Rozdział XIII

Witam!
Przed Wami rozdział 13, który pisało mi się chyba najłatwiej ze wszystkich. Po przeczytaniu go pewnie stwierdzicie, że mam skłonności do niszczenia kanonicznych postaci i nieźle na bani. Wybaczcie mi z góry :)

Rozdział 14 tradycyjnie za dwa tygodnie - 14 grudnia. Jeszcze nie wiem, czy wrócę w nim do losów Hermiony i Dracona, ale wena ciągnie mnie za rękaw i wręcz domaga się tego. Nie obiecuję mega długiej notki, bo będę zawalona robotą przez najbliższy tydzień, ale postaram się coś wymodzić o w miarę przyzwoitej jakości.

Piszcie, co sądzicie o mojej wersji Severusa, komentarze krytykujące również mile widziane ;)

* * * * *

            Każdy był kiedyś w hipermarkecie. Widział te długie niczym autostrada półki, które uginały się pod naręczem najróżniejszych towarów. I podobnie jak na autostradzie, za każdy produkt trzeba było zapłacić. Wyprawa na zakupy jest jak dłuższa podróż – trwa trzy godziny, trzeba posiadać prowiant i zawsze gdzieś trzeba zostawić pieniądze. Niektórym na dobrą sprawę przydałaby się mapa, aby nie zabłądzić pomiędzy tymi wszystkimi regałami. Oczywiście nie zapominajmy o typowych chwytach marketingowych, na które normalny obywatel nie zwraca uwagi, jak na przykład rozstawienie towaru – najtańszy zawsze na dole, w odróżnieniu do najdroższego ustawionego na wysokości oczu klienta. Wielkość wózka również jest dość istotna, podobnie jak długość alejki czy najlepszy patent na kupującego, jakim są stanowiska promocyjne. Te ostatnie to tak naprawdę nic groźnego, bo łatwo można wszystko przeliczyć i dojść do wniosku, czy aby na pewno opłaca się kupować. Gorzej już jest, gdy klientela zobaczy słowo ,,gratis”. Wtedy to biegną z prędkością Usaina Bolta do danego towaru, bo przecież dają za darmo, a jak dają to trzeba brać. Niestety owy ,,gratis” nie zawsze jest odpowiedni co do ceny. Jak wcześniej butelka mleka kosztowała 2,50, tak z ,,darmowym’’ dodatkiem w postaci magnesu w kształcie krowy na lodówkę trzeba za nią zapłacić 5,50. Najzabawniej jest jednak, gdy w sklepie następuje zmiana ekspozycji. Ludzie błąkają się jak we mgle, bo w miejscu, gdzie wcześniej była herbata teraz są proszki do prania. Ledwo kupujący nauczyli się bieżącego ustawienia produktów, a tu remanent i ucz się tego wszystkiego na nowo! Nawet nawigacja GPS zawodzi w takim momencie. Bardzo ważną częścią wyposażenia w hipermarkecie są również czytniki cen. Niby jest ich jak mrówek w mrowisku, ale gdy chcesz akurat sprawdzić cenę, to żadnego z nich nie ma na horyzoncie. Zupełnie jakby dostały nóg i uciekły przed tobą na drugi koniec sklepu. I jeszcze te zapachy! Zazwyczaj na zakupy człowiek nie idzie głodny, ale rozpylona w wejściu woń świeżego, cieplutkiego pieczywa aż prosi się, by włożyć do koszyka pyszną bagietkę czy bułkę. W domu zaś jej świeżość pozostawia wiele do życzenia. Nie bez znaczenia jest również  długość kolejki przy kasie. Gdy stoi przed nami pięć osób to szukamy jakiegoś zajęcia, aby skrócić czas oczekiwania. Sklep oczywiście wychodzi nam naprzeciw i ustawia przy stanowiskach kasujących dodatkowe półki ze słodyczami i napojami, po które chętnie sięgamy dla zabicia dłużącego się czasu. I w ten oto sposób oraz przy uczynności marketu wychodzimy obładowani torbami z w większości zbędnymi produktami i zamiast zostawić w kasie pieniądze, które zamierzaliśmy wydać, zachowując odpowiednią grubość portfela, okazuje się, że wyczyściliśmy go co do grosza, a jego objętość zmalała do rozmiaru kartki papieru.

