Rozdział XV

Witam Was wszystkich gorąco w nowym roku!
Mam nadzieję, że zabawa na Sylwestra była udana, a teraz jesteście gotowi, aby kolejny raz zmierzyć się z moimi wypocinami. Kolejny rozdział jak zawsze za dwa tygodnie - 18 stycznia, choć nie mam jeszcze na niego żadnego pomysłu. Czas pokaże, co w nim wymodzę ;) Za zainteresowanych więcej informacji w kąciku informacyjnym.

Składam Wam na koniec nieco spóźnione życzenia noworoczne i zapraszam serdecznie do czytania :)

Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku 2015,
Wasza Realistka

* * * * *

Było jeszcze dobrze przed godziną 6.00, gdy pukanie w drzwi wejściowe do mieszkania obudziło Blaisa. Ginny przewróciła się jedynie na drugi bok zabierając ze sobą przy okazji większą część kołdry, co oznaczało dla mężczyzny konieczność wstania z łóżka. Powoli i ospale zsunął się na jego brzeg sprawdzając przy tym godzinę, ale gdy pukanie powtórzyło się wstał i po cichu udał się w kierunku drzwi. Kątem oka dostrzegł jeszcze Hermionę śpiącą w pokoju gościnnym, a obok niej leżała mała Lilly i leciutko pochrapywała. Blaise był tym faktem nieco zdziwiony, ale oprócz podrapania się po głowie nie uczynił niczego poza tym. Przekręcił klucze w zamku i uchylił drzwi wejściowe. Zamrugał parę razy by wyostrzyć obraz, a po chwili dostrzegł Pansy stojącą za progiem i nerwowo stukającą butem. Wpuścił ją do środka i ręką wskazał jej wieszak, aby mogła powiesić swój płaszcz.

- Co się stało Pan? – Kobieta odwróciła się w kierunku bruneta, a w tym samym momencie Zabini zaczął ziewać. Nie ukrywał, że jeszcze by sobie smacznie pospał, w końcu jego budzik dzwonił o 6.20, a na zegarku była dopiero 5.30.

- Chciałam zabrać od was Lilly, bo wiem, że wzięliście ją wczoraj ze sobą, gdy ja i Harry… - Pansy nie dokończyła zdania, ale Blaise był zbyt zaspany, aby móc na ten fakt zareagować. Machnął jedynie ręką i poczłapał w kierunku kuchni, aby przygotować sobie i przyjaciółce kawy. Czarnowłosa udała się więc za nim i usiadła na jednym z krzeseł, przyglądając się poczynaniom mężczyzny.

- Z resztą nieważne. Dziękuję, że ją wczoraj zabraliście. – Zabini buszował po wszystkich szafkach, ale nigdzie nie mógł znaleźć pojemnika z kawą. Herbaty było od licha i ciut ciut, ale kawy wyglądało na to, że ani grama. Po zamknięciu kolejnej szafki z rzędu obrócił się w kierunku Pansy. Jej twarz wyrażała jedynie smutek i przygnębienie, którego Zabini miał od wczoraj w nadmiarze. Widział jak na dłoni, że coś męczy przyjaciółkę i nie daje jej spokoju. Nie był tylko pewien, czy chce wtrącać się w jej życie małżeńskie z Potterem.

- Drobiazg. Przecież wiesz, że dla ciebie wszystko. – Pansy spróbowała uśmiechnąć się, ale Zabini widział, że robi to jedynie z grzeczności. Zrozumiał, że będzie jednak musiał ponownie zagłębić się w tajniki kobiecej psychiki, z czym nawiasem mówiąc nie szło mu za dobrze. – Co jest Pan? O co się wczoraj pokłóciliście?

- Chyba za bardzo wyidealizowałam sobie wizję wspólnego życia z dzieckiem. Albo z dwójką dzieci.

- Potter nawalił? – Pansy siedziała jak struta i miętoliła w rękach kawałek koszuli. Nie chciała płakać, ale łzy jakoś samoistnie wyszły spod jej powiek. Szybko wytarła oczy wierzchem rękawa i odchrząknęła, co nie uszło uwadze Blaisa.

- Ostatnio zachowuje się… nawet nie wiem jak mam to określić. Nie ma go w domu, nie interesuje się życiem małej, a jak już go o coś poproszę to nie potrafi tego zrobić. – Zabini usiadł obok przyjaciółki i uśmiechnął się do niej pokrzepiająco. Nie poprawiło to jednak humoru czarnowłosej i dalej obracała w rękach swoją koszulę.

- Nie jesteśmy mistrzami w przewijaniu pieluch Pan i musisz to zrozumieć.

- Ja to wiem i naprawdę akceptuję, ale chciałabym, aby trochę bardziej się angażował. Nie tylko wtedy, gdy go o to proszę. Chciałabym, aby zrobił coś z własnej inicjatywy. – Głos kobiety przepełniony był żalem i tak też się czuła. Miała wyrzuty do Harrego, że praca tak bardzo go pochłania. Nie zabraniała mu tego absolutnie, ale uważała, że wszelkie nadgodziny brane przez jej męża są przekroczeniem wszelkich granic. Czuła się w domu jak przedmiot. Ba! Razem z Lilly były jak dwa przedmioty, które stanowiły wyposażenie domu.

- Wychodzi o 5.00, a wraca po północy. Kiedy mamy rozmawiać? Kiedy on chce spędzać czas z córką? – Blaise ziewnął i podrapał się po głowie. Pansy jednak nie czyniła mu z tego powodu wyrzutów. Rozumiała, że z pewnymi problemami musi sobie radzić sama i nie może polegać na wszystkich dookoła niej. Poza tym, obarczanie Blaisa własnymi kłopotami małżeńskimi byłoby dużą przesadą z jej strony.

