Rozdział XLII

      Kochani bardzo was przepraszam, że tak późno. Po prostu rozłożyła mnie grypa i najzwyczajniej w świecie przysnęłam. Nie chcę przedłużać niepotrzebnie, więc podam na koniec jeszcze najważniejsze informacje:

rozdział 43 pojawi się na blogu tradycyjnie za dwa tygodnie - 13.03, streszczenie będzie dostępne w przyszłym tygodniu.
Uwaga! Rozdział bez korekty, gdyż nie miałam siły podejść do laptopa, a co dopiero wyłapać wszystkie błędy.

Zapraszam do czytania i jeszcze raz przepraszam za takie opóźnienie,

Realistka

* * * * *

            Przepuściła starszą kobietę w drzwiach i wskazała jej wejście na piętro. Yves obrzuciła wzrokiem zaplecze i z nietęgą miną zaczęła wspinać się po schodach, a za nią kroczyła Hermiona. Nie wiedziała, czy jest tak bardzo zdenerwowana, czy po prostu zła, gdyż trzęsła się, niczym osika. Musiała przytrzymać się poręczy, aby dotrzymać kroku nieproszonemu gościowi, a przy tym, by nie runąć na stopnie lub stoczyć się po nich z powrotem na sam dół. Z całych sił starała się uspokoić, ale im bliżej piętra się znajdowały, tym drżenie rąk i nóg stawało się mocniejsze. Kiedy w końcu weszły na górę, ku zdziwieniu Hermiony starsza kobieta skierowała się do kuchni, a nie, tak jak przypuszczała, do salonu. Wkroczyła za nią niepewnie i od razu podeszła do szafki, gdzie trzymała szklanki, a następnie zwróciła się do gościa z delikatnym uśmiechem, choć wewnętrznie krzyczała z przerażenia i miała ochotę uciec jak najdalej stąd.

            - Może zrobić pani herbaty lub kawy? – Yves pokręciła przecząco głową i usiadła na jednym z krzeseł, wcześniej ściągając płaszcz i odstawiając parasol. Panna Granger czuła się skrępowana jej towarzystwem. Nie miała najmniejszej ochoty na jakiekolwiek rozmowy z kobietą, ale nie mogła jej tak po prostu wyrzucić z mieszkania. Z pewnością miała powód, że zdecydowała się wpaść w odwiedziny w środku nocy. Nie wiedziała jedynie, czy chce owe motywy poznać.

            - Postaram się nie zająć ci zbyt wiele czasu – zwróciła się do Hermiony dość oschłym tonem, a dziewczyna odruchowo przygryzła dolną wargę. Przez chwilę patrzyła na obserwującą pomieszczenie Yves, a następnie sięgnęła po kubek i wsypała do niego łyżeczkę herbaty. Wolała zająć się czymkolwiek, byle odwlec rozmowę jak najdalej w czasie. Starsza kobieta miała najwidoczniej zgoła inne plany.

            - Nie posłuchałaś mnie, jak widzę – zaczęła bardzo spokojnie, a dziewczynie zadrżała ręka, kiedy sięgała po czajniczek. – Wciąż spotykasz się z Draconem.

            - Nie spotykamy się – odparła zdecydowanie zbyt szybko, za co miała ochotę ugryźć się w język, gdyż po chwili usłyszała cichy i szyderczy śmiech Yves. Wolała nie odwracać się do niej, by nie musieć patrzeć na wykrzywione ironicznie usta i kpiące spojrzenie.

            - Dobrze wiesz, że tak – odpowiedziała wciąż lekko rozbawiona, ale w dalszej części wypowiedzi oschły i wyniosły ton zdominowały niedawną wesołość. – Powiedz mi, Hermiono, co tak naprawdę łączy cię z Draco?

            - Naprawdę? – zapytała lekko zdziwiona i spojrzała na kobietę przez ramię. Obdarzyła ją delikatnym uśmiechem i odwróciła w jej kierunku, krzyżując przy tym ręce na piersiach. – Tak szczerze to sama nie wiem, co nas łączy.

            - Nie wiesz mówisz – powtórzyła za kasztanowłosą i również lekko się do niej uśmiechnęła, a Hermiona poczuła, jak olbrzymi supeł zawiązuje się jej w gardle. Yves ją przerażała, a przy tym wyjątkowo irytowała. Do tej pory sądziła, że nie ma na świecie osoby, która byłaby w stanie przebić złośliwością Draco, ale jak się okazuje znalazł się taki element społeczeństwa, a jakby tego było mało, okazuje się, że jest nim jego ciotka.

            - Wydaje mi się, że od mojej ostatniej wizyty zżyliście się ze sobą jeszcze bardziej, a przecież byłam u ciebie najdalej dwa tygodnie temu – odezwała się do Hermiony, a ona spojrzała na nią podejrzliwie, mrużąc lekko oczy i zaciskając mocniej palce na ramionach. W tym momencie czajniczek zaczął gwizdać, więc szybko ściągnęła go z gazu i zalała gorącą wodą herbatę. Następnie postawiła kubek na stoliczku i usiadła naprzeciwko Yves, nie przestając patrzeć się jej w oczy. Tym razem nie ucieknie i nie pozwoli się zastraszyć, jak to było ostatnio. Tym bardziej, że Malfoy z pewnością jej dziś nie pomoże.

            - Ciężko zapomnieć tę wizytę – odparła bardziej do siebie, niż do rozmówczyni, ale kobieta usłyszała ją bez trudu i dumnie uniosła głowę do góry, patrząc na pannę Granger z jawną wyższością.

            - Miło mi, że tak dobrze ją wspominasz – odezwała się nieco zjadliwie, a Hermiona spuściła głowę i wbiła wzrok w parującą ciecz. Jej pierwsze spotkanie z Yves było jednym z najgorszych doświadczeń w życiu i nie chciała nigdy więcej go powtórzyć. Pech chciał, że Draco zabrał ją na wigilię do swoich rodziców, gdzie wyjątkowo bezduszna kobieta również przebywała, a jakby problemów było mało, przyszła do niej osobiście. Czemu życie musi jej rzucać same kłody pod nogi?

            - Myślałaś nad tą swoją czekoladziarnią? – ostatnie słowo wymówiła jakby z obrzydzeniem i skrzywiła się przy tym z niesmakiem, a Hermiona zerknęła na nią kątem oka, jednak nie odważyła się spojrzeć na kobietę dłużej. Zaczęła nerwowo skubać materiał spodni od pidżamy i co chwilę przygryzała wargę. Wiedziała, o co Yves ją pyta, ale nie miała najmniejszej ochoty wracać do tego tematu. Czekoladowe Niebo jest jej domem i nie pozwoli nikomu na odebranie go.

            - Panno Granger – zaczęła wyjątkowo spokojnie, choć z tą samą dawką jadu, jaką miały zwyczaj posiadać jej wypowiedzi. – To kilka cegieł, trochę farby i niegustownych mebli. Nic wartościowego, o co mogłabyś zażarcie walczyć.

            - Kilka cegieł? – powtórzyła wyraźnie wzburzona – trochę farby? Pani chyba sobie ze mnie żartuje.

            - Poczucie humoru nie jest moją mocną stroną – odparła oschle, a Hermiona uniosła gwałtownie głowę i spojrzała na nią wściekle. Z twarzy starszej kobiety nie dało się odczytać żadnych emocji, co jeszcze bardziej rozjuszyło pannę Granger. Nienawidziła, kiedy ktoś wkładał maskę obojętności i pogardy. Draco pokazywał jej się w niej przez przeszło siedem lat i miała serdecznie dość nieczułości i wzniosłości. Zamierzała zedrzeć tej zgorzkniałej paniusi jej lodowy płaszczyk i pokazać, że w każdym człowieku istnieje serce.

            - No tak – zaczęła wyjątkowo zjadliwie – rujnowanie życia innych ludzi jest w końcu o wiele ciekawszym zajęciem, czyż nie?

            - Panno Granger – odezwała się z lekkim obruszeniem – czy mogłaby pani przestać udawać, iż potrafi być cyniczna? Wyjątkowo ci dziecko nie do twarzy z taką miną.

            - Nie jestem cyniczna – odpowiedziała – chciałabym zrozumieć, czemu tak bardzo mnie pani nienawidzi.

            - Nienawiść to wyolbrzymione słowo. – Spojrzała na dziewczynę dumnie i strzepnęła niewidoczne paproszki z klapy marynarki. Hermiona obserwowała spokojne ruchy dłoni kobiety, starając się nie dać pochłonąć rodzącej się w niej złości. Nawet w poprawienie odzienia wkładała tyle elegancji i gracji, że miała ochotę rozerwać ją na strzępy. Nie rozumiała, jak można być tak ułożonym i dokładnym. Przecież każdy posiada w sobie głębsze uczucia i nie chodzi tylko i wyłącznie o wrodzony cynizm, którego Yves ma aż w nadmiarze. Jej wieczna oschłość i brak emocji doprowadzały ją do szału, a przecież widzi ją zaledwie trzeci raz na oczy. Wolała nie myśleć, jakby się czuła, gdyby musiała spotykać ją codziennie.

            - Twoja obecność jest mi wyjątkowo nie na rękę – odezwała się zjadliwie, cedząc słowa z dużą dokładnością. Hermiona poprawiła zmierzwione włosy, wsadzając niesforne kosmyki za uszy, a następnie sięgnęła po kubek z herbatą i upiła z niego mały łyk. Czuła się skrępowana obecnością kobiety i starała się zająć czymkolwiek, by nie musieć z nią rozmawiać, a przynajmniej nie patrzeć się na nią. Przeszkodą był jedynie fakt, iż Yves nie zamierzała jej odpuścić i kontynuowała wypowiedź ze stoickim spokojem, doprowadzając ją na skraj wytrzymałości nerwowej.

            - Nie potrafię zrozumieć, jak Draco mógł się tobą zainteresować. – Dziewczyna zerknęła kątem oka na kobietę i poczuła mocne ukłucie w sercu. Zupełnie, jakby Yves wbiła jej w nie nóż, by zacząć kręcić nim w świeżej ranie, pogłębiając ją i delektując się jej wewnętrznym cierpieniem. Zacisnęła mocniej pale na uszku od kubka, starając się nie wybuchnąć z rodzącego się żalu i bezsilności.

