Rozdział 7 - Chrystus podpalił żyrafę

Kochani moi!

Jak ja się cieszę, że was widzę po jakże długim okresie posuchy rozdziałowej na blogu! Skąd taka niespodzianka, że rozdział siódmy pojawił się z tygodniowym wyprzedzeniem? A no mówiłam, że konia z rzędem temu, kto namówi Draco do wypicia choćby jednego chato. I stało się! Wspólnymi siłami, jedni bardziej dyplomatycznie, inni siłą perswazji, razem z Anonimem, który wdał się z panem arystokratą w taką dyskusję, że czapki z głów, udało nam się skłonić gościa do wypicia śladowej ilości alkoholu. I żeby nie było, to dalej się liczy! Choć nie jestem dumna, że w tych zdaniach pobrzmiewa pochwała spożywania napoi wysokoprocentowych i nie myślcie, że was do tego zachęcam. W każdym razie nagrodą dla Anonima, jak i dla mnie samej, a dlaczego, o tym zaraz was powiem, jest właśnie szybsza publikacja rozdziału. Kto się cieszy, marsz do czytania!

A tak poważnie, uznałam, że nie ma najmniejszego sensu zapraszanie na chato Pansy, skoro praktycznie nic o niej nie wiecie. Dzięki tej części będziecie mieli przynajmniej jeden pretekst do rozpoczęcia rozmowy. Tym samym spotkanie zostało przełożone o tydzień, na 27 sierpnia, gdzieś w godzinach późno popołudniowych. I jeszcze jedna sprawa, jak już jesteśmy przy chiquiteo, otóż nie napijecie się chato z Theodorem, bo... bo co wy w ogóle możecie o nim powiedzieć? Wyobraźnia mnie poniosła w tej kwestii, a teraz wiem, że tego spotkania nie będzie, ewentualnie przeniesiemy je w czasie, jak już będziecie coś wiedzieli o ostatnim gościu. To chyba najlepsze wyjście, co nie?

Z garści ogłoszeń parafialnych odnośnie do kolejnych rozdziałów - wszystko znajdziecie w odpowiednich zakładkach, do których odsyłam po więcej wiadomości :)

Aha, bo zaraz zapomnę. Nigdy tego nie robiłam, właściwie nie wiem, czy ktoś będzie zainteresowany, ale pod koniec rozdziału pojawiają się dwa motywy muzyczne i gdyby ktoś chciał się tak dogłębnie wczuć w klimat ostatnich akapitów, postanowiłam zamieścić linki do "utworów", którymi się posiłkowałam przy pisaniu:

pierwsza "pieśń": https://www.youtube.com/watch?v=8hFb10p7uWg&spfreload=1

a tu druga: https://www.youtube.com/watch?v=wGwKe8xshqg

Wybaczcie, że nie posłużyłam się jakimiś szanowanymi klasykami, ale tak to już jest, gdy ogląda się anime i czyta mangi, szczególnie Hunter x Hunter.

Z ostatnich wiadomości, moja depresja życiowa... jest jeszcze głębsza. Uwierzcie mi na słowo, ja wyglądam jak kupka totalnego nieszczęścia, jednak nie ma sensu użalać się nad sobą, po prostu śmieję się z tego i jakoś brnę do przodu. A nóż, widelec zostanie mi ten trud wynagrodzony.

Troszkę się dziś rozgadałam, ale może to dlatego, że doskwiera mi brak towarzystwa, którego nie wypełni puchaty kociuś i niebieska herbatka, nawet Gintoki i Hisoka sobie ze mną nie radzą (tylko dla wtajemniczonych). A nie, przepraszam, sąsiadka ostatnio została u mnie na dłużej, bo skończył jej się cukier, a ja jej tłumaczyłam, że nie słodzę i nie mam takich cudów w domu. Żyć, nie umierać, tak to już niestety jest. Zapraszam na szybszy rozdział i... widzimy się w niedalekiej przyszłości :)

Realistka

PS Bohaterowie, z którymi chcielibyście jeszcze porozmawiać, także i Draco, ciągle są do waszej dyspozycji, więc nie krępujcie się, jeśli po dzisiejszym rozdziale najdą was jeszcze jakieś pytania.

~To, co w ruch wprawia gwiazd i ciał harmonię,
pierś mą bezbronną przeszywa boleśnie,
a niecne słowa wgryzły się niewcześnie
w surowej duszy twej skrzydła wzniesione.

Rozdział 7
Chrystus podpalił żyrafę

†††

Londyn, 5 kwietnia 2008

         W pokoju wielkością przypominającym pomieszczenie w kawalerce roznosił zapach słodkich perfum, wilgoci i charakterystyczna woń spoconych ciał przyprawiona mocną nutą piżma; droga od drzwi do sporych rozmiarów łóżka usłana była resztkami ubrań, butów, a nawet biżuterii, zaś koronkowe figi w kolorze dojrzałej czereśni udrapowane zostały na plastikowej ramie posłania wraz ze zwisającą luźno szarą koszulką, a na białym parapecie przy zasłoniętym roletami oknie leżał fikuśny stanik tej samej barwy, co bielizna z kompletu. Wnioskując po ścianach przyobleczonych farbą w odcieniu brudnego, pudrowego różu, właścicielką sypialni musiała być kobieta, a zawieszone nad komodą płótno przedstawiające dziwaczną kombinację splecionych ze sobą ciał dopełniało jedynie obrazka; pokój, poza walającymi się wszędzie pozostałościami odzieży, prezentował się raczej schludnie i minimalistycznie, gdyż w środku znajdowało się łóżko, kilka szafek i jeden stolik nocny, na którym obecnie leżał przewrócony lubrykant i otwarte opakowanie prezerwatyw, z którego na podłogę wyleciały trzy kwadratowe paczuszki z charakterystycznym wybrzuszeniem w kształcie okręgu, które zakryła zrzucona wraz z częścią prześcieradła mała poduszka; pościel została skotłowana tak mocno, jak tylko się dało, a z rozerwanej poszwy wydostawał się spory kawałek białej kołdry przykrywającej plątaninę nóg; na jednej stopie można było dostrzec czarną pończochę zsuniętą mniej więcej do połowy smukłej i zdecydowanie kobiecej łydki o lekko opalonej skórze. W barłogu, którym stała się minionej nocy do niedawna elegancka sypialnia, leżał podpierający głowę Harry przyglądający się rozmytej Pansy oplatającej go jedną nogą za biodro i wtulonej w przekrzywioną poduszkę, której połowa spoczywała pod jego nagim bokiem; dłoń miała skierowaną ku twarzy z lekko zgiętymi palcami nadającej jej dziewczęcego uroku, którym nie mógł się nasycić od kilkunastu tygodni. Nie potrzebował soczewek, które notabene nie wiadomo gdzie się znajdowały, gdyż wypadły mu w trakcie upojnej nocy, ale gdzie się schowały nawet nie bardzo chciał wiedzieć, gdyż znał ciało kobiety na pamięć, wiedział o wszystkich jej znamionach i śladach, jak na przykład o trzech drobnych pieprzykach zdobiących delikatnie złotą skórę tuż przy prawej piersi, układających się w maleńki trójkąt, albo o bliźnie, bladej, jednak wciąż odznaczającej się na lewym biodrze tuż pod linią bielizny. Miał jednak wrażenie, że każdej nocy dowiaduje się czegoś nowego o dziewczynie, choć wydawało mu się, że odkrył już wszystkie zakamarki cudownego ciała, poznał wszystkie jej reakcje, widział każdy drobiazg i dostąpił całej gamy emocji malujących się na pięknej twarzy, a jednak z każdym porankiem dostawał od niej coś innego, co na powrót budziło w nim głód wiedzy. Ostatnio zauważył, że Pansy zawsze zasypia przodem do niego, jednak nigdy nie położyła się na klatce piersiowej czy ramieniu, zwijając róg poduszki i układając ją sobie pod głową, a jedną ręką kurczowo trzyma fragment kołdry, a raczej poszewki, w której miała się znajdować; śpi spokojnie, nie przewraca się po posłaniu, nie wchodzi na niego i nie szturcha go, ale rano wyciąga jedną nogę spod skotłowanej pościeli i zarzuca mu ją na biodro, przysuwając się o wiele bliżej i cicho pomrukując, gdy zmięty róg poduszki wysuwa się na wierzch. Lubił, nie, uwielbiał budzić się tuż obok niej i obserwować ją w trakcie snu; wydawała mu się taka eteryczna, lekka, jak jakieś mityczne stworzenie mające zdolność oszołomienia drugiego człowieka wyłącznie przez dźwięki spokojnego oddechu, w który mógł się wsłuchiwać godzinami; nie był w stanie zliczyć, ile par bielizny ściągnął z niej do dzisiejszego poranka; może dwadzieścia, może nawet pięćdziesiąt, ale nie czuł tego przykrego znudzenia, poczucia wypełnienia obowiązku, które towarzyszyło mu z wieloma kobietami we Włoszech, Francji, czy nawet Indiach, kiedy to zmywał się tak szybko, jak tylko nadarzyła się okazja, ze śmieszną obietnicą telefonu i ponownego spotkania, do którego nigdy nie doszło. Z Pansy było inaczej, nigdy nie dała mu do zrozumienia, że oczekuje od niego czegoś głębszego, jakiegoś uczuciowego zaangażowania, na które nalegały jej poprzedniczki; było to wygodne przez pierwsze tygodnie, teraz towarzyszyło mu nieciekawe uczucie oczekiwania, którym pomału się dusił; doskonale zdawał sobie sprawę, że uzależnił się od kruczoczarnej piękności zadziwiającej go wytrzymałością i perfekcyjnymi technikami seksualnymi, tak że obecnie ciężko mu było przetrwać dzień bez choćby najkrótszej myśli o jej nieskazitelnym ciele bogini, które będzie pieścił na wszelkie możliwe sposoby, kiedy tylko nadejdzie czarna noc i zaszyją się w swym intymnym, perwersyjnym świecie, nie wychodząc z niego aż do pojawienia się pierwszych promieni złotego słońca. Jakiś czas temu jednak pojawiło się w nim poczucie bycia oszukiwanym, tak jakby Pansy nie tonęła w oceanie rozkoszy razem z nim, a jedynie lekko się w nim zanurzała, drocząc się z nim i podtapiając, a on jednak uparcie próbował pociągnąć ją za sobą, mimo że wiedział, że tylko jego porywa ten gwałtowny sztorm erotycznych frenezji.

         Iskrzyło, nie, pożar namiętności wybuchł między nimi już w trakcie pierwszego spotkania; potem były kolejne, choć podtrzymywał tezę, jakoby zaglądał do Humedad przypadkowo, szukając Malfoya lub będąc po prostu w pobliżu i chcąc napić się piwa; jeśli Pansy coś podejrzewała, wyśmienicie to przed nim ukrywała. Nie bawiła się w podstępne gierki, nie uwodziła go, bo nawet nie musiała, zwyczajnie podczas ich drugiego spotkania oznajmiła mu, że „chce, żeby ją pieprzył”, używając dokładnie tych samych słów, a jemu nie trzeba było dwa razy powtarzać takiego zaproszenia; seks zawsze był porywczy, niemal brutalny, ciała następnego dnia zdobiły liczne ślady ugryzień, zadrapań i malinek, a nawet siniaków, bielizna niejednokrotnie znajdowała się w strzępach, a pościel nadawała się wyłącznie do wyrzucenia po ilości wydzielonego potu, oddanego nasienia i wylanych przez kobietę obfitych soków, a nawet i plam krwi; byli jak zwierzęta – dzicy i nienasyceni, głodni erotyzmu i własnej nagości, szarpali się, śmiali i płakali, odkrywając przed sobą najgłębsze czeluści serc i umysłów. Nie było tak zawsze i jak dotąd uważał, że spokojny, pozbawiony wulgarnych tekstów i okrzyków ekstazy seks jest dla nowicjuszy bądź małżeństw bojących się nowych doznań, tak przy Pansy kompletnie zmienił zdanie; potrafiła być istnym aniołem otaczającym go olbrzymimi, białymi skrzydłami, śpiewającym mu psalmy tak słodkim i cudownym głosem, od którego tracił kontakt z rzeczywistością; była niewinna, dotykała go stanowczo, jednak z taką błogością, od której topniała mu nie tylko skóra, ale i wszystko co pod nią, kochał oglądać ją w białych koronkach, które zsuwał z niej niemal z namaszczeniem, obcałowując każdy odsłonięty fragment złotawej karnacji, aż nie pokryła się malinowymi rumieńcami, a z kuszących ust nie wydostały się cichutkie jęki błagania o więcej. Ona już go nie fascynowała, dawniej był przez nią zahipnotyzowany, teraz stał się jej żałosnym niewolnikiem skomlącym u stóp o łaskę; kompletnie zapomniał o innych kobietach stąpających po ziemi; był na nie ślepy, głuchy, zachowywał się jak niedorozwój, nie dostrzegał ich kuszenia, sam go nie insynuował, bo ta kruczoczarna bogini zastępowała mu wszystkie niewiasty, jakie kładł mu pod nogi świat.

         Musnął dwoma palcami odsłonięte ramię, ciągnąc je aż do obojczyka ostro wychylającego się spod skóry, by następnie pochylić się i złożyć na nim delikatny pocałunek, na który dmuchał leniwie, przyciągając kobietę bliżej siebie; Pansy zamruczała jak najedzona kotka, oplatając go rękami za szyję i kładąc się na nim z błogim uśmiechem, na którym wciąż znajdowały się resztki szminki zjedzonej przez mężczyznę w trakcie długich i namiętnych pocałunków; Harry złapał ją za podbródek i pocałował równie żarliwie, jak minionej nocy, pieszcząc giętkim językiem podniebienie, zahaczając o dziąsła i ssąc delikatnie wargi, od czego obojgu kręciło się pomału w głowach; kobieta przeczesywała mu gęste, czarne włosy, ciągnąc lekko za końcówki, a kiedy błoga czułość dobiegła końca, przygryzła dolną wargę, trącając nosem o jego i wpatrując się w oczy tak intensywnie, że tylko cudem krew nie odpłynęła mu między nogi, pobudzając najistotniejszą część ciała gotową na nowe uniesienia.

         - Nie za dobrze ci? – spytała z chochliczym uśmiechem, splatając palce u rąk pod brodą i kładąc się na silnej i szerokiej klatce piersiowej Harry’ego; włoski lekko ją łaskotały w nagie sutki, jednak nie przejmowała się nimi za bardzo.

         - Nawet wybornie – odrzekł zachrypniętym głosem, na co Pansy zaśmiała się krótko i niespodziewanie podniosła się z niego, sięgając do leżących na podłodze spodni mężczyzny i wyciągając z nich paczkę papierosów; wsadziła skręta do ust, przypalając pstryknięciem palców i zaciągając się głęboko, by po chwili wręczyć mu używkę, z którą postąpił tak samo, jak czarnowłosa kobieta; dym rozniósł się po sypialni, dodając nowego ekstraktu do towarzyszącego im charakterystycznego zapachu seksu.

         - Spóźnisz się na pogrzeb – oznajmiła, przyjmując od niego używkę i wsadzając ją między rozchylone wargi; wstała ze skotłowanego łóżka i podeszła do okna, które otworzyła na oścież, wpuszczając do pokoju świeże powietrze, a przynajmniej na tyle, na ile mógł im je zaoferować skażony spalinami Londyn.

         - Która godzina?

         - Po dziesiątej – odpowiedziała, spoglądając na mały zegarek stojący na komodzie tuż przy drzwiach prowadzących do łazienki. Harry nie ruszył się z miejsca; z głodnymi oczami podziwiał jej nagą sylwetkę, z którą bezkarnie paradowała po sypialni, zaciągając się co chwilę papierosem i wydmuchując dym w przestrzeń. Zbierała porozrzucane ubrania, kładąc je na stojący w rogu fotel, a długie, czarne włosy co rusz wlatywały jej do oczu. Zaklęła głośno i oddała mu skręta, związując następnie gęste pukle znalezioną w bałaganie gumką w luźnego kucyka; piersi uniosły się ku górze, sylwetka wydłużyła i dodatkowo wyszczupliła, na co mężczyzna nie mógł nie zareagować; odłożył tlącego się papierosa do doniczki na parapecie i złapał kobietę w talii ciągnąc ku sobie, tak że okrakiem wylądowała mu na kolanach, chowając między płatkami kobiecości luźno spoczywającego penisa, przynajmniej do tej pory; sutki stwardniały, czując gąszcz ciemnych i twardych włosków zdobiących klatkę kochanka, a wodzący po szyi i ramieniu nos podniecał ją jeszcze bardziej.

         - Wolę zostać z tobą – wymruczał w obojczyk, przygryzając jej lekko skórę. Niespodziewanie odsunęła go od siebie z zadziornym uśmiechem, wstając jak gdyby nigdy i podeszła do szafy, gdzie zaczęła przekładać wieszaki z ciuchami, aż w końcu znalazła białą koszulę i resztę garnituru, które rzuciła obok niego na pościel. Harry spojrzał na nie z niezrozumieniem, wcześniej zabierając jarzącego się papierosa z doniczki, którego obracał wolno między palcami.

         - Spóźnisz się – powiedziała kolejny raz, wchodząc do łazienki, do której zostawiła otwarte drzwi, a następnie weszła pod prysznic, o czym świadczył szum wody i rozchodzący się po pomieszczeniu zapach różanego mydła. Potter dokończył palenie, utylizując używkę za otwartym oknem i przyglądając się pozostawionej na łóżku odzieży; marynarka wyglądała na szytą na miarę, stąd wątpliwość, że będzie prezentował się w niej przynajmniej przyzwoicie, koszula w dotyku była tak miękka, że niemal jedwabista, w całym swoim życiu nie widział chyba jeszcze nigdy równie czystej bieli; podniósł ciuch, unosząc go na wysokość twarzy i wtedy poczuł dziwny zapach, trochę korzenny, bynajmniej daleki od woni perfum kobiety czy płynu do płukania tkanin. Garnitur jednego z dawnych amantów, jeśli nie jakiegoś obecnego, w końcu nie są w żadnym związku z określonymi regułami, jedynie w ulotnym układzie, na który składa się nieziemski seks; poczuł się dotknięty, a raczej wpuszczony w maliny, jak dziecko, któremu obiecywano złote góry. Z zamyślonym wyrazem twarzy zastała go opatulona w puchaty ręcznik Pansy wycierająca mokre włosy w drugi materiał, jednak trochę mniejszy; podeszła do niego i oplotła go za szyję, przylegając ciasno do nagiego ciała.

         - Łazienka wolna – oznajmiła, ale Harry nie zwrócił na nią uwagi; patrzył się na wyłożoną na pościeli koszulę, a kiedy w końcu na nią spojrzał, od razu zrozumiała, skąd ta nagła zmiana w jego zachowaniu. Usiadła na brzegu łóżka, zakładając nogę na nogę i rozczesując palcami mokre pukle. – Jeśli zamierzasz pójść w tym, w czym przyszedłeś wczoraj, proszę bardzo, droga wolna.

         - Po ilu fagasach trzymasz jeszcze ciuchy? – warknął, spoglądając złowrogo na Pansy; nie wyglądała na zaskoczoną, raczej na zawiedzioną, że odkrył to tak późno.

         - Nie wiem – odparła – może po kilku, może kilkunastu. Nie twój interes.

         - A czyj, kurwa?! – krzyknął, a kobieta podskoczyła ze strachu. Chciała coś powiedzieć, ale poza patrzeniem na wściekłego Harry’ego nie potrafiła zrobić nic innego; patrzyła na niego z przerażeniem, a później niezrozumieniem, gdy mężczyzna zaczął zakładać swe ciuchy leżące na fotelu, jakby był w amoku. Gdy skończył podszedł do niej, łapiąc ją mocno za kolana, aż syknęła z bólu i mocno zacisnęła palce na zmiętej pościeli. – Wiesz co? Pieprz się za to.

         - A żebyś wiedział – wysyczała, pociągając go za poły kurtki i wpijając się mocno w usta. Potter oddał pocałunek, na pierwszy rzut oka nie różnił się niczym od wielu poprzednich, jednak w tym było znacznie więcej agresji; zęby obijały się o siebie, zgrzytając i dzwoniąc w obejmujących się ustach, języki ścierały się ze sobą, walcząc o dominację, wargi bolały od ssania, gryzienia i szczypania; zwieńczeniem porywczego aktu była niewielka rana z wydobywającą się krwią na ustach kobiety i nadszarpnięty kącik u mężczyzny. Pansy dyszała, Harry zresztą również, jednak szybciej wróciła do rzeczywistości niż on, odpychając go od siebie i wskazując na drzwi.

         - Wypieprzaj, gnoju – warknęła z taką stanowczością, że odechciało mu się jakiejkolwiek dalszej dyskusji. Zabrał z komody różdżkę i poprawił kurtkę, a następnie wyszedł, niemal przestawiając futrynę w ścianie. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów czuł, że poważnie spieprzył sprawę. Bo serce nie bije z bólu bez powodu; tak umiera serce, któremu odebrano miłość. A on był frajerem, że dał się złapać w tę starą jak świat pułapkę.

†††

Londyn, 4 kwietnia 2008

         Wilgoć raczej człowiekowi nie służy, nawet jeśli w trakcie koszmarnej nawałnicy skrywa się pod materiałem sporych rozmiarów parasola mogącego pomieścić pod sobą jakieś cztery osoby. Mówiąc szczerze, co w ogóle nie powinno nikogo dziwić, padało w całym Londynie; w Newham była ulewa, a w Westminister oberwanie chmury. I właśnie w ten makabrycznie mokry dzień Draco zdecydował się opuścić mury Ministerstwa i przeprowadzić egzamin na aurora na świeżym powietrzu, za co, jakżeby inaczej, pluł sobie później w brodę, gdyż przemókł do suchej nitki, a na domiar złego żaden ze zdających nie mógł pochwalić się wyższym wynikiem niż mierny, przez co z osiemnastu kandydatów, którym już udało się przebrnąć przez ćwiczenia, tylko trzech dostąpiło zaszczytu otrzymania od arystokraty dokumentu dopuszczającego do służby w Departamencie Przestrzegania Prawa Czarodziejów, choć blondyn i tak twierdził, że się nie nadają, a przepuścił ich tylko dlatego, że prawdopodobnie przeoczył ich błędy, gdy zajmował się innymi uczestnikami testu, ewentualnie błądził gdzieś myślami, co od kilku dni zdarzało mu się niemal notorycznie. Powody, przez które wielokrotnie oddawał się wyczerpującym refleksjom, były dwa, ale określenie, który z nich nachodzi go częściej mijało się z celem, ponieważ nawet w nocy potrafił obudzić się i nie spać aż do rana, rozmyślając nad dwiema osobami męczącymi go praktycznie bez ustanku.

         Pogodzenie się z wiedzą, że Kingsley odszedł ze świata i już nigdy nie da mu żadnej rady, było bardzo trudne, jednak skłamałby, gdyby powiedział, że przesadnie rozpaczał nad jego śmiercią, co jednocześnie było dobre, przynajmniej w przeświadczeniu Dracona, a zarazem potwornie nieludzkie, gdyż prócz kilku łez uronionych w wieczór otrzymania przygnębiających wiadomości nie dał po sobie poznać, że strata dotknęła go aż do krwi; Shacklebolt nie był dla niego mentorem, jak dla większości otaczających go czarodziei, nie był mu zastępstwem ojca, niejednokrotnie denerwowało go, że tak mocno się nim interesuje, posuwając się nawet do przesiadywania w jego celi w Azkabanie każdego dnia po kilkanaście godzin; to, kim był dla niego zmarły Minister Magii nigdy nie było do końca jasne, jednakowoż traktował go jak opiekuna, choć ich relacje częstokroć znajdowały się na nieco bardziej zaawansowanym poziomie emocjonalnym; rozmawiali dużo i długo, dywagując nad przeszłością i przyszłością, przy czym Kingsley zawsze uparcie trzymał się optymistycznej wersji, jakoby arystokrata nie miał w sobie ani krzty zła, a wszystko, co zrobił, wynikało z lęku przed utratą – siebie i bliskich, choć Draco stanowczo zaprzeczał, jakoby obchodziło go, co stanie się z jego rodzicami, a przede wszystkim z nim samym. Odpowiadało mu takie patrzenie na otaczającą rzeczywistość, brodzenie w obojętności emocjonalnej było wygodne, a przede wszystkim bezpieczne, jednak Shacklebolt od początku miał inne poglądy i usilnie starał się go przekonać do swojego punktu widzenia; często opowiadał mu o Juanie, jak bardzo ją kocha i szanuje, jak wiele dla niego znaczy i żyje po to, żeby ją chronić; nie rozumiał wtedy nic, a najbardziej nie potrafił pojąć, dlaczego dla kogoś, kto nawet nie należy do rodziny, jedynie jest z nią połączony formalnie, właśnie jej członkowie mają tak wielką wartość. Minister widział w nim kogoś zupełnie innego, niż osoba, na którą codziennie musi patrzeć w lustrze, nie dostrzegał w nim nienawiści do popełnionych czynów, nie odczytywał żalu do własnych słabości, nie dopuszczał myśli, że można od tak wyrzec się rodzicieli, dla niego był po prostu zagubionym dzieckiem błądzącym we mgle i szukającym choćby najmniejszego drogowskazu, który pozwoliłby mu wydostać się z ciemnych alejek i ujrzeć światło słońca; chciał uchylić mu nieba, chciał odnaleźć w nim niewinnego chłopca żyjącego radością i znającego smak szczęścia, jednak Draco nigdy nie doświadczył słodyczy, o której mówił mu Kingsley, znał jedynie słony smak łez i gorzki nalot obojętności, z którym przyszło mu żyć od dnia narodzin; przyzwyczaił się do lodowej skorupy, w którą się zakuł, nie czuł wydzielającego się z ciała chłodu, które zamroziło wszystkie cieplejsze odruchy i uczucia, ale mimo wszystko próbował dać sobie szansę, a raczej starał się umożliwić Ministrowi dotarcie do najgłębiej zmrożonych stref. I może wszystko by się udało, może nauczyłby się dzielić wrażliwością i przyjmować tak dobre, jak i złe chwile ofiarowywane przez życie, ale Draco nigdy nie potrafił patrzeć na świat optymistycznie i wiedział, że jak bardzo by się nie wysilał, jest z góry skazany na dotkliwą porażkę; upadek tego, co udało mu się uzyskać od Shacklebolta w ciągu kilku lat spędzonych w Azkabanie, nastąpił kilka tygodni przed zwolnieniem; wrócił do brutalnej rzeczywistości, odrzucił wszystkie zmiany i zaszył się w apatycznej jaskini, z której nie wyściubiał nosa, a przynajmniej tak mu się wydawało; wystarczyło, że Kingsley spuścił go na chwilę z oczu, a odrzucił całą idyllę, którą mu podarował, bezczelnie na nią plując i przydeptując ją butami, bo znów był sam i znów czuł, że tak jest po prostu lepiej. Teraz nie ma już kogo prosić o radę, nie ma nikogo, kto widziałby w nim światło szczęścia i kto próbowałby się do niego dokopać, bo Shacklebolt nie żyje, zgasł jego promień nowego życia. Jednak, czy żałuje? Nie, ponieważ będąc wypranym i nieczułym na innych ludzi nie można mówić o żalu.