- Spójrz na to z drugiej strony Pansy. Czy brakuje ci czegokolwiek? Albo małej? Wiem, że to głupie wytłumaczenie, ale Potter chce was po prostu uchronić przed życiem, które on miał, a w szczególności Lilly. Chciałabyś, aby wasze dziecko dorastało w komórce pod schodami? – Czarnowłosa pokręciła przecząco głową i spojrzała na Blaisa. Z jednej strony mu zazdrościła, bo jej związek też na początku przypominał jego z Ginny. Cieszyli się sobą nawzajem, rozmawiali, spędzali każdą chwilę wspólnie. Dopiero z czasem zauważyła, że Harry jest coraz dalej, a klinika stała się jego pierwszym domem. Kompletnie życie się zmieniło, gdy na świat przyszła Lilly. Na początku starał się jak tylko mógł, ale nie minęło kilka miesięcy, a on ponownie wszedł w wir niekończącej się pracy.

- To co ja mam robić Blaise? Machnąć ręką i przymykać na wszystko oko, udając, że nic się nie dzieje?

- Musisz czasami postawić się na jego miejscu. To jego pierwsze dziecko, myślisz, że nie jest zestresowany, gdy każesz mu coś przy nim zrobić? Boi się, że zrobi mu krzywdę, dlatego woli trzymać się na dystans.

- Ale jak on chce mieć z córką dobry kontakt, jeśli przebywa z nią od święta? Rozumiem, że się boi, bo ja też się bałam i cały czas o nią boję, ale nie zostawiam jej z opiekunką, bo myśl, że mogę nie w ten sposób ją trzymać przy kąpieli napawa mnie strachem. – Zabini uśmiechnął się szeroko i wstał od stołu, aby wstawić wodę na herbatę. Skoro pojemnik z kawą gdzieś się schował nie pozostawało mu nic innego, jak wypić herbatę.

- Pragnę zauważyć Pansy, że my jako mężczyźni nie posiadamy instynktu macierzyńskiego. Wy wiecie, który płacz oznacza chęć jedzenia, który świadczy o tym, że już się obudziło, albo że ma pełną pieluchę. Wy to po prostu wiecie, wyczuwacie to. My niestety w tej dziedzinie jesteśmy mocno zacofani.

- Chodzi mi o to, że mógłby przychodzić wcześniej do domu i wtedy zajmować się Lilly.

- A nie uważasz, że może za dużo od niego wymagasz? – Pansy spojrzała pytającym wzrokiem na mężczyznę, ale Blaise niestety tego nie zauważył, gdyż zajęty był buszowaniem w szafkach. Teraz wszystkie kubki się pochowały jak na złość!

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Chodzi mi o to, że nie sztuką jest kazać coś komuś zrobić. Pytanie czysto retoryczne, czy Potter wie w jaki sposób podaje się małemu dziecku mleko? – Kobieta zamrugała parę razy oczami. Zabini patrzył się na nią z politowaniem, bowiem Pansy dokładnie tak samo jak on wiedziała, że Harry prędzej wyciągnąłby zimne mleko z lodówki, przelał je do butelki i podał małej, aniżeli wpierw podgrzał je w mikrofali, upewnił się, czy temperatura jest właściwa i dopiero potem nakarmił dziecko. Blaise podszedł do czarnowłosej i położył jej rękę na ramieniu. Kobieta westchnęła głęboko i podparła swoją głowę na ręce. Czuła się naprawdę bezsilna. Nie tylko wobec Harrego, chociaż głównie z jego winy, ale ogółem wobec wszystkich.

- Spróbuj z innej strony Pansy. Postaw mu ultimatum, albo ty razem z Lilly, albo rozwód. – Czarnowłosa podniosła gwałtownie swoją głowę i rozjuszonym wzrokiem spojrzała na przyjaciela. Dokładnie wiedziała dlaczego takie a nie inne ultimatum Blaise ma na myśli, ale ona nie chciała o nim nawet słyszeć.

- Nie wymawiaj przy mnie tego słowa.

- A widzisz inne rozwiązanie?

- Nie, ale nie chcę nawet słyszeć o czymś takim jak rozwód. – Pansy mówiła z otwartą wrogością w głosie. Rodzina zawsze była dla niej najważniejsza i stawiała ją na pierwszym miejscu. Nie pozwoli, aby jakieś drobne niuanse doprowadziły do jej rozpadu. Przez chwilę mierzyli się z Blaisem wzrokiem, aż w końcu mężczyzna skapitulował i uniósł obie ręce w geście poddania.

- Pasuję. Ale nie mów mi potem, że cię nie ostrzegałem. – Tego już dla Pansy było za wiele. Podniosła się gwałtownie z krzesła i wbiła w Zabiniego oskarżycielskie spojrzenie, a w ślad za nim poszedł jej palec wskazujący wymierzony w środek jego klatki piersiowej.

- Rozwód to jest ostatnia rzecz, o jakiej mogłabym pomyśleć, a tobie Zabini gratuluję pomysłu. Obyś swoje problemy małżeńskie rozwiązywał w ten sposób. – Nagle w pomieszczeniu pojawiła się jeszcze zaspana Hermiona, która od razu wyczuła napiętą atmosferę między Pansy, a Blaisem. Czarnowłosa była wyraźnie rozjuszona. Jej klatka piersiowa unosiła się szybko, a oczy przypominały ślepia kobry, szykującej się do ataku. Panna Granger stanęła między mężczyzną i kobietą unosząc obie ręce na wysokość swoich bioder. Patrzyła raz na Pansy, raz na Blaisa, którzy wciąż mierzyli się zawzięcie wzrokiem.

- O cokolwiek się kłócicie przestańcie w tej chwili. Mało wam przygnębiającej atmosfery od wczoraj? – Pierwsza uspokoiła się Pansy, a za nią chwilę później Blaise. Hermiona wskazała im krzesła przy stole i gestem ręki kazała na nich usiąść. Oboje wykonali posłusznie polecenie, a kasztanowłosa oparła się o blat, wbijając w przyjaciół swoje ostre spojrzenie, a przynajmniej miała taka nadzieję, że tak wygląda. Po wczorajszym dniu miała dość niepotrzebnych kłótni i stanów depresyjnych. Jednakże jak widać jej przyjaciele potrzebują nieco więcej czasu, aby dotarło do nich, że scysje nie prowadzą do sielanki w życiu, a wręcz przeciwnie – rzucają kłody pod nogi.