            - Nie jesteś arystokratką – odezwała się ponownie z tym samym opanowaniem i pogardą, którymi darzyła ją od samego początku. – Nie płynie w tobie czysta krew pełnego czarodzieja. Na dodatek niesiesz ze sobą bagaż okropnych doświadczeń. Czy taka kobieta powinna mieć jakąkolwiek styczność z moją rodziną?

            - I pani mówi, że mnie nie nienawidzi – odpowiedziała z wyraźnym smutkiem i lekką ironią, a na twarzy Yves pojawił się uśmieszek kpiny. Dostrzegła, że dziewczyna ledwo panuje na swoimi emocjami i stara się robić wszystko, aby nie wyszły z niej na wierzch. Poprawiła krótkie kosmyki, które opadły na czoło i splotła ze sobą palce u rąk, przybliżając się prawie niezauważalnie do Hermiony.

            - Nie myl nienawiści z zazdrością drogie dziecko. – Spojrzała na starszą kobietę z niezrozumieniem, która momentalnie odsunęła się od niej i sięgnęła do niewielkiej torebki, by następnie wyjąć z niej paczkę papierosów. Przez moment miała wrażenie, że dostrzegła w jej oczach coś na kształt wyrozumiałości, ale prawdopodobnie po prostu jej się przewidziało. Jednak słyszała słowa Yves bardzo wyraźnie i nie mogła pojąć ich znaczenia. Czego miałaby jej niby zazdrościć?

            - Pozwolisz, że zapalę – odezwała się, a Hermiona usłyszała w jej głosie lekkie zdenerwowanie. Czyżby powiedziała o kilka słów za dużo? Poczuła nagle ogromną chęć dowiedzenia się, co takiego posiada, że starsza kobieta chce ją odsunąć od Malfoya. Od samego początku demonstrowała swą niechęć w stosunku do niej, ale nie sądziła, że kwestia czystości krwi jest tego w jakimkolwiek stopniu przyczyną. Bardziej skłaniała się ku opcji, iż swoimi spotkaniami z Draco krzyżuje kobiecie jakieś poważne plany w stosunku do młodego arystokraty.

            - Przepraszam – zaczęła dość niepewnie, a Yves spojrzała na nią z dystansem, przypalając za pomocą różdżki końcówkę papierosa. – Ale nie rozumiem, czego mi pani zazdrości.

            - Naiwności – odpowiedziała wyjątkowo wzgardliwie – tej ułudnej wiary w lepsze jutro. Ja nie potrafię myśleć tak optymistycznie. Zawsze stąpam twardo po ziemi i wiem, co mnie czeka, jeśli wciąż będziesz się widywać z Draco.

            - Chodzi o to, że zostanie pani sama? – Odważyła się spojrzeć na rozmówczynię, która wpatrywała się w czubek żarzącego się papierosa nieobecnym wzrokiem. Już wcześniej wyczuła, że Yves stała się odrobinę nerwowa. Jakby mówienie o jej relacji z Draco sprawiało wyjątkowe trudności. Nie wiedziała czemu, ale zapragnęła patrzeć dłużej na tę zmartwioną twarz. Nie chodziło o sadystyczną satysfakcję z ludzkiego cierpienia, ale o czyste emocje, które widniały u kobiety. Pierwszy raz nie widziała jej w otoczce krytycyzmu i wzniosłości.

            - Panno Granger – odezwała się do niej wyjątkowo ostro, ale po chwili westchnęła przeciągle, a ton głosu uległ diametralnej zmianie. – Hermiono, powiem wprost. Ja umieram.

Poczuła się, jakby zgromadzone w niej powietrze zostało nagle odebrane. Wszystkie emocje zastygły, nawet niechęć do starszej kobiety odeszła w zapomnienie. Była jak stojący na półce wazon, w którym brakuje wody i kwiatów, a właściciel nie troszczy się o jego wypełnienie. To, co usłyszała od Yves wstrząsnęło nią, a zarazem oszołomiło. Nie wiedziała, jak powinna się zachować, a przede wszystkim nie rozumiała, czemu jej o tym powiedziała. Może to dziwne, ale poczuła nagle olbrzymie współczucie dla swej rozmówczyni. Zaczęła się zastanawiać, czy to przez wiszącą nad nią nieuchronną śmierć jest taka zimna i wyniosła. Może przez brakujące rodzinne ciepło stała się zgorzkniała i zamknęła się w bezpiecznej otoczce pogardy?

            Spojrzała na palącą w spokoju Yves i przełknęła nerwowo ślinę, a następnie sięgnęła po kubek z herbatą, ale przez trzęsące się z nadmiaru emocji ręce nie była w stanie go unieść. Zaczęła kręcić małe kółka na powierzchni szkła i co chwilę zerkała na pogrążoną w zadumie kobietę. Czuła się potwornie nic nie mówiąc, ale nie potrafiła wydusić z siebie ani jednego słowa. Wiedziała, że jeśli okaże współczucie, Yves ją wyśmieje, a tego nie chciała. Musiała zareagować tak, by nie dać po sobie poznać, że w jakimś stopniu jest jej żal. Na szczęście gość zdecydował się odezwać jako pierwszy, ale to co usłyszała wcale nie poprawiło jej stanu.

            - Mówię ci o tym tylko dlatego, że jako jedyna jesteś w stanie mnie zrozumieć. Lucjusz, Narcyza czy Draco nie pojmą mojej sytuacji – mówiła bardzo spokojnie, a w jej głosie nie dało się usłyszeć choćby krzty wzniosłości, co w jakimś stopniu pocieszyło Hermionę. Wciąż była zaskoczona wyznaniem kobiety, ale starała się tego nie pokazać. Chciała wesprzeć jakoś Yves, ale wiedziała, że nie powinna. Z resztą wcześniejsze doświadczenia blokowały jakiekolwiek cieplejsze gesty w stosunku do rozmówczyni. Mogła jedynie siedzieć i słuchać, co z jednej strony irytowało ją niemiłosiernie, a z drugiej w jakimś stopniu sprawiło ulgę.

            - Wiem, że nie powinnam, ale proszę cię o przysługę, Hermiono. – Spojrzała na Yves niepewnie, a ta kontynuowała wypowiedź, nie przestając obracać wypalonego do połowy papierosa w palcach. – Spotykając się z Draco zabierasz kolejne dni mojego życia, a ja troszczę się o naszą rodzinę, tak jak ty martwiłaś się o swojego syna. Zrobiłabyś wszystko, żeby go ochronić i ja jestem taka sama. Niczym się nie różnimy drogie dziecko.

            - Dlatego nie chce pani, aby Draco miał ze mną cokolwiek wspólnego – odezwała się przygnębiona i poczuła zawiązujący się w gardle olbrzymi supeł. Nie chciała płakać. Nie miała z resztą na to siły. W tych kilku zdaniach Yves uświadomiła jej, że nie pozwoli, aby czystość rodu Malfoyów wymarła. A przecież ona jest mugolaczką. Musiała niestety przyznać kobiecie rację. Gdyby Frederick żył, zrobiłaby wszystko, aby go ochronić. Każda matka troszczy się o swoje dziecko i nie pozwoli, by stała mu się krzywda. Yves walczy w obronie rodziny i nie dopuści do jej zachwiania.

            - Gdyby obdarzył mnie uczuciem, zszargałby dobre imię rodu – powiedziała wyjątkowo zasmucona, choć starała się nie dać tego po sobie poznać.

            - Na to już niestety za późno – odpowiedziała ostro i zaciągnęła się głęboko papierosem, wydmuchując kłęby dymu w twarz kasztanowłosej dziewczyny. – To moja wina, że nie zareagowałam w porę, kiedy można było wszystko zgasić. Teraz tylko ty możesz temu zaradzić, stąd moja prośba o przysługę.

            - Co ma pani na myśli? – zapytała zaciekawiona, a usta Yves wygięły się w sardonicznym uśmieszku, na co dziewczyna poczuła, jak żołądek skręca jej się w konwulsjach.

            - Po tym, co dziś widziałam jestem przekonana o waszym uczuciu. To nie jest zwykła znajomość. To jest właśnie ta ślepa więź, którą nazywamy miłością, ale nie potraficie się do niej przyznać. Draconowi się nie dziwię, ale tobie, panno Granger, owszem – zakończyła z wyraźnym zadowoleniem, a następnie podniosła  się z gracją z krzesła i poprawiła materiał garsonki, by po chwili włożyć płaszcz i podejść do oszołomionej Hermiony, która wpatrywała się nieobecnym wzrokiem w miejsce, na którym jeszcze niedawno siedziała starsza kobieta.

            - Uwierz mi, że nie chciałabym odbierać ci tego, na czym tak bardzo ci zależy. Daję ci wybór, ale sama dobrze wiesz, jaką decyzję powinnaś podjąć. – Pochyliła się nad nią odrobinę, a dziewczyna obróciła się gwałtownie ku niej i spojrzała na nią z przerażeniem. W jej bursztynowych oczach można było dostrzec gromadzące się łzy, na widok których twarz Yves pojaśniała, a na ustach rozkwitł szyderczy uśmieszek, który docisnął ostry nóż wbity w serce Hermiony.

            - Draco nie jest dla ciebie. Zrozum to w końcu – wysyczała niczym żmija, a następnie wyprostowała się dumnie i zlustrowała dziewczynę z góry na dół. Była wyraźnie dumna z dokonanego dzieła, gdyż prychnęła pogardliwie na odchodne i opuściła kuchnię, zostawiając zdruzgotaną pannę Granger samą. Nie sądziła, że spędzi kiedykolwiek równie bolesne święta, co tegoroczne. Wszyscy chcieli jej coś odebrać. Pogrążyć w ciemności i sprawić, by już nigdy nie udało jej się wrócić do normalnego życia. Mogła się zgodzić na wiele, ale na to, co zaproponowała jej Yves nie zamierzała przystać dobrowolnie. Prędzej sama się wszystkiego pozbawi, niż pozwoli to zrobić tej plugawej kreaturze. Cierpiała tak długo, że limit bólu, jaki może wytrzymać osiągnął najwyższy stopień. Nie zamierza jeszcze bardziej go poszerzać, bo ktoś ma taki kaprys. Ale czy to nie jest dobrowolne skazywanie człowieka na śmierć?

