Miniaturka 7 (pouczająca)

Kochani,
powiem szczerze, że długo zastanawiałam się, czy wstawić tę miniaturkę, czy może sobie ją jednak darować. Przemyślałam wszystkie "za" i "przeciw", i doszłam do wniosku, że powinna ona ujrzeć światło dzienne. Nie jest to opowiastka miłosna, romantyzmu w niej praktycznie brak, a końcówka odrobinę wymuszona, jednak nie o miłość w tej miniaturce chodzi.

Nie jest to atak, tak jak już pisałam przy ostatnim rozdziale. To próba uświadomienia wszystkim niecierpliwym, niedoinformowanym i wręcz upierdliwym, że jestem amatorskim pisarzem i nie utrzymuję się z prowadzenia bloga, a od nowej notki nie zależy, czy będę miała za co opłacić czynsz.

Szczególny żal mam do osób, które nękają mnie przez całe popołudnie wpisami typu: kiedy notka? dodasz dziś rozdział? kiedy następny?, i tak dalej, i tak dalej, a przy tym nie napiszą nic sensownego odnośnie samego rozdziału. Tak, mowa również o tych, którzy skandują w komentarzach powyższe zwroty, a kiedy nowy rozdział zostaje wstawiony potrafią jedynie wyrazić swą radość słowem "super". Niektórzy potrafią połączyć ze sobą dwa w jednym i napisać: super, kiedy next? A przecież zawsze przed każdą notką umieszczam datę publikacji następnej części opowiadania. Czytanie osobistych wypocin autora przed rozdziałem wbrew pozorom nie boli i dziękuję wszystkim, którzy to robią i wyciągają z mych słów odpowiednie wnioski.

Kochani, nie jestem Shakespearem na pół etatu. Nie poświęcam każdej wolnej chwili na pisanie i należy to uszanować. Jestem studentem, korepetytorem, tłumaczem, pracownikiem, a przy tym przyjaciółką i z przyjaciółmi też staram się liczyć. Jestem na uczelni średnio od 8.15 do 18.30, a czasem i do 20.00. Między zajęciami uczę w fundacji  hiszpańskiego lub sama się douczam, wieczorami tłumaczę dokumenty do firmy wujka, na weekendy remontuję lokal pod własną działalność gospodarczą, a kiedy wrócę do domu przy dobrych lotach w okolicach godziny 1 w nocy, otwieram podręczniki i się uczę, a dopiero potem staram się coś stworzyć do nowego rozdziału. Ciężko mi spotkać się z przyjaciółmi chociaż na godzinę raz w tygodniu, a niektórzy z was uważają, że przy takim rozkładzie dnia nie powinnam mieć problemu z napisaniem notki. Proszę, zastanówcie się czasem dwa razy, zanim stwierdzicie, że życie prywatne nie jest argumentem i kiedy piszecie komentarz. Ja naprawdę się staram i robię co mogę, żeby rozdziały były jak najlepszej jakości, ale kiedy czytam zarzuty niektórych czytelników, to aż nóż się w kieszeni otwiera, gdyż ja rwę włosy z głowy i staję na rzęsach, aby wszystko ze sobą grało, a w zamian dostaję wyrzut, że odważyłam się odejść od komputera na dwie minuty, bo chciało mi się siku, a przez moje potrzeby fizjologiczne musicie czekać dwa tygodnie na nową publikację.

Na koniec bardzo dziękuję tym, którzy szanują moją pracę, wyrażają to w komentarzach dłuższej treści i wspierają mnie w tym, co robię, a nawet stają w mojej obronie, mimo że od kłótni na forum trzymają się z daleka ;) Jesteście w zdecydowanej większości i tylko dzięki wam mam siłę prowadzić bloga. Dziękuję, że jesteście, że robicie wszystko, abym się nie załamywała i zawsze jesteście ze mną, choćby przerwa w opowiadaniu miała trwać rok, co obiecuję, że nigdy nie nastąpi. Jesteście wspaniali i życzę każdemu blogerowi tak cudownych czytelników :)

Zapraszam teraz na miniaturkę pouczającą, a rozdział 42, tak jak obiecałam, pojawi się na blogu już za tydzień - 28 lutego.

Realistka

* * * * *

Życie osobiste – bo czasem warto je posiadać

            Wieczór to pora dnia, kiedy powinno oddać się w błogie ramiona relaksu, pozwolić porwać się odprężeniu i zapomnieniu, a przede wszystkim zatracić się na moment w ciszy i spokoju. Odłożyć wszystkie zmartwienia na bok, założyć wygodne ubranie, usiąść z gorącą herbatą w fotelu i pozwolić, aby wir lenistwa porwał przynajmniej na chwilę. O, jakże Hermiona Granger chciałaby móc spędzać w ten sposób chociaż część wieczorów! Z dobrą książką, Krzywołapem na kolanach, otulona kocem i wolna od wszelkich obowiązków na te kilka minut.

            - Przecież nie można mieć wszystkiego – westchnęła głośno zza grubego woluminu, który musiała przeczytać za Rona, aby móc pomóc mu w pracy domowej na transmutację, chociaż słowo „pomoc” bynajmniej tu nie pasowało. Odruchowo zerknęła na malutki zegarek na nadgarstku i ziewnęła przeciągle widząc wskazówki układające się równo na godzinie dwunastej w nocy.

            - Jeszcze tylko –  odezwała się do siebie i przekartkowała książkę, aż dotarła do rozdziału, na którym powinna zakończyć lekturę. – Dziewięćdziesiąt cztery strony.

Wolała nie tracić czasu na bezsensowne rozmowy z samą sobą, kiedy do napisania została jej jeszcze własna praca dodatkowa do Slughorna. Na szczęście nowy nauczyciel eliksirów był mniej wymagający, niż jego poprzednik i wystarczało mu w zupełności pół rolki pergaminu. Nie zmieniało to jednak faktu, iż wypracowanie samo się nie napisze, a ona nawet go nie zaczęła, będąc zbyt zaabsorbowana… tak naprawdę wszystkim.

            Rozpoczęła szósty rok nauki pełna pasji, zapału i ogromnej energii. Była wyjątkowo aktywna na wszelkich zajęciach, a kiedy mogła wykazać się wiedzą nadprogramową czuła się, niczym w siódmym niebie. Od samego początku zgłaszała się do wszelkich prac dodatkowych, chcąc utrzymać jak najwyższy poziom w oczach nauczycieli. Mianowanie jej prefektem również przysporzyło wielu obowiązków, ale nie przeszkadzały one w ogóle w pogodzeniu ze sobą wszystkich sfer życiowych. Zawsze znalazła czas na wyjście do Hogsmeade, czy do Hagrida, z olbrzymią chęcią pomagała swym kolegom i koleżankom w wyrównywaniu zaległości. Potrafiła połączyć ze sobą życie szkolne i osobiste, choć często czuła, że już nie ma więcej siły, aby chociaż podnieść się z łóżka. Zawsze jednak było coś, co dodawało jej nowej energii i pomagało przejść przez dzień pełen wyzwań i obowiązków z uśmiechem na ustach. Na początku była to chęć udowodnienia, że jest najlepsza we wszystkim, perfekcyjna i niezawodna. Później ten cel uległ nieco zmianie, gdyż na jej drodze stanął najlepszy przyjaciel, a zarazem osoba, na widok której serduszko zaczynało bić w piersi dwa razy mocniej - Ronald Weasley.