            Między regałami z chemią w jednym z hipermarketów znajdował się Severus Snape. Czarodziej już od 6.00 rano razem ze sporą grupą emerytów czekał na otwarcie sklepu, ażeby móc kupić nic innego jak szampon do włosów. Czuł się nieco dziwacznie pomiędzy babciami z chodzikami i dziadkami z laskami, ale nie zamierzał się wycofać. Choć z każdą kolejną minutą zastanawiał się, czy nie zakupić moherowego beretu lub drewnianej laski, na której mógłby się podpierać. Wtedy przynajmniej nie wyróżniałby się tak bardzo z emerytowanego tłumu. W każdym bądź razie drzwi marketu w końcu się otworzyły, a stado rządnych promocji dziadków i babć wkroczyło do niego z siłą huraganu. Starszyzna przepychała się między sobą w głównych drzwiach, ażeby wejść czym prędzej do środka. Jedynie Severus zdecydował się skorzystać z bocznego wejścia, ale nie przeszedł nawet pięciu metrów, gdy został prześcignięty przez trzy kobiety, inwalidę na wózku i mężczyznę o kulach. Starszyzna rozbiegła się niczym zwierzyna na polowaniu w poszukiwaniu pułki oznaczonej napisem ,,promocja”, a były mistrz eliksirów szedł powolnym krokiem, aby nie przegapić działu z chemią. Po drodze udało mu się dostrzec, jak dwie staruszki kłócą się o opakowanie sera twarogowego, a każda z nich miała już co najmniej siedem pudełek w swoim koszyku. Mijał rozbawioną obsługę sklepu, która układała towar na półkach i żartowała z poczynania emerytów, nazywając ich łowcami promocji. W końcu dotarł do regału z szamponami do włosów i poczuł się jak małe dziecko, które zgubiło gdzieś swoich rodziców. Jego oczom ukazał się rząd produktów w najróżniejszych kolorowych opakowaniach, a na każdym z nich widniała plakietka o stosowaniu do różnych rodzajów włosów. Przeciwłupieżowe, przeciw wypadaniu, przeciw siwieniu i łysieniu, do włosów farbowanych całościowo, z pasemkami, do włosów cienkich i łamliwych, do włosów suchych i matowych i wiele, wiele innych. Severus błądził wzrokiem od jednego produktu do drugiego i szukał choćby najmniejszej wskazówki, jaki preparat powinien wybrać. Przemawiały do niego artykuły marki Shwarzkopf, ale z drugiej strony buteleczki sygnowane firmą Shauma również prosiły się o wrzucenie do koszyka. Podobnie z resztą jak L’Oréal, Garnier, Nivea, Elseve, Timotei czy Head&Shoulders. Wszystkie wyglądały bardzo ładnie, ale na żadnej nie widniał napis ,,do włosów nie mytych od wieków” i to w tym wszystkim było dla mężczyzny najbardziej szokujące. W końcu były mistrz eliksirów zdecydował się wziąć butelkę na chybił trafił, co poskutkowało tym, że w jego podręcznym koszyku znalazł się szampon do włosów cienkich i łamliwych. Podobnie było również z odżywką, którą zdecydował się zakupić. Nie wiedział po co właściwie, ale stała obok i wyglądała w miarę przyzwoicie. Z dwoma produktami w koszyku Severus udał się posuwistym krokiem w kierunku kasy. Po drodze zaczepił go jeden ze staruszków pukając go drewnianą laską w ramię.

            - Synuś tu masz masło. Bardzo dobre. Na cholesterol działa. Jak chcesz to idź na promocję, dzisiaj tylko ćwierć funta! – Snape spojrzał na starszego jegomościa mętnym wzrokiem, ale jego uwagę zwróciła bardziej sztuczna szczęka, którą mężczyzna obracał w ustach w prawą i lewą stronę. Przez ten widok nie mógł się skupić na racjonalnej odpowiedzi.

            - Na co działa?

            - Na cholesterol! Jak to zwykł mawiać mój nieodżałowanej pamięci dziadziuś… Czy opowiadałem ci już o moim dziadku? – Staruszek wsparł się na drewnianej lasce i nadal przewracał protezą w ustach jak cukierkiem. Severus zaczął myśleć, że mężczyzna pomylił go z jakimś swoim wnuczkiem, bo okulary grubości dna od butelek nie oznaczały raczej sokolego wzroku.

            - Nie.

            - Więc on… Jak to on… on… - Snape czekał na dalszą część zdania, ale jegomość zamiast dokończyć wypowiedź wyciągnął z ust sztuczną szczękę i przetarł ją wierzchem dłoni, a następnie ponownie umieścił ją na swoim miejscu i wrócił do przesuwania ją w różnych kierunkach. – Na czym ja skończyłem?

            - Na pańskim dziadku. – Severus starał się być uprzejmy, ale jego cierpliwość zaczynała pomału wygasać. Natomiast mężczyzna nie spieszył się z rozwinięciem swojej wypowiedzi. Kątem oka przyglądał się im młody pracownik marketu, który kończył rozkładać towar na pułkach z herbatą.

            - No więc mojej nieodżałowanej pamięci dziadziuś…

            - Panie Kinney mamy dzisiaj tabletki przeciwbólowe w promocji. Nie chciałby pan może zakupić z cztery pudełka? Ostatnio pan mówił, że się panu skończyły. – Przy Severusie i starszym mężczyźnie stanął wspomniany pracownik uśmiechając się pogodnie i wskazując staruszkowi regał ze środkami przeciwbólowymi.

            - Do kroćset! Zapomniałbym! – Dziadek popędził z zawrotną jak na siebie szybkością w kierunku regału, a młody pracownik zaśmiał się krótko i podał Snape’owi rękę na powitanie.

            - Witam, Michael Spott. Chyba nie ma pan mi za złe, że przerwałem panu rozmowę?

            - Nie, wręcz przeciwnie. – Severus czuł, jakby kamień spadł mu z serca. Miał powiedzieć staruszkowi parę niemiłych słów, ale ku jego szczęściu młody pracownik zdołał pozbyć się szkodnika w samą porę.

            - Pan Kinney to stały klient. Zawsze szuka kogoś do rozmowy. Dzisiaj maszyna losująca wybrała pana, a jak usłyszałem, że chce opowiadać o swoim dziadku… Stałby tu pan do zamknięcia marketu.

            - Dziękuję, miło z pana strony. – Były mistrz eliksirów próbował uśmiechnąć się z grzecznością, ale zamiast kurtuazyjnego uśmiechu na jego twarzy pojawił się kwaśny grymas.

            - Żaden problem. Coś panu potrzeba?

            - Nie, mam już wszystko. Do widzenia. – Pracownik wskazał jeszcze Snape’owi miejsce, gdzie zaczynały się kasy, a następnie zniknął między regałami, zapewne wracając do swoich obowiązków.

