granger spojrzała w ciemne tęczówki Blaisa i dostrzegła w nich skruchę. Zabini żałował tego co zrobił, ale byłaby kompletnie pozbawiona racjonalnego myślenia, gdyby go jeszcze za to skarciła.

            - Zachowałeś się tak, jak powinien zachować się człowiek w tej sytuacji. Możliwe, że Malfoy przesadził i to cię wkurzyło. Ja niestety przejęłam się aż za bardzo, z resztą widać to po mnie. – Hermiona uśmiechnęła się blado i dla potwierdzenia swoich słów pociągnęła żałośnie nosem. Blaise zwiesił swoją głowę i tępym wzrokiem wpatrywał się w przestrzeń poza balkonem. Wyglądał na mocno zamyślonego i tak jakby poczucie winy zżerało go od środka.

            - Nie znamy się praktycznie w ogóle Granger, ale wiem, że zrobiłem właściwie. Czuję się z tym podle, bo Draco to mój przyjaciel, ale nie mogłem już dłużej patrzyć, jak cię obraża. W szczególności po tym, co przeszłaś. – Kasztanowłosa czuła jak spinają się wszystkie mięśnie w jej ciele. Nie chciała wracać do tych smutnych i czarnych wspomnień. Kochała Frederica i nadal będzie go kochać, ale nie może ciągle tkwić w jednym miejscu i na każde jego wspomnienie zamykać się w sobie na wszystkie możliwe spusty. Cierpiała i cierpi i z pewnością będzie jeszcze długo cierpieć zanim najgorszy ból po stracie minie, ale to nie znaczy, że ma się nad sobą użalać. I nie chciała, żeby wszyscy dookoła niej to robili.

            - To nie znaczy, że macie się ze mną obchodzić jak z porcelanową filiżanką. – Ton głosu kobiety daleki był od uprzejmego, ale nie chciała zabrzmieć sympatycznie. Chciała, aby do wszystkich dotarło, że nie mogą tylko i wyłącznie jej współczuć i głaskać po główce.

            - Ale boli cię to i każdy to widzi.

            - Słuchaj Blaise, będzie mnie bolało przez całe życie, ale nie możecie na siłę mnie uszczęśliwiać i mówić, jaka to jestem skrzywdzona przez los. – Hermiona zaczynała czuć, jak nerwy przejmują powoli nad nią kontrolę. Próbowała wszystkim jakoś wytłumaczyć, że z tą stratą musi się zmierzyć, a nie jej unikać i prosić o współczucie. To do niczego jej nie zaprowadzi, a już na pewno nie do rzeczywistego funkcjonowania. Słowa dziewczyny nieco wstrząsnęły Blaisem, ale zdawało mu się, że zaczyna rozumieć, o co byłej Gryfonce chodzi. Przytaknął jej głową i wyciągnął kolejnego papierosa. Gdy miał schować paczkę z powrotem w kieszeni marynarki zobaczył wyciągniętą rękę Hermiony.

            - Nie gap się jak sroka w funta. Też chcę się odstresować. – Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie i poczęstował kasztanowłosą. Po chwili obje stali wychyleni przez barierkę balkonu paląc papierosy.

            - Nie myślałem, że…

            - Palę? Nie palę, ale czasami ulegam pokusie i łudzę się, że takie świństwo pomoże wyładować skumulowane we mnie napięcie. – Blaise zaśmiał się krótko i spojrzał na Hermionę. Jej oczy wciąż nosiły ślady płaczu, ale usta wygięte były w delikatnym uśmiechu. Kątem oka Zabini przyglądał się całej posturze dziewczyny. Wyglądała jakby przeszła ciężką chorobę. Jej ciało było jeszcze drobniejsze niż zapamiętał je z Hogwartu. Skóra blada i pozbawiona blasku, ale nie przerażała go już, jak podczas ich pierwszego spotkania w firmie. Tamta dziewczyna może z wyglądu przypominała Hermionę, ale charakterem i zachowaniem była od niej kompletnie różna. Dziewczyna, która teraz obok niego stała wydawała mu się śmielsza i z większą energią. Taka, jaką ją pamiętał.

            - Też czasem temu ulegam. W szczególności pracując z Draconem.

            - To z nim się da pracować? – Panna Granger faktycznie czuła, jak wraca jej chociaż część dawnej odwagi. Nie miała pojęcia, czy to dzięki osobie Blaisa, czy też odurzającemu dymowi papierosowemu, od którego zaczynało pomału kręcić jej się w głowie.

            - Wiem, że nie wygląda, ale wbrew pozorom tak. Jest naprawdę zorganizowany i zna się na tym co robi, ale czasami nerwy biorą nad nim górę i wyżywa się na wszystkim, co ma pod ręką. Nawet na pracownikach. – Hermiona skinęła głową na znak, że rozumie i wyrzuciła spalonego papierosa przed siebie. Ciężko jej było co prawda uwierzyć w słowa czarnoskórego, ale wbrew pozorom Malfoy musiał dobrze sobie radzić jako prezes firmy, skoro jeszcze stała, a on wciąż spał na pieniądzach i chełpił się nimi na prawo i lewo.