            Zacisnęła mocniej palce na uszku od kubka i uniosła go powoli w górę, ale nagle naczynie wyleciało jej z ręki i roztrzaskało się z hukiem o kafelki. Wpatrywała się chwilę w odłamki szkła porozrzucane po podłodze i na brązową ciecz pod nogami. I wtedy nie wytrzymała już dłużej. Schowała twarz w dłoniach i wybuchła spazmatycznym płaczem. Jak ona może w ogóle myśleć o pozbawieniu życia kogokolwiek? Nikt nie zasługuje na taką śmierć, nawet Yves Malfoy, której serce zamarzło wieki temu. Jak niby ma żyć ze świadomością, że umarła przez jej dumę? Ona nie zabija, nie morduje i nie zrobi tego tej starszej kobiecie. Ukorzy się, postąpi dokładnie tak, jak tego od niej oczekuje. Martwiła się tylko jednym, a mianowicie, jak zareaguje Draco. Poprosiła go o czas, błagała go niemalże o niego, a on się zgodził i nie naciskał na nią. Jak po tym wszystkim, co się wydarzyło ma mu powiedzieć, że nie ma dla nich przyszłości? Pokazał, jak bardzo mu na niej zależy, jak dużo dla niego znaczy. A teraz będzie musiała mu to odebrać. Z tą myślą rozpłakała się jeszcze bardziej. Przecież nie chciała, aby Draco od niej odchodził. Nie chciała znów być sama. Nie teraz, kiedy serce zaczęło bić w rytmie serca arystokraty.

* * * * *

            Nie miał najmniejszej ochoty wychodzić dziś z domu. Marzył o zakopaniu się w pościeli i leżeniu pod nią przez najbliższy tydzień, dopóki całe to bagno, które nazywa życiem nie wciągnie go po czubek głowy. Wtedy wszystko byłoby do dupy, a nie tylko pewne sfery. Niestety nie można mieć wszystkiego, a on zamiast ciepłej kołdry otrzymał skamlącego po drugiej stronie łóżka Dulce, który domagał się wyjścia na spacer. Ograniczył się do otworzenia psu drzwi i wypuszczenia go na podwórko, ale i tak musiał opuścić swój święty przybytek lenistwa, którym była sypialnia. A skoro już wypełzł z jamy na światło dzienne, to mógł iść do doktora Spinnera na kolejną konsultację. Na to również nie miał jakoś ochoty, ale obiecał rodzicom i Hermionie, że pójdzie, a on słów zawsze dotrzymuje.

            Z miną męczennika wszedł do kliniki, gdzie pracował psychiatra i udał się prosto do jego gabinetu. Nie umówił się co prawda na wizytę, ale lekarz powiedział mu, że ma przyjść zaraz po świętach, więc uznajmy, że wtedy został ustalony termin konsultacji medycznej. Wdrapał się po schodach i znalazł się na korytarzu prowadzącym do pokoju doktora Spinnera. Na szczęście poza nim nie było nikogo innego, więc bez przeszkód i narażania życia w postaci możliwości oberwania od sprzątaczki mopem udał się w kierunku białych drzwi, za którymi rezydował psychiatra. Westchnął przed nimi głęboko, a następnie zapukał dwa razy, jednak nikt mu nie odpowiedział. Zdziwił się tym faktem trochę, ale postanowił drugi raz oznajmić właścicielowi, że czeka na zewnątrz. Tym razem również odpowiedziało mu echo, więc poirytowany bezczynnością lekarza pociągnął za klamkę i wszedł do środka, a jego oczom okazał się niecodzienny widok. Na blacie biurka psychiatry wznosiła się ogromna budowla z kart, a za nią na obrotowym krześle stał doktor Spinner, który dokładał kolejne „cegiełki” do wieżowca z nadzwyczajną precyzją i skupieniem. Draco nie bardzo wiedząc, co powinien zrobić, zamknął za sobą drzwi i podszedł do psychiatry, który jak się okazało stał nie stał na jednym krześle, a na dwóch. Zlustrował pracę lekarza z góry na dół, a następnie odchrząknął znacząco, zwracając na siebie uwagę doktora.

            - Dzień dobry panie Malfoy! – krzyknął uradowany i dołożył kolejne dwie karty na najwyższy poziom budowli. – Tak się właśnie zastanawiałem, o której pan do mnie przyjdzie.

            - Tak jakoś wyszło, że nie mogłem wcześniej – odpowiedział nieco znużony, gdyż bardziej był pochłonięty studiowaniem precyzji, z jaką doktor Rob układał kolejne karty. Zastanawiał się, ile poświęcił na to czasu i jak bardzo by się na niego wkurzył, gdyby niechcący potrącił jeden z fundamentów. Uśmiechnął się do siebie złośliwie, a następnie usiadł na krześle naprzeciwko biurka lekarza i czekał, aż ten oderwie się od pasjonującego zajęcia, choć patrząc na jego skupioną minę nie zanosiło się na zbyt szybko.

            - Jak minęły panu święta, panie Malfoy? – zapytał go staruszek, a Draco w odpowiedzi wywrócił oczami i rozsiadł się wygodniej na krześle.

            - Dość… barwnie – odparł z lekkim zmartwieniem, ale miał nadzieję, że doktor go nie usłyszał. Nie bardzo miał ochotę opowiadać o swoim wybuchu w trakcie wigilii i słuchać kolejnych złotych rad, które miałyby wyciszyć jego wewnętrznego choleryka. Zrezygnował z pracy, unika z nią jakiegokolwiek kontaktu, nie przyjmuje żadnych proszków uspokajających. Brakowało jeszcze, aby zaczął chodzić na jogę lub składał origami.

            - Rzucał pan puddingiem w rodzinę czy podpalił choinkę? – kolejny raz zapytał lekarz, a Draco westchnął przeciągle i wzniósł błagalnie oczy ku niebu. Po chwili usłyszał tupnięcie, a między kartami dostrzegł doktora Roba, który zszedł z krzeseł i poprawiał biały kitel lekarski. Wyłonił się niedługo potem zza misternej budowli i ku zdziwieniu arystokraty chwycił ją za podstawę i postawił za podłodze obok szafek. Oczy Malfoya momentalnie się rozszerzyły, a dolna warga opadła lekko ku dołowi. Na ten widok psychiatra zaśmiał się cicho, a następnie usiadł na obrotowym fotelu, wyciągając z szuflady tak dobrze znany blondynowi czerwony notes.

            - Jak pan to… - nie dokończył, gdyż wciąż był zaskoczony dokonaniem lekarza i nie mógł pozbierać myśli.

            - Dużo czasu, skupienie, cierpliwość, a przede wszystkim – odezwał się moralizatorskim tonem do Draco, który obserwował, jak staruszek stawia na blacie niewielką butelkę z małym i wydłużonym dzióbkiem. – Szybkoschnący klej.

            - Pan to posklejał? – zapytał z niedowierzaniem, czując się dodatkowo oszukany, gdyż uwierzył, że psychiatra tak dobrze dopasował do siebie karty, iż nic nie było w stanie zachwiać ich konstrukcji. Doktor uśmiechnął się dobrodusznie i otworzył kajet, śmiejąc się cicho pod nosem i notując coś na otwartej stronie.

            - Czasami trzeba sobie w życiu pomagać. – Zerknął na Draco znad okularów i pokręcił z rozbawieniem głową, widząc niedowierzanie na twarzy swego pacjenta. – A wracając do świąt, cóż się takiego wydarzyło, że były, jak to pan ujął, barwne?

            - Trochę mnie poniosło – odezwał się cicho, a lekarz zapisał coś w notesie. Nie odrywając wzroku od zapisków kontynuował wywiad medyczny, do którego arystokrata garnął się wyjątkowo niechętnie.

            - W stosunku do kogo, jeśli można wiedzieć?

            - Do rodziców. Powiedziałem o kilka słów za dużo – odpowiedział niemrawo i obserwował ruchy długopisu na kartce.

            - Opanował pan złość sam czy ktoś musiał interweniować? – Draco spojrzał na doktora pytająco, a ten wskazał ręką na pokój i uśmiechnął się pogodnie. – Rodzina, panie Malfoy. Nie sądzę, aby zakuto pana w biały gorsecik bezpieczeństwa.

            - Póki co nie – odparł w miarę spokojnie, choć widząc siebie ubranego w kaftan psychiatryczny nieco się przeraził.

            - Zatem proszę powiedzieć, jak doszło do wyciszenia. Względnego przynajmniej.

            - Pamięta pan tę dziewczynę, która przyszła kiedyś ze mną do pana? – zapytał z wyraźną nadzieją, a doktor Spinner zamyślił się na dźwięk jego słów i podrapał po ogolonej brodzie. Po chwili uśmiechnął się uradowany i otworzył szufladę, skąd wyciągnął identyczny notes, co leżący na biurku, z tą różnicą, iż drugi kajet był zielony. Przekartkował go pobieżnie, aż otworzył mniej więcej w połowie i stuknął palcem w zapiski.

            - Tak, panna Granger – odezwał się zadowolony – bardzo miła osoba, choć ciężko jej się otworzyć. Był pan z nią u swoich rodziców na wigilii, jak mniemam?

            - Gdyby nie ona, pewnie nie udałoby mi się uspokoić – odpowiedział psychiatrze, a ten zerknął na niego znad okularów i obdarzył ciepłym uśmiechem. Następnie zapisał kilka uwag w czerwonym notesie, by po chwili odłożyć długopis na biurko i wyciągnąć się wygodniej w fotelu, splatając palce u rąk i układając je pod brodą.

            - Myślał pan nad założeniem rodziny? – Spojrzał ze zdziwieniem na staruszka, by następnie prychnąć lekceważąco i skrzyżować racę na klatce piersiowej.

            - Mam jeszcze czas na takie bzdety – odburknął w odpowiedzi, co jedynie poszerzyło uśmiech na twarzy doktora.

            - Ależ się pan zamyka! – krzyknął wesoło, a Draco patrzył na niego, jak na wariata. Może nie tylko on powinien się leczyć? – Broni rękami i nogami! Panie Malfoy, kobiety nie gryzą, kiedy zostają żonami, a dzieci wbrew opinii powszechnej robią dużo więcej, niż jedzenie, spanie, płakanie i brudzenie pieluch.

            - Chce pan mnie po prostu przekonać, że rodzina to coś wspaniałego, tak?