            Nie macie pojęcia, jak bardzo Hermiona ucieszyła się, kiedy Ron pierwszy raz z własnej i nieprzymuszonej woli poprosił ją o pomoc w pracy domowej dla profesor McGonagall. Od tego pamiętnego dnia zawsze rezerwowała sobie w terminarzu przynajmniej dwie godziny dla niego. Nie zawsze się uczyli, choć nauka to i tak wyolbrzymione słowo. Często wychodzili gdzieś razem, najczęściej po to, aby Ron mógł wesprzeć przyjaciółkę w obowiązkach Prefekta Naczelnego. Panna Granger przez cały ten okres liczyła, że dzięki spędzaniu wspólnie czasu uda jej się zbliżyć do chłopaka. Poświęcała mu każdą wolną chwilę, zgadzała się na wszystkie propozycje, po prostu byłaby w stanie wskoczyć za nim w ogień. Do czasu.

            Drzwi od dormitorium dziewcząt zaskrzypiały cicho, a po chwili wyłoniła się zza nich ruda czupryna. Hermiona oderwała się na moment od lektury i uśmiechnęła niemrawo do przyjaciółki, która pomachała jej w odpowiedzi i natychmiast usiadła obok niej na łóżku.

            - Co robisz, Hermi? – spytała wesoło, a panna Granger westchnęła przeciągle i pokazała przyjaciółce okładkę książki. – Transmutacja dla zaawansowanych. A cz ty przypadkiem nie wiesz już wszystkiego na ten temat?

            - Ja tak, ale Ron nie bardzo – odparła nieco znużonym głosem i zapisała kolejne zdanie na pergaminie. Ginny  podrapała się po głowie i spojrzała z zaciekawieniem na kasztanowłosą. To już kolejny wieczór, który Hermiona przeznacza na odrabianie pracy domowej jej brata. Nie bardzo wiedziała, co powinna na ten temat myśleć. Przecież koleżeńska pomoc nie była niczym złym, a dobrze wszyscy wiedzieli, że Ron ma problemy z nauką. Jednakże aktywny udział panny Granger w życiu edukacyjnym chłopaka zaczął pomału zakrawać o zwykłe wyzyskiwanie, a na to Ginny pozwalać nie zamierzała.

            - Nie uważasz, że powinien sam sobie z tym radzić? – zapytała niepewnie, spoglądając z troską na twarz przyjaciółki. Od dłuższego czasu dziewczyna chodziła niewyspana i miała potworne sińce pod oczami. Czasami ciężko było uwierzyć, że jest zdolna podnieść rękę w trakcie zajęć przeszło trzydzieści razy.

            - Jutro ma trening z Harrym – odparła mocno zaspanym głosem – powinien się wyspać, aby być w formie.

            - Czyli on smacznie sobie chrapie w łóżeczku, a ty męczysz się za niego?

            - Tylko mu pomagam. Następny esej napisze sam. – Ginny uniosła jedną brew ku górze i patrzyła na Gryfonkę z powątpiewaniem. Obie przecież dobrze wiedziały, jak Ron będzie pisał kolejne wypracowanie. Nie skomentowała jednak wypowiedzi Hermiony. Podniosła się powoli z łóżka, burcząc pod nosem coś, co brzmiało jak „aha, jasne”, a następnie zniknęła za drzwiami do łazienki, zostawiając pannę Granger z toną pergaminu i olbrzymich ksiąg.

           

            Dźwięk budzika rozniósł się po całym dormitorium budząc wszystkie dziewczęta, a w szczególności Hermionę, która omal nie spadła z łóżka. Jak najszybciej zebrała wszystkie potrzebne rzeczy i zamknęła się w łazience, w której odprawiła codzienny rytuał w postaci błyskawicznego prysznica, umycia zębów, rozczesania włosów i spięcia ich w kucyka oraz wskoczenia w szkolny mundurek. Wystrzeliła zza drzwi jak proca i pognała prosto do Wielkiej Sali, w które zapewne trwało już w najlepsze śniadanie. Wbiegła do niej i ujrzała Rona oraz Hary’ego siedzących jak zawsze przy jednym stole i szybko się do nich dosiadła, przywołując po drodze na usta uśmiech pełen szczęścia. Rudowłosy jednak, kiedy tylko ją zobaczył postanowił zepsuć jej dobry humor.

            - Gdzieś ty była, Hermiono? – zapytał raczej mało uprzejmie, a kasztanowłosa dziewczyna skuliła się w sobie. – Za piętnaście minut mam zajęcia z McGonagall i muszę jej oddać wypracowanie.

            - Nie sądzę, aby w tak krótkim czasie Miona zdążyła ci je sprawdzić – odezwał się nieco zmęczony Harry, a brew Rona powędrowała ku górze. Następnie uśmiechnął się do niego szeroko i machnął lekceważąco ręką.

            - Wiem, dlatego sama mi je napisała – odpowiedział wyraźnie z siebie zadowolony, a oczy Pottera omal nie wyszły na wierzch. Spojrzał kątem oka na przyjaciółkę, ale ona wzruszyła jedynie przepraszająco ramionami i wyciągnęła z torby kawałek pergaminu, by następnie wręczyć go Ronowi. Chłopak przyjął go bez słowa i wsadził do jednej z kieszeni, a następnie podniósł się z ławki i ruszył bez pożegnania ku drzwiom. Hermiona westchnęła niedługo potem i sięgnęła po dzbanek z sokiem dyniowym.

            - Czemu nie napisał go sam? – zapytał z zaciekawieniem Harry. Panna Granger spojrzała na niego znad szklanki  z sokiem i uśmiechnęła przyjaźnie.

            - Przecież wiesz, że macie dziś trening – odpowiedziała wyraźnie pewna siebie, ale w zmęczonych oczach przyjaciółki brunet dostrzegł wycieńczenie i zmartwienie. Był jednak pewien, że Hermiona nie dostrzega, jaką formę obrała „pomoc” Ronowi.

            - Wiesz, że to wyzysk?

            - Nie – odparła wyraźnie wzburzona, krzyżując ręce na piersiach. – To czysta pomoc. Ron nigdy by mnie nie wykorzystał.