Po dobrych dwóch godzinach Severus opuszczał sklep z reklamówką wypełnioną znienawidzonymi produktami i kierował swoje kroki w kierunku najbliższej kwiaciarni. W głowie próbował sobie przypomnieć o jakich kwiatach mówił mu Draco. Z pewnością nie były to róże. To udało mu się zapamiętać. Ale reszta kombinacji florystycznej była równie prosta co drut w kieszeni. Łatwiej by było kupić jakieś pudełko czekoladek, ale tutaj pojawiał się problem taki, że nie wiedział jakie słodycze lubi Rolanda, a najważniejsze, czy w ogóle je lubi. On nie przepadał za niczym, co zawierało w sobie choćby śladowe ilości cukru. Te wszystkie karmelki, cukierki, lizaki, dropsy, gumy balonowe… Myśląc o dropsach od razu stawał mu przed oczami Dumbledore i jego kwaśne niczym kwasek cytrynowy w czystej postaci landrynki. Przecież tego to się nawet powąchać nie dało, bo przeczyszczało drogi oddechowe już na samym wejściu do jego gabinetu, nie mówiąc o jedzeniu! Severus chyba tylko raz w przeciągu swojej kariery oświatowej zdecydował się wziąć owe świństwo do ust. O jeden raz za dużo. Z wielkim trudem powstrzymywał się przed strzelaniem głupich min w stronę dyrektora, ale z marnym skutkiem. Stary pierdoła to było jedyne określenie, jakie był w owym momencie w stanie przypisać Albusowi, co jednocześnie w jego mniemaniu miało oznaczać dobrotliwego staruszka… Nie zmieniło to jednak faktu, że cały ten cukier i wszystko, co się z nim wiązało było ponad niego i jego stan uzębienia. A na pierwszym miejscu stała ta czarna niczym smoła czekolada. Ulubiony przysmak dla małych dzieci, nastolatków i kobiet, które zostały rzucone przez facetów. Tego w sumie Severus też za bardzo nie rozumiał. Dlaczego kobieta, gdy zostawi, bądź zostanie zostawiona przez mężczyznę to najpierw zgrywa szczęśliwą i ,,wreszcie wolną”, następnie dzwoni do najlepszej przyjaciółki, aby jej oznajmić, że ,,nareszcie rzuciła tego frajera”, a potem zachodzi to sklepu na rogu ulicy, kupuje pudełko lodów, stertę batoników, bombonierek, pralinek i wszystkich innych słodkich świństw, by na końcu zaszyć się na kanapie we własnym mieszkaniu owinięta w koc i ubrana w spraną pidżamę i pożerając niebotyczne ilości cukru oglądać łzawe filmy romantyczne, a przy tym ryczeć w poduszkę, wypominając sobie głupotę, że kochała go najmocniej na świecie, i że będzie gruba? Gdzie logika? Gdzie sens? Jak żyć?

            Rozmyślając nad psychiką kobiecą i czekoladzie Severus dotarł w końcu do kwiaciarni. Budynek z zewnątrz nie bardzo do niego przemawiał, gdyż z każdej strony niczym wielki neon kolor różowy walił mu po oczach. ,,Chryste panie…” – w głowie byłego mistrza eliksirów zrodził się pomysł ucieczki sprzed owego miejsca. Udałby wtedy, że Rolanda go nie chciała i odrzuciła jego zaloty już na wstępie. Niestety, gdy Severus miał wykonać efektowny piruet i zniknąć za rogiem najbliższej ulicy ze sklepu wyszła młoda kwiaciarka, która promiennym uśmiechem chciała z pewnością zachęcić go do kupna czegokolwiek ze środka.

            - Dzień dobry panu, w czym mogę służyć? – Jej głos był równie przesłodzony, co uśmiech, więc mężczyzna postanowił, że oszczędzi sobie powiększenia atmosfery słodyczy i zniweluje ją goryczą pod postacią wyrazu swojej twarzy. Niestety jego zimny wzrok i posągowa mina nie zniechęciły dziewczyny, a wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej poszerzyły jej uśmiech, ukazując przy tym rząd idealnie białych i równych zębów.

            - Widzę, że stoi pan tutaj już dłuższą chwilę i nie może się zdecydować. Zapraszam do środka, tam mamy większy wybór. Chyba, że szuka pan czegoś specjalnego bądź na zamówienie. Nasza kwiaciarnia oferuje również takie usługi, choć to wymaga odrobiny większej ilości czasu niż pięciu minut w sklepie. – Dziewczyna rozgadała się jakby od wieków nie miała kontaktu z żadnym człowiekiem. Wypuszczała z siebie słowa z prędkością pocisku, a co najdziwniejsze, robiła to na jednym wydechu, tak jakby oddychanie i szybkie mówienie jednocześnie nie stanowiły dla niej żadnego problemu. Severus poczuł mocny i stanowczy uścisk na swoim przedramieniu, a następnie został poprowadzony do wnętrza kwiaciarni przy ciągłym akompaniamencie słowotoku kobiety. Wnętrze było takie jak fasada – różowe. Róż, róż, róż i jeszcze raz róż. Różowe ściany, różowe kokardki, różowe wstążki, ozdóbki, papiery ozdobne, biurko, nawet konewka do podlewania kwiatów była różowa! ,,Rzygam tęczą, sram nutellą…” – jedyne zdanie, które odbijało się o ścian głowy Severusa i wracało niczym bumerang ze zdwojoną siłą.

            - Zechciałby pan usiąść i poczekać na mnie przez minutkę? Przyniosę panu katalog z naszymi najnowszymi zestawami florystycznymi. Z pewnością znajdzie tam pan coś, co przykuje pańską uwagę i pozwoli się zdecydować. Na jaką okazję ma to być bukiet? – Kobieta wbiła wzrok w byłego mistrza eliksirów mrugając przy tym kilkakrotnie oczami i wyczekując odpowiedzi. Severus czuł się osaczony, nie wiedział po co ta kobieta zadaje mu tyle pytań. Czy on wyglądał na człowieka, który codziennie kupuje kwiaty? On nawet nie pamięta połowy ich nazw!

