Rozdział IX

Witam!
Mam dla Was kolejny rozdział mojego opowiadania. Wyszedł troszeczkę dłuższy niż zazwyczaj, ale ilość nie zawsze znaczy jakość, ale to pozostawiam Wam do oceny :)
Zapraszam w takim razie do czytania i komentowania, a 12 października możecie oczekiwać rozdziału 10.

* * * * *

            Niedzielne popołudnie w hrabstwie Wiltshire, gdzie znajdowała się rezydencja państwa Malfoy zapowiadało się bezchmurnie i w miarę możliwości sucho. Otaczające ją rozległe ogrody co prawda nie były tak kolorowe jak latem, ale biła od nich zieleń i zaangażowanie, jakie wkładał właściciel w ich utrzymanie. Równo przycięte krzewy bukszpanu tworzyły swego rodzaju mozaikę, wzdłuż której można było przechadzać się ścieżkami wysypanymi białymi kamieniami, zapewne z marmuru. Gdy z ziemi znikały grube połacie śniegu Lucjusz Malfoy wypuszczał z dużego domku białe pawie okazałych rozmiarów, które były charakterystyczną cechą zewnętrzną rezydencji. Ptaki przechadzały się po hektarach zieleni, tworząc swoistego rodzaju królewski klimat. Zostały sprowadzone już w XI wieku ze specjalnej hodowli w Indiach przez Armanda Malfoya, który otrzymał dwór od króla Wilhelma za specjalne zasługi. Każdy paw miał na swojej lewej nodze obręcz, która była systemem namierzającym w razie kradzieży z terenu rezydencji. Za gmachem budynku zaś znajdowała się pokaźna fontanna, która swoim wyglądem bardzo przypominała tę z ogrodów wersalskich. Z tą różnicą, że fontanna Malfoyów była jakieś dwa rozmiary większa i z dodatkowymi kompleksami wodnymi. Sam dom zaś utrzymany był w kolorystyce kości słoniowej z typową dla stylu elżbietańskiego przewagą okien w stosunku do zwartych ścian. Budynek nie był już ponury i nie odstraszał przechodniów swoim wyglądem, jak to było w czasach, gdy urzędował tu Voldemort ze swoją armią sługusów. Lucjusz Malfoy zadbał również o to, aby każdy zwrócił na niego uwagę. Śmiało można powiedzieć, że była to taka angielska wersja wiedeńskiego pałacu Schönbrunn.

Z domu państwa Malfoy przez otwarte okna na parterze wydobywały się najróżniejsze zapachy, ale przodowały w nich gównie szarlotka i kaczka w sosie porzeczkowym z żurawiną. Lucjusz Malfoy wpadł do kuchni jak huragan z zakupami na rękach i rozejrzał się po pomieszczeniu. Nie było widać ani żywego ducha, więc odstawił torby z produktami na blat i na palcach zaczął skradać się w kierunku świeżo upieczonego ciasta, na wierzchu którego znajdowała się przyrumieniona słodka beza. Lucjuszowi na samą myśl o smaku tych pyszności, które przyszykowała żona aż ślinka mu ciekła, a żołądek wygrywał w brzuchu najróżniejsze melodie. Malfoy senior już prawie dotarł do ciasta, od którego dzieliło go zaledwie pół metra, gdy do kuchni weszła jego żona z wałkiem do ciasta w jednej ręce i ścierką w drugiej.

            - Lucjuszu Malfoy! – W pomieszczeniu rozbrzmiał stanowczy głos Narcyzy Malfoy. Kobieta jak na swój wiek była wyjątkowo piękna. Jej włosy upięte w eleganckiego koka w kolorze platyny pasowały do jej smukłej i pociągłej twarzy wprost idealnie. Miała nienaganną, szczupłą sylwetkę, której mogła jej pozazdrościć niejedna młoda kobieta. Narcyza ubrana była jak zawsze schludnie, mimo  że pracowała w obecnym momencie w kuchni. Na granatową spódnicę za kolano  i różową bluzkę miała założony jej ulubiony fartuszek w duże czerwone grochy, którego z kolei Lucjusz bardzo nie tolerował. Matka Dracona była ciepłą i serdeczną osobą. Nieczęsto się uśmiechała, ale nawet z poważną miną podobała się większości mężczyzn. Od upadku Voldemorta stała się bardziej otwarta i mniej powściągliwa. Działo się tak głównie za sprawą jej męża, który z agresora przeobraził się w kochającego mężczyznę, o jakim ona zawsze marzyła. Niestety jego zapędy kulinarne przekraczały wszelkie granice pomyślunku i po drugim spaleniu piekarnika Narcyza zabroniła mu wchodzić do kuchni, gdy jej w niej nie było. Kobieta patrzyła się na Lucjusza swoimi szarymi oczami, które wprost wymuszały na mężczyźnie wyrzuty sumienia, a jej usta przypominały cienką linię. Nienawidziła, gdy ktokolwiek wpadał jej w trakcie gotowania do kuchni i niszczył jej ciężką pracę, a już w szczególności dostawała białej gorączki, jeśli był to jej mąż lub syn. Czyli dwójka największych partaczy kulinarnych na świecie.

            - Lucjuszu Malfoy! Co ja mówiłam o twoim przebywaniu w kuchni?

            - Że jestem tu bardzo mile widziany? – Malfoy senior uśmiechnął się do swej małżonki, jednak ta nie odwzajemniła gestu, a jedynie podniosła wałek do ciasta nieco wyżej i zaczęła nim klepać o swoją otwartą dłoń. Lucjusz wywrócił oczami i odsunął się od przepysznej szarlotki tak, aby żona przestała grozić mu przyborami kuchennymi.

            - Znacznie lepiej. A do kuchni pod moją nieobecność masz zakaz wstępu bo…

            - Bo poprzetrącasz mi ręce ścierą, jeśli dotknę się czegokolwiek, gdy ciebie w niej nie będzie. – Narcyza uśmiechnęła się z wyższością i podeszła do piekarnika, aby sprawdzić stan kaczki, którą miała na dzisiaj w planach na obiad. Lucjusz natomiast wyszedł z kuchni i skierował swoje kroki do salonu, gdzie rozsiadł się wygodnie na kanapie.

