Rozdział VIII

Kochani!
Tak jak obiecałam zamieszczam dziś rozdział 8. Chciałabym bardzo Wam podziękować za wyrozumiałość w sprawie przedłużenia czasu publikacji, gdyż jest to dla mnie niezmiernie ważne. Martwi mnie tylko to, że musicie tak długo czekać na nową notkę. Rozdział 9 z pewnością ukaże się 28 września. Planuję w międzyczasie jakąś miniaturkę, ale nie jestem w stanie obiecać Wam jej w stu procentach. Jak wszystko dobrze pójdzie to może wstawię coś za tydzień.

Na koniec nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Was do czytania i jeszcze raz podziękować za wyrozumiałość.

* * * * *

            Hermiona Granger wypadła przez szklane drzwi firmy Malfoya z prędkością pocisku wystrzelonego z pistoletu. Z jej oczu wciąż kapały łzy bezsilności i czuła ogromny ból w rozbitym sercu. Zapragnęła nagle mieć przy sobie małego Frederica, do którego mogłaby się przytulić, a całe to wydarzenie poszłoby w niepamięć. Wiedziała jednak, że to niemożliwe i ogarniała ją jeszcze większa bezradność. Podeszła do samochodu, którym przyjechała tu razem z Pansy i oparła się o niego, pozwalając łzom skapywać na klapy od płaszcza. Nagle z drzwi budynku wypadła pani Potter z malutką Lily na rękach i puściła się biegiem w jej stronę. Hermiona otarła swoje oczy i objęła się rękami, jakby miało jej to w czymś pomóc.

            - Hermiona! – Głos Pansy rozdzierał panującą na parkingu ciszę. Kasztanowłosa nie chciała słuchać o tym, że jest jej wstyd za Malfoya. Za kogoś takiego nie można było się wstydzić, gdy wiedziało się dokładnie jakim jest perfidnym i bezuczuciowym chamem. Kobieta dobiegła w końcu do koleżanki i z trudem łapała powietrze. Lily natomiast patrzyła ze strachem w oczach na rozgrywającą się sytuację. Mimo, że była dzieckiem to już nie lubiła blond mężczyzny, który doprowadził do płaczu koleżankę jej mamy.

            - Hermiona nie chciałam tego, uwierz mi. – Głos Pansy był przepełniony żalem i kasztanowłosa jej wierzyła, ale i tak chciała znaleźć się daleko od tego miejsca. Najlepiej jeszcze dalej od Malfoya, o ile było to możliwe.

            - On jest dupkiem i ja to wiem, ale jest moim przyjacielem. Nie oczekuję, że zapomnisz jego zachowanie, ale nie warto się nim przejmować.

            - Pansy ja rozumiem wszystko, ale siedmiu lat uświadamiania mi, że jestem z tej gorszej warstwy społecznej nie potrafię wymazać z pamięci. – Hermiona starała się mówić spokojnie, ale głos jeszcze jej drżał od nadmiaru emocji, które zafundował jej Malfoy.

            - Granger proszę cię. On jest zadowolonym z siebie egoistą, nie licz na przeprosiny. – Kasztanowłosą zabolały słowa przyjaciółki, ale nie potrafiła się z nimi nie zgodzić. Nie ulegało żadnym wątpliwościom, że mężczyzna jest z siebie dumny i łudzenie się o jakąkolwiek skruchę z jego strony było jak proszenie o śnieg w lipcu.

            - Chcę po prostu, aby dał mi święty spokój, to wszystko.

            - Hermiona proszę cię, nie warto przejmować się jego opinią. On zawsze będzie się tak w stosunku do ciebie zachowywał i nawet ja tego nie zmienię. – Hermiona odwróciła głowę, bo zaczęła czuć kolejne łzy pod powiekami. Pociągnęła żałośnie nosem i wsadziła ręce do kieszeni, ruszając prosto przed siebie.

          - Granger gdzie ty idziesz? – Kobieta odwróciła się w stronę Pansy i spojrzała na nią oczami pełnymi bólu i rozgoryczenia.

            - Jak najdalej on niego.

       - Granger proszę… - Hermiona uniosła lewą dłoń do góry, prosząc aby przyjaciółka przestała mówić. Miała już dość pocieszania jej i mówienia, że Malfoy to świnia a ona powinna puścić to wszystko w niepamięć.