            - Ma swoje humorki jak każdy z nas, ale czasami przesadza. W szczególności, gdy po weekendzie we wszystkich magazynach plotkarskich czyta się o jego seksualnych podbojach. – Hermiona zaśmiała się krótko i dźwięcznie, przeczesując ręką swoje włosy.

            - Oszczędź mi tego Blaise, proszę.

            - Naprawdę, gdybym nie był jego kumplem i z nim nie pracował, to założyłbym gazetę, w której można by było czytać tylko i wyłącznie o tym. Nawet miałbym specjalną rubrykę, w której umieszczałbym liczbę jego dotychczasowych kobiet! – Kasztanowłosa wybuchła śmiechem, a zaraz potem dołączył do niej Zabini. Po chwili na balkonie pojawił się Harry, który widząc, co się dzieje zdziwił się niepomiernie.

            - A waszej dwójce co tak wesoło?

            - Zabini chce wydawać gazetę, gdzie będzie pisał o kobietach Malfoya. – Hermiona mówiła przez łzy, trzymając się przy tym za brzuch. Podobnie wyglądał Blaise wycierający oczy, z których również zgromadziły się krople łez. Harry spojrzał na nich i po chwili dołączył do nich swoim krótkim śmiechem.

            - Uważaj Zabini, bo jeszcze Malfoy cię wyleje.

            - Mnie? Proszę cię Potter, beze mnie ludzie w tej firmie zwariują jak będą z nim mieli sam na sam do czynienia. – Cała trójka śmiała się do rozpuku żartując z Dracona jak tylko się dało. Może i było to w złym guście, w końcu nie powinno się obrabiać dupy komuś, kogo nie ma w towarzystwie, ale wtedy nie byłoby całej zabawy, jaką teraz mieli. Gdy w końcu nieco się uspokoili Harry podniósł ręce w geście poddania.

            - Nie, ja się w to nie mieszam. Jak Malfoy się o tym dowie to uprzedzam cię Zabini, że wszystkiemu zaprzeczę.

            - Umywasz rączki Potter? – Blaise spojrzał kpiarsko na czarnowłosego i uśmiechnął się złośliwie.

            - A ile razy miałeś dzisiaj złamane żebro? – Twarz Zabiniego nagle spoważniała i wbił oskarżycielskie spojrzenie w Harrego, na co ten w odpowiedzi uśmiechnął się z wyższością.

            - Cios poniżej pasa stary. Tak się bawić nie będziemy. – Mężczyźni zaśmiali się krótko w swoją stronę, poklepując się po plecach. Następnie Harry wrócił do środka, a Balaise ponownie został sam z Hermioną. Jej twarz nie była już taka promienna, a wręcz biła przerażeniem i troską.

            - Malfoy złamał ci żebro? – Zabini spojrzał na kasztanowłosą i uśmiechnął się w jej stronę szeroko.

            - Ta, ale na szczęście Potter był na posterunku i przywrócił mnie do stanu używalności.

            - Nie żartuj Blaise. Nie potrzebnie zaczęliście się bić. Jak małe dzieci w piaskownicy. – Uśmiech zszedł z twarzy czarnoskórego i stała się na powrót poważna. Hermiona objęła się w tym czasie rękami, pocierając dłońmi ramiona.

            - Gdyby w porę zaczął myśleć nad tym, co mówi być może zakończyłoby się na zwykłej pyskówce. Ale ja nie jestem człowiekiem, który pozwala obrażać przyjaciół mojej narzeczonej. – Kasztanowłosa uśmiechnęła się ciepło. Nie ukrywała, że postawa Blaisa wzbudzała w niej w jakimś stopniu podziw. W końcu nieczęsto się zdarza, aby najlepsi przyjaciele bili się z powodu kobiety, której praktycznie nie znają, a pamiętają ze szkoły, gdy jeszcze byli dla niej wrogo nastawieni i nabijali się przy pierwszej lepszej okazji.

            - To miłe Blaise, dziękuję.

            - Nie masz za co dziękować. Myślę, że gdybym pierwszy nie uderzył, to z pewnością zrobiłby to Potter. Żal mi tylko Pansy, że w ważnym dla niej dniu musiała się z tym wszystkim spotkać.

            - Pansy dokładnie wiedziała, co robi, zapraszając mnie i Malfoya. Nie przewidziała jedynie, że ta fretka zachowa się jak skończony dupek. – Po tym zdaniu między Hermioną a Blaisem zapanowała cisza. Kasztanowłosa próbowała nie wracać myślami do dzisiejszego dnia, ale na samo wspomnienie blond ignoranta jej umysł ożywał i pracował na najwyższych obrotach, przypominając jej sytuację z balkonu. Nie chciała niczego innego, jak jedynie zrozumieć, co kierowało Malfoyem do powiedzenia tego, co powiedział. Takich rzeczy nie mówi się wrogom, nawet jeśli nie widziało się z nimi przez dłuższy okres czasu. Zaczęła się zastanawiać, czy Malfoy aby przypadkiem nie chciał okazać jej w ten sposób współczucia. Ale jaką miała możliwość podejrzewać go o to? Primo, ten tleniony dupek nie wie, co to serce, a już tym bardziej współczucie. Secundo, nawet gdyby chciał okazać jej litość, to z pewnością nie w takim stylu. Terzo, to jest po prostu Malfoy. Opcja współczucia więc była równie prawdopodobna, co śnieg na Saharze podczas trzydziestostopniowego upału…

            - Co cię tak gryzie? – Hermiona obróciła nieco zbyt gwałtownie głowę w kierunku Blaisa patrząc na niego zdziwionym wzrokiem. Spojrzenie bruneta miało nakłonić ją do mówienia, ale zamiast tego zakasłała nerwowo i machnęła parę razy ręką, jakby odganiała muchę. Nie zniechęciło to jednak Zabiniego, a jedynie zwiększyło jego ciekawość.