         Zimne, niemal lodowate krople potu spływające wzdłuż kręgosłupa budziły go w nocy z tym samym dźwiękiem, którego tak bardzo nienawidził; słowa, ich resztki, a czasem jedynie rozbijające się w głowie echo, nie pozwoliły zasnąć spokojnie i cieszyć się chwilą samotności. Chwilą? O nie, z pewnością nie chwilą, ale w nocy upragnionej ciszy miał aż w nadmiarze i wyczekiwał jej tak samo, jak inni ludzie blasku poranka zwiastującego nowy dzień; radosnego, pełnego wiary i nadziei w lepsze jutro promienia mieniącego się pomarańczą, różem, czasami nawet purpurą, oraz złotem, wślizgującego się pod zamknięte powieki i wołającego do wstania.  On błądził za nocą, za ciemnością otaczającą z każdej strony, za najmniejszym świstem wiatru słyszalnym za oknem na pokrytych mrokiem uliczkach, za szumem własnego oddechu i widokiem unoszącej się miarowo pościeli, szukał po prostu samotności; zimnej i świszczącej w uszach pustki, braku ciepła drugiej osoby, świadomości, że nie ma na świecie nikogo, kto by się nim interesował; w tym jałowym i wyludnionym ogródku pragnął być sam, nie wpuszczać do niego nikogo i kontynuować pozbawioną sensu orkę bezpłodnej ziemi, która prócz marazmu nie była w stanie obrodzić w żadną inną roślinę. Jednak te głuche i lodowate noce też dobiegły końca, spędzając mu sen z powiek dotkliwymi słowami panoszącymi się w głowie nawet po przebudzeniu; „Niczego nie potrafisz docenić.”, żal był praktycznie w nich namacalny i wkradał się pomału do leżącego odłogiem serca, które poruszało się boleśnie w piersi, „Niczego!”, a pod wpływem krzyku uderzało raz za razem coraz mocniej i drastyczniej; chciał uciec, próbował się odciąć od raniących zdań, ale one zawsze znajdywały drogę, by do niego dotrzeć, mimo że starał się być na nie kompletnie głuchy; klatka piersiowa paliła go prawie żywcem, każdy oddech, czy płytki, czy głęboki, sprawiał mu trudność i cierpienie, a pod szczelnie zamkniętymi powiekami gromadziły się dokuczliwe kropelki łez; „mnie nie jest wszystko jedno”, ale dlaczego? Czemu, gdy już przyzwyczaił się do bycia nienawidzonym i mógł delektować się upragnioną samotnością, ona za wszelką cenę chce go z niej wyciągnąć? Tyle razy ją ranił, próbował zniszczyć, stłamsić jej wiarę, była dla niego nikim, a teraz? „W odróżnieniu do ciebie”, tu miała rację, nie w sposób było się nie zgodzić, miała rację, że on pogodził się z przegraną życia, dał sobie spokój z walką o lepszy los, nie obchodziło go, co się z nim stanie i wciąż nie powinno, jednak ona otworzyła mu nowe drzwi w zamkniętym na światło szczęścia umyśle, wybudowała sobie jasną i prostą drogę, którą teraz chciała go poprowadzić, bo jej nie jest wszystko jedno.

         Dawniej uciekał, bo nienawidził pomocy, brzydził się jej i odpychał wyciągnięte ręce starające się postawić go na nogi, jednak nie udało mu się ukryć przed ratunkiem Kingsleya; później odrzucał każdorazowe wsparcie, bo bał się, że przyzwyczai się do polegania na ludziach, będzie pragnął ciepła, którym choć raz go obdarzyli, ale przecież nie odegnał Juany, a zrobiła dla niego więcej, niż niejedna osoba przetaczająca mu się przez życie; zatem przed czym teraz się kryje? Przed czym próbuje się schować?

         Przemoczony golf w kolorze głębokiej czerni przylegał do ciała Dracona, jednak ten wydawał się nie zwracać na to uwagi, podobnie zresztą na nieco umorusane błotem buty i nogawki eleganckich spodni; pod wpływem wilgoci platynowe włosy utraciły nienaganną gładkość na rzecz gdzieniegdzie odstających kosmyków, a nawet można by stwierdzić, że przeistoczyły się w subtelne fale, jednak mężczyzna zdążył zarejestrować jedynie denerwującego loczka, ewentualnie coś, co miało go przypominać, który bez przerwy opadał mu na czoło, zaburzając nieznacznie pole widzenia; próbował go zdmuchnąć, jakoś ułożyć między resztą włosów, ale gdy tylko się pochylił bądź nawet lekko odwrócił, jasny pukiel z powrotem opadał na brew, wywołując w arystokracie głośne westchnięcia rozdrażnienia.

         Na białej tablicy położonej na mniejszym stole leżały średnich rozmiarów fotografie przedstawiające miejsce śmierci Goyle’a, jak i jego samego, a raczej to, co mordercy udało się z niego „uformować”. Mimo że widział już podobny obrazek, zresztą miał okazję przypatrzyć mu się z bliska, to jednak zwłoki Gregory’ego wcale nie robiły na nim większego wrażenia, ani też nie prowokowały w nim mdłości, czy też oczekiwanego przez wszystkich współczucia. Po prostu patrzył, nie czuł czegoś w rodzaju pożałowania, zresztą nie widział logiki w obdarzaniu trupa litością, jakby miało mu to w czymkolwiek pomóc; doświadczał tych samych emocji, które obudziły się w nim po ujrzeniu zwłok Zabiniego, choć lepiej byłoby powiedzieć, że ich nie odczuwał, zważywszy na fakt, że przepełniała go niezmącona niepotrzebnymi doznaniami pustka; był wypalony, kompletnie zobojętniały na los kolegi, któremu przyszło zakończyć życie jako zmyślna rzeźba, choć tusza ofiary bynajmniej nie pasowała do proporcji, które zabójca prawdopodobnie pragnął osiągnąć. Znał Goyle’a bardzo długo i wiedział, że potrafił pochłonąć niebywałe ilości jedzenia, ale patrząc na jego sylwetkę po kilkunastu latach, mimo że wyjątkowo okaleczoną, śmiało mógł stwierdzić, że mężczyzna zjadał znacznie więcej, niż w czasach szkolnych, a to nie wróżyło niczego dobrego, a przede wszystkim zdrowego.

         Siedząc na niewielkim krześle przy stole oświetlanym przez jasne łuny wydobywające się z lamp halogenowych, mógł oglądać fotografie do woli, jednak po wybraniu mniej więcej trzech, reszta zdjęć przestała go interesować; upodobany już na samym początku obraz przedstawiający ciało kolegi w pełnej okazałości, leżał tuż przed nim, starając się wzbudzić w arystokracie chociaż minimalną odrazę, jednak ten, poza apatycznym wzrokiem, nie był w stanie obdarzyć go przynajmniej lekkim grymasem obrzydzenia. Goyle, tak samo jak Zabini, w pierwszej kolejności został pozbawiony odzieży, a jej resztki udrapowano na lampie stojącej przy drogim fotelu obitym czerwonym welurem, co ciekawe, została ona podpalona, jednak ogień nie strawił olbrzymich spodni, których zniszczona nogawka artystycznie zwisała ze stelaża będącego niegdyś wytwornym abażurem; zwłoki stały, podtrzymywane przez zmyślną konstrukcję wykonaną z kul medycznych, jednak waga trupa musiała znacznie przewyższyć oczekiwania mordercy, gdyż dodatkowo, żeby nie zwaliły się na podłogę, podwiesił je na grubym sznurze umocowanym do sufitu, na czym jednak lina się trzymała Draco nie mógł zobaczyć, gdyż żadne zdjęcie tego nie pokazywało; olbrzymie cielsko, bo inaczej nie dało się określić tuszy Goyle’a, majestatycznie sterczało na środku pomieszczenia i nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że je również, choć w nieco innych miejscach, przyozdobiono małymi i średnimi szufladami, z czego największa z kolekcji została wciśnięta tuż pod piersiami, a że do najmniejszych nie należały, zwiotczałe opadły do wnęki, zaś całe pudło podtrzymywał monstrualny brzuch mężczyzny z wąskim paskiem owłosienia biegnącym od pępka i chowającym się między nogami; w tym momencie Malfoy doznał niejako ulgi, gdyż dzięki wielkim gabarytom kolegi nie musiał oglądać jego sflaczałego przyrodzenia; o tym, że zostało zachowane, świadczyła wyłącznie strużka lepkiego nasienia sącząca się z penisa zakrytego przez niebywałych rozmiarów fałdy. Idąc dalej nie można było nie zauważyć, iż lewa noga trupa również została okaleczona, gdyż wmontowano w nią siedem mniejszych szuflad, a ostatnia z nich zastępowała niejako kolano ofiary; prawa noga pozostała w nienaruszonym stanie. To, co ciekawiło Draco najbardziej, to nowa ozdoba, którą nie obdarzono podobnie potraktowanego Zabiniego, mianowicie wyciągnięte ręce, również przywiązane liną, które kat pozbawił skóry aż do łokci; czerwone mięso przebijało się na pierwszy plan fotografii, a mniejsze i większe kałuże krwi spokojnie formowały się na jasnych panelach podłogowych, spływając między nagie stopy Goyle’a; mimo że przypatrywał się zdjęciu, mógł poczuć mdlący zapach rdzy, metalu poddanego korozji, zapewne przeważający w powietrzu w pokoju, bo znał go aż za dobrze, za często go smakował i nie dało się go pomylić z żadnym innym. Nie tylko ręce i dłonie obdarto ze skóry, mężczyźnie oskalpowano również czaszkę, a wydarty płat zwisał luźno z głowy, muskając resztkami wyliniałych włosów kark, co wyraźniej uchwycono na drugiej fotografii; z początku niewiele na niej widział, jednak gdy przypatrzył się dokładniej mógł dostrzec trzy kołki, może paliki, ciężko było mu określić, czym są wystające ze zwłok drewniane maczugi, które osadzono na wcześniej wspominanych kulach medycznych; wbite mniej więcej na środku kręgosłupa, w lewe udo, a także centralnie w odbyt, przez co osobiście uważał, że proporcje zostały znacznie zachwiane i drugi kij powinien zostać umocowany w miejscu kości ogonowej. Choć Goyle’owi z pewnością przyszło wycierpieć mnóstwo okrucieństwa, twarz pozostawała bez wyrazu, z przeszklonymi oczami i rozchylonymi ustami, z których wystawał koniec języka; daleko mu było od soczystego różowego koloru, dodatkowo pokrywał go nalot o lekko białawej barwie, a kubki smakowe, szczególnie na koniuszku, były znacznie powiększone, do tego dopatrzył się na narządzie specyficznych kółek będących śladami po poparzeniach, sam zresztą podobnym znakiem dysponował, stąd wiedział, skąd na mięśniu wzięły się charakterystyczne blizny. Gdy miał sięgnąć po trzecią fotografię, poczuł, jak zaczyna go coś swędzieć w nosie, a po chwili kichnął cicho, przez co denerwujący lok z powrotem opadł mu na czoło; zdmuchnął go, jednak nic to nie dało, i pociągnął żałośnie nosem, próbując wymacać we wciąż wilgotnych spodniach coś, co mogłoby być uznane za chusteczkę higieniczną. Po nieudanych poszukiwaniach poczuł, jak ktoś odgarnia mu włosy ze skroni i przypina coś do nich, a gdy się obrócił, ujrzał zadowolonego Rona, który po chwili pstryknął palcami w przedmiot przymocowany wcześniej do grzywki.

         - Nie panikuj – odezwał się do Malfoya, poprawiając lateksowe rękawiczki – to tylko spinacz do papieru.

         Nawet jeśli Draco chciał odpowiedzieć, to nagle jakby zabrakło mu słów, przez co potrafił jedynie obrócić się w stronę rudego, który zajmował się przetransportowanymi kilka dni temu zwłokami Goyle’a rozwalonymi na stole sekcyjnym; dotknął wspominanego wcześniej spinacza, dzięki któremu niesforne kosmyki przestały wlatywać mu do oczu.

         - Tak swoją drogą – zagadną Weasley, wyciągając drobne zanieczyszczenia z ciała denata za pomocą zakrzywionej pincety – czemu nie użyjesz różdżki, żeby się wysuszyć?

         Spojrzał na przylegający do klatki piersiowej czarny golf, który wciąż nie zdążył wyschnąć. Dopiero teraz uświadomił sobie, że nawet nie pomyślał o rozwiązaniu zaproponowanym przez chłopaka, nie mówiąc już o kompletnym wymazaniu z umysłu, że w kieszeni posiada coś takiego jak różdżka. Poczuł, jak niespodziewanie robi mu się głupio, jednak Ron był tak pochłonięty oględzinami wnętrzności Goyle’a, że na szczęście nie zwracał na niego uwagi; podniósł się z krzesła i za pomocą zaklęcia oczyścił odzież z resztek wody oraz błota, a następnie podszedł powoli do rudego, który wyciągał z ciała coś, co zapewne miało być wątrobą. Skrzywił się przy tym nieznacznie, przenosząc organ na mniejszy stół i zapalając nad nim dodatkową lampę; Draco tymczasem oparł się o blat, na którym spoczywało poharatane truchło kolegi ze szkoły.

         - Merlinie, co za cudo – wymamrotał rudy, delikatnie dotykając pomarszczonego i jakby zrogowaciałego gruczołu. – Szkoda, że trzeba ją będzie zwrócić właścicielowi.

         - Faktycznie, cóż za ból – odezwał się sarkastycznie arystokrata, wywracając przy tym z politowaniem oczami. – Goyle wygląda, jakby bardzo za nią tęsknił.

         - To niesamowity przypadek. Jeszcze nigdy nie widziałem wątroby w tak zaawansowanym stadium marskości. – Zachwycał się dalej Weasley, przyglądając się organowi z każdej strony. Malfoy westchnął cicho pod nosem, splatając ręce na klatce piersiowej i przestępując z nogi na nogę, jednocześnie zastanawiając się, co go dziś przywiało do kostnicy, bo jakoś wątpił, by świadomie chciał przypatrywać się pracy patologa i wysłuchiwać jego pieśni pochwalnych nad wyniszczoną wątrobą. – Jaki kolor, faktura, zniekształcenia, zapach! Spójrz!

         Przytknął mu niemal organ do nosa, jednak w ostatnim momencie Draco zdążył się odsunąć, marszcząc przy tym z niezadowolenia brwi i obrzucając chłopaka złowrogim spojrzeniem; Ron zaśmiał się na widok twarzy blondyna i delikatnie odłożył gruczoł na stół, podchodząc następnie do niewielkiej szafki, skąd wyjął skalpel i szklaną szalkę.

         - Nie łatwiej zrobić to różdżką? – zapytał, choć właściwie wcale go to nie interesowało; odcinający kawałek płatu i umieszczający go szczypcami na szkiełku mężczyzna nawet nie podniósł na niego wzroku.

         - Magia jest mało dokładna, poza tym może naruszyć budowę, choć nie wiem, czy da się jeszcze bardziej ją zniszczyć – odparł, krojąc kolejną część i umieszczając ją na nowej szalce. – Z dobrych wiadomości mogę powiedzieć, że jeśli nie ten psychopata, to Goyle wykończyłby się sam w zaledwie kilka miesięcy, może nawet tygodni.

         - Aż tak źle? – Na zadane pytanie Weasley parsknął głośno śmiechem, opierając się o brzeg stolika i odwracając ku Malfoyowi, który ze znudzeniem przyglądał się sinej twarzy denata.

         - Marskość to choroba, która rozwija się przez wiele lat – zaczął rzeczowo, dotykając poszczególnych fragmentów wyniszczonego organu – przede wszystkim mamy wtedy do czynienia z ogniskową martwicą komórek i zwyrodnieniami, zaś tworzące się zwłóknienia zastępują zdrową tkankę, w efekcie czego wątroba przestaje właściwie funkcjonować. Ale w przypadku Goyle’a to niestety nie wszystko.

         Podszedł do ciała i dotknął rozciętego brzucha pozbawionego już szuflady, a także i wątroby. Malfoy nie brzydził się tego, co pokazywał mu rudy, ale jakoś tak czuł, że nie musi wcale wszystkiego wiedzieć, mimo to słuchał uważnie wywodu naukowego patologa, co chwilę przytakując głową i spoglądając z uwagą na fragmenty zwłok pokazywane przez mężczyznę.

         - Wielka, a nawet gigantyczna przepuklina pępkowa wskazuje na wodobrzusze, które głównie prowadzi do niesprawności nerek, przez co sód i woda zaczynają gromadzić się w organizmie, ponieważ nerki nie są w stanie ich wydalić. – Fałda brzucha opadła z klapnięciem na stół, a Ron przeszedł na drugą stronę ciała. – W skrócie, mamy do czynienia z niewydolnością, w przypadku Goyle’a wyjątkowo ostrą, a także z powiększonymi żyłami krążenia obocznego. Ze zmian skórnych, co sam zresztą możesz zaobserwować, wystąpiła żółtaczka, liczne naczyniaki, a także kępki żółte, choć nie tak rozbudowane.

         Wskazał na oczodoły, w których Draco dopatrzył się niewielkich narośli rzeczywiście odcinających się kolorem od skóry twarzy zmarłego.

         - Śledziona jest wyraźnie powiększona, a zatem musiał się jeszcze borykać z nadciśnieniem wrotnym, możliwe również, że z leukopenią.

         - Leukopenia? – zapytał, spoglądając z niezrozumieniem na rudego.

         - Mała liczba leukocytów lub też ich brak – odparł niemal natychmiast, stając tuż przy szerokiej klatce piersiowej denata i pokazując na fragmenty płuc. – Niski poziom białych krwinek prowadzi do znacznego osłabienia układu odpornościowego. Natomiast wnioskując z pobieżnych oględzin płuc, istnieje duże prawdopodobieństwo nowotworu bądź międzybłoniaka opłucnej, jedno z dwóch z pewnością będzie pasować. Do tego oczywiście cukrzyca i chorobliwa otyłość.

         Strzelił rękawiczkami, wyrzucając je do stojącego nieopodal kosza na odpadki i spoglądając z zachwytem na okaleczone zwłoki. Malfoy trawił nadmiar informacji medycznych, z których głównie udało mu się wydedukować, że tak czy siak dla Goyle’a nie było już ratunku, zmarłby prędzej czy później przez własną głupotę i zaniedbanie. Nie znaczyło to jednak, że w jakimś stopniu było mu żal kolegi, nawet uważał, że sam sobie na taki los zapracował, a teraz przynajmniej jest jednego darmozjada mniej na tym łez padole, pieszczotliwie nazywanym przez niektórych ziemią. Spojrzał ostatni raz na ciało, po czym usiadł na krześle, które zajmował wcześniej, a nie wiedzieć czemu spomiędzy lekko rozchylonych warg wydostało się ciche westchnięcie. Weasley znalazł się natychmiast przy nim, ściągając mu jednocześnie z włosów przypiętą klamerkę i wsadzając ją do kieszeni fartucha laboratoryjnego.

         - Nie żal ci? – zapytał, na co Draco zerknął na niego z początku z niezrozumieniem, ale po chwili odwrócił wzrok, krzyżując jednocześnie ręce na klatce piersiowej i układając jedną nogę na pręcie między nóżkami stołka umieszczonym mniej więcej w połowie wysokości mebla. Nie było mu bowiem żal, było mu najzwyczajniej w świecie wstyd, że nie potrafi żałować kolegi, z którym znał się i zadawał tak długo, teraz zaś nie jest w stanie wykrzesać z siebie chociaż minimalnego współczucia.

         - Czego? – żachnął się w odpowiedzi arystokrata. – Jeśli nie pracujesz na coś od samego początku, nie oczekuj cudów, gdy jest już za późno.

         - Co racja, to racja – zgodził się Ron, opierając się o stół, przy którym siedział zmarkotniały arystokrata. – Nic też nie wskazywało, że chciał się leczyć. Wiesz, że był anonimowym alkoholikiem?

         - W takim razie Granger musiała się z nim często widywać – wymamrotał, na co Weasley westchnął głośno, szturchając go ostentacyjnie w ramię.

         - Hermiona nie jest alkoholiczką – powiedział stanowczo, jednak nie przekonał Dracona, a nawet wyglądał, jakby sam miał co do tego stwierdzenia wątpliwości. – Zresztą ona nie pija whisky.

         - Zauważyłem, że lubuje się w wyrobach wino podobnych. – Głos Malfoya był szorstki i ociekający cynizmem, ale z racji tego, że Ron był w pełni przyzwyczajony do niezwykle barwnego tonu rozmówcy, nie zwrócił na niego większej uwagi. Wyciągnął z kieszeni fartucha różdżkę i przywołał wyniki badań, które udało mu się to tej pory przeprowadzić, a także stertę sporządzonych notatek, w których aż roiło się od przekreśleń, adnotacji i słów wyróżnionych charakterystycznym mazakiem w kolorze fluorescencyjnej żółci; przeglądał niespiesznie kartki, kręcąc się po pomieszczeniu, a Draco co rusz zerkał w jego kierunku, jakby czekał, aż się do niego znów odezwie. W rzeczywistości denerwowało go, że Weasley należy do grupy ludzi, którym lepiej myśli się w ruchu, w skutek czego z wielkim trudem znosił dźwięk szurania butami po posadzce i ciche mamroty pod nosem.

         - Goyle pił dużo w Hogwarcie? – zapytał ni z tego ni z owego, na co lewa brew blondyna uniosła się nieznacznie ku górze.

         - Czemu pytasz?

         - Próbuję nakreślić ramy czasowe, w którym zaczęła rozwijać się marskość – odparł, przekładając kolejne strony zapisków. – Według moich obliczeń musiał zacząć co najmniej w ostatniej klasie.

         - Niewykluczone, że wcześniej. – Arystokrata podniósł się z krzesła i podszedł do rudego, zaglądając mu w notatki, jednak szybko się cofnął, widząc niechlujne i stosunkowo nieczytelne pismo patologa. W ostatnim momencie powstrzymał się przed grymasem niezadowolenia i oburzenia, ponieważ jeszcze nigdy wcześniej nie spotkał się podobnymi bazgrołami. Możliwe, że dlatego, iż nigdy w życiu nie miał w rękach pergaminów, na których pisali Crabbe czy Goyle. – Na czwartym roku alkohol w pokojach Slytherinu był na porządku dziennym.

         - Czternaście lat?! – wrzasnął niemal Ron, obracając się gwałtownie ku Malfoyowi, który odsunął się od niego, gdyż rudzielec praktycznie się do niego przylepił. Otrzepał materiał golfu z niewidocznych paprochów i oparł się o szafy stojące pod ścianą pomieszczenia.