            - Tutaj jest sofa, proszę usiąść i się nie krępować, a ja wracam za momencik. Czy chciałby pan może kawy? – Sprzedawczyni wydawała się być niewzruszona zachowaniem Severusa. Trajkotała jak papuga wymachując przy tym rękami i uśmiechając się do porzygu.

            - Nie.

            - Herbaty? Mamy naprawdę bardzo dobrą, malinową. Nowość. Myślę, że powinna panu smakować. Kupiłam ją dwa dni temu w nowo otwartym sklepie niedaleko za rogiem i powiem panu, że smak jest wyśmienity! Czuć maliny nie tylko w aromacie, jak to w większości herbat, ale również w trakcie picia. Mówię panu, symfonia smaków!

            - Nie. – Monosylaby wypuszczane przez mężczyznę powinny zniechęcić kobietę do jakiegokolwiek obcowania z nim, ale ona wydawała się być głucha na wszystko, co Severus powiedział.  Roześmiała się sztucznie w odpowiedzi i machnęła ręką, co jeszcze bardziej rozjuszyło byłego mistrza eliksirów. W końcu usiadł bezsilnie na wskazanej wcześniej kanapie i czekał, aż sprzedawczyni przyniesie mu katalog. Gdy się w końcu pojawiła na rękach niosła stos gazet, a to wszystko wylądowało na stoliku przez Severusem, którego oczy niemalże wyszły z orbit.

            - Proszę. To nasze najnowsze katalogi. Osobiście polecam zestawy florystyczne z numeru 17, gdyż są uniwersalne i nadają się na każdą okazję. Oświadczyny, rocznica, jest pan żonaty, prawda? – Mężczyzna spojrzał na stojącą przed nim kobietę i zamrugał parę razy oczami. Dopiero po chwili zorientował się, że pytanie było skierowane w jego stronę.

            - Nie.

            - Nic nie szkodzi, bukiety z okazji imienin również znajdzie pan w wielu katalogach. Jeśli mogę coś jeszcze panu doradzić to… - Severus zerwał się gwałtownie z kanapy i chwycił pierwszy lepszy bukiet, który akurat miał pod ręką. Nie wytrzyma dłużej w jednym pomieszczeniu z tą babą! Co jej się płyta zacięła? Gada i gada, jakby baterie jej się nigdy nie kończyły, albo miała nieograniczone zapasy powietrza w płucach i śliny w gębie.

            - Wezmę to. – Sprzedawczyni zamrugała parę razy oczami i delikatnie odebrała od Severusa wybraną wiązankę. Spojrzała jeszcze kilka razy wymownie to na niego, to na trzymane kwiaty i przełknęła nerwowo ślinę, próbując się przy tym uśmiechnąć.

            - Zapakuję w takim razie. Jakąś wstążkę doczepić czy same kwiaty wystarczą?

            - Może być wstążka. Byle nie różowa. – Kobieta skinęła uprzejmie głowa i zniknęła na zapleczu. Gdy pojawiła się znowu jej twarz nie zmieniła wyrazu zniesmaczenia. Były mistrz eliksirów nie rozumiał, co tak nagle popsuło ,,przemiłej” ekspedientce humor, ale przynajmniej przestała nawijać mu makaron na uszy i ograniczyła swoje słownictwo do najpotrzebniejszych formułek.

            - Proszę uprzejmie. Należy się 5 funtów. – Severus wygrzebał z czarnego portfela drobne i wręczył je sprzedawczyni, która po raz ostatni spróbowała się do niego uśmiechnąć, jednak kolejny raz wyszedł z tego grymas, który jasno dawał do zrozumienia, że kobieta jest nieco zakłopotana. Za to mężczyzna wprost kipiał ze szczęścia wychodząc z kwiaciarni. Kupił szampon i kwiaty, rzeczy, o których nie miał bladego pojęcia i jak się je użytkuje, ale duma wprost rozpierała go od wewnątrz. Kroczył przez ulicę próbując jednocześnie ćwiczyć uśmiech i obdarzać nim napotkanych przechodniów. Kobiety spoglądały z rozbawieniem, mężczyźni kiwali głowami, a dzieci… Nie, tutaj nic się nie zmieniło – dzieci nadal uciekały w popłochu.

            Dochodziła godzina 11.00, gdy Severus skręcał w ulicę Pokątną. Nagle z jednego ze sklepów wyszedł postawny mężczyzna w czarnym płaszczu i długimi blond włosami związanymi przy pomocy czarnej wstążki w kucyka. Lucjusz Malfoy okręcił się wokół własnej osi  i łopocząc peleryną ruszył prosto w kierunku Snape’a. Mało brakowało, a mężczyźni zderzyliby się ze sobą na schodach, po których jeden schodził, a drugi dopiero na nie wchodził. Na szczęście Lucjusz w odpowiednim momencie uniósł głowę przesunął się kilka centymetrów w prawą stronę, spoglądając ze zdziwieniem w oczach na Severusa, który obdarzył go szerokim uśmiechem.

            - Dzień dobry Lucjuszu!

            - Witaj Severusie. Co cię sprowadza na Pokątną w trakcie… dnia? – Malfoy senior próbował nie stroić sobie żartów z przyjaciela, ale prawda była taka, że po prostu nie umiał. Był zdziwiony, nie, on był zszokowany widokiem Snape’a w takim miejscu i o takiej porze dnia. Chyba, że zmieniło się coś w świecie zwierząt i nietoperze zaczęły wychodzić w południe na zewnątrz, ale nie przypominał sobie, aby czytał o tym w jakiejś gazecie, bądź mówili o tym w wiadomościach. Tak czy owak, widok Severusa był niespotykany, tym bardziej, że od dnia, gdy przeszedł na emeryturę praktycznie nikt nie miał z nim stałego kontaktu.

