Rozdział 4 - Antropomorficzna szafka

Kochani!

Nie będę już dziś przedłużać, bo i tak jestem masakrycznie spóźniona na blogu, za co pewnie chcecie pourywać mi nogi, ręce i bóg wie co jeszcze, tak żeby został ze mnie jedynie kadłubek.

Chcę tylko zaznaczyć kilka rzeczy i już mnie tu nie ma:
Rozdział 5 pojawi się na blogu siódmego maja, mam nadzieję, że tym razem wcześniej. Szczegółów dowiecie się w odpowiedniej zakładce.

Tłumaczenia hiszpańskich zdań powróciły do pierwszej wersji, za którą opowiedziała się większość czytelników, to jest do wersji nawiasowej. Jednocześnie przepraszam wszystkich pozostałych, którzy preferowali inne wyjścia, ale jakoś trzeba było to wszystko pogodzić :(

Ostatnia rzecz, to długie przerwy na blogu. Nie jesteście z nich zadowoleni, jak niestety bardzo, ku waszemu utrapieniu, ale chciałabym wypracować z wami jakiś kompromis, toteż zaproponujcie mi jakieś rozwiązanie, żebyście nie nudzili się, gdy oczekujecie na kolejny rozdział. Od razu sygnalizuję, że wyjście "wstawiaj szybciej rozdziały" nawet nie wchodzi w rachubę, a i miniaturki mijają się z celem, ponieważ nie umiem ich tworzyć tak na zawołanie. Pomyślcie, wyjdźcie z inicjatywą, może to być coś w stylu Kawy, którą organizowałam przy poprzednim opowiadaniu. Z pewnością będę miała na uwadze wasze pomysły :)

To co, ja zmykam do moich prac na studia, a wy do czytania i widzimy się już za... pięć tygodni :D

Realistka

~Noc w górze. Księżyc w pełnię się przemieniał.

Jam płakał, śmiech twój o to nie dbał wcale.

Twa wzgarda była jak bóg. Moje żale –

gołębie w pętach, chwile bez znaczenia.

Rozdział 4

Antromorficzna szafka

†††

         Żółta taśma oddzielała wejście do biura dyrektora banku od niewielkiego korytarza, na którym tłoczyli się aurorzy z wydziału kryminalnego; równie dobrze mogło jej nie być, gdyż ściany gabinetu wykonane zostały ze szkła, przez które jak na dłoni było widać miejsce agonii Blaise’a Zabiniego, a ów widok do najprzyjemniejszych niestety nie należał. Hermiona nigdy nie wspominała czarnoskórego znajomego ze szkoły z jakimś przesadnym uwielbieniem, ale też nie był dla niej kimś, kogo mogłaby potępiać i nienawidzić; pamiętała go raczej jako odosobnionego członka trupy Malfoya; gryzące się ze sobą stwierdzenia, jednak dla niej pasowały idealnie do obrazu, który nawiedzał jej myśli co raz od wejścia do banku. Skłamałaby, gdyby powiedziała, że Draco i Zabini byli przyjaciółmi; nie byli i każdy dobrze o tym wiedział, a trzymali się ze sobą wyłącznie ze względu na status społeczny, z którym obnosili się wyjątkowo chętnie, szczególnie blondyn, ponieważ Blaise czynił to w nieco bardziej wysublimowany sposób. Nie wychylał się, ale też nie przytakiwał Malfoyowi, czego ten oczekiwał od swych popleczników, praktykował raczej spokojne i wygodne przebywanie u boku arystokraty, co zapewniało mu zawsze dogodną pozycję między resztą uczniów. Nie był porywczy, raczej flegmatyczny, a kiedy już zabierał głos w jakiejś dyskusji sposób doboru słownictwa zawsze zaskakiwał pannę Granger, a jednocześnie irytował, gdyż odnosiła wrażenie, że nie tyle mówi o swojej opinii, co charakteryzuje ją niczym aktor w trakcie przedstawienia w teatrze. Dlatego też nie bez przyczyny przypięła Zabiniemu łatkę fałszywej osoby i z tym przekonaniem trwała aż do końca szkoły, kiedy ich drogi się rozeszły – jakby kiedykolwiek skrzyżowały się ze sobą – a Blaise ponownie pojawił się na scenie jej życia dopiero po kilku latach, grając mało zachwycającą rolę, jaką jest postać trupa. Jednak nie wiedzieć czemu to nie on zaprzątał jej głowę od przyjazdu na miejsce zbrodni, a niczego nieświadomy Draco, który dopiero będzie musiał się zmierzyć z tragicznym faktem, jakim jest śmierć kolegi; jeśli w niej ta smutna, acz zaskakująca wiadomość wywołała poczucie niesprawiedliwości i szeroko rozumiane przygnębienie, to wolała nie myśleć, jak zareaguje Malfoy, z którego życia kostucha zabrała już jedną ważną osobę, którą był jego ojciec.

         Tak jak prosiła, w gabinecie nie było nikogo poza zmaltretowanym ciałem rozłożonym na środku pomieszczenia w sztywnej pozie przypominającej poskładanego z wybiórczych członków manekina. Ofiara wspierała się na prawej ręce przytrzymywanej przez dziwny stelaż, lewą zaś wyciągała ku wyjściu z pokoju; obrócona pod kątem, wygięta niczym syrena na piasku, ze skrzyżowanymi nogami, których palce opierały się na puchatym, białym dywanie; głowa luźno zwisała w dół, jakby była jedynym fragmentem ciała, który nie został specjalnie spreparowany, ażeby utrzymać sylwetkę w nienaturalnej pozie. Nie wierzyła, że morderca nie posłużył się jakimś środkiem usztywniającym, może nawet zaklęciem, aby Zabini przez kilka godzin leżał wyciągnięty na podłodze niczym kokietka na łóżku, czekająca na kochanka w blasku świec między płatkami czerwonych róż pokrywającymi satynową pościel. Nawet bardziej prawdopodobne było dla niej, że katem dyrektora banku był właśnie czarodziej. Widok był iście obrzydliwy, nawet na horrorach nie spotkała się z równie odrażającym wizerunkiem, jak z tym, z którym miała do czynienia; poddane piekielnym torturom nagie ciało wręcz krzyczało z doświadczonego bólu; nie pozostawiono na nim ani skrawka odzienia, rozebrano ze wszystkiego, włącznie z majtkami, a sflaczałego penisa ukryto między splątanymi nogami, zakrywając najmniejszą z wystających z korpusu szuflad. Drewnianych skrytek  było sześć, dobranych idealnie pod względem wielkości, tak by swobodnie mogły zostać wmontowane w miejsce żeber; najszersza na samej górze, mniej więcej na wysokości pach, w której gromadziły się wyciekające z ust mężczyzny ślina oraz krew; rdzawa mieszanka zbierała się w kącie mebla, pomału podsuwając się pod samą krawędź, a od jej widoku w gardle Hermiony zaczęła gromadzić się gorzka żółć, od której chciało jej się coraz mocniej wymiotować. Kucnęła przy ofierze, przyglądając się wyciągniętym z jamy brzusznej jelitom, których fragmenty wystawały z trzeciej szuflady umieszczonej mniej więcej w połowie korpusu; kanty opierały się na rozsuniętych żebrach, zapewniając jej w miarę stabilną pozycję, jak zresztą kolejnej skrytce umocowanej tuż pod nią. Pochyliła odrobinę głowę, chcąc dokładniej przyjrzeć się metodzie, jaką posłużył się oprawca, zabijając Zabiniego; spodziewała się zobaczyć wystające spod najmniejszego schowka przyrodzenie, ale wbrew oczekiwaniom i odgórnym założeniom, penisa wcale nie było widać, przez co z jednej strony odetchnęła z ulgą, ale z drugiej domyśliła się, gdzie organ rozrodczy został schowany i jakoś przeszła jej ochota na dalsze oględziny. Wstała i wyprostowała zbolałe plecy, dostrzegając kilka szczegółów, których wcześniej nie uchwyciła; brak uchwytów, jakichś rączek czy gałek przy trzech szufladach powinien rzucić jej się w oczy już przy pierwszej obserwacji, jednak spostrzegła to dopiero teraz, jednocześnie rejestrując obecność kołków umocowanych do dwóch skrytek wsuniętych w ciało mniej więcej na wysokości piersi; ostatni, najmniejszy z mebli miał wycięty niewielki otwór na kluczyk. Umysł od razu zaczął przywoływać skojarzenia z malującym się przed nią obrazkiem, ponieważ dopiero teraz zbudziło się w niej przeświadczenie, że gdzieś już z podobnym widokiem się spotkała; obeszła ciało dookoła, zauważając białawą, lekko transparentną kałużę wylewającą się z odbytu denata, od której aż zakręciło jej się w głowie z potwornych mdłości; wsparła ręce na kolanach, pochylając się odrobinę ku podłodze, a w uszach utworzył się nieznośny szum, przez który z trudem dochodziły do niej znajome głosy; dopiero po chwili poczuła mocne szarpnięcie pod pachami i zauważyła pobladłego Rona, który odsunął ją na bok, sadzając na fotelu przy biurku.

         - Oddychaj, Miona, oddychaj – powtarzał rudy, otwierając okna w gabinecie. Było jej słabo, niedobrze, a do tego czuła przeszywające dreszcze i zimne poty zalewające plecy, szyję i czoło. Powiew świeżego powietrza pozwolił jej trochę ochłonąć, jednak wciąż czuła przeraźliwy chłód, od którego trzęsła się niczym osika. Nagle poczuła na sobie coś miękkiego, wyjątkowo delikatnego w dotyku, a do tego pachnącego przyjemną wonią przypraw i fiołka, od których zrobiła się niesamowicie senna. Na szczęście w porę zmęczony i mętny wzrok uchwycił wysoką i smukłą sylwetkę Malfoya, która zaczęła się od niej oddalać. Zerwała się z fotela, omal nie przewracając się o własne nogi, ale w skutek zaplątania się w materiał płaszcza arystokraty wpadła na jego szerokie plecy, odbijając się od nich boleśnie. Draco złapał ją dosłownie w ostatnim momencie za rękę, nim prawie runęła na podłogę niczym ścięte w lesie drzewo.

         - Co ty tu robisz? – Mężczyzna nie odpowiedział, nawet nie obdarzył jej zniesmaczonym wzrokiem, czego się po nim spodziewała, zamiast tego patrzył na nią apatycznie pustymi oczami, których intensywny kolor srebra i lekkiego błękitu przeplatającego się między szarymi barwami przywodził na myśl spojrzenie porcelanowej lalki. Miał zimną skórę, sztywne, acz delikatne i miękkie palce, które mocno trzymały ją za rękę, chroniąc przed upadkiem; były tak długie i smukłe, że momentalnie zapragnęła porównać je z własnymi. Gdyby dał jej jeszcze kilka sekund, utonęłaby we wszystkich doznaniach, które serwowała jej obojętna i zdystansowana postawa.

         - Uważaj jak chodzisz – rzucił jej na odchodne, nim nie pociągnął jej mocno za rękę, a następnie stanął na przeciwległym końcu pokoju tuż przy oknach, za którymi rozciągała się panorama zalanego deszczem Londynu. Nie dało się nie zauważyć, iż mężczyzna zrobił to celowo, jakby momentalnie zorientował się, że robi coś karygodnego, co Hermiona zauważyła w szarych tęczówkach, które przez moment odrobinę pociemniały, jakby ktoś nasypał do nich popiołu, a po chwili znów zgasły, przeszywając na wskroś szlachetną, acz wyjątkowo ostrą stalą, od której należało trzymać się z daleka.

         - O kurwa mać – zaklął Harry, pojawiając się niespodziewanie w pomieszczeniu i wydmuchując resztki dymu papierosowego, od którego zapachu w pannie Granger obudził się nikotynowy potwór. Zaczęła macać się po kieszeniach w poszukiwaniu wymiętej paczki używek, ale zamiast nich znalazła, a raczej odkryła coś kompletnie innego, a mianowicie fakt, za czyją przyczyną Malfoy znalazł się na miejscu zbrodni. Winowajca kręcił się dookoła zwłok, przeszkadzając i tak wyjątkowo poirytowanemu Ronowi, którego cierpliwość widocznie dobiła do brzegów wytrzymałości. – Kto go tak urządził?

         - Możesz przestać w końcu szwędać mi się pod nogami? – Łypnął przy tym groźnie na Pottera, zaciskając palce na trzymanym aparacie fotograficznym. Czarnowłosy uniósł nieco wyżej ręce w geście kapitulacji, wzruszając przy tym ramionami i odsuwając się od rudego, który powrócił do mozolnej pracy, jaką było zbieranie materiału dowodowego. Hermiona stała przez chwilę jak wryta, skacząc wzrokiem od jednego, do drugiego mężczyzny, zawieszając się od czasu do czasu na Malfoyu, który jako jedyny stał spokojnie z boku, przypatrując się skrupulatnej pracy Weasleya, a zarazem zmasakrowanemu ciału Blaise’a. Ni stąd ni zowąd ruszyła ku Harry’emu i szarpiąc go za materiał wymiętej, skórzanej kurtki wyciągnęła, a raczej wytargała go na korytarz, sapiąc przy tym niczym rozwścieczone zwierzę.

         - Czy tobie na mózg coś padło? – wysyczała do przyjaciela, który patrzył na nią, jak nastolatek w okresie dojrzewania, gdy matka mu mówi, że ma szlaban na gry komputerowe, innymi słowy malowała się przed nią mina wyrażająca kolokwialne „weź się, tato”, a to podziałało jej na nerwy ze zdwojoną siłą. – Wytłumacz mi, wytłumacz mi w tej chwili, po jaką cholerę zabrałeś ze sobą Malfoya, co? Po co?!

         - I tak nic nie miał do roboty, to co za różnica gdzie siedzi? – odparł lekceważąco Harry, przeciągając się niczym kot po południowej drzemce.

         - I nie przyszło ci do głowy, że widok zamordowanego przyjaciela może być dla niego bolesny? – Mężczyzna spojrzał na nią z  protekcjonalnie uniesioną prawą brwią, wydłubując przy tym woskowinę z uszu, której po chwili zaczął się przyglądać z nadzwyczajnym zaintrygowaniem. Panna Granger, choć z jednej strony zniesmaczona, to zapragnęła znaleźć się na miejscu żółtego wosku, który cieszył się znacznie większym zainteresowaniem przyjaciela, niż ona sama i to, co miała mu do powiedzenia.

         - Dobra, przestań dramatyzować. – Strzelił kulką woskowiny w przestrzeń, wycierając rękę w materiał spodni. Hermiona zaczęła dyszeć ze złości jeszcze mocniej, jednocześnie ściskając ręce z całej siły, jakby chciała nad nimi zapanować, gdyby jakiś niekontrolowany odruch pchnął je ku zarośniętej szczęce Pottera. Nie zauważyła, że z gabinetu Zabiniego wyszedł Malfoy, który opierając się o ścianę, przyglądał się jej nerwowej rozmowie z Harrym.

         - Dramatyzować? – żachnęła oburzona, ciskając w mężczyznę gromami z pociemniałych ze złości oczu. – Ty weź sobie czasem jedną myśl, wsadź ją do głowy, przemiel, przemiel – mówiąc obracała rękami przy uszach, jakby nawijała na nie niewidzialny sznurek. Po kilku sekundach zatrzymała się w połowie, widząc znudzoną twarz przyjaciela i westchnęła głośno, kręcąc przy tym z politowaniem głową i orientując się, że Potter i tak jej nie słuchał. – Nie było tematu.

         - Czy mogłabyś użyczyć mi długopisu i jednej kartki ze swojego notesu, Granger? – Aż podskoczyła, gdy usłyszała za sobą spokojny głos Malfoya, który stał tuż za nią, wykrzywiając wargi w prawie niewidocznym uśmiechu, który, mimo że blady, i tak miał w sobie typową dla arystokraty poświatę cynizmu. Serce waliło jej w piersi jak oszalałe, a w płucach przez moment brakowało powietrza. Dopiero po odchrząknięciu Harry’ego, który trącił ją ramieniem, gdy ulatniał się z powrotem do gabinetu Zabiniego, przestraszony organizm zaczął pomału wracać do normalności, ale podświadomie zachował margines dystansu postępowania do blondyna.

         - Długopis? – spytała głupio, wywołując nieco szerszy, a zarazem z wyraźniejszym protekcjonalizmem , uśmiech na twarzy mężczyzny.

         - I kartkę, jeśli dasz radę się z tym uporać. – Już miała zacząć przeszukiwać torebkę, by znaleźć przedmioty, o które prosił ją Draco, lecz zatrzymała się w połowie drogi podrażniona jego aluzyjną uwagą i skrzyżowała ręce na piersiach, marszcząc przy tym odrobinę brwi.