         - Racja, wy świętowaliście czekoladowymi żabami – mówiąc uśmiechnął się złośliwie, splatając ręce na klatce piersiowej. – Wiem, że pił ze Ślizgonami, jednak ile, nie jestem w stanie określić, ponieważ nigdy nie uczestniczyłem w ich zabawach.

         Weasley spojrzał na rozmówcę z miną ewidentnie wyrażającą głęboką wątpliwość, a nawet jakby chciał powiedzieć „uważaj, bo ci uwierzę”; niestety, choć w wieku prawie trzydziestu lat ciężko było się do tego przyznać, Draco nie pijał alkoholu; na palcach jednej ręki był w stanie policzyć, ile razy jego usta przyjęły paskudne płyny, w których większość kolegów i koleżanek doszukiwała się wykwintnych smaków, włączając w to oczywiście incydent z Potterem; wino, piwo, czy kolorowe drinki określane mianem „babskich” w jego mniemaniu były zwyczajnie obrzydliwe i z tego prostego powodu nie chciał mieć z nimi do czynienia, tak samo jak z kawą czy papierosami. Kiedy w Slytherinie trwała w najlepsze jakaś impreza, on wolał bawić się bez wspomagaczy, jeśli już się na jakiejś pojawił, a najlepiej mu było samemu, z dala od wszechobecnego rozgardiaszu, tyle że zawsze znalazł się ktoś, kto zatrzymywał go w pokoju wypełnionym pijanymi i napalonymi nastolatkami.

         Odchrząknął znacząco i przestąpił z nogi na nogę, wyrywając się z przebłysków fatalnych zabaw, w których musiał brać udział w szkole. Ron spoglądał na niego zza naręczy papierów, nie mogąc oprzeć się wrażeniu, że Malfoy skrzętnie coś przed nim ukrył, jednak wolał nie drążyć tematu.

         - Tak czy owak, jego wytrzymałość i zdolność regeneracji jest imponująca, nawet jak na tak młody wiek.

         - Przyjmował jakieś eliksiry wzmacniające? – To, co przed chwilą powiedział Weasley było na tyle interesujące, że Draco rzeczywiście zaciekawił się wynikami przeprowadzonych przez rudego badań. Nie był ignorantem medycznym, jednakże z bólem musiał, a raczej nie musiał, dopóki ktoś by go o to nie zapytał, przyznać się, że Ronald znacznie przewyższa go w tej dziedzinie. Dlatego tym bardziej pragnął dowiedzieć się czegoś więcej o przypadku Goyle’a, mając jednocześnie nadzieję, że uda mu się zrozumieć, co pchnęło poronionego na umyśle mordercę do zabicia kolejnego czarodzieja.

         - Organizm czarodzieja zbudowany jest podobnie i działa niemal tak samo, jak organizm statecznego mugola, jednak w naszych ciałach i narządach występują pewne różnice, przede wszystkim dysponujemy komórkami odpowiedzialnymi za gromadzenie magii. – Arystokrata przytaknął głową i dalej wsłuchiwał się w ciąg słów Weasleya, który momentalnie znalazł się w swoim żywiole, a jeszcze większą radość czerpał z faktu, że stoi przed nim osoba, która rozumie to, co do niej mówi i nie ignoruje jego spostrzeżeń. Przynajmniej tak sobie wmawiał, patrząc na słuchającego go z niebywałą atencją blondyna. - Poziom energii magicznej występującej w organizmie ma wpływ nie tylko na nasze zdolności, ściśle współpracuje on ze wszystkimi układami i ma ogromne znaczenie dla procesów zachodzących w ciele. Dzięki tym komórkom nasze organy posiadają lepszą zdolność odnowy, jak na przykład wątroba czy płuca, jednak czarodziej czarodziejowi nierówny.

         - Dokładnie? – Uśmiechnął się delikatnie na pytanie Malfoya, transmutując stojącą na stole kolbę w białą tablicę, na której różdżką zaczął kreślić równania połączone z odpowiednim indeksem i grupą krwi. Draco nie przestawał obserwować jego poczynań, jednocześnie zauważając, że w kieszeni fartucha laboratoryjnego migocze dziwne niebieskie światełko, jednak nie potrafił określić jego źródła, przez co trudniej było mu skupić się na tym, co rudy do niego mówi.

         - Czarodzieje o indeksie magicznym mniejszym niż alfa mają ograniczone możliwości szybkiej regeneracji. Grupa o indeksie omega praktycznie nie posiada ich w ogóle, co znaczy, że są niemal na identycznym poziomie, co mugole, a co za tym idzie ich komórki magiczne potrzebują o wiele więcej czasu, żeby mogły się odtworzyć. – Wskazał na leżące na stole ciało denata, by następnie otoczyć czerwoną linią grecką literę alfa zapisaną na samej górze magicznej tablicy. - Organizm Goyle’a był tak wyniszczony, że normalnie już dawno powinien leżeć w piachu, jednak ten zaskakująco długo utrzymał się przy życiu, co może jedynie oznaczać, że był czarodziejem pełnej krwi, gdyż w innym wypadku jego komórki nie nadążałyby z regeneracją. Przynajmniej częściową, bo i tak nie dałyby rady pozbyć się wszystkich choróbstw, które w sobie zgromadził.

         - W jakim czasie przebiega rekonstrukcja komórek w organizmie czarodzieja? – zapytał Draco, przyglądając się wykresom i jednocześnie starając się nie zwracać uwagi na świecącą się niebieską lampkę, która nie tyle go dekoncentrowała, co intrygowała.

         - Grupy alfa regenerują się błyskawicznie. W normalnych warunkach, takich, jakie posiada organizm mugola, w zależności od stopnia uszkodzenia, wątroba potrzebuje na regenerację od kilku do kilkunastu tygodni. – Ron zapisał liczby pod odpowiednim indeksem, postukując następnie w dalszą część rozpisanej mapy. - W przypadku alf proces ten skraca się dzięki wysokiej ilości komórek magicznych do kilku dni. Bety nie tak szybko, ale są w stanie w miarę krótkim czasie dojść do siebie. Z omegami jest najgorzej, gdyż ich organizm traktuje komórki magiczne jako intruzów, blokując proces regeneracyjny, który byłby zbliżony do grup o wyższym indeksie.

         - Czyli im większa ilość komórek o ładunku magicznym, tym rekonstrukcja przebiega szybciej? – Dosłownie przez sekundę wydawało mu się, że przez twarz Weasleya przebiegł wyraz niezadowolenia, a może bardziej rozczarowania. Nie przejął się jednak za bardzo i podparł podbródek na ręce, którą ułożył na drugiej, spoczywającej w miejscu, gdzie znajduje się przepona.

         - No nie tak do końca – odparł patolog, pogrubiając wypisane na tablicy nazwy grup krwi. - Wpływ na proces regeneracyjny ma nie tylko ilość komórek, ale także grupa i współczynnik krwi, rodzaj i powód uszkodzenia, oraz ogólny stan organizmu. Grupy A, B oraz AB o współczynniku Rh ujemnym są stosunkowo rzadkie, tym bardziej w świecie czarodziei, więc ich posiadacze muszą szczególnie uważać, gdyż narażeni są na większą ilość chorób, niż pozostali, co przekłada się na generalny stan ich zdrowia.

Malfoy przytaknął głową, a Ron zaczął wypisywać nazwy chemicznych związków i odpowiadające im równania, aż zabrakło mu miejsca, przez co musiał zrezygnować z dalszego tłumaczenia przy użyciu grafów.

- Co się tyczy uszkodzeń, organizm czarodzieja powinien unikać nadużywania substancji, które znacznie osłabiają jego komórki magiczne. Mowa tu o wyrobach mugoli, głównie o alkoholu wysokoprocentowym, a także substancjach psychoaktywnych, czy nawet pospolitym tytoniu. – Zaznaczył wymienione wcześniej produkty, a blondyn kolejny raz przytaknął beznamiętnie głową. Mimo wszystko Ronald wyglądał, jakby znalazł się w siódmym niebie; nikt mu nie przerywał, był zainteresowany tym, co ma do powiedzenia, a nawet więcej, rozumiał wszystko, a przynajmniej większość poruszonych kwestii, jednocześnie nie poganiając go ku szybszemu końcowi wykładu. - Nie chodzi o to, że są one generalnie złe i niepożądane, ale na nasze ciała działają wyjątkowo szkodliwie, obniżając między innymi odporność, jednak przede wszystkim chodzi o to, że blokują one niejako rekonstrukcję.

Arystokrata uniósł odrobinę wyżej głowę i z włożonymi do kieszeni spodni rękami zbliżył się ku rozmówcy, nie odrywając wzroku od doszczętnie zamazanej tablicy; cyfry, nazwy, znaczenia i wiązania mieszały mu się w głowie, jednak rozumiał, co Weasley do niego mówił i wyciągnął z jego słów znacznie więcej, niż sam siebie podejrzewał. Z jednej strony było to godne podziwu, a z drugiej odrobinę przerażające, gdyż zaczął zdawać sobie sprawę, jak wiele ma wspólnego z patologiem, a to bynajmniej było mu nie w smak.

         - Goyle doprowadził się do stanu kompletnej bezużyteczności zdrowotnej, przy czym dzięki wysokiej liczbie komórek magicznych był zdolny szybko niwelować skutki picia nadmiernej ilości alkoholu, a tym samym opóźnić postęp chorób. – Tym razem to Ron przytaknął głową, jednak uczynił to ze znacznie większym uznaniem, niż spoglądający beznamiętnie na nazwy grup krwi Malfoy. - Zatem nie mógł przyjmować wyrobów mugolskich, które zakłócają proces regeneracji. Jego grupa krwi też musiała być dość pospolita.

         - Grupa 0 o współczynniku dodatnim, mówiąc ściślej – rzekł rudy, zerkając na pokiereszowane truchło rozłożone na stole kilka metrów dalej. Draco jednak nie odpowiedział, nawet nie spojrzał na rozmówcę, zagłębiając się myślami w powód morderstwa Goyle’a; jaki był sens w dobijaniu dogorywającego? Gregory nie nadawał się do niczego, był ledwie poruszającym się szkieletem przyodzianym w olbrzymią masę tłuszczową, prawdopodobnie nawet przebrnięcie przez schody stanowiło dla niego nie lada wysiłek i pozbawiało mnóstwa energii; czym zatem ta życiowa poczwara, niedołęga i największy okaz głupoty, jaka jeszcze nie stąpała po ziemi, zawiniła komuś, że potraktował ją tak, jak Zabiniego? Tu Draco zaczął zastanawiać się nad spoiwem dwóch zabójstw; Blaise był wpływowym człowiekiem, więc oczywistym było, że miał wrogów i ktoś mu źle życzył, jednak Goyle daleki był od posiadania jakichkolwiek koneksji, jego morderstwo nie miało prawa przynieść światu profitów, choć rzeź na bankowcu również tego nie zrobiła; czuł w kościach, że obie sprawy coś łączy i to nie tylko osoba zabójcy.

         Spojrzał w kierunku zwłok, przechylając odrobinę głowę i mrużąc oczy, jakby mocne i zimne światło sączące się z lamp mocno go raziło.

         - Skoro i tak by umarł, po co ktoś zadał sobie tyle trudu i urządził cały ten teatrzyk? – Odbijające się głośnym echem w głowie pytanie wypłynęło z lekko rozchylonych ust, a mężczyzna momentalnie zapragnął ugryźć się w język, że poruszył niewygodny temat. Nie miał ochoty siedzieć dłużej w kostnicy, a tym sposobem utrudnił sobie jedynie jej szybsze opuszczenie, gdyż Ron utkwił w nim zaciekawiony wzrok, drapiąc się po kilkudniowym zaroście odznaczającym się na bladej cerze pokrytej sporą ilością piegów.

         - Może się komuś naraził? Długi czy coś – odrzekł, ale sam nie wierzył, że skatowany nieboszczyk mógł mieć jakieś problemy finansowe, a z pewnością nie takie, by zginąć w spektakularny sposób. Był na to zwyczajnie za mało inteligentny.

         - Goyl był równie bystry, co woda w toalecie. Przez tę wyjątkowo pustą głowę, w której wiatr hulał i piszczał, nigdy nie przeszedłby pomysł wzięcia pożyczki. Nie mówiąc już o tym, że sam miałby na niego wpaść. – Słowa Malfoya ociekały ironią i brakiem szacunku, do którego Weasley powinien być już przyzwyczajony, jednak wciąż z trudem i niedowierzaniem przychodziło mu wysłuchiwać pejoratywnych określeń, jakimi arystokrata darzył swych kolegów z Hogwartu. Owszem, jest nieprzyjemny i raczej zwiewa i powiewa mu, co ktoś sobie o nim pomyśli, ale raczej nie na tyle, by obrażać znajomych na prawo i lewo. Choć w sumie Malfoy to Malfoy, nie w sposób odgadnąć, co i kto ma dla niego jakąś wartość.

         Patrząc na obojętny wzrok blondyna przesuwający się po okaleczonym ciele, Ronald zrozumiał, że mężczyzna naprawdę nie jest zainteresowany losem, jaki spotkał Goyle’a; był równie jałowy, co pustynia, jednak na niej można było znaleźć chociaż piasek, w spowitych pustką tęczówkach arystokraty nie było niczego, nawet malutkiego ziarenka; przypomniał sobie, o czym mówiła mu kilka dni wcześniej Hermiona, jakby Draco miał coś wspólnego, a z pewnością wiedział więcej o dokonanych dwóch morderstwach; Ron posunął się nawet do twierdzenia, że i trzech. Ginęli Ślizgoni, ale to nie miało tak dużego znaczenia, jak fakt, że wszyscy byli jakoś powiązani z Malfoyem, czy to krwią, czy zwykłą znajomością; istotnym było również, że wszystkie egzekucje zaczęły się, kiedy arystokrata wyszedł na wolność. Choć osobiście nie wierzył, że chłopak może być sprawcą, tak panna Granger miała znacznie więcej podejrzeń, jednak wszystkie one nie znajdowały poparcia w zebranych dowodach i tylko to chroniło ją od wydania mylnego, według Weasleya, wyroku na mężczyźnie. Jednak co by zrobił, gdyby okazało się, że to Draco jest winowajcą?

         - Jest jeszcze jedna możliwość, którą rozważam od morderstwa Zabiniego – odezwał się cicho, bacznie obserwując reakcję blondyna, ale ten nawet nie drgnął, a sądził, że obudzi się w nim choć minimalne oburzenie. – I nie tylko ja.

         - Cokolwiek powiedziała ci Granger, nie mam z tymi sprawami nic wspólnego – odparł miarowo arystokrata, przenosząc niespiesznie wzrok na stojącego tuż obok rozmówcę. Ron w pustych oczach nie widział kłamstwa, nie dostrzegał też złości, ale zaskoczyło go, że Malfoy tak szybko skojarzył, o kim mówił. Mógł mieć na myśli każdego, Harry’ego czy choćby Percy’ego lub każdą inną osobę z Ministerstwa, jednak on idealnie wycelował w Hermionę, co zaintrygowało, a zarazem wzbudziło podejrzenia w rudym.

         - Odstawmy wszystko na bok i spójrzmy logicznie – zaproponował, wsadzając ręce do kieszeni fartucha.

         - Nie – odparł hardo Draco, kładąc rękę na brzegu metalowego stołu, na którym rozpościerały się zwłoki Gregory’ego.

         - Dlaczego?

         - Bo nie chcę. – Weasley dostrzegł, że z każdym kolejnym pytaniem i odpowiedzią, mężczyzna zaciska mocniej palce, aż w końcu pobielały mu kłykcie, a szczęka była tak napięta, jakby szykował się na bolesne uderzenie. I po tym wiedział, że Draco coś przed nim ukrywa, coś, czego się wstydzi i nie chce pozwolić, by ktoś dostrzegł jego słabość.

         - Bo się boisz – odezwał się po chwili, na co spuszczona nieznacznie głowa arystokraty uniosła się gwałtownie, a w srebrnych tęczówkach Ron dostrzegł nie tylko poirytowanie, ale także potwierdzenie wcześniejszego stwierdzenia.

         - Nie boję się! – krzyknął na całą kostnicę Malfoy, odrywając ręce od brzegu stołu, a dłonie lekko mu się trzęsły, co nie uszło uwadze stojącego spokojnie obok czarodzieja. Pierwszy raz od zwolnienia z więzienia widział w nim taką reakcję, pierwszy raz nagromadziło się w nim tyle emocji, że nie potrafił ich w sobie zdusić, a przede wszystkim, pierwszy raz Draco był szczery, choć wypowiadane słowa kompletnie temu przeczyły. - Nie chcę do nich wszystkich wracać! I przestańcie razem z Granger próbować podnieść mnie na duchu! Rzygać mi się od tego już chce.

         - Hermiona jest twoją kuratorką, to normalne, że się tobą przejmuje.

         - Wyświadcz mi przysługę i powiedz jej, że ma iść w diabły i dać mi w końcu święty spokój – odwarknął, wieńcząc wypowiedź cynicznym uśmieszkiem i odpychając się lekko od stołu. Zabrał wyniki przeprowadzonego egzaminu z blatu i wręczył je Ronowi, który nawet nie spojrzał na wciśnięty do ręki przedmiot. – Oddaj jej to w moim imieniu. I nie pytaj dlaczego, po prostu to zrób.

         - Uciekanie przed nią nic ci nie da – oznajmił tonem znawcy patolog, odkładając teczkę obok ciała i przyglądając się stojącemu w wyjściu arystokracie. Przysiągłby, że przez napiętą twarz przez moment przebiegło coś na kształt smutku, ale po chwili zginęło za ponurą i hardą maską obojętności, z którą Malfoy wszystkim się pokazywał. – Prędzej czy później wyczuje, że coś…

         - Gdyby mnie to obchodziło, pewnie sam bym się do niej zgłosił – odpowiedział, wsadzając powoli ręce do kieszeni – jednak posiadam ten komfort, że mam w nosie, co Granger sobie o mnie myśli. Nie interesuje mnie to i przestań pchać się tam, gdzie cię nie proszą, rudy wrzodzie na siedzeniu.

         Blondyn zniknął w tym samym momencie, co skończył krótką, acz dotkliwą tyradę, jednak nie dla Rona, ale dla niego samego, co chłopak zdążył już dawno zauważyć. Nie wszystko szło według zamiarów arystokraty, prawdę mówiąc nic nie układało się według założeń, bo chociaż pokazywał się wszystkim od pasywnej strony, to w rzeczywistości nie był obojętny na opinię ludzi, a już z pewnością nie na zdanie Hermiony. I cieszył się, że dostrzegł w nim ten płomyczek specyficznej sympatii do kasztanowłosej przyjaciółki, jednak jednocześnie bał się, że były to wyłącznie zwykłe urojenia.

†††

         Nowy tydzień zaczął się równie tragicznie, co zakończył stary. Przygnębiająca wieść o śmierci Ministra rozniosła się po świecie czarodziejów, a tym samym ogromny smutek zagościł w sercu każdego przedstawiciela magii; w tym natłoku wszechobecnej rozpaczy na próżno było szukać choćby promyka radości, co rozjaśniłby szare i słotne dni, mimo że za oknami można było dopatrzyć się pierwszych tchnień przybywającej wiosny. Życiem bowiem rządzi paradoks – kiedy trzeba się radować, zsyła pożogi, ulewy i gradobicia, a w momentach głębokiego żalu każe cieszyć się błękitnym niebem i otulającym twarz gorącym słońcem; sprzeczność ta dotknęła każdego, a przynajmniej tak się wydawało, patrząc na pogrążone w żałobie oblicza pracowników Ministerstwa. Wyjątkiem była niestety panna Granger.

         Kingsley Shacklebolt nie zasługiwał na zwyczajny, tradycyjny pogrzeb i prawdopodobnie zdawały sobie z tego sprawę tylko dwie osoby; głowa państwa czarodziejów nie ma prawa zostać pochowana w ciszy i bez nagonki medialnej, taka skromna uroczystość przyniosłaby hańbę nie tylko zmarłemu, ale i całej społeczności magicznej; najlepiej wiedział o tym Percy, a zaraz po nim Hermiona, która została o owym fakcie uświadomiona przez przełożonego następnego dnia po wieści, iż Minister na zawsze opuścił ich świat; nie spodziewała się jednak, że rudy wypłosz podejdzie do pogrzebu z takim zaangażowaniem i niejako pasją. Weasleya charakteryzowały bowiem liczne wady, ale wśród nich, niczym samotna gwiazda na czarnym firmamencie, majaczyła jedna zaleta, jaką była niesamowita zdolność gospodarowania czasem, a co za tym idzie, również przestrzenią czy funduszami, choć o te Ministerstwo raczej nie miało się co martwić. Wystarczył mu zaledwie dzień na sporządzenie rzetelnego planu pochówku, a po oficjalnym oświadczeniu wygłoszonym na zebraniu ze wszystkimi pracownikami rozdał każdemu z szefów departamentów mały skoroszyt, w którym co do minuty rozpisał uroczystość pogrzebową Kingsleya. Notes zatem, choć nie grzeszył wielkością, posiadał w sobie setki punktów i odpowiadających im podpunktów, te zaś należyte adnotacje, a liście długo nie było końca; wszystko zostało uwzględnione w najmniejszych szczegółach, włącznie z wliczeniem możliwych opóźnień; między innymi można się było natknąć na obszerny punkt, w którym na części, a raczej minuty, rozebrano główne obchody odbywające się w ministerialnej sali bankietowej, to jest pożegnanie Ministra przez pracowników, uroczyste mowy najważniejszych przedstawicieli świata czarodziejów, aż do widowiskowego spalenia ciała Shacklebolta na oczach zgromadzenia, a co ciekawe i głupie zarazem, przynajmniej według Hermiony, w planie znalazło się również miejsce dla symbolicznej minuty ciszy. Jedynie ostatnia strona każdego zeszyciku zawierała inne informacje, odpowiednio dobrane do danego przedstawiciela wydziału; panna Granger mogła poszczycić się poleceniami zabezpieczającymi mającymi na celu zapewnienie bezpieczeństwa uczestnikom pogrzebu, co i tak wpisywało się w jej codzienne obowiązki, więc nie była specjalnie zdumiona, widząc dopiski Percy’ego w jej osobistym skoroszycie, nie ukrywała jednak, że spodziewała się po nim jakiegoś większego polotu. Czytając ogólny plan nie mogła sobie odpuścić kilku bezczelnych parsknięć śmiechem rozchodzących się po pustym domu oświetlonym jedynie małą lampką wiszącą na ścianie w salonie; skrupulatność owszem, jak najbardziej podobała jej się, ale nie paranoja, w którą wpadła ruda wiewiórka, wyliczając głowom zagranicznych przedstawicieli świata magii ich czas na przemówienia ku czci nieżyjącego Kingsleya; bo niby jak chciał rozwiązać ewentualne przeciągnięcia, wykraczające poza margines dopuszczalnego opóźnienia? Zamierzał siłą ściągnąć ich z mównicy? Hermiona nie wyobrażała sobie, że wszystko pójdzie jak po maśle, czyli według założeń Weasleya, to po prostu nie miało prawa się udać; już nie chodziło o sztywne ramy, w których Percy obsadził każdego z osobna, ale o zwykłą autentyczność wobec społeczeństwa, które narzuconej reżyserki nienawidzi tak samo, jak nagłych zmian wprowadzanych bez uprzedzenia w życie; czarodzieje są zbyt konserwatywni i nie przystaną na, jakby nie patrzeć, nieco zmodernizowaną wersję pochówku, tym bardziej tak szanowanej osoby, jaką był Shacklebolt, choć może huczna i obfita stypa zdoła wynagrodzić im wcześniejsze niezadowolenie. Pozostając w temacie jedzenia, w tej kwestii podła gadzina również wykazała się sporą kreatywnością; z tego co wiedziała, a raczej podsłuchała na korytarzach, na stołach miały królować głównie tradycyjne brytyjskie potrawy, natomiast karta dań, notabene również umieszczona w notatniku z rozpiską, jakoś daleka była od zwyczajowych angielskich przepisów, bo według niej kremowa zupa szparagowa czy kaczka po pekińsku nawet nie leżały obok faggotu czy polędwicy wołowej z dodatkiem grzybów i pasztetu zapiekanej w cieście; może i nie jest zbyt dobrą kucharką, może i udało jej się nie raz spalić jajecznicę, ale czytać umiała, a przede wszystkim pamiętała obiady serwowane w rodzinnym domu czy u Weasleyów, w czasach gdy dość często zaglądała do rudej familii, a tam z pewnością z tradycyjną kuchnią miała do czynienia, natomiast dania wybrane przez Percy’ego ze zwyczajowym brytyjskim jedzeniem nie miały praktycznie nic wspólnego. Ale cóż, w końcu wszystkim nie da się dogodzić, a przynajmniej tak sobie mówiła, dopóki nie przekonała się, jak łatwo można manipulować poglądami społeczeństwa i dopasowywać je do własnych potrzeb.