            - Wyszedłem zaczerpnąć nieco świeżego powietrza. – Były mistrz eliksirów zaciągnął się głęboko i rozejrzał dookoła siebie. Lucjusz uśmiechnął się z grzeczności i splótł ręce na trzymanej przez siebie lasce. W ręku Snape’a dostrzegł bukiet kwiatów, co jeszcze bardziej nim wstrząsnęło. Wskazał niepewnie na niego palcem i uniósł wysoko brwi.

            - Severusie, na co ci kwiaty? – Błogi uśmiech z twarzy zniknął równie szybko jak się pojawił, a Severus zaczął nerwowo kręcić butem kółka na posadzce, chowając w pośpiechu kwiaty za plecami. Spuścił przy tym wzrok i poczuł jak czerwienieje na twarzy niczym nastolatek. Lucjusz za to miał wrażenie, że dostał czymś twardym i ciężkim w głowę. Czy on właśnie dostrzegł na bladym, wychudzonym i wysuszonym policzku przyjaciela rumieniec? Odchrząknął nieznacznie, aby przerwać trwające między nimi milczenie i przysunął się nieco bliżej Snape’a.

            - Nie masz nic przeciwko szklaneczce whisky i krótkiej rozmowie? Dawno się nie widzieliśmy.

            - Właściwie to ja… - Severus zająknął się, ale sam nie wiedział w jakim celu. Czy on na gacie Merlina był zestresowany? Czy największy mistrz eliksirów wszechczasów wstydził się przed własnym przyjacielem? Spojrzał kątem oka na Lucjusza, który wpatrywał się w niego pytającym i zaciekawionym wzrokiem. Snape spojrzał na zegarek i wypuścił głośno powietrze z płuc. Miał jeszcze sporo czasu, więc jedna szklaneczka whisky mogła mu się przydać.

            - To jak będzie?

            - Chodźmy, bo się jeszcze rozmyślę. – Lucjusz uśmiechnął się tryumfalnie i obaj mężczyźni podążyli do najbliższego pubu znajdującego się na rogu ulicy. Ruch nie był w nim spory, gdyż były godziny dopiero wczesno południowe, ale paru delikwentów już zdążyło podładować sobie baterie sporą dawką voltowych płynów. Panowie usiedli naprzeciwko siebie przy jednym ze stolików, a po chwili znalazła się przy nich drobna kelnerka z notesem w ręku.

            - Dzień dobry, co panom podać?

            - Dwie szklanki Ognistej Whisky, jeśli można prosić. – Lucjusz obdarzył dziewczynę kurtuazyjnym uśmiechem, a ona odwdzięczyła mu się bardzo podobnym. Zapisała zamówienie w notesie i skinęła twierdząco głową.

            - Dobrze. Czy coś jeszcze?

            - Nie, na razie to wszystko.

            - Zaraz przyniosę zamówienie. – Kelnerka zniknęła równie szybko jak się pojawiła, a między mężczyznami ponownie zapanowała grobowa cisza. Severus tępo wpatrywał się w przestrzeń przed sobą, unikając przy tym sprytnie wzroku Lucjusza, który obserwował przyjaciela z nieodgadnionym wyrazem twarzy, kręcąc palcami młynka pod stołem. Gdy chociażby na sekundę ich oczy się spotkały odwracali nerwowo głowy, jakby zostali przyłapani na jakimś wyjątkowym świństwie. Po chwili przy stole pojawiła się ta sama kelnerka, która postawiła przed nimi szklanki z Ognistą Whisky. Następnie odeszła szybkim krokiem w kierunku stolika, przy którym zasiadła jakaś młoda para. Lucjusz pierwszy sięgnął po alkohol, jednak nie wypił go, a jedynie powoli mieszał płynem znajdującym się w szklance. W jego głowie myśli szalały jak w kalejdoskopie. Próbował odgadnąć w jakim celu Severus kupił kwiaty, ale żadna racjonalna odpowiedź nie przychodziła mu na myśl. Do tego jego zachowanie… Zupełnie jakby coś przeskrobał niczym małe dziecko i bał się ponieść za to odpowiedzialność. Lucjusz upił łyk alkoholu i uśmiechnął się delikatnie w kierunku przyjaciela. Snape wyszczerzył się w odpowiedzi i sięgnął po swoją szklankę, z której jednym haustem wypił całą jej zawartość. Malfoy jedynie się roześmiał i splótł palce na brzegu stolika, odstawiając wcześniej swoją whisky.

            - Severusie jesteś jakiś… dziwny. – Ostatnie słowo przeszło Lucjuszowi z trudnością przez gardło. Na dobrą sprawę Snape mógł się tak zachowywać zawsze, ale nie widzieli się od dawna i mógł nie zwrócić na to kompletnie uwagi. Jednak Severus zwiesił swoją głowę i tępo wpatrywał się w puste naczynie, które wciąż trzymał w rękach.

            - Coś się stało? Masz jakiś problem? – Malfoy sam był zdziwiony troską w swoim głosie, ale jeszcze bardziej zszokował go rumieniec, który zakwitł na policzku przyjaciela. Może rumieniec to za małe słowo, bo Severus był czerwony niczym przysłowiowy burak.

            - Ja się chyba… zakochałem. – Lucjusz wytrzeszczył oczy i zamrugał nimi parę razy. Żadna odpowiedź nie przychodziła mu do głowy, więc jedyne co zrobił to otworzył swoje usta niczym karp i nadal wlepiał swój wzrok w Snape’a. Severus natomiast nie podniósł swojej głowy i wciąż studiował fakturę szklanki po alkoholu, bełkocząc zdania bez ładu i składu pod nosem. – Nie wiem jak, ale chyba tak po prostu. Nigdy tego nie zauważyłem. A przecież znamy się tyle lat. Pracowaliśmy razem, uczyliśmy tych samych uczniów. Dlaczego jej wcześniej nie zauważyłem?