         - A co to niby ma znaczyć?

         - Nic osobistego – odparł beznamiętnie, nie spuszczając z niej wzroku – aurorzy po prostu mają to do siebie, iż nie potrafią skupić się na wykonywaniu kilku czynności symultanicznie. Kartka i długopis – ponowił prośbę, a raczej żądanie, na które Hermiona przystała bez żadnego protestu, choć kilkanaście niewybrednych określeń pod adresem arystokraty cisnęło jej się na usta. Wręczyła mu wymięty notes i ołówek, gdyż długopisu jak na złość nie mogła znaleźć, z premedytacją naciskając na dłoń, która jeszcze wczoraj bardzo bolała mężczyznę. Spodziewała się dostrzec choć minimalny wyraz cierpienia, ale Malfoy wciąż patrzył na nią z kamienną twarzą, na której nie zadrgał żaden mięsień. Przez chwilę trzymała kajecik, jakby zastanawiała się, czy powinna pożyczyć go blondynowi, ale tak naprawdę doszukiwała się w jego bezdennych oczach cienia jakiegokolwiek uczucia, gdyż mimo kruchego uśmiechu wyłaniającego się na wąskich wargach, srebrne, niczym blask księżyca wznoszącego się na granatowy firmament, tęczówki wciąż pozostawały wyjałowione z wszelkich emocji. Niegdyś przypatrujące jej się z odrazą, jawną pogardą i zgorszeniem, teraz prezentowały czarną matnię, smutną, zwęgloną dziurę, od której nieudolnie próbowała uciekać, gdyż mimo bezkresnej pustki wciąż ciągnęły ją ku sobie, jakby i ją chciały zatopić w krystalicznej apatii kryjącej się za cienkimi, niemal transparentnymi powiekami. W końcu puściła notes, odsuwając się nieco od arystokraty, który uniósł wyżej głowę, prezentując w bladym świetle sączącym się przez szyby ostrą linię żuchwy i kości jarzmowych.

         - Dziękuję. – Odwrócił się na pięcie, czyniąc to z taką delikatnością i gracją, której mogła mu pozazdrościć niejedna baletnica od lat tańcząca w Jeziorze łabędzim Czajkowskiego. To była dosłownie sekunda, w której nogi pchnęły ją gwałtownie do przodu, a ręka złapała za rękaw białej koszuli mężczyzny, zatrzymując go w połowie drogi; trzymała się go kurczowo, niczym dziecko spódnicy mamy w obawie przed zatłoczonym i nieznanym miejscem, w którym może się zgubić, ale on nie reagował, jedynie zerknął na zaciśnięte na materiale palce, obracając się subtelnie ku ich właścicielce. Hermiona zdała sobie sprawę, że zachowuje się, jakby była niesprawna umysłowo łapiąc go niespodziewanie za ramię i zatrzymując bez konkretnego celu, a teraz wgapiając się w niego, jakby chciała czegoś od niego wyjątkowo mocno i czuła się zawiedziona, że sam tego nie dostrzega; tak naprawdę to sama nie wiedziała, o co chciała go zapytać; Draco musiał to wyczuć lub wiedzieć od samego początku, gdyż nie odezwał się do niej ani słowem, nie wspominając już o zwróceniu uwagi na zaciskające się kurczowo na materiale koszuli palce; zmieniły się wyłącznie jego oczy, które wpuściły do siebie odrobinę życia i światła, których pannie Granger tak bardzo brakowało.

         - Przykro mi, że musisz to oglądać – wymamrotała ze spuszczoną głową, jednocześnie rozluźniając palce na ramieniu arystokraty, wygładzając nieznacznie pomiętą tkaninę, tak delikatną w dotyku, że aż zapragnęła się do niej przytulić. – To niesprawiedliwe.

         - Jesteś zbyt naiwna, jak na aurora i człowieka zarazem. – Odsunął jej rękę i naciągnął mocniej mankiet, nie patrząc w przygaszone z rozczarowania oczy. – On nie był moim przyjacielem. Nie mam za co go żałować i opłakiwać.

         - Możliwe, ale należy mu się odrobina współczucia. – Spojrzała na niego hardo, na co Malfoy parsknął ledwie słyszalnym śmiechem, unosząc przy tym jeszcze wyżej podbródek, a szare tęczówki znów spopielił ogień pustki, wyjaławiając je z przebłysków życia, któremu cudem udało się zrodzić na bezpłodnym polu duszy.

         - Współczucie powiadasz – zaczął cicho, obracając w palcach nieco przytępiony ołówek, a raczej ogryzek, który z niego pozostał. Dorwany na przecenie w osiedlowym sklepie z tysiącem drobiazgów, tragicznym rysikiem, który bardziej dziurawił papier, aniżeli po nim pisał, do tego w paskudnym, żółtym kolorze i zdewastowaną przez obgryzanie końcówką, z której można było odczytać całą prawdę o stanie uzębienia właścicielki. – Dla mnie litość czy empatia to dobra drugiej kategorii. Więc jeśli masz czas na żałowanie trupa, to spróbuj czasem pożalić się nad czymś przyziemnym, na przykład nad własnym życiem.

         Łypnął na nią złowrogo, znikając po chwili w gabinecie Zabiniego, w którym Ron i Harry zdążyli już pokłócić się o jakąś błahostkę; mimo że na pełnym ludzi korytarzu, czuła się, jakby została całkowicie sama, a pod powiekami wezbrały piekące łzy smutku i rozpaczy; Draco nigdy nie był dla niej miły, nawet nie starał się o jakieś specjalne względy, mimo iż jest jego kuratorką, wciąż był tym samym wyzutym z ciepłych odruchów człowiekiem, a raczej maszyną, która potrafiła zadawać jedynie niepotrzebny ból; kiedyś jednak jego złośliwy uśmiech i spojrzenie pełne wzgardy były szczere, czerpał z cudzego cierpienia ogromną satysfakcję, teraz brakuje mu tej dawnej prawdziwości, jego cynizm, mimo że wciąż dotkliwy, nie jest już tak przekonujący jak dawniej; a jednak, jednak ta symulowana postawa potrafi być gorsza, niż cała autentyczność, którą miał w sobie kilka lat wcześniej.

         - Hermiono? – Ocknęła się z zadumy spoglądając na jednego z aurorów, który wręczył jej starannie zapisany arkusz do ręki. – Tu są zeznania sprzątaczki ofiary. Niestety nic więcej nie wie, a i tak jest bardzo roztrzęsiona.

         - Rozumiem – odparła lakonicznie odbierając plik papierów, lecz nawet na nie nie spojrzała; zwinęła kartki w rulon i wsadziła do kieszeni płaszcza, powracając do tępego wpatrywania się w szybę, za którą wściekły Ron wymachiwał do Harry’ego rękami, a Malfoy kręcił się przy biurku Zabiniego, od czasu do czasu zerkając na kłócących się towarzyszy.

         - Wszystko w porządku? – zagadnął mężczyzna, który przed chwilą wręczył jej protokół.

- W jak najlepszym. - Zacisnęła mocniej palce na pasku od torebki i wyminęła kolegę z Ministerstwa, nie zaszczycając go ani jednym spojrzeniem.

Biuro Blaise’a Zabiniego było pedantycznie czyste, jakby jego właściciel stawiał na pierwszym miejscu sterylny porządek, ponieważ nigdzie nie dało się dostrzec walających się niepotrzebnie papierków, kubków po kawie czy herbacie, a nawet kurzu ciężko się było dopatrzyć na ciemnych meblach wykonanych z wyjątkowo drogiego i szlachetnego drewna; każdy przedmiot lśnił, wręcz oślepiał blaskiem, którego nadawały nikłe promienie słońca z trudem przedzierające się przez deszczowe chmury wiszące nad stolicą Wielkiej Brytanii; idylliczny obraz zakłócało jedynie pozostawione na środku truchło czarnoskórego, którego widok ponownie wzbudził w pannie Granger odruch wymiotny. Nie wiedzieć czemu w głowie kobiety zrodziło się przekonanie, że gdyby ofiara została poćwiartowana, pozbawiona rąk, nóg, nawet głowy, czy też oskalpowana, a wnętrzności wyprute, czułaby się znacznie lepiej, niż z rozebranym do naga ciałem, które dzięki artystycznym zapędom zabójcy sadysty nie przypominało już ludzkiej sylwetki. Od widoku rozsuniętych kości i wepchniętych między nie szuflad rozbolały ją własne żebra, a cieknące z odbytu na podłogę nasienie, przypominające niedogotowane białko jajka, podsuwało do gardła wczorajszą kolację, którą zjadła zamiast Pottera, czego dziś szczerze żałowała. Dziękowała w duchu Ronowi, że otworzył wszystkie okna, jakimi dysponował gabinet ofiary, czyli zaledwie dwoma oraz dużymi drzwiami balkonowymi, gdyż wydzielający się z trupa niewielki odór wzmacniający swą stęchłą woń wraz z upływem dłużącego się niemiłosiernie czasu zaczął przyprawiać ją o zawroty i nieprzyjemne bóle głowy. Podeszła do stojącego przy biurku Zabiniego Dracona, który wręczył jej zapisaną starannie kartkę z kilkoma podpunktami, na które ledwie rzuciła wzrokiem.

- Niczego nie dotykaj – ostrzegła go, na co blondyn przytaknął jedynie głową i dalej kontemplował nad sekretarzykiem Blaise’a, na którym nawet długopisy i pióra zostały starannie ułożone ; nie dało się nie dostrzec w zaskakującej kolekcji egzemplarzy ze złotymi skuwkami czy też trzonkami wysadzanymi diamentami, do których autentyczności aurorka nie miała jakoś żadnych wątpliwości, tak samo zresztą jak do obrazu zdobiącego ścianę za plecami, w którym rozpoznała charakterystyczne ruchy pędzla hiszpańskiego mistrza kubizmu. – To potworne, że ktoś był w stanie posunąć się do czegoś tak okropnego.

- Potworne, a jednak godne podziwu – odparł Draco, zerkając w otworzony notes Zabiniego rozłożony na drewnianym blacie; roiło się w nim od spotkań wszelakiej maści, w tym również prywatnych, w których dopatrzył się kilku nocnych wypadów z osobnikiem o imieniu Fede. Imię zabrzmiało mu dziwnie znajomo, jakby już ktoś mu kogoś takiego przedstawiał; pamiętał je jednak jak przez mgłę, słyszał bardzo niewyraźnie, a wspomnienia nakładały się na siebie, tworząc pozbawioną kształtów plamę. Co ciekawe, przy każdym spotkaniu z tajemniczym Fede z boku widniała adnotacja z napisem baru prowadzonym przez Parkinson.

- Zwariowałeś. Kto normalny szprycuje trupa szufladami? – Spojrzała na niego z wyrzutem, wskazując jednocześnie na zwłoki i krzątających się przy nich Harry’ego i Rona.

         - Masz rację, Granger. – Zanotował w pamięci egzotycznie brzmiące imię, przenosząc wzrok na niewielką fotografię starannie ukrytą między zdjęciami żony i ludzi, których nie znał, ale wnioskując po ich zażyłości z Blaise’em byli to zapewne prezesowie innych, pomniejszych banków podlegających pod narodowy zarządzany przez czarnoskórego. - Kuriozalnie drogie pióra wyglądałyby efektowniej.

- Zostaw to! – krzyknął niespodziewanie Ron, robiąc zdjęcie podłodze, zamiast przestawionym żebrom denata, gdyż wyjątkowo irytujący, przynajmniej w mniemaniu rudego, Potter dotykał wszystkiego co popadło w specjalnym kufrze Weasleya, w którym trzymał głównie probówki do zbierania materiału dowodowego. – Zostaw to i nie ruszaj, dobra?!

         - Zluzuj majty stary – odparł lekceważąco Harry, lecz odsunął się od ekwipunku przyjaciela, podchodząc nieco bliżej wystylizowanych zwłok Zabiniego. Najpierw jedynie przyglądał się zmasakrowanemu ciału, co nie uszło uwadze i tak podminowanego Rona; potem jednak ręce jakby zaczęły go odrobinę świerzbić, gdyż zaczął pchać je ku wystygłemu trupowi, z obrzydzeniem stwierdzając, że jego skóra wgniata się i prostuje niczym gumowa piłeczka do ściskania. – Kuźwa, aleś ty paskudny Zabini.

         - Weź te ręce w końcu! – Wychylił się zza Blaise’a Weasley, łypiąc groźnie na Harry’ego, który uniósł ręce w geście kapitulacji, dając wszystkim do zrozumienia, że nie będzie już więcej pchał paluchów tam, gdzie go o to nie proszą. Niestety z Potterem należało się obchodzić jak z dzieckiem, a co za tym idzie, nie spuszczać nawet na sekundę z oka, gdyż niemowlęca ciekawość w krótkim czasie znów przejmowała nad nim stery, pchając ku miejscom, w które nikt go nie zapraszał. Wystarczyło zaledwie kilka minut, a mężczyzna lekko uniósł spuszczoną głowę denata, z którego sinych ust trysnęła niewielka fontanna krwi i śliny, plamiąc niegrzeszącą świeżością koszulkę czarnowłosego; odepchnął szczękę Zabiniego, a ten runął na ziemię niczym kłoda, omal nie zwalając się na kucającego przy nim Rona, który po niespodziewanym huku prawie podskoczył ze strachu. Harry patrzył się na rozwalone doszczętnie truchło z miną, za którą ukrywało się wszystko, prócz inteligencji; czuł na sobie wściekły wzrok przyjaciół, a nawet pełne politowania spojrzenie Malfoya, od którego i tak nie zrobiło mu się wcale lepiej.

         - Ups – wypsnęło mu się spomiędzy rozchylonych lekko warg. Jakby do tej pory narobił za mało bałaganu i problemów, to najmniejsza z szuflad umieszczona na samym dole ciała niespodziewanie rozleciała się, a ze środka wyleciał sflaczały penis czarnoskórego, który opadł między rozkraczonymi nienaturalnie nogami. – O kutwa.

         - Boże miłosierny – skwitowała wystąpienie przyjaciela panna Granger, jednocześnie zaczynając żałować, że Malfoy przepuścił go wczoraj na teście i pozwolił na powrót do pracy.

         - Co do wrodzonej głupoty Pottera ma mugolska fantazma wiary?

         - Dobre pytanie Malfoy, bo teraz nawet Bóg go nie uratuje. – Ron odłożył magoNikona na podłogę, po czym chwycił Harry’ego za koszulkę i zaczął ciągnąć w kierunku wyjścia. Do uszu Hermiony dotarło parsknięcie rozbawienia Dracona, który przyglądał się wleczonemu Potterowi z niekrytą satysfakcją; brakowało jeszcze, żeby pomachał mu na odchodne, gdy wściekły Weasley wyrzucił go niczym śmieci z kosza na korytarz. Panna Granger westchnęła jedynie z politowaniem i pobiegła ku mężczyznom, w porę powstrzymując rudego przed mocnym kopnięciem, które chciał zaserwować przyjacielowi w tak zwane cztery litery, gdy ten nieudolnie próbował podnieść się z podłogi.

         - Wystarczy! – krzyknęła do dwójki, trzymając Weasleya za rękę, choć gdyby chciał, to i tak bez trudu by się jej wyrwał; posłuszność mężczyzny była zatem dowodem, że w głębi wciąż traktuje Harry’ego jak najlepszego kumpla i wbrew pozorom wcale nie chce zrobić mu krzywdy; z drugiej strony odruchy rudego można różnie interpretować, więc Hermiona wolała nie zawieszać się na myśli, że Ron pomału kieruje się w stronę wybaczenia Potterowi, co w gruncie rzeczy było bardziej prawdopodobne. – Harry zabierasz Malfoya i jazda do Ministerstwa, a ty, Ron, zbierz wszystkie próbki i dokończ robotę. Czy wyraziłam się jasno?

         - Ostatni raz wszedłeś mi w drogę – rzucił do czarnowłosego Weasley, mierząc w niego palcem wskazującym, a następnie znikając w gabinecie Zabiniego. Kobieta chciała coś powiedzieć przyjacielowi, który podniósł się w końcu z klęczek, ale przeszkodził jej Draco, który ni stąd ni zowąd pojawił się tuż obok nich.

         - Idź już stąd lepiej i nie denerwuj go więcej – powiedziała spokojnie do Pottera, nim tak jak Ron nie wróciła do biura Blaise’a.