         Pogrzeb zaplanowano na sobotę, a im bliżej szopka się zbliżała, tym panna Granger miała coraz częstsze napady migreny i osłabienia psychicznego; nie tylko rudy przełożony nie dawał jej spokoju, ale i wszyscy inni, którzy odważyli się do niej podejść, a wśród nich przodował oczywiście Ron, zasypujący ją bez ustanku nowymi faktami w sprawie śmierci Goyle’a; jak po wcześniejszych morderstwach była w stanie położyć się spać i dać sobie na wstrzymanie przynajmniej we śnie, tak po tym incydencie powieki nie chciały się do siebie w ogóle kleić, w skutek czego chodziła niewyspana, podenerwowana, ale przede wszystkim bardzo zaniepokojona. Nie można było nie zauważyć, że dwa, a może nawet i trzy bestialskie zgony są dziełem tej samej osoby, zbyt dużo je łączyło, żeby mieć jakiekolwiek wątpliwości, jednak kolejne odkrycia nic jej nie dawały, a nawet przeszkadzały w dojściu do sprawcy, którego – powiedzmy do w końcu otwarcie – zaczęła się pomału obawiać. Wielokrotnie nakazywała sobie spokój, byleby tylko nie wpaść w błędne koło, z którego później bardzo trudno się wydostać; nie lubiła kierować się przeczuciem, potrzebowała twardych dowodów, by wydać osąd, a jednak w tym przypadku było zgoła inaczej i nawet się nie skrzywiła, gdy odstręczająca myśl przechodziła jej raz za razem przez gotującą się od nadmiaru informacji głowę. Przeraziła się swym wypaczonym sumieniem, gdy siadając do protokołu śmierci Goyle’a bezkarnie zawyrokowała, że Malfoy jest mordercą, gdyż potwierdzeń miała aż w nadmiarze, jednak jej przemęczony umysł kompletnie wymazał istnienie poważnych nieścisłości, z którymi zaznajomił ją dopiero Ronald broniący arystokraty za każdym razem, gdy powiedziała o nim coś nieludzkiego; trudno było przyznać się przed sobą, że osobiste urazy do Dracona przysłoniły jej trzeźwe patrzenie na sprawę, jednak zdecydowanie łatwiej było żyć z nadszarpniętą dumą, niż z niesprawiedliwym wyrokiem na sumieniu. Jednak dopiero niedawno odkryła, co popchnęło ją ku takiemu osądowi, a mianowicie próba rehabilitacji własnych przewinień, za które nie chciała ponieść odpowiedzialności. Żyła bowiem z przeświadczeniem, że gdyby bardziej pilnowała mężczyzny, nie doszłoby do serii morderstw, a to założenie z góry było skazane na porażkę; wiedziała aż za dobrze, że nawaliła, bo pozwoliła na pełną swobodę człowiekowi, do którego nie powinna mieć ani grama zaufania; musiał minąć miesiąc, żeby zaczęła interesować się Malfoyem, co się z nim dzieje, jak sobie radzi, a i tak były to tylko płytkie przemyślenia przepływające raz na jakiś czas przez głowę; musiał sam się u niej zjawić, musiał sam się do niej pofatygować, żeby uświadomić jej, że wciąż żyje i w jakikolwiek sposób powinna się nim zająć. A ona jak głupia, niczym skończona idiotka pozwoliła mu robić to, na co miał ochotę, mało tego, umożliwiła mu pracę u swojego boku, bo jak istna kretynka wierzyła, że mężczyzna za wszelką cenę chce się zmienić i nie zrobi niczego złego. Tak właśnie myślała jeszcze kilka dni temu, dopóki Ron nie powiedział jej, że jest czystą hipokrytką, chcąc obarczyć winą arystokratę tylko dlatego, że już na samym początku odpuściła sobie i jemu, a najłatwiej jest wyrokować nad kimś, kogo się zupełnie nie zna. I miał rację. Nie wie nic o Malfoyu i nie zrobiła niczego, żeby to zmienić. Ból porażki był zatem podwójnie dokuczliwy; chciała go poznać, ale jednocześnie wolała trzymać się na dystans i czekać, aż on pierwszy zapuka do jej drzwi, tylko że on już to zrobił, wchodził do jej pogmatwanego życia nie raz, a on dalej stała przed jego mieszkaniem, nawet nie siląc się na oznajmienie gospodarzowi, że czeka na niego na zewnątrz. Bała się jednak jednego, mianowicie, że jest już za późno na jakąkolwiek poprawę, że nie zdążyła zrobić w porę tego kroku, który przybliżyłby ją do Dracona nawet minimalnie, przez co nie wiedziała czy jest jeszcze dla niej jakaś szansa. I wielokrotnie zadawała sobie to samo pytanie: czy jest jeszcze sens próbować?

         Potworny ból głowy bombardował ją od samego rana; był tak nieznośny, że musiała przerwać trening, żeby nie zwariować z rozsadzającego czaszkę tępego obijania, jakby mózg telepał jej się na wszystkie strony i zrobiony był z ołowiu. Środki przeciwbólowe, które nosiła ze sobą od tygodnia nic już nie dawały, a nawet miała wrażenie, że pogarszają jedynie dokuczliwości. Nie miała zatem innego wyboru, jak zapytać Rona, czy ma jakieś silniejsze proszki, które pomogłyby chociaż przetrwać sobotę, kiedy zjedzie się cała światowa śmietanka towarzyska, by pożegnać zmarłego Ministra Magii. Rzadko bywała w prosekturze, praktycznie pojawiała się tam tylko wtedy, gdy od dłuższego czasu nie mogła się skontaktować z przyjacielem, który cechował się nieznośną tendencją do przekładania pracy nad życie osobiste i zaszywał się z nieboszczykami na długie godziny, a nawet dni w wychłodzonych laboratoriach i kostnicach, gdzie było jeszcze zimniej; nie przeszkadzało jej pomieszczenie czy „towarzystwo”, jednak nie lubiła marnować czasu na latanie po całym Ministerstwie tylko po to, żeby sprawdzić, czy rudy jeszcze żyje, czy już zdążył położyć się w jednej z lodówek razem ze „znajomymi”. Dziś jednak nie miała za bardzo wyboru, a kiedy dotarła wreszcie do prosektorium, kamień spadł jej z serca, gdy dostrzegła Rona babrającego się w brzuchu rozłożonego na stole sekcyjnym Goyle’a, jakkolwiek obrzydliwie i nienormalnie to brzmi.

         - Daj mi jakieś prochy, bo łeb mi zaraz trzaśnie – odezwała się bez zbędnych formalności do przyjaciela, opadając na najbliższe wolne krzesło zastane na drodze do bocznego stolika, na którym następnie oparła łokieć, a na ręce dudniącą od tępego bólu głowę.

         - Jakie prochy? – zapytał nieprzytomnie Ron, przyglądając się uniesionemu na wysokość twarzy fragmentowi jelita, na widok którego Hermionie momentalnie zrobiło się sucho w ustach.

         - Na ból głowy. Jest nie do wytrzymania – dodała, czując nową falę uderzeń rozchodzącą się po czaszce, przez co skrzywiła się, jakby zjadła przed chwilą starą czekoladkę ze sfermentowanym nadzieniem.

         - Głowy – powtórzył mężczyzna, przekładając jelito między rękami. Nawet nie zerknął w kierunku przyjaciółki cierpiącej katusze na niewygodnym taborecie w kącie sali, do której ledwo docierało światło znad stołu sekcyjnego. Dopiero po dłuższej chwili odłożył fragment przewodu pokarmowego z powrotem do jamy brzusznej i z entuzjazmem ściągnął czarne rękawiczki z charakterystycznym plaśnięciem gumy. – Sorka, nie mam takich rzeczy.

         - A cokolwiek? – dopytywała panna Granger z nadzieją, że jednak otrzyma jakąś pomoc. – Eliksir też się nada.

         - Ale ja nie mam takich rzeczy – odparł, podchodząc do szafki, z której wziął brązową teczkę, a następnie wręczył ją kobiecie. – Mogę zaparzyć ci ziółek.

         - Wiesz, gdzie możesz sobie wsadzić te ziółka. – Wyszarpała mu niemal dokumenty z ręki, przez co Ron zaśmiał się cicho pod nosem, a na widok eleganckiego, schludnego i pochyłego pisma głowa zaczęła boleć ją jeszcze mocniej w akompaniamencie nerwowych uderzeń serca, jakby zaraz miała dostać zawału. Odrzuciła teczkę na stolik, rozmasowując skronie, jakby miało jej to w czymkolwiek pomóc. – Oszaleję zaraz.

         - Stres? – Zerknęła na rudego spod byka, by następnie odchylić głowę do tyłu i wypuścić głośno powietrze z płuc. Dopiero teraz poczuła charakterystyczny, obrzydliwy zapach zgnilizny roznoszący się po laboratorium. Zaczęła się zastanawiać, czy ma już tak wyprane z odruchów wszystkie zmysły, bo skupiły się na jednej dolegliwości, że nie poczuła wcześniej odoru wydobywającego się z ciała denata.

         - I pewnie wszystko, co z nim związane – odpowiedziała wstając i przecierając zmęczone, podkrążone oczy, które w miałkim świetle wyglądały iście przerażająco. Na szczęście Ron nie komentował jej wyglądu, czego dziś prawdopodobnie by nie zniosła, a z czego mężczyzna doskonale zdawał sobie sprawę i pewnie tylko dlatego nie prawił jej kazań o zdrowiu oraz o tym, jak bardzo je sobie niszczy poprzez kompletny brak snu. Chcąc nie chcąc wzrok powędrował w kierunku brązowej teczki leżącej na stole, a serce praktycznie podjechało do gardła, przez co musiała porządnie odchrząknąć, przy okazji pozbywając się zalegającej w gardle wydzieliny. – A ten co? Sam nie może mi tego oddać?

         Wskazała głową na dokumenty, czego od razu pożałowała, gdyż ciężki ból powrócił, a nawet się nasilił, przez co nie bardzo zwracała uwagę na to, co przyjaciel do niej mówi. W tym momencie interesował ją jedynie skuteczny sposób na pozbycie się nieznośnego tętentu koni urządzających wyścigi w środku czaszki.

         - Spieszył się i mi to zostawił. Chyba dzisiejszy egzamin poszedł lepiej, bo był nie w humorze. – Przyglądanie się cierpiącej Hermionie z jednej strony było trudne, ale z drugiej nawet zabawne. Przyjaciółka rzadko prosiła go o jakieś leki, mimo że dobrze wiedziała, że w laboratorium nie posiada żadnych specjalnych specyfików. Skoro jednak pofatygowała się do niego po pigułki, to dolegliwość naprawdę musi jej dawać nieźle w kość. Jednak Ron był bardzo nieufny, jeśli chodzi o pomoc medyczną kobiecie, mając przeczucie, że chce w szybki i skuteczny sposób pozbyć się skutków kolejnej libacji alkoholowej. Wyznawał bowiem zasadę, że kac to nie morderca, a pije się na własną odpowiedzialność i tak też trzeba sobie radzić. Znając przyzwyczajenia panny Granger w życiu by nie pomyślał, że tym razem może być w zupełnie innej sytuacji.

         - Możesz mi powiedzieć, jak to jest, że jak ja szukam albo pytam o Malfoya, to ten nagle wyparowuje jak kamfora i nigdzie nie mogę go znaleźć? – Spojrzał na kasztanowłosą kobietę wertującą schludnie zapisane arkusze wyciągnięte z aktówki, by następnie wzruszyć od niechcenia ramionami. Relacje przyjaciółki z arystokratą nie były mu potrzebne do szczęścia, jednak nie znaczyło to, że się nimi nie interesuje. Znał Hermionę na tyle dobrze, że wiedział, jak wyglądają jej stosunki z mężczyznami; zwyczajnie ma ich gdzieś, jeśli jej na nich nie zależy, czy to w pozytywnym, czy też negatywnym znaczeniu. W przypadku Malfoya mógł śmiało obstawić tę drugą wersję, jednak coś mu mówiło, że nie powinien zbyt wcześnie wyrokować. Tym bardziej, że i ze strony arystokraty dostrzegł niemałe zaciekawienie przyjaciółką, ale jego wydźwięku niestety nie był w stanie trafnie określić.

         - A dobrze szukasz?

         - Byłam dziś rano na średniej sali treningowej, gdzie przeprowadza egzaminy i nie było go tam – odparła z wyrzutem, wracając się do niedawno przełożonej kartki, na której zatrzymała się na chwilę dłużej.

         - Dziś był w plenerze – odpowiedział, jakby była to informacja równie oczywista, jak to, że dziś padało.

         - A dlaczego ja o tym nic nie wiem?

         - Bo nie pytałaś. – Z niesamowitą szybkością złożyła aktówkę i z wściekłością uderzyła mężczyznę tekturą w ramię, a po pomieszczeniu rozniósł się głośny plask, jednak Ron jedynie uśmiechnął się radośnie, natomiast kobiecie bynajmniej nie było do śmiechu. Dodatkowo głowa ponownie dała o sobie znać, aż skrzywiła się z nieznośnego bólu wwiercającego się nie tylko w czaszkę, ale i resztę ciała.

         - Jak się niby miałam zapytać? – warknęła, trzymając się za czoło. – Ucieka przede mną i chowa się po jakichś dziurach. Ja mam latać i go szukać?

         - Korona ci z głowy nie spadnie. – Zmrużyła gniewnie oczy w odpowiedzi, a tępy ból popłynął aż do zębów, którymi miała ochotę zgrzytać ze złości. W ostatnim momencie powstrzymała się przed kontynuacją uciążliwego tematu, zmieniając go na bezpieczniejszy.

         - Mniejsza. – Rudy uśmiechnął się pod nosem na znak zwycięstwa, jednak Hermiona nie mogła tego zobaczyć będąc zafrasowaną przeszukiwaniem szuflady, w której znalazła jedynie obcobrzmiące specyfiki, których samowolnie wolała nie brać do ust. – Masz jakieś prochy? Cokolwiek, Ron, błagam.

         - Aż tak cię napierdziela?

         - Już od tygodnia, a z dnia na dzień jest coraz gorzej.

         - Może idź do medyka. – Zerknęła na niego przez ramię, pukając się delikatnie w czoło, żeby nie przysporzyć sobie więcej cierpienia, którego miała jak na dziś w nadmiarze.

         - A potem tłumacz się markizie de Pompadour, czemu nie było mnie w robocie. – Przerzuciła kolejne buteleczki, a na jednej z nich rozpoznała wzór kwasu solnego. Ręka zatrzymała się przed wzięciem kolejnej w obawie, że natknie się na coś jeszcze gorszego, a że wszystkie fiolki miały jedynie kartki z chemicznymi nazwami wolała nie ryzykować zdrowia. Zamknęła więc szufladę i oparła się o blat, rozmasowując kolejny raz skroń i łudząc się, że w czymkolwiek jej to pomoże.

         - Percy ostatnio jest jakiś nerwowy – rzucił bez namysłu Weasley, na co Hermiona zaprzestała masażu i spojrzała na niego ni to z rozbawieniem, ni z pożałowaniem. Bracia nie mieli ze sobą zbyt wiele styczności, ot tak spotykali się czasami na korytarzach, ewentualnie starszy fatygował się do młodszego, o czym wiedziała tylko wtedy, gdy Ron raczył jej o tym powiedzieć, bo w sumie nie mogła tego od niego wymagać. Nic dziwnego, że nie dostrzegał terroru psychicznego sianego przez rodzeństwo, a z którym spotykał się niemal każdy pracownik, począwszy od szefów departamentów, na personelu sprzątającym kończąc. Wszyscy chodzili jak struci, bojąc się o posadę, a na widok Zastępcy usuwali się w cień, byleby tylko ryżej primadonnie nie nadepnąć na odcisk, co i tak niewiele dawało.

         - Bo normalnie to oaza spokoju – odparła kpiąco, wywracając po kryjomu oczami. Mężczyzna spoglądał tępo w przestrzeń, jakby się zawiesił i nie mógł ruszyć dalej, ewentualnie podłoga wydawała mu się bardzo fascynująca i postanowił poświęcić jej znacznie więcej uwagi. Dla panny Granger było to dość niespodziewane zjawisko, bowiem przyjaciel rzadko kiedy oddawał się tak głębokim rozmyśleniom, a już z pewnością nie rozwodził się tak nad osobą brata. Coś się zatem musiało między nimi wydarzyć, ale nie wiedziała, czy ma ochotę dowiedzieć się, o co chodziło.

         - Dziwne, że nie wspomniał o wyborach nowego Ministra. – Zaprzestała masarzu skroni, patrząc na rudego podejrzliwie, jakby zastanawiała się, czy czegoś przed nią nie ukrywa. Percy rzeczywiście temat wyborów omijał szerokim łukiem, nawet nie skomentował go na oficjalnym zebraniu z szefami departamentów, ani na posiedzeniu Wizengamotu, jakby był mu wyjątkowo niewygodny i nie chciał mieć z nim nic wspólnego. A to bynajmniej nie było w stylu starszego Weasleya, obnoszącego się tymczasową, sukcesyjną władzą po Kingu wyjątkowo ochoczo i korzystającego z jej przywilejów niemal w nadmiarze.

         Ogromna fala potwornego bólu zadudniła jej w głowie, aż poczuła ją w palcach u stóp, ale dzięki niej zrozumiała, czemu Percy nie przekazał jeszcze żadnych informacji o nowych elekcjach. Wyborów po prostu nie będzie, a jeśli już się odbędą, to jedynie dla dopełnienia czystych formalności. W dzisiejszych czasach, szczególnie w świecie polityki, kiedy głowa państwa czarodziejów wybierana jest przez przedstawicieli najwyższego sądu, nie potrzeba już poparcia, nie liczą się dokonania, a jedynie koneksje z odpowiednimi osobami i dobry zastrzyk gotówki spadającej do kieszeni niczym manna z nieba. Niestety Percy był dwulicowy, a może nawet i trzy, gdyż między szanowanymi ludźmi zawsze wybielał się bardziej niż śnieg, tworząc wokół siebie otoczkę wspaniałego opiekuna, cudownego doradcy, któremu zależy wyłącznie na dobru współpracowników. Jedynie szaraczki stojące w hierarchii niżej od niego wiedziały, jaki jest naprawdę, i że żadna z niego Matka Teresa z Kalkuty, a zwykły faryzeusz. Wszystko zatem zostało dokładnie przemyślane, zaplanowane, a teraz wystarczyło jedynie wprowadzić ustalenia w życie. Póki co wolała jednak trzymać czarne scenariusze na dystans, bo wizja Ministerstwa Magii pod pełną, a do tego legalną władzą Weasleya bynajmniej nie podobała jej się. Było to wyobrażenie tragiczne, które przyniesie ze sobą więcej szkód, aniżeli korzyści, bo jeśli teraz Percy się na niej wyżywa, to co zrobi, gdy oficjalnie zostanie Ministrem?

         - A, pytałaś o tabletki. – Wtrącenie Rona wyrwało ją z transu i chwilę potem mogła przyglądać się przyjacielowi wyciągającemu małą fiolkę z szafki po drugiej stronie sali. Odkorkował ją i wręczył kobiecie, a ta zerknęła na różowawy płyn podejrzliwie, jednak wypiła go bez sprzeciwu. Miał zawiesinową konsystencję, ale w smaku był lekko słodki o subtelnym zabarwieniu malinowym, jednak pod koniec pozostawił na gardle dziwny osad, jakby z mąki, od którego zachciało jej się pić. – Mam tylko panadol, ale powinno ci pomóc.

         - Trzymasz syropy dla dzieci, a nie masz zwykłego eliksiru? – spytała z wyrzutem, na co mężczyzna wzruszył lekko ramionami i wyrzucił wręczoną fiolkę do pobliskiego kosza. – Pigułki byś chociaż przytargał.

         - Nie marudź. Mogłaś nic nie dostać.

         - A co w sprawie tego tutaj? – Wskazała głową na leżące na stole zwłoki, szybko i sprawnie zamykając temat leków trzymanych przez przyjaciela. Ron podszedł do ciała, zakładając wcześniej wyczarowane rękawiczki na dłonie i za pomocą różdżki wskazywał kobiecie narządy wewnętrzne, a każdy kolejny znajdował się w gorszym stanie od poprzedniego. Ostatecznie nie wiedziała, czy bardziej obrzydza ją widok wyniszczonej wątroby, czy resztki niestrawionego pokarmu w otwartym żołądku, z którego wydobywał się paskudny fetor.

         - Marskość, międzybłoniak, niewydolność nerek i nowotwór żołądka – zakomunikował, podając jej maseczkę medyczną, którą od razu przytknęła do nosa. – Żadnych substancji obcych, ale dotarłem do jego wyników badań moczu sprzed trzech lat. Urobilinogen trzy plusy i zmniejszona gęstość ciężaru właściwego.

         - W skrócie? – zapytała zza opaski, która i tak nie wyeliminowała całego odoru, ale przynajmniej odrobinę go neutralizowała.

         - Żółtaczka i wspomniana ostra niewydolność. Morderca prawdopodobnie skrócił jego cierpienia. – Z trzymanej w ręku różdżki wydobywało się migoczące światło o niebieskiej barwie, ale Ron wydawał się nie zwracać na to uwagi. Co innego Hermiona, którą lampeczka odrobinę drażniła, a z pewnością nie pomagała w skupieniu się na analizie otrzymanych wiadomości. – Badanie nasienia nic nie wykazało. Jak w przypadku Zabniniego, była to jego własna sperma, tylko z potężną ilością czerwonych krwinek. Samo przyrodzenie zaś nosi liczne ślady otarć, odparzeń i pęcherzy.

         - Chryste, nie mów mi tego przed obiadem. – Poczuła gromadzącą się w przełyku żółć, a żołądek w tym samym momencie wydał z siebie głośny odgłos burczenia, domagając się choćby śladowej ilości jedzenia.

         - Jest prawie dwudziesta, to raczej pora na kolację.

         - Na jedno wychodzi – odrzekła, przełykając nadmiar śliny i odkasłując.

         - Tak czy owak, zabójca posłużył się podobnym schematem. – Zerknął na trzonek różdżki, którą następnie odłożył na stół sekcyjny obok ręki denata, a biały fartuch odstawił na wieszak, poprawiając kołnierzyk od błękitnej koszuli wystający spod brązowego swetra. – Zaczął od unieruchomienia Goyle’a, potem wyciął w nim otwory, prawdopodobnie posługując się do tego zaklęciem krojącym, gdyż wejścia do wnęk nie są poszarpane, a dokładnie wymierzone, a następnie wsadził w niego szuflady. Nowością jest oczywiście pozycja stojąca, co nie było takie łatwe biorąc pod uwagę tuszę Goyle’a, więc wnioskuję, że i do tego wykorzystał jakieś zaklęcia, oraz drewniane maczugi, w tym jedna zabezpieczająca odbyt, by nie wypłynęło z niego nasienie, którego ilość wskazuje na co najmniej trzy ejakulacje, co jest jednak niemożliwe, zważywszy na obrażenia prącia.

         - Skąd takie przypuszczenia?

         - Czy po oparzeniu palców wygodnie jest ci trzymać w ręce pióro? – Spojrzała na przyjaciela z niezrozumieniem, ale po chwili wydała z siebie cichy dźwięk, zapewne oznaczający skojarzenie faktów. – Tak samo w przypadku penisa, który jest bardzo wrażliwy, szczególnie w pierwszych chwilach po odbytym stosunku. Dodaj do tego mocne otarcia i odparzenia. Tylko skrajny masochista zdobyłby się na seks, czy choćby masturbację z takim członkiem.

         - Wychodzisz już? – zapytała ni z tego, ni z owego, obserwując zakładającego lekką kurtkę przyjaciela, raz za razem sprawdzającego różdżkę, w której niebieskie światło nie przestawało się palić.

         - Ta, mam wolny wieczór – odparł jakby od niechcenia, przeczesując włosy palcami i kolejny raz poprawiając kołnierzyk od koszuli. Hermiona momentalnie skojarzyła fakty i uśmiechnęła się promiennie do rudego, szturchając go delikatnie w ramię i wydymając śmiesznie usta.

         - Jakieś spotkanie się szykuje?

         - Chyba tak – odpowiedział niepewnie, ale w głosie kobieta wyczuwała nutę szczęścia. W końcu czemu się dziwić? Od pobytu w szpitalu Ron odpuścił sobie wszelkie amory i nawet nie starał się nikogo znaleźć. Była bardzo ciekawa, kto tak zawrócił przyjacielowi w głowie, że przełożył go ponad pracę, co nieczęsto się zdarzało, praktycznie w ogóle, ale z drugiej strony nie chciała wyjść na wścibską i wypytywać o szczegóły. Musiała jej wystarczyć zwykła radość z powodzenia rudego, choć dalej przyłapywała się na myśleniu, że może mężczyzna zaczął jednak interesować się kobietami. – Dwa razy już do mnie dzwonił.