            - Pansy chcę być teraz sama. Choć na chwilę. – Czarnowłosa poprawiła swoją córkę na ramieniu i razem z nią wpatrywała się w oddalającą się sylwetkę Hermiony. Było jej ogromnie żal za to, że musiała się nasłuchać tych wymyślnych wyzwisk od strony Dracona. Nie chciała aby tak wyszło, ale nie miała na to wpływu. Ponadto postawa jej przyjaciółki bardzo ją zadziwiła. Nie takiej reakcji spodziewała się po kasztanowłosej, ale z drugiej strony dziewczyna ledwo stanęła na nogi, więc nie mogła oczekiwać od niej napadu furii i ciskania w blondyna klątwami. Włożyła małą Lily do fotelika i wsiadła do samochodu. Nie chciała wracać do mieszkania. Od czasu, gdy znalazła z Granger wspólny język jej dom wydawał się pusty. Mimo, że poznały się od tej lepszej strony dopiero wczoraj Pansy czuła, że kasztanowłosa jest jej bliską osobą. Zastanawiała się jak ona żyła od rana do wieczora ze swoją córką. Bo prawda była taka, że nawet Liliana zauważyła różnicę. Kiedy była z nią Hermiona dziewczynka cały czas miała na twarzy uśmiech, a i Pansy wydawała się weselsza dzisiejszego dnia. W końcu kobieta zadecydowała, że złoży swoim rodzicom wizytę. Już dawno nie mieli okazji zobaczenia swojej wnuczki, która była ich oczkiem w głowie. Wyjechała na ulicę i z ciężkim sercem udała się w zamierzonym kierunku.

            Hermiona szła powoli, błądząc wzrokiem po budynkach. Chciała stąd uciec, znaleźć się w bezpiecznym i najlepiej odludnym miejscu. Niestety Londyn nawet o tej porze tętnił życiem w całej okazałości i dziewczynę co raz mijał jakiś samochód, a na swej drodze spotykała tłumy przechodniów. Spoglądała na nich z zazdrością w oczach, że w ich głowach tkwią inne i lżejsze problemy niż w jej. Ludzie spieszyli się, gnając prosto przed siebie w tylko sobie znanym kierunku i nikt nie zwrócił nawet na nią uwagi. Nie przeszkadzało to jednak kasztanowłosej. Nikt jej nie znał, nikt nie pytał, co jej jest, dlaczego płacze. Nikomu nie musiała się tłumaczyć. A tego w tym momencie potrzebowała najbardziej – ciszy i spokoju, aby mogła zagłębić się w niespokojny rytm swojego serca. Nie wiedziała w jakim kierunku zmierza, nogi niosły ją przed siebie w tylko im znane miejsce. Przeklęta ulica, na której znajdowało się biuro Malfoya w reszcie się skończyła i kobieta skręciła w lewo w Luxborough Street. Nigdy wcześniej nie była w tym miejscu, ale okolica wydawała się przyjemna. Szła więc dalej w milczeniu, spoglądając martwym wzrokiem na otaczające ją z jednej i drugiej strony budynki. Miała ogromny żal do siebie, że postawiła na dorosłość, która według niej była jedynym usprawiedliwieniem jej zachowania. Kiedyś odpyskowałaby Malfoyowi, aż zakryłby się nogami, teraz nie potrafiła tego zrobić. Nie miała w sobie dość siły, bo całą zostawiła przy Fredericu. W jej głowie zaczęły kołatać wspomnienia z przeszłości. Wspaniała wieść, którą otrzymała podczas wizyty lekarskiej, radość Rona i rodziny Weasley, opieka od strony każdego, kto spotykał się z nią podczas tych cudownych dziewięciu miesięcy. Nie wiedziała, że będzie to jedyny czas, w którym będzie jej dane cieszyć się upragnionym dzieckiem. A najbardziej bolało ją to, że nie zauważyła wcześniej nic dziwnego w małym Fredim. Była złą matką, a przynajmniej tak jej się wydawało, bo przejęta swoją radością, była kompletnie głucha i ślepa na zachowanie malucha. Na rękach wciąż czuła jego słodki ciężar, gdy z jego drobniutkiego ciała uciekały ostatnie tchnienia życia. Czuła jego powoli bijące serduszko, nierówny i drżący oddech aż w końcu wszystko ustało, a ona jedyne co mogła zrobić to zawołać lekarzy. Hermiona potrząsnęła gwałtownie głową, chcą odgonić od siebie wspomnienia. Obiecała swojemu dziecku, że nie będzie do tego wracać, że zacznie żyć na nowo z jego osobą w sercu. Nie mogła się poddać, nie znała takiego słowa. Wszystkie lata, które spędziła w Hogwarcie, wszystkie przyjaźnie, które zawarła, wrodzona nieustępliwość i ambicja, aby być najlepszą, wszystko to nauczyło ją, że nie można się poddawać. Nawet Malfoy w swoich złośliwościach przekonywał ją, że gdyby się poddała to nie powinna nazywać się Gryfonem. Uczniowie Domu Lwa słynęli ze swojej odwagi i nieustępliwości, skoro i ona się w nim znalazła to nie mogła stracić w sobie tych najważniejszych cech. I żaden zakichany arystokrata nie sprawi, że wyprze się ich.