         Harry spoglądał chwilę ku dwójce przyjaciół szczerze żałując, że nie może im pomóc, jednak to nie jego wina, że tak wiele rzeczy pozmieniało się pod jego nieobecność; ciężko mu dopasować się do rzeczywistości, w której wszyscy chcą, żeby żył, nie może znaleźć sobie miejsca i stać się wreszcie dla kogoś pożytecznym, bo nawet Malfoy nie traktuje go poważnie, a wczorajszy egzamin na aurora zdał zapewne z czystej chęci podrwienia z niego, jak będzie sobie radził z powrotem w pracy; nie wierzył, że arystokrata opatrzył jego test pozytywną opinią, gdyż litość po prostu nie współgrała z usposobieniem blondyna, który lubił pastwić się nad innymi, niczym kot nad złapaną w polu myszą, którą będzie maltretował tak długo, dopóki zmęczona sadystycznymi harcami nie wyzionie ducha. Od samego początku nie wróżył sobie spektakularnego powrotu, tak szczerze, to nawet nie miał ochoty znów pracować w Ministerstwie; zależało mu właśnie na przyjaciołach, za którymi tak bardzo tęsknił, ale widocznie oni za nim już mniej, szczególnie Ron, który traktuje go jako wroga publicznego numer jeden, od kiedy pojawił się w progu mieszkania Hermiony; nie dziwił mu się za bardzo i nie miał do niego pretensji, tak przynajmniej myślał, ale dziś odczuł pustkę, okropny dystans, który zrodził się między nim a najlepszym kumplem, z którym tak wiele przeszedł. Pomału zaczął łączyć ze sobą wszystkie fakty, które aż nazbyt przejrzyście pokazywały mu, że nic już nie jest i nie będzie takie samo, jak było dawniej.

         Otrzepał spodnie z niewidzialnego pyłu i z wsadzonymi do kieszeni kurtki rękami skierował się ku windzie, a za nim podążył niczym cień Draco, o dziwo nie odzywając się do niego słowem, a podziewał się jakiejś krytycznej aluzji, wyjątkowej złośliwości, z której blondyn niegdyś słynął. Zamiast tego otrzymał głuchą ciszę odbijającą się w głowie nieznośnym echem, która w małej i szczelnie zamkniętej windzie zaczęła go pomału dobijać. W błyszczącej tafli rozsuwanych drzwi przyglądał się arystokracie, który stał obok niego w niewielkiej odległości; Malfoy był wysoki, minimalnie przewyższał go o kilka centymetrów, a długi, sięgający lekko za kolana płaszcz ze stójką i idealnie dobrane do postury spodnie jeszcze bardziej wydłużały smukłą sylwetkę balansującą między chudością a szczupłością, choć bardziej przemawiała do niego ta druga opcja; kamizelka w kolorze ciemnej, niemal czarnej śliwki kończyła się tuż przy srebrnej klamrze od skórzanego paska, bo nie posądzał mężczyzny o jakiś tani wyrób bazarowy, który po tygodniu użytkowania nie nadaje się do dalszego korzystania; popielaty krawat ciasno oplatał wąską szyję przyobleczoną w sztywny kołnierzyk od śnieżnobiałej koszuli, od której pomału zaczęły boleć go oczy, a pod soczewkami jakby zgromadził się piasek zaburzający pole wzroku. Musieli wyglądać obok siebie nie tyle śmiesznie, co żałośnie, gdyż wytartych dżinsów i nieco przybrudzonej koszulki z narzuconą na wierzch wyświechtaną kurtką nijak dało się porównać do wysokiej jakości materiałów, z których uszyta została odzież arystokraty. Mimo wszystko nie czuł się przy Malfoyu gorszy, choć według opinii publicznej powinien; chodził w tym, w czym było mu wygodnie i w czym czuł się dobrze, a wykrochmalone kołnierze, krawaty i lampasy jakoś nie należały do jego ulubionych części ubioru. Inna sprawa, że on wyglądałby w takim zestawieniu, jakby odłączył się od wędrownej trupy cyrkowej, natomiast blondyn prezentuje się jak paniczyk na włościach, który zastanawia się, czy dzisiejszy obiad zje srebrną, rodową zastawą czy też może złotą; trochę nabijał się w duchu z Dracona, ale sam przed sobą musiał przyznać, że mężczyźnie pasuje taki ubiór, a nawet mógł powiedzieć, że nikt nie wyglądałby w nim równie dobrze, co były ślizgon.

         - Czemu przepuściłeś mnie wczoraj na egzaminie? – zapytał niespodziewanie, rejestrując jednocześnie, że do końca podróży zostało im niecałe dziesięć pięter. – Tylko nie mów, że z litości, bo w to kurwa na pewno nie uwierzę.

         - Przepuściłbym i Granger i Weasleya, gdyby przyszła taka potrzeba, choć oni z pewnością mają lepsze umiejętności od ciebie – odparł chłodno Draco, przyglądając się kolejno zapalającym się numerom mijanych przez windę pięter.

         - No ale dlaczego? – dopytywał zawzięcie Harry.

         - Jesteś dzieckiem, że tak pytasz?

         - Jestem po prostu ciekaw.

         - To przestań – uciął stanowczo Malfoy, wyciągając z kieszeni niewielką wizytówkę, na której ołówkiem otrzymanym od Hermiony napisał nazwę jednej z londyńskich ulic, a następnie wręczył ją zdezorientowanemu Harry’emu. – Godzina jedenasta, nie spóźnij się.

         - Po co mi to? – zapytał, oglądając czarną karteczkę z każdej strony, jednak dostrzegł na niej tylko dopisany przez arystokratę adres. Drzwi od windy rozsunęły się po charakterystycznym dźwięku dzwonka oznajmiającym przybycie na właściwe piętro, a Draco wyszedł na długi korytarz, mijając strażników i pracowników banku, których przesłuchiwali wezwani dodatkowo aurorzy. Potter nawet nie miał siły i chęci gonić za mężczyzną, toteż zanim wyszedł na skąpaną w deszczu ulicę, najpierw zapalił ostatniego papierosa, który pozostał mu w wymiętej i lekko zamokniętej paczce.

†††

Szklana ramka roztrzaskała się o dno plastykowego pojemnika, a w niewielkiej uliczne rozniósł się cichy huk odbijający się echem od ociekających wilgocią murów pobliskich kamienic; fotografia standardowych wymiarów pobłyskiwała w świetle latarni, przy której stanął zziębnięty Draco, nawet nie próbując ukryć się przed siąpiącym z nieba obfitym deszczem; dwie postaci obejmowały się na niej, a jedna z nich całowała czarnoskórego w policzek, na którego ustach widniał szeroki uśmiech szczęścia; ową personą był nie kto inny, jak nieżyjący Blaise Zabini, natomiast tożsamość drugiej pozostawała dla arystokraty zagadką; przysiągłby, że gdzieś już się z tą twarzą spotkał, miała bardzo pociągłe, a zarazem delikatne rysy, które w połączeniu ze średniej długości włosami o nienaturalnie białym kolorze związanymi w luźną i niedbałą kitkę mogły być wizerunkiem niejednej kobiety kroczącej ulicami Londynu. Mimo wszelkich prób wyobrażenia tożsamości osobnika, nie potrafił dopatrzeć się w nim tego, kim chciał się stać; oczy nie dały nabrać się na iluzję, którą kreowała widoczna na zdjęciu postać, chcąc wszelakimi sposobami upodobnić się do zwyczajnej, niewyróżniającej się niczym szczególnym kobiety; i byłby skłonny w ową maskaradę uwierzyć, gdyby nie fakt, że na fotografii dostrzegł coś, na co żadna przedstawicielka płci pięknej nigdy w życiu by sobie nie pozwoliła, to jest wystającą zza kołnierzyka koszuli metkę z nazwą ekskluzywnej marki odzieżowej. Tym samym udało mu się ustalić kilka ważnych rzeczy, zaczynając od pierwszej, zresztą najważniejszej, a mianowicie faktu, iż nieżyjący Zabini gustował w mężczyznach, a widniejąca na obrazku osoba była mu bliższa, niż poślubiona przed pięcioma laty żona, której zdjęcie starannie ukrył między pozostałymi wizerunkami zdobiącymi blat biurka. Nie musiał nikogo pytać, by wiedzieć, że małżeństwo znajomego zostało zawarte tylko ze względów polityczno-socjalnych, ażeby wzmocnić nienaganny wizerunek dyrektora narodowego banku, zresztą zdziwiłby się, gdyby stroniący od kontaktów z kobietami Blaise pokochał którąś z nich szczerze, aż zdecydował się na ślub; wszystko w świecie wyższych sfer, w których obaj żyli było mniej lub bardziej sfingowane, nawet uczucia przedstawiciele arystokracji potrafili tak spreparować, by wydawały się prawdziwe i wierzyła w nie reszta świata, szerząca się obłuda wkradała się do każdego zakamarku życia, w końcu nie zostawiając nic, co byłoby autentyczne i wypływające z głębi serca, jedynie chciwość i żądza popularności oraz władzy pozostawały realne, reszta nadawała się wyłącznie do kosza. Draco aż nadto był świadom rzeczywistości, w której jeszcze przed kilkoma laty egzystował, toteż potrafił bez trudu rozróżnić oczekiwania otoczenia od prawdziwych pragnień statecznego przedstawiciela arystokracji; każdy miał jakieś marzenia, cele, do których dążył w ukryciu, gdyż opinia publiczna już wyznaczyła mu ścieżkę życia, którą miał dalej kroczyć; jeśli chodzi o Zabiniego, od zawsze dążył do spokoju, w którym mógłby się zatracić i przestać robić to, czego wszyscy od niego żądali, uciekał od przepychu i kłamstwa w zakazany świat doznań homoseksualnych, w którym chował się już w Hogwarcie, jednak nigdy nie powiedział, że traktuje to poważnie, w co Draco zresztą bardzo długo wierzył, aż do teraz, gdy fakt o odmiennej orientacji mężczyzny został potwierdzony, a dowód trzymał w przemarzniętych i mokrych rękach.

Roześmiana twarz Blaise’a patrzyła się na niego ze zdjęcia, a zaróżowione policzki drugiej osoby i splecione dłonie świadczyły o mocnym uczuciu, które ich łączyło. Tym kimś bezsprzecznie był tajemniczy Fede, którego zapamiętał z kalendarza czarnoskórego, bo z kim innym umawiałby się po nocach w ukrytym barze dla par homoseksualnych kierowanym przez Pansy? Tak czy owak koleżanka ze szkoły była jego jedynym źródłem informacji; musiała coś wiedzieć o Zabinim i jego partnerze, skoro tak często się u niej widywali, może nawet sama z nimi rozmawiała; w każdym razie postanowił spróbować, mimo że Juanita stanowczo zakazała mu zbliżać się choćby na krok do lokalu Parkinson. Będąc zaś przy Hiszpance, nie widział się z nią wczoraj po powrocie z miasta, ani też dziś rano, zresztą nie bardzo miał ochotę na jakiekolwiek styczności z opiekunką. Pilnowała go jak oka w głowie, zachowując się gorzej niż przewrażliwiona matka, która boi się wypuścić dziecko do innych dzieci, bo mogą nieumyślnie wyrządzić mu krzywdę. Nie przywykł do takiego traktowania i nadmierna troska kobiety pomału zaczynała działać mu na nerwy, ale zdawał sobie sprawę, że nie uda im się unikać się w nieskończoność, na co w sumie szczerze liczył. Niestety deszcz zaczął siąpić coraz mocniej, a ciemne i ciężkie chmury wiszące nad miastem zwiastowały rychłe przybycie burzy, dlatego też nie miał za bardzo innego wyjścia, jak wrócić do mieszkania Juanity, ponieważ do spotkania z Potterem zostały mu jeszcze jakieś trzy godziny. Odgarnął przemoczone włosy z czoła, schował fotografię z Zabinim do kieszeni, a następnie ruszył ku drewnianym, starym drzwiom, za którymi można było dostrzec ciepłe światła; już w progu poczuł mocny aromat kawy i wina, a gdy wszedł całkowicie do środka ujrzał tłumy ludzi siedzących w każdym możliwym miejscu i wsłuchujących się w melancholijną melodię wydobywaną przez siedzącą przy fortepianie Juanę; zniknął między gośćmi i skierował się na piętro, jednak w połowie drogi zauważył, że smętne dźwięki nagle ustały, a gdy dotarł na górę na schodach rozniósł się stukot obcasów, który z pewnością należał do Hiszpanki.

- Draco? – Usłyszał dobiegający z dołu głos, który nasilał się z każdą sekundą. - Draco espérame, por favor. (zaczekaj na mnie, proszę.)

Ale nie zaczekał; ściągnął przemoczony płaszcz i zniknął z nim za drzwiami do niewielkiego pokoju, który był jego prywatnym miejscem; nie nacieszył się zbyt długo intymnością, gdyż Juanita bez żadnego uprzedzenia wtargnęła do pomieszczenia, gdy rzucał na wilgotną odzież zaklęcie suszące. Spojrzał na nią jakby od niechcenia, dając jasno do zrozumienia, że nie ma, a raczej nie chce z nią rozmawiać. Na nieszczęście Dracona kobieta nie należała do potulnych i ustępliwych; trzasnęła drzwiami, wyciszyła sypialnię i pociągnęła go za krawat, który wydostał się spod rozpiętej kamizelki.

- Niñato, piensas que me importa que… (Dzieciaku, myślisz, że mnie obchodzi, że...) – Mężczyzna przerwał jej w połowie zdania, obrzucając ją wzgardliwym spojrzeniem, od którego w Hiszpance aż krew zagotowała się z wściekłości.

- Cállate y déjame en paz. (Zamknij się i zostaw mnie w spokoju.) – Puściła materiał z taką złością, że Malfoy przez moment stracił równowagę, ale nie przewrócił się, jak można byłoby się spodziewać. Widocznie czara goryczy została przelana, gdyż  Juana zacisnęła mocno wargi i zatarasowała mu przejście, tak że nie mógł wydostać się z pokoju w żaden sposób.

- Takiś teraz inteligentny, że będziesz mówił do mnie po hiszpańsku? – zadrwiła z niego, uśmiechając się cynicznie, a jednak z wciąż zauważalną wściekłością, której widok pozwolił mężczyźnie trochę ochłonąć. Ściągnął z siebie kamizelkę i krawat, rzucając je na łóżko, ale nie udało mu się rozpiąć wszystkich guzików od koszuli, gdyż Juanita złapała go niespodziewanie za lewy nadgarstek, ściskając dokładnie w tym miejscu, które starał się jak najbardziej chronić przed dotykiem, by nie musieć przechodzić przez potworne męki serwowane przez piekielny ból trawiący ciało w katuszach. Nie był na to zupełnie przygotowany; upadł na kolana, z gardła wydostał się głośny krzyk, a oczy zaszły gorącymi łzami, które momentalnie zaczęły skapywać na podłogę; płakał niczym dziecko, ale palący ból był już nie do zniesienia i było mu wszystko jedno. Usłyszał jeszcze złowrogi głos Hiszpanki, która cały czas trzymała go za rwący nadgarstek, układając palce w najgorszych miejscach, przez które zaczął marzyć o natychmiastowej śmierci. – No vuelvas la espalda, cuando estoy hablando contigo. (Nie odwracaj się plecami, kiedy z tobą rozmawiam.)

- Juanita puść, proszę – wyjęczał cicho między łzami, spoglądając na nią błagalnie, ale kobieta nie wyglądała, jakby miała zamiar ulżyć mu w bólu, wręcz przeciwnie, patrzyła się na niego, jak na nic nie wartego robaka, którego zaraz zgniecie butem; ponowił prośbę między kolejnymi krzykami potwornej agonii i potokami płaczu, wylewającego się spod powiek. – Juana błagam, puść. Proszę cię, puść!

- Piensas que hago todo eso para mí, crees que no me importa tu vida. ¿Es verdad? (Myślisz, że robię to wszystko dla siebie, sądzisz, że nie obchodzi mnie twoje życie. Prawda?) – Nie odpowiedział, jedynie zawył w przeraźliwego bólu, od którego pomału tracił zmysły. – Claro que sí. Pero te digo algo. Me importa un pepino si me odias, porque siempre estaré contigo y cuidaré de ti. Y no hago eso a causa de la orden, sino porque quiero. Esto es la diferención, niñato. (Oczywiście, że tak. Ale coś ci powiem. Nic mnie nie obchodzi, czy mnie nienawidzisz, ponieważ zawsze będę przy tobie i będę się tobą opiekować. I nie robię tego przez rozkaz, tylko dlatego, że chcę. To jest różnica dzieciaku.)