         - A, magiczna infolinia, zapomniałam. – Nurtująca sprawa niebieskiego światełka w okamgnieniu została rozwiana, a dziewczynie nawet jakby trochę ulżyło wiedząc, że nowy znajomy Weasleya też jest czarodziejem. Jego pierwszy partner był mugolem, więc pod wieloma względami mężczyzna musiał się przed nim ukrywać, co prawdopodobnie też miało swój udział w ich rozstaniu, jednak nie zmieniało to faktu, że potraktował chłopaka niemal bestialsko, wysyłając na długi czas do szpitala. Może i się łudziła, ale miała nadzieję, że z czarodziejem będzie mu znacznie łatwiej, a bardzo chciała, by przyjaciel sobie kogoś znalazł. Może w innym wydaniu płciowym, ale w gruncie rzeczy nic jej do tego, jeśli będą się prawdziwie i szczerze kochać.

         - To super funkcja, jak nie chce się kupować telefonu. W starych różdżkach MagPhone nie występuje, ale wystarczy zgłosić się jedynie do sprzedawcy, a ten zamontuje modem – tłumaczył jej wszystko, jakby tego nie wiedziała, ale nie miała serca mu przerywać. Tym bardziej, że ból głowy ustał i chciała się nim nacieszyć jak najdłużej. Osobiście rzadko komunikowała się z kimś przez różdżkę, choć uważała, że to rzeczywiście funkcjonalny gadżet, bo inaczej się tego nazwać nie dało. Po prostu szybciej jej było porozmawiać z kimś personalnie, zresztą nie każdy czarodziej owy zestaw telekomunikacyjny posiadał.

         Po wyjściu z prosektorium znaleźli się na głównym korytarzu Ministerstwa, na którym już praktycznie nikogo nie było, poza kilkoma paniami sprzątającymi i żegnającymi się ze sobą pracownikami z Departamentu Magicznych Gier i Sportów. Przy kominkach natknęli się zaś na Olivera Wooda, który, o dziwo, nie był ubrany w służbowy mundur noszony przez strażników w Azkabanie, a w zwykłe ciuchy, sprawiając przez to wrażenie, jakby zabłądził i nie dotarł do poszukiwanego miejsca.

         - Cześć! Wychodzicie już? – zagadnął, a nim Hermiona zdążyła się spostrzec, stała przed kolegą sama, gdyż Ron uciekł zgrabnie do kominka, a znikając w nim uśmiechnął się do niej wesoło, pokazując kciuk uniesiony do góry. Raptownie poczuła, jak ból głowy wraca, a w płucach brakuje jej powietrza, gdy uświadomiła sobie, z jaką natarczywością Wood się w nią wpatruje.

         - Eee – zaczęła dość elokwentnie, starając się wysilić na choćby miałki uśmiech, jednak wyjątkowo ciężko jej to szło. – No Ron już sobie poszedł, a ja… A ja jeszcze zostałam.

         Nie miała pojęcia dlaczego, ale w obecności Olivera albo reagowała zbyt drażliwie, albo wychodziła na skrajną idiotkę z narządem gąbczastym zamiast mózgu. Nie potrafiła czuć się przy nim swobodnie, nawet jeśli wiedziała, że nie ma się czego obawiać. Nachalność kolegi była jej jednak nie w smak, szczególnie jego nagabywania o wspólną kolację, czy choćby kawę. Mężczyzna bez wątpienia jest przystojny i niejedna kobieta dałaby się za niego pokroić, ale Hermionie czegoś w nim brakowało. Był po prostu zbyt zwyczajny, nijaki i wybrakowany, choć kreował się na w porządku gościa. I to jej tak bardzo w nim przeszkadzało.

         Wood zaśmiał się cicho pod nosem, na co panna Granger uśmiechnęła się niemrawo, automatycznie krzyżując ręce na piersiach, które odrobinę uwypukliły się pod luźną bluzką podwiniętą do łokci.

         -  Praca po godzinach? – zagadnął rezolutnie, przekładając w rękach białą kopertę.

         - Nie, też już się będę zbierać – odpowiedziała, a po chwili dodała – pomału.

         Wolała sobie nie wyobrażać, jak kretyńsko jej zachowanie musi wyglądać z boku. Ewidentnie była spięta i chciała jak najszybciej pozbyć się kolegi, ale ten uparcie, jak miał oczywiście w zwyczaju, nie dawał jej spokoju, a nawet pozwolił sobie podejść odrobinę bliżej, przez co wyraźnie mogła poczuć jego dziwne perfumy przywodzące na myśl wybielacz do tkanin.

         - A spieszysz się gdzieś?

         - Nie, nie, wracam prosto do domu – odparła, zanim zdążyła się porządnie zastanowić nad właściwą odpowiedzią, która powinna brzmieć zupełnie inaczej, bowiem dopiero po chwili zdała sobie sprawę, jak wiele kłopotów sobie narobiła tym wyznaniem.

         - To może cię odprowadzę? – zaproponował, wskazując przez ramię na jeden z kominków. – Rzadko mamy okazję się ze sobą spotkać.

         - Taka praca, ale nie chcę robić ci kłopotów. – Powinna być stanowcza, powinna odrzucić go jak starą, dziurawą skarpetkę, żeby spłonęła w ogniu, ale wbrew oczekiwaniom była zwykłą, zagubioną owieczką idącą na pewną rzeź. Uległość była do niej niepodobna, subtelność, jeśli chodziło o mężczyzn, tym bardziej, a mimo to zdawała się robić wszystko, żeby nie zranić Wooda, co szło jej ciężko i bardzo nieudolnie, ale nim się spostrzegła już wykopała pod sobą spory dołek, z którego nie w sposób było się wydostać.

         - Hermiono, to żaden kłopot. Mam akurat wolny wieczór. – Uśmiechnęła się błazeńsko, pocierając rękaw bluzki rolującej się na ramieniu.

         - Nie gadaj – odparła ze sztuczną uprzejmością, mrugając co chwilę nerwowo oczami, jednak Oliver wydawał się tego kompletnie nie zauważać.

         - Rzadko, bo rzadko, ale się zdarza – zakomunikował, szczerząc do niej białe zęby i przysuwając się jeszcze bliżej. Kobieta zrobiła krok w tył, ściskając mocniej palce na przedramionach, jakby miało jej to w czymkolwiek pomóc. – Po drodze jest zresztą świetna knajpka, serwują najlepsze francuskie jedzenie w okolicy.

         - Przepraszam cię, ale nie jestem – zamilkła w pół słowa, zdając sobie sprawę, że żołądek miał znacznie inne plany, które nie współgrały z tym, co chciała powiedzieć; burczał wniebogłosy, wywołując u Wooda jeszcze szerszy uśmiech, nim darzył ją do tej pory.

         - Chciałaś powiedzieć głodna? – zapytał, ale raczej była to wyłącznie kwestia formalności. Przytaknęła mu głową, wydymając ściśnięte usta w grymasie, który miał przypominać uśmiech, ale prawdopodobnie osiągnęła odwrotny efekt do zamierzonego.

         Dalszej rozmowy, a raczej czegoś, co miało ją przypominać, nie było i ostatecznie weszła do jednego kominka z Oliverem, teleportując się na chłodne ulice Londynu, na których roiło się od ogromnych kałuży powstałych na skutek szalejącej za dnia ulewy, która na szczęście ustała, a teraz ledwie mżyło z przysłoniętego chmurami nieba. Nim się spostrzegła, siedziała razem z kolegą w eleganckiej restauracji, w której czuła się, jak piąte koło u wozu w rozciągniętej bluzce i umorusanych spodniach, jednak starała się nie dać po sobie poznać, że jest jej wyjątkowo niekomfortowo. W końcu nie musiała płacić za jedzenie, mimo że francuskich specjałów albo nie lubiła, albo się nimi brzydziła, ale znalazła w karcie coś, co żołądek przyjął bez sprzeciwów i skrupułów – Château de Valois Pomerol.

†††

         Ciało lepiło się od potu, przywierając do szorstkiej pościeli, na której leżała tak, jak pan Bóg ją stworzył, a nagie piersi falowały w rytm szybkich pchnięć mężczyzny, który nieudolnie szukał rozchylonych ust wypuszczających co rusz głośne jęki roznoszące się po sypialni. Było jej niewygodnie, prześcieradło drapało w plecy, a ostre zęby Wooda zdążyły już poharatać jej całe wargi, zaś pochwy praktycznie nie czuła od momentu zanurzenia, a raczej wtargnięcia w nią penisa; mocne, niemal agresywne ruchy w połączeniu z uderzającymi o siebie biodrami, zlatującymi z czoła kroplami potu i dziwacznym stękaniem oraz sapaniem, bynajmniej nie były wizją seksu majaczącego w zaćmionym alkoholem umyśle kasztanowłosej kobiety; miednica i kręgosłup bolały ją od nienaturalnego wygięcia, palce u stóp zesztywniały, a w gardle czuła przeraźliwą suchość, lecz gdyby nie ona, pewnie nie wydusiłaby z siebie kilku charknięć, które mężczyzna prawdopodobnie interpretował jako jęki rozkoszy i podzięki; nadgarstki diabelnie ją bolały od trzymania ich przez Olivera, jednocześnie opierającego na nich cały ciężar ciała, a mało z pewnością nie ważył, jednak ilekroć chciała zmienić pozycję, tym chłopak wchodził w nią głębiej, a co za tym idzie, agresywniej, aż czuła wbijający się członek w promieniujących od bólu lędźwiach, a nawet karku, zdrętwiałym od opierania się na twardej i niewygodnej poduszce. Lepiła się od wszechobecnego potu, śliny, własnych soków i nasienia mężczyzny, który po pierwszym orgazmie wytrysnął jej na brzuch i piersi, zalewając je gorącą i klejącą się spermą, która szybko zaschnęła na twardych i sterczących sutkach, a kilka kropel doleciało nawet na brodę. Szczytował już dwa razy, a ona wciąż łudziła się, że tej nocy doświadczy chociaż namiastki orgazmu, przez który zadrży jej przynajmniej palec u stopy, jednak szybko zdała sobie sprawę, że na próżno szuka ekstazy seksualnej u człowieka, który myśli, że ciało kobiety składa się tylko z dwóch otworów, przy czym w ten drugi wepchnął jej nabrzmiałego i twardego członka bez ostrzeżenia, obijając się boleśnie o ściany gardła, aż o mały włos się nie zakrztusiła, jednak na obfity wytrysk słonej i lekko kwaskowatej spermy w ogóle nie była przygotowana i oddała ją prosto na przepoconą pościel, ale to wcale nie oznaczało, że Wood zrezygnował z dalszych harców. I tak leżała już sama nie wiedziała ile, pilnując, by co jakiś czas wydostać z siebie jęk zadowolenia, ale na udawanie orgazmu kompletnie brakowało jej sił; czuła, że mężczyzna zaraz znów dojdzie i strach pomyśleć, gdzie teraz by się na nią spuścił, więc wykorzystując chwilę totalnego zatracenia w pchaniu się w nią, niczym ciągnika do stodoły, oplotła jego biodra nogami, a stopami mocno nacisnęła na spięte pośladki, co poskutkowało tym, że opadł na nią bezwiednie, uderzając o piersi, które miała wrażenie, że wbił jej w klatkę piersiową. Dyszał ciężko, jednak uparcie nie chciał z niej wyjść, zatem będąca na skraju załamania nerwowego Hermiona postanowiła wziąć sprawy we własne ręce; z niemałym trudem przewróciła go na plecy i dosiadła, wypełniając sztywną pochwę twardym i grubym penisem, zapewne nieudolnie próbując wyglądać przy tym, jak stojąca najwyżej w rankingu gwiazda porno, jednak gdy otworzyła oczy nie zobaczyła wykrzywionej z rozkoszy i mokrej od potu twarzy Olivera, a rozgrzane z pożądania srebrne tęczówki na chłodnym i bladym obliczu Malfoya, słysząc jego stanowczy, ale trochę zachrypnięty głos powtarzający jej imię jak w amoku.

Zimny wiatr wślizgujący się przez uchylone okno przemknął po rozgrzanym i mokrym ciele, wywołując gęsią skórkę nawet na najmniejszym odsłoniętym skrawku; piersi uniosły się wyżej, a sutki nabrzmiały prawie do bólu, gdy położyła na jednym z nich rękę, przeciągając po nim wilgotnymi opuszkami palców i delikatnie naciskając; kręgosłup promieniował z rozkoszy, podbrzusze pulsowało z nieznośnego pragnienia, wszystko – od palców u stóp po czubek głowy – wypełnione zostało po brzegi nieznaną jej dotąd żądzą, której wciąż było jej mało. Zamglone, szare oczy patrzyły na nią wygłodniałe i podniecone, drżące i rozchylone usta wypuszczały krótkie i urwane oddechy, platynowe kosmyki posklejane od potu opadły na blade i błyszczące w świetle księżyca czoło, policzki zarumieniły się od wszechobecnego ognia sączącego się z rozgrzanych do czerwoności ciał. Patrzyła na piękną klatkę piersiową, drżenie mięśni i uwydatniające się gdzieniegdzie pod skórą żebra, na kępkę złotych włosków ciągnącą się tuż poniżej pępka i znikającą pod jej wzgórkiem łonowym, na zaróżowione i twarde sutki, które pragnęła wziąć w usta, by ich zasmakować, ślizgała się wzrokiem po silnych ramionach i długich, bladych palcach ściskających jej biodra i zostawiających na nich czerwone odciski, które jakby wnikały w ciało, wypalając w nim głębokie blizny rozgrzewające ją do granic absurdu, aż nie była w stanie myśleć o niczym innym, jak o cudownym mężczyźnie tuż pod nią i o tym, jak bardzo chce złączyć się z nim w jedność. Oparła ręce na mocnym i napiętym brzuchu, unosząc się pomału w górę i równie niespiesznie opadając z powrotem w dół; każda nierówność, najmniejsza, pulsująca żyłka, wydobywające się krople nasienia, wszystko to czuła aż nazbyt wyraźnie, wypełniając komórki istnieniem arystokraty trzymającego ją mocno za pośladki i ślizgającego się długimi, gorącymi palcami między ich zagłębienie, naciskając raz po raz na ściśnięty odbyt; jęczała głośno i przeciągle, przy każdym opuszczeniu odchylając głowę do tyłu i stękając jeszcze mocniej, a od nadmiaru przyjemności bolały ją nie tylko twarde i prężące się sutki, ale nawet mózg rozpływający się od nieziemskiej ekstazy. Chciała, żeby wymówił jej imię, chciała kompletnie roztopić się od boskiego uniesienia i spłonąć w ogniu namiętności, jednak charkliwy głos nie był tym, którego pragnęła, a wypowiadane nim słowa brutalnie ściągnęły ją na ziemię.

- Niezła z ciebie suczka.

Przewróciła się przerażona i wstrząśnięta na pościel, a członek Wooda wyślizgnął się z niej, uderzając dotkliwie o wejście, a potem runęła na podłogę, zabierając ze sobą fragment kołdry; to nie był Draco, on nigdy nie użyłby tak prymitywnego określenia, nigdy, nawet w skrajnej złości nie potraktowałby jej równie obcesowo i wulgarnie; serce szaleńczo obijało się o ściany klatki piersiowej, już nie oddychała, a walczyła o najmniejszą porcję świeżego powietrza, w którym nie czułaby wilgoci ciał, zapachu pływającego wszędzie nasienia i własnych płynów, który teraz drażnił jej nozdrza, przypominając bardziej zgniliznę, niż słodką, odurzającą woń wydobywającą się z pragnących się nawzajem ludzi; nie mogła zebrać myśli, a lgnący do niej napalony mężczyzna też nie ułatwiał jej pozbycia się arystokraty z głowy. I nie wyszedł z niej, aż do ostatniego orgazmu Olivera, który po wszystkim zasnął na niej, nawet nie starając się wyciągnąć z niej sflaczałego penisa.

†††

         Noc, chociaż chłodna i orzeźwiająca, nie przynosiła mu ukojenia po dniu pełnym rozterek, nerwów i rozgoryczenia; ciężko było mu wracać, gdy wiedział, że w domu czeka na niego zdruzgotana Juanita, mimo że robiła wszystko, co w jej mocy, by nie pokazać głębokiej rozpaczy po stracie brata; głuchy szloch wydobywał się z jej zamkniętego pokoju, którego progu nie potrafił samowolnie przekroczyć, płakała niemal do samego rana, gdy smutek wycisnął z niej wszystkie nadzieje, a kiedy udało jej się zasnąć, zaraz budziła się z krzykiem i zalewała się łzami na nowo, otulając się pościelą i podkulając kolana pod samą brodę, by łatwiej było jej ukryć ból rozłąki przed siedzącym na skraju łóżka Draconem, czuwającym, by mogła przetrwać kolejną noc. Był już tym znużony, kompletnie nie radził sobie z załamaną kobietą, a próby wniesienia w jej rozbite życie spokoju spisywał na straty, bowiem ilekroć starał się podnieść Juanę na duchu, tym silniejsze lęki przeżywała następnego wieczora, a gorące łzy zamieniały się w potoki smutku i boleści przesiąkające nie tylko przez ubrania, ale i przez ciało, zalewając cierpieniem coraz wolniej bijące serce, już prawie ledwo wyczuwalne pod cienką i poszarzałą skórą. Nie wiedział, na kogo tak naprawdę jest zły – na siebie, Hiszpankę, czy Kinga; nie potrafił jej pomóc i dopadała go przez to bezsilność i żal, bowiem ona poświęciła dla niego bardzo dużo, zajmując się nim przez blisko miesiąc, lecząc rany na ciele i psychice, choć te ostatnie wciąż uparcie się jątrzyły; w głębi duszy czuł również urazę do Shacklebolta, gdyż zostawił siostrę samą, i mimo że wiedział, jak niedorzecznie to brzmi, to uważał, że postąpił egoistycznie zabierając się ze świata tak szybko, ponieważ Juana nie zasługiwała na taki los, nie powinna otrzymać tyle potwornego bólu zadanego jednym ciosem, który rozbił ją doszczętnie tak, jak kamieniem można bez trudu rozbić lustro; była zwykłymi, ostrymi odłamkami walającymi się w pozostałej po uderzeniu ramie, i nawet jeśli się je złączy, spoi najlepszym i najtrwalszym klejem, i tak będzie widać miejsca, w których tafla uległa zniszczeniu, nigdy nie pozbędzie się rys i załamań, a przez to zwierciadło już nigdy nie będzie równie trwałe, jak było dawniej. A on lubił podziwiać jego piękno i siłę, mógł się wpatrywać w nie godzinami, gdyż jako jedyne błyszczało w jego pozbawionym świateł pokoju życia. Jak ma się teraz bez niego odnaleźć?

         Oparł się o mur tuż przy drzwiach i wypuścił powoli powietrze, z którego uformowały się obłoczki pary po chwili znikające między łuną sączącą się z ulicznej latarni; czuł rześki wiatr smagający go po twarzy, przesiąknięty wilgocią, pyłem i kurzem, a jednak wyczuwał w nim delikatną, typową woń mokrej trawy zawsze towarzyszącą powietrzu po choćby najkrótszym deszczu; na dworze lepiej mu się myślało, widział przejrzyście wszystkie swe problemy, z którymi przyszło mu się zmagać, a na które nie potrafił znaleźć rozwiązania – śmierć Kinga, mimo że nie wyglądało, na nim również odcisnęła piętno, depresja Juany, na którą nie miał lekarstwa, a także majacząca na samym tyle głowy Granger, która straciła w niego wszelką wiarę i bez zawahania spisała na straty; tarzał się w gnoju, który sam sobie nawiózł, który sam wyprodukował, a teraz szukał winnego, mimo że odpowiedzialny za całe bagno stał tuż przed nosem, wystarczyło jedynie spojrzeć w lustro i zobaczyć w nim odbicie. Nie troszczył się o opinię ludzkości, była mu zbędna do życia i kompletnie obojętna, a jednak wiedział, że się okłamuje, że całe to apatyczne postrzeganie otoczenia zamienia się w proch przed kasztanowłosą kobietą; przed nią, choć bardzo się starał, nie umiał zamknąć się na cztery spusty i nie wpuszczać jej do wybudowanej na pasywności fortecy, nawet zostawiał otwarte drzwi i czekał, aż do niej wejdzie; Hermiona nie musiała robić nic, zabrzmi to trywialnie, ale wystarczyło, że po prostu przy nim była, by odgonić targające nim rozterki i wątpliwości, wystarczył jej głos, spojrzenie, nawet wymuszony uśmiech, by tchnąć w niego nowe powietrze pozbawione dotychczasowej zgnilizny i smutku, jednak nie bez powodu każde lekarstwo jest trucizną, jedynie oprawionym w ładniejszą etykietę; nie chciał się nią leczyć, nie prosił się o pomoc w wydostaniu się z rynsztoku przeszłości, bo jeśli choć raz zasmakujesz ratunku, już nigdy sobie bez niego nie poradzisz i stało się dokładnie to, czego tak bardzo się obawiał i przed czym próbował uciec; Granger nieświadomie mu pomagała, była jak niewykryty nowotwór rozprzestrzeniający się po organizmie i wysysający z niego co najlepsze, w jego przypadku pustkę i głęboką obojętność, której nie potrafił już eksponować tak, jak dawniej; stał się wrażliwy na ból, na dotykające go cierpienie i wszystkich, którymi się otaczał, a nigdy nie chciał się zmieniać, pragnął nie czuć, być wyzutym z emocji, którymi powinien się brzydzić; dlaczego pozwolił sobie na chwilę słabości, przez którą tak bardzo się do niej przywiązał?

         Na wąskiej uliczce między kamienicami majaczyła drobna postać, a jej kroki, mimo że dość ciche, wytrąciły Dracona z zadumy, przypominając mu jednocześnie, że powinien wrócić już do domu; spojrzał w ciemną alejkę, ale nie wierzył w to, co w niej dostrzegł; stojąca przy murze Granger opierająca się o niego jedną ręką wymiotowała na chodnik tuż pod własnymi nogami; kobieta dławiła się co jakiś czas, a po chwili zwróciła kolejną porcję zalegającą w żołądku, po czym zaczęła kasłać i szukać czegoś w torebce, co prawdopodobnie miało być chusteczkami. W tym samym momencie wyczuł w kieszeni spodni niewielką paczkę, a kiedy ją wyjął, ujrzał opakowanie smarkatek, które wziął ze sobą, gdy wychodził z sypialni Juany, kiedy ta jakimś cudem zasnęła po kilku godzinach bezustannego płaczu; nie pomyślał nawet raz, zanim podszedł do trzymającej się ściany kasztanowłosej kobiety i wręczył jej chustkę, na której widok oddała z siebie kolejną porcję wymiocin.

         - Przynajmniej nie zafajdałaś mi butów. – Chłodny ton z lekko kpiącą nutą wdarł się do uszu, w których wciąż słyszała nieznośne dzwonienie; usta mrowiały, a w gardle panował gorzki smak z kwaskowata naleciałością. Stała przed nią osoba, której nie chciała widzieć z wielu różnych powodów, choć na myśl przychodziły jej dwa, mianowicie nieszczęsna sytuacja, w której obecnie się znajdowała, a także wirujące w umyśle wspomnienia z fatalnej nocy z Woodem, kiedy to majaczyła o seksie z arystokratą; nie było mowy, by mogła spojrzeć mu po tym w oczy i nie zachowywać się jak wariatka.

         - Malfoy? – wydusiła przez zachrypnięte gardło, od razu odkasłując i przyjmując od mężczyzny chusteczkę, którą wytarła strużkę ciągnącej się z kącika ust śliny. - Co ty tutaj robisz?

         - Tak się składa, że mieszkam – odparł, przyglądając się pochylonej dziewczynie z lekkim pożałowaniem. Uniósł nieco wyżej brew, gdy mętne tęczówki Hermiony skrzyżowały się z jego, jakby próbowała połączyć ze sobą fakty, a fatalnie jej szło.

         - Bredzisz! – krzyknęła niezbyt głośno, marszcząc brwi i nos, a górną wargę delikatnie wydymając ku górze. Uśmiechnął się na ten widok z litością, przestępując z nogi na nogę i wsadzając zdrętwiałe ręce do kieszeni spodni.

         - Przykro mi, ale wszystkie miejsca pod mostami były już zajęte.

         - No chyba sobie ze mnie jaja robisz. – Dopiero teraz panna Granger wyprostowała się, ale męczący kaszel i drapiąca w gardło zgaga nie dawały jej spokoju. Zasłaniając jedną ręką usta, by nie opluć przypadkiem blondyna, a drugą wskazując na pobliskie budynki, ponownie odezwała się do niego z typową dla niebie podejrzliwością. - Jak tu? W tym… tym…

         Kręciła się dookoła, szukając odpowiedniego słowa, a kiedy poddała się, gdyż ostatecznie go nie znalazła, spojrzała na Malfoya ni to błagalnie, ni z wyrzutem, jakby to była jego wina, że borykała się z problematyczną pustką w głowie, cierpiąc na deficyt właściwych wyrażeń.

         - Kamienicy? – podpowiedział po dłużej chwili, na co Hermiona prawie klasnęła w dłonie z radości, wskazując na niego ręką.

         - Z ust mi wyjąłeś – oznajmiła radośnie, poprawiając pasek od niewielkiej torebki przewieszonej przez ramię.