            - No co jest Granger? Przecież widzę, że coś cię męczy. – Kasztanowłosa spojrzała na chłopaka wzrokiem proszącym o litość, ale ten był nieubłagany. Wypuściła więc głośno powietrze z płuc, zaciskając ręce na barierce balkonowej.

            - Ja chyba zwariowałam. Życie mnie przerosło i zwariowałam. Wmawiam sobie coś, co nie ma racji bytu. No bo jak? – Hermiona uśmiechała się nerwowo i czuła jak dłonie zaczynają jej drżeć. Blaise wpatrywał się w nią tymczasem z niezrozumieniem w oczach. – Nie wiem, czy to przez zmęczenie, czy też cała dzisiejsza sytuacja doprowadziła mnie do takiego stanu. Przestałam myśleć racjonalnie. Po prostu oszalałam!

            - Spokojnie Granger, bo ja nic z tego bełkotu nie rozumiem, ale jeśli chciałaś jeszcze bardziej zamotać to ci się udało. – Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie i przepraszająco, a jej dłonie zaczęły nerwowo stukać po metalowej barierce. Czuła się niekomfortowo rozmawiając z Blaisem o Malfoy’u, ale jeśli powiedziało się ,,a” to trzeba powiedzieć ,,b”.

            - Przepraszam Blaise. Po prostu nie wiem, z której strony się za to zabrać.

            - Od początku będzie najlepiej. – Pokrzepiający wzrok bruneta wcale nie pomógł dziewczynie, a wprawił ją w jeszcze większe zakłopotanie. Biła się chwilę z myślami, ale w końcu zdecydowała się powiedzieć mężczyźnie o owym zajściu. Potrzebowała kogoś, kto spojrzy na tę sytuację z zewnątrz i co najważniejsze, potrzebowała kogoś, kto zna Malfoy’a prawie tak dobrze jak własną kieszeń.

            - Czy Malfoy jest zdolny do prawienia komplementów? – Blaise zaniemówił, gdy usłyszał słowa padające z ust kasztanowłosej, jednak po chwili uśmiechnął się do niej szeroko i zaśmiał krótko.

            - Nie powiem ci z autopsji, bo nigdy mi się to nie zdarzyło, ale odnośnie kobiet, które sobie upatrzy to jest w stanie wytoczyć całkiem spore działa i załatwić sobie z nimi spotkanie trzema zdaniami. – Hermiona zmieszała się nieco słysząc te słowa, ale starała się nie dać tego po sobie poznać. Jednak swoim pytaniem wzbudziła w Blaisie ogromne zaciekawienie i mogła być pewna, że dopóki nie dowie się on, o co chodzi, to z pewnością nie da jej wyjść z tego balkonu.

            - Czy ty chcesz mi coś powiedzieć Granger? – Zabini poruszył sugestywnie brwiami, ale twarz Hermiony nie wyrażała żadnych emocji. Nie odwzajemniła uśmiechu czarnoskórego, a jedynie wpatrywała się w niego tępym wzrokiem, jakby szukała odpowiedzi na tysiące pytań kotłujących jej się w głowie w jego ciemnych oczach.

            - Nic szczególnego.

            - O nie, nie, nie królewno! Tak się bawić nie będziemy! Gadaj, co miałaś powiedzieć. – Zabini był na skraju wytrzymałości. Nie przypuszczał, że w przeciągu godziny odnajdzie z kasztanowłosą wspólny język, ale dziwnym trafem rozmawiali ze sobą, jakby się znali od dziecka. Do tego to, o czym dziewczyna nie chce mu powiedzieć zaciekawiło go na tyle, aby stać na tym cholernym balkonie i trząść się z zimna tylko po to, aby usłyszeć od niej, co się działo, gdy stała tutaj z Draconem. Nie podejrzewał go, a jakieś specjalnie kurtuazyjne zachowanie w stosunku do kasztanowłosej, ale Malfoy nie rzucał słów na wiatr i nie mówił byle komu komplementów. A już z pewnością żaden z nich nie powinien być skierowany w stronę Hermiony. Coś w takim razie musiało się wydarzyć, że dziewczyna nie chce mu o tym powiedzieć prosto z mostu, a jedynie bawi się z nim w podchody.

            - I tak się dowiem Granger prędzej czy później.

            - Po prostu Malfoy powiedział mi, że mam ładne perfumy. To wszystko. Zadowolony jesteś? – Blaise zamrugał parę razy oczami i przysunął się bliżej do kasztanowłosej.