            - Jak sobie chcesz, Miona – bąknął od niechcenia i powrócił do śniadania. Po chwili jednak pojawił się przy nich ponownie Ron i położył przed dziewczyną książkę od numerologii, a kasztanowłosa spojrzała na niego z niezrozumieniem.

            - Strona czterdziesta ósma i pięćdziesiąta. Tam są zaznaczone zadania. Dasz radę na jutro, co nie? – I nie czekając na jej odpowiedź wyszedł z Wielkiej Sali. Harry z początku chciał coś powiedzieć, ale otworzył jedynie usta. Postanowił nie wtrącać się w sprawy między przyjaciółmi, tym bardziej, że Hermiona potrafiła sama odmówić. Martwiło go jednak, że nie dostrzega, iż wszelkie jej starania są lekceważone przez Rona, a który bezkarnie wykorzystuje wiedzę dziewczyny do odrabiania pracy domowej.

            Zaklęcia trwały już ponad półgodziny, ale Hermiona była dziwnie rozkojarzona. Nie potrafiła się skupić na prostych czynnościach. Co chwilę ziewała i przecierała zmęczone oczy, jakby chciała się rozbudzić. Głowa wprost jej pękała od nadmiaru myśli. Zastanawiała się, czemu zarówno Harry, jak i Ginny uwzięli się, że Ron ją wyzyskuje. Przecież gdyby oni mieli jakieś problemy chętnie by im pomogła. Czy to jej wina, że rudy nie radzi sobie tak dobrze ze wszystkimi przedmiotami? Nabrała jednak wątpliwości, czy aby na pewno postępuje właściwie. Może przyjaciele mieli rację, a ona jest zwykłym kozłem ofiarnym?

            Na pograniczu października i listopada Ron zaczął się dziwnie zachowywać, a przynajmniej tak jej mówiła Ginny, a czasem nawet i Harry. Stał się wynioślejszy, opryskliwy, a zamiast słowa „proszę” zaczął nagminnie używać zwrotu „chcę to mieć na…”. Ona tego nie zauważała. Dla niej rudzielec wciąż był tym samym przyjacielem, którego poznała w pociągu do Hogwartu. Widywali się codziennie, rozmawiali o zajęciach i pracach domowych, o wyjściach z zamku w czasie wolnym… Byli nierozłączni, a raczej Hermiona weszła w stały związek z esejami, ćwiczeniami i innymi zadaniami, które należały do Rona. Usprawiedliwiała go ciężkimi przygotowaniami do kwalifikacji do drużyny Gryfonów w quidditchu, którym chłopak poświęcił się bezgranicznie. Widząc jego pasję do gry i zapał, kiedy wlatywał na boisko nie dostrzegała nic złego w odrobieniu mu jednej czy dwóch prac z zaklęć lub eliksirów. Później pięciu czy siedmiu, a jeszcze później dwunastu bądź piętnastu, następnie dwudziestu lub trzydziestu. Dla niej to była zawsze pomoc. Świadomie bowiem oczekiwała od przyjaciela czegoś więcej, jednak Ron zdawał się nie dostrzegać jej wysiłków.

            Zajęcia w końcu dobiegły końca i z westchnieniem ulgi zaczęła pakować podręczniki do torby. Jedna z książek niestety upadła jej na podłogę, jednak nim zdążyła się po nią schylić, ujrzała bladą dłoń trzymającą jej lekturę, a ku jej zdziwieniu jej właścicielem okazał się szanowny Draco Malfoy.

            - Trzymaj pokrako – wybąkał w jej stronę i wepchnął jej wolumin do ręki, a następnie zniknął między uczniami, nim zdążyła odpowiedzieć mu jakimś zjadliwym komentarzem. W sumie to i tak nie miała siły na kłótnie z nim. Od początku roku odezwał się do niej może z trzy razy, włączając ten sprzed chwili, i prawdę mówiąc wolała, aby tak pozostało. Włożyła podręcznik do torby i wyszła z sali, gdzie czekali już na nią Harry i Ron. Rudy od razu wepchnął jej do ręki rolkę pergaminu i ruszył przed siebie, nie zaszczycając jej więcej wzrokiem.

            - Przecież to… - omal nie krzyknęła, widząc listę zadań, którą wręczył jej chłopak. Poczuła na ramieniu rękę Harry’ego i spojrzała w jego oczy z rozpaczą.

            - Niech sam to zrobi – odezwał się do niej współczującym tonem, ale po chwili usłyszeli krzyczącego w ich kierunku Rona, który wydawał się niecierpliwić ich zwlekaniem.

            - Harry trening! Ile można czekać?

            - Tyle, ile trzeba pacanie – odwarknął pod nosem i ruszył ku przyjacielowi, a Hermiona skierowała się prosto do biblioteki. Miała teraz wolną godzinę, więc powinna uporać się przynajmniej z częścią zadań, zanim nie rozpocznie korepetycji z eliksirów dla drugoklasistów.

            - Hermiona? - Przerwała tłumaczenie dziewczynce działanie bezoaru i wychyliła się zza regału, aby zobaczyć, kto ją woła. Kiedy Ron tylko ją dostrzegł, natychmiast ruszył w jej kierunku. Sądząc po wyrazie twarzy chłopaka zdecydowanie był w złym nastroju. Zwróciła się do Merry, wdziewając na usta przepraszający uśmiech.

            - Skończymy na dziś, dobrze? – Dziewczynka kiwnęła głową i zaczęła pakować swe podręczniki do torby. Ron nie czekając, aż uczennica sobie pójdzie zasiadł na jej miejscu i rzucił przed Hermioną wypracowanie, które wręczyła mu z samego rana.

            - Coś się stało, Ron? – zwróciła się do niego najmilej, jak umiała i odruchowo zerknęła na ocenę widniejącą na pracy domowej chłopaka. – Dostałeś zadowalający.

            - No właśnie, tylko zadowalający – prychnął lekceważąco w jej kierunku i rozsiadł się wygodniej. – Miona, miałaś trzy dni! To chyba wystarczająco dużo czasu, aby napisać wypracowanie przynajmniej na powyżej oczekiwań.

            - Przepraszam – wybąkała cicho w jego kierunku, ale nie złagodziło to karcącego tonu przyjaciela.

            - Trzy dni. Trzy dni! – krzyknął do niej wyraźnie wzburzony. – Wiesz, ile można napisać w trzy dni?

            - Musiałam jeszcze odrobić swoją pracę do Slughorna i pouczyć Collina – odparła skruszona i spojrzała na siedzącego naprzeciwko chłopaka. Ron wprost kipiał ze złości, a ona poczuła się niesamowicie winna. Machinalnie spuściła głowę i zaczęła miętosić w rękach rąbek spódniczki.