            - Rodzina to podpora – zaczął bardzo spokojnie, a po niedawnym rozbawieniu ślad zaginął. – Wspiera, pomaga, a w pana przypadku leczy. Czy w obecności panny Granger zdarzyło się panu nie kontrolować swych nerwów?

            - Nie jesteśmy parą – odburknął w odpowiedzi, a po chwili zaśmiał się żałośnie i przetarł zmęczone oczy. Uświadomił sobie, że jeszcze wczoraj to samo powtarzał Potterowi. Czy i tym razem wszyscy będą od niego mądrzejsi i będą chcieli go przekonać, że zakochał się w Hermionie? Fakt, zależy mu na niej, ale żeby od razu miłość?

            - Nie o to pytałem – zwrócił mu uwagę psychiatra. Draco zamyślił się przez chwilę nad zadanym wcześniej pytaniem. Przy Granger potrafił się kontrolować. Owszem, denerwował się, ale nigdy nie w takim stopniu, by demolować mieszkanie czy krzyczeć do niej z furii. Nawet wczoraj, kiedy miał ochotę zamordować Yves, Hermiona potrafiła na niego wpłynąć, wyciszyć go i pokazać, gdzie popełnił błąd. Był przekonany, że gdyby przyszła do niego matka lub ojciec, wkurzyłby się ponownie, a nawet powiedziałby jeszcze więcej, niż w obecności ciotki. Nie potrafił określić, czy kontroluje się samoistnie, czy to bliskość Hermiony wpływa tak na niego. Nie chce jej skrzywdzić, nie chce dokładać jej kolejnego bólu. Przy niej jest taki, jaki był przed chorobą, a do odzyskania tego stanu właśnie dąży.

            Spojrzał na uśmiechającego się do niego życzliwie doktora i westchnął głęboko. Dla wszystkich to, co czuje do Hermiony jest takie proste i nieskomplikowane. Czemu on nie potrafi tego dostrzec? Zawsze wybierał trudniejszą drogę, ale teraz przeszedł samego siebie, skoro nie umie przyznać się, że czuje coś do kobiety.

            - Nie wiem doktorze, co się ze mną dzieje – odezwał się ze smutkiem, a psychiatra zacmokał z dezaprobatą w odpowiedzi.

            - Znów się pan odgradza – odparł z niezadowoleniem – szuka problemu tam, gdzie go nie ma. Ale najwidoczniej nie jest pan jeszcze gotowy na tę rozmowę. Proszę się nie martwić na zapas, bo wrócimy do niej w najbliższym czasie.

            - To konieczne? – zapytał z wyraźną niechęcią, a staruszek zaśmiał się cicho i ściągnął okulary, kładąc je na otwartym notesie.

            - Pan musi zacząć radzić sobie z tłamszeniem emocji, bo to kiedyś pana wykończy.

            - Póki co radzę sobie świetnie – odburknął urażony, a doktor spojrzał na niego z powątpiewaniem. Westchnął głośno i wzniósł oczy ku górze. – Dobrze, nie radzę sobie. Jest pan zadowolony?

            - Jak każdy lekarz, którego pacjent robi postępy – odpowiedział wesoło i sięgnął po długopis, by zapisać kilka uwag w kajecie. – Chciałbym, aby zaczął pan otwarcie mówić o tym, co w panu siedzi. Co pana denerwuje, martwi, co sprawia, że jest pan szczęśliwy. Póki istnieje owa blokada i strach przed uczuciami nie ruszymy dalej.

            - Leczę się z nerwicy czy ze znieczulicy? – zapytał zjadliwie, a psychiatra pomachał mu karcąco palcem przed nosem, wdziewając z powrotem okulary i dalej robiąc notatki w zeszycie.

            - W pana przypadku to i tak jedno i to samo. – Zamknął kajet i schował go do szuflady razem z zielonym notesem. Wyciągnął się wygodniej w fotelu i splótł palce u rąk, by następnie położyć je na blacie i zaczął kręcić klasycznego młynka kciukami.

            - A jeśli powiem, że nie mam żadnej blokady uczuciowej? – zapytał z zaciekawieniem, a staruszek uniósł wysoko brwi i cmoknął z dezaprobatą, co nie spodobało się arystokracie.

            - Wtedy przystąpimy do terapii wstrząsowej. – Oczy Draco rozszerzyły się nieznacznie, a doktor uśmiechnął się do niego pogodnie, ale nie poprawiło to komfortu blondyna. – Nie ma pan pojęcia, ile emocji są w stanie wykrzesać z człowieka małe kotki.

            - W sensie, że są słodkie?

            - Jeśli lubi pan być gryziony i drapany to tak, są wyjątkowo słodziutkie.

            - Chyba wolę wstrząsy elektryczne – odpowiedział lekko przerażony, czym wywołał na twarzy lekarza rozbawienie. Jakoś nie widział się w roli żywego gryzaka dla hordy kociąt, które z pewnością nie ograniczyłyby się wyłącznie do palców u rąk.

            - Zaczniemy w takim razie po nowym roku. – Draco skrzywił się na dźwięk wyznaczonego terminu, co nie uszło uwadze doktora. – Ma pan coś wtedy w planach?

            - Wyjazd służbowy do Austrii – odparł niezadowolony, a psychiatra zamrugał parę razy ze zdziwienia oczami i ściągnął ponownie okulary.

            - Służbowy? – powtórzył za arystokratą, a w jego głosie pierwszy raz Malfoy usłyszał poirytowanie. – Znaczy, że jedzie tam pan pracować?

            - Podpisać kilka papierów – odpowiedział niepewnie, a doktor westchnął przeciągle i potarł pobolewające skronie. Mężczyzna czuł, że właśnie wszedł na cienki lód, gdyż zamierzał sprzeciwić się poleceniom terapeuty, który stanowczo zakazał mu jakiejkolwiek styczności z pracą. Jak się chwilę później okazało, przeczucie go nie myliło.

            - Panie Malfoy – zaczął wyjątkowo ostro, a Draco poczuł się dziwnie nieswojo. Doktor Spinner nigdy nie zwracał się do niego takim tonem, nawet kiedy parę razy go obraził. Zawsze był opanowany i wesoły, a teraz ślad po znanym mu dotychczas staruszku po prostu zaginął.

            - Ja wiem, że pan ma moje zalecenia w głębokim poważaniu, ale nie mogę przystać na pański wyjazd. Na to się nie zgodzę i zatrzymam pana w Londynie, nawet gdybym miał to zrobić siłą.

            - Pan nie rozumie doktorze – zaczął, ale psychiatra nie pozwolił mu dokończyć.

            - Nie, panie Malfoy. To pan nie rozumie, na jak duże ryzyko się pan wystawia. Praca jest najgorszym czynnikiem, który ma wpływ na pańskie schorzenie i nie może pan tak po prostu do niej wrócić. Nie na tym etapie.

            - Ale ja…

            - Nie na tym etapie – powtórzył z jeszcze większą stanowczością. – Czy wyraziłem się wystarczająco jasno?

            - To tylko dwa dni. Proszę pozwolić mi jechać – odezwał się niemalże z rozpaczą, ale lekarz pokręcił przecząco głową. Draco nie wiedział, co ma zrobić. Musiał jechać do Austrii. Inaczej wszystko przepadnie, a na to nie może pozwolić. Spróbował jeszcze raz przekonać psychiatrę, ale nie sądził, aby terapeuta zmienił zdanie.

            - Wiem, że już o tym rozmawialiśmy, ale czy nie mógłby mi pan przepisać jakichś proszków na uspokojenie? – Doktor Rob spojrzał wściekle na pacjenta i pochylił się w jego kierunku. Arystokrata czuł się potwornie, iż wystawia cierpliwość staruszka na próbę, ale nie mógł postąpić inaczej.

            - Skoro już o tym rozmawialiśmy, to zna pan moją odpowiedź. Dla pewności przypomnę, iż jest ona przecząca – wymawiał słowa z nadzwyczajną dykcją, zaznaczając dobitnie większość samogłosek, co jeszcze bardziej zmartwiło Draco. Lekarstwa były jego ostatnią deską ratunku, a jeśli ich nie uzyska, nie pojedzie do Kefflera, bo rozwali mu łeb, kiedy go spotka w pustym korytarzu. Zakładając oczywiście najbardziej optymistyczną opcję.

            - Tylko na te dwa dni. – Doktor Rob patrzył na blondyna z frustracją. – Nie na tydzień czy miesiąc. Tylko dwa dni doktorze, proszę.

            - Tylko? – powtórzył za Malfoyem, a ten przytaknął w nadziei głową. Staruszek westchnął przeciągle i sięgnął po kartkę papieru, na której napisał kilka wyrazów, a następnie złożył ją na pół i spojrzał na pacjenta z zawodem. – Proszę je przyjmować przez całą podróż i mieć je stale przy sobie. To bardzo silne środki uspokajające, więc nie jestem pewien, czy dostanie je pan od ręki. Mogę jednak zagwarantować, że zadziałają.

            - Ale nie będę otępiały po nich?

            - Prawdopodobnie troszeczkę skołowany, ale po drugim zażyciu stan się unormuje. – Wręczył mu karteczkę, którą zgiął jeszcze raz, a Draco wsadził ją do kieszeni. – I proszę natychmiast po powrocie zgłosić się do mnie na konsultację. Rozumiemy się?

            - Tak – odpowiedział wyraźnie zadowolony – po powrocie mam do pana przyjść.

            - Zatem życzę owocnej podróży, panie Malfoy i do zobaczenia – odparł nieco bardziej przyjaźnie i uścisnął wyciągniętą rękę blondyna, który chwilę potem opuścił gabinet. Kiedy drzwi zamknęły się za pacjentem, doktor Rob uśmiechnął się do siebie szeroko i zaśmiał cicho pod nosem. Uwielbiał swoją pracę i zakochanych po uszy pacjentów.

            Draco wypadł z kliniki jak poparzony i praktycznie wleciał do samochodu stojącego na parkingu przed budynkiem. Oparł się o zagłówek i odetchnął z ulgą. Nie sądził, że uda mu się przekonać doktora do wypisania proszków na uspokojenie. Na dodatek tak silnych. Wiedział jaki stosunek do tego typu specyfików ma lekarz, więc tym bardziej był zdziwiony, że poszło w miarę szybko. Zadowolony z siebie wyciągnął z kieszeni karteczkę i rozłożył ją, by zobaczyć, jakie lekarstwo przepisał mu terapeuta. Z każdym kolejnym słowem szeroki uśmiech na twarzy bladł, ale kiedy doszedł do końca, roześmiał się do siebie gorzko i zgniótł papier w kulkę, którą rzucił na tylne siedzenie.