Juanita puściła nadgarstek i kucnęła przy Draconie, który skulił się, niczym skatowane zwierzę, chowając cierpiącą rękę przy piersi i wylewając z siebie gorzkie łzy rozpaczy. Trząsł się jak osika, kaszlał i wyraźnie nie mógł złapać powietrza, przypominając sobie najgorszą godzinę życia, którą spędził w piekle Weasleya, gdy ten maltretował go do utraty przytomności. Serce Juany krwawiło na ten widok; nie chciała aż tak bardzo dać się ponieść złości, ale nie miała innego wyjścia, nie przemówiłaby w żaden sposób do chłopaka, który myśli, że nic mu już nie grozi; najgorsze niebezpieczeństwo dopiero przed nim, a on nie zdaje sobie z niego kompletnie sprawy; łańcuch morderstw zaczął dopiero wykuwać żeliwne oczka, które niedługo gęsta i rdzawa krew zaleje po brzegi, aż już nie będzie powrotu.

Usiadła przy mężczyźnie i przytuliła go do siebie, a ten wtulił się w nią jak dziecko, mimo że jeszcze przed chwilą pastwiła się nad nim, niczym rudy psychopata, przez którego powstała potworna rana na dłoni arystokraty. Głaskała go i kołysała, chcąc choć odrobinę go uspokoić, ale nie była w stanie poradzić sobie z narastającym płaczem chłopaka.

- Perdóname, Draco, perdóname (Wybacz mi, Draco, wybacz mi) – przepraszała go żarliwie, ale ten kompletnie jej nie słuchał.

- Niech ten koszmar się już skończy – mamrotał w piersi Hiszpanki, tuląc się do niej coraz mocniej. – Niech to wszystko w końcu się już skończy.

- Uspokój się, płacz nic ci tu już nie da. – Wsparła się na materacu łóżka, chcąc przyjąć dogodniejszą pozycję z leżącym na niej blondynem. Przez nieuwagę strąciła jego grafitowy płaszcz, z którego kieszeni wyleciała mokra fotografia przedstawiająca dwóch mężczyzn, jednego czarnoskórego, drugiego bladego niczym ściana. Przesuwająca się po ramieniu Dracona dłoń nagle stanęła, a cała uwaga kobiety skupiła się na wymiętym skrawku papieru. Ostrożnie wzięła zdjęcie do ręki i zaczęła przyglądać się mu z nadzwyczajną atencją. Po kilku minutach zauważyła, że blondyn przestał szlochać i dygotać, a zamiast tego spoglądał na trzymane przez nią zdjęcie z typową dla niego beznamiętnością.

- Znasz ich? – spytała, choć odpowiedź Malfoy miał wręcz wyrytą na oziębłej twarzy.

- Po lewej to Blaise Zabini. Zginął wczoraj w nocy – odparł rzeczowo, przecierając mokre oczy zdrową ręką. Wydostał się z objęć Juany, jednak nie był w stanie sam się podnieść, co nie uszło uwadze kobiety. Odłożyła fotografię z powrotem na łóżko i przytrzymała Dracona za ramię, tak żeby się nie ruszał. Dostrzegła w oczach chłopaka strach przed tym, że znów będzie chciała zadać mu ból; jak bardzo chciała powiedzieć, że tym razem jest w błędzie.

- Quería esperar con eso, pero no hay otra opción. (Chciałabym z tym poczekać, ale nie ma innej opcji.) – Wyciągnęła spod bluzki różdżkę i kucnęła naprzeciwko przerażonego Malfoya, który pomału domyślał się, o czym kobieta mówi. Pokręcił przecząco głową, chowając skatowany nadgarstek przy klatce piersiowej, ale Juanita była głucha na jego lamenty i prośby.

- Błagam nie, nie. Juana zostaw to, proszę cię zostaw mnie. – Delikatnie, a jednak stanowczo unieruchomiła mu zaklęciem całe ramię, co Draco już ledwie wytrzymał. Gdy odpięła mu spinki przy mankiecie i podsunęła go do góry ujrzał siną, niemal czarną skórę, która odcinała się na jego bladej, niemal przeźroczystej karnacji. – Proszę, nie.

- Czy tabletki, które mi zabrałeś pomogły chociaż trochę? – Spojrzał na nią mętnymi od bólu i strachu oczami, w których uzyskała odpowiedzi na wszystkie pytania, które chciała mu jeszcze zadać. Miała ochotę urządzić mu karczemną awanturę za to, że ukradł jej niewiarygodnie silne proszki, od których mógł stracić świadomość, a nawet umrzeć, jednak nie to teraz było najistotniejsze. Skoncentrowała się na różdżce, z której zaczęła wysuwać się biała nić połyskująca lekkim niebieskim światłem; gdy uzyskała taką długość, jakiej potrzebowała, oderwała ją od końcówki i zaczęła oplatać nią ciasno ramię chłopaka; na koniec pociągnęła ją gwałtownie, aż skołowany Draco syknął z bólu, jednak nie był on tak dotkliwy, jak ten, który zadała mu na samym początku; poczuł dziwne mrowienie w kończynie, jednak nie mógł nią poruszyć, mimo że bardzo się starał. Juana w tym czasie przywiązała mu do palców resztkę nitki, której końce skupiła w dłoni, niczym lalkarz kierujący marionetkami w teatrzyku.

- Nie podoba mi się to – wybełkotał blondyn, obserwując poczynania kobiety z nietęgim wyrazem twarzy.

- Nie powinno boleć – odparła, naciągając trzy palce u jego dłoni. – Postaraj się jednak wytrzymać, gdyby nici niespodziewanie pękły.

Przytaknął głową, starając się oczyścić umysł ze wszystkich niepotrzebnych myśli, które przeszkadzały mu w koncentracji. Gdy Hiszpanka zobaczyła, że jest już gotowy, rzuciła na nadgarstek zaklęcie; z początku nie poczuł niczego, ale gdy jedna z nici oplatających ramię niespodziewanie zerwała się, przeszył go horrendalny ból, przez który zgiął się w pół i wydał z siebie potworny jęk cierpienia.

- Muszę złamać wszystkie kości – odezwała się spokojnie, a po chwili ściągnęła zaklęcie z umęczonego chłopaka. Ponownie zaciągnęła wątki, które przyczepiła mu do palców, odchylając mocniej rękę do tyłu. – Złączę ci teraz to wszystko, włącznie z uszkodzonymi nerwami, ale będzie jeszcze bardziej bolało. Wytrzymasz?

- Nie mam innego wyjścia. – Westchnęła cicho i przygotowała się do rzucenia czaru, którego od bardzo dawna nie praktykowała, toteż obawa, że coś może się nie udać była jeszcze większa, niż przed przystąpieniem do zabiegu. Od początku nie chciała przyspieszać procesu regeneracji i naprawy nadgarstka chłopaka, ale okoliczności w jakich się znalazł nie pozostawiły jej innego wyjścia. To właśnie przez strach, nie przez brak umiejętności czy niechęć nie pomogła mu wcześniej, tylko przez ogromny lęk, który towarzyszył jej, gdy w przeszłości nie udało jej się poprawnie złączyć ze sobą wszystkich nerwów w nodze brata. Teraz nie było już odwrotu i nie dostanie drugiej szansy. Skoncentrowała się najmocniej jak umiała i przyłożyła końcówkę różdżki do nadgarstka blondyna, tworząc w umyśle wirtualną panoramę ścięgien, kości, paliczków i nerwów, które musiała ze sobą połączyć. Już przy pierwszej próbie Draco zawył z potwornego bólu, jednak nie mogła teraz przestać, bo inaczej już nigdy nie będzie mógł używać lewej ręki; skupiła się w sobie mocniej i zaczęła z nadzwyczajną szybkością łączyć odpowiednie części, jednocześnie odcinając się od przeraźliwych krzyków i jęków mężczyzny. Nie wiedziała, ile jej to zajęło, ale gdy wreszcie skończyła, czuła się, jakby ktoś wyciągnął z niej całą energię; słyszała ciężki i urwany oddech Malfoya, który ledwie trzymał się przy świadomości, opierając głowę na materacu łóżka. Ściągnęła z niego nici amortyzacyjne, które jednocześnie miały odciąć krążenie w ręce chłopaka i dopiero wtedy arystokrata poczuł niesamowitą ulgę. Z trudem podniósł się z podłogi i pomógł wstać umęczonej Juanicie, która ledwo trzymała się na wysokich obcasach; nie przejmowała się nawet, że kapelusz leży gdzieś po drugiej stronie pokoju; wystarczył jej delikatny, a przy tym szczery i pełen podziwu uśmiech Dracona.

- To teraz powiedz mi, co zamierzasz zrobić z morderstwem twojego przyjaciela – zapytała go niespodziewanie, strzepując ze spodni kilka paprochów, a po chwili siadając na łóżku, gdyż wciąż odczuwała skutki rzucanego zaklęcia, na które straciła dużo sił. Mężczyzna wciąż oddychał bardzo szybko, jednak widać było, że wyleczona ręka przyniosła mu dużą ulgę, gdyż mógł ją swobodnie zacisnąć i rozluźnić, nie czując już przeszywającego bólu, który trawił go w męczeńskich płomieniach od środka. Usiadł obok Juany, sięgając jednocześnie po zmiętą fotografię i rozprostował ją na kolanie, wskazując na tajemniczego kochanka Zabiniego.

- Znasz tego chłopaka? – Kobieta przyjrzała się ponownie znajomej twarzy, jednak nie mogła sobie niczego przypomnieć. – I Blaise nie był moim przyjacielem.

- Lo siento, cariño, pero no (Przykro mi, kochanie, ale nie) – odparła, zakładając nogę na nogę i przyglądając się wciąż bladej twarzy Dracona, który głęboko nad czymś rozmyślał, wpatrując się uporczywie w zdjęcie dwóch mężczyzn. Jak na dłoni było widać, że łączyła ich wyjątkowo zażyła więź, z którą nie mogli obnosić się przed ludźmi. A w Londynie istniało tylko jedno miejsce, gdzie tacy kochankowie mogli cieszyć się swoją miłością i niestety młody arystokrata zdążył już je poznać. Wystarczyło nieco dłużej popatrzyć na chłopaka, by domyślić się, że pomysł udania się do wczorajszego baru zaprząta mu mocno myśli. Westchnęła przeciągle, kładąc się na starannie posłanej pościeli. - ¡Caramba! Si quieres ir a este bar, ve. (Do licha! Jeśli chcesz iść do tego baru, idź.)

- Nie powiedziałem…

- Claro que no, pero seguramente encontrarás a alguien, que sepa algo sobre este hombre. (Oczywiście, że nie, ale z pewnością znajdziesz kogoś, kto wie coś o tym mężczyźnie.) – Junita miała niestety rację; jedynie Pansy będzie wiedziała, z kim Blaise spotykał się pod płaszczykiem nocy i jakie dokładnie były jego kontakty z tajemniczym Fede. Nie chciał prosić opiekunki bezpośrednio o pozwolenie na wyjście, ale skoro sama mu je doradziła, to nie może się teraz wycofać. – Pero yo voy contigo. (Ale ja idę z tobą.)

- Wykluczone – zaprzeczył stanowczo Malfoy, chowając fotografię w kieszeni spodni i zdejmując z siebie białą koszulę, którą cisnął na pobliskie krzesło.

- ¿Por qué no? (Dlaczego nie?) – oburzyła się Hiszpanka, przyglądając się wyciąganym z szafy kolejnym sztukom odzieży, która lądowała tuż obok niej na łóżku.

- Ponieważ mam już kogoś, kto będzie mnie pilnował. – Przymierzył granatową kamizelkę, która po chwili pofrunęła w ślad innych ciuchów, zatrzymując się na niewielkiej poduszce. Juana prychnęła lekceważąco niczym niezadowolony kot, ale nie nagabywała go więcej, żeby móc z nim pójść. Zresztą nie wyjaśniła mu jeszcze incydentu z panną Parkinson, do którego musiało wczoraj dojść na oczach niczego nieświadomego arystokraty, a jakoś nie czuła się na siłach, by obarczać go dodatkowymi zmartwieniami. Tym bardziej, że blondyn o nic ją nie pyta, więc póki co mogła stwierdzić, że jest bezpieczna, ale z pewnością nie na długo. Podniosła się powoli z łóżka i opierając się na ramieniu chłopaka wybrała mu z szafy białą bluzkę na długi rękaw i lekką, szarą kamizelkę bez guzików.

- Esto es perfecto. (To jest idealne.)

- Dziękuję. – Uśmiechnął się do Juanity delikatnie, na co ta odgarnęła mu wciąż wilgotne włosy z czoła i pstryknęła go subtelnie w nos, by następnie obrócić się na pięcie i skierować się ku wyjściu z pokoju.

- Diga lo que diga, yo no estoy convencida (Mów co chcesz, ja i tak nie jestem przekonana) – rzuciła na odchodne, nim nie zniknęła na wąskim korytarzyku, a na schodach nie rozniósł się dźwięk uderzania obcasów i drewniane stopnie. Po chwili do uszu arystokraty dotarły podwyższone głosy gości sączących na sali wino i popijających wieczorną kawę, a gdy wychodził spod prysznica otuliła go głęboka i sentymentalna melodia, w której rozpoznał jeden z najsłynniejszych utworów skomponowanych przez Claude’a Debussy’ego.

†††

         Miasto od wieków tętniące życiem nagle zamarło; przeraźliwie głucha cisza wdzierała się do opustoszałego umysłu Harry’ego, który z wetkniętymi do kieszeni rękami brnął przez deszczowe dywany Londynu, jednocześnie starając się nie zaplątać w mokrych zasłonach opuszczonych z nieba. Bez parasola i kaptura, bez choćby jednej chusteczki, którą mógłby wytrzeć twarz szedł przed siebie, nie oglądając się na przechodniów, którzy prawdę mówiąc w ogóle go nie interesowali. Oddalał się od bezpiecznych ulic, którymi kroczył każdego dnia; białe cegły domów sukcesywnie traciły blask wraz z mijaniem kolejnych skrzyżowań, a oświetlenie było tak żałosne, że równie dobrze mogło go nie być. Chciałoby się powiedzieć, że wiekowe latarnie zdobiące chodniki nie otrzymały odpowiedniej ilości nafty, stąd ich nikłe źródło światła, jednak metalowe słupy, obok których przechodził Harry, były po prostu najtańszymi wyrobami kupionymi w trakcie przeceny sezonowej za śmiesznie niską kwotę, a dodatkowo rachunek obniżono o hojny rabat łaskawie ofiarowany przez sprzedawcę. Większość szklanych kloszy, które miały okalać równie niskogatunkowe żarówki, została skradziona lub wybita przez miejscową chuliganerię, która najwidoczniej w ten niezwykle kreatywny i wyczerpujący umysłowo sposób spędzała popołudnia i wieczory. O w miarę możliwości schludnym, równym i poprawnie wykonanym chodniku również można było pomarzyć; dziura nachodząca na dziurę, pet przyduszony drugim petem, a od ilości plwociny i fekaliów oddawanych pod niemal każdym napotkanym słupem bądź drzewem nie tylko śniadanie podchodziło do gardła, ale i obiad z zeszłego miesiąca, nie wspominając o kolacji. Droga, jeśli tak wyrafinowanego terminu można użyć, była nie tyle nierówna, co po prostu odarta z kostki brukowej, którą okoliczni mieszkańcy zdążyli złupić zanim pierwszy granitowy bloczek dotknął ziemi. Jedyne ślady, po których można było wnioskować, że w tym miejscu znajdował się lub miał znajdować chodnik, to szczątki krawężników i studzienki kanalizacyjne, których ludzie również nie oszczędzili, wyrywając z nich nierzadko jedną, dwie lub wszystkie metalowe przegródki, choć w jakim dokładnie celu ich potrzebowali tego prawdopodobnie nie wiedzą nawet oni. A Harry szedł tą rozgrabioną drogą, wchodząc coraz głębiej w wilgotną i głuchą noc, której nawet pies z kulawą nogą nie był w stanie zakłócić. Wysłużona kurtka, która lata świetności miała już dawno za sobą, przemokła do suchej nitki, a krople gęstego deszczu nie oszczędziły jej nawet przez chwilę. Gdyby nie fakt, że wiał przeraźliwie mroźny wiatr pewnie już dawno cisnąłby ją do pierwszego napotkanego kosza, o ile w tej malowniczej okolicy znajduje się takowy pojemnik, w co szczerze wątpił, patrząc na piętrzące się przy skrawkach krawężników plastykowe worki, z których pudełka po gotowych daniach do mikrofali wysypywały się na ogołoconą z asfaltu jezdnię. Znoszone buty, które przebyły z nim setki kilometrów, wzięły udział w niejednej misji, wdepnęły w substancje, o których wolałby nie wspominać, teraz nie przypominały nawet obuwia; oblepione błotem, lekko chlupoczące pod wpływem wody, której udało się przedostać do środka przez materiał dżinsów, które środków czystości nie widziały od zarania dziejów. Sznurówki były tak stare i wytarte, że nie nadawały się nawet do przerobienia na nici, nie wspominając, że były związane w miejscach, w których się zerwały; brakowało jedynie oderwanej do połowy podeszwy i dziury w jakimś miejscu. O wyglądzie Harry’ego można było zatem wiele powiedzieć, ale z pewnością określenie „schludny” bądź „zadbany” nie pasowało do przedstawionego obrazka. Ubranie jednak komponowało się wyśmienicie z okolicą, po której się przemieszczał, jednakowoż ciężko odebrać to jako komplement; inwestycja w siebie, w swoją aparycję, nie należała do mocnych stron chłopaka, w co właściwie trudno nie wierzyć, mając do czynienia z wytartymi spodniami, mocno styraną czasem kurtką oraz czymś, co ma przypominać buty. Dodając do tego gęstą brodę, która maszynki do golenia nie widziała chyba z rok, otrzymujemy postać mężczyzny, któremu z czystej litości rzucamy kilka groszy do stojącego nieopodal papierowego kubeczka, mimo że owy pojemnik nawet do niego nie należy. I jak przystało na człowieka, który z takim wyglądem ma odwagę pokazać się ludziom, Harry miał głęboko w nosie, co sobie pomyśli Malfoy, kiedy go zobaczy.