         - Wolałbym nie – odparł, delikatnie krzywiąc się, jednak kobieta w ogóle nie zrozumiała toku jego myśli i zajęła się przekopywaniem wnętrza saszetki, w której wyraźnie czegoś szukała, ale nie mogła znaleźć. Ręce odrobinę się trzęsły, przerzucając zawartość bagażu dość nieudolnie, przez co z jednej z bocznych kieszonek wypadło jej niewielkie, tekturowe opakowanie, na którym dało się dostrzec popularną markę produkującą tampony. Schyliła się po paczuszkę, jednak Draco był szybszy, a widok długich i bladych palców obracających pudełeczko ze środkami higieny osobistej sprawił, że zapragnęła schować się pod ziemię. Wyrwała mu kartonik i agresywnie wcisnęła na samo dno torebki, błagając wszystkie znane bóstwa, by więcej się z niej nie wydostał. Miało to swoje plusy, gdyż dzięki temu znalazła paczkę papierosów, której nie mogła odszukać we wszechobecnym bałaganie; wyciągnęła jednego ze środka i przypaliła zwykłymi zapałkami noszonymi w kieszeni płaszcza.

         - Chryste, co za paskudztwo. – Po pierwszym zaciągnięciu splunęła na chodnik, wycierając zaraz potem usta wręczoną przez arystokratę chusteczką, który jak gdyby nigdy nic stał obok niej i przyglądał jej się z tym samym politowaniem, które zawsze mogła u niego dostrzec. - Pieprzona świnia.

         - Jakże dawno nie słyszałem tej czułości w twym głosie.

         - Nie ty – uniosła się, machając ręką, jakby przeganiała muchę, strzepując jednocześnie popiół na ziemię - choć też jesteś świnią.

         - Hojność twych komplementów jest wprost oszałamiająca. – Draco nigdy nie lubił obnażać się z uczuciami, nigdy nie lubił prawić komplementów, ani też nie umiał tego robić, a jeśli zdarzyło mu się powiedzieć coś miłego, to prawdopodobnie miało to jakiś kontekst i podszyte było sarkazmem, albo czynił to zupełnie nieświadomie. W tym przypadku nie było inaczej, jednak Hermiona musiała nie zrozumieć wydźwięku jego słów, co zdradzał pełny zagubienia wyraz twarzy doprawiony lekko przymrużonymi oczami, delikatnie ściągniętymi brwiami i rozchylonymi ustami, do których nie dotarła wisząca w powietrzu dłoń z jarzącą się nikotynową używką.

         - Co? – spytała, patrząc na niego, jak na istotę z innego wymiaru.

         - Nic – odparł po chwili, wyciągając jej z palców papierosa i upuszczając go prosto w kałużę. Kobieta chciała zaprotestować, ale w ostatniej chwili ugryzła się w język i tylko naburmuszyła, pociągając żałośnie nosem z zimna. Draco wskazał na drzwi do pobliskiego lokalu, kierując się powoli w ich stronę. - Wejdź do środka, zrobię ci herbaty.

         - Nie pogardzę, ale świnią zostajesz. – Podreptała za nim, wycierając nos w wierzchnią część dłoni. W środku pomieszczenia panowały egipskie ciemności, ale po chwili mężczyzna pstryknął palcami i zapaliły się dwa boczne kinkiety, jeden w części barowej, a drugi bliżej stolików, na których leżały równo poukładane krzesła. Rozejrzała się wokół, zdając sobie sprawę, że znajduje się w jakiejś kawiarni, jednak nie dane jej było zbyt długo napawać się pięknem sztukaterii i wypastowanej, drewnianej podłogi, gdyż wzrok przykuł krzątający się za ladą arystokrata, poruszający się wokół kolorowych butelek i wypolerowanych szkieł z niesamowitą gracją. Ściągnęła jedno siedzenie z najbliższego stolika i usiadła na nim, przyglądając się sprawnym ruchom Malfoya, mimo że tylko machnął kilka razy różdżką i wyciągnął szklankę, w której umieścił saszetkę z herbatą.

         - Kieliszek wina w sumie też by się nadał – wybełkotała, ale mężczyzna musiał ją wyraźnie usłyszeć, ponieważ podniósł na nią wzrok i zmrużył nieco oczy, obdarzając ją przy tym przekornym uśmieszkiem i zalewając naczynie dopiero co zagotowaną wodą.

         - Zapomnij, Granger – odparł hardo, choć z wyrazu twarzy nie dało się tego wyczytać. Podszedł do niej i postawił na stoliku szklankę z powolutku złocącym się płynem, którego zapach momentalnie wdarł się do nozdrzy dziewczyny. Sam usiadł naprzeciw niej, ściągając wcześniej leżące na blacie krzesło. - Ile dziś wypiłaś?

         - Za dużo, żeby z tobą rozmawiać, za mało, żeby mieć wyrzuty sumienia - odparła, oplatając palce wokół szkła, które natychmiastowo rozgrzało lekko zdrętwiałe palce. - A nie, czekaj. Jednak je mam.

         Może Malfoy się uśmiechnął, może nawet się zaśmiał, ale nie zwracała na to uwagi. Jej wzrok przykuło odsłonięte przedramię, którego bladość błyszczała w świetle pobliskiej lampki, jakby wykonane zostało z jakiegoś szlachetnego kruszcu. Odsłonił jedynie prawą rękę, lewa pozostawała skryta za materiałem czarnego golfu, ukazując tylko prosty zegarek na skórzanym pasku w tym samym kolorze, co reszta odzieży. Musiało minąć kilka miesięcy, by spostrzegła, że arystokrata zawsze chodzi w ubraniach z długimi rękawami, nigdy nie wystawiając rąk na światło dzienne, jego ciuchy są wykonane z wystarczająco grubych materiałów, by nie dało się przez nie dostrzec znamienia, które ukrywa przed nieznośnymi gapiami; Mroczny Znak nie jest chlubną pamiątką, jest jak zakażona rana otwierająca się za każdym razem, kiedy się na niego spojrzy, przypominając ciemną i zbrukaną krwią oraz bólem przeszłość, której Draco sam sobie nie wybrał, a został do niej brutalnie zmuszony. I nagle naszły ją wspomnienia z sypialni Wooda, kiedy to śniła o nagim ciele siedzącego przed nią mężczyzny, jednak w jej wizji jego ramiona były czyste, alabastrowa skóra nie była zbrukana znakiem śmierciożerców, jedynie czysta i niesplamiona biel, jak u niewinnego dziecka.

         Gorąca herbata parząca opuszki palców trzymające szklankę przywróciła ją do rzeczywistości, sprawiając, że pokryła się rumieńcem, którego niestety nie mogła schować za włosami, które zebrała w niestarannego koczka. Odchrząknęła cicho, skupiając wzrok na bursztynowej cieczy, z której wyciągnęła torebkę z herbatą i wycisnęła z niej resztki za pomocą palców, delikatnie naciskając na znajdujące się w niej fusy.

         - Przespałam się z Woodem – wypaliła ni z tego, ni z owego, odkładając saszetkę na stolik. Malfoy milczał, jakby zupełnie go obok niej nie było, a jednak gdy podniosła na niego wzrok siedział tuż obok, przyglądając się jej z tym samym znudzonym wyrazem twarzy, którego nie potrafiła w nim zdzierżyć. Zakaszlała kilka razy, wiercąc się na krześle i szukając odpowiedniej pozycji, jednak żadna jej nie pasowała; w końcu zacisnęła palce na brzegach siedzenia, spuszczając przy tym głowę, niczym smutny pies i gapiąc się w kolana, którymi ruszała, jakby miała atak nerwicy. Cisza ją dusiła, nakłaniała do zwierzeń, a może to po prostu resztki alkoholu, który nie zdążył opuścić organizmu; niekomfortowość sytuacji wzrosła, kiedy blondyn podniósł się powoli z zajmowanego miejsca, a ona gwałtownie uniosła głowę i zawołała do niego rozpaczliwie.

         - Zostawisz mnie tu samą? – Draco zerknął na kobietę przez ramię, jednak nie odpowiedział, a zniknął gdzieś za barem w odmętach lokalu, mogła usłyszeć jedynie stukot butów obijających się o posadzkę i drewniane stopnie schodów lekko skrzypiące przy każdym nastąpieniu.

         Miała ochotę zapaść się ze wstydu pod ziemię; schowała twarz w dłoniach, którymi po chwili przeciągnęła po włosach i bezwiednie pozwoliła im opaść na kolana, wzrok zaś utkwiła w szklance z parującym napojem, na który momentalnie przeszła jej ochota. Dopiero teraz przydałaby się jej spora dawka alkoholu, która pomogłaby zdusić wyrzuty sumienia i nieziemskiej głupoty. Bo czemu mu o tym mówiła? Jeśli chciała kogoś do zwierzeń z fatalnej nocy wystarczyło, by poszła do Rona, a jeśli zaś szukała wsparcia, to trafiła jeszcze gorzej, bo ostatnim, do czego Malfoy jest zdolny, to współczucie dla drugiego człowieka. Tak czy owak, źle wybrała, jakkolwiek nie spojrzeć na zaistniałą sytuację, a wirujące w umyśle majaki o nagim ciele arystokraty i wyimaginowanym erotycznym uniesieniu z nim bynajmniej nie ułatwiały jej sprawy; nogi stukały nerwowo o parkiet, zęby raniły wystarczająco poharataną przez Wooda wargę, przygryzając ją jak w jakimś transie, a serce waliło tak szybko, że jeszcze chwila, a wyleciałoby z piersi i utonęło w gorącej herbacie. Podejrzenia, obawy i problemy z Malfoyem minęły jak ręką odjął; już nie pamiętała, że była na niego zła za zatajenie ważnych informacji, zapomniała o snutych hipotezach o udziale jego osoby w dotychczasowych morderstwach, czego teraz bardzo się wstydziła i brzydziła, wyparowały z niej wszelkie rozterki, z którymi borykała się od wieczoru w operze; nie myślała, nie rozumiała i nie sądziła, ale pierwszy raz odczuwała lęk przed opinią.

         Omal nie przewróciła stojącej na stole szklanki, gdy Draco postawił przed nią niewielką buteleczkę rozmiarem przypominającą pojemnik na krople do oczu z mętnym, czarnym płynem w środku; oczy rozszerzyły i pojaśniały na jej widok i bez namysłu odkorkowała naczynko, wypijając całą jego zawartość, a charakterystyczny smak lukrecji osiadł na gardle, przyjemnie drapiąc je i oblepiając korzenną słodyczą. Ponoć każdy inaczej wyczuwa smak eliksiru aborcyjnego, w odróżnieniu do antykoncepcyjnego, który zawsze jest lekko gorzkawy, jednak od kiedy pamiętała zawsze czuła w nim nutę anyżu i jeszcze nigdy nie zdarzyło jej się rozpoznać w nim czegoś innego; czytała o przypadkach, że eliksir był jak miód, innym razem niemal zabijał goryczą podobną do piołunu, kiedyś usłyszała, że nie ma on w ogóle smaku, a wszystko to sprowadzało się do więzi z partnerem, z którym odbyło się stosunek, bowiem im głębsza zażyłość, tym specyfik ma intensywniejszy smak i zapach, zmieniające się pod wpływem towarzyszących uczuć. Jedynym jego mankamentem był czas; jeśli nie przyjęło się go odpowiednio wcześnie bez względu na to, czy doszło do zapłodnienia, czy też nie, po prostu nie działał, jednakże nikt nigdy nie określił chociaż pobieżnych ram, którymi można byłoby się kierować, przez co zażywanie go przypominało odrobinę rosyjską ruletkę.

         Odstawiła buteleczkę na stolik, popychając ją palcem w kierunku Dracona i odchylając się na krześle ze skrzyżowanym na piersiach rękami.

         - Skąd masz takie eliksiry? – spytała, nie spuszczając z mężczyzny oczu i uważnie lustrując jego twarz, jakby próbowała wychwycić jakąś niezgodność. Malfoy jednak odpowiedział bez zająknięcia, na dodatek tak przekonująco, że znów poczuła się zażenowana bezpodstawną podejrzliwością.

         - Od znajomej. Zajmuje się medycyną magiczną, a to jest jej mieszkanie – dodał, unosząc nieznacznie podbródek ku górze.

         - A skąd wiedziałeś, że go potrzebuję?

         - W jakim innym celu żaliłabyś się z przykrego pożycia z Woodem? – Zacisnęła mocniej zęby w odpowiedzi na komentarz i pochyliła się ku niemu nad stolikiem.

         - Skąd wiesz, że było tragiczne? – zapytała hardo, mimo że doskonale wiedziała, że seks z Oliverem był chyba najgorszym, jaki mógł jej się w życiu przytrafić, jednak ciężko jej było przyznać się do tego przed Malfoyem. Tym bardziej, że jego podniecona twarz wciąż wirowała jej przed oczami, gdy tylko przymknęła powieki. Było to wstydliwe i niezręczne, przez co obrała sobie za punkt honoru nie dać po sobie poznać, że harce łóżkowe z kolegą z pracy wołały o pomstę do nieba.

         - Przesłuchujesz mnie z własnej randki? – rzucił kpiąco, unosząc lekko kąciki ust ku górze, na widok których poczuła mocne ściśnięcie w żołądku. Nie cofnęła się jednak nawet o centymetr, kiedy Draco pochylił się ku niej, świdrując ją błyszczącymi od światła srebrnymi oczami. Jedyne, czego się bała, to że usłyszy, jak mocno i głośno serce obija jej się o ściany klatki piersiowej. – Tylko zawiedziona lub niestała kochanka ucieka nocą od mężczyzny, któremu ofiarowała swe wdzięki. Rozczarowanie aż wylewa się z twoich oczu.

         Odsunął się od niej i wstał, udając się za barek, gdzie nalał sobie wody do wysokiej szklanki. Tak naprawdę kolejny raz uciekł, ponieważ bliskość Hermiony wywoływała w nim nieznane i bardzo nieprzyjemne uczucia, ale też wstręt przed dotykiem, na który wzdrygał się od napaści Weasleya w łazience Ministerstwa. Bał się, że zareaguje zbyt gwałtownie, lękał się, że Granger czegoś się domyśli, a na dowód strachu dłonie trzęsły mu się co jakiś czas, zaś oddech nieznacznie przyspieszył i poczuł niewielkie krople potu spływające po karku wzdłuż kręgosłupa.

         - Masz rację – powiedziała, obracając się ku niemu na krześle z aroganckim uśmieszkiem. – Dlatego nalej mi wina.

         - Granger – odezwał się, ale kobieta podniosła się niespodziewanie z siedzenia i podeszła do niego za barek, rozsiadając się wygodnie na podłodze z miną nieznoszącą sprzeciwu.

         - Albo wiesz co? – Patrzyła mu hardo w oczy z jeszcze szerszym i sardonicznym smirkiem. – Daj mi całą butelkę.

         - Postradałaś już kompletnie rozum – odparł, upijając łyk wody ze szklanki. Hermiona wstała momentalnie z paneli i chwyciła pierwszą lepszą butelkę stojącą najbliżej niej. Malfoy spojrzał na nią karcąco, jednak dziewczyna odpowiedziała mu wzrokiem mówiącym „i tak zrobię to, co będę chciała”, by następnie odkorkować naczynie zaklęciem; szpunt wystrzelił, zaś w ślad za nim posypał się błyszczący pyłek, który rozpłynął się po chwili w powietrzu. Przytknęła wino do ust i pociągnęła porządnie z gwintu, a gdy przełknęła alkohol, skuliła się odrobinę z zamkniętymi mocno oczami, dysząc ciężko i przytykając wierzchnią część dłoni do kącika ust.

         - On był okropny! – praktycznie krzyknęła, gdy pierwsza gorycz wytrawnego wina przemknęła przez gardło. – Egoistyczna świnia z przedwczesnym wytryskiem! Był nudny, samolubny i… i…

         Roześmiała się przez łzy, gestykulując zawzięcie rękami, o mały włos nie rozlewając alkoholu na podłogę, ale też i na zaskoczonego Dracona, który mrugał co chwilę oczami, jak w jakimś transie, obserwując wylew rozgoryczenia kasztanowłosej kobiety, na widok którego nie wiedział, czy ma jej współczuć, czy po prostu ją wyśmiać. Hermiona zaś pokazywała jakieś dziwne znaki jedną ręką, a drugą ściskała zawzięcie butelkę, jakby bała się, że zaraz może zostać jej odebrana.

         - Mały? – podpowiedział Malfoy, obserwując wyprostowującą się gwałtownie dziewczynę z szeroko otwartymi oczami i mocno ściągniętymi brwiami.

         - Żartujesz sobie? – fuknęła na niego, otaczając ręką pomieszczenie. – Skauci mogli rozbić tam obóz!

         Arystokrata w oznace kompletnego zażenowania i zakłopotania przytaknął jedynie ledwo zauważalnie głową i upił kolejny łyk wody, którą o mały włos się nie zakrztusił, gdy Granger klapnęła nagle na podłogę, rozsiadając się wygodnie między jego nogami i sącząc żałośnie wino z butelki.

         - Cały się ślinił, wylizywał mi praktycznie migdały, wchodził i wychodził, jak do stodoły, a potem sru! – Machnęła ręką, uderzając blondyna w kolano, a następnie oparła się o nie czołem, łykając wytrawny alkohol jak w amoku. Gdy skończyła, czknęła głośno i zaczęła kręcić głową o nogę mężczyzny, prawie dławiąc się z wylewającego się z niej żalu. – Nie ma gościa! A ile się przy nim musiałam naskakać, tyle mojego! I Jezu Chryste, jak on niemiłosiernie chrapie! Jak charczący, górski troll!

         - Mogłabyś wstać i nie staczać się jeszcze niżej, niż to możliwe? – Zerknęła na chłopaka między jego nogami i pokręciła przecząco głową, przytykając butelkę do ust. Draco westchnął przeciągle na widok topiącej smutki w alkoholu kobiecie, po czym zgrabnie ją ominął, by niespodziewanie usiąść obok niej i oprzeć się o drewniany kontuar z miną cierpiętnika.

         - Co ty robisz? – spytała, spoglądając na mężczyznę z niezrozumieniem.

         - Schodzę do twojego poziomu – odparł, krzyżując ręce na klatce piersiowej i wyprostowując nogi. – Niżej już nie mogę.

         Panna Granger patrzyła na niego z wyrazem twarzy przypominającym naburmuszone dziecko, któremu zabrano lizaka, po czym odstawiła butelkę nieco dalej, a sama położyła się na panelach, kładąc głowę na udzie blondyna. Poczuła, że pod wpływem jej dotyku mocno się napięło, a reszta ciała lekko wzdrygnęła, ale nie bardzo ją to interesowało, więc wzruszyła tylko od niechcenia ramionami, zginając nieco nogi w kolanach.

         - Złaź – skarcił ją, patrząc jej srogo w oczy. Hermiona jednak wydęła odrobinę usta i zmrużyła oczy, przysuwając się jeszcze bliżej.

         - Nie mam takiego zamiaru – oznajmiła z szerokim uśmieszkiem, ale Draco nie zamierzał dać za wygraną.

         - Granger, proszę cię, zejdź – powiedział stanowczo, ale dziewczyna jeszcze bardziej się zaparła, krzyżując ręce na piersiach, a brzeg spranego stanika w odcieniu pudrowego różu wychylił się lekko ponad bluzkę.

         - Nie – odparła zadowolona, dostrzegając zaciskające się coraz mocniej wargi blondyna.

         - Złaź w tej chwili! - Mężczyzna niespodziewanie uniósł głos, a srebrne tęczówki rozbłysły tysiącem iskier, na widok których Hermionie zrzedła mina i pokornie podniosła się z jego ud, poprawiając zsuwającą się z ramienia odzież i siadając naprzeciwko niego. Hardość nie znikła z twarzy, jednak oczy znacząco przygasły, przez co zrobiło jej się odrobinę lżej na sercu.

         - No i po co te nerwy. – Uniosła jedną nogę i zgięła ją, a następnie oplotła kostkę rękami, opierając podbródek na kolanie. - Nie dadzą się popławić w autonienawiści.

         - Trzeba było myśleć, zanim rozwarłaś przed Woodem nogi – warknął z typową dla siebie złośliwością, wywracając oczami, gdy zobaczył, że kobieta znów dorwała się do niedawno odstawionej butelki wina. Wtedy przeszło mu przez głowę, że trzeba było jej pozwolić leżeć na tych nogach, bo przynajmniej wtedy nie piła.

         - Bo to twoja wina – zawyrokowała po przełknięciu sporego łyka alkoholu. Malfoy w odpowiedzi prychnął, jak rozjuszony kot, opierając głowę o drewniany kontuar i spoglądając jej w błyszczące oczy.

         - Oczywiście, bo to ja kazałem ci zdjąć dziurawe majtki przed pseudo oficerem straży Azkabanu.

         - Jezusie, mam dziurę? Gdzie? – Okręciła się nerwowo, próbując obejrzeć swe zaplecze, a przy tym zamachnęła się butelką, z której wyleciało trochę napoju lądując na czarnych spodniach arystokraty.

         - W mózgu na przykład – odparł, otrzepując materiał, choć i tak wiedział, że nic to nie da. Hermiona patrzyła na niego z miną urażonego dziecka, postukując paznokciami o zielone szkło, jednak mężczyzna kompletnie nie zwracał na nią uwagi. Podniosła się w końcu z podłogi, podpierając się o drewniany blat i wychodząc zza części barowej, a gdy wróciła, trzymała w ręce wymiętą paczkę papierosów, z którą usiadła z powrotem naprzeciwko Dracona i wyciągając jednego skręta ze środka przypaliła go różdżką, którą następnie odłożyła razem z kartonikiem z nikotynowymi używkami na panele.

         - Gdybyś nie uciekał jak mysz pod miotłę przede mną, ten niewyżyty siewca spermy nie zaciągnąłby mnie do łóżka. - Szarawy dym rozniósł się po pomieszczeniu, wdzierając się do ust i nozdrzy blondyna, który dopiero teraz podniósł na nią wzrok.

         - Przestań zwalać całą winę na mnie. Sama powiedziałaś, że nie chcesz mnie więcej widzieć – odpowiedział, nie spuszczając oczu z jarzącej się końcówki działającej mu na nerwy. Miał ochotę wyrwać kobiecie papierosa z ręki i zgasić go w resztkach wina pozostałego w butelce.

         - Bo byłam wkurwiona na ciebie i twoje samolubne zachowanie – warknęła, zaciągając się mocno używką i wydmuchując kłęby śmierdzących oparów prosto na Malfoya. Zakasłał kilka razy i odgonił ręką duszącą mgławicę, jednocześnie orientując się, że Hermiona przysunęła się tak blisko niego, że stykali się kolanami. - Za każdym razem, jak mnie widzisz wiejesz gdzie pieprz rośnie. I co ja mam z tym zrobić? Myśleć, nie myśleć…

         Wskazywała ręką z papierosem w jedną, po chwili w drugą stronę, rozszerzając zabawnie oczy i strzepując popiół na własne dżinsy.

         - Jak na razie świetnie ci idzie to drugie – przerwał jej, a na ustach panna Granger dostrzegła uśmiech niepodobny do tradycyjnych grymasów i wyniosłych bądź sarkastycznych smirków; był naturalny, ciepły, a to zaowocowało kolejnymi mocnymi uderzeniami serca w piersi. Stykające się kolana jakby zostały przyklejone na amen, a przechodziły przez nie dziwne prądy sprawiające, że było jej duszno i ciężko się oddychało; odchrząknęła cicho i złapała się za niestarannego koczka, jakby chciała się upewnić, że wciąż tam jest, w rzeczywistości jednak nie wiedziała, jak ma się zachować, bo niespodziewanie znalazła się pomiędzy dwoma obozowiskami powstałymi w lekko otumanionym umyśle, jednak funkcjonującym na tyle sprawnie, że bez trudu je rozróżniała. Powróciły do niej wątpliwości, z którymi borykała się od przedstawienia w operze, odnowiły się w niej podejrzenia do arystokraty, jakoby wykorzystał jej zaufanie i posunął się do brutalnych czynów, pozbawiając życia dwóch kolegów i własnego ojca; to nie była prawda i drugi obóz jasno dawał jej to do zrozumienia, jednak wciąż nie miała pewności i nie potrafiła określić swego stanowiska. Czy może mu dalej ufać? Czy przyjdzie jej jednak odpokutować za przewinienia, że nie dopilnowała mężczyzny i zawierzyła mu, jak naiwne dziecko nieznające okrutnych realiów świata?

         Popiół z wypalonego do połowy papierosa spadł na podłogę, a Hermiona westchnęła głośno, podnosząc wzrok na niespuszczającego jej z oczu Malfoya. Bez namysłu wrzuciła resztkę niedopałka do butelki i odstawiła ją przy kontuarze, splatając ręce na złączonych stopach i ocierając się kolanami o nogi mężczyzny. Znów wyczuła, że się spiął, a raczej dostrzegła to w ściśniętej szczęce i mocno przymkniętych dosłownie na chwilę oczach, jakby sprawiła mu nieopisane cierpienie. Przez moment zawahała się, czy powinna podjąć z nim zrodzony w głowie temat, jednak ostatecznie nie zrezygnowała, mimo że reakcje mężczyzny na jej dotyk zaniepokoiły ją.