Dom państwa Malfoy po odnowieniu utrzymany był głównie w ciepłych barwach z wyjątkiem fasady zewnętrznej. Na parterze mieścił się sporych rozmiarów hol, w którego środku, a zarazem naprzeciwko drzwi wejściowych zostały umieszczone olbrzymie granitowe schody prowadzące na wyższe piętra. Na dole znajdowała się również kuchnia, jadalnia w kształcie półokręgu, łazienka, salon, który wielkością nie odbiegał od reszty pomieszczeń oraz garderoba na okrycia wierzchnie. W królestwie pani Malfoy znajdowały się drzwi prowadzące do spiżarni oraz klapa w podłodze z krętymi schodami prowadzącymi w dół domu. Po prawej stronie ściany piwniczki wzdłuż stopni zostały umieszczone butelki wina z niemal każdego zakątka świata, a im niżej się zeszło tym starszy trunek można było dostać. Pierwsze piętro zajmowała głównie sypialnia właścicieli domu, z której można było wyjść na taras przez duże oszklone drzwi w kształcie łuku. Została tu również umieszczona garderoba i większa łazienka. Natomiast ostatnie, drugie piętro zostało poświęcone dla biblioteki i pokoi gościnnych. Całokształt rezydencji wieńczył wyjątkowo zadbany ogród Malfoya seniora, który był jego oczkiem w głowie. Można w nim było odnaleźć kwiaty w każdym kolorze i z każdego zakątka świata. Nawet wiśnię japońską specjalnie sprowadzał, bo zwykła go nie zadowalała. W listopadzie raczej ciężko było o jakiekolwiek kwiaty, ale nie przeszkadzało to w hodowaniu żywopłotu i najróżniejszych roślin pnących. Ponadto w domu również można było odnaleźć owoce pracy Malfoya seniora w postaci parapetów zapełnionych doniczkami z kwiatami. Żona Lucjusza bardzo lubiła wszechogarniającą zieleń i bardzo cieszyła się, że jej mąż nareszcie ma jakieś zajęcie, które go uszczęśliwia, ale jej błogi uśmiech znikał natychmiastowo, gdy przychodziły rachunki za wodę. Czasami Narcyza zastanawiała się, czy gdyby takowa możliwość istniała to czy jej ukochany małżonek nie zapisałby ich majątku w testamencie swojemu ogródkowi…

            Lucjusz Malfoy wyłożył przed siebie swoje długie nogi i zaczął szukać pilota na sofie. Było pięć po dwunastej i zaraz zacznie się jego program ,,Maja w ogrodzie” , a on jak na złość nigdzie nie widział tego zakichanego urządzenia. W końcu zdenerwowany wstał z hukiem z kanapy.

            - Narcyzo przyjdź no tutaj proszę! – Żona Malfoya seniora nieśpiesznym krokiem udała się do salonu, po drodze wywracając kilka razy oczami. Gdy w końcu doszła na miejsce jej mąż stał ze skrzyżowanymi rękami i stukał swoim butem nerwowo o panele podłogowe.

            - Coś chciałeś? Jestem raczej zajęta.

            - Gdzie jest pilot? – Lucjusz cedził swoje słowa i gniewnym wzrokiem wpatrywał się w swoją małżonkę. Ta patrzyła na niego ze zdziwieniem i tak jakby znużeniem.

            - Co?

            - Pilot. Taki długi i prostokątny z guzikami, widziałaś? – Pani Malfoy podeszła do komody, na której stał duży plazmowy telewizor i zabrała z niej przedmiot, o którym mówił jej mąż. Podeszła do niego i pokazała mu go, a raczej pomachała mu nim przed oczami.

            - O to panu chodziło?

            - Tak, dawaj. – Lucjusz sięgnął po pilota, lecz Narcyza była szybsza i schowała go za swoje plecy. Pomachała mu przed oczami palcem wskazującym i zacmokała z dezaprobatą.

            - Nie dostaniesz pilota, nawet o tym nie myśl. – Mężczyzna patrzył na kobietę, jakby zabrała mu jego jedyną zabawkę i schował ręce w kieszeniach. Kątem oka spoglądał na duży zegar stojący przy ścianie, który wskazywał, że jego program zdążył się już zacząć i trwa w najlepsze.

            - Kobieto czy ty możesz przestać chować przede mną pilota choć na te pół godziny w niedzielę?

            - Przestanę chować przed tobą pilota jak zaczniesz go odkładać na miejsce, a nie zabierać z przyzwyczajenia ze sobą. Kto to widział, żeby dorosły facet przekopywał grządki z pilotem w kieszeni?!

            - O Boże kobieto do ciebie nic nie dociera! Pokaż no tego pilota, no! – Narcyza wręczyła Lucjuszowi owy przedmiot do ręki, a ten wskazał jej duży czerwony guzik służący do włączania i wyłączania telewizora. – Widzisz co tu jest napisane? Widzisz? Tu o pod tym dużym guzikiem. Widzisz?

            - No ,,On”.

            - Właśnie, a nie ,,Ona”! – Lucjusz uśmiechnął się złośliwie i rozsiadł na kanapie. Narcyza zaś czuła jak zaczyna się coś w niej gotować ze złości. Wróciła do kuchni i podeszła do małej skrzyneczki, w której znajdował się wyłącznik prądu. Przesunęła małą wajchę w dół, a w całym domu pogasło wszystko zasilane prądem.

            - Lucjuszu, chyba korki padły! Nie poszedłbyś zobaczyć? – Narcyza uśmiechnęła się do siebie w iście szatański sposób i słyszała jak jej mąż wychodzi do piwnicy, klnąc niczym szewc, aby sprawdzić bezpieczniki. Gdy tylko usłyszała dźwięk otwieranej metalowej skrzyneczki natychmiast włączyła zasilanie ponownie, a w kuchni dało się słyszeć głos Lucjusza, który poraził się prądem.

            -  Rzesz kurwa mać! Pieprzona elektryka! – Uśmiech Narcyzy powiększył się, a ona wróciła do przyprawiania zupy krem z brokułów. Po chwili do kuchni wpadł wściekły Lucjusz. Pani Malfoy przybrała minę niewiniątka i uśmiechnęła się promiennie do męża.