            - I to ma być wytłumaczenie? – zapytał z ironią, a ona prawie niezauważalnie przytaknęła mu głową. – Gdybym wiedział, że odwalisz taką fuszerkę, to sam bym to wolał napisać.

            - Przecież mogłeś – odpowiedziała i odważyła się spojrzeć na niego hardo, lecz niemal natychmiast tego pożałowała. Brwi chłopaka uniosły się ze zdziwieniem ku górze, a usta wygięły w kpiącym uśmieszku. Poczuła, że żołądek skręca jej się z bólu na ten widok. Ron nigdy nie patrzył na nią w ten sposób.

            - Mam treningi quidditcha – odparł wyraźnie z siebie dumny i podniósł się powoli z zajmowanego miejsca. – Poza tym, nikt ci nie kazał uczyć małolatów między zajęciami.

            - Ale… - chciała zaprotestować, ale chłopak położył przed nią kawałek papieru i uśmiechnął przepraszająco, a następnie puścił jej oczko, na co usta Hermiony ułożyły się, jak do wymówienia literki „o”.

            - Będę wdzięczny, Mionuś. – Następnie obrócił się na pięcie i zniknął między regałami, a panna Granger siedziała, jak sparaliżowana i wciąż gapiła się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał Ron. Kiedy otrząsnęła się z szoku, szybko sięgnęła po zostawiony na stoliczku papier i przyjrzała mu się z uwagą.

            - On sobie chyba ze mnie żartuje – powiedziała sama do siebie i w myślach zaczęła analizować, jak rozłożyć czas, aby zdążyć „pomóc” przyjacielowi w wykonaniu pracy domowej. Trochę tego było, a przecież miała jeszcze swoje zajęcia i życie prywatne. Tak, miała, ale najwidoczniej Ron Weasley uważał, że nie istnieje coś takiego, jak czas wolny poświęcany samemu sobie. Westchnęła na tę myśl i sięgnęła po książkę od eliksirów, jednak nie dane jej było cieszyć się długo spokojem, gdyż naprzeciwko niej usiadła osoba, której towarzystwa najmniej się w owym momencie spodziewała.

            - Żałosna jesteś, Granger – z wyraźną kpiną przemówił do niej Draco, a panna Granger spojrzała na niego kątem oka i powróciła do czytania opasłego tomu. Jeszcze bezmyślnych kłótni z Malfoyem jej dziś do szczęścia brakowało. Problemem był jednak fakt, iż Ślizgon najwyraźniej nie zamierzał odpuszczać.

            - Nie wiem, jak jest u was w Gryffindorze, ale my Ślizgoni – odezwał się wyraźnie dumny ze swej przynależności – nie wyzyskujemy swych koleżanek i kolegów.

            - O co ci chodzi, Malfoy? – zwróciła się do niego z lekkim znużeniem i przewróciła od niechcenia kartkę w podręczniku. Chciała zbyć chłopaka, ale nie spodziewała się, że będą z nim aż takie problemy. Malfoy zawsze był uparty, ale najwidoczniej obrał sobie za cel udowodnienie jej, że nie ma bardziej zawziętej osoby na świecie.

            - Weasley się tobą wysługuje, Granger – odparł jej z przekąsem, a ona wzruszyła w odpowiedzi ramionami.

            - Zależy, jak kto patrzy, Malfoy – odpowiedziała mu niechętnie i sięgnęła po rolkę pergaminu oraz pióro. – A twoje zdanie jakoś najmniej mnie obchodzi.

            - Nie wiedziałem, że lubisz robić za tanią siłę roboczą – stwierdził wyraźnie zadowolony , rozsiadając się wygodniej na krześle i wyciągając nogi na sąsiednim siedzeniu. Panna Granger obserwowała kątem oka jego poczynania i aż zacisnęła mocniej palce na piórze. Nie znosiła, kiedy ktoś zakłócał jej spokój i panoszył się w miejscu pracy.

            - Masz coś z tego w ogóle? – zapytał ją na wpół rozbawiony, na wpół zaciekawiony, a wzrok dziewczyny spoczął na nim na sekundę. Ujrzała rozciągnięte w ironicznym uśmiechu wąskie wargi i iskrzące się szare tęczówki, które po chwili miała ochotę zamienić w dwa fioletowe lima. Zwróciła się do chłopaka na tyle spokojnie, na ile pozwalały jej zszargane nerwy.

            - Co masz na myśli?

            - Nie wiem, płaci ci, stawia ci piwo w Hogsmeade, zabiera na randki? – Zaśmiał się po chwili złośliwie i przybliżył do niej, a ona machinalnie odsunęła się do tyłu. Nie chciała mieć z Malfoyem nic wspólnego, nawet jeśli nie był dla niej tak nieuprzejmy, jak miał w zwyczaju. – Po zastanowieniu nie mógłby zrobić niczego z wymienionych.

            - Czemu tak twierdzisz? – zapytała go wyraźnie zaintrygowana, a Draco wzruszył w odpowiedzi ramionami i obdarzył ją sardonicznym uśmieszkiem. Od razu wywróciła z politowaniem oczami i zaczęła pakować podręczniki do torby.

            - Po pierwsze, nie stać go, aby ci płacić za takie ilości pracy domowej – odparł wyraźnie usatysfakcjonowany ze swego odkrycia i kontynuował swą wypowiedź – po drugie, nie pijasz alkoholu, Granger, zatem piwa też nie może ci postawić.

            - A czemu nie mógłby zabrać mnie na randkę? – spytała zdecydowanie zbyt szybko, co uświadomiła sobie dopiero, kiedy skończyła wypowiadać ostatnie słowo. Sądząc po wyrazie twarzy Malfoya, dostrzegł jej zniecierpliwienie, a raczej zaintrygowanie ostatnią i zdecydowanie najważniejszą kwestią. Podniósł się zgrabnie z krzesła i stanął bardzo blisko niej z dumnie uniesioną głową i cynicznym smirkiem na ustach.

            - Czyżby panna Wiem To Wszystko się zakochała? – zwrócił się do niej wyjątkowo cicho, a tętno Hermiony momentalnie podskoczyło. Ron nie jest jej obojętny, ale miała nadzieję, że nie widać tego aż tak bardzo.

            - A nawet jeśli, to co? – warknęła do niego wściekle, a prawa brew blondyna uniosła się z zaciekawieniem ku górze. Po chwili pochylił się lekko w jej kierunku i niemal wyszeptał do ucha, a z twarzy dziewczyny momentalnie uleciały wszelkie barwy.