Malfoy analizował słowa Severusa i z każdym kolejnym jego wytrzeszcz oczu się powiększał. Wyraz ,,zakochałem” pasował do przyjaciela niczym pięść do nosa, a przynajmniej Lucjusz tak twierdził. Poza tym, nigdy nie słyszał, aby Snape mówił o kimś w taki sposób, poza oczywiście Lilly, matką Pottera. Kochał ją od zawsze, od pierwszego dnia, gdy zobaczył jej cudowne oczy. Gdy zginęła, Severus nigdy nie spojrzał na żadną kobietę takim wzrokiem, jakim teraz wpatrywał się uporczywie w pustą szklankę, jakby widział w niej twarz swojej oblubienicy. Lucjusz pochylił się w kierunku przyjaciela, wcześniej rozglądając się niepewnie po barze, jakby chciał się upewnić, czy nikt na nich nie patrzy, a co najważniejsze, czy ta pozycja nie wydaje się podejrzana.

            - Severusie, zaskoczyłeś mnie. Poznałeś kogoś?

            - Oszalałeś?! Przecież mówiłem, że znam ją od dawna. Nigdy jednak nie patrzyłem na nią jak na… kobietę. Rozumiesz mnie Lu? – Prawa powieka Lucjusza Malfoy’a zaczęła drgać nerwowo, a usta ścieśniły się w wąską linię. Nie znosił, gdy ktoś zwracał się do niego w ten sposób.     W tej sprawie nie było wyjątków. Nawet Narcyza wiedziała, że określenie Lu jest po prostu zabronione.

            - Mówiłem, żebyś nie mówił do mnie Lu. Brzmi jakbym był alfonsem. – Malfoy cedził słowa, wypowiadając je w sposób tak nieprzyjemny, że nawet Severus się wzdrygnął. Bądź co bądź Lucjusz znany był ze swojej oziębłości i złośliwości. Może i się zmienił, ale pewne nawyki wciąż w nim pozostały. Jak to mówią, człowiek ze wsi wyjdzie, ale wieś z człowieka niekoniecznie.

            - Wybacz Lucjuszu, ale się zakochałem! Ona jest najcudowniejszą kobietą, jaka stąpa po ziemi! Nie, to anioł, nie kobieta! – Severus oparł głowę na prawej ręce, a jego oczy rozpływały się jak pod wpływem jakiegoś zaklęcia. Lucjusz odsunął się na bezpieczną odległość i splótł ręce na klatce piersiowej, spoglądając na przyjaciela z dystansem.

            - Ta? I co, spadła z nieba jeszcze mi powiedz.

            - Niewykluczone. – Malfoy wywrócił z dezaprobatą oczami i wsparł swój podbródek na dłoni. Severus wyglądał jak pod wpływem amortencji. Ślinił się niczym pies, a oczy przypominały dwie rozpuszczające się na wolnym ogniu kostki masła. Jeszcze ten głupkowaty uśmieszek niczym u pedofila…

            - Jak wyskoczysz do niej z takim romantycznym tekstem to jestem pewien, że odkochasz się równie szybko, jak się zakochałeś. W ogóle nie obraź się, ale na którą kobietę spadło to nieszczęście adorowania przez ciebie?

            - Najcudowniejszej, najpiękniejszej, najzdolniejszej czarownicy jaka tylko mogła uczyć w Hogwarcie. – Oczy Lucjusza ponownie wyszły poza jego oczodoły, a on sam miał trudności z włożeniem ich w odpowiednie miejsce. Postać kobiety, która pojawiła się przed jego oczami, a o której mówił Severus nijak miała się do przedstawionego przez niego opisu. Tak przynajmniej twierdził Lucjusz. Dla pewności i wolał zapytać, czy obaj myślą o tej samej nauczycielce szkoły magii i czarodziejstwa.

            - Chyba nie mówisz o starej, zgorzkniałej, wysuszonej niczym piasek na pustyni…

            - Licz się ze słowami Lucjuszu! – Snape spojrzał gniewnie na przyjaciela, a ten zamilkł na moment i odkaszlnął nerwowo. Zdał sobie sprawę, że jeszcze parę przymiotników, a zaliczy bliskie spotkanie z powierzchnią płaską na zewnątrz budynku.

            - Ty chyba oszalałeś. Przecież dzieli was co najmniej z trzydzieści lat! – Severus spojrzał z niezrozumieniem na Lucjusza, a ten przybrał podobny wyraz twarzy, widząc wzrok przyjaciela. Mężczyźni zdali sobie sprawę, że obaj mówią o dwóch różnych kobietach, zapewne zupełnie do siebie nie podobnych.

            - O kim ty mówisz?

            - O McGonagall. A ty?

            - O Rolandzie!

            - O mnie? – Severus i Lucjusz odwrócili głowy w kierunku drzwi wejściowych, w których stała wspomniana przez nich profesor nauki latania na miotle w Hogwarcie. Jej srebrne włosy jak zwykle były nastroszone, a każdy kosmyk układał się w tylko sobie znanym kierunku. Bystre oczy niczym u jastrzębia wpatrywały się w obu, oczekując natychmiastowej odpowiedzi. Snape poczuł, że sztywnieje mu każdy mięsień, z kolei Lucjuszowie zaczęły dokuczać nagłe ataki duszności. Rolanda podeszła do obu mężczyzn i przysuwając sobie krzesło z sąsiedniego stolika przysiadła się do nich, zdejmując swój czarny płaszcz. Severus chwycił leżący obok niego bukiet kwiatów i zasłaniając swoją twarz wręczył go kompletnie zdezorientowanej Rolandzie. Lucjusz przyglądał się całej sytuacji z konsternacją i cudem udało mu się powstrzymać od głośnego klepnięcia się w czoło.

            - To dla ciebie Rolando.