Hermiona Granger – przyjmować codziennie z maksymalnym odstępem czasu 10 minut, najlepiej doustnie. W wyjątkowych przypadkach podwoić dawkę.

Uwaga: lekarstwo nie jest dostępne w żadnej aptece!

* * * * *

            Nienawidziła zmywać naczyń. Kiedy widziała wypełniony po brzegi zlew dostawała białej gorączki. Na szczęście jako czarownica nie musi robić tego ręcznie. Dzisiejszego dnia jednak zabrała się za tę potworną czynność z nadzwyczajną ochotą. Musiała zająć czymkolwiek ręce, aby nie musieć myśleć o wczorajszej rozmowie z rodzicami. Gdy tylko przypomniała sobie słowa matki, brak wsparcia od ojca, a przede wszystkim ich bezduszność, czuła napływające do oczu łzy. Jak oni mogli ją tak potraktować? Żadne dziecko nie powinno doświadczyć takowej rodzicielskiej formy „miłości”. Przecież zawsze jej powtarzali, że najważniejsze dla nich jest jej szczęście. Czemu teraz go nie dostrzegają? Negują Blaise’a za wszystko – pochodzenie, przeszłość, zachowanie. Nie akceptują, że się w nim zakochała, a już tym bardziej nie szanują jego miłości do niej. A przecież on nigdy nie dał im powodu, żeby mogli go tak oczerniać i mieszać z błotem! Zaczęła się zastanawiać, kiedy jej rodzice zmienili wyznawane w życiu wartości. Nie poznawała swojej rodziny. Mieli do niej o wszystko pretensje. Rodzeństwo może nie tak często, ale matka i ojciec na każdym kroku krytykowali ich związek. Nie wróżyli jej i Blaise’owi długiej przyszłości. Dla nich ona w ogóle nie powinna się narodzić. Nie potrafiła tego zrozumieć, a po wczorajszych oszczerstwach i groźbach mamy przestała w ogóle chcieć pojąć ich zachowanie.

            Odłożyła talerz na suszarkę i pociągnęła żałośnie nosem. Nawet nie zauważyła, że woda z kranu mieszała się z jej gorzkimi łzami cierpienia. W takim stanie zastał ją Blaise, który widząc ból swej narzeczonej od razu zagarnął ją w ramiona i mocno do siebie przytulił.

            - Przestań słońce – zaczął bardzo spokojnie – poradzimy sobie. Słyszysz?

            - Czemu ona cię tak nienawidzi? – wybełkotała w jego koszulę i mocniej się w niego wtuliła. Blaise westchnął przeciągle i zaczął kołysać dziewczyną, aby móc ją choć trochę uspokoić. Martwił się o nią od wczoraj. Niewiele udało mu się z niej wyciągnąć, gdyż Ginny co chwilę wybuchała płaczem. Bardzo przeżywała brak akceptacji swoich rodziców, a jego szlag jasny trafiał, bo nie potrafił nic z tym faktem zrobić.

            - Musisz ją zrozumieć – odezwał się cicho, odgarniając rude kosmyki z twarzy dziewczyny. – Kiedyś się zmieni skarbie.

            - Ona? – krzyknęła oburzona i spojrzała na bruneta z niedowierzaniem, a w oczach zgromadziły się świeże łzy. – Po tym wszystkim, co mi powiedziała, miałabym jej kiedykolwiek wybaczyć? Ona się nie zmieni, Blaise. Zawsze będzie taka sama.

            - Obie musicie to wszystko przemyśleć i wyciągnąć nawzajem wnioski. Nie denerwuj się już więcej, proszę. – Pociągnęła żałośnie nosem, a Zabini otarł spływające jej po policzkach łzy i pocałował ją w czoło, a następnie w usta. Przytuliła się do niego mocno, oplatając za szyję i przyciągając do siebie bliżej. Nie chciała, aby Blaise kiedykolwiek od niej odszedł. Kocha go, jest jego narzeczoną i nikt, nawet jej własna rodzina nie ma prawa przekonywać ją do zmiany zdania.

            - Może prześpisz się trochę, co? Byłaś bardzo niespokojna w nocy – zaproponował, jednak Ginny pokręciła przecząco głową. – To może zaparzę ci melisy?

            - Bardzo chętnie – odpowiedziała cicho i jeszcze raz złożyła na ustach bruneta krótki pocałunek, a następnie poczłapała do salonu, gdzie opatuliła się kocem i położyła na kanapie. Blaise w tym czasie zdążył nastawić wodę i wrzucił do kubka kilka listków melisy. Martwił się o Ginny, ale nie wiedział, jak ma jej pomóc. Powinna jeszcze raz porozmawiać z Molly, a jeśli to nie poskutkuje, wtedy on z nią pogada. W życiu nie myślał, że można tak potraktować własną córkę. A za co? Bo zakochała się w dawnym wrogu. Jaki świat potrafi być dziwny. Bohaterowie stali się gorszymi społecznikami, niż byli poplecznicy Czarnego Pana.

            Postawił na stoliczku kubek z naparem, a następnie pocałował dziewczynę w czoło i uśmiechnął się do niej promiennie. Ginny otworzyła zaspane oczy i odwzajemniła słabo uśmiech. Z wielkim trudem podniosła się do pozycji siedzącej i sięgnęła po naczynie, które przyjemnie parzyło w ręce. Delektowała się charakterystycznym zapachem melisy, w trakcie gdy Blaise zniknął za drzwiami do sypialni, gdzie zapewne przygotowywał się do wyjścia do pracy. Upiła łyk gorącego naparu i skrzywiła się. Nie wiedziała, czy to przez smak, czy przez temperaturę, ale nagle poczuła, że żołądek wywraca jej się na drugą stronę. Nagłe osłabienie przyszło chwilę potem, a sekundę później czuła charakterystyczne mrowienie w ustach i zerwała się do łazienki. Po drodze usłyszała jeszcze nawołującego ją Blaise’a, a potem wsłuchiwała się w okropne dźwięki, które wydobywała z siebie w toalecie.

            - Ninny? – Zabini wszedł ostrożnie do łazienki, a gdy zobaczył klęczącą na kafelkach kobietę pochyloną nad muszlą klozetową od razu do niej podskoczył i zebrał jej rude włosy z tyłu głowy.

* * * * *

            Harry wrócił od Hermiony tak szczęśliwy, że aż głupi. Miał ochotę wziąć Pansy w ramiona i wykrzyczeć jej, jak bardzo ją kocha, a przede wszystkim, że nie zostawi jej i Lilly dla Ministerstwa. Chrzanić Ministra! To rodzina jest dla niego najważniejsza. Zawsze będzie stała na pierwszym miejscu i nie pozwoli, aby stała im się jakaś krzywda. Niestety musiał przełożyć swe plany w czasie, gdyż Pansy nie była skora do rozmowy. Przez całą drogę do domu nie odezwała się do niego ani słowem. Jedynie Lilly spała spokojnie w foteliku i nie była świadoma burzy, którą jej mama zamierzała urządzić po powrocie.

            Była jeszcze jedna rzecz, ale o niej Harry nie mógł powiedzieć żonie, a mianowicie to, co zastał w mieszkaniu najlepszej przyjaciółki. Nie robił tego ze względu na prośbę Malfoya, ale na Hermionę. Wiedział, że kasztanowłosa wyjątkowo nie lubi, kiedy ktoś informuje o czymś za nią. Z resztą to i tak nie był najlepszy pomysł. To życie jego przyjaciółki i nie może w nie ingerować. Owszem, nie skacze z radości na wieść, że tleniona fretka miałaby spotyka się z tak wspaniałą kobietą, jaką jest panna Granger, ale sądząc po zachowaniu arystokraty, kasztanowłosa nie jest mu obojętna. Ba! On czuje do niej znacznie więcej, niż jest w stanie się przyznać! W końcu ludzie nie całują się na pożegnanie z byłym wrogiem. W usta. Namiętnie. Długo. I nie z Malfoyem. Z każdym, ale nie z Malfoyem.

            Czekał aż Pansy wróci z pokoiku ich córeczki i będzie z nią mógł porozmawiać na spokojnie. Lilly zasnęła już u dziadków, więc położenie jej do łóżeczka to tylko kwestia kilku minut, ale pani Potter najwidoczniej nie garnęła się do szybszego powrotu. Nie wiedział, jak długo siedział sam w kuchni, ale w końcu cierpliwość wyczerpała się. Podszedł cicho do pokoju córki i uchylił pomału drzwi. To co zobaczył z jednej strony zdenerwowało go, a z drugiej uświadomiło, jakim idiotą był, że chciał jechać do Rumunii. Pansy siedziała skulona na fotelu obok kojca, w którym spała Lilly, otulona kocykiem dziewczynki i wycierająca oczy chusteczką. Podszedł do żony i kucnął przy niej, łapiąc za dłoń, a następnie uśmiechnął się do niej ciepło. Kobieta jednak spojrzała na niego z bólem, a następnie odwróciła głowę, pociągając żałośnie nosem.

            - Idź się pakuj do swojej Rumunii – warknęła do niego, a Harry poczuł, jakby dostał od żony w twarz. Nie dziwił jej się w ogóle. W końcu zachował się jak totalny palant, ale tym bardziej powinien z nią teraz porozmawiać. Ścisnął mocniej rękę małżonki, a ona spojrzała na niego wściekle.

            - Chodź ze mną – poprosił ją, ale Pansy prychnęła jedynie w odpowiedzi i wyrwała rękę z jego uścisku.

            - Odejdź ode mnie – odburknęła przez łzy, ale nie zniechęciło to Harry’ego. Westchnął przeciągle i podniósł się, a następnie złapał kobietę pod kolanami i uniósł w górę. Brunetka objęła go za szyję, a po policzkach wciąż płynęły gorzkie łzy. Chciała wyrwać mu się i zacząć krzyczeć, ale nie był to najlepszy pomysł, gdy znajdowali się w pokoju Lilly. Pozwoliła zanieść się do sypialni, a kiedy poczuła miękki materac natychmiast wyswobodziła się z objęć męża i szczelnie opatuliła kocem. Harry usiadł spokojnie obok niej i położył jej rękę na ramieniu, ale Pansy strąciła ją i pociągnęła ponownie nosem.