         - Malfoy powiedz mi, że nie masz z tymi morderstwami nic wspólnego – odezwała się cicho, a oczy Draco złączyły się z jej, podrywając serce do bolesnych uderzeń; czas dłużył się niemiłosiernie, napawając jeszcze większymi obawami, niż wcześniej, nim podjęła dotkliwą konwersację, tyle że arystokrata milczał, spoglądając na nią z nieodkrytym wyrazem twarzy, jakby było mu wszystko jedno, jaką da jej odpowiedź. Ale ona nie była na nią obojętna i chciała ją wyraźnie usłyszeć, pozbywając się gorzkiego smaku rozczarowania panoszącego się w ciele i umyśle jak trucizna.

         - A gdybym miał? – odparł po dłuższej chwili, przechylając nieznacznie głowę w prawą stronę. Hermiona przeczołgała się bliżej niego i usiadła z nim ramię w ramię, opierając na zgiętym kolanie wyprostowaną rękę. Malfoy miał specyficzny zapach, co zauważyła dopiero teraz, mimo że dzisiejszego wieczoru dotykała go kilkukrotnie; był inny, jakby lekko wilgotny, przypominający powietrze tuż po deszczu, ale jednak to dalej nie było to; nie umiała go zidentyfikować, tak jakby był to jego prywatny zapach bez grama perfum czy choćby woni płynu do płukania tkanin.

         - Wierzę, że nie masz – odpowiedziała po długim westchnieniu, obracając ku niemu twarz, a mężczyzna automatycznie poszedł w jej ślady.

         - Czemu? – zapytał bez wahania, a błyszczące delikatnie w miałkim świetle lamp oczy oczekiwały natychmiastowej odpowiedzi. Ona jednak nie miała w sobie odwagi, by powiedzieć mu, co siedzi jej w duszy, nie tak otwarcie, swego rodzaju intymnie, gdyż przeszywające ją tęczówki arystokraty odbierały jej głos, zatrzymując go głęboko w środku za ściśniętym niemal do bólu gardłem. Przełknęła ślinę i spuściła głowę, skupiając się na wolno unoszących się piersiach, choć serce waliło jej tak mocno, że tylko cudem nie rozerwało jeszcze klatki.

         - Bo nie zrobiłbyś czegoś tak okrutnego po wszystkim, czego sam doświadczyłeś. – Usłyszała ciche prychnięcie koło ucha i gwałtownie podniosła na blondyna wzrok, dostrzegając na bladej twarzy delikatny pobłysk czegoś, co miało zapewne przypominać cyniczny uśmieszek. Był on jednak smutny, pełen żalu do niej i samego siebie, kłamliwy i niepewny, tak różny od cierpkich podarunków ust, które zawsze jej ofiarowywał.

         - Ta naiwna wiara kiedyś cię zgubi. – Pluł jadem, chciał się jej pozbyć, zbyć ją bez oczywistej odpowiedzi, a w niej zawrzało z bezsilności na dźwięk podszytych tchórzostwem słów; zebrała w sobie resztki odwagi, jaka jeszcze się w niej ostała i stanowczym tonem, a zarazem tak przepełnionym błaganiem i żałością, ponowiła prośbę, na którą Draco długo nie chciał dać odpowiedzi.

         - Proszę.

         Po co chciała to wiedzieć, pytał samego siebie, nie mogąc pozbyć się wrażenia, że już kiedyś słyszał podobne zapytanie; nie w tym tkwił jednak problem, a w jego odbiorze; spisany na straty, pozbawiony nadziei przez osobę, dzięki której wpuścił odrobinę ciepłego słońca do zalanego ciemnością i wyziębionego na kość życia, szukała prawdy, którą dobrze znała i miała przed oczami; dlaczego zatem potrzebowała realnego potwierdzenia? Czy słowo może być równoznaczne z czynem? Czy są wymienne?

         Przypomniał sobie słotny, jesienny dzień przed kilkoma laty, nim ostatni raz wyruszył pociągiem w podróż do Hogwartu. W trakcie przerywanej dźwiękami grzmotów i błysków piorunów kolacji ojciec nie odezwał się ani razu, jedynie smętnie grzebał w talerzu, ostatecznie zostawiając niedojedzony posiłek i znikając w prywatnych komnatach. Matka patrzyła na niego posępnie, przeżuwając powoli każdy kęs, a gdy skończyła, zostawiła go z okropnymi wyrzutami sumienia wywołanymi przez krótkie: to przez ciebie; Lucjusz już nigdy nie był normalnym człowiekiem, nawet po krótkim triumfie Voldemorta nie opuszczało go przeczucie, że ojciec tak naprawdę nie jest szczęśliwy, a już z pewnością nie matka. Podążając zimnym korytarzem do własnej sypialni i przechodząc obok komnaty rodziców usłyszał wzburzony głos Narcyzy, wywołujący na przemian „jest takim samym nieudacznikiem, co ty”, „przyniósł nam wstyd”, a także „oby zginął w tej szkole”; z perspektywy czasu nie potrafił ocenić, jak bardzo bolały go te słowa, czy były tylko lekkimi ukłuciami, a może potężnymi ciosami, przez które nie mógł się podnieść z kolan; wiedział jedynie, że następnego dnia ojciec powiedział mu, że będzie go chronił tak długo, jak tylko będzie umiał, a kilka tygodni później w trakcie spotkania z Czarnym Panem bez zawahania oddał go na pełne usługi do czarnoksiężnika, twierdząc, że opłaci się to rodzinie i odpokutują błędy. To była ochrona? To były tylko słowa rzucone lekką ręką na wiatr bez żadnego pokrycia.

         Wspomnienie przepadło tak szybko, jak się pojawiło, a w głowie rozprzestrzeniła się głucha pustka, przez którą mógł dokładnie liczyć uderzenia serca, usłyszeć wolny i cichy oddech, wsłuchać się w każdy dźwięk wydobywający się z ciała. Czy Granger właśnie tego od niego oczekiwała? Jałowych słów bez znaczenia wypowiedzianych tylko po to, by ulżyć jej rozterkom? Nie chciał mówić czegoś, co byłoby świstem wyrazów pozornie mających zapewnić komfort dalszemu życiu, nie chciał poddać się na zwykłym „nie zrobiłem tego”, bo jakie to miało znaczenie, jeśli było tylko rzuconym dla ulgi wyświechtanym frazesem. Ale nie chciał stracić tego, co udało mu się do tej pory zyskać, bo wbrew pozorom Hermiona była natarczywa, irytująca, męcząca i dociekliwa, jeśli tylko chciała, ale też darzyła go olbrzymim zaufaniem, bez którego nie da się stworzyć niczego; nieświadomie pchała go ku światłu, wyciągała z niego cechy, o których istnieniu nie miał bladego pojęcia, tak jakby scaliła się z jego duszą i poruszała ją wtedy, kiedy jemu brakowało już sił. Jak mógł tego nie stracić, a przede wszystkim, czy miał jeszcze cokolwiek ratować? Nigdy nie ryzykował, zawsze musiał mieć w ręku pewne karty, jednak tym razem los mu ich nie rozdał, a kazał grać emocjami, najsłabszą talią, jaką posiadał; szczerych uczuć nie da się przewidzieć, zaplanować, rozłożyć jak na planszy i wyciągać tylko te, na które ma się ochotę, są jak koło Fortuny, raz lepsze, raz gorsze, ale zawsze trzeba przy nich ryzykować, są jak gra w ciemno, tyle że bez żadnych reguł.

         Podniósł wzrok, skupiając go gdzieś w oddali i odezwał się cicho z przebijającą się w pierwszych słowa lekką chrypką, która gdzieś pod koniec zniknęła, obnażając melancholijny, niemalże depresyjny ton.

         - Kiedy zamordowano ojca, strażnicy kończyli ostatnie katowanie, zanim przenieśli mnie do Ministerstwa. Jak zginął Blaise, byłem pierwszy raz od wyjścia na wolność u Pansy. Gdy znaleziono zmasakrowane zwłoki Goyle’a, byłem z tobą w Covent Garden. – Niektóre wyrazy zaznaczał mocniej, inne były ledwo słyszalne, jednak zrozumiała wszystko, a po plecach przebiegły jej ciarki, gdy obrócił ku niej głowę i zajrzał głęboko w oczy. - Potrzebujesz więcej dowodów?

         Zamilkła sparaliżowana błaganiem widocznym w srebrnych tęczówkach, by uwierzyła w każde słowo, by nie zabierała mu ostatniej szansy, by wciąż widziała w nim to, co do tej pory nie zostało uchwycone przez innych. I przyjęła jego prośbę, delikatnie zaprzeczając głową i podnosząc się niezdarnie z podłogi, ale Draco nie ruszył się spod kontuaru i nie przestał jej obserwować.

         - Nie potrzebowałam dowodów – odparła, zabierając różdżkę i papierosy z paneli – chciałam, żebyś to ty wiedział, że tego nie zrobiłeś.

         Podeszła do stolika, przy którym zostawiła torebkę oraz płaszczyk; założyła wszystko na siebie, oplatając szyję delikatnie szalikiem i ruszyła ku drzwiom, ostatni raz spoglądając przy nich na Malfoya, który zdejmował z nadgarstka elegancki zegarek, a rękaw golfu podsunął się nieco do góry, obnażając kilka otarć i siniaków, a sądząc po kolorze musiały zostać zrobione niedawno. Na ich widok zacisnęła mocniej palce na złotej gałce, którą nagle puściła i podeszła do arystokraty szybkim krokiem, jednak ten nie wyglądał na zaskoczonego jej postępowaniem, w odróżnieniu do niej samej.

         - Są z Azkabanu? – wypaliła, zadzierając głowę, by mogła podchwycić jego spojrzenie. – O czym jeszcze mi nie mówisz?

         - O tym, czego nie chcę i nie muszę ci mówić – odparł, na co Hermiona złapała go szybko za okaleczony nadgarstek i pociągnęła ku górze; Malfoy w popłochu szarpnął się, jednak z pewnością nie z bólu, tego była pewna; skóra była szarawa, gdzieniegdzie żółta i fioletowa, a na wewnętrznej stronie znajdowała się głęboka szrama, na szczęście już zabliźniona, jednak dość wyraźnie odznaczająca się na bladej ręce; puściła go, a on od razu schował dłonie w kieszeniach, obrzucając ją chłodnym i pogardliwym spojrzeniem.

         -  To zaczniesz – warknęła na niego, obracając się na pięcie i biegnąc niemal do drzwi. Otworzyła je, zwracając się do niego srogim tonem i z podminowanym wyrazem twarzy. – Przed każdym egzaminem masz się u mnie meldować, a wyniki masz mi składać osobiście na biurku.

         Mimo że nie trzasnęła, to po głowie rozniosło się głośne echo, jakoby walnęła z całą siłą o futrynę; za oknem dostrzegł jej chudą sylwetkę, która zniknęła mu po chwili sprzed oczu, a sam w tym momencie poczuł wzbierającą w żyłach wściekłość; zacisnął palce na trzonku od różdżki i niespodziewanie cisnął pierwszym lepszym zaklęciem w pobliski stolik, który roztrzaskał się na kilkanaście kawałków z wielkim hukiem, na domiar złego, drewno zajęło się ogniem, którego fala popłynęła po sekundzie samowolnie z magicznej broni; zaklął siarczyście pod nosem, spoglądając w rudawe płomienie trawiące dębowy wyrób stolarski. Z oddali zaś, w pozbawionym choćby odrobiny światła kącie, wisiał obraz, a na nim w sztywnej pozie kobieta ubrana w niebieskie kolory, patrząca na ogień przez obdartą ze skóry twarz; przypadek czy zrządzenie losu sprawiło, że za nią również unosiły się płomienie trawiące bezbronne zwierzę?

†††

Londyn, 5 kwietnia 2008

         Główna sala ministerialna przeznaczona do spotkań i bankietów została zamieniona w olbrzymią scenerię żałobną dla mającego rozpocząć się za kilkanaście minut pogrzebu zmarłego Ministra; jako jedyna znajdowała się ponad powierzchnią ziemi, wnosząc się niemal pod chmury, które dziś idealnie komponowały się z nastrojem przygnębiającej uroczystości; ciemne i ciężkie, soczyste od zbierającego się deszczu i pobłyskujących między obłokami piorunów, gęstym całunek otaczały audytorium, w którym ustawiono niezliczone rzędy drewnianych ław, zaś w półokrągłej nawie mieszczącej się na samym końcu pomieszczenia zasiadali muzycy razem z instrumentami, było ich tak wielu, że można było sądzić, iż ściągnięto specjalnie na tę uroczystość wszystkich Filharmoników Wiedeńskich; mężczyźni w wytwornych frakach, kobiety w eleganckich sukniach, każdy z nich odgrywał rolę w wyreżyserowanej sztuce muzycznej, którą miała zachwycać się zgromadzona widownia, z niecierpliwością oczekująca prologu pogrzebu najważniejszej osoby świata magii.

         Potężnych i wysokich okien było niewiele, po cztery z każdej części sali, przystrojone grubymi i ciężkimi kotarami w kolorze głębokiego granatu z przewiązanymi sznurami srebrnej barwy; między nimi, na nieskazitelnych ścianach z wyszukaną sztukaterią, umieszczono drzewce, na nich zaś chorągwie i sztandary przedstawiające herb Ministerstwa, jak i samego Shacklebolta, wszystkie przepasane w prawych, górnych rogach czarnymi wstążkami, a koniec każdej tyczki wieńczyły masywne, ozdobne głowice. Płaty tkanin były haftowane, a dzięki zastosowaniu magii nici falowały i przemieszczały się tak, by upamiętniony na nich Kingsley mógł niejako uczestniczyć w ceremonii będąc wciąż żywym; nie mówił, nie poruszał się zbyt szybko, jedynie spoglądał na zebranych w sali czarodziejów i czarownice z pogodnym i ciepłym uśmiechem. Wielu z nich ocierało resztki łez, szczególnie kobiet, zarówno starszych, jak i młodszych, inni jedynie siedzieli w milczeniu, a część wciąż szukała swoich miejsc między rzędami ławek obitych welurowym materiałem w kolorze głębokiego burgunda. Na samym środku, tuż przed marmurowym pulpitem przeznaczonym dla mówców i przedsionkiem dla muzyków oraz stojących za nimi chórzystów, na katafalku obitym kirem i przykrytym czarnym całunem widniało ciało zmarłego przystrojone w granatowo-srebrną szatę, której szerokie rękawy ledwie unosiły się nad zimną posadzką; w ulubionej czapce, po której wszyscy go rozpoznawali, w lekkich butach przypominających indyjskie kapcie i włożoną między splecione na nieruchomej piersi ręce różdżką, przypominał szlachetny posąg dopiero co oczyszczony z pyłu po długiej i żmudnej pracy rzeźbiarza. Na zastygłych ustach wciąż można było dopatrzyć się tego samego uśmiechu, delikatnego, a jednak ciepłego, którym obdarzał wszystkich pracowników, gdy tylko pojawił się w Ministerstwie; nikt nie śmiał pozbawić go złotej obrączki w prawym uchu, tak samo, jak sygnetu z lewej dłoni, mimo że ciężka biżuteria z trudem utrzymywała się na wyszczuplonych przez chorobę i starość palcach; twarz zdobiło więcej bruzd, skóra nie tryskała kolorem i nie była już tak samo napięta, policzki lekko opadały w dół, odsłaniając więcej zmarszczek tuż przy szyi. Widok był smutny, atmosfera zdecydowanie przygnębiająca, na domiar złego rozstawieni po sali aurorzy z nakazu panny Granger, jak i samego Percy’ego pogłębiali melancholijny nastrój, a za potężnymi oknami można było dopatrzyć się pierwszych kropli nadchodzącej rzęsistej ulewy i skłaniających się pod podmuchami porywistego wiatru koron pobliskich drzew. Tuż przy wejściu, praktycznie przy samej kolumnie, których rzędy zdobiły audytorium, stała Hermiona razem z Ronem, uważnie przypatrując się wchodzącym żałobnikom z kamiennym wyrazem twarzy i włożonymi do kieszeni czarnych, eleganckich spodni rękami.

         - Ile ich tu jeszcze wejdzie? – zapytał pretensjonalnie rudy, krzyżując ręce na klatce piersiowej, a wcześniej poprawiając przekrzywiony, czarny krawat.

         - Królowa zaprosiła prawie dwa tysiące gawiedzi. Mogliby już usiąść na dupach i przestać robić zamieszanie – odparła, lustrując salę wypełnioną po brzeg ludźmi i szukając na niej Harry’ego. Nie widziała go od tygodnia, toteż nie wiedziała, czy zamierza pojawić się na pogrzebie, jeśli w ogóle o nim pamiętał, co byłoby hańbą nie tylko dla niego, ale i dla zmarłego, z którym łączyły go dość bliskie relacje. Potter jednak prawdopodobnie nic by sobie nie robił z ujmy, jaką się obarczył, a Shackleboltowi prawdę mówiąc też już było wszystko jedno. Skinęła głową wchodzącym do środka dwóm kobietom, przedstawicielkom Wizengamotu, za którymi nie bardzo przepadała, jednakże musiała niekiedy z nimi współpracować.

         - Skąd on tyle wytrzasnął? – zdumiał się Weasley, zerkając w stronę najspokojniejszej części sali. – Z kim przyszedł Malfoy?

         - Gdzie? – Omal na niego nie wpadła, próbując dopatrzyć się jasnej głowy arystokraty, jednak panoszący się tłum znacznie jej to utrudniał. W końcu jednak zobaczyła, a raczej mignął jej przed oczami jej przebłysk oraz elegancki, czarny kapelusz z sokolimi piórami osoby siedzącej obok niego. Zmarszczyła z niezadowoleniem brwi na ten widok, opierając się z nonszalancją o filar i poprawiając zsuwające się z bioder cygaretki, których przez lata nie wyciągała z szafy, aż w końcu nadarzyła się ku temu okazja. W ferworze porannej bieganiny nie znalazła jednak jedynych czółenek, jakie miała w domu, toteż włożyła pierwsze, lepsze buty, jakie stały w korytarzu, a mówiąc pierwsze, lepsze, miała na myśli stare trampki, w których codziennie przemierzała korytarze Ministerstwa.

         - Nie wiem – odparła – kogoś sobie przyprowadził. Nic mi do tego.

         - No, a te zmarchy na czole to objaw twej totalnej obojętności – powiedział kpiąco rudy, zerkając na rozdrażnioną przyjaciółkę, której brwi zjechały się jeszcze bliżej, a usta lekko ścisnęły, stając się jeszcze mniejsze, niż były naturalnie. – Mogłaś chociaż wyprasować tę koszulę.

         Spojrzała na bluzkę ze sztywnym kołnierzem, którą ledwie strzepnęła z wieszaka, starając się skompletować stosowny ubiór na pogrzeb. Jak większość ciuchów znajdujących się w szafie była na nią trochę za duża, jednak co najważniejsze nie rozjeżdżała się na piersiach, a o to jej głównie chodziło; reszta była bez znaczenia.

         - Prasowałam – skłamała, przenosząc wzrok na kroczącego dumnie środkiem sali Percy’ego w szarym garniturze ze starszym czarodziejem wspierającym się na lasce u jego boku.

         - Dziesięć lat temu się nie liczy.

         - Zamkniesz się w końcu? – skarciła go ze srogą miną w momencie, gdy główne drzwi zamknęły się z hukiem, a Zastępca Ministra dotarł do pulpitu, zapalając wcześniej unoszącą się przy trumnie dużą świecę. Nie było oklasków, żadnej wrzawy czy choćby najmniejszego poruszenia; żałobnicy podnieśli się z ławek, gdy świeca rozbłysła złotym płomieniem, a z sufitu zleciały miliardy srebrnych gwiazd rozpływających się w powietrzu tuż nad zmarłym w błyszczący, drobny pył. Wtedy to rozpoczęła się ceremonia pożegnalna otwarta przez sztywną i niekończącą się przemowę Percy’ego, w trakcie której zarówno Hermiona, jak i Ron, prychali cicho pod nosami wysłuchując tysięcy bzdur, jakie mężczyzna próbował wcisnąć zgromadzonemu tłumowi.

         Litania pochwał, dłużąca się lista zasług, ogromny wpływ na życie, które nie będzie już tak światłe bez zmarłego mentora, pozorowany ból straty i wyreżyserowane przerwy, w trakcie których rzekomo musiał zapanować nad emocjami, wszystko zamieniło się w tragikomiczną farsę, żałobny cyrk na kółkach, a przewodnim stańczykiem był rudy mężczyzna, usiłujący dotrzeć do każdego osobnika znajdującego się na sali.

         - Nasz nieodżałowanej pamięci Minister Magii nigdy nie dzielił, nie – opowiadał z frywolnością, jakby czytał dziecku wieczorynkę na dobranoc – zawsze łączył, w chwilach ciężkich i wydających się bez wyjścia, gdy nadzieja już wygasła, on posiadał w sobie siłę, która nas jednoczyła. Mówił mi wtedy…

         - Zamknij się i siedź na dupie, bo wszystko spieprzysz – wtrącił się Ron, przez co Hermiona nie usłyszała dalszej części wywodu przełożonego; zaśmiała się cicho, zasłaniając wykrzywione w szerokim uśmiechu usta i chowając się za kolumną, by nie zwrócić na siebie uwagi. Na szczęście żałobnicy bardziej zainteresowani byli pompatycznymi frazesami płynącymi z ust księżniczki Ministerstwa, niż tym, co działo się po bokach sali.

         - A jak tam randka z Woodem? – zagadnął rudy, gdy kasztanowłosej kobiecie udało się zapanować nad niedawnym rozbawieniem. Zerknęła na niego kątem oka, zaciskając mocniej pięści w spodniach i wypuszczając ciężko powietrze z płuc, wciąż nonszalancko opierając się o mosiężny filar.

         - Byliśmy tylko na kolacji – odparła znużona, ale i rozdrażniona, jednak nie chciała odkryć się przed przyjacielem, że minionej nocy służyła Oliverowi za lalkę do dymania, choć bardziej obawiała się, że wygada się ze spotkania z Malfoyem, przez które nie mogła usnąć aż do rana, kiedy zmrużyła dosłownie na chwilę oczy, a gdy się obudziła, została jej zaledwie godzina do wyjścia z mieszkania. – I to nie była randka.

         - Sekretny romans między pracownikami?

         - Boże uchowaj – odpowiedziała nieco głośniej, niż zamierzała, z uśmiechem pełnym rozbawienia. – Z nim? Za żadne skarby świata.

         - Czyli wieczór nieudany?

         - A wyglądam na zadowoloną? – Ron przekrzywił wargi w oznace zaprzeczenia; kontynuacja tematu wydawała się nieodpowiednia, toteż odpuścił przyjaciółce dalszych pytań, powracając do wysłuchiwania nadętej przemowy brata, trwającej już ponad dwadzieścia minut i nic nie wskazywało, że pompatyczne wystąpienie zbliża się ku końcowi. Hermiona natomiast usłyszała, jak jedne skrzydło drzwi od sali uchyla się cicho, a po chwili nie tyle zobaczyła, co wyczuła obecność Harry’ego, wypachnionego, jak konsultantka perfumerii.

         - Spóźniłeś się – wypomniała mu, lustrując niecodzienny strój w postaci garnituru. Dałaby sobie rękę uciąć, że przyjaciel przyjdzie w znoszonych spodniach i poplamionej koszulce, tymczasem zaskoczył ją formalnym ubiorem, któremu do kompletu brakowało jedynie krawatu.

         Potter uśmiechnął się błazeńsko, łapiąc się za klamrę od paska do spodni i wbijając wzrok w ziemię, jakby kontemplował nad nieskazitelną czystością czarnych pantofli i nie mógł się nasycić ich widokiem. Prawda jednak przedstawiała się tak, że szukał dogodniej pozycji, w której obuwie przestałoby go niemiłosiernie cisnąc i ocierać, gdyż nie był przyzwyczajony do ciasnych i sztywnych butów, które obecnie miał na stopach, a które zaczynały go pomału okropnie boleć.

         - Ładnie pachniesz, Mionuś – odezwał się, na co dziewczyna spojrzała na niego karcąco, a zarazem, jakby była bardzo znudzona. Nie zauważyła też wywracającego oczami Rona, który zastanawiał się głęboko, jak wielką głupotą może się jeszcze poszczycić godny pożałowania auror.

         - Harry, jesteśmy na pogrzebie.