            - Dla mnie? – Severus pokiwał twierdząco głową kołysząc się razem z kwiatami, a Rolanda uśmiechnęła się delikatnie, a przy tym nerwowo. Była zakłopotana i nie bardzo wiedziała, w jaki sposób powinna się zachować. – Bardzo ładne Severusie. Uwielbiam… chryzantemy.

            - Matko z córką i teściową… - Lucjusz zakrył twarz dłonią. Czuł się co najmniej dziwnie uczestnicząc w całej tej maskaradzie. Na jego szczęście Rolanda również nie wyglądała na uradowaną pod niebiosa.

            - Przypominają mi kolor twoich oczu. – Severus usilnie nie patrzył się na kobietę wciąż zasłaniając twarz kwiatami. Siedzący obok nich Malfoy aż płonął ze wstydu, a w jego głowie rozbrzmiewały dźwięki piosenki ,,Chryzantemy złociste”.

            - Są piękne, naprawdę nie wiem, co powiedzieć.

            - Możesz wstawić je do wazonu. - ,,W półlitrówce po czystej…” Rolanda odebrała bukiet i położyła go na swoich kolanach. Siedzący naprzeciwko niej Snape wyglądał jakby miał gorączkę. Był czerwony niczym płachta na byka, a na czole dało się dostrzec pierwsze krople potu. Lucjusz siedział pomiędzy nimi i walczył z całych sił, aby nie odezwać się ani jednym słowem. Choć z drugiej strony powinien, bo Severus albo się zapowietrzy, albo zejdzie na zawał z nadmiaru emocji.

            - Dziękuję. Z pewnością tak zrobię, gdy wrócę do domu. – ,,Stoją na fortepianie i nie podlewa ich kurwa nikt!”. Rolanda próbowała uśmiechnąć się z grzeczności, a Severus wyszczerzył się do niej w szerokim uśmiechu. Malfoy cudem nie wybuchnął śmiechem. Kobiety nigdy nie były mocną stroną jego przyjaciela, ale w tej sytuacji przechodził jego najśmielsze i najbardziej zwariowane oczekiwania. Tylko Snape mógł kupić kobiecie, w której ponoć się zakochał chryzantemy stawiane najczęściej na grobie i tylko on mógł szczerzyć się do niej jakby był po nieudanej operacji liftingu twarzy.

            - Ja już pójdę. Dziękuję Severusie za rozmowę. – Lucjusz podniósł się powoli z krzesła, ale były mistrz eliksirów nawet nie zwrócił na niego uwagi. Ciągle wpatrywał się maślanym wzrokiem w Rolandę, która z kolei szukała wsparcia w szarych oczach Malfoya. Niestety, oprócz pokrzepiającego uśmiechu Lucjusz nie był w stanie uczynić nic innego. Założył swój płaszcz i chwycił laskę znajdującą się obok stolika, a następnie opuścił lokal i z głupkowatym uśmiechem na twarzy udał się prosto do domu, aby opowiedzieć o całej sytuacji Narcyzie.

            Tymczasem Severus został sam na sam z Rolandą, która rozglądała się nerwowo po ścianach baru, szukając na nich jakiejś wskazówki. Była kobietą, więc taki uroczy gest powinien wprawić ją w stan błogiej radości. Ale ona nigdy wcześniej w całym swoim życiu nie dostała od nikogo kwiatów! Pal licho, że były to chryzantemy, ale to były kwiaty! I to od kogo? Od najbardziej wyobcowanego człowieka, jaki stąpał do tej pory po ziemi. Nie wiedziała, co ma sądzić na ten temat, a jej dotychczasowa pewność siebie uleciała niczym powietrze z balonu. Odchrząknęła nieco głośniej niż zamierzała i założyła nogę na nogę, próbując się przy tym kolejny raz uśmiechnąć. Jednakże i tym razem jej wysiłki spełzły na niczym.

            - No… to… łady mamy dziś dzień, prawda Severusie? – Severus poczuł jakby wpadł do lodowatej wody. Przebudził się z letargu, w którym się znajdował i szukał jakiejś odpowiedzi w głowie. Rozejrzał się po pomieszczeniu i skrzyżował swój wzrok z kelnerką stojącą przy kasie fiskalnej. Podniósł się pomału z krzesła desperacko szukając pomocy w ludziach dookoła niego.

            - Może ja zamówię herbatę. Chcesz herbaty? A może kawa? Kawa! Kawa jest dobra na wszystko! Podnosi ciśnienie i wypłukuje magnez z organizmu, ale stawia na nogi! Co byśmy zrobili bez kawy? – Rolanda spoglądała na Severusa z niezrozumieniem w oczach, a po chwili z jej gardła wydobył się krótki, aczkolwiek dźwięczny chichot. Zakryła usta dłońmi i próbowała nie dopuścić do spazmatycznego ataku śmiechu, ale całym jej ciałem targały dreszcze wywołane nadmiarem rozbawienia. Snape natomiast stał nadal nad stolikiem i nerwowo przełykał ślinę. Był mocno zaskoczony zachowaniem Rolandy i nie wiedział, co powinien zrobić. Wreszcie kobieta nieco się uspokoiła i pochyliła się nad stolikiem, wbijając w niego swoje bystre oczy.

            - Może być kawa, ale proszę cię, nie podawaj już więcej szczegółów o niej.

            - Się robi. – Severus okręcił się wokół własnej osi i szybkim krokiem skierował się w kierunku kelnerki, a następnie zamówił dwie kawy, dla siebie i dla Rolandy. Gdy wrócił do stolika kobieta wpatrywała się w niego z miłym i tym razem z pewnością niewymuszonym uśmiechem na ustach.

            - Jeszcze raz dziękuję za kwiaty Severusie. Są naprawdę piękne.