            - Bo ten idiota nie jest tobą zainteresowany. – Odsunął się od niej i odszedł wyraźnie z siebie zadowolony, zostawiając pannę Granger samą. Kasztanowłosa od razu osunęła się na krzesło i zamknęła pobladłą twarz w dłoniach i wtedy dostrzegła, że w jednej z nich trzymała podręcznik z numerologii. Zerknęła na niego przygnębionym wzrokiem i dostrzegła przylepioną do okładki karteczkę. Oderwała ją odruchowo, a w tym momencie po bladym policzku potoczyła się samotna łza goryczy. Nie dawaj się wykorzystywać. Zgniotła wiadomość i wrzuciła do otwartej torby, a następnie wymaszerowała z biblioteki i puściła się biegiem przez korytarz. Jeśli teraz nie porozmawia z Ronem, to nie zrobi tego nigdy.

            Z bijącym sercem szła na stadion, gdzie drużyna Gryffonów prowadziła kolejny trening przed meczem quidditcha. W głowie kotłowały jej się myśli odnośnie rudowłosego chłopaka, ale również  zadufanego w sobie ślizgońskiego arystokraty. Co jeśli Malfoy faktycznie ma rację? Ale czy Ron byłby zdolny do wykorzystania jej? Od razu przypomniała sobie rozmowy z Ginny, w których przyjaciółka przekonywała ją, że  nie tak wygląda pomoc przy odrabianiu pracy domowej. I z wielkim bólem Hermiona musiała przyznać jej po tak długim czasie rację. Uczucie do chłopaka przesłoniło jej zdrowy rozsądek. Chciała wypaść w jego oczach jak najlepiej, pokazać mu, że na nią zawsze może liczyć, i że jest niezastąpiona. Wylewała siódme poty nad jego wypracowaniami, licząc, że w ten sposób uda jej się do niego zbliżyć. Ale Ron nie zaprosił jej przez ten czas nigdzie. Na początku przychodził do niej sporadycznie, kiedy faktycznie miał jakiś problem. Średnio dwa razy w tygodniu. Potem zwiększył liczbę do czterech, a na końcu, czyli obecnie, jest u niej codziennie i zasypuje ją coraz nowszymi zadaniami i pracami, informując ją jedynie, w jakim czasie powinna mu je dostarczyć.

            Przystanęła na moment i spojrzała na wiszącą w powietrzu sylwetkę rudzielca i znów naszły ją wątpliwości. Czy Ron mógłby ją bezkarnie wyzyskiwać? Wszystko na to wskazywało, ale ona nie chciała wierzyć w te brednie. Jest jej przyjacielem, nie posunąłby się do takiego świństwa. Poza tym, ona przecież i tak uczy się całymi dniami, a on ubiega się o miejsce w szkolnej drużynie quidditcha, więc powinno być zrozumiałe, że należy mu pomóc. Ma tyle obowiązków, że nie ma nic złego w tym, że napisze mu jedno czy dwa wypracowania. Uśmiechnęła się do swych myśli i już miała wrócić z powrotem do zamku, gdy ktoś pociągnął ją za rękaw szaty.

            - A co ty tu robisz, Hermi? – zapytała wesoło Ginny, a Hermiona uśmiechnęła się do niej promiennie. Ruda była ubrana w strój treningowy, a zatem musiała zrobić sobie przerwę, skoro do niej przyleciała.

            - Tak tylko przechodziłam. – Przyjaciółka spojrzała na nią nieufnie, ale nie wyraziła swej niepewności, a jedynie obdarzyła kasztanowłosą szerokim uśmiechem.

            - Rozumiem – odpowiedziała cicho, a po chwili dodała nieco głośniej – a nie masz może ochoty pójść jutro ze mną do Hogsmeade?

            - Ja? – zapytała wyraźnie zdziwiona. – Ale po co?

            - Przejść się, pogadać, może na jakieś zakupy. Po prostu nie mam co ze sobą zrobić w sobotę. – Panna Granger zastanowiła się nad wypowiedzią przyjaciółki, by po chwili przytaknąć jej radośnie głową. Już dawno nigdzie nie była w wolny weekend i z chęcią wyrwie się z czterech ścian biblioteki oraz dormitorium chociaż na dwie godzinki.

            - Chętnie, Ginny – odparła rudej i uśmiechnęła do niej promiennie. – O 11.00 czy wolisz później?

            - Pasuje mi – odpowiedziała kasztanowłosej, a po chwili rozbrzmiał dźwięk gwizdka sędziowskiego i ruda wsiadła z powrotem na miotłę, unosząc się na wysokość twarzy koleżanki. – Muszę lecieć, bo Harry chyba ma jakiś problem.

            - Harry i problem w quidditchu? – spytała wyraźnie zdziwiona.

            - Ron ostatnio trochę gwiazdorzy. – Puściła do przyjaciółki oczko i wzniosła się ku górze, a Hermiona ruszyła ku murom szkoły. Cieszyła się jak głupia, że idzie z Ginny do Hogsmeade i odetchnie chociaż na chwilę. Zregeneruje siły, a potem zabierze się za zadania domowe i pomoże Ronowi w pracach. Na myśl o rudowłosym chłopaku zachłysnęła się powietrzem. Czy powinna go poinformować o swoim wyjściu? W końcu straci dwie godziny, które mogłaby spożytkować na jedno z jego wypracowań. Postanowiła, że powie mu, iż dostanie zadania nieco później. W końcu też jej się coś od życia należy.

            Byli przed ostatnimi zajęciami dzisiejszego dnia, które na nieszczęście odbywały się ze Ślizgonami. Hermiona stała pod ścianą i zagryzała wargę niemalże do krwi, a kawałek szaty był tak wymiętoszony, że żadne zaklęcie prasujące mu nie pomoże. Chciała jak najszybciej powiadomić Rona, że nie odda mu wypracowania na czas, tylko kilka godzin później. Prawdę mówiąc sama nie wiedziała, czemu aż tak bardzo się denerwuje. Przecież nie zabroni jej nigdzie iść. Prawda? Ledwie zdążyła pomyśleć o reakcji chłopaka, a wyłonił się zza rogu razem z Harrym, rozmawiając z nim żywo na jakiś temat. Podeszła do nich pełna optymizmu i stanęła jak najbliżej rudego.

            - Cześć chłopcy – zwróciła się do nich najmilej jak umiała. – Jak trening?

            - Od kiedy interesujesz się quidditchem? – zapytał niezbyt uprzejmie Ron, a uśmiech na twarzy dziewczyny natychmiast zniknął.

            - Przecież Miona tylko zapytała. To nie znaczy, że się od razu interesuje – odparł za nią Harry, ale Ron wydawał się go nie słyszeć. Patrzył wyczekująco na Hermionę, która spuściła lekko głowę i znów zaczęła miętosić w rękach rąbek szaty.

            - Możemy porozmawiać na osobności, Ron? – spytała niepewnie, ale od razu jej ulżyło, kiedy rudy wzruszył ramionami, a Harry odsunął się od nich i podszedł do Neville’a oraz Seamusa.