            Luxborough Street ciągnęła się dalej, ale Hermiona skręciła w Nottingham Street i szła dalej przed siebie. Mijała coraz większe grupy ludzi, wychodzących zapewne z Regent’s Park. Nie wiedziała, kiedy i ona się tam znalazła. Drzewa były ogołocone z liści, ale ogród nawet w tej postaci był piękny i przytłaczał swoja wielkością. Wiatr był mocny i kasztanowłosa czuła jak jego zimno przedostaje się przez poły płaszcza. Zapięła go szczelniej i szła niestrudzenie dalej wzdłuż żelaznego ogrodzenia. Mijała rowerzystów i sporą, jak na tę por roku ilość rolkarzy. Brytyjczycy rzadko się uśmiechali, nie słynęli ze specjalnie wylewnej uczuciowości, ale to czyniło ich bardzo wyjątkowymi. Hermiona od początku swojego życia wychowywała się w Londynie i za nic w świecie nie chciała się z niego wyprowadzać. Kochała tutejszy klimat, taki dystyngowany i płynący własnym niestrudzonym rytmem. Czuła się jego częścią, fragmentem pogody, budynków, rzek, wszystko to było jej bardzo bliskie. Gdy była dzieckiem uwielbiała wsłuchiwać się w dźwięk wybijanej godziny przez Big Bena, a brzegi Tamizy były jej ulubioną ścieżką spacerową. I mimo, że na 365 dni w roku tylko 60 było pełnych słońca ona zawsze czuła, że to jest jej dom, jej kawałek nieba.

            Dziewczyna wyszła z parku regenta i wtopiła się w tłum ludzi. Myślała, że ruch będzie tu o wiele szybszy, ale trafiła raczej na porę dla spacerowiczów. Wyjątkowo mało spotykała na swej drodze młodych ludzi, a znacznie więcej emerytów. W oddali zamajaczyły jej sylwetki dwójki starszych osób. Sądząc po posturze i ubiorze było to małżeństwo. Szli powolnym krokiem, trzymając się za ręce. Razem mieli pewnie ponad sto pięćdziesiąt lat. Hermionę coś ukuło w serce. Nagle i ona zapragnęła tak wyglądać w przyszłości. Zestarzeć się u boku swojego ukochanego mężczyzny i spędzać z nim każdą chwilę swego życia. Przed oczami pojawiła jej się nagle postać Rona. Przecież kochała go i to z nim miała tak wyglądać za sześćdziesiąt lat. Jednak jej serce mocno załomotało w piersi, a w głowie odezwał się stanowczy głos. Przecież wiesz dokładnie, że nie pokochasz go tak jak kiedyś. Kobieta musiała przyznać mu rację. Przy Ronie nie potrafiła żyć, za bardzo przypominał jej Frederica, w końcu był jego ojcem. Po śmierci malca nie umiała darzyć go niczym głębszym poza dawną przyjaźnią. Wiedziała, że zraniła chłopaka na wskroś, ale czy miała przez resztę życia karmić go złudną nadzieją? Wierzyła, że mężczyzna znajdzie kogoś, kto będzie go wart prędzej czy później i nie chciała tej ufności stracić. Ona zbyt długo pozbawiała go szczęścia, aby resztę lat spędził samotnie. On na to nie zasługiwał. Z tą myślą kobieta wkroczyła na New Cavendish Street, a jej oczom ukazały się rzędy białych kamienic, tak bardzo charakterystycznych dla Londynu.  Ulica była pusta i bardzo spokojna, co pozwoliło kasztanowłosej uspokoić nieco swoje emocje. Była w mniej więcej połowie drogi, gdy jej uwagę przykuł duży transparent z napisem ,,wynajmę”. Wisiał na parterze jednego z budynków, który jak i pozostałe pokryty był białą farbą. Wejście stanowiły nieco zniszczone ciemne drzwi z pozłacaną kołatką, a obok nich znajdował się rząd okien z poszarzałymi szybami. Hermiona stanęła naprzeciwko kamieniczki i wpatrywała się w baner swoimi czekoladowymi oczami. ,,Wynajmę”, w jej głowie głośnym echem odbijał się napis, a ona nie potrafiła ruszyć się z miejsca. Coś trzymało ją tutaj, ale nie wiedziała za bardzo co. Nagle z owego budynku wyszedł wysoki mężczyzna, sądząc po rysach twarzy był starszy od kasztanowłosej. Gdy zamykał drzwi spoglądał na Hermionę z zaciekawieniem. Popatrzył na nią jeszcze raz, a potem odszedł. Dziewczyna nie zwróciła na niego za bardzo swojej uwagi, zbyt była pochłonięta studiowaniem wyrazu ,,wynajmę”. Nie minęła minuta, gdy owy mężczyzna zawrócił i stanął obok kobiety.