            - Ale, że co? Tak po prostu to rzucił, czy w jakimś kontekście? – Hermiona zaczynała czuć jak nerwy ponownie przejmują nad nią kontrolę. Wiedziała, że nie powinna mówić o tym Blaisowi, ale jak już wcześniej wspominała straciła zdolność racjonalnego myślenia. Przynajmniej dzisiejszego dnia. Wsadziła ręce do kieszeni spodni, aby nie stukać nimi coraz mocniej w metalową barierkę.

            - To nie istotne Blaise. Chyba za bardzo uszkodził sobie głowę.

            - Mylisz się Granger, bo to bardzo istotne.

            - Dlaczego tak bardzo chcesz wiedzieć?

            - Bo po pierwsze, to mój przyjaciel. Po drugie, mój przyjaciel nie mówi byle komu takich rzeczy. A po trzecie, mam mentalność wścibskiej sąsiadki, która musi wszystko wiedzieć, co dzieje się dookoła niej. – Zabini wyszczerzył się do Hermiony w szerokim uśmiechu, a ta spojrzała na niego z politowaniem w oczach, poklepując się parę razy w czoło.

            - Jesteś wyjątkowo ciekawski jak na faceta. – Blaise wzruszył w odpowiedzi ramionami i podobnie jak kasztanowłosa wsadził ręce do kieszeni spodni.

            - Lubię plotkować. Co zrobisz jak nic nie zrobisz? A teraz gadaj Granger, bo cholernie tu zimno.

            - Możesz wejść do środka. – Hermiona próbowała zbyć mężczyznę i ugrać sobie trochę czasu, ale Zabini nie odpuszczał tak szybko.

            - Wejdę jak się dowiem. No weź! – Wzrok zbitego psa, którym czarnoskóry wpatrywał się w pannę Granger był równie silny jak u słodkiego dwulatka, który chce dostać nową zabawkę. A że Hermiona od zawsze miała słabość do dzieci nie umiała się dłużej bronić przed Blaisem.

            - Nie było żadnego kontekstu. Po prostu, gdy miał już iść w tylko sobie znanym kierunku obrócił się w moją stronę i powiedział, że mam przestać używać perfum, którymi się dzisiaj spryskałam.

            - To wszystko? Co to za perfumy? – Zabiniemu aż błyszczały oczy z wewnętrznego podniecenia. Był facetem, ale lubił dowiadywać się nowych rzeczy. W szczególności, gdy dotyczyły one jakiś pikantnych szczegółów, których potem mógł użyć jako broni. W przypadku Malfoy’a każdy argument, który mógł doprowadzić go do szewskiej pasji był na wagę złota.

            - Zapytałam go, dlaczego. Wtedy powiedział: bo mi się podoba. Ot, cała historia. Nic szczególnego, już ci mówiłam.

            - A perfumy?

            - Co perfumy? – Hermiona wyraźnie czuła, że Blaise ciągnie ją za język i to nad wyraz skutecznie. Czarnoskóry wywrócił swoimi oczami i spojrzał na nią jak na idiotkę.

            - Nie graj głupiej, co to za perfumy?

            - Mieszanka konwalii i bergamotki. – Zabini roześmiał się krótko i z przekąsem, kręcąc z politowaniem głową, co jedynie zbiło kasztanowłosą z tropu. Nie bardzo wiedziała, o co chodzi mężczyźnie, a miała już dość niedomówień jak na jeden dzień. Postanowiła, że tym razem to ona powierci Blaisowi trochę dziurę w brzuchu, aż dowie się, co takiego mają jej perfumy do Malfoy’a.

            - Blaise nie rżyj. O co w tym wszystkim chodzi? – Na jej szczęście Zabini nie miał ochoty bawić się w podchody, a jej zaoszczędził tym samym dalszego stania na przeraźliwym mrozie.

            - Tak się składa panno mądralińska, że konwalie to ulubione kwiaty Dracona. Nic dziwnego, że drażni go ich zapach, gdy to właśnie ty masz je na sobie. – Hermiona stała jak wmurowana w ziemię. Nigdy w życiu nie przyszłaby jej na myśl tak banalna odpowiedź! Z drugiej strony mogła się usprawiedliwić, bo niby jak mogła twierdzić, że Malfoy uwielbia jakikolwiek zapach? Konwalie… Takie proste i niewinne kwiaty, a musiały stać się akurat faworytami w powonieniu tego tlenionego imbecyla. Kasztanowłosa dostrzegła kpiący wzrok Zabiniego na sobie i uniosła hardo głowę do góry.

            - Teraz to się ze mnie nabijasz.

            - Przysięgam ci Granger, że mówię prawdę. Mało kto wie o tym, ale tak się akurat składa, że ja owszem.

            - Czyli co, chcesz mi powiedzieć, że ten zakochany w samym sobie od siedmiu boleści zakichany arystokrata uwielbia zapach tak prostych kwiatów, jakimi są konwalie? Nie rozśmieszaj mnie Blaise. – Zabini pokręcił przecząco głową uśmiechając się jeszcze szerzej, co tylko rozjuszyło Hermionę.