- Sądziłam, że ja narobiłam wystarczająco dużo kłopotów wczoraj, ale nie myślałam, że wy też musicie do nich dołożyć swoje trzy grosze. – Ton panny Granger bynajmniej nie należał do najprzyjemniejszych. Przypomniały jej się początki nauki w Hogwarcie, gdy w ten oto sposób mówiła do Harrego i Rona, aby w końcu wzięli się za naukę. Często śmiali się wtedy z niej, nazywając ją ,,matką”, ale ona wiedziała, że tylko takim sposobem jest w stanie do nich jako tako dotrzeć. Tym razem również jak widać poskutkowało, gdyż Zabini w zakłopotaniu zwiesił nieco swoją głowę, a Pansy wbiła wzrok w swoje palce u rąk. Nie zamierzała odpuścić im w takim momencie tylko dlatego, że okazali skruchę.

- O co z kolei wam poszło?  - Oboje milczeli, ale Hermiona miała pewność, że ją słyszą. Postanowiła ponowić swoje pytanie, mimo że wiedziała, iż w najgorszym razie będzie musiała siłą wyciągać z nich jakiekolwiek informacje. – Słucham, o co poszło?

Zabini westchnął głęboko i odkaszlnął, ale Pansy nie zwróciła na niego najmniejszej uwagi. Mężczyzna zdecydował więc, że opowie pokrótce Granger, co się stało, czym pozwolił kasztanowłosej nieco się uspokoić, gdyż nie lubiła prowadzić brutalnych przesłuchań, a tym bardziej nie na swoich przyjaciołach.

            - Pan nie radzi sobie z Potterem. Chce, aby był częściej w domu i zajmował się małą, ale nie wie jak ma to zrobić. Powiedziałem więc, żeby postawiła mu ultimatum, albo zacznie spędzać czas z rodziną, albo Pansy weźmie z nim rozwód. Dalej to już się pewnie domyślasz. – Hermiona opadła bezsilnie na stojące w pobliżu krzesło, a Pansy schowała twarz w dłoniach. Kasztanowłosa nie spodziewała się takiej ,,rady” po Blaisie. Sądziła raczej, że pokłócili się o jakąś błahostkę, ale żeby doradzać rozwód? To było nawet ponad jej siły.

            - Jak mogłeś coś takiego powiedzieć Blaise? – Zabini spojrzał na Hermionę, ale nie wyczytał na jej twarzy ani śladu współczucia. Wiedział, że zrobił największą możliwą głupotę i zachował się wobec przyjaciółki jak skończona świnia. Kasztanowłosa z jeszcze większym zwątpieniem, a zarazem złością ponowiła pytanie. – Jak mogłeś doradzić Pan coś tak okropnego?

            - Przepraszam Hermiono, nie wiem, co mi strzeliło do głowy. – Blaise próbował zachować resztki godności, ale nawet on wiedział, że u obu kobiet jest na straconej pozycji.

            - Przepraszam? Po pierwsze, to nie mnie powinieneś przepraszać, a Pansy i to w pierwszej kolejności zanim jeszcze pomyślałeś o czymś takim jak rozwód. A po drugie, czy chciałbyś, aby po twoim ślubie z Ginny, ktoś na pierwszy rzut doradzał ci rozwód? Bo ja myślę, że nie. – Hermiona nie starała się być delikatna. Chłód i ogarniająca ją z każdym słowem coraz większa wściekłość były tego najlepszym dowodem. Zachowanie Blaisa kompletnie wyprowadziło ją z równowagi i nie zamierzała pozostawić na nim ani jednej suchej nitki.

            - Zachowałem się okropnie i mam tego świadomość.

            - Okropnie to nie jest dobre określenie. Zachowałeś się jak skończona świnia. Pansy jest twoją przyjaciółką od pierwszej klasy Hogwartu. Znasz ją lepiej niż ja, wiesz, że rodzina jest dla niej zawsze na pierwszym miejscu i odważyłeś się w ogóle sugerować jej rozstanie? – Pansy nie kryła podziwu dla Hermiony. Jednego dnia była przybita i płakała jak na zawołanie, a drugiego potrafiła wziąć sprawy we własne ręce i ustawić do pionu samego Blaisa Zabiniego, z którym nigdy tak łatwo nie jest. To prawda, że poczuła się mocno dotknięta wyjątkowo inteligentną ,,radą” przyjaciela, ale nie sądziła, że Hermiona weźmie jej stronę, ani tym bardziej, że w tak dobitny i dosyć mocny sposób powie mężczyźnie, co sądzi na temat jego pomysłu. Traktowała Hermionę jak przyjaciółkę od dnia, gdy przyszło jej szczerze z nią rozmawiać. Nie wiedziała jedynie, czy ta przyjaźń nie jest przypadkiem jednostronna. Kasztanowłosa jednak dzisiejszego dnia rozwiała jej wszelkie wątpliwości i umocniła w przekonaniu, że zawsze mogą na siebie liczyć, nie ważne w jakich tarapatach by się znalazły.

            - Oczekuję, że przeprosisz teraz Pan za ten genialny pomysł i nie obchodzi mnie, że brzmię teraz jak twoja matka. – Mimo swoich ostrych słów Hermiona uśmiechnęła się delikatnie, a w ślad za nią poszedł Blaise i Pansy. Zabini wstał od stołu i podszedł do czarnowłosej kobiety, a następnie mocno ją przytulił, tak jak zawsze robili w Hogwarcie, gdy dawno się nie widzieli. Pani Potter poczuła, jakby wróciły stare dobre szkolne lata, kiedy to wygłupiali się i kłócili z byle powodu, a następnie godzili w właśnie ten przyjacielski sposób – uściskiem.

            - Przepraszam Pansy. Wiesz, że nigdy w życiu nie dałbym cię skrzywdzić.