            - Szuka tu pani czegoś konkretnie? – Jego spokojny i niski głos doleciał do uszu Hermiony, która odwróciła się w jego stronę i zamrugała parę razy oczami.

            - Pan jest właścicielem tego miejsca? – Brunet uśmiechnął się cierpko, a w jego kieszeni zabrzęczały klucze, zapewne od owego mieszkania.

            - Tak, ale jakoś nikt nie jest nim zainteresowany. Thomas Break. – Wyciągnął w kierunku kobiety swoją rękę, a ona uścisnęła mu ją, obdarzając go lekkim i wymuszonym uśmiechem. Nagle w jej głowie pojawiła się nieodparta chęć zakupienia tego miejsca.

            - Hermiona Granger. Panie Break, a czy nie myślał pan o jego sprzedaży?

            - Skoro nikt nie chce wynająć to kto chciałby kupować?

            - Ja na przykład. – Hermiona sama była zdziwiona tym, że tak szybko podjęła decyzję. Pragnęła tej zapuszczonej nieco rudery, choć nie wiedziała w jakim dokładnie celu. W oczach Thomasa Breaka pojawiły się błyszczące iskierki.

            - Naprawdę? – Jego głos był przepełniony nadzieją i lekkim niedowierzaniem. Mężczyzna od pół roku szukał kogoś, kto chciałby zainteresować się wynajmem, a wiadomość, że w reszcie taka osoba się znalazła bardzo go ucieszyła. Szczególnie, że stojąca obok niego kobieta chciała je od niego kupić.

            - Tak. Czy mógłby mi je pan pokazać od środka? – Usta bruneta ułożyły się w błogim uśmiechu i niemal od razu podbiegł do drzwi i otworzył je przy pomocy kluczy, które brzęczały w jego kieszeni. Hermiona weszła za nim i od razu spodobało jej się to co zobaczyła. Parter był jednym dużym pokojem z parą drzwi na jego końcu, a obok nich znajdowały się schody prowadzące na górną część domu. Po ich prawej stronie zładowały się jeszcze jedne odrzwia, równie zniszczone co wejściowe. Podłoga była pokryta jasnym drewnem, prawdopodobnie sosną, a ściany miały odcień jasnej zieleni. Gdzieniegdzie w kątach można było dostrzec pajęczyny. Mężczyzna poprowadził kasztanowłosą w głąb mieszkania i otworzył przed nią drzwi z samego końca. Oczom dziewczyny ukazała się betonowa nawierzchnia, która zapewne służyła za miejsce parkingowe.

            - Jak pani widzi jego stan daleki jest od używalności. Obok schodów znajduje się łazienka, a wyżej są jeszcze dwa pokoje. Może pokarzę? – Hermiona pokręciła stanowczo głową. Nie potrzebowała niczego więcej oglądać. W jej głowie pojawiła się wręcz szalona myśl.

            - Nie trzeba. Jaka jest jego cena?

            - 180 000 funtów. Nie jest zadbane ani umeblowane, więc mogę je pani oddać nawet za 100 tysięcy. – Hermiona odwróciła się w kierunku bruneta z uśmiechem na ustach i wyciągnęła do niego dłoń.

            - Biorę. – Mężczyzna wydawał się niepomiernie szczęśliwy, a i kobieta czuła ogarniającą ją radość. Rodzący się w jej głowie pomysł może i był szalony nawet jak na nią, ale zapragnęła go zrealizować. Czuła, że nie bez przyczyny jej nogi zaprowadziły ją w tym kierunku i nie bez powodu natknęła się na to mieszkanie. Może to był znak do rozpoczęcia całkowicie nowego życia.

            - Pani Granger nawet pani nie ma pojęcia jak się cieszę! Kiedy chciałaby się pani do niego wprowadzić? Muszę wiedzieć, na kiedy mam do pani przyjść z dokumentami dotyczącymi sprzedaży.

          - Najlepiej jutro. – Brunet wytrzeszczył swoje oczy ze zdziwienia.

         - Jutro? Nie chce pani tego jeszcze przemyśleć? – Hermiona kolejny raz pokręciła przecząco głową.

          - Jestem tego pewna.