            - Dziękuję ci Lucjuszu, już wszystko dobrze.

            - Koniec! Od jutra żyjemy na świeczkach! – I wypadł jak trąba powietrzna, zostawiając swoją żonę z wyraźnym wyrazem triumfu na twarzy. Narcyza miała teraz kolejny problem na głowie, a mianowicie swojego jedynego syna, a raczej upartego osła, którego dostała w szpitalu. W duchu modliła się do wszystkich bóstw, aby Draco po pierwsze, przyszedł na czas, po drugie, przyniósł dla Amelii kwiaty, a po trzecie, aby dziewczyna spodobała mu się i zdecydował się zostać z nią na dłużej.

            - Merlinie spraw, aby to była ta jedyna. – Narcyza czuła jak jej prośba ląduje w garnku z zupą i tonie w zielonym kremie.

            Tymczasem Draco Malfoy siedział w swoim gabinecie i kreślił projekt kolejnego piętra w hospicjum. Nie mógł się jednak na nim w ogóle skupić, co było dość wyraźne, gdyż na papierze nie znajdowało się więcej niż dziesięć nakreśleń ołówka. Był wściekły niczym osa od wczoraj i nic nie pomagało mu się uspokoić. Dlaczego Pansy przyprowadziła ze sobą tę pomyłkę czarownicy do jego firmy? Przecież wiedziała, że przy pierwszej lepszej okazji zadusiłby Granger gołymi rękami! Nienawidził jej z całego serca i duszy, nienawidził jej za wszystko, za lepsze stopnie, za większą wiedzę, za cały pieprzony Hogwart! A już najbardziej nienawidził jej, gdy w wieku 13 lat złamała mu nos i jego arystokratyczna prostość poszła się jebać! Nawet po ingerencji pani Pomfrey i chirurgów ze szpitala św.Munga nadal pozostawał taki jak po uderzeniu i tego jej nigdy nie daruje. Na dodatek Blaise i te jego wywody filozoficzne… Skąd miał wiedzieć, że Granger była kolejną stukniętą kobietą, której zachciało się dziecka, a potem je straciła? Jemu nie robiło to jakoś specjalnej różnicy. Bo niby, że jak urodziła małego brzydkiego bobasa, który niestety kopnął w kalendarz to znaczyło, że przestała być  szlamą? Jego obchodziło to równie podobnie, co śnieg w grudniu. Choć z drugiej strony fakt, że dziecko było Wesleya, bo na pewno było, radował go niepomiernie. Przynajmniej jednego rudego darmozjada na świecie mniej. Jednak coś zdziwiło Malfoya i to na tyle mocno, że na moment zapomniał o nienawiści do dziewczyny, a mianowicie jej sylwetka. Granger wyglądała jakby nic nie jadła – miała zapadnięte kości policzkowe, bladą cerę i wychudzone ciało. A jej oczy… Nawet on pamiętał ich brązową głębię z Hogwartu, a teraz były przygaszone i wydawały się nie należeć do kobiety. Draco musiał przyznać rację, aczkolwiek niechętnie, że panna wszechwiedząca wyglądała potwornie. A już najbardziej zabolała go jej obojętność. Dawna Granger nigdy nie odpuściłaby i nie pozwalała na rzucanie w jej stronę zgryźliwości. Miała cięty język i jako jedyna ze Złotej Trójcy potrafiła doprowadzić go do szewskiej pasji. Ta wczorajsza na zmianę szokowała go i przerażała. Nie wiedział czy rzeczywiście nie zwracała już uwagi na jego uszczypliwości, czy to była inna taktyka na wkurzenie go do granic możliwości. Obstawiał tę drugą opcję, bo wydawała mu się bardziej wiarygodna. Do tego to dziecko… Może i Liliana była córką jego najlepszej przyjaciółki, ale wciąż była małym bachorem, który walił w pieluchę przy każdej możliwej okazji. Nie miał nic do Pansy, że wyszła za mąż za Pottera. Co prawda niechętnie pojawił się na ich ślubie, musząc obcować ze znajomymi bliznowatego, ale nie robił tego dla niego tylko dla niej. Znali się z Pan od dziecka, podobnie jak z Blaisem, jednak on kochał ją tylko jak siostrę i denerwowało go w Hogwarcie, że dziewczyna tak bardzo chciała się z nim związać. Jednak w całym swoim arystokratycznym i próżnym życiu nie przypuszczałby, że zdecyduje się ona na Pottera. A co gorsza musiało im się bardzo dobrze układać skoro zrobili sobie dzieciaka, a jak do tej pory Pansy nie wspominała o rozwodzie. Ciekawe za kogo wyszła Granger? Draco był bardzo ciekawy, kto był na tle szalony, aby chcieć ją wziąć za żonę. Obstawiał w ciemno Wesleya, bo skoro dziecko było jego to i panna wszystkowiedząca musiała być jego małżonką, ale zaraz przypomniał sobie jej dłonie. Na żadnym z palców nie zamigotała mu obrączka. Czy w takim razie panna najmądrzejsza była ciągle sama? A co cię to obchodzi? Głos w jego głowie robił się coraz mocniejszy i młody Malfoy przyznawał mu rację. Granger nie powinna go obchodzić. Nie widzieli się ani razu od czasu ukończenia szkoły, więc co stoi na przeszkodzie ku temu, aby tak zostało? Przyszła wczoraj, widzieli się raz, nie pozabijali, a raczej on jej nie zabił, a potem sobie poszła. Ot cała historia, która więcej się nie powtórzy. Jednak myśli blondyna wciąż kręciły się wokół kasztanowłosej i tego, co wczoraj powiedział mu Blaise. Przekalkulował wszystkie spotkania i imprezy, na których musiał być ze względu na upór i groźby Pansy i zdążył zauważyć, że zarówno na ślubie Pottera, jak przy narodzinach jego córki i chrzcie, ani nawet na urodzinach bliznowatego Granger nie było. Nie wierzył, że panna wiem to wszystko żyła w złej komitywie z czarnowłosym. Po prostu sobie tego nie wyobrażał. Ale nie przyswajał również informacji, że ta kobieta, która znana była ze swej determinacji i uporczywej siły ducha zamknęła się na kupę czasu w domu i rozpaczała po stracie dziecka. Spodziewałby się tego raczej po Wesleyu, ale Granger?