            - Musimy porozmawiać – zaczął niepewnie, a kobieta prychnęła kpiąco w odpowiedzi.

            - Nie mamy o czym. Wszystko już ustalone – odpowiedziała ze smutkiem, a Harry przytulił ją mocno do siebie. Nie przeszkadzało mu, że kobieta się wyrywa. Trzymał ją mocno i kołysał delikatnie, a kiedy poczuł, że Pansy zaczyna się uspokajać, rozluźnił odrobinę uścisk i zaczął gładzić ją po włosach. Łkała przez ten cały czas w jego koszulę, mówiąc tylko sobie znane słowa. Mężczyzna czuł się jak skończona świnia. Jak mógł doprowadzić żonę do takiego stanu? Obiecał jej przecież, że nie pozwoli jej skrzywdzić. Czemu sam w takim razie chciał to zrobić? Po jaką cholerę chciał w ogóle wyjeżdżać? Nie miał pojęcia, że Pan będzie to tak mocno przeżywać. Nie chciał, aby cierpiała, a już na pewno nie przeżyłby, gdyby widział wielkie łzy na drobnej buzi swej malutkiej księżniczki śpiącej w pokoju obok. Odgarnął kilka kosmyków z twarzy kobiety i pocałował ją delikatnie w usta. Pansy przywarła do niego i oddała pocałunek, ale nie pozwoliła, aby trwał zbyt długo. Oderwała się od niego po zaledwie kilku sekundach i spojrzała z ogromnym bólem.

            - Nie żegnaj się ze mną w ten sposób – mówiła z wyraźnym trudem, a dodatkowo trzęsła się na całym ciele, co jedynie spotęgowało rozgoryczenie Harry’ego. Przysunął się do niej jeszcze bliżej i pogłaskał po policzku, uśmiechając się przepraszająco.

            - Nie żegnam się – zaczął spokojnie – witam się z tobą.

            - Co? – zapytała z niezrozumieniem, a Harry uśmiechnął się szerzej i sięgnął po jej dłoń, by następnie spleść jej palce ze swymi. Ucałował jej wierzch, a następnie obrączkę, jednak Pansy nic tego nie rozumiała.

            - Nigdzie nie jadę – odezwał się, a na twarzy kobiety powoli pojawiało się niedowierzanie. – Jeśli mam was stracić, nie pojadę nigdzie. Mam w nosie Ministra i jego zachcianki. To wy. Ty i Lilly znaczycie dla mnie najwięcej.

            - Ale czemu? – zapytała z wyraźnym szokiem.

            - Twój ojciec pozwolił mi zrozumieć, co liczy się w życiu – odpowiedział z lekkim zasmuceniem – zawsze chciałem mieć rodzinę, a teraz miałem od was odejść. Byłem taki głupi, Pan. Proszę, wybacz mi.

            - I naprawdę zostaniesz? – pytała przez łzy, jednak tym razem nie z bólu, a ze szczęścia.

            - Nigdzie się nie ruszam – odparł z uśmiechem i mocno przytulił kobietę. – Twój ojciec i Hermiona przemówili mi do rozumu. Przepraszam, że nie słuchałem tego, co do mnie mówiłaś.

            - Ale przecież, kiedy Hermiona u nas była powiedziałeś…

            - Byłem u niej dzisiaj. – Pansy spojrzała na mężczyznę z zaciekawieniem, ale również z niezrozumieniem. Harry westchnął przeciągle i ujął obie dłonie żony w swoje, patrząc jej głęboko w oczy. – Wpadłem do niej w trakcie wigilii. Chciałem jej podziękować, że walczyła za mnie za rodzinę, a także przeprosić, że nie chciałem jej słuchać.

            - Dobrze zrobiłeś, że do niej poszedłeś i wszystko wytłumaczyłeś.

            - W sumie to nie do końca, bo był u  niej Mal… - uciął w połowie i odwrócił szybko wzrok, aby Pansy nie dostrzegła jego zakłopotania, jednak kobieta była bardziej spostrzegawcza, niż mu się wydawało.

            - Kto był u niej, Hary? – Myślał gorączkowo nad trafnym kłamstwem, ale nic nie przychodziło u do głowy. Nie może wydać Malfoya, to wiedział na pewno i musiał się tego trzymać. Uśmiechnął się do żony nerwowo, a ta spojrzała na niego podejrzliwie.

            - Nie chcesz mi powiedzieć?

            - To bez znaczenia, kto to był, ważne, że Hermiona mnie wysłuchała – pocałował kobietę w policzek, jednak ta nadal patrzyła na niego nieufnie, a dodatkowo lewa brew zadrgała w oznace zniecierpliwienia. Harry spróbował uśmiechnąć się szerzej, ale chyba nie do końca mu to wyszło. Pansy jednak ku zdziwieniu bruneta nie kontynuowała przesłuchania, a wtuliła się w niego mocno i nie wróciła do wyjątkowo niekomfortowego tematu.

            - I tak się kiedyś tego dowiem. Teraz jednak cieszę się, że jesteś tu z nami.

            - Ja też się cieszę kochanie – odparł wyjątkowo szczęśliwy, choć bardziej ulżyło mu, że jakimś cudem udało mu się nie wydać Malfoya. Nie wiedział jednak, że długo ów stan rzeczy się nie utrzyma, a fakt, iż nie powiedział dziś o wszystkim Pansy będzie niósł za sobą dość nieprzyjemne skutki.

* * * * *

            Pożegnała ostatnich klientów, którzy siedzieli w czekoladziarni od samego rana, a następnie powiesiła na drzwiach karteczkę z napisem „zamknięte” i odetchnęła z ulgą. Nie miała pojęcia, że tyle ludzi wybierze się dziś na gorącą czekoladę. Boxing Day spędzało się z rodziną, ale w sumie wspólne wyjście na miasto wpisywało się w taki rozkład dnia. Chłopcy, którzy przed chwilą wyszli przypomnieli jej o latach, w których uczęszczała do Hogwartu. Też razem z Ronem i Harrym wychodzili do Hogsmeade. Spędzali razem mnóstwo czasu i przeżyli tyle niezapomnianych chwil. Ich przyjaźń zaczęła się przeszło dziesięć lat temu i przetrwała do dziś, a na samo wspomnienie rudzielca i bruneta kąciki ust uniosły się delikatnie ku górze. Z Harrym miała częsty kontakt, natomiast z Ronem… Wiedziała, że chciał się z nią zobaczyć i żałowała, że Draco mu w tym przeszkodził. Miała mu tyle do powiedzenia, poza tym musieli sobie pewne rzeczy wyjaśnić. Ona wyprowadziła się z krótkim „przepraszam”, on zniknął z Londynu niedługo potem. Nie wiedzieli o sobie nic od tego momentu, a ona bardzo chciała naprawić ich relacje. Strata tak wspaniałego przyjaciela, jakim jest rudy zabolałaby ją równie mocno, co śmierć Fredericka. Ron był z resztą jego ojcem, więc powinni mieć ze sobą kontakt. Musi z nim porozmawiać, choćby miała iść do Ameryki na piechotę.

            Przyniosła z zaplecza miotłę i zabrała się za zamiatanie wybrudzonej podłogi. Na szczęście zamknęła dziś godzinę wcześniej, więc nie będzie siedziała do północy, żeby wszystko doprowadzić do porządku. Mogła użyć również magii, ale takie drobne czynności pozwalały jej zapomnieć o zmartwieniach, a od wczoraj miała ich zdecydowanie zbyt dużo. Najwięcej z nich zaś skumulowało się wokół osoby ciotki Draco, która kolejny raz zaprowadziła ją na krawędź cierpienia, napawając się bólem i strachem w jej oczach.

            Nie spała praktycznie całą noc przez rozmowę ze starszą kobietą. Robiła wszystko, by pozbyć się jej obrazu z głowy, ale gdy tylko udało jej się zapomnieć, wracała do niej ponownie, a oczy szkliły się od gorzkich łez rozpaczy. Myślała, że przy pierwszej wizycie Yves pokazała, na co ją stać. Jak podła, bezczelna i cyniczna potrafi być. Wczoraj udowodniła jej, że to był zaledwie wstęp do palety złośliwości, a której widniały miliony nieznanych jej barw. W jednej chwili potrafiła wzbudzić w niej żal i litość, by po chwili wykorzystać jej osłabienie i uderzyć ze zdwojoną siłą. W głowie jej się nie mieściło, że można być równie bezdusznym, co Yves. Była nawet skłonna uwierzyć, że gdyby miała do wyboru przyjaźń ze starszą kobietą, a Voldemortem, bez wahania wybrałaby tego drugiego. W odróżnieniu do ciotki Dracona, Czarny Pan potrafił okazać złość czy radość. Dziwne stwierdzenie, kiedy przypomni się o setkach zabitych czarodziei i mugoli, ale ta sadystyczna forma rozrywki dawała mu mnóstwo powodów do szczęścia. Yves taka nie jest. Nie potrafi okazać choćby krzty wesołości, a jeśli już, to jest ona przepełniona kpiną i jawną pogardą. Jest niczym lodowiec, który brnie do przodu, nie oglądając się na straty. Robi to, na co ma ochotę, a wszystko dookoła nie ma dla niej żadnego znaczenia. Rujnuje, co jej się nie podoba, a teraz obrała sobie za cel właśnie ją. Nie miała pojęcia, po co kobiecie tak właściwie Draco, ale przeczuwała, że nie jest to nic dobrego. O samotność na stare lata z pewnością nie mogło chodzić. Tyle czasu ponoć żyła w odosobnieniu i bez żadnego kontaktu z rodziną, więc czemu nagle miałoby jej go brakować? To było coś więcej, na co Yves pozwolić nie mogła. Bezsprzecznie miało to związek z Malfoyem, jeśli nie z całym jego rodem. Nie mogła tylko zrozumieć, co to takiego, a przede wszystkim, czemu tak bardzo zagraża starszej kobiecie. Nie sądziła, aby chciała wyjść za mąż za Draco i mieć z nim dzieci. To w ogóle było jeszcze możliwe w jej wieku? Niby cuda się zdarzają, ale żeby rozgrzać serce tej żmii potrzeba olbrzymiego pożaru, a młody arystokrata nie wyglądał jej na piromana. Od tego intensywnego myślenia zaczęła pobolewać ją głowa. Usiadła na jednym z krzesełek, a wtedy drzwi od czekoladziarni otworzyły się z towarzyszącym im charakterystycznym dźwiękiem dzwoneczka, a po chwili ujrzała rozradowaną twarz Pansy, która podbiegła do niej i mocno przytuliła.