         - W takim razie, jakby pani mogła, proszę chwilę zaczekać. W samochodzie mam potrzebne papiery i zaraz je pani przyniosę. – Mężczyzna wybiegł z domu, a kasztanowłosa została w nim sama z błogim uśmiechem na ustach. Przed chwilą zrobiła jedną z najbardziej szalonych i niedorzecznych rzeczy w jej życiu, ale czuła, że nie była to głupia decyzja. Zamierzała zmienić kompletnie to miejsce od deski do deski. Już nawet miała pomysł, jak się za to wszystko zabrać. Nagle do pomieszczenia wpadł zdyszany pan Break i podał Hermionie teczkę z dokumentami, o których wspominał.

     - Proszę bardzo. Tutaj jest akt sprzedaży i wszystko inne czego pani potrzebuje, aby zamieszkać w tym domu.

        - Ma pan coś do pisania? – Brunet poklepał się po marynarce i wyciągnął z niej czerwony długopis. Kasztanowłosa chwyciła go i w odpowiednich miejscach zaczęła wpisywać swoje nazwisko. Gdy wszystkie papiery były nim już sygnowane podała je panu Breakowi z szerokim uśmiechem na ustach. Mężczyzna wyciągnął klucze z kieszeni swoich spodni i podał je Hermionie.

            - Dom jest teraz pani, pani Granger. Mam nadzieję, że będzie pani zadowolona.

            - Sam pan niedługo zobaczy. – Kobieta uścisnęła jego rękę na pożegnanie i zabrała się za samodzielne oględziny mieszkania. Czuła, że zaczyna stawiać coraz większe kroki na nowej drodze swojego życia.

* * * * * 

            Pansy siedziała w domu swoich rodziców z małą Lily na kolanach. Dziewczynka podobnie jak jej mama była markotna, a na jej ustach błąkało się coś, co zapewne miało przypominać uśmiech. Rodzice pani Potter siedzieli naprzeciwko niej i przyglądali się swej córce ze smutkiem. Valerie Parkinson była niewysoką i drobną kobietą z brązowymi włosami splecionymi w ciasnego koka. Gdzieniegdzie dało się dostrzec pojedyncze siwe kosmyki, ale mimo tego matka Pansy była piękna w swojej prostocie. Nie odznaczała się niczym szczególnym, poza bystrym wzrokiem, który wychwycił każdą, nawet najmniejszą zmianę na twarzy człowieka. Ojciec dziewczyny, Godwell był za to o wiele wyższy niż jego małżonka i miał ostre rysy twarzy. Zza srebrnych oprawek jego okularów można było dostrzec surowe spojrzenie błękitnych oczu, zaś włosy pana Parkinson oprószone były wyraźną siwizną. Rodzice dziewczyny byli w stosunku do niej bardzo opiekuńczy. Martwili się o nią za każdym razem, gdy do nich przychodziła. Nigdy co prawda nie ośmielili się posadzić o jakąkolwiek krzywdę Harrego, który był ich zięciem. Nie pałali do niego wielką sympatią, ale darzyli go szacunkiem i byli szczęśliwi, gdy widzieli uśmiechniętą twarz swej jedynej córki. Pan Potter również nie narzekał na swoich teściów. Był do nich nastawiony neutralnie, głównie dlatego, że nie wtrącali się za bardzo w jego życie rodzinne i nie obarczali go za wszystko winą. Był jednak wdzięczny im za to, że wykazywali się troską rodzicielską również do jego osoby. Ich stosunki nieznacznie się poprawiły, gdy na świat przyszła mała Liliana. Dziewczynka była oczkiem w głowie nie tylko swoich rodziców, ale również i dziadków, którzy bardzo cieszyli się, gdy mogli ją zobaczyć. Obdarowywali ją drobnymi prezentami, co niezbyt podobało się ich córce, ale ponieważ były to niewielkie upominki nie mogła im tego zabronić.

            Pansy siedziała i próbowała ukołysać do snu swoją córkę, ale mała miała wciąż czujne oczka i nie chciała oddać się w objęcia Morfeusza. Od kiedy czarnowłosa rozstała się z Hermioną na parkingu Lily była bardzo niespokojna. Wierciła się w foteliku, grymasiła i nawet przed samym mieszkaniem rodziców dziewczyny rozpłakała się głośno. Państwo Parkinson martwili się o swoją córkę, ale nie chcieli zasypywać jej stosem pytań na samo wejście. Z resztą kobieta prędzej czy później sama powiedziałaby im, co ją trapi. Matka Pansy odstawiła swoją filiżankę z kawą na stolik i usiadła obok swej córki. Zabrała z jej rąk małą Lily i ułożyła ją sobie na kolanach, głaszcząc po brzuszku. Dziewczynka zaczynała się uspokajać, aż w końcu jej oczka same się ze sobą skleiły.