         - W takim razie ładnie pachniesz na tym pogrzebie. – Wyszczerzył się do niej szeroko, a Hermiona westchnęła przeciągle, kręcąc z politowaniem głową i przenosząc wzrok na siedzącego pod koniec sali Malfoya. Jego towarzyszka zniknęła, możliwe również, że wcale nie była jego znajomą lub po prostu ściągnęła z głowy kapelusz, w co jakoś szczerze wątpiła. W każdym razie sądziła, że arystokrata nie przyjdzie na pogrzeb, mimo że każdy pracownik Ministerstwa miał ku temu obowiązek; nie wspomniał o tym ani razu, nie pytał, prawdopodobnie nie był nawet zainteresowany uroczystością żałobną, a jednak się pojawił. Zaczęła nawet naiwnie twierdzić, że to przez to, iż kazała mu się meldować u niej przed każdym nowym dniem pracy, jednak gdyby tak było, zmaterializowałby się przed nią jeszcze zanim rozpoczęła się ceremonia pożegnania, ewentualnie uważał, że wystarczyło, że go widziała, więcej nie musiał robić, a wypełnił obowiązek. Tak czy owak, nie umiała sobie poradzić z natłokiem myśli przepływających przez głowę, ściśle związanych z osobą blondyna i budzących w niej więcej wątpliwości. Niepokoiła się bliznami i ranami, które widziała wczoraj na nadgarstku, a które mężczyzna odsłonił przez zwykłą nieuwagę, co rzadko mu się zdarzało, jednak kiedyś musiało do tego dojść; to nie były stare pamiątki, owszem, niektóre szramy wyglądały, jakby miały już trochę czasu, ale siniaki były w miarę świeże, tak samo, jak cięcie przy kości łokciowej, mimo że już zasklepione, a jednak odznaczające się na bladej skórze. Nieświadomie zaczęła obarczać się winą, że to przez nią mężczyzna doświadczył kolejnego bólu, bo gdyby bardziej zwracała na niego uwagę, gdyby choć raz go przypilnowała, może nie doszłoby do wszystkiego, co go spotkało. Obrała sobie za punkt honoru sprawdzić, kto stoi za ranami Malfoya i czy nie maltretuje go w dalszym ciągu, bo on jej tego nie powie, a nawet będzie chciał zamieść wszystko pod dywan, wcześniej wydzierając się do niej, że ma do go zostawić w świętym spokoju, a nie mogła do tego dopuścić. Już nawaliła wystarczająco dużo razy. Wczoraj też odkryła coś nowego w arystokracie, kiedy spędziła z nim resztę nocy, mianowicie, że wcale nie jest tak wyprany z emocji, jak stara się udowodnić; poza złośliwymi uśmiechami widziała również te zwykłe, naturalne, których nie miała szczęścia do tej pory obserwować, czego bardzo żałowała, bo wyglądał wtedy inaczej, zupełnie niepodobny do apatycznego i wyniosłego osobnika, którym zawsze przy niej był. Co ważniejsze, pierwszy raz widziała w nim również nowe emocje grające na twarzy; smutek czy złość, jednak nie te pospolite, których już doświadczyła, a silniejsze, wypływające z głębi serca, z obaw i przygnębienia, a także samotności. Nieświadomie uratował jej tragiczny wieczór, po którym upiłaby się pewnie w czterech ścianach pustego domu, wylewając gorzkie żale do ogromnego kieliszka i połykając je hojnymi haustami, dopóki nie zasnęłaby w nogach kanapy z olbrzymim poczuciem winy, choć i tak je miała, kiedy wróciła do domu, jednak Malfoy odrobinę je złagodził swą szczerością i pomocą; gdyby nie on, pewnie skomlałaby przy stopach Rona o skuteczny środek aborcyjny, gdyż przez głupotę i użalanie się nad nieszczęśliwym losem zapomniałaby kupić eliksir, a wcale nie było tak łatwo go dostać, jak mogłoby się wydawać. Uratował ją i nie było co do tego wątpliwości, jednak teraz wyrzuty sumienia były znacznie większe, nie tylko przez fatalny seks z Woodem, do którego jak skończona idiotka przyznała się przed arystokratą, ale przede wszystkim przez dług, jakiego sobie u niego narobiła, i przez głupoty, jakich mu wtedy nagadała. Mogła wymówić się alkoholem, ale była na tyle świadoma, że doskonale zdawała sobie sprawę, jakie bzdury do niego plotła, a on ich jej nie zapomni i przy najbliższej okazji, gdy będzie chciała zaleźć mu za skórę, wyciągnie te brudy na wierzch, a ona skapituluje z wysoko uniesionymi rękami, bo wstyd zje ją po tym w całości. Miała wystarczająco dużo z nim kłopotów, a teraz narobiła sobie ich więcej przez własny kretynizm, którego pierwszy raz nie mogła się wyprzeć i nawet nie zamierzała, stojąc w obliczu upokarzających faktów mówiących same za siebie.

         Wyrwana z przemyśleń przez zmianę rozchodzącego się po audytorium głosu nowego mówcy wróciła do smutnej rzeczywistości, w której Harry i Ron konwersowali za jej plecami, jak na starych, dobrych przyjaciół przystało.

         - Ja ją tylko poprosiłem o dowód.

         - A od kiedy to się legitymuje bez spodni?

         - Ja przynajmniej mam czym kontrolować.

         - Jedenaście cali to żaden wynik.

         - A zdziałał więcej, niż twoja czternastka.

         - Rzeczywiście, jeszcze nigdy kobiety nie cierpiały na tyle chorób wenerycznych, jak po twoich kontrolach.

         Wzniosła oczy wysoko ku niebu, pytając się Boga, za jakie grzechy zesłał na nią tę dwójkę i dlaczego nie mogą sobie darować nawet na pogrzebie. Z drugiej strony chłopcy zaczęli w końcu ze sobą rozmawiać, co było niecodziennym widokiem, i nawet jeśli się sprzeczali, to miło było ich posłuchać, mimo że pletli od rzeczy jak się patrzy.

         Mównica co chwilę przyjmowała nowych gości, którzy powielali frazesy wygłoszone wcześniej przez Percy’ego, nielicznym udało się ożywić nieco audytorium, jednak nie na długo, gdyż po chwili kolejny występujący usypiał żałobników popularną śpiewką, w której mówił o wielkim bólu i stracie. Hermionie czas niemiłosiernie się dłużył, aż postanowiła wyciągnąć notatnik otrzymany przez Weasleya i sprawdzić, jak wielu oratorów zostało jeszcze do końca. Kłopot w tym, że nie wiedziała nawet, kto obecnie zajmuje miejsce przy ambonie. Postanowiła zapytać Rona, jednak ten zajęty był rozmową z Harrym.

         - No oczywiście, bo pan i władca świata się pojawił, a wszyscy mają padać mu do stóp. Chrzań się, Harry.

         - To ja tu z sercem na dłoni, a ty „chrzań się”? Przecież cię przepraszam! To chyba coś znaczy.

         - Ty mi plujesz w twarz i mówisz, że pada deszcz, idioto.

         - No i? Ale przeprosiłem, to chyba coś znaczy. Co ci szkodzi? A nóż jakoś się ułoży.

         - To samo mówili Polacy o Niemcach.

         - Że kto i co?

         - Czy ty masz pojęcie, jak ja się czułem i dalej czuję? Nie, więc wsadź sobie w dupę te swoje przeprosiny.

         - Mordy w kubeł, bo ludzie się na was patrzą – warknęła wściekła panna Granger, odwracając się gwałtownie do chłopaków i gromiąc ich wzrokiem. Ron obrócił głowę w prawą stronę, Harry zaś w lewą, a ona wywróciła z politowaniem i rozdrażnieniem oczami, zauważając odchodzącą od mównicy niewysoką kobietę o długich i ciemnych włosach w tym samym kapeluszu z sokolimi piórami, którą wcześniej widziała przy Malfoyu. Szturchnęła rudego przyjaciela w ramię, podbródkiem wskazując mu na nieznajomą, której przyglądali się zgromadzeni na sali żałobnicy.

         - Znasz tę kobietę?

         - Nie, ale wydaje mi się, że to siostra Shacklebolta, o której wspominał Percy.

         - Siostra? – spytała zaskoczona, obserwując zmierzającą do ławki kobietę, która nijak spojrzeć nie wyglądała na powiązaną krwią ze zmarłym Ministrem. Zresztą kto wiedział, że King miał rodzeństwo? Nie było żadnych informacji, najmniejszej plotki, którą mogłaby gdzieś usłyszeć. Wydało jej się to nielogiczne i sprzeczne z naturą czarnoskórego, który rodzinę zawsze stawiał na pierwszym miejscu, a nie chował ją przed ludźmi.

         - Jakieś niuanse rodzinne – odpowiedział, patrząc na zmierzającego do pulpitu brata. – Musiałabyś go spytać, on bardziej siedzi w temacie.

         Nie miała na to jednak najmniejszej ochoty, patrząc na wykrzywioną w sztucznym grymasie bólu twarz rudego pomiotu, oznajmującego, iż zaraz rozpocznie się personalne pożegnanie z Ministrem. Westchnęła przeciągle i automatycznie stanęła w lekkim rozkroku, splatając ręce za plecami i z większą uwagą przyglądając się podnoszącym się ludziom, którzy za chwilę będą zmierzać do zmarłego. Percy obrócił się jeszcze do orkiestry i chóru, dając znak, iż mogą rozpocząć koncert, a rzewne i łzawe dźwięki zalały salę po brzegi w akompaniamencie wysokich głosów kobiecych i męskich śpiewających żałobną pieśń przez cały pochód, kierujący się ku Shackleboltowi. Melodia była bardzo wzniosła, powolna, niemal dziękczynna, przerywana od czasu do czasu mocnym sieknięciem deszczu o szyby monstrualnych okien; ludzie podchodzili i wracali na miejsca, niektórzy zatrzymywali się dłużej, ściskając Kinga za dłonie bądź tylko przykładając własne do sztywnego ciała; religijne słowa przeplatały się w głosach chórzystów, nadając uroczystości podwójnego wymiaru, jakby nie tylko upamiętniającego, ale i religijnego. Po każdym żegnającym z sufitu zlatywały płatki czerwonych róż, miały tak głęboki, nasycony kolor, jakby farbowano je w krwi przez długie lata; ozdabiały nie tylko Ministra, ale i katafalk, posadzkę, a nawet niektóre ławy. Hermiona zauważyła, że szczególnie starsze kobiety, które ledwo rozpoznawała z daleka, najczęściej wracają zalane łzami lub wypłakują je, gdy dotrą już na miejsce. Poczuła ukłucie żalu, że na nią ceremonia nie wywarła żadnego wpływu, jedynie znużyła bardziej, niż przewidywała. A Harry i Ron konwersowali w najlepsze, nic sobie nie robiąc z podniosłego charakteru uroczystości, w której uczestniczyli.

         - A cóż to się stało, Romeo? Oblałeś ją syropem klonowym, a potem spytałeś, czy ma ochotę?

         - To ona mnie wywaliła za drzwi.

         - No co ty nie powiesz.

         - Daje mi łachy jakiegoś gacha i jeszcze ma pretensje o to, że ja mam pretensje. To kurwa normalne nie jest.

         - W czym ty masz problem? Z twoim urokiem osobistym znajdziesz sobie zaraz nową lafiryndę.

         - Ona nie jest lafiryndą.

         - W burdelach zmieniono nazwę pracownic?

         - Pieprznął cię ktoś kiedyś w pysk?

         - Zaraz ja was strzelę, jak się w końcu nie zamkniecie – wymruczała Hermiona, ściskając palce na różdżce tak mocno, że omal jej nie złamała. Kiedy się obróciła, usłyszała tylko, jak Ron mówi ciche „przepraszam”, a potem zapanowała cisza, jak makiem zasiał, przez co kamień spadł jej z serca. Nie nacieszyła się jednak swobodą zbyt długo, gdyż tłumy przestały walić drzwiami i oknami do Kinga, a na mównicę znów wkroczył Percy, co skomentowała głośnym westchnięciem.

         - Dziękuję wszystkim i każdemu z osobna za tak wspaniałe pożegnanie naszego Ministra Magii, Kingsleya Shacklebolta. Niech płynące z naszych serc hojne podziękowania za wszystko, czego dokonał, pozwolą mu odejść w spokoju z tego świata. Wznieśmy różdżki i pożegnajmy światłami nadziei.

         Weasley jako pierwszy podniósł przedmiot ku górze, a w ślad za nim cała sala, nawet Hermiona i stojący obok niej Harry i Ron. Audytorium rozbłysło tysiącem białych świateł, płynących ku sufitowi i rozpływających się w powietrzu; każde z nich charakteryzowało się czymś innym – jedne po pęknięciu wydzielały słodkie zapachy, z innych sypały się deszcze gwiazd, dzwoniły dzwonki bądź śpiewały ptaki, tylko jedna lampka paliła się do samego końca, dopóki nie opadła powolutku na pierś zmarłego i nie wystrzelił z niej złoty kwiat, wydzielający woń pomarańczy. Wtedy Percy skierował różdżkę ku katafalkowi, za oknami rozniósł się huk i oświetlił salę błyskiem pioruna, a gdy ostatnie światełko wygasło, rzucił zaklęcie na czarny całun, który zajął się błękitnym ogniem, a w tym samym momencie orkiestra wraz z chórem zaczęły nową pieśń, o wiele szybszą i głośniejszą, do tego groźną, a nawet trochę przerażającą, jednak wciąż była zachwycająca. Hermionie przebiegły ciarki po plecach, gdy ciało Kinga powoli trawił ogień, aż nie zostało z niego nic. W akompaniamencie apokaliptycznych śpiewów Dies irae uczucie było makabryczne, jakby i ją dosięgały błękitne płomienie, jednak nie parzyły, a zamrażały ciało, płynącą w nim krew i utrudniały oddychanie. Zlękła się, gdy stojący obok niej Harry pochylił się ku niej.

         - Co jak co, ale Percy to umie zrobić imprezę z przytupem.

         - Zamówić ci go na twój pogrzeb? – spytała zjadliwie, otrzepując rękaw bluzki z niewidocznych pyłków. Przeraźliwe dźwięki skrzypiec dudniły jej w głowie, sprawiając, że miała ochotę jak najszybciej wynieść się z sali pełnej ludzi, a którzy powoli kierowali się ku wyjściu, zaś uderzenia talerzy przy mocniejszych śpiewach chórzystów i chórzystek dodatkowo potęgowały uczucie dyskomfortu. Robiło jej się słabo, nogi miękły i uginały się w kolanach, lecz gdy dostrzegła między wychodzącymi Malfoya od razu wróciła do żywych, przepychając się ku niemu między tłumem. Miała wrażenie, że już uczestniczyli w podobnej sytuacji. Cudem do niego dotarła, łapiąc go za rękaw, jednak wystarczyła sekunda, by zapomnieć o jego istnieniu, a zająć się idącą obok niego niewysoką kobietą, którą Ron zidentyfikował jako domniemaną siostrę Shacklebolta. Płakała, a przynajmniej o tym świadczyły mokre i podpuchnięte oczy oraz dzierżona w ręce papierowa chusteczka. Poczuła się dziwnie, gdy zauważyła, że nieznajoma trzyma arystokratę za rękę, niemal na nim wisząc.

         - Granger? – spokojny głos Dracona dobiegł do jej uszu, rozbijając się w głowie o ściany i brzmiąc głośnym echem. Minęło trochę czasu, nim spostrzegła, że wyszli z głównej sali i stanęli z dala od wylewającego się tłumu. Zdębiała na widok wyciągniętej dłoni przystrojonej mnóstwem bransoletek obijających się o siebie w dziwacznej melodii, nie mówiąc już o ciepłym uśmiechu, którym obdarzała ją kobieta.

         - Juanita – odezwała się dźwięcznym głosem, gdy Hermiona po dłuższej chwili zastanowienia uścisnęła jej dłoń. – Przyjaciółka Draco. Bardzo mi miło.

         - Mnie również. Hermiona – odparła, dziwiąc się i nie rozumiejąc słowa, jakiego użyła na określenie relacji z Malfoyem. On nie miał przyjaciół, zawsze jej to powtarzał i dobitnie podkreślał; tym razem też kłamał, czy może inaczej odbierał swój związek z kobietą, jednak nie wyprowadzał jej z błędu? A jeśli tak, to dlaczego?

         Jak otępiała przyglądała się tej tak naturalnie rozmawiającej ze sobą dwójce; Juanita posługiwała się jakimś innym językiem, który brzmiał po prostu pięknie, jednak nic z niego nie rozumiała, co ciekawe, arystokrata odpowiadał jej równie egzotycznymi zdaniami. Towarzyszyło jej uczucie wyobcowania, odepchnięcia i zawodu, iż ona nie potrafiła nawiązać z nim żadnej rozmowy, nie marząc nawet o tak spokojnej i swobodnej konwersacji, a znała go dłużej. To było dziwne, a zarazem dotkliwe, i gdy zostali sami, nie bardzo wiedziała, po co tak właściwie za nim goniła.

         - Masz do mnie jakąś sprawę? – zapytał, wsadzając ręce do kieszeni eleganckich spodni i przyglądając jej się z ukosa.

         - Chyba – zawahała się, spoglądając w przygaszone, srebrne oczy – chyba nie.

         - Na pewno? – Podszedł o krok bliżej, lustrując ją wzrokiem; lekko pomięta koszula nie zrobiła na nim wrażenia, prawdę mówiąc, spodziewał się, że nie uświadczyła choć minimalnego dotyku zaklęcia rozprostowującego, podobnie spodnie, których głęboki, czarny kolor zdołał spłowieć, a kantka kompletnie zaniknąć; miał wrażenie, że nogi Granger ciągną się w nieskończoność, a gdy w końcu zatrzymał się dłużej na znoszonych trampkach, zaśmiał się kpiąco pod nosem, kręcąc z politowaniem głową.

         - Co? – spytała, nie rozumiejąc jego nagłego rozbawienia.

         - Do ślubu też pójdziesz w tych trampkach? – Choć z niej drwił, nie było w jego słowach typowej złośliwości, a jednak poczuła się tak samo głupio, jakby znów opluł ją kwasem. Spuściła wzrok na nieco brudne obuwie, wykrzywiając śmiesznie nogi i łącząc je w kolanach.

         - Są wygodne – wymruczała pod nosem, na co Malfoy ponownie cicho się zaśmiał. Poczuła, że robi się czerwona ze wstydu, niczym typowy burak pływający spokojnie w gotującej się zupie.

         - Ale niestosowne – odpowiedział, szturchając ją czubkiem idealnie wypolerowanego buta, w którym mogła praktycznie dostrzec swe upokorzone odbicie.

         - Hermiona? – Uniosła gwałtownie głowę, słysząc głos Wooda, którego nie chciała widzieć za żadne skarby ludowe. Patrzyła na Dracona z przestrachem i błaganiem, na co lewa brew mężczyzny popłynęła lekko ku górze, a na ustach spoczął drwiący uśmiech.

         - Kurwa – zaklęła najciszej jak umiała, poprawiając zmierzwione włosy i obracając się ku nieproszonemu gościowi ze sztucznym uśmiechem i skrzyżowanymi na piersiach rękami. – Oliver! Cześć!

         - Witaj. Pięknie wyglądasz – powiedział, podchodząc niebezpiecznie blisko. Malfoy prychnął rozbawiony, co nie uszło uwadze panny Granger stojącej zaledwie kilka centymetrów od niego. Z premedytacją nastąpiła mu na buta, szczerząc się jak idiotka do Olivera w tym samym czasie.

         - Dziękuję – odparła, próbując wykręcić piętą dziurę w obuwiu arystokraty. Zachłysnęła się powietrzem i wytrzeszczyła szeroko oczy, kiedy Draco naciągnął jej w dół zapięcie od stanika i dałaby sobie rękę uciąć, a nawet i dwie nogi, że miał przy tym twarz równie apatyczną, co zawsze. Zdjęła stopę z jego buta, jednak on nie zabrał palca z pleców; miała dziwnie wygiętą klatkę piersiową, a sam biust uniósł się nieznacznie ku górze razem z koszulą, która odsłoniła fragment skóry tuż nad zapięciem od spodni. Nie dało się nie zauważyć, że Wood wpatruje się w nagie miejsce z uporczywością maniaka, na co blondyn rzucił do niej cicho coś, co brzmiało jak „prymityw”. I ciężko było się z nim nie zgodzić.

         - Zostawiłam coś u ciebie? – zaświergotała, drapiąc się delikatnie za uchem. Nie usłyszała odpowiedzi kolegi, gdyż bardziej skupiła się na dogryzaniu stojącego za nią Malfoya.

         - Godność na przykład? – rzucił cicho, kręcąc palcem w wygiętym kręgosłupie. Cały czas uśmiechała się jak idiotka z dziurą między uszami, kiedy Oliver gadał jak najęty o cudowności ich wieczoru i o tym, jak bardzo chciałby go powtórzyć. W końcu nie wytrzymała i obróciła się nagle do blondyna, trzepiąc go z całych sił w rękę z surowym wyrazem twarzy.

         - Przeszkadzam? – zapytał Wood, spoglądając raz na Hermionę, raz na Malfoya.

         - Nie – odparła kobieta.

         - Tak – zaprzeczył jej stanowczo mężczyzna, gdy odpowiadali w tym samym momencie. Zdezorientowany Oliver stał obok nich, nie wiedząc, co powinien zrobić. Ostatecznie zdecydował się, według własnych spostrzeżeń, na najrozsądniejsze wyjście, a w mniemaniu Draco na najgłupsze, o czym nie omieszkał go uświadomić.

         - Malfoy – zwrócił się do mężczyzny – mógłbyś zostawić nas samych?

         - Tylko, jeśli Granger wyraźnie sobie tego zażyczy – podkreślił słowo „wyraźnie” tak mocno, że nawet Hermiona zrozumiała aluzję, jednak Wood był na tyle mało domyślny, że trzeba było wyłożyć mu temat łopatologicznie.

         - Wiesz, co, to nie jest najlepszy moment – zwróciła się ku Oliverowi ze sztucznym uśmiechem mającym wyrażać głębokie ubolewanie. – Jestem teraz trochę zajęta.

         - To może przy kolacji dziś wieczorem? – wyrwał się mężczyzna, na co arystokrata wywrócił z politowaniem oczami.

         - Nie dam rady, mam trochę zaległej roboty i…

         - To w takim razie jutro? Wolisz włoską czy francuską kuchnię? – Żołądek boleśnie przypomniał jej ostatnie eksperymenty, przesuwając zgromadzone w jelitach resztki jedzenia z głośnym burczeniem i bulgotaniem.

         - Jutro też jakoś…

         - Granger subtelnie usiłuje cię spławić – wtrącił się Draco, wychodząc zza Hermiony i stając obok niej z tą samą nonszalancją, a zarazem elegancją, którą się charakteryzował. Wood wyglądał przy nim nieporadnie, mimo że wyjściowy garnitur leżał na nim wyjątkowo dobrze. Nie umywał się jednak do wyglądu arystokraty, jak bardzo by się nie starał. – I jeśli jeszcze nie zauważyłeś, nie jest tobą zainteresowana. Powtórzyć wolno i dużymi literami, czy raz wystarczy, byś dał jej spokój?

         - A ty co? – warknął Oliver. – Jej adwokat?

         - Takie przypadki nazywa się psem ogrodnika – odezwał się idący w ich kierunku Harry, któremu towarzyszył zmarkotniały i wciąż poirytowany Ron, mamroczący coś pod nosem, przez co wyglądał, jak mieszkająca w środku lasu babka zielarka burcząca zaklęcia przeciwko nieproszonym gościom. – Siemasz, Wood.

         Uścisnął mu dłoń i poklepał po plecach; Weasley prychnął natomiast, jak rozjuszony kot, zajmując miejsce tuż obok Malfoya.

         - Pies na baby – wymamrotał cicho, co jednak uważny słuch blondyna zdążył od razu wychwycić. Uśmiechnął się zjadliwie pod nosem, przytakując rudemu głową.

         - Dwa psy – odparł Draco, patrząc na Pottera, który opowiadał jakąś kolejną niestworzoną historię, a Wood głośno się z niej śmiał.

         - Ja bym powiedział nawet, że trzy. – Spojrzał przy tym znacząco na arystokratę, do którego praktycznie przylepiła się kasztanowłosa kobieta, nieświadomie ocierając się o jego łokieć prawą piersią. Mężczyzna obruszył się w odpowiedzi, zaciskając mocniej szczękę, na co Ron uniósł wyżej podbródek, uśmiechając się triumfalnie.

         - Także tak to już w życiu bywa, co nie? – Harry poklepał Wooda po plecach, obracając go ku wyjściu i delikatnie dając do zrozumienia, w którym kierunku powinien się udać. – Super, że wpadłeś. Wyskoczymy kiedyś na piwo, co? Wtorek ci pasuje? Nie? To jakoś się zgadamy! Ciao, ciao, hasta la vista, do svidaniya i à bientôt! Co za debil.

         Ostatniego Oliver nie usłyszał, po tym jak Harry praktycznie wypchnął go za drzwi i wrócił uradowany to Rona, Draco i Hermiony, z czego każde z nich miało inny wyraz twarzy; Weasley wyglądał, jakby dostał przed chwilą ogromnego lizaka, Granger jakby zdjęła za ciasne buty po wielu godzinach chodzenia w nich, zaś Malfoy… Nie, w jego przypadku niewiele się zmieniło; dalej patrzył na niego z pożałowaniem i znudzeniem zarazem.