            - Dziękuję, Hermiono! – krzyknęła, a panna Granger zdziwiła się niepomiernie usłyszanymi wyrazami wdzięczności. Nie wiedziała, o co chodzi przyjaciółce, ale skoro jest taka szczęśliwa, to nie powinna dociekać, z jakiego powodu. Odwzajemniła szeroki uśmiech i podniosła się z krzesełka, zabierając ponownie za zamiatanie podłogi.

            - Drobiazg, Pan – odpowiedziała po chwili, a twarz brunetki zmarszczyła się z niezadowolenia.

            - Przestań. Gdyby nie ty ten osioł pojechałby do tej Rumunii. – Omal miotła nie wypadła jej z ręki, gdy usłyszała, że Harry zdecydował się zostać. Chwyciła przyrząd w ostatniej chwili i spojrzała na przyjaciółkę z lekką konsternacją, ale również radością. Pansy jednak przejrzała ją na wylot, gdyż wyjęła jej trzonek z ręki, a następnie posadziła ją z powrotem na krześle, a sama zajęła miejsce obok kasztanowłosej kobiety.

            - Dobra, mów, co się dzieje – zaczęła umoralniająco, a panna Granger pokręciła przecząco głową, starają się pokazać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku.

            - Jestem zaskoczona. Nie sądziłam, że posłucha.

            - Ponoć był u ciebie wczoraj i znów rozmawialiście na temat tego wyjazdu.

            - Był, ale nie rozmawiał ze mną. – Pansy zmarszczyła brwi w oznace niezrozumienia, ale gdy miała zapytać Hermionę, z kim w takim razie Harry tak długo dywagował, drzwi od czekoladziarni otworzyły się z hukiem, a dzwoneczek wiszący nad nimi omal nie oderwał się od ściany. Obie natychmiast spojrzały w kierunku, z którego dochodził hałas i dostrzegły zdyszanego oraz przerażonego Blaise’a, który na ich widok odetchnął z ulgą.

            - Dobrze, że jesteś Hermiono – powiedział z wyraźnym ukojeniem, a następnie podszedł do nich i usiadł na wolnym krześle obok Pansy. Wciąż mocno sapał, jakby biegł z drugiego końca Londynu, co mocno zaniepokoiło obie kobiety. Pierwsza zdecydowała się odezwać panna Granger, gdyż najprawdopodobniej Blaise miał do niej jakąś ważną sprawę.

            - Co jest, Blaise? – zaczęła dość niepewnie, a Zabini zaczął gorączkowo machać rękami i wyrzucać z siebie słowa z prędkością światła, z których Hermiona niewiele była w stanie zrozumieć.

            - Bo Ginny… ona się rozchorowała… a wczoraj jej matka wyrzuciła ją z domu… zrobiłem jej melisę, ale ona nie chciała pójść spać… i płakała, tak bardzo płakała, Hermiono! – krzyknął z rozpaczy dalej kontynuował swą nieskładną wypowiedź. – No to ja zadzwoniłem po lekarza…. wróciłem do domu, kiedy poszedłem do pracy… Ginny ciągle zwracała… znaczy wcześniej też to robiła… ja nie wiem, co mam robić!

            - Diable! – krzyknęła do niego poirytowana Pansy – weźże się w garść i zacznij mówić z sensem, bo bełkoczesz coś bez ładu i składu.

            - Uspokój się, Blaise i powiedz, co się stało Ginny – odezwała się dużo spokojniejsza Hermiona i uśmiechnęła się ciepło do mężczyzny, który wyglądał, jakby czymś mocno się stresował. Był cały zdenerwowany, głos mu się łamał, a ręce trzęsły od nadmiaru emocji. Pierwszy raz widziała Diabła w takim stanie.

            - Lekarz powiedział, że ma grypę żołądkową – zaczął cicho, ale po chwili panika znów do niego wróciła. – Ale ona ciągle zwraca! Zamieszka w tej łazience, odwodni się, a ja nic nie zrobię, bo nie potrafię!

            - Blaise, kiedy ktoś choruje na coś takiego to normalne, że chodzi często do toalety. – Spojrzał na poirytowaną Pansy, która patrzyła się na niego, jak na skończonego idiotę. Przeniósł następnie wzrok na Hermionę, która obdarzyła go znacznie większą wyrozumiałością, niż brunetka i uśmiechnął się do niej przepraszająco.

            - Wybaczcie – odezwał się z wciąż widocznym zdenerwowaniem – po prostu przestraszyłem się, że to coś bardzo poważnego. Martwię się o nią.

            - To zrozumiałe, Diable – odpowiedziała panna Granger i podniosła się z zajmowanego miejsca, chwytając za miotłę i zbierając się ponownie za porządki.

            - Może ci pomogę? – zapytała Pan, ale Hermiona nie zdążyła jej odpowiedzieć, gdyż drzwi czekoladziarni kolejny raz się otworzyły, a tym razem swoją obecnością zaszczycił ich Harry z małą Lilly. Kiedy zobaczył swoją żonę, uśmiech na twarzy momentalnie został zastąpiony przez zdziwienie, a mała dziewczynka roześmiała się wesoło i wyciągnęła ku kasztanowłosej kobiecie rączki.

            - Pansy?

            - Harry? – zapytała równie zdziwiona kobieta, a następnie podbiegła do męża i wyjęła mu z rąk Lilly, która uparcie nie przestawała machać do Hermiony, a przez to, że rodzice nie chcieli spełnić jej żądania zaczęła się niecierpliwić i od czasu do czasu stękała przeciągle.

            - Nie miałeś iść do pracy na noc?

            - Zamieniłem się na jutro i odebrałem Lilly od rodziców – odpowiedział w miarę spokojnie. Wiedział, że żona mu teraz nie odpuści, a sprawę dodatkowo pogarszał fakt, iż zapewne zdążyła już porozmawiać z Hermioną, a przyjaciółka powiedziała jej, jak było naprawdę. W myślach błagał wszystkie znane bóstwa, aby nie wydało się, że miał jakąkolwiek styczność z Malfoyem. Jeśli Pan się o tym dowie, a co gorsza, jeśli pozna, o czym była owa rozmowa, wścieknie się niemiłosiernie.

            - A co w takim razie robisz u Hermiony? – Na dźwięk swojego imienia dziewczyna oderwała się od sprzątania i spojrzała w kierunku państwa Potter. Bardziej jednak jej uwagę przykuła niezadowolona mina małej Lilly, która znajdowała się na granicy płaczu i cały czas wyciągała ku niej rączki. Podbiegła szybko do małej, a buzia dziewczynki natychmiast pojaśniała. Pansy oddała jej córkę bez sprzeciwu, a Hermiona podeszła z nią do Blaise’a, który w okamgnieniu odzyskał dobry humor.

            - Wujo Blaise jest tutaj, tak? – odezwał się do dziewczynki, która zakryła oczy małymi rączkami i uśmiechnęła do niego szeroko. – Wujo Blaise, wujo Blaise…

            - Nie wiedziałam, że lubisz dzieci, Zabini – zwróciła się do niego Hermiona, a on wypiął się dumnie i wskazał na pierś, czym rozśmieszył zarówno kasztanowłosą kobietę, jak i małą Lilly.

            - Będę tatą numer jeden! – odezwał się uradowany, a panna Granger zaśmiała się cicho i posadziła dziewczynkę na krześle. Trzymała ją przy tym cały czas za rączkę, aby nie spadła na podłogę.

            - To dobrze, bo Ginny chce mieć własne, domowe przedszkole – odpowiedziała mu wesoło, a mina zrzedła Zabiniemu w przeciągu sekundy i zastąpiło ją niedowierzanie mieszające się z przerażeniem. Hermiona nie była w stanie opanować śmiechu na ten widok, aż zakryła usta, aby nie ryknąć na cały lokal.

            - Nie wiedziałem, że będziemy kultywować tę tradycję rodziny Weasleyów.

            - Czyżbyś miał jakieś obiekcje?

            - Jedną. – Spojrzała zaciekawiona na bruneta. – Nie więcej, niż dziesiątkę, bo zwariujemy.

            - Co?! – Oboje spojrzeli w kierunku, z którego dochodził krzyk, a mianowicie na podminowaną Pansy, która kolejny raz rugała za coś Harry’ego. – Jak to Malfoy?

            - Potter to ma dopiero wesołe małżeństwo – stwierdził rozbawiony Blaise i razem z Hermioną oraz Lilly podeszli do państwa Potter, aby dowiedzieć się, co się stało, a przede wszystkim, co ma do tego Malfoy. Panna Granger szybko połączyła ze sobą fakty i nie była zadowolona, że Pansy dowiedziała się o jej spotkaniach z Draco. Liczyła, że Harry nie wygada się o jej wczorajszej wpadce z arystokratą, ale najwidoczniej przeceniła szczelność ust przyjaciela, który pod naciskiem żony wyśpiewałby dosłownie wszystko.

            - Ty mnie nawet nie denerwuj, Harry – mówiła wściekła brunetka, a mężczyzna wzdychał od czasu do czasu cicho i słuchał kolejnej porcji prawideł od małżonki. – To o tym nie chciałeś mi wczoraj powiedzieć? Że uciąłeś sobie pogawędkę z Draco, a nie z Hermioną?

            - Rozmawialiśmy przez chwilę. Prawda, Hermi? – zwrócił się do kasztanowłosej, a oczy wszystkich obecnych przeniosły się na nią. Poczuła się skrępowana, iż cała uwaga jest skupiona na niej, ale teraz nie było już odwrotu. Zazdrościła w tym momencie Lilly, że jedyne, co jest w stanie zrobić, to włożyć pomponik od czapki do buzi i ssać go zapalczywie.  Jak ona pragnęła zamienić się z nią miejscami!

            - No tak – odezwała się w końcu pod naciskiem ponaglającego wzroku przyjaciółki i poprawiła małą dziewczynkę w ramionach.