            - Ty też zawsze to lubiłaś, gdy byłaś dzieckiem. – Valerie uśmiechnęła się pogodnie do córki, a ona spróbowała uczynić to samo. Jednak usta za nic w świecie nie chciały z nią współpracować w efekcie czego na jej twarzy pojawił się dość widoczny grymas. Pani Parkinson jedną ręką dalej gładziła dziecko po brzuszku, a drugą położyła na kolanie Pansy.

            - Słońce co się dzieje? – Troskliwy głos matki poruszył coś w czarnowłosej. Zapragnęła wtulić się w nią, aby ona odgoniła od niej wszystkie koszmary, jak zawsze robiła to w dzieciństwie, gdy Pansy bała się ciemności.

            - Chodzi o Draco. – Głos kobiety był cichy i przepełniony rozgoryczeniem. Na dźwięk imienia syna swojego starego przyjaciela pan Parkinson poruszył się w swoim fotelu, poprawiając okulary na nosie.

            - Coś ci zrobił?

            - Nie mnie. – Godwell wyprostował się i spojrzał na swoją przygnębioną córkę. Państwo Parkinson bardzo liczyli na to, że Pansy zwiąże się z synem państwa Malfoy, ale ku ich zdziwieniu nic takiego się nie stało. Nie kryli na początku swojego rozczarowania, ale Harry zdążył przekonać ich jako tako do siebie i zaczęli mu ufać, jak na teściów przystało.

            - Harremu? – Pani Parkinson troszczyła się o męża swej córki prawie tak samo jak o nią. Bądź co bądź, Potter był teraz ich rodziną, a rodzinę powinno się wspierać. Pansy pokręciła jednak przecząco głową, a jej rodzice zaczęli się obawiać, że młody Malfoy wyrządził jakąś krzywdę ich jedynej wnuczce. Gniew w głosie ojca dziewczyny był wyraźnie odczuwalny.

            - Jeśli ten młokos zrobił cokolwiek Lily to gorzko tego pożałuje.

            - Tato tu nie chodzi o mnie, o Harrego czy o Lily. On po prostu… - Dziewczyna zamilkła w połowie zdania i spuściła swój wzrok na swe dłonie. Była przygnębiona, ale również zdenerwowana, co nie uszło uwadze jej rodziców.

            - Pansy wiesz, że nam możesz powiedzieć o wszystkim. – Valerie była bardziej spokojna niż jej mąż, ale gdyby dowiedziała się, że syn Lucjusza wyrządził jakąś krzywdę jej rodzinie wpadłaby w nieposkromioną furię. Ciepłe słowa matki i jej pokrzepiający dotyk zawsze dodawał Pansy odwagi. Tak samo było i tym razem.

            - Draco znowu nazwał Hermionę szlamą. – Na dźwięk tak bardzo znienawidzonego słowa dziewczyna wzdrygnęła się. Pan Parkinson miał bardzo poważną twarz, zaś oczy jego małżonki wręcz krzyczały z oburzenia.

            - Hermionę Granger? – Pansy przytaknęła głową na pytanie ojca, a on pokręcił z politowaniem głową. Bardziej go jednak ciekawiło od kiedy jego córka zadaje się z przyjaciółką swojego męża i żyje z nią w dobrej komitywie.

            - Skarbie, nie obraź się na to co powiem, ale od kiedy się tak bardzo nią przejmujesz? Nie przepadałyście za sobą w szkole z tego co pamiętam.

            - Granger przyszła do nas wczoraj i potrzebowała wsparcia. Nie jest łatwo stanąć na nogi, gdy umiera ukochane dziecko. – Valerie nakryła swoje usta dłonią, a Godwell rozszerzył nieznacznie swoje oczy. Nie wiedzieli o tragedii panny Granger, co jeszcze bardziej nimi wstrząsnęło. Pansy poczuła uścisk dłoni swej matki na swojej i wbite w nią jej pocieszające spojrzenie.

            - Kochanie tak mi przykro. Nie wiedzieliśmy niczego.

      - Nikt nie wiedział, a przynajmniej niewiele osób. W tym Draco i tym próbuję usprawiedliwić jego zachowanie.

         - Nawet nie wiedząc takich rzeczy nie wypada, aby wyrażać się w tak paskudny sposób i Malfoy powinien to dokładnie wiedzieć. – Pan Parkinson nie krył swojego oburzenia postawą syna Lucjusza. Wiedział, że chłopak ma paskudny charakter, a te najbardziej pejoratywne cechy nasiliły się w ostatnich latach, jednak nazywanie kogoś ,,szlamą” w jego mniemaniu przekraczało wszelkie granice i to nie tylko dobrego smaku.