         Między wysokimi i obdrapanymi budynkami znajdował się wąski korytarz, na końcu którego spodziewał się znaleźć ciemny zaułek pełen metalowych kontenerów będących siedliskiem wyrośniętych szczurów, które rzucą się na zbłąkanego przechodnia, gdy tylko poczują zapach świeżego, nieskażonego żadnym choróbskiem mięsa. Po krótkiej, acz połączonej z wnikliwą analizą otoczenia podróży między ścianami, dotarł na miejsce, które rzeczywiście było niewielkim placem w kształcie kwadratu, jednak na przekór wyobraźni nie dostrzegł żadnych śmietników i ani jeden zmutowany gryzoń nie rozszarpał mu nogi. Z jednej strony poczuł ulgę, że w końcu znalazł się w miarę cywilizowanym miejscu, ale z drugiej trochę się zawiódł, gdyż liczył na emocjonujące spotkanie z jakimś kotem lub psem z wścieklizną. Zamiast tego otrzymał stojącego przy ścianie Malfoya, który skutecznie chował się przed strugami deszczu pod dużym parasolem mogącym zmieścić pod sobą co najmniej trzy osoby. Przywykł już do jego apatycznej i pustej twarzy, z której nie potrafił niczego odczytać, chyba że jej właściciel miał jakiś interes w okazaniu przynajmniej cienia uczucia, bez znaczenia czy pozytywnego, czy negatywnego. Już dawno zauważył, że Malfoy nigdy nie robi niczego poza tym, co konieczne; jest mu obojętne czy ktoś każe mu coś zrobić, czy też nie, ponieważ kieruje się jasną i jak się okazuje wyjątkowo opłacalną metodą, a mianowicie interesownością. Palcem nawet nie ruszy, jeśli to, czego się od niego wymaga, nie przyniesie mu żadnych korzyści. Na nic zdadzą się prośby, groźby czy łapówki; składana szanownemu paniczowi od siedmiu boleści oferta musi być zyskowna w jego mniemaniu, a odkrycie, co tak naprawdę według Malfoya jest lukratywnym przedsięwzięciem jest niczym walka z wiatrakami.

         Zbliżył się do arystokraty, wyciągając z wewnętrznej kieszeni wyświechtanej kurtki paczkę równie zdewastowanych papierosów, których palenie w sumie było nieopłacalne, gdyż pod wpływem deszczu całe zdążyły zamoknąć. Mimo wszystko bez skutku próbował przypalić wilgotną końcówkę używki, która po jakimś czasie zaczęła cichutko potrzaskiwać, lecz ostatecznie nie zajęła się ogniem. Gdy miał kolejny raz potraktować papierosa zapalniczką, blada ręka o chudych i długich palcach wyciągnęła mu go z ust niemal z nabożnością, by bezceremonialnie upuścić go w kałużę tuż pod oblepionymi błotem butami Harry’ego.

         - Zapalisz po wyjściu. – Nawet nie silił się na jakiekolwiek zgryźliwości w stosunku do mężczyzny. Po prostu nie miał na to cierpliwości, ani też chęci, gdyż wdawanie się w dyskusję z Malfoyem jest zwyczajnie bezcelowe. Zdążył poznać go na tyle dobrze, że wiedział, kiedy z blondynem można, a kiedy należy się kłócić, z czego ani pierwsza, ani druga opcja nie jest zbyt mądrym posunięciem. Zrezygnowany, przemoknięty i zmarznięty poczłapał za nim po wąskich schodkach prowadzących do czarnych drzwi ukrytych na samym dole pod niewielkim daszkiem. Pierwszy raz był w tym miejscu, nie wspominając, że tę obskurną część Londynu, o której najwyraźniej Merlin, Bóg, Morgana i Diabeł zdążyli zapomnieć, również widział pierwszy raz na oczy. Wytyczne otrzymane od arystokraty były jednak na tyle jasne, że bez trudu dotarł w wyznaczone miejsce, z czego nie wiedział, czy już żałuje, czy dopiero będzie, sądząc po obdrapanych i zdewastowanych drzwiach prowadzących w miejsce, o którym znów nie wiedział nic. Klamka była tak stara, że z trudem trzymała się na właściwym miejscu, a wygryzione u dołu drewno jasno wskazywało, że niejeden gryzoń próbował się przez nie przedostać; Malfoy bez wcześniejszego pukania, zawiadomienia właściciela dzwonkiem – którego zresztą nie było – o ich przybyciu, czy nawet minimalnego skrzywienia z obrzydzenia, wszedł do środka, wpuszczając za sobą Harry’ego i złożył ogromny parasol, wieszając go na stojącym nieopodal wieszaku. Skapująca woda momentalnie utworzyła na podłodze niemałych rozmiarów kałużę, którą blondyn zgrabnie ominął, natomiast Potter najnormalniej wlazł w nią z głośnym chlupnięciem, rozbryzgując ją na ścianach i reszcie paneli. Oczywiście nie widział w tym nic złego; w lokalu było sucho, a przede wszystkim ciepło, mimo że już w wejściu przypominał mu najgorszą melinę, z jakimi obcował w Agrze, choć nawet i tam mieli lepsze warunki w porównaniu z sutereną zaproponowaną przez Dracona. Właściwie to nie mógł powiedzieć o niej zbyt wiele; w wąskim i ciemnym korytarzu paliły się dwie lampy dające tyle światła, że z wielkim trudem widział plecy blondyna, a co dopiero resztę pomieszczenia, dodatkowo czarne ściany i panele podłogowe nie ułatwiały mu zadania; ciężki, duszący, drażniący gardło zapach poczuł zaledwie kilka kroków dalej, a z każdym kolejnym woń nasilała się, sprawiając, że Harry’emu zaczynało kręcić się w głowie i brakować świeżego powietrza. Pod tym względem wilgotny zaułek wydawał mu się znacznie przyjemniejszy, niż mdła kadzielnica, w której wyczuł dym papierosowy, lecz znacznie słabszy niż tradycyjnych używek, które palił, zapach alkoholu i słodkich likierów, a do tego wyjątkowo intensywny aromat piżma i męskiego potu, co już samo w sobie przywodziło mu na myśl najgorsze skojarzenia. Muzyka sącząca się ze skrzętnie ukrytych głośników nic mu nie mówiła; nie znał żadnego utworu, choć od kiedy weszli wciąż rozbrzmiewała ta sama melodia, od której na zmianę chciało mu się spać lub wyostrzała zmysły dwukrotnie, wprawiając go w stan najwyższej gotowości bojowej. A to był zwykły bar o nazwie Humedad.

         Za przykładem Malfoya, który zachowywał się, jakby przyszedł w owo dziwne miejsce sam, ściągnął przemoczoną kurtkę i wręczył ją stojącemu w wejściu drobnemu mężczyźnie, który przyjął ją z nieco zbyt wesołym uśmiechem, wcześniej lustrując obu panów bacznym spojrzeniem. Przy blondynie zatrzymał się wyjątkowo długo, zaś przy Harrym jedynie zerknął i przyglądał mu się ni to ze znudzeniem, ni to rozczarowaniem. Byłoby dziwne, gdyby ubodło to bruneta, toteż wszedł za arystokratą do większego pomieszczenia, które w najmniejszym stopniu nie przypominało mu ciemnego korytarza. Sporych rozmiarów sala w kształcie okręgu robiła piorunujące wrażenie; idealnie skomponowana czerń, granat i srebro prześlizgiwały się przez oczy mężczyzny, lecz głównie ściany, w których znajdowały się ukryte akwaria wypełnione najróżniejszymi roślinami i rybami przykuły jego wzrok; ciągnęły się na całej długości i szerokości sali, będąc jedynym źródłem światła, jednak na tyle silnym, że rozpoznanie twarzy klientów nie stanowiło żadnego wyzwania. Na samym środku lokalu znajdował się bar, a raczej wyspa barowa zaopatrzona w każdy gatunek alkoholu – od najdroższych butelek koneserskich po typowe szczochy, którymi zadowoli się najgorszy sort pijaka; grzechem by było nie zamówić choćby jednej szklanki whisky, a dodatkowo fakt, że klientów obsługiwała niewielka, acz o pokaźnych gabarytach barmanka, pchał Harry’ego na pierwsze wolne krzesło, które wypatrzył przy ladzie. Przedarł się między stolikami i fotelami z drogiej czarnej skóry, nie słysząc i nie czując zatrzymującego go po cichu Dracona, który nie zdążył złapać go za materiał koszulki; usiadł na siedzeniu i wyciągniętą ręką przywołał dziewczynę, która podeszła do niego powolnym krokiem, zmysłowo zgarniając długie włosy i związując je w wysokiego kucyka, z których wydostało się kilka ponętnie wyglądających pasemek.

         - Co podać? – Miała tak melodyjny, a zarazem ostry głos, że poczuł się, jakby znalazł się w niebie lub siedlisku grzechu, przed którym nie uda mu się uciec. Utonął w niebieskich oczach anielicy, która wygładziła satynowe klapy marynarki, odsłaniając przed nim niewielki fragment ciasno przylegającego gorsetu, którego głęboki czarny kolor mocno odcinał się od jej skóry. Harry przepadł, wpadł po uszy i tonął w pięknie zjawiskowej kobiety, która nie wiedzieć czemu nagle przestała się nim interesować.

         - Woda z cytryną, a dla tego duże piwo. – Malfoy musiał przysiąść się do niego stosunkowo niedawno, a sądząc po niezadowolonym głosie nie odpowiadał mu fakt, że towarzysz znalazł już sobie obiekt westchnień i pożądania na dzisiejszą noc. Zerknął na niego kątem oka i wtedy zobaczył coś, z czym nie spotkał się szmat czasu, a mianowicie odsłonięte przedramiona blondyna; białe jak reszta skóry mężczyzny z wytatuowanym Mrocznym Znakiem na lewej ręce, który, choć był nieaktywny, pod wpływem ułożenia światła wydawał mu się niesamowicie czarny, a kontury wyostrzone. Od szóstego roku w Hogwarcie nie widział Malfoya z podwiniętymi rękawami koszuli, nawet w Ministerstwie nie podsunął ani razu mankietów, a materiały noszonych przez niego ubrań były na tyle grube, że dostrzeżenie przez nie znaku było niemożliwe. Blondyn ewidentnie się pilnował i nie chciał, żeby ktokolwiek widział tę raczej mało urokliwą ozdóbkę, którą został naznaczony wbrew woli, toteż fakt, że zdecydował się w miejscu publicznym odsłonić przedramiona wydał się Harry’emu dziwnie podejrzany. Nim zdążył jednak pomyśleć, żeby zapytać o to arystokratę, barmanka postawiła przed nimi zamówione napoje, uśmiechając się do bruneta  tak seksownie, że poczuł, jak istotna część męskiego ciała zaczyna lekko podrygiwać w przemoczonych i brudnych spodniach.

         - Na koszt firmy. – Draco prychnął niezadowolony i zaczął grzebać słomką w wysokiej szklance z wodą, lodem, cytryną i liśćmi mięty, natomiast Potter wpatrywał się maślanym wzrokiem w uroczą kobietę, która w trakcie przygotowywania zamówienia najwidoczniej musiała poprawić jeszcze odpowiednio miseczki od gorsetu, by rozmarzony klient mógł bezwstydnie podziwiać atuty jej erotycznie wyeksponowanego ciała. A Harry’emu w takich przypadkach nie trzeba było dwa razy powtarzać.

         - Co robisz po pracy? – zagadnął ochoczo barmankę, która wyciągnęła zza pończochy paczkę cieniutkich papierosów i wsadziła jednego między zmysłowo rozchylone wargi pociągnięte głęboką czerwienią szminki.

         - Kompromitujesz się, Potter. – Nie zwrócił na Malfoya uwagi, czego nie można było powiedzieć o kobiecie. Przybliżyła się do niego z papierosem, a mężczyzna przypalił go leżącą na blacie zapalniczką, upijając następnie wody ze szklanki i wyrzucając słomkę na blat. Piękność uśmiechała się do niego uwodzicielsko, a jej starannie wypielęgnowana dłoń spoczęła tuż obok przedramienia Dracona.

         - Nie bądź taki sztywny. Daj mu się zabawić – zwróciła się do blondyna, wydmuchując w przestrzeń kłęby dymu i nachylając się do jego ust, lecz ten wsadził w nie odłożoną słomkę, na co zachowanie dziewczyny z seksownego zmieniło się w uroczo rozdrażnione, przynajmniej według skołowanego erotyzmem Pottera. – Ty to potrafisz zepsuć człowiekowi wieczór.

         - Wyjdź dla odmiany z jakąś koleżanką na kawę zamiast obsługiwać zepchniętą na margines część społeczeństwa. – Dziewczyna ściągnęła z niezadowolenia usta, strzepując popiół prosto do szklanki arystokraty. Nawet wtedy wyraz twarzy Malfoya pozostał niewzruszony. Nie zareagował na zachowanie barmanki tak, jakby się można było tego spodziewać po zwykłym człowieku. Odstawił ją po prostu odrobinę dalej, zerkając znudzonym wzrokiem na Harry’ego, który zdążył już opróżnić połowę kufla z piwem, wpatrując się nieustannie w wyeksponowany bujny biust kobiety. Nawet jeśli był zniesmaczony wulgarnością i obcesowym postępowaniem towarzysza nie zwrócił im uwagi; przeniósł wzrok na niezadowoloną z jego obecności dziewczynę, uśmiechając się jak na siebie wyjątkowo kurtuazyjnie, co zauważyła nadąsana pracownica. – Nie rób takiej miny, Parkinson, bo już zawsze będziesz serwować drinki gejom, a dobrze wiemy, że tego byś nie chciała.

         - Skąd wiesz, co? – żachnęła się w odpowiedzi kobieta. – Może lubię swoje życie takim, jakie jest? Zresztą tobie Malfoy to akurat nic do tego, co chcę, a czego nie chcę, więc spływaj po dobroci.

         - Jesteśmy tu służbowo, nie prywatnie – wytłumaczył krótko, strzepując niewidoczne paprochy z szarej kamizelki. Harry jak dotąd kompletnie nie zwracał uwagi na poczynania blondyna; zafrasowany pięknem cudownej pracownicy był w stanie jedynie patrzeć, a to, o czym owa dwójka rozmawiała przelatywało mu przez głowę nie zatrzymując się w niej nawet na chwilę.

         - Zdziwiłabym się, gdyby Potter był gejem, bo co do ciebie, to mam wątpliwości. – Wypuściła dym z ust, który owinął bruneta, przesiąkając przez wilgotną koszulkę i mokre włosy. Dopiero teraz, choć jak dla Dracona stanowczo za późno, mężczyzna zaczął wychodzić z erotycznego transu, w który wprowadziła go roznegliżowana Pansy. Przyglądał jej się już nie z uwielbieniem, a niezrozumieniem, na widok którego wygładzona podkładem twarz Parkinson parsknęła śmiechem. Przypatrywanie się Harry’emu, którego otumaniony umysł zaczyna łączyć fakty i prowizoryczną drogą dedukcji dochodzi do konkluzji było z punktu widzenia dziewczyny wyjątkowo zabawne, natomiast Malfoy uważał to po prostu za żenujące. Już sam fakt, że Potter nie pytał go, w jakim celu przyszli do miejsca, które wygląda jak istne pobojowisko, był wystarczający by utwierdzić go w przekonaniu, że mężczyzna jest jednak zwykłym kretynem, ponieważ do tej pory próbował nie spisywać jego kariery ministerialnej na straty. Granger potraktowałaby go jak na przesłuchaniu, chciałaby wiedzieć wszystko, a i tak przeprowadziłaby własny wywiad środowiskowy i staranne śledztwo, które koniec końców doprowadziłoby ją do niczego. To była zasadnicza różnica między dwójką aurorów, choć według Draco żadne z nich nie zasługiwało na owy tytuł, jak zresztą większość pracowników Departamentu Przestrzegania Prawa.