            - Wiem Diable i przyjmuję przeprosiny. Zawsze miałeś w zwyczaju mówić, a potem myśleć. – Mężczyzna uśmiechnął się szeroko i jeszcze raz mocno objął Pansy. Hermiona przypatrywała się tej scenie z niekłamaną satysfakcją malującą się na jej ustach. Była zadowolona, że to wszystko dzięki niej. Już dawno nie czuła do samej siebie tak wielkiej sympatii. Bo ile można płakać? Była żałosną osobą, dając tak łatwo grać na swoich emocjach i to jeszcze komu? Samej sobie.

            - Ej, przesadziłaś! Nie zapominaj, że to nie ja dałem powód do śmiechu całej komendzie policji po zdaniu prawa jazdy. – Zabini uśmiechnął się z wyższością, ale był to uśmiech tak przyjacielski, że jego złośliwość była praktycznie niezauważalna. Pansy natomiast zaczerwieniła się cała i wbiła w pierś mężczyzny swój palec wskazujący.

            - Jeśli komukolwiek o tym powiedziałeś Diable…

            - Ale o czym? – Ożywiona Hermiona włączyła się do rozmowy. Ciekawiło ją, co też takiego zrobiła Pansy, że aż się zawstydziła. Czarnowłosa była z jej punktu widzenia doskonałym kierowcą. Choć może panna Granger uważała tak, bo sama nie posiadała prawa jazdy? Blaise zaśmiał się krótko, co tylko jeszcze bardziej rozbudziło ciekawość kasztanowłosej. – Proszę Pan, czy Blaise może mi powiedzieć?

            - Dobra, ale tylko Granger! – Czarnowłosa pogroziła mężczyźnie palcem, co dało powód do kolejnej salwy śmiechu.

            - Bo widzisz Herm, nasza pani Potter po uzyskaniu pozwolenia na kierowanie samochodem praktycznie zaraz po jego wydaniu wybrała się na przejażdżkę po Londynie. Pech chciał, że gaz pomylił jej się z hamulcem i zaliczyła wszystkie czerwone światła jak leci. Jak to było Pan? – Pansy schowała twarz w dłoniach i usiadła na krzesełku obok Hermiony. Sytuacja z perspektywy czasu wydawała jej się bardzo zabawna, ale prawda była taka, że po zatrzymaniu przez radiowóz wcale nie było jej do śmiechu. Wręcz przeciwnie, zrobiła z siebie typową tlenioną blondynką z dziurą między uszami.

            - Zielone jadę, żółte depłam, czerwone przeleciałam. Dopiero niebieskie świecące, mrygające mnie zatrzymało. – Hermiona zaśmiała się krótko. Domyśliła się, że przyjaciółce chodziło o światła sygnalizacji, a ostatnie dotyczyło sygnału radiowozu policyjnego. Zabini kontynuował swoją opowieść z szerokim uśmiechem na twarzy, pogrążając coraz bardziej i tak już zrozpaczoną Pansy, która mimo swojego załamania i tak się śmiała z opowiadanej sytuacji. Bądź co bądź, to właśnie jej owe zdarzenie w pełni dotyczyło.

            - A gdy już radiowóz dogonił i zatrzymał naszą Pansy to zabrali ją na pobocze, aby sobie z nią w spokoju porozmawiać. Najpierw tradycyjnie, sprawdzenie stanu trzeźwości. Pan zaliczyła test perfekcyjnie. Na pytanie, dokąd tak się spieszymy, koleżanka zrobiła rozhisteryzowaną minę i ze łzami w oczach powiedziała: nie wiem, bo ja jakaś głupia jestem. – Pansy nie mogła już opanować śmiechu, a po chwili dołączyła do niej Hermiona. Na dodatek Blaise opowiadał o całej sytuacji z taką powagą, jakby był co najmniej na przesłuchaniu w sądzie.

            - Jak już się napłakała i wzięła panów mundurowych na litość to wypisali jej pouczenie i zapytali jeszcze na końcu, czy posiada trójkąt w samochodzie. – Hermiona zrobiła zdziwioną minę, gdyż nie bardzo znała się na zasadach ruchu drogowego. Widząc to, Zabini od razu przystąpił do wyjaśniania kasztanowłosej o jaki trójkąt chodziło.

            - Trójkąt jest obowiązkowym wyposażeniem każdego samochodu. To ten, który rozstawiasz na drodze, gdy twój samochód ma awarię. – Panna Granger pokiwała głową na znak, że rozumie, a Blaise wrócił do dalszej części historii. – I wyobraź sobie Hermiono, że nasza Pan zrobiła wielkie oczy, popatrzyła na obu panów mundurowych i bez zastanowienia powiedziała, że w samochodzie to ona trójkąta jeszcze nie miała.

            - Byłam zestresowana! – Pansy płakała już ze śmiechu, a razem z nią Hermiona trzymająca się za brzuch, a po chwili dołączył do nich Blaise. W progu kuchni ni stąd ni zowąd pojawiła się jeszcze zaspana Ginny.

            - A wam co tak wesoło? – Oczy całej trójki zwróciły się w kierunku rudowłosej, która przecierała jeszcze ociężałe powieki i po omacku kierowała się w stronę wolnego krzesełka przy stole.

            - Opowiadałem Hermionie o pierwszym zatrzymaniu na drodze Pansy. A wiesz, czego najbardziej żałuję? Że mnie przy tym nie było i nie widziałem reakcji tych policjantów! – Czarnowłosa zaczerwieniła się cała i schowała twarz w dłoniach. Ginny jeszcze nie do końca rozumiała, o co chodzi, ale powoli dochodziła do siebie i już jako tako zaczynała kontaktować. Pozostawało jej jedynie zrobić sobie herbaty i dowiedzieć się szczegółów opowiadanej historii, która z widoku obserwatora wydawała się bardzo zabawna.