         - Wiem tato, ale jak on ma to zrozumieć? – Pansy była bezsilna jeśli chodziło o sposób bycia przyjaciela. Nie mogła go do niczego zmusić, mimo iż wiele razy próbowała. Blondyn był jeszcze gorszy niż w Hogwarcie i miała wrażenie, że z premedytacją to eksponuje.

          - Kochanie, a Hermiona? Mówiłaś kiedyś, że jest, jak to ujęłaś, impulsywna. Chyba potrafiła sobie poradzić? – Czarnowłosa miała ochotę wyśmiać swoją własną matkę, ale w porę opamiętała się, gdyż jej rodzice nie widzieli stanu, w jakim znajdowała się jej kasztanowłosa przyjaciółka.

       - Hermiona jeszcze go przeprosiła, że pozwoliła sobie usiąść na jego kanapie. Jest mi za niego tak bardzo wstyd, że mam ochotę zapaść się pod ziemię, a najbardziej boli mnie to, że dołożyłam jej jeszcze więcej cierpienia, przyprowadzając ją do tego perfidnego egoisty. – Pansy powiedziała całą prawdę. Czuła się podle, słuchając wyzwisk kierowanych w stronę Granger i nic z tym nie robiąc. Nie umiała sobie tego wybaczyć i wiedziała, że Hermiona również ma do niej o to niepomierny żal. Dziewczyna przytuliła się do swojej matki, która pogłaskała ją po głowie.

            - Słońce nie martw się nim. Kiedyś mu przejdzie, sama zobaczysz. Jedyne, co możesz teraz zrobić to wspierać Hermionę i trzymać Dracona z dala od niej. Dziewczyna za dużo się wycierpiała, od niego również. – Pokrzepiający głos matki pozwolił nieco złagodzić wyrzuty sumienia czarnowłosej, ale nadal były one wystarczająco silne.

            Około godziny 19.00 Pansy wróciła do mieszkania, parkując swój samochód pod blokiem. Wyjęła małą Lily z fotelika dziecięcego, która spała na jej ramieniu, cichutko pochrapując. Rozmowa z rodzicami pozwoliła jej nieco odsapnąć i spojrzeć na całą sytuację z boku. Jej matka miała rację, nie wpłynie w żaden sposób na Dracona, ale może trzymać go daleko od Hermiony. Zdawała sobie sprawę, że piątkowe przyjęcie z okazji jej urodzin będzie jedną wielką farsą, ale nie mogła wyprosić przyjaciela za drzwi, ani kasztanowłosej. Musiała trzymać rękę na pulsie i poprosić o to samo Harrego. Mogła liczyć na wsparcie męża zawsze i wiedziała, że i w tej sytuacji się nie zawiedzie. A wydawała się ona na pierwszy rzut oka wręcz krytyczna. Pansy weszła do bloku i głęboko rozmyślała, w jaki sposób pogodzi obecność dwójki największych wrogów w historii Hogwartu w jednym pokoju. Mogła zamknąć Granger z małą Lily w jej pokoiku, bo było to jedyne rozwiązanie jakie przychodziło jej do głowy, ale było ono zarazem najgłupsze. Choć nie wątpiła w to, że Hermiona pewnie by się na nie zgodziła. Pozostawała jeszcze kwestia poinformowania kobiety o nadchodzącym przyjęciu, ale do tego pani Potter jakoś się ochoczo nie garnęła. Tym bardziej po dzisiejszym popołudniu. Czarnowłosa pokonywała powoli stopnie prowadzące do jej mieszkania, a do jej nozdrzy dolatywał coraz intensywniejszy zapach pieczonego ciasta. Wyczuwała przyprawy korzenne charakterystyczne dla piernika. Gdy była już na swoim piętrze zorientowała się, że ten niesamowity zapach wydobywa się właśnie z jej domu. Przekręciła klucze w drzwiach i weszła do środka nęcona wonią goździków i cynamonu. Omal nie wypuściła małej Lily z rąk, gdy ujrzała rozpromienioną Hermionę, która wyjmowała podłużną blachę ciasta z piekarnika.

            - Granger? – Zdziwienia w głosie Pansy nie dało się ukryć, ani szoku wymalowanego na jej twarzy. Kasztanowłosa odstawiła wypiek na drewnianą deskę, którą położyła na blacie kuchennym i odłożyła rękawice kuchenne na stół. Obdarowała przyjaciółkę najbardziej pogodnym uśmiechem, na jaki ją było stać.

            - Cześć Pan. Mam ci dużo do opowiedzenia. – Czarnowłosa z trudem była w stanie ruszyć się z miejsca. Musiała mieć jakieś omamy wzrokowe, bo kobieta, która przed nią stała wydawała się nie być Hermioną, z którą rozstała się na parkingu po południu. Rozebrała Lily z kurtki i czapki i zaniosła ją do jej pokoju, gdzie ułożyła ją w drewnianym łóżeczku. Następnie wróciła z powrotem do kuchni i oczami wielkości piłek tenisowych przyglądała się pannie Granger.