         Udział w wielu misjach powinien nauczyć go ostrożności, a przynajmniej wyostrzyć zmysł obserwacji. Jak to się zatem stało, że w zjawiskowej barmance nie rozpoznał irytującej i niegrzeszącej urodą mopsicy, z którą obcował siedem lat szkoły? Parkinson nie przypominała Parkinson, którą znał; spłaszczona, wiecznie naburmuszona lub sztucznie roześmiana w kierunku Malfoya twarz zmieniła się w oblicze najpiękniejszego anioła, który zstąpił z nieba, by zostać jego prywatnym stróżem. Powinien dostrzec choć minimalne podobieństwo, a jednak nie dopatrzył się w ponętnej dziewczynie dawnego straszydła, które wielokrotnie miał ochotę wrzucić do jeziora lub przywiązać do drzewa w Zakazanym Lesie. Dodatkowo ubódł go fakt, że Draco od razu wiedział z kim mają do czynienia, a to kolejny raz nadszarpnęło jego gryfońską dumę; ślizgon na każdym kroku uświadamiał go, że we wszystkim jest od niego lepszy i nie omieszkał się tym zwycięstwem pochwalić; niemiłosiernie irytowało go to, że z jego zdaniem liczą się wszyscy, włącznie z Hermioną, która wcześniej za nic w świecie nie przyznałaby Malfoyowi racji nawet w najgorszych koszmarach czy pod groźbą śmierci. Co do samej panny Granger to miał bardzo dużo do powiedzenia, jeśli chodzi o jej stosunki z blondynem, ale póki co wolał zachować te spostrzeżenia dla siebie.

         - Zdziwiony, Potter? – Przeniósł wzrok na wykrzywioną z dumy twarz Pansy, która obracała wypalony do połowy papieros między szczupłymi palcami. Bezkarnie strzepywała zgromadzony na nim popiół do szklanki z wodą, którą wcześniej podała arystokracie. Zresztą mężczyzna nie wyglądał, jakby miał z niej jeszcze korzystać.

         - No – odparł elokwentnie Harry, na co dziewczyna zaśmiała się pod nosem i zbliżyła odrobinę do blondyna, który przyglądał jej się z ukosa z niesmakiem i lekko uniesioną brwią. Widocznie wciąż nie przepadał za koleżanką ze szkoły i jawnie dawał jej to do zrozumienia, jednak Parkinson nic sobie nie robiła z jego pochmurnej postawy.

         - Ty tak na poważnie go ze sobą wziąłeś? – Zabrał jej papierosa i zgasił go w szklance z wodą, majestatycznie wciskając w plasterek z cytryną. Malfoy nie tolerował palenia papierosów, ani nawet ich zapachu w swojej obecności, do czego Harry zdążył już przywyknąć, ale nie spodziewał się, że może być tak bezpośredni w stosunku do Pansy. – Ten jełop nawet nie wie, w jakim miejscu się znajduje. Nie wyrwiesz dziś nikogo.

         - Nie jestem tym zainteresowany – odrzekł apatycznym głosem Draco, przenosząc wzrok na salę, na której na  próżno było szukać choćby jednej kobiety, z czego doskonale zdawał sobie sprawę; nie bez przyczyny wybrał bar prowadzony przez Parkinson, mimo że obiecał sobie i Juanie, że więcej się w nim nie pojawi, jednak Hiszpanka sama pozwoliła mu się tu udać, a zatem musiał dowiedzieć się dziś tyle, ile będzie mógł; położony w zatęchłej i obskurnej części Londynu, z dala od nieproszonych gości i ciekawskich gapiów, znaleźć go mogli jedynie ci, którzy praktykowali wyznawane przez lokal zasady, a główną z nich był zakaz przyprowadzania czy też obecności osób, które ograniczyły swe horyzonty seksualne do partnera drugiej płci. Bar jest taki, jak jego nazwa – wilgotny; wszędzie można wyczuć zapach wody lub woń spoconych ciał, w każdym miejscu można natknąć się na krople śliny czy innych wydzielin, o których publicznie nie wypada wspominać; mokry od alkoholu, pocałunków i miłosnych uniesień gorączkowo praktykowanych przez przybywających klientów. A wszystko odbywa się w zupełnie normalnej atmosferze, wolnej od krępacji czy nieprzychylnych spojrzeń, z którymi goście lokalu zmuszeni są obcować w szarej rzeczywistości. Mówiąc prościej, Humedad to miejsce, gdzie spotykają się pary homoseksualne i mogą robić to, na co w zwykłych warunkach nie mają szans; po to został stworzony, taki cel miał od początku, a wszystko to zostało starannie zaplanowane przez kobietę, która jeszcze kilka lat temu mogła żyć w zupełnie innym świecie.

         Na sali było wyjątkowo tłoczno, a znalezienie wolnego stolika o tej porze graniczyło z cudem. Czujny wzrok Dracona prześlizgiwał się po roześmianych lub upojonych alkoholem twarzach mężczyzn, szukając wśród nich tej, którą widział na fotografii w gabinecie Zabiniego. Androgeniczny chłopiec o delikatnej, niemal kobiecej sylwetce i radosnym spojrzeniu, jasnych włosach, które kolorem przywodziły na myśl charakterystyczną platynę Malfoyów; wnioskując z honorowego miejsca na biurku był on niezwykle bliski czarnoskóremu, a i ich ułożenie na zdjęciu było dość wymowne i można było wiele z niego odczytać; nie była to pamiątka koleżeńska czy przyjacielska, raczej uwiecznienie jednej z niewielu szczęśliwych chwil kochanków, co samo w sobie mocno zastanawiało Dracona. Diabeł nie był zbyt towarzyską osobą, a próba rozmowy z  nim kończyła się najczęściej na monologu lub ordynarnym zbyciem interesanta, dając mu jasno do zrozumienia, że niepotrzebnie się do niego przypałętał; otaczał się ludźmi, z którymi mógł zrobić interesy lub ich towarzystwo było zwyczajnie opłacalne, jak w przypadku Malfoya czy Parkinson, z którymi zerwał wszelkie kontakty, gdy arystokrata został zesłany do Azkabanu, a Pansy przepadła jak kamień w wodę, ostatecznie zajmując się zapewnianiem rozrywki marginalnej części londyńskiego społeczeństwa. A jednak patrząc na fotografię nie mógł oprzeć się wrażeniu, że uwieczniona na nim osoba nie była zwykłą marionetką w rękach czarnoskórego; wesołe uśmiechy widoczne na twarzach obu mężczyzn i poufałe ułożenie ciał dobitnie wskazywały, że ten drobny chłopaczek był dla Zabiniego kimś więcej. I to zainteresowało Dracona na tyle mocno, że postanowił tę osobę odnaleźć, a największe prawdopodobieństwo natknięcia się na nią istniało właśnie w tajemnym barze Parkinson.

         - Niezobowiązujący seks to druga część sali – odezwała się Pansy, przypalając kolejnego papierosa i odwracając uwagę blondyna od krótko ostrzyżonego mężczyzny, który właśnie wstał od stolika. – Chyba, że chcecie z Potterem pokój. Mnie to wisi jak kilo kitu u sufitu. Nie naróbcie tylko syfu.

         - Parkinson! – zaprotestował żywo Harry, na co czerwone usta kobiety wykrzywiły się w złośliwym uśmieszku. Wbrew oczekiwaniom bruneta Malfoy nawet okiem nie mrugnął i słowem się nie odezwał, gdy jego szkolna znajoma insynuowała im bycie w związku. – Hamuj się trochę, co?

         - Właśnie – dołączył się niemrawo Draco – Potter nawet nie jest w moim typie.

         - Właśnie! – odparł uradowany Harry, szybko uświadamiając sobie, jaki wydźwięk przybrała ich rozmowa. – Że co proszę?! Malfoy, ty chyba nie jesteś…

         - Przygotuję wam jednak pokój. – Nieco rozchmurzona Pansy przeszła przez bar i zniknęła mężczyznom z oczu. Potter siedział na krześle z nietęgą miną, wpatrując się uporczywie w Malfoya, zaś ten nie zwracał na niego większej uwagi; skupiony był na nieco ciemniejszym rogu sali, gdzie siedziała dwójka nieznajomych, ale jeden z nich, co Draco mógł przysiąc, miał charakterystyczne jasne włosy, które widział u chłopaka na fotografii Blaise’a. Jednakże z zajmowanego miejsca nie był w stanie dokładnie ocenić, czy to ta sama osoba, której szuka. Dodatkowo fakt, że mężczyzna jest ze znajomym nieco utrudniał sytuację, ale według Malfoya nie ma sprawy, której nie da się rozwiązać. Zerknął kątem oka na Harry’ego, który nieprzerwanie patrzył się na niego otępiałym wzrokiem; choć nie takiego wyglądu od niego oczekiwał, a którego w sumie mógł się spodziewać, to teraz musiał przyznać, że niechlujna prezentacja okularnika była mu bardzo na rękę.

         - Aktywny czy pasywny? – spytał bruneta, lecz tak jak przewidywał uzyskał mało satysfakcjonującą odpowiedź będącą szczytem elokwencji byłego gryfona.

         - Ale, że co?

         - Potter – wysyczał przez zaciśnięte wargi – czy tobie wszystko trzeba tłumaczyć jak dziecku? Użyj tej swojej jedynej szarej komórki zgodnie z przeznaczeniem.

         - Co to znaczy? – zapytał znów niezbyt inteligentnie Harry.

         - Pomyśl. – Malfoy odszedł od baru, zostawiając nieco skołowanego towarzysza, który przyglądał mu się mimowolnie, a raczej jego zgrabnym ruchom, gdy przeciskał się między chłopakami, zapewne w celu znalezienia łazienki, choć w sumie to mógł szukać czegokolwiek. Odruchowo spojrzał na własny strój, który mówiąc szczerze zbyt wyjściowy to nie był. Wymięta koszulka, która służyła mu wiernie przez cały Hogwart obecnie już dawno powinna spoczywać na dnie kosza, wytarte i mocno znoszone spodnie trzymały się na równie zdewastowanym pasku, na którym w czasach szkolnych dorobiono dwie dziurki, o reszcie zaś wolał nawet nie wspominać, gdyż czystość bielizny pozostawiała wiele do życzenia. W porównaniu z Malfoyem wypadał blado, mógł się schować i zakryć nogami, gdy przy nim stał; zwykła luźna koszulka na długi rękaw, które blondyn podsunął do łokci leżała na nim zaskakująco dobrze, mimo że jej właściciel na co dzień gustował raczej w sztywnych tkaninach przyozdobionych kołnierzykami i mankietami, czyli w eleganckich koszulach; czarne spodnie nie wyróżniały się niczym szczególnym, choć wprawny obserwator mógł dostrzec niewielką metkę z marką drogiego projektanta dyskretnie wszytą w równie kosztowny materiał odzieży, całości zaś dopełniała szara kamizelka, której arystokrata w szafie miał najwidoczniej na pęczki, gdyż tę Harry widział pierwszy raz, jak zresztą każdą, w której pokazywał mu się ślizgon. Co prawda bransoletkę z małych, czarnych koralików na jego gust mógł sobie darować, ale zegarek na lewym nadgarstku był już zupełnie inną kwestią; Malfoy lubił otaczać się drogimi rzeczami, a przede wszystkim lubił te kosztowne przedmioty pokazywać i dumnie w nich paradować, toteż nie zdziwiło go zbytnio, gdy na tarczy dostrzegł charakterystyczne logo z koroną będącą znakiem rozpoznawczym firmy Rolex, gdzie za zbytkowny dodatek należy zapłacić tyle, ile za sporych rozmiarów mieszkanie wybudowane od zera. Drogo? Widocznie dla arystokraty nie, gdyż model, w którym przyszedł dziś nigdy wcześniej nie zdobił chudego nadgarstka mężczyzny. A Harry’ego nosiło wręcz z zazdrości na widok luksusów, w których żyje blondyn.

         Uderzenie szkła postawionego na blacie odwróciło jego wzrok od grupy chłopaków, między którymi zniknął Draco, przerzucając go na nieco zaciekawioną twarz Pansy, która zaserwowała mu kolejny kufel z piwem. Podziękował jej skinieniem głowy i wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów, które wciąż nie nadawały się do użytku poprzez wilgoć. Potrząsł pudełeczkiem, z którego wyleciała wymięta używka i wsadził ją między wargi, usilnie próbując zapalić ją leżącą na blacie zapalniczką. Jego bezradnym poczynaniom przyglądała się Parkinson, która zdążyła pozbyć się czarnej marynarki i obecnie prezentowała mu się w dopasowanym gorsecie.

         - A gdzie Draco? – Harry albo jej nie słuchał, albo był tak pochłonięty przypalaniem papierosa, że kompletnie nie zwrócił uwagi, że kobieta zadała mu pytanie. Dopiero gdy wyciągnęła mu z ust mokrą używkę i wręczyła mu własną, mężczyzna spojrzał na nią zdumiony. Pansy obdarzyła go lubieżnym uśmiechem, polerując w międzyczasie wysoką szklankę, a robiła to w tak zmysłowy sposób, że ledwie mógł oderwać od niej wzrok. Na przemian muskała szkło białą ściereczką lub mocno wycierała, chuchając na nią co rusz i przyciskając do wyeksponowanych piersi. Kiedy skończyła, ze zwisającego z ust Pottera papierosa zleciała spora dawka popiołu, a na czerwonych wargach kobiety pojawił się filuterny uśmieszek.

         - Nie gap się tak na mnie, bo wylecisz z hukiem – zwróciła mu uwagę, lecz Harry dalej uparcie przyglądał się jej zgrabnemu ciału poruszającemu się za barem niczym baletnica na scenie przed milionową publicznością.

         - Jesteś tu jedyną kobietą, to jak mam się nie patrzyć? – Widocznie komplement, przynajmniej według Harry’ego, nie spodobał się Pansy, gdyż uderzyła go dyskretnie zwiniętą ściereczką, lecz na tyle mocno, że zapiekło go ramię.

         - Ponieważ ci chłopcy – wymruczała przez ściśnięte wargi – nie lubią takich chłopców jak ty.

         - Takich? – Zerknął na salę, gdzie rzeczywiście wyłapał kilka zgorszonych spojrzeń, przypatrujących mu się z jawnym obrzydzeniem. Nie wiedzieć czemu nagle przypomniał mu się wzrok Percy’ego, który w ten sam sposób spoglądał na Hermionę w trakcie ich spotkania na korytarzu w Ministerstwie. – Co ja niby takiego robię? To chyba normalne, że jak kobieta jest piękna, to na nią patrzę, co nie?

         - Potter – wysyczała identycznie jak Malfoy, zanim zniknął gdzieś w lokalu – wytłumaczę ci to jak chłop krowie na rowie. To geje, a ten bar jest wyłącznie dla gejów. Ty gejem nie jesteś, więc nie wychylaj się za bardzo, bo choć wyglądają na cioty, to niejeden przyłoży ci mocniej niż górski troll. Złapałeś?

         - Powiedzmy. – Ale nie zrozumiał, a raczej nie pojmował tego, czemu Draco przyprowadził go do baru dla homoseksualistów. Rozglądając się ponownie po sali odnosił nieodparte wrażenie, że Malfoy, przynajmniej zewnętrznie, bardzo pasuje do zebranego na niej towarzystwa. Nigdzie nie dostrzegł ani jednego mężczyzny, który choć w minimalnym stopniu był ubrany niechlujnie, a to dawało mu wiele do myślenia. Niestety jedynym źródłem informacji była Parkinson, która prawdopodobnie niechętnie udzieli mu jakichkolwiek odpowiedzi, ale postanowił spróbować. – Ale Malfoy chyba nie jest gejem? Spał przecież z tobą.

         - Aleś ty subtelny, Potter – żachnęła się Pansy, sięgając po kolejną szklankę. – To, że ktoś uprawia seks z kobietą wcale nie znaczy, że nie pociągają go mężczyźni. Gdzieś ty się chował tyle czasu? Znowu ktoś zamknął cię w komórce pod schodami?