* * * * *

            Draco siedział w swoim przytulnym domku na przedmieściach Londynu przed ekranem laptopa i od ponad trzech godzin przewijał strony internetowe w poszukiwaniu sam dokładnie nie wiedząc czego. Wczoraj w nocy, leżąc na panelach podłogowych i ambitnie studiując krzywiznę swojego sufitu wpadł na genialny pomysł. Z samego rana ubierze się w dres i pójdzie biegać, dopóki nogi same nie odlecą mu od tyłka. Plan doskonały rzekłby, tyle że dzisiejszego dnia pojawiły się drobne komplikacje na drodze ku jego realizacji. Po pierwsze, na dworze lało jak z cebra i wiało gorzej niż na Syberii. Po drugie, w jego garderobie nie było czegoś takiego jak dres, a po trzecie, brakowało mu najważniejszego – chęci. Jak to mugole mówią na stan, gdy w jednej sekundzie czegoś chcesz i jesteś zdeterminowany, aby osiągnąć to za wszelką cenę, a po chwili wszelka energia z ciebie ulatuje niczym powietrze z balonika i stwierdzasz, że możesz to zrealizować kiedy indziej? Owsiany zapał? Nie, to chyba raczej było coś ze słomą. Tak, słomiany odpał. Draco westchnął głęboko i dalej przy pomocy palca wskazującego przewijał strony internetowe, przelatując je od niechcenia wzrokiem. Akcje na giełdzie nadal stały bardzo wysoko, więc nie miał się czym martwić, a liczył, że jak nie było go w biurze przez ten jeden dzień to ich wartość spadła o chociażby jednego pensa. Niestety, wszystko wskazywało na to, że budynek UnitedArchitect nadal stał jak stoi i brak obecności Dracona w biurze wcale nie doprowadził do jego zawalenia. Wszystkie zlecenia były w trakcie realizacji, a na konto główne firmy niczym z kranu spływały niebotyczne sumy pieniędzy za zrealizowane, bądź za część będącej jeszcze w trakcie realizacji usługi. Żadnych skarg mailowych czy chociażby pogróżek o zachwianym terminie. Wszystko było w cholernym, jebanym porządku. I to właśnie doprowadzało Dracona do szewskiej pasji. Zrezygnowany zamknął laptopa i przeciągnął się na krześle, na którym siedział od samego rana. Nie miał czym się zająć. W tym domu nie było kompletnie niczego do roboty! Wszystko czyste, stojące na swoim miejscu, żadnego prania, żadnych roślin. Chociaż nie, była jedna roślinka, kompletnie zdewastowana i zaniedbana przez właściciela, ale ona nawet jakby dostała jakiś eliksir przywracający ją do życia to i tak byłaby sucha niczym patyk i nie nadawałaby się do niczego innego, jak do przerobienia na zapałki. Mężczyzna wstał z krzesła i ociężałym krokiem skierował się w stronę okna. Deszcz bębnił o szyby wystukując nierówny rytm jakiejś melodii, a na ulicach tworzyły się kolejne kałuże. Stary dobry Londyn – Malfoy często podróżował i naprawdę bardzo to lubił, ale nigdy nie cieszył się bardziej jak po powrocie z długiej i męczącej podróży do domu. Nigdzie też nie czuł się lepiej jak tutaj. Przebywanie w innym kraju wymagało znajomości języka, a przynajmniej na takim poziomie, aby móc się choć w minimalnym stopniu porozumieć z lokalną ludnością. Ciężko było więc zaprzeczyć, że blondyn nie był poliglotą. Wymagała tego od niego głównie jego praca, bo w końcu nie projektował tylko dla firm angielskich. I mimo, że nienawidził wręcz języka niemieckiego, to właśnie z Austrii i Niemiec miał najwięcej klientów.

            - Scheiße. - Ulubione i jednocześnie nadużywane słówko Dracona, którym w tym momencie był w stanie określić dosłownie wszystko. Odszedł zrezygnowany od okna i sunąc niczym widmo kierował się w stronę kuchni. Tutaj też było jak w jakiejś izolatce - wszystko sterylnie czyste i ułożone jak na cholernej wystawce w sklepie. Mężczyzna otworzył jedną z szafek i usłyszał, jak jego żołądek zaczął grać marsz żołnierski. Nie czuł głodu, ale ta wkurzająca melodia raczej oznaczała konieczność zjedzenia jakiegoś posiłku. Problem w tym, że w szafce był cukier, mąka i kawa. Zrezygnowany otworzył kolejną, w której stało mnóstwo pudełek i pudełeczek, ale tylko jedno było do połowy napełnione makaronem.

- Jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma. - Malfoy zamknął szafkę i oparł się o blat kuchenny splatając ręce na karku. Urlop to cholernie ciężka sprawa. Jak ludzie to wytrzymują? Nagle do głowy blondyna przyszedł pomysł dość niekonwencjonalny. Skoro w domu ma tylko mąkę i cukier, a mleko i jajka zapewne są w lodówce, może by tak w końcu uruchomić piekarnik? Nieznośny głos w głowie mężczyzny popukał się z politowaniem w czoło - przecież ty nie masz bladego pojęcia jak się używa piekarnika, o mikserze już nie mówiąc. Do tego jesteś kompletnym beztalenciem kulinarnym. Nie oczekuj cudów po swoich pierwszych wypiekach. Malfoy machnął ręką i z szerokim uśmiechem zaczął wyciągać wszystkie składniki na blat. Pod nosem mruczał zmajstrowany na poczekaniu przepis, który w jego mniemaniu powinien dać mu najlepsze ciastka pod słońcem. Ustawił wysoką miskę przed sobą i wsypał do niej pół opakowania mąki. Miarka na oko w tym momencie wydawała się być najlepszym przyrządem do określenia ilości produktów, także w naczyniu wylądowały kolejno dwie szklanki cukru, pół szklanki kawy i litr mleka. Malfoy zamieszał drewnianą łyżką masę i stwierdził, że nawet nie jest tak źle, mogłaby być jedynie nieco mniej rzadka. Z tą myślą wsypał resztę mąki do masy i wbił jedno jajko. Powstała brązowa papka w mniemaniu blondyna miała idealną konsystencję do pieczenia ciastek. Z szerokim uśmiechem na ustach, że mógł się czymkolwiek zająć wyciągnął jedną jedyną blachę znajdującą się w jego domu i zaczął przy pomocy łyżki nakładać brązowe kleksy na jej powierzchni. Gdy blacha była w całości pokryta Draco włożył ją do piekarnika. Ustawił czasomierz na godzinę i zaprogramował piekarnik na 220 stopni. W wielkim hukiem zamknął drzwiczki i udał się do salonu, gdzie rozsiadł się wygodnie w fotelu i zamknął oczy. A głosik w jego głowie kręcił swoją głową z politowaniem i wznosił oczy ku niebu z niemym błaganiem.