            - Granger, to jest bardzo wstydliwy sekret i nawet jego starzy o tym nie wiedzą. Czasami mam wrażenie, że on również. Nie zdziwiło cię to, że jako facet od razu rozpoznał zapach konwalii? Ja bym na to nie zwrócił najmniejszej uwagi. – Panna Granger zamyśliła się i próbowała unikać wzroku Blaisa, który palił ją jak rozżarzony pręt. Wciąż wyrzucała sobie nieuwagę i brak logicznego myślenia, ale teraz nie to się dla niej liczyło. Teraz ważne było to, czy Malfoy powiedział to, co powiedział, bo rzeczywiście drażnił go jego ulubiony zapach na niej, czy też powiedział to, bo spodobała mu się ta mieszanka. Oczywistym było, że nie mogła go podejrzewać o jakieś kurtuazyjne zachowanie w stosunku do niej, ale jakiś powód wypowiedzenia tychże słów musiał być. Hermiona dostrzegła rozbawione oczy Blaisa i kpiący uśmiech na twarzy. Uderzyła go delikatnie w ramię, na co czarnoskóry odpowiedział głębokim oburzeniem.

            - Ała! Kobieto za co to było?! Chciałaś mnie zabić? Ja tu mogłem zginąć! Targnęłaś się na moje życie! – Kasztanowłosa wywróciła z politowaniem swoimi bursztynowymi oczami, na co Blaise spojrzał na nią z powagą w swych ciemnych tęczówkach.

            - O nie, jakże mogłam tak postąpić? – Hermiona z teatralną dramaturgią w głosie złapała się za oba policzki i spojrzała na bruneta z udawanym przerażeniem malującym się na jej twarzy. Zabini odwrócił zaś swoją głowę w przeciwnym kierunku, a przed oczami Hermiony pojawiła się jego wewnętrzna strona dłoni.

            - Foch Granger. Cegła, cegła, cegła, mur! – Kobieta roześmiała się perliście i ponownie pokręciła z politowaniem głową. Po chwili dołączył do niej Blaise i stali razem, śmiejąc się w pustą przestrzeń przed sobą. Nagle na balkonie pojawiła się uśmiechnięta od ucha do ucha Ginny.

            - Widzę, że już wam lepiej. Stoicie tu od dobrych dwóch godzin, nie jest wam zimno? – Dla potwierdzenia swoich słów rudowłosa objęła się ramionami i zaszczękała parę razy zębami. Zabini niemalże natychmiast ściągnął z siebie marynarkę i zarzucił ją ukochanej na ramiona. Ginny zarumieniła się i przysunęła bliżej do Blaisa, który objął ją ramieniem w talii. Hermiona spojrzała na nich i poczuła dziwne ukłucie żalu w sercu. Nie zazdrości. Nie mogła być zazdrosna o to, że przyjaciółka znalazła sobie cudownego i oddanego mężczyznę. Czuła żal pomieszany ze złością, że ona nigdy nie czuła czym jest prawdziwa miłość. Kochała Rona, to jasne, ale nie było to to samo uczucie, którym darzyli siebie Blaise i Ginny. Sposób w jaki przyjaciółka spoglądała na ukochanego nijak imał się wzroku Hermiony, gdy mówiła ,,kocham cię” do Rona. Między nimi nie było tak silnej więzi, a utrata Frederica jeszcze bardziej powiększyła i tak już dużą przepaść między nimi. Kasztanowłosa zganiła się w myślach za ponowne powroty do przeszłości. Im dłużej będzie w niej siedzieć tym więcej czasu zajmie jej na stałe wrócenie do rzeczywistości. Odchrząknęła nieznacznie, a oczy Blaisa i Ginny od razu spoczęły na niej.

            - Wiecie co, ja wracam do Pansy i Harrego. Rzeczywiście zrobiło się zimniej.

            - My to się chyba będziemy zbierać, prawda Ninny? - Ginny spojrzała na Diabła i przytaknęła mu głową. Cała trójka wróciła z powrotem do mieszkania, ale w środku nie było ani śladu po gospodarzach. Hermiona rozejrzała się po pomieszczeniu, ale nigdzie nie widziała swoich przyjaciół. Dopiero nieco podniesiony głos Pansy dobiegający z kuchni określił miejsce, gdzie znajdowało się państwo Potter.

            - Ty chyba sobie ze mnie żartujesz Harry. Jak to dzisiaj?! - Czarnowłosa była wyraźnie czymś zdenerwowana, ale tym razem ani Blaise, ani Hermiona nie chcieli ingerować w jej sprawy małżeńskie. Panna Granger odprowadziła przyjaciół do drzwi i pożegnała się z nimi, ściskając każdego z osobna.

            - Miona uważaj na nich. - Kasztanowłosa przytaknęła głową i zamknęła drzwi za mężczyzną i kobietą, a następnie oparła się o nie czołem. W mieszkaniu zrobiło się cicho poza jednym pomieszczeniem, którym była kuchnia. Głos Pansy jednak nieco zelżał, ale zdenerwowanie w ogóle z niej nie zeszło. Mimo, że Hermiona znajdowała się daleko od kuchni jak na dłoni słyszała, o czym rozmawiają państwo Potter.