         - Nie przeginaj – ostrzegł brunetkę, lecz ta parsknęła jedynie śmiechem, polerując z nadzwyczajną dokładnością trzymaną szklankę. Harry nie zadał więcej pytań, ale dziewczyna wyczuła, że chciałby się jeszcze czegoś od niej dowiedzieć. Najłatwiej było mu powiedzieć, że Draco nie gustuje w mężczyznach, ale wtedy nie byłoby zabawy, o którą jej chodziło zakładając Humedad; z rozkoszą obserwowała zagubionych chłopców, którzy pierwszy raz odwiedzali jej bar; byli zdezorientowani i mocno skrępowani, ale wystarczyło kilka odpowiednich osób, ciemny kącik i właściwie szepnięte do uszka słowo, by nowicjusz zamieniał się w napalonego kota. A że Potter to istna siermięga losu wyjątkowo łatwo będzie go urobić, a raczej wrobić w kłamstewko, jakoby Malfoy był gejem. Istna rozkosz dla zmysłów i gwarantowana rozrywka na dzisiejszy wieczór.

         - Nie wiem, jak to jest z Draco, ale nie brakuje mu adoratorów. – Zaintrygowany Harry odstawił trzymany kufel piwa i pochylił się dyskretnie ku Pansy, która odsunęła go od siebie mokrym palcem, kręcąc przy tym z niezadowolenia ustami. – Nikogo nie szuka, ale ma powodzenie. Zresztą nie dziwię się z jego wyglądem. Natomiast ty…

         - Co ja? – przerwał jej nieco podenerwowany, przybliżając się ku niej ponownie. Kobieta odstawiła suchą szklankę na specjalnie przygotowany stojak i oparła się o kontuar przy butelkach, by znaleźć się jak najdalej od Pottera, który zamiast ją bawić, potrafił jedynie przysporzyć kłopotów, ponieważ zbyt wielu klientów przypatrywało im się z niesmakiem, ale i zaciekawieniem, a szczególnie nowoprzybyli goście.

         - Patrząc na ciebie widzi się dwie rzeczy. – Skinęła głową chłopakowi, który chciał coś zamówić, oznajmiając, że zaraz do niego podejdzie. – Brak pieniędzy i mydła, a to stawia się na pozycji aktywnej. Draco natomiast to typowy kot.

         - Kot? – Niestety na to pytanie Pansy nie odpowiedziała, a podeszła do klientów po drugiej strony baru, by przyjąć od nich zamówienie. Gdyby Harry siedział obok nich mógłby zauważyć szyderczy uśmiech na anielskiej twarzy dziewczyny, która dopiero teraz zaczęła się dobrze bawić.

†††

         Samotny wieczór w zimnym gabinecie Ministerstwa bynajmniej nie był spełnieniem marzeń Hermiony, której przypadło uzupełnienie raportu dla Percy’ego w sprawie morderstwa Blaise’a Zabiniego. Na Harry’ego oczywiście nie miała co liczyć, ponieważ – jak sam zresztą podkreślał – jest od czarnej roboty fizycznej, nie zaś umysłowej, która spadała na barki umęczonej dziewczyny. Sądziła, a nawet była przekonana, że po zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego przyjaciel wróci na stanowisko szefa Biura Aurorów; Weasley miał najwidoczniej zupełnie inne plany i pozostawił ją na pozycji, którą odziedziczyła po Potterze, jego zaś sklasyfikował jako zwykłego pracownika podległego przełożonemu. Chłopakowi przypuszczalnie taki układ pasował, ponieważ nie protestował i ani razu nie sprzeciwił się jej poleceniom, jednak swoje prawa i obowiązki znał na tyle dobrze, że wiedział, ile może od niego wymagać; niestety składanie raportu nie wliczało się w zakres jego pracy, czego panna Granger szczerze nienawidziła i nie raz przeklinała Percy’ego za decyzję pozostawienia jej na stanowisku szefa Biura. Proszenie o pomoc Malfoya również mijało się z celem, chociaż on prawdopodobnie zostałby z nią, ale tylko dlatego, że mógłby się z niej trochę ponabijać; jakkolwiek by nie spojrzeć, znalazła się między młotem a kowadłem, w trakcie gdy dwaj panowie poszli Merlin wie gdzie i nawet nie zapytali jej, czy nie chciałaby pójść z nimi; zostawili ją ze stertą papierów, które ona będzie wypisywać do północy, jeśli nie dłużej, a szanowny pan zastępca – jak na prawdziwą szuję przystało – i tak jej powie, że są w nich błędy i będzie kazał uzupełniać je od nowa. Ostatecznie raport liczący skromne dwadzieścia stroni tak pójdzie do kosza, choć przy odrobinie szczęścia skończy w płomieniach prywatnego kominka Weasleya. Poza tym miała nieodparte wrażenie, że Percy odnosi się w stosunku do niej ze szczególną niechęcią; zawsze wymaga od niej niemożliwego, jak choćby zdania protokołu z miejsca sprawy w ciągu dwudziestu czterech godzin od podjęcia interwencji; wiecznie patrzy się na nią z wyższością i jakby antypatią, którą przebija nawet Malfoya, choć porównując ich obu mogła śmiało stwierdzić, że spojrzenie blondyna wielbi ją w odróżnieniu do pogardliwego wzroku Weasleya; gdy ostatnio jechała z rudzielcem w windzie zauważyła nawet, że odsunął się od niej najdalej, jak tylko było to możliwe, a gdy wysiedli na jednym piętrze od razu wytarł ręce chusteczką, krzywiąc się przy tym z niesmakiem. Na jego zachowanie wzruszyła jedynie ramionami i zniknęła za drzwiami gabinetu, do którego szanowny pan Minister nigdy się osobiście nie pofatygował, z czego w gruncie rzeczy się cieszyła, gdyż nie zniosłaby jego sztucznej, szczurzej facjaty, z którą dumnie paradował po Ministerstwie Magii. Prawdę mówiąc rzygać jej się chciało, gdy widziała jego napompowaną od nadmiaru egoizmu twarz; od kiedy stan Kinga stał się na tyle krytyczny, że nie można się z nim w ogóle porozumieć, Percy puszy się jak paw, chwaląc się na prawo i lewo tytułem Ministra, do którego doszedł najłatwiejszą drogą, czyli niedyspozycyjnością Shacklebolta; zwrócenie mu uwagi, że to jedynie tymczasowy stan znaczy mniej więcej tyle, co świadome zwolnienie z pracy, więc wszyscy siedzą jak myszy pod miotłą, żeby tylko nie narazić się rudej primadonnie rozstawiającej podwładnych po kątach, jak mu się żywnie podoba. Jedynie Malfoy – jak na jeszcze większego egoistę przystało – bezkarnie panoszy się przy nim na korytarzach, za co Weasley nie ma prawa nic mu zrobić, ponieważ arystokrata nie jest – przynajmniej w świetle prawa czarodziejskiego – pracownikiem Ministerstwa, za co Percy’ego szlag jasny trafia, gdyż normalnie za takie zachowanie, jakie prezentuje blondyn, z szerokim uśmiechem na ustach wręczyłby mu zwolnienie dyscyplinarne, a tak musi znosić upokarzające odzywki, których Malfoy sobie nie daruje, a już tym bardziej publicznie, gdy może choć minimalnie nadszarpnąć jego reputację. Mimo wszystko wolała już obcować z nim, niż z nadętym, samozwańczym Ministrem od siedmiu boleści, który bez pomocy współpracowników nie potrafi nawet sam podetrzeć sobie tyłka.

         Przerzuciła starannie zapisane kartki i westchnęła głośno, gdy ujrzała znienawidzony punkt, który najchętniej ominęłaby i nie wpisywała do rubryki nic, ale niestety nie ma tak dobrze; arkusz raportu, a dokładniej konkretny formularz będący sprawozdaniem z miejsca zgonu, składał się z osiemnastu stron – pierwsze trzy dotyczyły danych denata, gdzie można się było natknąć na typowe błahostki, typu: sposoby komunikacji czy częstotliwość odwiedzin w świecie mugoli; im dalej w las, tym gorsze i bardziej irracjonalne pytania można było spotkać; Percy lubił takie bzdety i chyba czytał je sobie do poduszki, bo kogo normalnego interesuje, czy ktoś używa sowy jarzębatej czy płomykówki do dostarczania listów? To może i jeszcze było w miarę znośne, ale kolejne punkty osłabiały wręcz protokolanta, a po kilku godzinach bezmyślnego pisania czuł, że z mózgu zrobiła mu się prawdziwa breja niezdatna do dalszego użytku. Opis miejsca śmierci z najdrobniejszymi szczegółami, obszerny opis zwłok i wszelkie możliwe czynniki, które mogły mieć wpływ na zgon, do tego opis okolicy, w której znaleziono ciało, czyli cała infrastruktura miejska. Na to Percy przeznaczył całe dwanaście stron, po cztery na skrupulatnie wyliczone podpunkty i biada temu, kto nie zapełnił ich razem z przypisami na marginesach; ostatnie trzy strony były typowymi pierdołami – kto brał udział w interwencji, jakich środków użyto na miejscu, co zabrano, co zostawiono, co przestawiono, a na koniec, gdzie skierowano dalsze postępowanie włącznie ze szczegółowym adresem i danymi osoby, która ma się zająć raportem. Jeśli formularz uzyskał aprobatę szanownego pana Ministra, a rzadko kiedy za pierwszym razem przechodził on bez szwanku i został łaskawie naznaczony pieczątką głowy świata czarodziejów wraz ze starannie złożonym podpisem, wtedy dopiero podejmowano dalsze kroki. Cała procedura sporządzania raportu nie mogła trwać dłużej niż dwadzieścia cztery godziny, zaś Percy bez wątpienia był mistrzem uprzykrzania życia szaremu obywatelowi piastującemu stanowisko w Ministerstwie.

         Krople mocnego deszczu nieprzerwanie dudniły w okno gabinetu Hermiony, tym samym wytrącając ją co rusz ze skupienia nad protokołem. Blat drewnianego, trochę obskubanego biurka pokryty był fotografiami z biura Zabiniego, gdzie przyszło mu zakończyć życie; swoją drogą miejsce śmierci czarnoskórego było zastanawiające, żeby nie powiedzieć dziwne; kto dokonuje morderstwa w pokoju wystawionym na widok publiczny? To, co głównie frapowało kobietę, to fakt, że żaden pracownik nie zauważył niczego istotnego, ani nawet nie usłyszał dźwięków świadczących o szamotaninie czy krzyków ofiary; wszyscy jak jeden mąż zeznawali, że w gabinecie ich przełożonego panowała grobowa cisza, a jeszcze bardziej interesujące było to, że zwłoki zauważono dopiero następnego dnia. Sytuacja byłaby bardzo logiczna i nie byłoby sensu czepiać się szczegółów, gdyby nie trop, jakim był czas; sekretarka czarnoskórego zeznała, że biuro szefa sprzątane jest zawsze o godzinie 20.30 i rano, przed przybyciem dyrektora; ciało znaleziono w okolicach godziny 7.30, ale czemu nie natknięto się na nie dzień wcześniej, skoro Zabini został zamordowany w okolicach 19.00, jak oszacował na szybko Ron? Sprzątaczka przesłuchiwana przez jednego z aurorów uparcie twierdziła, że przyszła do przełożonego tak jak zawsze, ale pokój był pusty i nie zauważyła niczego niepokojącego. Hermiona szczerze wątpiła, by starsza kobieta kłamała, ponieważ nie miała w tym żadnego interesu; Blaise płacił dobrze, a uprzątnięcie jego gabinetu ograniczało się do przetarcia blatu biurka i wyniesienia filiżanki po kawie; poza tym jak prawie siedemdziesięcioletnia babcia miałaby poradzić sobie z silnym mężczyzną w kwiecie wieku i rozczłonkować go na części pierwsze? Był jeszcze jeden fakt, który nie dawał kasztanowłosej kobiecie spokoju, a mianowicie czas logowania i wylogowania karty Zabiniego w systemie firmy; osobiście nie zwróciłaby uwagi, że w dniu śmierci mężczyzna pojawił się w pracy całe siedem minut później niż zwykle, a budynek opuścił o dwie wcześniej, ale Malfoy niestety tak i skrupulatnie zapisał to na liście rzeczy, którym powinna się przyjrzeć przy rozwiązywaniu sprawy. Próbowała, szukała i pytała, ale nie doszła do żadnych satysfakcjonujących wniosków, którymi mogłaby podzielić się z blondynem.

         Niewielka kartka wyrwana z notesu – jej notesu warto podkreślić – zapisana pochyłym, schludnym i eleganckim pismem arystokraty cały czas kuła ją w oczy, gdy chciała napisać kolejne zdanie w reporcie. Niekończąca się litania rzeczy, które miały jej pomóc w rozwikłaniu śledztwa była niczym gwóźdź do trumny, ponieważ nie znalazła na niej niczego, co mogłoby choć odrobinę nakierować ją ku prawdzie. Bo co miała niby wywnioskować z punktu „drzwi” lub „dywan”? Malfoy albo robił z niej głupka, albo kompletował meble do mieszkania, w co bardziej była skłonna uwierzyć, aniżeli chęci bezinteresownej pomocy. Uporczywie przyglądała się zdjęciom wyposażenia gabinetu Zabiniego, lecz każda próba doszukania się na nich jakiejkolwiek poszlaki paliła na panewce; prócz wyciągniętych z biurka szuflad, którymi artystycznie – obrzydliwie, ale jednak ekspresyjnie – zastąpiono żebra Blaise’a, nie dostrzegła niczego niepokojącego. No dobrze, zdążyła stwierdzić, że morderca jest psychopatą bez cienia współczucia, ale to mógł powiedzieć każdy, kto znalazł się na miejscu zbrodni. Ciało umieszczono na środku pokoju; lewą rękę wyciągniętą ku drzwiom podparto na dziwnym stelażu, jakby czarnoskóry wskazywał na nie lub próbował zatrzymać osobę – prawdopodobnie zabójcę – przed wyjściem; głowa opuszczona w dół, a między wysuniętymi szufladami przepleciono jelita; w tym wszystkim Hermionę interesowało jedno, a mianowicie, jak temu szaleńcowi udało się tak skonstruować przerażającą ludzką budowlę, że nie zawaliła się przez tyle godzin? Żebra mężczyzny zostały rozsunięte, to sprzeczne z prawami fizyki, żeby tak okaleczone ciało zachowało niezmienną formę przez przeszło dobę, nawet jeśli podtrzymywały je w niewyjaśniony sposób meble. Idąc tropem wypisanych przez Malfoya śladów skupiła wzrok na drzwiach, które sfotografowano z każdej możliwej strony, włącznie z klamką, na której wygrawerowano inicjały firmy denata; dla niej był to zwykły kawałek drewna i nie widziała sensu zagłębiać się w szczegóły. A jednak coś nie dawało jej spokoju, gdy odkładała notatkę blondyna. Przecież musiał dostrzec coś, co i jej rzuciłoby się w oczy; czemu zatem nie widziała niczego?

         - Niech cię piekło pochłonie, Malfoy. – Zgniotła zdjęcie i cisnęła je przed siebie, opadając z głośnym westchnieniem na krzesło. Nieopatrznie trąciła przy tym nogę biurka, przy którym siedziała, a stojący na samym brzegu kubek z herbatą malinową spadł na podłogę, wylewając całą zawartość. Roześmiała się żałośnie, przecierając zmęczone oczy i gratulując sobie w duchu zgrabności; nawet gdy Malfoya przy niej nie ma wszystkie siły nieczyste wymierzone są w nią. Podniosła się ociężale i zabrała ocalałą szklankę z paneli, stawiając ją z powrotem na blacie. Miała ochotę rozpłakać się, gdy widziała rosnącą w oczach bladoczerwoną kałużę po herbacie widniejącą na kremowym dywanie, który specjalnie zakupiła sobie do gabinetu. Sięgnęła po różdżkę, by pozbyć się jak najszybciej plamy, lecz tuż przed wymówieniem zaklęcia zatrzymała się; nie wiedziała, ile wpatrywała się w podłogę, ale po chwili zerwała się ku zgniecionej fotografii i rozłożyła ją, wbijając wzrok w ciało Zabiniego; podbiegła do biurka i chwyciła kolejne zdjęcia, skacząc po nich jak w amoku, a przy tym zerkając co rusz na plamę po herbacie. Dopiero teraz zaczęła rozumieć, co Draco chciał jej przekazać przez podpunkt na liście; zwłoki były mocno okaleczone, ale ani na nich, ani na białym dywanie nie było śladów krwi.