            Po godzinie siedzenia na szpilkach Malfoy udał się w podskokach do kuchni, aby wyciągnąć swoje wypieki. Zadanie było nieco utrudnione ze względu na kłęby siwego dymu, który ulatniał się z piekarnika. Zewsząd dało się czuć zapach spalenizny, ale Draco wydawał się nie zauważać owego faktu. Właśnie sięgał po rękawice kuchenne, aby móc otworzyć piekarnik i wyjąć z niego ciasteczka, gdy nagle dało się słyszeć dźwięk dzwonka do drzwi. Blondyn spojrzał na zegarek, który wskazywał 16.30 i stwierdził, że to zapewne Blaise przyszedł znowu zobaczyć, jak sobie radzi na przymusowym urlopie.

- Otwarte! - Draco nie pofatygował się, aby przywitać przyjaciela, a przystąpił do wyciągania blachy z piekarnika. Jednak po chwili nie usłyszał dźwięku głosu Diabła, a przeraźliwy kobiecy krzyk.

- Boże miłosierny! - Malfoy odwrócił się w kierunku drzwi, z których dobiegał głos jego matki. Jedyne co był w stanie zarejestrować to sylwetkę Narcycy, która sądząc po stukocie obcasów biegła w kierunku okna, które otworzyła na oścież, bo po chwili w pomieszczeniu zrobiło się przeraźliwie zimno, ale kłęby dymu zaczęły pomału opuszczać mieszkanie. Gdy powietrze zrobiło się w miarę możliwości przejrzyste Draco dostrzegł swoją matkę stojącą przy oknie z założonymi rękami i nerwowo stukającą butem o posadzkę. Sądząc po wyrazie jej twarzy nie była uradowana widowiskiem, które przyszło jej podziwiać, a którego sprawcą był jej syn, który teraz stał pośrodku owego pobojowiska z dość nietęgą miną. Aby w jakiś sposób się ratować młody Malfoy uśmiechnął się w sposób wręcz kretyński i pomachał w kierunku swojej matki. Narcyza również uśmiechnęła się w równie idiotyczny sposób, a następnie podeszła do syna i trzepnęła go w głowę.

- Jaki ojciec taki syn! Czyś ty się na mózgi ze starym wymienił?! – Narcyza bynajmniej nie zamierzała pocieszać Dracona po jego nieudanym debiucie kucharskim. Nie miała w zwyczaju takich zachowań, tym bardziej gdy wiedziała, że z góry coś może się nie udać. W przypadku dwójki blond mężczyzn nigdy nawet nie pomyślała o dodawaniu otuchy.

- Witaj mamo w moich skromnych progach. – Malfoy junior uparcie trzymał się rozpaczliwej wizji ratowania sytuacji za wszelką cenę. Niestety, podobnie jak jego matka dokładnie wiedział, że w tym wypadku nie ma czego ratować.

- Jak ja ci zaraz dam skromne progi to na dupie przez miesiąc nie usiądziesz. Co ci znowu do tego pustego łba przyszło?! – Narcyza nie przebierała w słowach, i mimo że Draco był jej synem nie zamierzała schodzić z tonu jakim go raczyła. Nie po to wylewała matczyną krew, aby teraz głaskać go po główce za każde przewinienie. Te dobre czasy się skończyły, a gówniarz nie jest już w szkole, aby przymykać oko na jego wybryki. Chłopak zwiesił głowę i zaczął kręcić kółka na posadzce. Wyglądał jak pięcioletnie dziecko, które tą postawą chce wzbudzić w rodzicach litość. Niestety z Narcyzą nie było tak łatwo, a on też już nie miał pięciu czy tez sześciu lat.

- Zaraz tam pustego. Ciastka chciałem upiec. – Pani Malfoy zrobiła zdziwioną, a jednocześnie przekomicznie wyglądającą minę, dając wyraz swojemu niedowierzaniu.

- Że co proszę?

- Ciastka chciałem upiec. – Draco powtórzył swoją wypowiedź i czekał na wybuch matki, która na więcej niż sto procent nie omieszka go zbesztać za nieodpowiedzialne używanie piekarnika.

- Aha, ciastka chciałeś upiec. Razem z całym domem?

- Takiego rozwoju wypadków scenariusz nie przewidywał. – Narcyza zaśmiała się krótko i wyraźną kpiną, a następnie podeszła do blachy, na której znajdowały się zwęglone na popiół ,,wypieki” je syna.

- Draco Malfoy, piroman amator, upiekł ciastka razem z kuchnią. – Kobieta wzięła blachę do ręki i wyrzuciła ją do kosza nie starając się nawet pozbyć spalenizny z jej wierzchu. Usiadła na jednym z krzeseł, zakładając nogę na nogę i wbiła swój przeszywający wzrok w syna, który zbierał resztki produktów z blatu kuchennego.

- Tuszę, że przeczytałeś wcześniej jakikolwiek przepis. – Draco schował pudełko z kawą do szafki i odwrócił się w stronę swojej matki. Kłamać czy nie kłamać, o to jest pytanie.

- To pytanie retoryczne? Bo jak nie to przeczytałem. – Narcyza klepnęła się głośno w czoło i uśmiechnęła w sposób tak ironiczny, że nawet Draco nie był w stanie jej w obecnym momencie dorównać.