            - Pansy proszę cię. Obiecałem, że wezmę ten dyżur.

            - Ty jak zwykle wszystkim coś obiecujesz. A pamiętasz co mnie obiecałeś dwa lata temu? Nie, przepraszam, ty mi to nawet ślubowałeś!

            - Kochanie przestań, mieliśmy nie mieszać pracy z życiem prywatnym. - Pansy zaśmiała się krótko i z wyraźną kpiną. W tym samym momencie Hermiona zamknęła oczy i walczyła ze sobą z całych sił, aby nie wściubiać nosa w nieswoje sprawy. Ona już powiedziała Pansy, co myśli na temat Harrego i jego podejścia do rodziny, nic jej zdania nie zmieni, ale z każdym kolejnym słowem zdawała sobie sprawę, że czarnowłosa po części miała rację. Harry odsuwał się, praca rzeczywiście była dla niego priorytetem. Tylko co ona, jako jego przyjaciółka mogła z tym zrobić? Mogła z nim porozmawiać, ale bała się, że dyskusja da rezultaty tylko chwilowe, a mężczyzna po pewnym czasie wróci do starych nawyków.

            - Dobrze kochanie, tyle że nie zauważyłeś, że my nie mamy już wspólnego życia?

            - Przestań Pan, o czym ty mówisz? Przecież jestem w domu, gdy tylko mogę.

            - Czyli wiesz kiedy? Kiedy klinika jest zamknięta, czyli praktycznie w ogóle!

            - Kochanie przecież wiesz, że muszę być w pracy, ja...

            - Wiesz co, wsadź sobie nie powiem gdzie te swoje dziecinne tłumaczenia. Ja nie zamierzam kolejny raz słuchać, że ty musisz, że jesteś do tego zobligowany. Mam tego po prostu dość.

            - Pansy! - Po chwili zza drzwi kuchennych wyleciała czarnowłosa kobieta, która z ręką przytkniętą do ust pobiegła w stronę sypialni. Nie zwróciła na Hermionę najmniejszej uwagi, za to Harry, który wyleciał zaraz za nią patrzył na przyjaciółkę z niemym błaganiem w oczach. Uderzył pięścią we framugę i zaklął głośno pod nosem. Kasztanowłosa podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu.

            - Ty też uważasz, że jestem najgorszym mężem na świecie?

            - Nie jesteś moim mężem Harry, ale w tym akurat wypadku Pansy ma rację. Przykro mi to mówić, ale taka jest prawda. - Harry spojrzał w orzechowe tęczówki przyjaciółki i poczuł do siebie ogromny wstręt. Kolejny raz zaniedbał rodzinę, a przecież kilka dni temu obiecał Pansy, że wszystko się zmieni. Tylko nie zmienił się on sam.

            - Nigdy nie chciałem jej skrzywdzić. Nie chcę. Ona i Lilly to wszystko co mam. Nie chcę ich stracić.

            - Jak na razie jesteś na najlepszej drodze do nie osiągnięcia tego celu.

            - Miona, co ja mam zrobić? Chcę dla nich jak najlepiej, chcę aby im niczego nie brakowało. - Harry mówił z ogromnym żalem w głosie. Od samego początku chciał zapewnić swojej rodzinie wszystko, czego będzie potrzebować. Czasami miał wrażenie, że jest w ogóle niedoceniany. Ale czy warto było się zarzynać o garść funtów, tracąc to, na czym mu najbardziej zależało? Żonę i dziecko?

            - Ale brakuje. I wiesz czego? Najważniejszego moim zdaniem. Brakuje im ciebie. I to Pansy za każdym razem ci tłumaczy, że nie obchodzą ją pieniądze i życie w luksusie. Ona chce ciepła i miłości rodzinnej. - Harry zasępił się i poczuł jak po jego policzku zlatuje jedna samotna łza. Wytarł ją wierzchem rękawa i objął z całych sił kasztanowłosą. Hermiona poklepała go po plecach i uśmiechnęła się do niego delikatnie. Kolejny raz udało jej się komuś pomóc. Tylko dlaczego pomaganie przyjaciołom wydawało się takie proste, a sobie samej nie była w stanie?

            - Dziękuję.