            - Jak sobie chcesz – wybąkał jakby od niechcenia i oparł się o ścianę. Panna Granger postanowiła od razu przystąpić do głównej części wypowiedzi, gdyż zostało im niecałe dziesięć minut do rozpoczęcia zajęć, a jeśli teraz nie powie Ronowi, że wychodzi z Ginny, to nie zrobi tego nigdy.

            - Chodzi o to, że idę z Ginny jutro do Hogsmeade – zaczęła niepewnie, ale chłopak nie wyglądał, jakby był zainteresowany jej słowami. Postanowiła zatem kontynuować, bacznie obserwując jego reakcje. – I te twoje wypracowania napiszę, kiedy wrócę.

            - Jak to, kiedy wrócisz? – zapytał wyraźnie poirytowany, a Hermiona skuliła się w sobie. – Co to znaczy?

            - To tylko dwie godziny. Porozmawiamy, pośmiejemy się i wrócimy.

            - To masz czas, aby gadać o jakichś bzdetach, a nie możesz napisać mi wypracowania? – warknął wzburzony w jej stronę, a dziewczyna spojrzała na niego z niezrozumieniem. Nie zwróciła uwagi, że niedaleko nich stoi blond włosy chłopak i przysłuchuje się ich rozmowie z nadzwyczajną uwagą.

            - Ginny to moja przyjaciółka – odpowiedziała mu hardo – i chcę z nią spędzić trochę czasu. Też mam swoje życie.

            - Wciąż tego jakoś nie rozumiem, wiesz? – odezwał się do niej wkurzony, a Hermiona nagle zrozumiała, o czym mówiła jej Ginny, Harry, a nawet Malfoy w bibliotece. Już otwierała usta, aby odpowiedzieć Ronowi, co myśli na temat takiej pomocy, kiedy usłyszała za swoimi plecami jadowity głos, który pochodził od wyjątkowo złośliwego Ślizgona.

            - Życie prywatne – wymówił dwa słowa bardzo ironicznie i spojrzał na czerwieniejącego ze złości Rona. – Mówi ci to coś, Weasley?

            - Nie wtrącaj się Malfoy – warknął do Draco, a ten uniósł brwi w oznace zdziwienia. Hermiona spojrzała na blondyna kątem oka i zaczęła się zastanawiać, co Malfoy chce osiągnąć. Przecież on nie pomaga bezinteresownie, a już tym bardziej nie jej.

            - Bo co? – zapytał na wpół rozbawiony Rona. – Boisz się, że Granger zrozumie, że ją wykorzystujesz?

            - Nie wykorzystuję jej! – krzyknął do niego wściekle, a oczy reszty uczniów zwróciły się ku nim. Draco omiótł zgromadzenie wzrokiem i prychnął lekceważąco, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

            - Mizdrzysz się z Brown po kątach, a ona odrabia ci zadania. To nie jest  wysługiwanie się? Co o tym myślisz, Granger? – zwrócił się do niej, a ona rozchyliła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie była w stanie. W trzech zdaniach Malfoy zrujnował jej cały świat i obalił wszystkie dotychczasowe teorie uświadamiając, że najlepszy przyjaciel bezkarnie ją wykorzystywał, a sam uganiał się za Lavender i nawet w jednej setnej nie odwzajemnia uczuć, które do niego żywi. Poczuła się podle, a gorące łzy machinalnie napłynęły jej do oczu.

            - A ty taki święty jesteś, co? – Ron zwrócił się jadowicie do Malfoya, ale ten nie wydawał się być przejęty jego słowami. Wzruszył od niechcenia ramionami i uśmiechnął cynicznie do rozmówcy, który był czerwony po same cebulki włosów.

            - Może – odpowiedział leniwie – ale ja przynajmniej rozumiem, czym jest życie prywatne.

            - Dla mnie to żaden argument – warknął poirytowany rudy i łypnął wściekle na Hermionę, która patrzyła na niego z jawnym rozgoryczeniem. Sądząc jednak po wyrazie twarzy chłopaka, zupełnie się jej stanem nie przejął. Draco natomiast widząc zasnute łzami oczy kasztanowłosej zmarszczył brwi w oznace niezadowolenia i postanowił jak najszybciej skończyć idiotyczną w jego mniemaniu rozmowę.

            - Uwaga Weasley, bo będę tłumaczył – podniósł głos zwracając się do Rona, tak aby reszta uczniów wyraźnie mogła go usłyszeć. – Otóż życie osobiste to czas poświęcany sobie, przyjaciołom, kotu, psu, sąsiadowi i komu jeszcze dusza zapragnie i pożytkowany w celu relaksu, rozluźnienia, a to nie ma nic wspólnego z pracą, obowiązkami, a już tym bardziej odrabianiem twoich zadań domowych. Także Granger posiada życie prywatne, które jest argumentem nie do podważenia i uszanuj jej wyjście z twoją siostrą, bo w pełni jej się to należy.

            - Kpisz sobie ze mnie, Malfoy? – Brwi Rona podjechały aż po nasadę czoła, a Draco jedynie pokręcił z politowaniem głową.

            - Myślałem, że nie możesz już być głupszy, Weasley, ale dobrze, że rozwiałeś moje wątpliwości. – Następnie złapał Hermionę za ramię i skierował ku otwartym drzwiom od sali, zostawiając osłupiałego Gryfona. Panna Granger stawiała kolejne kroki jak robot, nie bardzo wiedząc, gdzie się kieruje. Kiedy usłyszała przy uchu cichy głos Malfoya momentalnie otrzeźwiała i spojrzała w jego szare oczy, kiedy mijali się między ławkami.

            - Kiedyś mi podziękujesz. – Zniknął między uczniami, a dziewczyna usiadła przy pierwszej lepszej ławce i wytarła mokre policzki, aby Slughorn niczego nie zobaczył. Ku jej zdziwieniu przysiadł się do niej Harry, który przytulił ją niespodziewanie. Nie wiedziała, jak powinna się zachować, ale odwzajemniła uścisk i uśmiechnęła się do niego blado. Dostrzegła nagle wchodzącego do sali zdenerwowanego Rona, który od razu skierował się ku ich ławce, ale wtedy brunet położył na krześle swoją torbę i łypnął na przyjaciela spod łba, a ten prychnął w odpowiedzi i usiadł w odległym kącie klasy.

            - Dziękuję – zwróciła się do Harry’ego, a ten uśmiechnął się do niej pogodnie.