- Cóż, a zatem niedaleko pada jabłko od jabłoni. A cóż to się stało mój synu, że zastałam cię w domu od przeszło roku? – Młody Malfoy zmieszał się nieznacznie na pytanie matki, bowiem nie chciał jej tłumaczyć, że został wysłany przez psychiatrę na przymusowy urlop. Miał dwie sekundy, aby sklecić w swojej głowie jakąś przyzwoitą bajeczkę i przedstawić ją swojej rodzicielce, co takie łatwe nie było, bowiem Narcyza jak żaden inny człowiek dokładnie wiedziała, kiedy jej syn kłamie niczym Pinokio. Draconowi pozostawało zatem liczyć na łut szczęścia i niechęć matki do ciągnięcia go za język.

- W firmie jest dosyć spokojnie, więc wziąłem sobie trzy dni wolnego. Blaise nad wszystkim czuwa, a mnie przyda się trochę wytchnienia. W końcu jak sama zauważyłaś nie zastałaś mnie w domu od ponad roku. – Narcyza uśmiechnęła się z powątpiewaniem, co jedynie było sygnałem dla Dracona, że nie uwierzyła w ani jedno wypowiedziane przed chwilą przez niego słowo. Zrezygnowany usiadł na krześle obok niej i położył swoją głowę na blacie.

- To wersja oficjalna, zapewne dla kontrahentów, a jaka jest konfidencjonalna?

- Nie chcesz wiedzieć. – Narcyza jak każda matka dokładnie wiedziała, kiedy jej dziecko ma jakiś problem. I mimo, że Draco był już dorosły to nadal martwiła się o niego jakby miał niespełna trzy lata. Pogłaskała syna po głowie, a następnie zmierzwiła mu włosy, czego Draco tak bardzo nie lubił, ale na obecną chwilę było mu wszystko jedno.

- Nie chcę, ale jak każda matka muszę. Co ci jest?

- Mam nerwicę i lekarz wysłał mnie na tydzień urlopu przymusowego. Nie mam co ze sobą zrobić. – Malfoy z ciężkim sercem wybąkał w stronę blatu odpowiedź skierowaną do matki, ale nie był w stanie spojrzeć jej w oczy. Narcyza przeczuwała, że ogrom pracy, który na siebie wziął jej syn nie wpłynie dobrze na jego zdrowie i samopoczucie. Nerwica był poważną chorobą, a dla osoby jaką jest jej syn nie wróżyła ona niczego dobrego.

- Przepisał ci jakieś środki uspokajające?

- Nie, bo już je brałem i nic nie pomagały. W poniedziałek mam się zgłosić do gabinetu i będzie myślał dopiero co dalej ze mną zrobić. Na razie jestem uziemiony w domu z dala od pracy i wszystkiego co z nią związane. Ale ja tak nie umiem! – Pani Malfoy ponownie zmierzwiła synowi włosy i uśmiechnęła się do niego delikatnie. Ostatni raz Draco był równie zagubiony, gdy otrzymał od Voldemorta zadanie zabicia Dumbledor’a. Do tego czynu został jednak przymuszony, a nerwicy nabawił się przez własny ośli upór i chore zacięcie do pracy. Narcyza nie miała pomysłu, w jaki sposób może pomóc swojemu dziecku, ale chęć zdołowania go jeszcze bardziej również nie była jej celem.

- Spokojnie dziecko. Doktor mówił ci, co może ci pomóc?

- Wyjazd, świeże powietrze, coś co mnie odciągnie od firmy. Ale ja nie mam takich rzeczy. Gdy gdzieś wyjeżdżam to nie w celu odpoczynku, a dogadania się z inwestorem, albo skontrolowania prac budowlanych. – Na chwilę między obojgiem nastała cisza. Malfoy czuł się bardziej niż żałośnie tłumacząc się komuś ze swojej choroby. Co z tego, że była to jego matka. Przed rodzicami człowiek również wstydzi się wielu rzeczy. On czuł wewnętrzną i zewnętrzną kompromitację opowiadając Narcyzie o swoim spaczeniu. Kobieta jednak nie czuła frustracji ogarniającej jej dziecko. Owszem, wiedziała, że Draco jak każdy mężczyzna nie lubi się uzewnętrzniać, ale czuła, że było mu to potrzebne. Potrzebował wsparcia i otuchy, a zarazem zajęcia, które pozwoliłoby zapomnieć o czymś takim jak UnitedArchitect. Tyle, że zapomnienie o ukochanej firmie, w którą wkładało się całego siebie graniczyło z absurdem.

- Mamo, a co ciebie uspokaja? – Narcyza wyprostowała się na krześle, którym siedziała i splotła swoje palce u rąk na kolanie.

- Dużo rzeczy Draco, ale to nie znaczy, że ty również odnajdziesz w nich spokój. Lubię czytać, gotować, a gdy jestem bardziej zdenerwowana sprzątam, nawet gdy robiłam to zeszłego dnia. Pomyśl synu, co w szkole dawało ci ukojenie? – Draco zamyślił się głęboko i sięgnął pamięcią do lat szkolnych, a najbardziej do okresu, gdy zaczął odczuwać stres przed OWTMami. Co on wtedy robił? Nie przypominał sobie ciepłej herbaty przed kominkiem, milionów wysłanych listów do rodziny, wzmożonego wysiłku fizycznego. Nic z tego nie pamiętał. Ale coś musiało być, co dawało mu spokój, miejsce, gdzie mógł się wyciszyć i zapomnieć o otaczającym go zewsząd stresie. Wtedy przed jego oczami zamajaczyły błonia Hogwartu i długie godziny, które przeznaczał na spacery. Nieważna była wtedy pogoda, po prostu ubierał się i wychodził na zewnątrz, aby móc pobyć w samotności. Potrafił spędzić całą noc chodząc po Hogwarcie i nie zastanawiać się o niczym. Szedł przed siebie, nie ważne, gdzie go nogi zaniosły.

- Spacer po błoniach.

- Więc spróbuj tego ponownie. – Draco zasępił się i spojrzał na swoją matkę, której usta ułożone były w delikatnym uśmiechu. Bardzo lubił, gdy jego rodzicielka patrzyła na niego ciepłym wzrokiem i uśmiechała się w ten sposób. Chciał móc wtedy patrzeć na jej twarz godzinami. Wiedział, że u matki zawsze znajdzie zrozumienie.