            - Nie masz za co. Od tego są przyjaciele. - Kasztanowłosa ponownie obdarzyła Harrego ciepłym uśmiechem i udała się do pokoju gościnnego, aby odpocząć po dość męczącym dniu. Kątem oka dostrzegła jeszcze, jak przyjaciel wchodzi do sypialni, ale nie zamierzała podsłuchiwać. Wierzyła, że Harry zrozumiał nareszcie co chciała mu wytłumaczyć Pansy. Wierzyła również, że czarnowłosy zmieni swoje dotychczasowe nawyki życiowe. Jednak jedynie czas jest w stanie pokazać, ile mężczyzna wyciągnął z tego, co mu powiedziała. Hermiona pozbyła się wysokich i niewygodnych butów z nóg, ustawiając je obok reszty swoich rzeczy. Nie miała siły na kąpiel, marzyło jej się miękkie łóżko i kompletna pustka w głowie, aby w spokoju mogła zasnąć. Jednak gdy tylko nakryła się kołdrą i zamknęła oczy jej umysł zaczął funkcjonować na najwyższych obrotach, przywołując postać aroganckiego blond arystokraty. Kasztanowłosa zaczynała mieć tego powyżej uszu. To jest Malfoy, nic tego nie zmieni, a ona zachowuje się jakby to sam książę William powiedział jej komplement. Odczuwała wrażenie, że gdyby nie Balise i jego tłumaczenia o wiele łatwiej by jej było puścić w niepamięć owy incydent. Ale pech chciał, że czarnoskóry musiał jej wytłumaczyć wszystko od deski do deski i teraz nie mogła się pozbyć widoku Malfoy'a sprzed oczu. Zganiła się w myślach za przesadne zainteresowanie osobą mężczyzny i obróciła się na prawy bok w kierunku okna. I znowu życie rzucało jej kłody pod nogi, gdyż niebo było rozświetlone przez ogromny księżyc, który akurat był w pełni, a ona kolejny raz pomyślała o oczach mężczyzny. Były równie srebrne i równie przeszywające. Przy samych źrenicach o wiele ciemniejsze niczym grafit. A gdy Hermiona przywołała oczy Malfoy'a od razu widziała jego całego. I nie ukrywała, że wolałaby teraz nie widzieć jego osoby. Ani teraz, ani nigdy więcej.

* * * * *

            Kasztanowłosa dziewczyna od rana próbowała zmusić swoje ciało do pracy. Chciała uciec od niewygodnych myśli związanych z wczorajszym przyjęciem. Całą noc nie mogła spać, analizując słowa Malfoy’a. ,,Bo mi się podoba” – jedno zdanie, a dudniło jej w uszach jak wybuch bomby atomowej. Oczywistym było to, że mężczyzna powiedział jej komplement, ale mniej klarowny był tego powód. Próbowała przekonać samą siebie, że blondyn po raz kolejny chciał z niej zadrwić, ale wtedy nie powiedziałby, że spodobał mu się jej zapach, tylko użyłby bardziej wymyślnego słownictwa. Może to była po prostu wdzięczność za wyprostowanie złamanego nosa? Hermiona miała już dosyć tych dywagacji, ale nie mogła przecież polecieć do firmy Malfoy’a, wpaść do jego biura i zapytać go o to. Gdyby okazało się prawdą, że mężczyzna chciał z niej kolejny raz zaszydzić, to zbłaźniłaby się na całej linii i pokazała mu, że przejęły ją jego słowa. Jednak nie umiała kłamać sama przed sobą, że nie zrobiły na niej żadnego wrażenia. Bądź co bądź, usłyszenie komplementu z ust Malfoy’a nie zdarzało się często. Ba! W stosunku do niej w ogóle! To był pierwszy i ostatni raz, a mężczyzna pewnie siedział całą noc przy barku i zapijał swoją głupotę. Ewentualnie sukces, że udało mu się wprawić ją w zakłopotanie.

            Hermiona poprawiła na sobie swój duży brązowy sweter, który dostała kiedyś na gwiazdkę od pani Weasley i wróciła do malowania ściany. Pomieszczenie potrzebowało gruntownego remontu i każdy, kto tutaj wchodził widział to bardzo wyraźnie. Podłoga na razie była nienaruszona, ale dziewczyna zamierzała zmienić ją tak jak i całe wnętrze. Na szczęście miała do pomocy Ginny i Pansy, ale dziewczyny jeszcze nie przyszły, a prawdopodobnie jeszcze spały. Kasztanowłosa bowiem przebywała na New Cavendish Street od godziny 5.00, a była dopiero 6.30. Nie mogła zatem oczekiwać, że przyjaciółki pojawią się tutaj razem z nią i będą tryskały energią.

            Kawiarnia zaczynała przybierać jednak już jakie takie kształty. Jej zewnętrzna fasada została obudowana drewnem, które Ginny tak odrestaurowała, jakby pochodziło z XVIII wieku. Hermiona zamierzała wstawić już w nią szyby, ale Pansy doradziła jej, aby wykonała to nieco później, bo będą się jeszcze mocno brudziły. Kasztanowłosa musiała przyznać jej niechętnie rację, bowiem malowanie ścian do najłatwiejszych nie należało, a przynajmniej nie w przypadku osoby, która robi to pierwszy raz w życiu. Hermiona była od góry do dołu umazana farbą i dziękowała sobie, że nie porwała się na żadną białą bluzkę, bowiem wyczyszczenie jej nawet przy pomocy czarów graniczyłoby z cudem. Ale dziewczyna uparcie trzymała pędzel w dłoni i dzięki swojemu zaparciu kończyła malować kolejną ze ścian.