            Blondyn spojrzał na zegarek, który wskazywał 13.30 i rzucił wszystko co miał w rękach na blat kreślarski. Niemal w sekundzie z jego głowy wyparowała Granger i jej problemy emocjonalne z dzieckiem. Matka go zabije, jeśli za pół godziny nie pojawi się w mieszkaniu rodziców. Gdyby to był zwykły niedzielny obiad, pewnie jakoś uszłoby mu to płazem, ale obiady, które organizowała jego matka, gdy chcieli mu po raz kolejny przedstawić dziewczynę były bardzo uroczyste i jego rodzicielka od rana stała przy garach, aby jedzenie było wyjątkowe. Z prędkością światła wpadł do garderoby i założył na siebie białą koszulę, a na nią ciemnozielony sweter. Rozmierzwił swoje włosy i popędził do samochodu. Musiał jeszcze kupić wino i kwiaty, a ulubiona odmiana matki była dostępna tylko w jednej kwiaciarni, która na dodatek znajdowała na przeciwnej stronie Londynu niż dom jego rodziców. Wyjechał z garażu na ulicę i klął na rowerzystów, którzy jeździli po drodze. Przecież pobudowali im ścieżki rowerowe, to dlaczego te dwukołowe mendy z nich nie korzystają?!

            Tuż przed godziną 14.00 blondyn zajechał z piskiem opon przed Malfoy Manor. Nie miał czasu, aby czekać na otwarcie się wielkiej żelaznej bramy. Zaparkował obok niezbyt wysokiego muru wykonanego z diorytu, wysiadł ze swojego audi i puścił się biegiem do drzwi z butelką czerwonego wytrawnego wina pod pachą i dwoma bukietami kwiatów w ręce. Wciskał guzik dzwonka bez ustanku, aż miał wrażenie, że zaraz wciśnie go na stałe. Po chwili drzwi otworzyły się i stanął w nich ojciec chłopaka. Lucjusz zlustrował swojego zdyszanego syna i wciągnął go za rękaw swetra do mieszkania.

            - Gdzieś ty był? – Malfoy senior warczał na syna niczym głodny pies pod budą. Draco poprawił kołnierz od swojej koszuli i odstawił butelkę wina na szafkę stojącą w holu.

            - Musiałem wpaść do firmy, aby zabrać papiery i trochę się zasiedziałem przy nich. Matka wściekła?

            - Jak Snape na szampon. Ogarnij się trochę, Amelia już jest. – Lucjusz zostawił swojego syna i udał się do salonu, w którym siedziała jego żona i blond włosa dziewczyna. Draco spojrzał w duże kryształowe lustro wiszące na ścianie za nim i musiał przyznać, że wygląda całkiem nieźle. Przybrał jeden ze swoich uśmiechów, od którego dziewczynom uginały się kolana i ruszył z kwiatami i alkoholem do pokoju. Gdy wszedł oczy obu kobiet spoczęły na nim. Podszedł do Narcyzy i ucałował ją w policzek.

            - Witaj mamo. – Jego rodzicielka uśmiechnęła się ciepło i odebrała bukiet z kwiatów hibiskusa od syna. Następnie Draco podszedł do wspomnianej przez ojca Amelii i złożył na jej dłoni delikatny pocałunek. Na policzkach dziewczyny wykwitły dwa duże rumieńce. Blondyn w międzyczasie zlustrował ją szybko wzrokiem. Była niewysoka, drobna, ale biust nijak imał się do całej reszty. Chłopak zastanawiał się czy jej czarna sukienka wytrzymuje taki nacisk silikonu i śmiał twierdzić, że nie.

            - Pani Amelia, czy mylę się?

            - Oh proszę, po prostu Amelia. – Draco w ostatnim momencie powstrzymał się, aby nie zakryć jej ust ręką. Miała przeraźliwie wysoki głos, a do tego tak słodki, że rzygać się chciało. Postanowił jednak zachowywać się jak na dżentelmena przystało, a raczej chciał przebrnąć tę farsę tylko ze względu na rodziców. Wręczył kobiecie bukiet z kamelii, a Narcyza wiedziała, że wybrał te kwiaty specjalnie. ,,Szukam innej” przywołała w głowie, co wręczona roślina wyrażała.

            - Amelia, piękne imię. Starogermańskie? – Dziewczyna zachichotała przeraźliwie, a Draco kątem oka dostrzegł jak jego ojciec powstrzymuje śmiech. Nie dość, że zmusił go do przyjścia tutaj i spotkania się z tą silikonową sopranistką to jeszcze teraz sam ma z tego niezły ubaw.

            - Może usiądźmy do obiadu. – Narcyza postanowiła interweniować. Nawet ona dostrzegła, że jej syn w życiu nie zwiąże się z tą dziewczyną. Skinęła na Lucjusza głową, a ten podążył za nią do kuchni. Gdy państwo Malfoy znaleźli się na osobności Narcyza nie kryła swojego oburzenia.

            - To jakaś porażka. On nigdy w życiu się z nią więcej nie spotka.

            - Spójrzmy na to logicznie. Zaoszczędziliśmy pieniądze i nie musimy iść do teatru. Nasz syn zrobi z tego wyborne przedstawienie jak sądzę. – Głos Lucjusza ociekał wręcz sarkazmem i rozbawieniem. Zabrał się za podanie swojej małżonce wystawnej wazy, w której miała znaleźć się zupa.

            - Lucjuszu to nie jest zabawne. On ma prawie trzydzieści lat! Już czas aby się ustatkował. – Pan Malfoy musiał przyznać żonie rację. On w jego wieku już dawno był z Narcyzą po ślubie. Jednak czasy nieco się zmieniły i ich syn miał w głębokim poważaniu tradycje rodzinne. Zaniósł wazę z zupą do jadalni i udał się z powrotem do kuchni.

            - To co zamierzamy zrobić? – Narcyza odwróciła się w stronę mężczyzny z półmiskiem, na którym spoczywała złocista kaczka.