            - A nie mówiłem, że cię wykorzystuje? – powiedział do niej jakby z lekkim wyrzutem i wyciągnął podręcznik oraz pergamin z torby. Hermiona przygryzła odruchowo wargę i spuściła głowę. Powiedziałaby to samo, gdyby dostrzegła to wcześniej. Niestety ona ślepo wierzyła, że Ron dzięki pomocy odwzajemni jej uczucia i będzie chciał być dla niej kimś więcej, niż tylko przyjacielem. Jaka głupia była! Starała się dogodzić wszystkim, a osoba, na której najbardziej jej zależało miała do niej największe pretensje o wszystko. Bo ile razy robił jej wyrzuty, że za późno przyniosła mu zadania? Ile razy czepiał się, że dwa dni to ogromna ilość czasu, aby zapisać dwie rolki pergaminu? Miał problem ze wszystkim, czego by nie zrobiła. Nie dostrzegał, że zarywa nocki, aby odrobić jego prace. Potrafił jedynie chodzić za nią i popędzać ją, albo domagać się informacji, na kiedy przyniesie mu eseje. Ale ona ma życie prywatne, a Malfoy ma rację. Może swój osobisty czas poświęcać na co chce i komu chce, bo to jest chwila tylko i wyłącznie dla niej. Może nawet leżeć i palcem nie kiwnąć przez dwie godziny, bo po prostu jej się to należy. Przecież sama się uczy, pomaga słabszym w nadrabianiu zaległości, ma cowieczorne patrole, bo jest prefektem. Jak ona ma wygospodarować chociaż pół godziny na spotkanie z przyjaciółką? Ale teraz wszystko się zmieni. Wszystko będzie inaczej.

Uśmiechnęła się do swych myśli, a następnie zerknęła przez ramię na siedzącego na końcu klasy Malfoya. Chłopak wyglądał na przygnębionego, a nawet i smutnego, a ona poczuła dziwne ukłucie w lewej piersi. Postanowiła, że podziękuje mu za wstawienie się za nią, choć zapewne arystokrata będzie udawał, że niczego nie zrobił.

Po zajęciach nie udało jej się złapać Malfoya. Wymknął się z klasy niepostrzeżenie, a na korytarzu również nigdzie go nie widziała. Wróciła pod wieczór do wieży w paskudnym humorze, ale jak się okazało to był dopiero początek jej problemów. Kiedy tylko bowiem przeszła przez dziurę w ścianie za obrazem Grubej Damy, podskoczył do niej zbulwersowany Ron, który zaczął do niej krzyczeć na cały Pokój Wspólny Gryfonów.

- Co ty sobie wyobrażasz, Hermiono?! – huknął na nią wzburzony, a następnie zaczął wymachiwać rękami i krążyć po pomieszczeniu. Oczy wszystkich obecnych zwróciły się ku niemu i obserwowały, jak rozwinie się sytuacja.

- Jakie życie prywatne?! Co to w ogóle za argument?!

- A no taki, że też powinnam poświęcić trochę czasu na osobiste sprawy – odpowiedziała mu spokojnie, ale Ron wydawał się kompletnie nie zauważać, że coś do niego powiedziała.

- Żartujesz sobie ze mnie?! Może jeszcze mi powiesz, że nie wyrabiałaś się w dwa lub trzy dni, które ci dawałem? – Hermiona już chciała mu odpowiedzieć, ale ku jej nieszczęściu chłopak ubiegł ją. – Masz tak mało informacji do kilku głupich esejów, czy tak wolno piszesz, co? Trzy dni to cholernie dużo czasu!

- A co ja jestem?! – krzyknęła do niego ze złości, gdyż wewnętrzny spokój dawno z niej wyparował. Zaczęła się teraz zastanawiać, jak ona mogła pokochać kogoś, kto wykorzystywał ją i ani razu nie podziękował za wykonanie pracy. – Twój skrzat domowy?! Nie jestem niewolnikiem, który będzie odrabiał za ciebie zadania, Ronaldzie!

- Myślałem, że się przyjaźnimy! – Wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia, a po chwili wybuchła głośnym śmiechem.

- Przyjaźnimy? – zapytała, wycierając łzy rozbawienia. – Rozumiem, że dla ciebie przyjaźń to pisanie za ciebie wypracowań, kiedy ty obściskujesz się z Lavender po katach? Nie patrz tak na mnie, Brown, wiem co mówię – zwróciła się na końcu do blondynki, która siedziała, jak sparaliżowana na kanapie.

- Przykro mi, Ronaldzie, ale skoro potrafisz sam włożyć jej rękę pod bluzkę, to i sam będziesz umiał napisać esej do McGonagall, Slughorna, Flitwicka i wszystkich innych nauczycieli. - W Pokoju Wspólnym rozbrzmiały gromkie brawa, a twarz Rona stała się niemal purpurowa ze złości. Hermiona poprawiła torbę na ramieniu i dumnie okręciła się na pięcie, ruszając ku wyjściu z wieży Gryffindoru. Nie słuchała już pogróżek byłego przyjaciela. Szła prosto przed siebie i była w pełni usatysfakcjonowana, że w końcu udało jej się przejrzeć na oczy.

- Nareszcie wolna – odezwała się do siebie z głośnym westchnieniem i skręciła w boczny korytarz. Z każdym kolejnym krokiem błogi uśmiech na twarzy dziewczyny poszerzał się, a z serca spadały wielkie kamienie. Pierwszy raz poczuła, że nie jest uwiązana do biurka i może odetchnąć pełną piersią. Wolna. Jak pięknie to brzmiało. Roześmiała się wesoło i kroczyła dalej przed siebie, ciesząc się upragnioną prywatnością. Jednak kiedy wyszła na główny korytarz stanęła momentalnie, a jej wzrok skrzyżował się ze smutnymi oczami Malfoya. Przez moment wahała się, czy powinna do niego podejść, ale wtem przypomniała sobie, że przecież szukała go przez całe popołudnie, aby mu podziękować. Ruszyła więc ku niemu, a chłopak obserwował każdy jej ruch z nadzwyczajną uwagą.

- Możemy porozmawiać? – zwróciła się do niego niepewnie, a on ściągnął nogi z parapetu, robiąc jej tym samym miejsce obok siebie. Hermiona usiadła powoli i przez chwilę przyglądała się chłopakowi, ale kiedy ten na nią spojrzał od razu odwróciła wzrok.

- No? – powiedział do niej ponaglająco i zaczął obracać w dłoni lśniące zielone jabłko. – Co chcesz, Granger?

- Podziękować – odpowiedziała mu cicho, a Ślizgon uśmiechnął się niemrawo i podrzucił owocem w górę, by po chwili go złapać.

- Nie przyzwyczajaj się. – Po chwili ugryzł jabłko, a kąciki ust Hermiony skierowały się delikatnie ku górze. Wsadziła kosmyk rozwianych włosów za ucho i odważyła się spojrzeć na blondyna.

- Czemu to zrobiłeś? – zapytała go niepewnie, a arystokrata zerknął na nią kątem oka.