        - Wszystko z porządku? – Pansy postanowiła zaryzykować, jednak kasztanowłosa uśmiechnęła się jeszcze szerzej i podeszła do niej, a następnie mocno ją przytuliła.

        - Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Usiądź, bo mam ci coś ważnego do powiedzenia. – Czarnowłosa ściągnęła swój płaszcz i szalik, a następnie udała się za Hermioną do salonu, gdzie obie panie usiadły na kanapie. Pani Potter była w niemałym oszołomieniu, widząc swoją przyjaciółkę uśmiechniętą, a najbardziej uwagę przykuwały jej rozpromienione oczy. Wróciła w nich bursztynowa głębia, której tak bardzo wszystkim brakowało.

            - Pansy zacznę od tego, że jestem ci bardzo wdzięczna. Za wszystko.

            - No chyba nie za Malfoya. – Głos Pansy wydawał się nieuprzejmy, ale Hermiona tego w ogóle nie zauważyła. Na wzmiankę o blondynie machnęła ręką i przeczesała swoje krótsze o ponad połowę włosy.

           - Walić Malfoya. – Oczy czarnowłosej omal nie wyleciały z orbit, a szczęka nie roztrzaskała się z łoskotem o podłogę. Jej przyjaciółka kontynuowała swoją wypowiedź z niesamowitą energią. – Znalazłam dzisiaj mieszkanie i chciałabym je przekształcić w coś bardziej komercyjnego.

        - Wyprowadzasz się? – Rozżalenie w głosie Pansy było wyraźnie odczuwalne, ale Hermiona zaśmiała się tylko krótko. Pani Potter niewiele rozumiała z tego, co mówiła do niej przyjaciółka, a tym bardziej nie pojmowała jej zachowania. Diametralnie różniło się od tego z rana, czego nie dało się w żaden sposób ukryć.

         - Jeszcze nie, ale nie ukrywam, że tego chcę.

         - Ale dlaczego? I o co chodzi z tą komercyjnością?

        - Pan, szłam dzisiaj ulicami Londynu i dużo rzeczy sobie przemyślałam. Na New Cavendish Street kupiłam mieszkanie i chciałabym otworzyć coś na kształt kawiarni. Ale potrzebuję do tego niemałej pomocy. – Pansy czuła, jak jej usta wykrzywiają się w szerokim uśmiechu. Radość Hermiony wydawała się być zaraźliwa i czarnowłosa nie mogła się powstrzymać przed uściskaniem przyjaciółki.

       - Jesteś szalona! Kupiłaś mieszkanie? – Panna Granger pokiwała twierdząco głową, a jej rozmówczyni pokręciła swoją z niedowierzaniem.

        - Wiem, że to skok na głęboką wodę, ale gdy je zobaczyłam w mojej głowie pojawiła się wizja kafeterii. Musiałam je kupić.

           - Dobra Granger, ale jak ty to sobie wyobrażasz?

          - Chciałam kompletnie je przebudować od wewnątrz i odrestaurować z zewnątrz, tak aby przykuwało uwagę ludzi. Znasz się na tym Pansy, w odróżnieniu do mnie, a Ginny pomogłaby nam w odnowie i malowaniu. – Pani Potter ponownie pokręciła swoją głową. Wydawało jej się to awykonalne, ale entuzjazm, z jakim Granger opowiadała o swoim pomyśle pchał ją ku wyrażeniu zgody. W końcu po długim wpatrywaniu się w iskrzące bursztynowe tęczówki uśmiechnęła się promiennie.

     - To najbardziej niedorzeczna decyzja w moim życiu i pewnie jeszcze jej pożałuję, ale zgadzam się Granger. – Kasztanowłosa wręcz rzuciła się w ramiona swej przyjaciółki, a po chwili obie kobiety śmiały się do siebie nawzajem. Pomysł był szalony, ale do kogo innego, jak nie do Granger miał on należeć? Najbardziej jednak Pansy była szczęśliwa z zachowania Hermiony. Dziewczyna wydawała się wprost tętnić życiem. Dawny smutek i melancholia zniknęły, a w ich miejsce wskoczyły radość, wiara i odwaga. Dostrzegła w niej niepamiętną determinację, która wcześniej wyparowała niczym kamfora. Błysk w bursztynowych oczach i szczery uśmiech na twarzy były tego tylko potwierdzeniem. Zaczynał odzywać się w niej ponownie duch Domu Godryka Gryffindora.