            - Cokolwiek byleby nie mieć jej za synową. – Kobieta głową wskazała rzeczoną Amelię i podała mężowi półmisek. Następnie zabrała się za przekładanie ziemniaków. Gdy wszystko było już gotowe udała się do jadalni, w której znajdowała się reszta domowników i jeden na doczepkę. Wygładziła swoją prostą wrzosową sukienkę i z wymuszonym uśmiechem na ustach życzyła wszystkim smacznego, a następnie usiadła po lewej stronie swojego męża. Zarówno Narcyza jak i Lucjusz spoglądali od czasu do czasu na swojego syna i dziewczynę obok niego. Draco na pierwszy rzut oka wydawał się być oczarowany kobietą, ale ponieważ byli jego rodzicami wiedzieli, że gdyby nie to, że został dobrze wychowany to z pewnością rzuciłby w kierunku towarzyszki parę złośliwych uwag. Na dobrą sprawę mógł to robić, gdyż dziewczyna była prosta jak budowa cepa i nie zrozumiałaby nic z tego, co by do niej powiedział. Natomiast owa Amelia była cała w skowronkach. Siedziała przyklejona do Dracona ramieniem i praktycznie cały czas wlepiała w niego swój maślany wzrok.

            - Wyborny krem z brokułów kochanie. – Lucjusz zwrócił się do Narcyzy, a oczy ich syna spoczęły na nim. Malfoy junior szukał jakiegokolwiek wsparcia w swoim ojcu, ale ten wolał zabrać się pałaszowanie zupy.

            - Dziękuję. A tobie jak smakuje Amelio? – Dziewczyna niechętnie odkleiła wzrok od Dracona i zamrugała parę razy swoimi zielonymi oczami.

            - Przepyszne. Musi mi pani zdradzić przepis.

            - To ulubiona zupa Dracona. – Blondyn spojrzał na swoją matkę z wyrzutem. Jak nic chcieli go udupić z tą lafiryndą. Lucjusz w tym czasie skończył kroić i nakładać na talerze kawałki kaczki i zasiadł z powrotem przy stole. W międzyczasie napotkał spojrzenie syna, który błagał go o pomoc. Pan Malfoy odchrząknął i polał swoją porcję sosem porzeczkowo żurawinowym.

            - Draconie a jak tam nowy projekt?

            - Mieliśmy parę problemów, ale do kwietnia zdążymy. – Przy stole znów zapanowała grobowa cisza przerywana jedynie odgłosem sztućców przesuwanych po talerzach. Draco czuł się skrępowany. Nie dość, że Amelia wisiała praktycznie na jego ramieniu to jeszcze przykleiła się do niego udem. Blondyn starał się jak najszybciej skończyć swój obiad, aby móc przeprosić i udać się do toalety. Pech jednak chciał, iż jego stary pokroił tę cholerną kaczkę na dość spore kawałki. Milczenie przerwał skrzeczący głos Amelii.

            - Draco, a co projektujesz? – Malfoy nawet nie oderwał wzroku od talerza.

            - Budynki, głównie duże filie. – Blondyn nie byłby nawet zdziwiony, gdyby dziewczyna nie zrozumiała ostatniego słowa. Ona nie wiedziała czym jest przestrzeń osobista, a co dopiero tak zaawansowany język. Kobieta jednak gadała jak najęta.

            - A domy? Też projektujesz?

            - To zależy.

            - Od czego?

            - Od stawki.

            - A długo już prowadzisz swoją firmę?

            - Długo. – Była to jałowa dyskusja, której młody Malfoy zaczynał mieć pomału dość. Ta dziewczyna była pusta jak bęben od pralki po praniu. Na szczęście skończył męczyć swoją kaczkę i mógł choć na chwilę uwolnić się od silikonowej idiotki.

            - Było pyszne, ale muszę was na moment przeprosić. – Draco podniósł się ze swojego krzesła i poczuł niewymowną ulgę, gdy pozbył się Amelii z ramienia. Wyszedł z jadalni i skierował swoje kroki do kuchni, gdzie pierwsze co zrobił to wypicie dużej porcji wody. Whisky jego starego nie wchodziło w grę, gdyż prowadził. Gdzieś przy trzeciej szklance do pomieszczenia wszedł Lucjusz Malfoy ze stosem talerzy w rękach.

            - Pustynia? – Patrzył z rozbawieniem na swojego syna i w międzyczasie układał naczynia w zmywarce.

            - Gorzej, studnia bez dna. Ona ma totalną dziurę między uszami! Ja nie wiem czy jej głupota ma jakieś granice. – Draco ponownie nalał sobie wody do szklanki i wypił ją za jednym zamachem. Lucjusz w tym czasie zabrał się za krojenie szarlotki.

            - Ośmielam się w to wątpić. Przynajmniej jest na co popatrzyć. – Malfoy senior mrugnął do chłopaka okiem, a ten prychnął ostentacyjnie pod nosem.

            - Ona ma więcej silikonu niż ustawa przewiduje. Przecież ta kiecka w biuście jest ci najmniej dwa rozmiary za mała!

            - Taki arsenał a ty narzekasz. – Draco machnął w odpowiedzi ręką i udał się z powrotem do jadalni. Nie zdążył jeszcze dobrze usiąść a Amelia ponownie przykleiła się do niego niczym glonojad do szyby. Zaczynał pomału mieć jej dość, a ostatnimi czasy jego cierpliwość miała kruche granice. Po chwili do pokoju wkroczył Lucjusz z paterą, na której znajdowały się kawałki szarlotki. Draco nie przepadał za tym ciastem, w ogóle nie przepadał za jabłkami, ale z czystej grzeczności sięgnął po kawałek i zaczął w nim grzebać widelczykiem. Jakież było jego zdziwienie, gdy poczuł na swoim udzie rękę Amelii, przesuwającą się systematycznie w górę i w dół. Spojrzał na nią wrogo, a ona uśmiechnęła się do niego promiennie, jednak nie zabrała swojej ręki. Lucjusz i Narcyza przyglądali się tej sytuacji z rozbawieniem, a w szczególności pan Malfoy. Patrzył na sekundnik swojego zegarka i czekał na wybuch swojego dziecka. 5… 4… 3… 2… 1… Draco podskoczył gwałtownie na krześle i rzucił trzymanym widelczykiem do ciasta o talerz. Jego rodzice nawet nie próbowali interweniować.