†††

         Kot – cokolwiek Pansy miała na myśli przez to słowo, nijak potrafił je rozszyfrować w odniesieniu do Malfoya; koty są miłe, puchate i mruczą, gdy się je trochę popieści; owszem, czasem są zdradliwe i potrafią nieźle drapnąć, ale to dalej małe, urocze zwierzątka, dzięki którym świat staje się piękniejszy. Natomiast Malfoy… On nie jest miły, ani trochę puchaty, a z kota to ma jedynie tyle, że prycha jak on, gdy jest z czegoś niezadowolony. Co zatem Parkinson chciała mu przekazać?

         Wpatrywał się w połowie wypite piwo, zerkając co rusz na zegarek; było grubo po północy, więc nic dziwnego, że powoli dopadało go zmęczenie; jeszcze ta sprawa morderstwa Zabiniego. Nie to, że mu nie współczuł, ale jakoś nie przejął się za bardzo widokiem jego gołego i poćwiartowanego ciała, w które jakiś psychol włożył kilka szuflad. W sumie to nawet uważał, że należała mu się kara za przewinienia z przeszłości, od których zdążył uciec, czego nie można z kolei powiedzieć o Draconie; będąc już przy arystokracie, to dopiero teraz – w zatłoczonym i podejrzanym barze pochylony nad kuflem całkiem dobrego piwa – zaczął się zastanawiać nad jego odbiorem śmierci przyjaciela. Nie był w stanie określić, czy blondyn pobladł na widok zmasakrowanego ciała czarnoskórego, czy od początku był biały jak ściana, ale jednego był pewny – Malfoy nie współczuł Blaise’owi; zachowywał się zupełnie normalnie, jakby zwłoki kumpla nie zrobiły na nim żadnego wrażenia; ani razu nie skrzywił się z obrzydzenia, ani nie wymsknęło mu się choć jedno słówko świadczące o bólu straty. Tak jakby Zabini był dla niego kimś obcym. Ciekawiło go, czy w środku też jest taką oazą spokoju, jaką jest przed ludźmi. Z tego co zdążył zauważyć, blondyn jest obojętny i dość chłodny w stosunkach z dawnymi znajomymi; nie twierdził, że z Parkinson są jakoś sobie specjalnie oddani, ale fakt faktem zaskoczyło go, że nawet dla niej jest zdystansowany i cierpki, czego nie mógł powiedzieć w Hogwarcie, gdy dziewczyna ganiała za nim na każdym kroku, a i on lubił się z nią pokazywać na korytarzach; teraz było zupełnie inaczej, a ich relacja nijak miała się do tej, którą pamiętał ze szkoły. Czy Pansy na tym ubolewała szczerze wątpił, ale widział, że zachowanie Malfoya nie do końca jej pasuje i nawet trochę jej żałował; bardzo się zmieniła nie tylko wizualnie, ale i z charakteru – nie przytakuje blondynowi, ma własne zdanie i otwarcie je manifestuje; nie potrafił jedynie pojąć, jak taka piękna i zdolna czarownica może prowadzić bar dla homoseksualistów w podejrzanej części Londynu. Nie wierzył, że żaden mężczyzna nie chciał się z nią ożenić, a i też krzywym okiem patrzył na to, że dziewczyna świadomie wybrała taką, a nie inną drogę życiową; momentalnie zapragnął dowiedzieć się o niej więcej i nie wiedzieć czemu sprawić, by na jej cudownej, anielskiej twarzy zagościł prawdziwy uśmiech szczęścia.

         - Chyba za dużo wypiłem – wymamrotał do siebie pod nosem, upijając spory łyk piwa. Ni stąd, ni zowąd pojawił się obok niego Malfoy, który niemal brutalnie wyrwał mu kufel z alkoholem i opróżnił go do cna. Harry przyglądał mu się z niezrozumieniem, ale i z podziwem, że w zaledwie kilka sekund uporał się z ilością napoju, którą on męczył chyba z godzinę. Gdy blondyn skończył, odstawił puste naczynie na blat i łapał zapalczywie oddech, opierając wyprostowane ręce na chudych kolanach.

         - Co cię napadło? – zagadnął zainteresowany Potter, wyciągając z paczki jednego papierosa i przypalając go zapalniczką. O dziwo Draco nie protestował, a nawet wyglądał, jakby sam chciał zapalić, ale to prawdopodobnie było tylko wymysłem wyobraźni Harry’ego. Kątem oka zauważył również, że przygotowująca drinka w drugiej części baru Pansy przyglądała im się z ukosa z niemrawym wyrazem twarzy.

         - Nic. Już jest w porządku. – Patrząc jednak na arystokratę okularnik miał zgoła inne wrażenie. Zaciągnął się papierosem i wypuścił dym w przestrzeń, nie odrywając wzroku od towarzysza.

         - Chcesz wracać? – Mężczyzna pokręcił przecząco głową, łapiąc przy tym głęboki oddech i wyprostowując się na zajętym stołku. Błądził chwilę po sali, aż utkwił spojrzenie w nieco ciemniejszym kącie. Po chwili Harry poczuł, że Malfoy trąca go lekko kolanem, dyskretnie wskazując mu obserwowane miejsce. Zerknął przez ramię na dwóch facetów siedzących przy stoliku, ale nie dostrzegł w nich niczego dziwnego. No może poza faktem, że trzymają się za ręce, ale przywykł do tego, od kiedy dowiedział się, kim jest klientela pubu, w którym się znajduje. – Co? Geje jak geje. Homofobem raczej nie jesteś.

         - Wydaje mi się, że to ten sam chłopak, z którym Zabini był na zdjęciu.

         - Jakim zdjęciu? – Draco już miał ochrzanić Pottera za to, że nic nie robił na miejscu śledztwa razem z Granger, ale w porę uświadomił sobie, że ową fotografię widział jedynie on, a nawet bezczelnie wyniósł ją z gabinetu Blaise’a, nie mówiąc o tym dwójce aurorów.

         - Żadnym. Coś mi się przewidziało. – Na szczęście Harry nie wziął go w krzyżowy ogień pytań i wzruszył jedynie od niechcenia ramionami, zaciągając się śmierdzącym papierosem. Akurat w tym momencie jego nieuwaga była mu na rękę, ponieważ wypity w pośpiechu alkohol w końcu zaczął działać i będzie mógł posłużyć się wyjątkowo nierozgarniętym aurorem do realizacji wymyślonego na poczekaniu planu. Musi zbliżyć się do chłopaka przy stoliku i dowiedzieć się, czy to ta sama osoba, z którą widział Zabiniego, ale nie może tego zrobić tak, by Potter się czegoś domyślił. A że jest on niewiarygodnie mało spostrzegawczy nie będzie większych problemów, by podejść do podejrzanego blondyna.

         - A właśnie, Malfoy – zwrócił się ku niemu Harry, gasząc papierosa w barowej popielniczce. – Fajnie, że ty tu często zaglądasz, ale następnym razem weź kogoś innego, dobra? Mnie faceci nie rajcują.

         - Słucham? – zapytał nieco zdziwiony Draco, choć nie dało się tego wywnioskować z wyrazu jego pustej twarzy. – Skąd irracjonalny pomysł, że jestem tu częstym gościem?

         - Ja bym zapytał raczej, skąd przypuszczenia, że podniecają cię faceci, ale rób jak chcesz. – Wychwycił chochliczy uśmiech na ustach Pansy, która gawędziła z dwójką mężczyzn nieopodal nich.

         - Że też teraz wyostrzył ci się zmysł dedukcji – odpowiedział zjadliwie blondyn, czując, że język zaczyna mu pomału odmawiać współpracy. Musi wytrzymać jeszcze kilka minut, a potem pociągnie Pottera ku stolikowi, tak jak to wcześniej zaplanował.

         - Póki nie czyhasz na mnie od zaplecza to spoko, możesz być kotem, psem, fretką czy jaką wy tu macie hierarchię, ale na drugi raz uprzedzaj, zanim zaciągniesz mnie w takie miejsce. – Zerknął na wypełnioną mężczyznami salę, kręcąc się na małym krzesełku. – Czuję się, jakby mój tyłek był zagrożony.

         - Czekaj, czekaj – odezwał się coraz gorzej czujący się Draco. – Kot? Kto ci powiedział, że jestem kotem?

         - Jak dla mnie to ty zawsze będziesz fretką, ale… - Nie dokończył, ponieważ coraz bardziej odużony Malfoy przerwał mu w połowie zdania, chwiejąc się odrobinę na stołku. W porę jednak złapał się blatu, w ostatniej chwili ratując się przed spotkaniem twarzą w twarz z podłogą.

         - Kot – wymówił, a raczej wysyczał przez zaciśnięte zęby – tak nazywasz gościa, który przyjmuje kobiecą rolę w czasie seksu mężczyzn.

         - Że jak?

         - To facet, który bierze w tyłek – wyjaśnił dobitniej, czując jak zaczyna opadać na ramię Pottera. Wolał nie myśleć, od jak dawna jego koszulka nie spotkała się ze środkami czystości, a sądząc po wydzielanym spod pachy nieprzyjemnym zapachem nie tylko ona nie gustowała w proszku do prania, czy jak jej właściciel w mydle.

         - Uuuu… Pewnie boli jak diabli, co? – dopytywał Harry, nie zwracając uwagi, na opartego o niego czołem Malfoya. W końcu to nie jego broszka, że upił się połową piwa.

         - Skąd mam to niby wiedzieć? – wymamrotał blondyn, łapiąc się rękami za bluzkę towarzysza. Wszystkiemu przypatrywała się rozbawiona Pansy, która kilka razy zakrztusiła się dymem, gdy Draco coraz bardziej przylepiał się do Pottera.

         - No jak jesteś kotem…

         - Nie jestem – zaprzeczył stanowczo, ale mężczyzna dalej drążył niewygodny temat, na który wyjątkowo nie miał z nim ochoty rozmawiać. Z kim innym zresztą również.

         - A krew się leje po czymś takim?

         - Bez przygotowania owszem.

         - Czyli jednak jesteś kotem – stwierdził elokwentnie Harry, wpatrując się w pusty kufel po piwie, na którego dnie zgromadziły się resztki piany. Malfoy leżał już na nim, wspierając się jedną ręką na jego kolanie, a drugą oplatając go za plecy.

         - Potter powtarzam ci ostatni raz. Nie jestem i zabierz mnie do tamtego stolika. – Wskazał na miejsce, jednak nie przewidział, że wyjątkowo nierozgarnięty towarzysz najpierw obróci się ku rzeczonemu kątowi, a dopiero potem zorientuje się, że w międzyczasie zrzucił go na podłogę, na której wylądował z wielkim hukiem. Gdzieś w oddali usłyszał głośny śmiech Pansy, która obecnie zwijała się ze śmiechu przy butelkach z alkoholem, sącząc whisky z lodem, której sporą część wylała na podłogę.

         - Spoko. Tylko wiedz, że beznadziejny ze mnie skrzydłowy, jeśli chodzi o podrywanie facetów. Malfoy, a ty gdzie? – Rozejrzał się dookoła, ale nigdzie nie dostrzegł blondyna. Dopiero gdy ten zaczął wspinać się nieudolnie po jego nodze, zorientował się, gdzie arystokrata się znajduje, ale dogodna pozycja to bynajmniej nie była. Postawił go jednym sprawnym ruchem do pionu, zawieszając go sobie za rękę na szyi i poklepując po bladej twarzy, która wyglądała, jakby wypiła nie jedno piwo, a co najmniej całą beczkę. – No ty się do picia kurwa nie nadajesz. Ostatni raz poszedłem z tobą na piwo.

         - Zamknij się i idź po prostu – wybełkotał Draco, próbując stawiać w miarę równe kroki, jednak było to raczej daremne. Miał wrażenie, że droga do stolika wskazanego Potterowi jest niesamowicie długa, ewentualnie głupi powsinoga prowadzi go jakimś zawiłym labiryntem, dlatego czuje się, jakby wyruszył w podróż dookoła ziemi, co w gruncie rzeczy było prawdą, gdyż świat wirował mu, niczym na karuzeli w wesołym miasteczku. Czy brunet coś do niego mówił, nie miał bladego pojęcia, ale gdy sylwetka drobnego chłopaka o jasnych włosach zaczęła się do niego przybliżać, poczuł się, jakby wygrał los na loterii wart milion funtów; kretyński tragarz jednak na coś się przydał, a teraz przydałoby się jedynie, żeby nie skopał mu idealnego planu, w co szczerze wątpił, znając poziom inteligencji towarzysza.

         - Puść mnie za chwilę – odezwał się do Harry’ego, jednak ten wyraźnie nie zrozumiał polecenia, gdyż niespodziewanie zsunął go z pleców, niczym przysłowiowy worek ziemniaków.

         - Dobra. – Draco runął na ziemię, obijając się o panele i nóżki krzeseł, za co wyklinał Pottera pod same niebiosa, jednak prócz podłogi i szlajającej się w niej korników nikt nie mógł go usłyszeć. Dotarła do niego nagła wrzawa powstała w lokalu, a sam poczuł jak ktoś wyciąga go za nogi i ręce spod stolika. Wyczuł mdłe i słodkie perfumy, jakby ich właściciel mieszkał w fabryce cukierków, a przed oczami zamajaczyły mu kosmyki białych włosów. W międzyczasie dotarł do niego głos zdziwionego Harry’ego, który znów narobił więcej rabanu, niż było potrzebne.

         - Co jest, co? – awanturował się do kogoś. – Ej! Gdzie, gdzie uciekasz? Czy to był… - Nie usłyszał, a raczej nie chciał słyszeć więcej. Nie mógł oczekiwać od Pottera, że ogarnie swym małym móżdżkiem całą sytuację, ale wykonana przez niego do tej pory praca póki co bardzo mu się opłaciła. Co prawda musiał swoje wycierpieć, ale coś trzeba było poświęcić. Podniósł z trudem głowę i napotkał na swej drodze parę jasnych tęczówek, która należała do drobnego chłopaczka, którego wcześniej obserwował na zdjęciu z Zabinim. Nim zdążył jakkolwiek zareagować, ten odsunął się, a raczej odskoczył od niego, a Draco mógł jedynie obserwować oddalające się na wysokich szpilkach smukłe i jasne nogi przyobleczone w spodnie sięgające do kostek. Próbował czołgać się ku nim, jednak coś, a raczej ktoś bardzo mu to utrudniał, szarpiąc go za nogawki ku wyjściu. Przestał w końcu walczyć i dał się wynieść z baru na lodowate powietrze, a deszcz od razu zmoczył mu twarz. Gdy się ocknął, ujrzał przed sobą zszokowaną, a przynajmniej tak mu się wydawało, twarz Granger, która trzymała między zębami szczoteczkę, a z kącika ust ciekła jej biała piana z pasty.

         - Cześć Miona – przywitał się z trudem trzymający się na nogach Harry. Mimo że teleportował się z nieprzytomnym Malfoyem spod baru, to i tak przez spory kawałek musiał go taszczyć, a jednak niesienie na rękach wielmożnego arystokraty bynajmniej do lekkich zadań nie należało. – Możemy wejść? Jasne, że możemy.

         Przepchnął się obok przyjaciółki, która przypatrywała się niecodziennemu widokowi z niekłamanym zdziwieniem. Gdy usłyszała pokasływanie dobiegające z korytarza, a po chwili zobaczyła osuwającego się po ścianie Dracona, który był sprawcą owego rumoru, zerwała się ku dwóm mężczyznom, otwierając im drzwi od łazienki i łapiąc blondyna za ręce zaciągnęła go ku muszli klozetowej, w której po chwili utonęła platynowa głowa arystokraty, a toaleta wypełniła się charakterystycznymi dźwiękami, jakby Malfoy wzywał wszystkie okoliczne żubry.

         - Matko z córką, ile on wypił? – spytała siedzącego na wannie Harry’ego, plując resztkami pasty do zlewu i wypłukując usta.

         - Pół piwa – odparł zmęczony chłopak, wycierając ręcznikiem mokre włosy. Blondyn w tym czasie kończył opróżniać żołądek w odmętach toalety.

         - Wpadnę przez ciebie w alkoholizm – wymamrotał w stronę rury odpływowej, a głos rozniósł się po łazience, powodując u Hermiony parsknięcie rozbawienia.

         - Nie przesadzaj – odpowiedział Potter – najwyżej utopisz się w kiblu. Wielkie mi halo.

         Hermiona przypatrywała się konającemu nad ubikacją Malfoyowi, który co rusz kłócił się o coś z nieustępliwym Harrym, jednocześnie wydając z siebie dźwięki dzikich mieszkańców puszczy. Miała jedynie nadzieję, że sąsiedzi nie wpadną jej jutro do mieszkania z awanturą, że rury wpadły im w rezonans i słyszeli ryki gotowe łosi, próbując w spokoju poczytać gazetę w trakcie dłuższego posiedzenia w łazience na królewskim tronie.