- A co, nie mogłem?

- Nie, tylko ty nie pomagasz Gryfonom i nie robisz niczego bezinteresownie.

- Uznajmy, że miałem lepszy dzień – odparł jakby od niechcenia i ugryzł ponownie owoc, a następnie zeskoczył z parapetu, zabierając ze sobą szkolną torbę. Stanął naprzeciwko niej i zlustrował ją z góry na dół, a na policzkach panny Granger pojawiły się delikatne rumieńce.

- Gdzieś się ubrudziłam? – Chłopak wydawał się być zaskoczony jej pytaniem, ale po chwili odezwał się nieco ironicznym tonem, zbliżając do niej jeszcze bliżej.

- Powiedzmy – odpowiedział odrobinę rozbawiony, nie przestając patrzeć się w jej oczy. Poczuła się dziwnie będąc tak taksowana wzrokiem przez chłopaka, którego nie darzy jakąś specjalną sympatią. Na szczęście Malfoy odsunął się od niej i oparł o ścianę, a uczucie dyskomfortu minęło, jak ręką odjął.

- Chcesz mi coś jeszcze powiedzieć, Granger?

- Powiedziałam już wszystko, co miałam do powiedzenia.

- A ja mogę o coś się zapytać? – Przytaknęła mu w odpowiedzi głową, a Draco przez moment obserwował nadgryzione jabłko, jakby głęboko się nad czymś zastanawiał. Kiedy się odezwał, nie brzmiał tak dumnie i wyniośle, jak zawsze się do wszystkich zwracał. – Mam problem z paroma runami i nie potrafię ich odczytać.

- Mogłam się tego spodziewać – warknęła do niego oburzona i zeskoczyła z parapetu, ale Draco chwycił ją za ramię i obrócił w swoją stronę. – Teraz chcesz, abym odrabiała za ciebie zadania, tak?

- Nie – odparł jej twardo. – Chciałem cię prosić o pożyczenie książki, którą miałaś dziś w bibliotece. Oddam ci ją jutro rano.

- I tylko tyle? – Blondyn przytaknął w odpowiedzi głową, a Hermiona sięgnęła do swej torby i wyciągnęła z niej podręcznik, o który ją poprosił. Przyjął go od niej z wdzięcznym uśmiechem i podziękował, a następnie skierował się ku schodom i po chwili zniknął dziewczynie sprzed oczu. Usiadła ponownie na parapecie i westchnęła przeciągle, spoglądając na tarczę księżyca widoczną za oknem. Miała wrażenie, że Draco jest dokładnie taki sam. Wszyscy myślą, że go znają, bo pokazuje im się codziennie. A prawda jest taka, że jest w nim tyle tajemnic, że nikt nie poznał go nawet w jednej czwartej tak dobrze, jakby chciał. W końcu kto by pomyślał, że jej pomoże i się za nią wstawi? Cieszyła się jednak, że Malfoy pokazał ludzkie oblicze. Nie wyzywał jej co prawda od początku roku, schodził jej z drogi, a kiedy się mijali, nie zaszczycali się wzrokiem, ale dziś coś się zupełnie zmieniło. Coś między nimi uległo zmianie i to na tyle silnej, że będzie o nim myślała całą noc.

Pełna optymizmu zeszła na śniadanie do Wielkiej Sali. Wprost tryskała energią i każdy, kto mijał ją na korytarzu uśmiechał się do niej promiennie. No dobrze, może nie każdy. Severus Snape, kiedy dostrzegł uradowaną Hermionę łypnął na nią złowrogo, ale dziewczyna nie przejęła się nim za bardzo. Wzrokiem szukała platynowej głowy Malfoya, który miał jej zwrócić książkę, ale nigdzie go nie widziała, więc usiadła przy stole Gryfonów, a Ron zerwał się z zajmowanego miejsca i wyleciał z sali jak poparzony. Wzruszyła ramionami na jego zachowanie i sięgnęła po ulubioną owsiankę.

- Widzę, że humor dopisuje – odezwał się do niej Harry, a ona obdarzyła go szerokim uśmiechem.

- Już dawno nie czułam się tak dobrze – odpowiedziała mu wesoło i zabrała się za śniadanie, a po chwili przysiadła się do nich ziewająca Ginny.

- Dzień dobry – odezwała się zaspanym głosem i sięgnęła po dzbanek z herbatą.

- W porządku, Ginny? – zwrócił się do rudej Harry, a ona spojrzała na niego spod byka.

- Świetnie! – prawie krzyknęła w odpowiedzi i wsypała do szklanki płaską łyżeczkę cukru. – Wybornie rzekłabym! Tylko powiedz mi, Hermi, coś ty wczoraj nagadała temu idiocie, którego przez więzy krwi muszę nazywać bratem?

- Powiedziałam mu, że nie będę odrabiać za niego zadań. Jeśli może obściskiwać się z Lavender na korytarzu, to i wypracowanie może napisać – odpowiedziała wyraźnie z siebie zadowolona, a Ginny zamrugała parę razy zaspanymi oczami. Harry skakał wzrokiem od jednej do drugiej przyjaciółki i czekał na rozwój wydarzeń.

- Pół nocy – odezwała się w końcu ruda – pół nocy brzęczał mi nad uchem, jakim to jesteś potworem, rozumiesz?

- Serio? – zapytał zdziwiony Harry, ale Ginny nie zwróciła na niego nawet uwagi.

- Jeśli jeszcze raz usłyszę „McGonagall mnie zabije”, przysięgam, że szybciej ja to zrobię. A tobie dziewczyno gratuluję, że wreszcie przejrzałaś na oczy.

- Hermiona Granger? – Cała trójka spojrzała na niewysokiego chłopca, który stał obok nich i trzymał w ręku jakąś książkę. Hermiona szybko przełknęła owsiankę i przytaknęła mu głową, a uczeń wręczył jej podręcznik do numerologii. – Pan Malfoy kazał to przekazać.

- Dziękuję – odparła nieco zmieszana i spojrzała z zaciekawieniem na wolumin. Usłyszała po chwili podejrzliwy głos Harry’ego, gdyż Ginny najwidoczniej zajęta była piciem herbaty nosem.

- Malfoy? – zwrócił się do niej zaintrygowany. – A po co mu podręcznik do numerologii?

- Może chciał się pouczyć – odpowiedziała beztrosko przyjacielowi i wróciła do konsumpcji owsianki. Po stołem jednak otworzyła wręczoną przez ucznia Slytherinu książkę, a na stronie tytułowej dostrzegła przyczepioną karteczkę, na widok której kąciki ust momentalnie uniosły się ku górze.

Skoro już posiadasz życie prywatne, może wybierzesz się ze mną do Hogsmeade?
                                                                                                                                        DM