            - Do jasnej cholery, czy aby nie przesadzasz?! – Amelia spojrzała na Dracona ze zdziwieniem w oczach.

            - Draco, o co ci chodzi?

            - O twoją rękę na moim kroczu! – Podniósł się z impetem od stołu i ruszył w kierunku garderoby skąd zabrał płaszcz dziewczyny i wrócił z nim w ręku.

            - Było miło, ale time to say goodbay. – Kobieta patrzyła na mężczyznę z szokiem wymalowanym na twarzy, a państwo Malfoy omal nie wybuchli śmiechem. Lucjusz trzymał jedną rękę przy swoich ustach, dławiąc się i krztusząc, natomiast Narcyza starała się pozbyć uśmiechu z twarzy, przeżuwając kawałki szarlotki.

            - Czekasz na specjalne zaproszenie czy silikon w cyckach jest za ciężki aby samemu wstać? – Blondyn ciskał błyskawice z oczu i bliski był ku temu, aby podnieść dziewczynę za sukienkę i wywalić ją na chodnik własnymi rękami. Jednak nie chciał, aby znalazło się to następnego dnia na pierwszych stronach gazet. Amelia wstała pomału z krzesła, a w jej ślad poszli rodzice chłopaka. Kobieta ubrała bardzo niechętnie swój płaszcz i z oburzeniem na twarzy podeszła bliżej Dracona, a następnie zamachnęła się i jej ręka spoczęła na twarzy młodego Malfoya, wymierzając mu siarczysty policzek.

            - Jesteś gnojem bez perspektyw. Dowidzenia państwu, miło było państwa poznać w przeciwieństwie do syna. – Narcyza i Lucjusz uśmiechnęli się delikatnie i skinęli głowami na pożegnanie dziewczynie, która wyszła z ich domu, kolebiąc się na wysokich czerwonych szpilkach. Draco stał w tym samym miejscu, w którym dostał od dziewczyny i ściskał ręce z wściekłości. To była jakaś kpina, komedia niskobudżetowa, w której jego rodzice zapewnili mu główną rolę. Narcyza podeszła do syna i położyła rękę na jego ramieniu.

            - Synku, ona nie była warta twojej złości. – Troskliwy głos pani Malfoy był lekiem na całe zło w duszy chłopaka. Szkoda, że nie było jej przy nim w biurze, gdy wywalał pracowników na bruk za drobne przewinienia. Po chwili przed mężczyzną pojawił się również Lucjusz.

            - Draco bardzo dobrze zrobiłeś.

            - Bardzo dobrze? To po jaką cholerę kazaliście mi się z nią spotkać?! Czy ja wyglądam na faceta, który lubuje się w kąpielach w silikonie?!

            - Nie tym tonem chłopaku. W tym domu się nie krzyczy. – Narcyza próbowała złagodzić na nowo wzbierającą furię w synu, ale jej wysiłki zdawały się na nic. Chłopak kopnął z agresją stojące przy nim krzesło i wypadł niczym tajfun z jadalni, zostawiając swoich rodziców samych. Pani Malfoy spojrzała na swojego męża z rozczarowaniem w oczach.

            - To chyba nie był najlepszy pomysł. – Lucjusz zaśmiał się krótko i zabrał się za sprzątanie po niedzielnym obiedzie. Po dzisiejszym posiłku miał przynajmniej pewność, że jego syn nie szuka napompowanej gwiazdy porno.

            - No cóż, jak to mówią, dobre pierwsze wrażenie można zrobić tylko raz. - Żona Malfoya seniora spojrzała na niego z rozżaleniem, a następnie udała się do salonu i opadła bezsilnie na kanapę. On mnie wpędzi kiedyś do grobu…

            Draco siedział na brzegu olbrzymiej fontanny swoich rodziców znajdującej się w rozległym ogrodzie. W dzieciństwie zawsze lubił tu przychodzić. Odpowiadała mu atmosfera samotności i błogiej ciszy, bowiem nikt, gdy tutaj przesiadywał nie zawracał mu głowy. Mógł odpocząć od świata zewnętrznego, wyciszyć się i w spokoju przemyśleć wszystkie sprawy. Czasami chował się między wszechobecną roślinnością w obawie przed ojcem, gdy wracał do rodzinnego domu na święta bądź wakacje. Będąc nastolatkiem nie lubił, a wręcz nie znosił powrotów do domu. Był wtedy odcięty od reszty świata, gdyż ojciec wpajał mu chorą ideologię Voldemorta, w którą dawniej bezgranicznie był zapatrzony. Niejednokrotnie przekazywał mu tę wiedzę przy użyciu siły fizycznej, a nawet zaklęć niewybaczalnych. Draco z obrzydzeniem wspomina okres swojego dzieciństwa. Najchętniej wymazałby tę część swojego życia, tak aby nikt nigdy nie pamiętał jego zachowania. Zdawał sobie sprawę z tego, że jest to niemożliwe, dlatego tak rzadko wracał wspomnieniami do lat młodzieńczych. Nie bardzo miał się czym pochwalić, oprócz przerośniętego ego, którego sklasyfikować nie potrafiłby nawet Freude, oraz horrendalnych sum pieniędzy. Taki pozostał do dziś, choć starał się ograniczać, a nawet hamować pewne przyzwyczajenia. Oczywiście w kwestii kobiet jaki był taki też pozostał i nadal traktował je przedmiotowo, za co praktycznie cała rodzina i znajomi linczowali go. Ale młodemu Malfoy’owi taki stan rzeczy bardzo odpowiadał. Nie musiał martwić się o nikogo więcej, prócz samego siebie. Dlatego praktycznie cotygodniowe niedzielne obiady u rodziców, organizowane w celu zapoznania go z przyszłą ,,małżonką” drażniły go niemiłosiernie, a przychodził na nie tylko i wyłącznie ze względu na matkę, oraz poniekąd dlatego, że został wychowany na dżentelmena. A przynajmniej on za takiego siebie uważał.