            - Drobiazg. – Uśmiech kobiety powiększył się, a i Snape czuł, jak kąciki jego warg unoszą się delikatnie ku górze. Niestety gardło na przemian było mocno ściśnięte, albo nad wyraz rozluźnione, powodując nagły atak słowotoku.

            - Z jakiej okazji? – Tego pytania były piastrze eliksirów w ogóle się nie spodziewał i czuł, jak zaczyna się okropnie pocić. Szata uciskała go pod szyją, a pul przyspieszył, jakby biegł w maratonie. Do tego te jej oczy… Naciskały na niego wymuszając odpowiedź, ale żadna sensowna, aby nie zdradzić się na samym początku, nie przychodziła mu do głowy. Severusa na moment uratowała kelnerka, przynosząc do stolika dwie zamówione przez niego kawy oraz śmietankę i cukier, ale nie pomogło mu to zyskać na czasie i wymyślić jakąś przystępną historyjkę.

            - Urodziny mam w marcu, więc z jakiejś innej okazji musiałam dostać od ciebie kwiaty.

            - Bo dzisiaj jest dzień… dzień… obdarowywania starych znajomych bez okazji kwiatami. – Najdurniejsza wymówka wszechczasów… Wewnętrzny głos w głowie Snape’a aż uderzył się w czoło. Jeśli Rolanda to kupi to tylko i wyłącznie z grzeczności. Nie możliwe, że uwierzy w te dyrdymały z własnej i nieprzymuszonej woli.

            - To… miłe. Nie wiedziałam, że w Anglii obchodzimy taki dzień.

            - To bardzo stare święto znane jeszcze z czasów celtyckich, kiedy to Irlandczycy i Anglicy żyli ze sobą w zgodzie, obdarowywali się kwiatami na znak przyjaźni, a nawet wręczenie wiązanki kwiatów było obowiązkowe po dłuższym braku kontaktu. Wierzę w takie tradycje i to, że Irlandczycy kiedyś nas wybaczą konflikt północnoirlandzki. – Oczy Rolandy rozszerzyły się nieznacznie, a ich właścicielka pokiwała z konsternacją głową. Severus natomiast dziwił się samemu sobie skąd przychodzą mu na myśl takie głupoty, i że kłamanie jest taką łatwą sztuką. Tylko żeby kłamać, to trzeba umieć, a wyraz twarzy kobiety nie świadczył bynajmniej o kupnie wciśniętej jej bajeczki. Raczej o litości nad biedakiem, który wygaduje takie brednie i nad tym, że nikt nie ofiarował mu dostatecznej pomocy, aby mógł wyjść ze schizofrenii. Między Severusem a Rolandą zapanowała cisza. Kobieta mieszała łyżeczką w swojej kawie, a mężczyzna wpatrywał się w jej czarne odmęty i czuł, jak jego marzenia o miłości lądują w nich i toną niczym statek w trakcie huraganu. Po kilku minutach Snape zdecydował się na ostatnią deskę ratunku jaka mu pozostała. Szczerość. Tylko szczerość mogła mu w tym momencie pomóc, albo ewentualnie pogrążyć go jeszcze bardziej, co było ciężkie do osiągnięcia.

            - Rolando przepraszam. To nie powinno tak wyglądać. – Rolanda podniosła swój wzrok i wpatrywała się z wyczekiwaniem w Severusa, który nakręcił się jak katarynka, a słowa wypuszczał z siebie ze zdwojoną prędkością. – Nie ma żadnego święta w Irlandii, chociaż konflikt jest, a ja specjalnie kupiłem dzisiaj szampon do włosów, aby potem się z tobą spotkać. Bo ty jesteś piękną i cudowną kobietą. Jest mi okropnie wstyd za siebie, bo nie zdążyłem, a ty przyszłaś i kupiłem dla ciebie z tej okazji kwiaty, ale w kwiaciarni nie mogłem się zdecydować i wziąłem pierwsze lepsze, chyba nie trafione, a potem zamówiłem ci kawę, chociaż sam jej nie lubię i chciałem ci kupić czekoladki, ale nie wiedziałem czy lubisz, a potem przyszedł Lucjusz i ty przyszłaś, trochę się zmieszałem, bo nigdy nie mówiłem nikomu komplementów, a bardzo chciałem. I te kwiaty do dla ciebie, bo chciałem cię zaprosić w jakieś miejsce, ale nie przygotowałem się w ogóle i tak wyszło, że nie wyszło.

Rolanda mrugała swoimi złotymi oczami i wpatrywała się w Severusa, który wyglądał jakby miał zaraz uciec z  miejsca, w którym siedział. Powoli podniósł swój wzrok na kobietę, która zastygła z łyżeczką w ręku, a o tym, że żyje świadczyły na zmianę zamykane i otwierane usta.

            - Przepraszam cię Rolando.

            - Powiedziałeś, że jestem piękną i cudowną kobietą?  - Brwi Severusa podjechały nieznacznie do góry, a w jego ciemnych oczach dało się zobaczyć zdziwienie. Rolanda natomiast wyglądała na niewzruszoną jego zachowaniem, a jej wzrok przypominał rozmarzone oczy dziecka.

            - Tylko tyle zapamiętałaś? – Kobieta przyciągnęła Severusa za poły jego szaty i wpiła się w jego wargi z siłą tajfunu. Zdezorientowany Snape odwzajemnił pocałunek, choć nie wiedział, co pchnęło Rolandę do uczynienia tego. Gdy się od niego oderwała na jej policzkach pojawiły się dwa duże rumieńce. Następnie wstała od stolika, zarzuciła na siebie swój czarny płaszcz i całując go ponownie, ale tym razem szybko, wyszła z lokalu nie oglądając się ani razu za siebie i zostawiając Severusa z otępiałym wyrazem twarzy. ,,Szczerość potrafi czasem zdziałać cuda…”