            - Tylko nie przeprosiłem Miony, tak jak ci wczoraj mówiłem.

            - Nie zrobił tego? – zapytała i tak podenerwowanej Hermiony, a ta przytaknęła w odpowiedzi głową. – Harry Potterze masz poważne kłopoty.

            - Będzie lanie, Potter – zawtórował rozbawiony Blaise – na goły tyłek. Choć jakby dobrze to przeanalizować, to można to podpiąć pod formę perwersji seksualnej.

            - Diable! – warknęła do niego Pansy, a Zabini uniósł obie ręce w oznace poddania. Mogłoby się wydawać, że to koniec niespodzianek na dzisiejszy wieczór, ale jak się okazało czekało ich jeszcze kilka, bowiem gdy na chwilę w czekoladziarni zapanowała cisza, drzwi otworzyły się pomału, a sekundę później wyłoniła się zza nich platynowa głowa Draco, który nieświadomy czekającej go napaści ze strony przyjaciółki, wszedł jakby nigdy nic do środka. Kiedy dostrzegł obecnych w pomieszczeniu ludzi nie był w stanie opanować zdziwienia.

            - Zabini? – odezwał się do Blaise’a, a po chwili dało się słyszeć głos Harry’ego.

            - Malfoy?

            - Potter? – Draco wrócił się w kierunku bruneta i zmarszczył brwi w oznace niezrozumienia. – Na dodatek podwójnie?

            - Miło nam Draco, że zaszczyciłeś nas swoją obecnością – odparła zjadliwie Pansy, by następnie wznieść teatralnie oczy ku niebu i zwrócić się do oszołomionej Hermiony – Kogoś jeszcze dziś przywieje?

            - Właściwie to ja tylko do Granger – powiedział Malfoy, który nie bardzo wiedział, jak powinien się zachować. Musiał pilnie porozmawiać z kasztanowłosą kobietą, ale nie sądził, że tylko on może mieć jakiś problem.

            - No to przykro mi stary, ale musisz ustawić się w kolejce – odezwał się Blaise, który jako jedyny był rozbawiony całą sytuacją. No i jeszcze Lilly, ale w sumie tylko dlatego, że Zabini łaskotał ją od czasu do czasu po brzuszku.

            - Coś się stało, Draco? – zapytała równie zdziwiona obecnością blondyna, co on towarzystwem reszty zgromadzonych.

            - Świetnie! Już jesteście po imieniu? – wtrąciła się Pansy, a Draco zaśmiał się pod nosem, ściągając jednocześnie płaszcz i szalik.

            - To zabawne, bo to samo powiedział wczoraj twój mąż do Hermiony. – Pani Potter przeniosła zdumione, a zarazem rozjuszone spojrzenie na Harry’ego, który wzruszył przepraszająco ramionami, czym rozbawił zarówno Malfoya, jak i Zabiniego.

            - Więc jednak jesteście razem? – zwrócił się do arystokraty Blaise, a Draco i Hermiona odpowiedzieli mu jednocześnie.

            - Nie jesteśmy parą.

            - Ile razy jeszcze to powtórzycie? – zapytał Harry, a blondyn spojrzał na niego spod byka, czym jedynie pogłębił uśmiech na twarzy Diabła, który przejął od panny Granger małą Lilly i podrzucał ją na rękach, co dziecku bardzo się podobało.

            - Wiem, co złapałeś stary. Zaczyna się na „m” – odezwał się wesoło czarnoskóry, a Draconowi z rosnącej irytacji zaczęła drgać prawa powieka.

            - Ta, malarię – odpowiedział za blondyna Harry, który po chwili oberwał od rozwścieczonej Pansy w ramię, wtórując jej przy tym głośnym „ała”. Hermiona wzniosła teatralnie oczy ku niebu i kręciła z politowaniem głową. To zdecydowanie nie jest jej dzień.

            - Czyli co chciałeś, Malfoy? – ponowiła pytanie, na które wcześniej nie dostała odpowiedzi, ale arystokrata zerknął na nią jedynie przez sekundę, a następnie zwrócił się do Blaise’a, jakby widok kasztanowłosej kobiety przypomniał mu o czymś ważnym.

            - Właśnie, pakuj się powoli Diable, bo po sylwestrze jedziemy do Austrii. – Zabini wytrzeszczył ze zdziwienia oczy i spojrzał na przyjaciela, jak na wariata.

            - Czy tobie się sufit przypadkiem na łeb nie spadł? – zapytał oszołomiony brunet, ale Draco nie zwrócił na niego więcej uwagi.

            - Ty też Granger się pakuj, bo jedziesz z nami.

            - Ja? – omal nie krzyknęła z szoku, a Malfoy wywrócił z dezaprobatą oczami i podszedł do niej bliżej.

            - Ona? – odezwała się równie zdumiona Pansy, która w okamgnieniu znalazła się między przyjaciółmi. – A przepraszam bardzo, do czego potrzebna ci jest niby Miona?

            - A ty wszystko musisz wiedzieć, Pan? – odwarknął poirytowany blondyn, a kobieta zmrużyła gniewnie oczy i uniosła dumnie głowę, krzyżując przy tym ręce na piersiach.

            - Ja ci chyba coś kiedyś powiedziałam odnośnie spotykania się z Hermioną, prawda?

            - Pansy proszę – Hermiona chciała załagodzić jakoś sytuację, ale zdała sobie sprawę, że i tak nikt jej nie słucha. Zarówno pani Potter, jak i Malfoy mają silne i dominujące charaktery. Choćby stanęła na rzęsach nie uda jej się przemówić im do rozsądku. Super. W najlepszym wypadku wylądują na OIOMie.

            - Przecież dokładnie wiesz, gdzie mam twoją opinię – odezwał się zgryźliwie Draco, a brwi Pansy podjechały pod samą górę.

            - Tak, Pan – zawtórował blondynowi Blaise – jeśli chodzi o Draco to jest to naprawdę pojemne miejsce.

            - Zabini jeszcze słowo, a rozerwę cię na strzępy – warknęła wściekła pani Potter, na co mężczyzna zasłonił się małą Lilly i krokiem dostawnym skierował się ku stojącemu na boku, czyli z dala od linii frontu, Harry’emu. Hermiona postanowiła wykorzystać sytuację i szybko podeszła do Malfoya, łapiąc go za rękę. Sądząc po reakcji arystokraty, był odrobinę zdziwiony jej postępowaniem, ale po chwili uśmiechnął się do niej delikatnie i ścisnął mocniej dłoń kobiety, co nie uszło uwadze i tak wyjątkowo poirytowanej Pansy.

            - Dwa gruchające gołąbki, jakież to piękne – odezwała się zjadliwie. Tego najwidoczniej było za dużo dla Harry’ego, gdyż postanowił wspomóc będących pod ostrzałem Draco i Hermionę.

            - Daj im czas, Pan – zwrócił się do żony, a ta spojrzała na niego z niezrozumieniem. – Są przecież dorośli i poradzą sobie.

            - Czy mam rozumieć, że ty ich popierasz, Harry?

            - Ja im daję po prostu szansę, kochanie i ty też powinnaś. – Przez chwilę wpatrywała się w mężczyznę pytającym wzrokiem, by następnie wypuścić głośno powietrze z płuc i przenieść wzrok na zdezorientowaną Hermionę i wyraźnie podminowanego Draco.

            - Jakby ktoś się pytał, to ja też was popieram – krzyknął Blaise, a Malfoy zgromił go wzrokiem, co jedynie rozbawiło czarnoskórego mężczyznę. I wtedy okazało się, że czeka ich jeszcze jedna niespodzianka, gdyż za drzwiami stał najmniej spodziewany gość, a który właśnie wszedł do środka, a oczy wszystkich zgromadzonych pognały w jego kierunku.

            Nikt się nie odezwał. W czekoladziarni panowała niczym niezmącona cisza. Nawet mała Lilly przestała się śmiać i wesoło gaworzyć. Paleta emocji widoczna na twarzach wszystkich zgromadzonych była bardzo różnorodna. Hermiona była na przykład wstrząśnięta. Rozszerzyła oczy, a dolna warga opadła delikatnie ku dołowi. Ze wszystkich osób, które mogły ją dziś odwiedzić padło właśnie na Ronalda Weasleya, który był nie tyle zszokowany, co zdezorientowany zaistniałym widokiem. Nie spodziewał się zastać tylu znajomych i przyjaciół, a już najmniej wyczekiwał kolejnego spotkania z Malfoyem, który mrugał jedynie od czasu do czasu oczami, nie potrafiąc wymówić ani jednego słowa, co w jego przypadku graniczyło z cudem. Harry również nie wyglądał na uradowanego pod niebiosa. Był dość markotny, a niespodziewana wizyta przyjaciela nasunęła mu na myśl same czarne scenariusze, gdyż obawiał się reakcji Hermiony. Nie chciał, żeby znów wróciła do stanu depresyjnego. Martwił się o nią, tak samo z resztą jak Pansy, która również była mocno zdezorientowana przybyciem Rona. Chyba jedynie Blaise wyróżniał się na tle zgromadzonych, gdyż siedział uśmiechnięty od ucha do ucha i skakał wzrokiem między przyjaciółmi, obserwując z rozbawieniem ich przerażone miny.

            - Cześć, Weasley – przywitał Rona wesoło, a po chwili w ślad za nim poszła wciąż oszołomiona pani Potter.

            - Weasley?

            - Pansy? – odpowiedział pytaniem na pytanie rudy, a pałeczkę po nim przejął Harry.

            - Ron?

            - Harry?

            - Draco, Blaise, Hermiona, mały smrodek Potterów. Kogoś pominąłem? – odezwał się poirytowany głupią wymianą imion Draco, a oczy wszystkich zgromadzonych przeniosły się na niego. Poczuł się nagle dziwnie, jakby został osaczony, a co gorsza nie wiedział, czy reakcja zebranych dotyczy jego uwagi odnośnie córki Pansy i Harry’ego, czy dość niekulturalnego ucięcia wylewnych powitań. Przemknął wzrokiem po ludziach i wciąż nie wiedział, gdzie popełnił błąd. Kiedy jednak zatrzymał się na Hermionie zrozumiał wszystko. Jak się z czasem okazało, nie był mistrzem w odczytywaniu niemych próśb.