- A jeśli nie pomoże?

- Nie dowiesz się, jeśli nie spróbujesz. – Tak, to była najprawdziwsza prawda. Co z tego, że mugolska, ale nawet w świecie czarodziejów znajdowała swoje odbicie. Nie dowiedziałby się, czy potrafi latać, gdyby w wieku siedmiu lat nie wsiadł na miotłę. Nie dowiedziałby się, czy może zostać najlepszym architektem, gdyby nie założył firmy. Ale czy zwykły spacer z czasów młodości wystarczy, aby uporać się z nerwicą? Był pełen obaw, ale też wiary w lepsze jutro, więc nie pozostawało mu nic innego, jak kolejny raz wypróbować stary dobry sposób na pozbycie się zmartwień. Wstał z krzesła i uścisnął Narcyzę, która nie kryła swojego zaskoczenia zachowaniem syna.

- Dziękuję mamo, na ciebie zawsze można liczyć. – Swoją wypowiedź młody Malfoy zakończył delikatnym całusem w policzek swojej matki.

* * * * *

Pansy razem z Hermioną próbowały zapakować rozebraną na części pierwsze drewnianą fasadę budynku do samochodu czarnowłosej. Ginny zdecydowała się podjąć wyzwanie odnowienia obudowy, ale nie było to możliwe nigdzie indziej, jak tylko u niej w pracowni, gdzie znajdowały się wszystkie sprzęty do wykonania tego procederu. Rudowłosa liczyła również, że jeśli się dobrze zaweźmie to skończy prace renowacyjne w przeciągu dwóch dni i będą mogły z powrotem zamontować obudowę na budynek. Części wbrew pozorom nie było tak wiele, ale panna Weasley nie wiedziała, w jakim stanie jest drewno, z którego fasada została wykonana. Jeśli jej stan będzie pozostawiał wiele do życzenia to z pewnością nie skończy się na dwóch dniach, a prace mogą się w najgorszym wypadku przesunąć nawet do dwóch tygodni. Wszystkie kobiety jednak były pełne nadziei i wiary w możliwości rudowłosej, a Hermiona nie kryła pragnienia otworzenia lokalu jeszcze w grudniu.

- No! To chyba ostatnia. – Pansy przy pomocy kasztanowłosej wpakowała największą część drewnianej obudowy do samochodu i zamknęła klapę od bagażnika. Była zmęczona po dzisiejszym dniu tak samo jak jej towarzyszki, a w domu czekała ją jeszcze kolejna długa rozmowa z Harrym, na której samą myśl żołądek podchodził jej do gardła. Hermiona dostrzegła malujące się na twarzy czarnowłosej zmartwienie i objęła ją po przyjacielsku.

- Przestań Pan, przecież wszystko będzie dobrze.

- Wiem, ale boję się, że Harry nie zrozumie.

- Harry tylko na pozór wydaje się być zagubiony jak dziecko we mgle. Jestem pewna, że cię wysłucha, a co najważniejsze, że dotarło do niego, co robił do tej pory źle.

- Kto co robił źle? – Ze środka budynku wyszła Ginny trzymając w rękach worki pełne śmieci. Trochę się dzisiaj napracowały i rudowłosa marzyła o gorącej kąpieli i ciepłej herbacie w ramionach Zabiniego. Niestety będzie się musiała nacieszyć jedynie wanną pełną wody, gdyż Blaise powiedział, że wróci dzisiaj późno, ze względu na to, że umówił się z Draconem. Ginny wolała nie wchodzić mu w paradę, bowiem Malfoy był najlepszym przyjacielem jej narzeczonego, a gdyby zabroniła mu się z nim spotykać tylko z tego powodu, że ona go nie dzierży, to Blaise z pewnością urządziłby jej niezłą wojnę w domu.

- Pansy odwieziesz mi to drewno do domu razem ze mną? – Czarnowłosa uśmiechnęła się szeroko i otworzyła drzwi od samochodu. Hermiona w tym czasie zdążyła ulokować się na tylnym siedzeniu.

- Przecież nie po to pakowałyśmy to wszystko razem z Mioną, abyś teraz tłukła się z tym wszystkim metrem. Wsiadaj i nie marudź. – Pansy zajęła miejsce kierowcy, a Ginny z promiennym uśmiechem na ustach usiadła na miejscu pasażera. Wszystkie trzy po chwili wracały roześmiane do domu Blaisa i panny Weasley podziwiając nocne uliczki Londynu.

- Mam nadzieję, że pamiętacie o moich urodzinach? – Ginny spojrzała na Pansy, a uśmiech na jej twarzy jeszcze bardziej się poszerzył. Hermiona natomiast ,,wisiała” między fotelem kierowcy i pasażera, aby móc dokładnie słyszeć, o czym mówi czarnowłosa.

- Jak mogłaś twierdzić, że zapomniałyśmy? Blaise nie dałby mi spokoju, gdybym coś na ten dzień zaplanowała.

- O Mionę to się nawet nie pytam, bo wiem, że będzie. – Wszystkie panie zaśmiały się krótko i do końca drogi rozmawiały o nadchodzącym przyjęciu. Pansy jednak czuła wewnętrzny niepokój na myśl o zbliżających się urodzinach. Nie miała bladego pojęcia jak poinformować Hermionę, że będzie na nich również Draco. Dokładnie pamiętała ich ostatnie spotkanie i bała się, że tym razem przyjaciel również zachowa się jak skończony cham. Nie chciała robić kasztanowłosej przykrości, ale z drugiej strony z Malfoy’em znała się o wiele dłużej. Nie mogła zatem zrobić osobnego przyjęcia dla Miony, a osobnego dla Dracona. Pansy czuła w kościach, że nadchodzący wieczór będzie daleki od spełnienia marzeń, ale miała cichą nadzieję, że prócz napiętej atmosfery nie wydarzy się nic więcej. Nie była jednak w ogóle przygotowana na taki rozwój wydarzeń, który miał się dopiero ziścić.