            Na dworze zaczynało robić się coraz chłodniej, a było to wyjątkowo odczuwalne, gdy siedziało się nad wodą. Draco czuł, jak zimny wiatr smaga go po policzkach, przechodząc przez warstwy ubrań i przedostając się do skóry. Nie sprawiło to jednak, że wrócił do domu. Nagle w oddali dostrzegł smukłą kobiecą sylwetkę o platynowych włosach. Zanim zdążył podnieść się z miejsca i ruszyć w głąb ogrodu jego matka znalazła się przy nim, siadając obok niego na brzegu fontanny i zarzucając na ramiona grafitowy płaszcz. Draco uśmiechnął się do niej delikatnie, a Narcyza zmierzwiła mu włosy na czole.

            - Nadal jesteś na nas zły? – W głosie kobiety wyraźnie było słychać matczyną troskę, ale też poniekąd smutek i rozżalenie. Chłopak nie lubił, gdy jego matka zwracała się do niego takim tonem. Zawsze używała tej barwy, gdy Lucjusz wyładowywał na nim swój gniew, najczęściej nie z jego winy. Spuścił wzrok, wbijając go w czubki swoich świeżo wypastowanych butów.

            - Nie jestem, ale moglibyście przestać szukać mi na siłę żony?

            - Draco zrozum nas. Chcemy abyś był szczęśliwy. – Narcyza położyła swoją dłoń na ramieniu syna, przysuwając się do niego trochę bliżej.

            - Mamo ja jestem szczęśliwy. Wiem jak to brzmi, ale naprawdę, nie potrzebuję niczego więcej w życiu. – Kobieta uśmiechnęła się z troską i objęła chłopaka obiema rękami, kładąc głowę na jego ramieniu.

            - Każdy się boi zaangażować synku. – Draco wywrócił z dezaprobatą oczami. Podobne teksty słyszał wiele razy, ale jakoś w żadnym z nich nie mógł dostrzec ani odrobiny głębi. Dla niego były to zwykłe i puste słowa rzucane na wiatr bez żadnej wartości egzystencjalnej.

            - Mamo proszę cię, przestań.

            - Boisz się Draco i to widać. Ale widać również, że gdzieś w głębi pragniesz szczęśliwej i kochającej rodziny, której ty w dzieciństwie nie miałeś. – Chłopakowi ciężko było przyznać się samemu przed sobą, że słowa matki w jakimś stopniu go poruszyły. Zarówno Narcyza, jak i Lucjusz z reguły nie mówili, że nie miał kochającej rodziny. Owszem, o tym, że jego dzieciństwo do kolorowych nie należało wspominali, ale nigdy nie powiedzieli, że został pozbawiony miłości i ciepła rodzinnego. A taka była prawda. Nie miał tego i głównie z tego powodu zachowywał się jak nieczuły egoista.

            - Przecież niczego mi nie brakowało.

            - Nie wszystko można zastąpić pieniędzmi, a myśmy tego właśnie cię nie nauczyli. Nie wszystko możesz kupić mój synu. – Draco zasępił się i zaczął wpatrywać się w palce swoich rąk. Jego matka miała rację, pieniądze nie zastępują wszystkiego. Można wypełnić nimi część pustki, ale zawsze pozostaje ten kawałek, którego żadna suma nie jest w stanie zapełnić. Nagle w jego głowie niewiadomo skąd pojawiła się Granger. Za pieniądze nie kupisz, ani nie przywrócisz nikomu życia. Cichy i miarowy głos odbijał się echem w jego głowie. Panna Granger była idealnym przykładem tego, że pewne wartości w życiu nie są na sprzedaż, a ich ceny nie przelicza się na galeony, ale na najdroższą walutę na świecie – miłość. Draco odpędził od siebie niewygodne myśli i wyrzucił kasztanowłosą dziewczynę z umysłu. Wszystko wszystkim, ale ona powinna obchodzić go akurat najmniej, nawet gdyby miała uczyć go osobiście czym są uczucia.

            - Mamo proszę cię, przestań. Ja dokładnie wiem, że pieniądze szczęścia nie dają, ale tak się akurat składa, że bez nich jest jeszcze gorzej.

            - Posłuchaj Draco, świat nie kręci się tylko i wyłącznie wokół galeonów i funtów. Liczą się w nim również inne wartości. Kiedy ostatnio zrobiłeś coś dla siebie? – Chłopak ponownie spuścił głowę i zasępił się jeszcze bardziej. Jego matka miała stuprocentową rację, ale co z tego, że jej ją przyzna, skoro nie zmieni swojego podejścia do życia? Jaki w takim razie miała ta rozmowa sens? Nie widział powodu, aby zmieniać dotychczasowe przyzwyczajenia. Było mu z nimi dobrze, nie czuł na swoich barkach odpowiedzialności za drugą osobę. On w ogóle jakoś specjalnie nie czuł niczego. Na lewym ramieniu dostrzegł dłoń swojej matki. Obrócił głowę w jej stronę i napotkał jej ciepły matczyny uśmiech. Narcyza objęła go dwiema rękami, tak jak zawsze robiła to, gdy żegnała się z nim, gdy jechał do Hogwartu.

            - Nie lubię, gdy jesteś smutny Draco.

            - Czasami nie da się inaczej. – Chłopak nie poznawał własnego głosu. Słyszał w nim coś na kształt żalu bądź współczucia, ale nie potrafił określić tego dokładnie. Czuł się jak małe zagubione dziecko, które nie wie, gdzie zniknęli jego rodzice.

            - Ale można spróbować poszukać szczęścia. Słyszałam od ojca, że Blaise poprosił Ginny o rękę. – Młody Malfoy wyprostował się i poprawił kołnierz od swojej koszuli, który zaczął go nagle drażnić. Nie znosił tej tematyki, a coraz więcej osób w jego obecności ją poruszało.

            - Tylko nie każ mi brać z niego przykładu. Różnica między mną, a Blaisem jest znacząca, gdyż on kocha tę Weasley’ównę, a ja mam ochotę jeszcze trochę korzystać z życia. – Narcyza słuchała swojego syna i nie ukrywała, że taka postawa rani ją, jako matkę. Nie starała się go wychowywać na łamacza kobiecych serc, ale na szarmanckiego i kochającego mężczyznę, który w przyszłości związałby się z kobietą, która ukradła mu serce i stworzyłby z nią szczęśliwą rodzinę. Jednak Dracon wykorzystał jej lekcje w inny sposób, tak że romantyzm stał się jego największą bronią w stosunku do płci pięknej.