            Około godziny 7.00 Hermiona opadła ciężko na podłogę. Była zmęczona, ale widząc perfekcyjnie wymalowaną ścianę nie mogła wprost powstrzymać uśmiechu szczęścia, który wykwitał na jej ustach. Kobieta otarła swoje spocone czoło i skrzyżowała nogi w siadzie tureckim, aby móc wygodnie podziwiać swoje dzieło. Była wyraźnie z siebie dumna i nawet perspektywa malowania kolejnych ścian nie była w stanie jej zniechęcić, mimo że nadal do przyjemnych czynności to nie należało. Ale nie mogła dać tak łatwo się zniechęcić. Chciała otworzyć swoją kafeterię jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia. Jeśli będzie pracowała tak ciężko jak do tej pory i zarówno Pansy ani Ginny nie przeklną jej, to było to marzenie ciągle do osiągnięcia. Najbardziej jednak martwiły Hermionę schody. Były mocno zaniedbane i remontowanie ich nie miało tak naprawdę większego sensu. Trzeba było je wymienić, a to wiązało się z niemałymi kosztami. Kasztanowłosa już w głowie kalkulowała jak bardzo opustoszeje jej skrytka w banku Gringotta, a poza tym jej mugolskie konto bankowe. Na pierwszy rzut oka sumy wydawały się horrendalne, ale kobieta wierzyła, że uda jej się zrealizować swoje szalone pragnienie. Miała również nadzieję, że do jej kawiarenki będzie zaglądała spora liczba osób, bo to pomogłoby zapełnić dziurę, którą zrobi w swoich oszczędnościach w tym czasie.

            Kobieta podniosła się z podłogi i chwyciła za w połowie pełną puszkę po farbie. Malowanie sufitu różniło się od malowania ścian tym, że było trzy razy trudniejsze, a dla nowicjusza graniczyło z awykonalnym. Dziewczyna jednak postanowiła myśleć na tyle pozytywnie, na ile pozwalał jej rozszalały umysł i rozstawiła drabinę w jednym z rogów pomieszczenia. Miała już na nią wejść, gdy rozdzwonił się jej telefon komórkowy, który zostawiła na parapecie. Z puszką farby podbiegła do niego i odebrała przychodzące połączenie. Po drugiej stronie słuchawki usłyszała zaniepokojony głos Pansy.

            - Miona gdzie ty się podziewasz?!

            - Pan, spokojnie. Jestem na New Cavendish Street. – Kasztanowłosa starała się uspokoić przyjaciółkę, ale czarnowłosa była bardzo daleka od osiągnięcia stanu nirwany.

            - Jak to?! Co ty tam… Nie mów, że już polazłaś malować.

            - Właśnie skończyłam jedną ze ścian i zabieram się za sufit. – Hermiona spojrzała kątem oka na wykonane dzieło i uśmiechnęła się na ten widok. Była z siebie mocno zadowolona, czego z kolei nie można było powiedzieć o Pansy.

            - Czyś ty zwariowała?! Jest po siódmej! Mogłaś chociaż poczekać na mnie, albo na Ginny, albo no nie wiem, na śniadanie na przykład! – Przyjaciółka piekliła się w niebogłosy, ale pannie Granger nic nie było w stanie popsuć dobrego humoru. Wykonana praca tak pozytywnie na nią wypłynęła, że zapragnęła oddać się jej dzisiaj całkowicie. Nie myślała wtedy o śniadaniu, czy też czekaniu. Robota wprost paliła jej się w drobnych rękach.

            - Radzę sobie Pansy, nie musisz przyjeżdżać. – Kobieta oparła się o parapet i przełożyła telefon do drugiej ręki. Jej rozmówczyni zaczynała wychodzić z siebie.

            - Ja ci dam nie przyjeżdżać Granger! Za godzinę jestem tam, czy ci się to podoba, czy też nie. I nie próbuj mnie zniechęcać! – Hermiona usłyszała tylko dźwięk zakończenia połączenia i tyle jej się udało porozmawiać z Pansy. Uśmiechnęła się do siebie jeszcze szerzej i w tym właśnie momencie jej żołądek zaczął wygrywać najróżniejsze melodie, od zwykłego burczenia po marsz żołnierski. Kobieta przytknęła ręce do brzucha i delikatnie go poklepała. Odpowiedziało jej głośne burknięcie i niechętnie musiała przyznać, że jakieś drobne śniadanie może rzeczywiście by się jej przydało. Sięgnęła ręką do kieszeni swoich spodni i wyciągnęła z niej banknot dziesięciofuntowy. W jej głowie pojawił się obraz ciepłego rogalika z marmoladą i gorąca kawa, najlepiej podwójnie słodzona. Gdy jej żołądek po raz wtóry dał o sobie wyraźnie znać Hermiona zabrała puszkę z farbą i szybkim krokiem wyszła z lokum. Zamknęła drzwi frontowe na klucz i z rozmachem odwróciła się w prawą stronę. Niestety zanim zdążyła odpowiednio zareagować poczuła jak pojemnik wysuwa jej się z ręki, a ona sama pod wpływem mocnego zderzenia ląduje na kostce brukowej przyduszona czyimś ciałem. Gdy osobnik z niej zszedł odwróciła głowę z celu zobaczenia, z kim doszło do niefortunnego wypadku i poczuła jak cała krew odchodzi jej z twarzy. Na chodniku obok niej siedział nie kto inny jak Draco Malfoy, który od góry do dołu umazany był brązową farbą.