            - Nie chcę cię rozczarować mój synu, ale nie wystarczy ci go, aby przespać się z całą żeńską populacją Wielkiej Brytanii. – Słowa kobiety wręcz ociekały ironią. Dracona tylko bardziej to rozjuszyło. Wiedział, że prowadzi raczej rozwiązły tryb życia, ale nie znaczyło to, że każdy musiał mu to wypominać. A już w szczególności nie własna matka.

            - Co jest złego w tym, że preferuję niezobowiązujące znajomości?! – Narcyza zrobiła na wpół rozbawioną, na wpół zdziwioną minę.

            - To tak się teraz określa stan kawalerski?

            - Tak się nazywa bycie mną. Mamo przestań drążyć temat, bo wchodzisz na grząski grunt, proszę cię. – Draco postanowił spasować i spuścić nieco z tonu. Już i tak się dzisiaj za bardzo uniósł, więc nie potrzebował kolejnej dawki wściekłości. Tym bardziej, że nie rozumiał, co go tak do końca drażni. Czy fakt, iż wszyscy mają go za degenerata społecznego, który na pierwszym miejscu stawia seks i pieniądze, czy to, że rzeczywiście tak się jego życie przedstawiało.

            - Narcyzo on jest już dorosły. Sam dokładnie wie, czego potrzebuje. – Zarówno Draco jak i jego matka odwrócili się za siebie i ujrzeli stojącego za nimi Lucjusza. Mężczyzna usiadł po prawej stronie swojego syna, a chłopak poczuł się osaczony. Nie było opcji, aby uciec z jakąś wymyśloną na poczekaniu wymówką. Z resztą jego rodzice i tak by mu nie uwierzyli. Pozostało mu jedynie siedzieć i odpowiadać na pytania, a z każdą odpowiedzią pogrążać się jeszcze bardziej niż do tej pory.

            - Postawmy sprawę jasno synu. Chcemy abyś był szczęśliwy i staramy się robić wszystko, co w naszej mocy, aby ci to zapewnić. Co ty możesz zrobić, abyśmy my, jako twoi rodzice, poczuli się choć przez moment szczęśliwi? – Draco spuścił głowę i objął się za kark dłońmi. To była najgorsza od wieków niedziela w jego życiu. A to wszystko, co się dzisiaj wydarzyło, i co dalej się dzieje jest dziełem jego rodziców, którzy wpędzanie go do grobu nazywają obdarzaniem szczęściem.

            - Ojciec ma rację Draco. – Narcyza zgadzała się ze swoim mężem w stu procentach. Jak każda matka pragnęła wszystkiego co najlepsze dla swojego dziecka, ale za to wszystko rodzicom należy się wdzięczność i podziękowanie za włożony trud w wychowanie. Oddałaby wszystkie galeony ze skrytki w banku Gringotta, żeby móc zobaczyć swojego syna ze wspaniałą żoną przy boku i małym dzieckiem na rękach.  Dla kobiety w jej wieku najpiękniejszym zwrotem było ,,babciu”. Od zawsze pragnęła usłyszeć to słowo tak samo jak zawsze marzyła o wnukach. Niestety jej ukochany syn zabijał zrodzone w niej marzenia i wydawało się, że nie widzi w swoim postępowaniu niczego karygodnego.

            - Nie wymagamy od ciebie ślubu, ale większej ogłady w obyciu z kobietami. Myślisz, że skaczę z radości, gdy biorę nowe wydanie Proroka Codziennego bądź Czarownicy i widzę twoje zdjęcie, a pod nim kolejną rzewną historię dziewczyny, której obiecałeś gruszki na wierzbie, a w zamian dostała tylko wycieńczającą noc w twoim mieszkaniu?

            - Skoro tak bardzo chcecie ode mnie wdzięczności, a nie wymagacie ożenku, to zafunduję wam wakacje. Najlepiej długie i z dala od Londynu. – Kpina z jaką wyrażał się Draco była wprost odpychająca. Chłopak nie widział jednak w niej nic złego, a wręcz przeciwnie, uważał ją za wyjątkowo konieczną. Jego poglądów nie podzielał mimo wszystko Lucjusz, który strzelił swojemu synowi w głowę z otwartej ręki.

            - Twoje zachowanie odstręcza mnie synu. – Młody Malfoy czuł jak traci resztki cierpliwości, które jakimś cudem udało mu się w sobie zatrzymać. Zacisnął dłonie w pięści i próbował się uspokoić, ale głos ojca i matki wcale mu tego nie ułatwiał.

            - Draco, ojcu chodzi o to, abyś nie obnosił się tak ze swoimi związkami. – Ostatnie słowo Narcyza niemalże przeliterowała, ale nie znalazła innego określenia na relacje łączące jej syna z kobietami. Chłopak podniósł się tymczasem ze swojego miejsca i ruszył w kierunku domu. Po kilku krokach jednak zawrócił i spojrzał na swoich rodziców. Był na nich wściekły i wolał odejść, niż powiedzieć o parę słów za dużo. Jednak wrodzona tendencja do posiadania ostatniego słowa jak zwykle musiała wziąć nad nim górę.

            - Przestańcie wpieprzać się w moje życie. – Następnie odwrócił się na pięcie i z rękami wciśniętymi głęboko w kieszenie skierował swoje kroki prosto do domu. Przeszedł przez niego niczym tajfun i wypadł na dziedziniec główny, nie zaszczycając nikogo, ani niczego swoim wzrokiem. Wsiadł do samochodu i odjechał spod bramy głównej z piskiem opon. Potrzebował alkoholu, dużo alkoholu, który pozwoliłby mu nieco rozładować napięcie, a co najważniejsze zapomnieć o tym wszystkim, o czym mówili mu rodzice. Z tą myślą przyspieszył jeszcze bardziej, a wskazówka prędkościomierza na dobrą sprawę mogłaby w tym samochodzie nie istnieć.